พร่างรัก พรายเสน่หา

"คืนแต่งงานในห้องหอคงจะไม่ใช่รสนิยมของเจ้าสินะ ได้! งั้นข้าก็จะให้ตามที่เจ้าต้องการ"

“ข...ข้าจะร้องให้คนช่วย”

นางพูดข่มขู่ออกไปด้วยกลีบปากสั่นระริก มือที่ทุบตีเขานั้นยกขึ้นมาปกปิดทรวงอกเปลือยเปล่าจากสายตากระหายหิวจาบจ้วงของเขา ราวกับแค่นี้จะยังทำให้นางต้องอับอายขายหน้าไม่พอและเขาก็ทำสำเร็จเสียด้วย

“ให้มาช่วยในสภาพเช่นนี้รึ? กลางป่ายามค่ำคืนแบบนี้รึ? หากเรียกมาได้เกรงว่าจะมีแต่พวกโจรป่ากระมัง”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันดูแคลน และคำพูดต่อมาของเขาก็ยิ่งทำให้หญิงสาวหน้าซีดเผือดราวกับแผ่นกระดาษ

“แต่เจ้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ว่าหน้าไหนจะมาข้าก็คงจะเสร็จธุระกับเจ้าเรียบร้อยแล้วละ ต้องโทษที่เจ้ารนหาที่เอง”

:::::::::::::::

“เด็กคนนั้น... ภรรยาของเจ้า นางเป็นคนของเจ้าไม่ใช่หรือ หน้าที่ของผู้ปกครองก็คือปกป้องไม่ใช่ทำร้าย หากเจ้าเห็นว่านางไม่ใช้ผู้ที่เจ้าควรจะทุ่มเทกายใจในการปกป้อง เจ้าก็จงเลือกเสียว่าจะทำลายหรือปล่อยนางไป ความเหี้ยมโหดกร้าวกระด้างนั้นมีไว้เพื่อใช้กับศัตรูไม่ใช้คนที่อยู่ภายในเรือนหลังเดียวกับเจ้า”