คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ｡ 2nd : หัวใจเต้นแรงแก้มแดงทุกที..
________________________________________________
READ
2nd
________________________________________________
1
หัวใจเต้นแรงแก้มแดงทุกที..
Myungsoo’s part .
“นายรู้ชื่อฉันได้ไง!” นายคิ้วบางที่โวยวายใส่ผมตั้งแต่ผมโต้ตอบความคิดของเขา ผมยิ้มมุมปากแล้วหลุดหัวเราะมาอีกครั้ง
“แค่เดา” ผมยักคิ้วพร้อมกับยักไหล่ ปกติผมจะไม่ค่อยตอบโต้ใครนะ แต่พอเป็นหมอนี้แล้วมันอยากแกล้งเขายังไงไม่รู้
‘สองคนนั้นเป็นแฟนกันรึเปล่าวะ มาทะเลาะอะไรกันตรงนี้’
‘สายแล้วๆ ทำไมต้องตื่นสายด้วยวะ’
‘ลืมเอางานมาบ้าเอ้ย กลับไปเอาไม่ได้ด้วย’
เสียงความคิดของคนที่เดินผ่านมา ผมหันไปมองนาฬิกาของตัวเอง เฮ้ยนี่มันใกล้เข้าเรียนแล้วนี่หว่า ผมมองหน้าซองยอลแล้วเอามือแตะบ่า
“เรื่องจักรยานนายเดี๋ยวค่อยคุยนะ” ผมหยิบหูฟังมาสวมใส่หูแล้ววิ่งด้วยสปีดที่เร็วที่สุด นี่ผมว่าจะมาเช้าๆแล้วนะ ยังจะต้องมาวิ่งเข้าเรียนอีกจริงๆเล้ย
“ไอ่มยองซู หยุดก่อนๆ” ผมหันไปมองคนข้างหลังที่เข้ามาสะกิดผม หน้าตากวนตีนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี โฮวอนเพื่อนซี้ ผมเอียงคอ เหมือนจะเป็นคำถามว่า ‘อะไร’
“นี่มึงไปมีเรื่องกับซองยอลมาเหรอวะ?” โฮวอนพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา ซึ่งผมไม่ได้ยิน เพราะใส่หูฟัง ผมทำเอียงคอเป็นคำพูดว่า ‘อะไรนะ?’ โฮวอนดูท่าอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“มึง-ไป-มี-เรื่อง-กับ-ซอง-ยอล-มา-เหรอ-วะ?” ผมอ่านตามปากเขา ผมขมวดผมขึ้นนิด ทำไมมีเรื่องกับซองยอลไม่ได้วะ? - -
“ซองยอลมันทำไมวะ?”ผมดึงหูฟังตัวเองออก แล้วตั้งใจฟังสิ่งที่โฮวอนจะบอกผม
“มันเป็นหัวโจกเว้ย” ผมเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
“หัวโจ๊ก?” ผมทวนคำพูดของโฮวอน ความจริงก็ได้ยินว่าหัวโจกนั่นแหละ แต่พอเห็นหน้ามันเวลาหงุดหงิดแล้วมันตลก ฮ่าๆ
‘มยองซูมันเป็นไรวะ ดูเป็นบ้าๆ’
”กูบอกหัวโจกเว้ย อันตพาล มาเฟีย มีไรอีกวะ….เออนั้นแหละ มึงเข้าใจยัง?” โฮวอนรีบรัวพูดออกมา นั่นทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่อย่างหมอนั่นเหรอวะหัวโจกดูเหมือนตุ๊กตาเสาไฟฟ้ามากกว่า
“เออ ช่างเหอะน่า”ผมเอื้อมมือไปกอดคอโฮวอนแล้วลากเข้าห้องเรียน
‘มาแล้ววะ’
‘เฮ้ยมันจะโวยวายป้ะวะ’
เสียงในใจของใครบางคนทำให้ผมตามหาเจ้าของความคิดนั้น ตั้งแต่ที่ผมก้าวขาเข้าในห้องทุกคนก็หันมามองผมหมด มันเกิดอะไรขึ้นครับแถลงสิ ผมหันไปมองที่หลังห้องริมหน้าต่างซึ่งเป็นโต๊ะของผมกับมีผู้ชายคนหนึ่งมานั่ง ซึ่งตอนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อีซองยอล หัวโจกแห่งโรงเรียนตามคำพูดของไอ่โฮวอน ผมเดินเข้าไปหาซองยอล และมองหน้าเขา
‘มาแล้วเรอะ ฆาตกรจักรยาน’
“อะไรนะ? ฆาตกรจักรยาน นั่นชื่อฉัน?” ผมหันไปถลึงตาใส่เขา ผมคิดใช่ไหมที่จักรยานมาชนแล้วพังทำให้ผมต้องกลายเป็นฆาตกรจักรยาน?
“เฮ้ยนี่นายอ่านใจออกเหรอวะ!!”ซองยอลลุกขึ้นมาโวยวาย ผมเอามือไปปิดปากเขา
“เฮ้ยเงียบ! ไม่ได้อ่านใจออก แค่เดาเอางั้น” ผมเอามือออกแล้วทำหน้าดุเขา เรื่องที่ผมอ่านใจคนออก ไม่มีใครรู้เลย ผมเก็บมันเป็นความลับที่สุด เพราะถ้าใครรู้ขึ้นมาอาจจะพาผมไปเป็นคนประหลาด ไปเปิดโชว์อ่านใจตามงานวัดก็เป็นได้…
‘เดาแล้วทำไมถูกวะ เออ ช่างมันเถอะ’
เสียงในใจจากซองยอลอีกแล้วครับท่าน ดีแล้วละ ที่เขาไม่ค่อยใสใจเท่าไหร่ ผมหันไปมองหน้าแล้วขมวดคิ้วเหมือนจะเป็นคำถามว่าเขามาทำอะไรที่โต๊ะผม
“ฉันจะมาทวงจักรยานคืน…” ประโยคนี้ของซองยอลทำให้ผมนึกเพลงนึงออก ฉันหวงฉันมาทวงของฉันคืน ..
“นายเป็นคนขับจักรยานมาชนฉันเองนะ -_-“ ผมเอามือดันหัวเขาไปหนึ่งที
“เฮ้ย มาดันหัวได้ไงวะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!!”ซองยอลโวยวายอีกครั้ง ผมยักคิ้ว
“นายเป็นคน ไม่ใช่รึไง?” ผมยิ้มแล้วหลุดหัวเราะออกมา ซองยอลทำหน้าเหวอก่อนชี้หน้าผม
“นาย! นี่มันกวนจังเลยวะ”ซองยอลขมวดคิ้วอันน้อยนิดของเขาแล้วกำมัดขึ้น เหมือนจะชกหน้าผม ผมเอามือไปจับมัดเขา
“เฮ้ยๆ จีซอบมาวะๆ นั่งที่เร็วๆๆๆ” อยู่ดีๆเพื่อนคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาในห้อง จีซอบที่ว่านั่นคือครูที่โหดเป็นอันดับต้นๆของโรงเรียนทำให้ตอนนี้ในห้องดูโวยวาย ผมหันไปดันซองยอลไปลงไปนั่งอยู่ใต้โต๊ะ
“ย๊า! นายทำอะไรน่ะ!!”ผมดันซองยอลลงไปใต้โต๊ะเรียนแล้วเอาขาของผมดันเข้าไป
“เงียบน่า นายอยากโดนวิ่งรึไง”ผมเอามือข้างนึงปิดปาก
‘รอก่อนเถอะ ฉันจะฆ่านายยยยยย’
แค่นี้ยังเถียงไม่รอดเลย จะเอาอะไรมาผมครับ คุณซองยอลลลลล ผมหันลงไปมองหน้าห้อง ตอนนี้จีซอบก็เข้ามาตรวจในห้องอย่างเข้มงวด
“นี่ๆ”ซองยอลกระตุกเสื้อผม ผมหันลงไปมองแล้วทำปากว่า ‘อะไร’
“ร้อน” ซองยอลพูดเบาๆ พร้อมเอามือพัดไปด้วย ผมมองเขาตอนนี้เหงื่อเขาออกเต็มหน้า ผมล้วงมือเข้าไปใต้โต๊ะเพื่อหาพัดลมตัวเล็กที่สาวๆของโฮวอนเอามาให้มันเมื่อตอนกีฬาสีปีที่แล้ว ผมยื่นลงไปซองยอลใต้โต๊ะ เขายิ้มเหมือนเด็กได้ของ รอยยิ้มแบบนั้นทำไมน่ารักวะ
‘หมอนี่มันก็ไม่ก็ได้ร้ายแรงนี่ จับมาเป็นลูกน้องซะเลย ฮิ’
ตึกตักตึกตัก ….
เฮ้ย…ทำไมใจเต้น ผมเอามือกุมอกข้างซ้ายตัวเอง ทำไมมันร้อนงี้วะ
“จีซอบไปแล้ว นายออกมาได้ละ” ผมยืนขึ้นแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นปล่อยให้ซองยอลลุกขึ้นมา
“ทำไมนายหน้าแดง?”ซอลยอลถามผมแล้วยื่นหน้ามาหา
“เฮ้ย!” ผมถอยหลังออกมา “ก็…ร้อน” ผมเอามือพัดที่หน้าตัวเอง
“งั้นคืนละกัน” ซองยอลยื่นพัดลมคืนมา ผมก็รับแล้วพยักหน้า นี่น่ะเหรอ หัวโจกที่เขาว่ากัน ผมว่าเขาก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กประถมธรรมดา
‘เข้าเรียนแล้วนิหว่า เออไว้ก่อนก็ได้วะ’
ซองยอลคิดในใจแล้วหันไปมองนอกห้องที่เริ่มเงียบขึ้นทุกที
“บาย”ผมยกมือขึ้นมา ดักเขาทุกจะพูด ซองยอลทำหน้าตกใจอีกครั้งก็เอามือมาตบหน้าผมเบาๆแล้ววิ่งออกไป
ผมยืนงงสักพักหนึ่ง.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมผมต้องมารู้จักกับหัวโจกเด็กประถมเพราะเรื่องรถจักรยานเมื่อเช้าด้วย แล้วทำไมผมต้องกวนเขา ทั้งๆที่มันไม่ใช่ตัวผมเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น
พักเที่ยง
“มึงตกลงซองยอลมันมาหามึงทำไมวะ”โฮวอนผู้ที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์ถามผม ผมหันไปมองเขา
“เรื่องจักรยานเมื่อเช้า นี่มึงจะไปกินข้าวกับดงอูป้ะวะ” ผมหันไปถามเขา ดงอูที่ว่าคือเด็กมันครับ ถึงโฮวอนมันจะเจ้าชู้แต่มันก็คบกับดงอูมานานละ ทุกเวลาว่างของมันคือดงอูตลอดเวลา นี่แหละครับคนมีคู่รัก
“เออ เดี๋ยวไปมึงทำข้าวกล่องมา?”โฮวอนมองถุงกล่องข้าวที่ผมถืออยู่
“มึงก็รู้ กูไม่ชอบที่เยอะๆขี้เกียจซื้อข้าว ไปละ”ผมบอกโฮวอน แล้วหยิบหูฟังมาใส่ มุ่งตรงไปสู่ดาดฟ้า ที่ประจำที่ไม่มีคนไปเพราะมีคนเล่าว่าข้างบนมีคนตาย แต่ผมก็ไปอยู่ทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรเลยมีแต่นก ขี้นก รา ..เอิ่ม นั่นแหละครับ
ผมจัดแจงนั่งตรงที่ประจำคือตรงข้ามกับประตูทางเข้าดาดฟ้า ผมแกะฝาข้าวกล่องของผม ที่เป็นรูปปั้นอังปังแมน.. ผมไม่ได้บ้าการ์ตูนนะ แต่ที่ผมทำมา เพราะลองทำดูจากหนังสือพิมพ์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเมื่อเช้า มันเลยเป็นกล่องข้าวต้องห้าม ที่ไม่ว่าใครก็ห้ามเห็นเด็ดขาด ผมอายเขา - -“ ผมหยิบกระเกียบและคีบจมูกของอันปังแมนมา
ปัง!!
“คิม มยอง ซู!!!!”
“พรวด! แค่กๆๆๆ” หมดกันจมูกอันปังแมน … อยู่ดีๆซองยอลก็เปิดประตูมาพร้อมกับทำหน้าตาเข้ม แต่คิ้วไม่เข้มตามไปด้วย… ซองยอลเดินมุ่งตรงมาหาผม ผมรีบเอาข้าวกล่องปิดฝา
“นาย! คิมมยองซู ฉันสั่งให้นายทำข้าวมาให้ฉันกินทุกวันจนกว่าจะปิดเทอม!!”
เสียงสวรรค์จากคุณชายอีซองยอลมาถึงแล้วครับ…
______________________________________________________
สามารถติดตาม ได้ในแท็ก #ficread ได้ในทวิตเตอร์นะคะ
ถ้ามีอะไรยังไง ทวิตมาได้นะคะ ที่แอค @INFI7LKY
ความคิดเห็น