[Fic Reborn]~~<3Yaoi<3~~(8018)

ข้อมูลเบื้องต้น

ก็เพิ่งจะเคยฝึกแต่งล่ะเจ้าค่ะ~
ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะเจ้าค่ะ//โค้ง
<3<3<3

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนนามิโมริ

ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึง ออดของโรงเรียนดังขึ้นแสดงถึงเวลาเลิกเรียน

มีชายร่างสูงใหญ่ผิวสีคล้ำเข้ามากอดคอเพื่อนของเขา

“เอ้า นายจะกลับรึยังล่ะ? ฮิบาริ”

“กลับสิ...แต่ทำไมฉันต้องกลับกับนายด้วยล่ะ”

“เอาน่าๆ ยังไงนายก็ไม่มีเพื่อนกลับอยู่แล้วนี่”

“แล้วแต่นายก็แล้วกัน”

ฮิบาริหันกลับแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ชายร่างสูงรีบวิ่งมาคว้าแขนของเขาไว้

“แหม ไม่รอกันเลยนะ ฮิบาริ”

“มะ...ไม่เป็นไรหรอก นายรีบๆกลับไปเถอะน่า”

ฮิบาริรีบบอกปัด แต่ในใจของเขาตื่นเต้นที่ชายคนนั้นมาจับแขนของเขา

“เอาน่าๆเรากลับด้วยกันนั่นแหละ ปกติฉันต้องอยู่ซ้อมเราเลยไม่ค่อยได้กลับด้วยกันนี่นา”

ยามาโมโตะเข้ากอดคอของฮิบาริ    ฮิบาริไม่พูดอะไรกลับไปแต่หน้ากลับแดงและตัวสั่น

“นายเป็นอะไรไปรึเปล่า ฮิบาริ หรือว่า...”

ชายร่างสูงใหญ่ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะจับมือของอีกฝ่ายและจูงไปที่หลังโรงเรียน ซึ่งในเวลาเย็นก็ไม่ค่อยมีคนอยู่แล้ว..

เมื่อเดินมาถึงที่ชายร่างใหญ่ก็ดันอีกฝ่ายจนหลังชิดกำแพง แล้วประกบปากเข้าจูบทันที ฮิบาริมีสีหน้าตกใจและแดงก่ำ พร้อมทั้งมีเสียงครางในลำคอ

“อะ..อื้อออ..อื้อ..”

ถึงมันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ แต่ฮิบาริก็ผลักชายร่างใหญ่ออกมาด้วยความเขินอาย และตะโกนออกไปแบบหลบสายตา

“นาย!...ทำอะไรของนายน่ะ ยามาโมโตะ!”

“แล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการหรอ”

“……”

เขาเงียบไปสักครู่ หน้าแดงก่ำ และนิ่งเฉย สักพักหนึ่งเค้าก็หน้าแดงขึ้นไปอีก และตอบกลับไป

“ฉันน่ะ!..ไม่ได้ต้องการแค่จูบหรอกนะ!”

แล้วฮิบาริก็หันหน้าหนีไปด้วยความอาย

อีกฝ่ายก็มีสีหน้าตกใจ แต่ไม่นาน เค้าก็กลับมายิ้มและเดินเข้าไปหาฮิบาริและจับเขาจูงไปที่อื่นอีก

“นายจะพาฉันไปที่ไหนอีก!”

“ไปที่ที่ฉันจะสนองความต้องการของนายได้ยังไงล่ะ”

ยามาโมโตะแสยะยิ้ม ฝ่ายฮิบาริหน้าแดงก่ำและเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้ว

“ถึงแล้วล่ะนะ”

ที่ที่ยามาโมโตะพามาก็คือห้องเก็บของข้างๆสนามเบสบอลนั่นเอง จากนั้นเขาก็จูงฮิบาริเข้าไปในห้อง และเริ่มปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดๆ ฝ่ายฮิบาริก็หน้าแดงขึ้นทุกที

เมื่อถอดกระดุมถึงเม็ดสุดท้าย...ยามาโมโตะก็อุ้มฮิบาริขึ้น แล้วจับนอนลง จากนั้น!....เขาก็ค่อยๆเริ่มลูบไล้และจูบไปพลาง ทำให้ฝ่ายฮิบารินั้น ร้องครางอย่างไม่หยุด

“อะ...ยา..มาโม..โตะ..อื้อออ...อ่า”

“เห? มีอะไรรึเปล่า”

ยามาโมโตะถามพลาง มือของเขาก็จับอยู่ที่เข็มขัดของฮิบาริเตรียมจะปลดออก

“ฉัน...กลัว..มีคน...มาเห็น..น่ะ”

ฮิบาริเริ่มพูดตะกุกตะกักด้วยความเสียว

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันน่ะ...ล็อคห้องไว้แล้วล่ะ”

เมื่อยามาโมโตะพูดจบ เขาก็กระชากกางเกงของฮิบาริออกมาทันที!!

ซึ่งสิ่งที่ยามาโมโตะทำเป็นสิ่งแรกก่อน ก็คือ....สร้างความเสียวให้กับส่วนล่างของฮิบาริ

เสียงครางเริ่มดังขึ้นๆจนยามาโมโตะที่กลัวว่าด้านนอกจะได้ยินต้องเข้าไปประกบปากอีกครั้ง!แต่ครั้งนี้ทั้งสองต่างใช้ลิ้นเข้าพันกันจนไม่อาจจะหยุดได้ง่ายๆ จนฝ่ายฮิบาริที่เริ่มอ่อนแรงลงมีเสียงครางในลำคอเกิดขึ้นอีกครั้ง

“อะ...อื้ออออ อะ..ฮื้ออออ อ่า....”

ฝ่ายยามาโมโตะที่เริ่มรุกแต่แรกนั้นก็เป็นฝ่ายขอหยุดก่อนด้วยความที่ตัวเองก็อ่อนแรงลงเช่นกัน จากนั้นก็มีเสียงกุกกักๆดังขึ้นที่ประตูห้อง ทั้งสองมีหน้าตาที่ตกใจมาก ต่างฝ่ายก็รีบใส่เสื้อผ้าในทันที และคนที่เปิดประตูออกไปก็คือ...ยามาโมโตะ  เมื่อเปิดออกไปดูแล้ว..ก็พบกับรุ่นน้องที่ต้องการจะมาเก็บของ

“เอ่อ...รุ่นพี่ยามาโมโตะครับ คือ..ผมจะเก็บของนะครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวเลยนะครับ”

รุ่นน้องพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปตามร่างสูงใหญ่ของยามาโมโตะ

“พอดีฉันเพิ่งซ้อมเสร็จน่ะ ว่าจะแอบงีบสักหน่อย ก็เลยเข้ามางีบในห้องเก็บของน่ะ ฮ่ะๆ  ของนั่นน่ะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง รีบกลับเถอะนี่ก็เย็นมากแล้ว”

“ขอบคุณมากนะครับรุ่นพี่”

รุ่นน้องยิ้มเล็กๆ หลังจากนั้นรุ่นน้องก็กลับบ้านไป ยามาโมโตะเดินกลับเข้ามาหาฮิบาริอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปล็อคประตู เขาเดินตรงมาหาฮิบาริอย่างไม่รีรอ และดึงกางเกงของฮิบาริออกทันที เขาบรรจงลิ้นเลีย[senser]ของฮิบาริทันที ฮิบาริหยุดไม่ได้ที่จะครางออกมา

“อ่า.....อื้อ....ฮื้ออออ.”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังได้อารมณ์ เสียงออดโรงเรียนก็ดังขึ้นเพื่อเตือนเวลาที่ควรจะกลับบ้าน

“นะ...นี่ ยามาโมโตะ นะ..นายพอได้แล้วล่ะ นี่มันก็ถึงเวลากลับบ้านแล้วนะ”

“แล้วนายน่ะ..พอใจรึยังล่ะ”

“อะ...อื้ม”

ฮิบาริตอบด้วยหน้าตาที่แดงก่ำ

“งั้นฉันขอเก็บของให้รุ่นน้องหน่อยล่ะ นายก็พักไปหน่อยละกันนะ”

ฮิบาริก็ใส่เสื้อผ้าของตัวเองและนั่งรอยามาโมโตะที่กำลังเก็บของให้รุ่นน้องจนเผลอหลับไป

แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง เพราะเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับใบหน้าของยามาโมโตะที่เข้ามาใกล้เพราะปากของเขากำลังประกบกับปากของฮิบาริอยู่! ฮิบาริหน้าเปลี่ยนสีเป็นแดงก่ำไปในทันที ด้วยความตกใจและอายเข้าจึงผลักยามาโมโตะจนยามาโมโตะหงายหลังและล้มไป เขาตกใจที่ไม่เห็นยามาโมโตะลุกขึ้นมา เขาจึงรีบวิ่งไปดู

“นี่! ยามาโมโตะ นายเป็นอะไรรึเปล่า”

ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาจึงเข้าไปดูใกล้กว่าเดิม จนหน้าแทบจะเข้าไปชิดหน้าของยามาโมโตะ ยามาโมโตะก็ลุกขึ้นมาในจังหวะที่แก้มของทั้งคู่นั้นชนกันได้พอดี! ต่างฝ่ายต่างก็รีบถอยออก หลบสายตากันและกัน และเมื่อเงียบไปครู่นึง ยามาโมโตะก็เดินเข้าหาฮิบาริ

“กลับบ้านกันเถอะ ฮิบาริ”

พูดจบเขาก็เข้ากอดคอฮิบาริและเดินกลับบ้านด้วยกันในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน  ระหว่างทางเขาก็ได้คุยกันไปพลาง

“ว่าแต่....ยามาโมโตะ นายรู้ได้ยังไงน่ะ ว่าฉันต้องการให้นาย...”

ฮิบาริก้มหน้าหลบสายตาของยามาโมโตะ

“ก็ไม่รู้สินะ แต่ฉันรู้สึกด้วยสัญชาติญาณของฉันน่ะ ว่านายต้องการสิ่งนี้  ใช่ไหมล่ะ ฮ่ะๆๆ แล้วอีกอย่างนะ นี่ก็...ไม่ใช่ครั้งแรกของเราซะหน่อย ฮ่ะๆ”

ยามาโมโตะยิ้มและหัวเราะ ฝ่ายฮิบาริหลบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงของเขา.....และเดินกลับบ้านไปพร้อมกันโดยที่ยามาโมโตะเดินจับมือกับฮิบาริ.....

“The End”