สลับใจไขว้รัก ( อินเอวา & กัญฉัตร )

‘ข้าวเม่า...อยากเจอแม่บ้างไหม’ เขมจิรารีบดึงหัวเรือเข้าประเด็นหลักเมื่อเห็นว่ามีช่องไฟ เพราะแรงจูงใจที่ทำให้เธอดั้นด้นทำทุกวิถีทางที่จะได้เจอคนตรงหน้าคือนอกจจากจะอยากรู้จักฝาแฝดที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีแล้ว เธอยังอยากเจอพ่อ...ผู้ชายที่ไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เจอด้วย

คนถูกถามกระตุกคิ้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองอยากจะเจอแม่ผู้ให้กำเนิดรึเปล่า เหมือนความคิดนี้ไม่เคยแม้แต่จะแวบเข้ามาในหัวเธอเลยตลอดเวลาสิบกว่าที่ผ่านมา เมื่อตอนเด็กเธอยังเคยถามถึงแม่บ้าง แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบที่ตรงประเด็นสักครั้งว่าแม่ของเธอไปไหน สุดท้ายลูกสาวที่ชีวิตของเธอมีเพียงพ่อเท่านั้นตั้งแต่จำความได้ ก็ทำได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้จนเกือบจะลืมมันไปหมดแล้ว

‘แม่อยากเจอเรารึเปล่าเหอะ’

คำถามนี้ทำเอาคนฟังนิ่งคิดไปเหมือนกัน เธอคิดแต่ว่าอยากจะเจอพ่อแท้ๆ แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อน...ว่าพ่ออยากเจอเธอบ้างหรือเปล่า

‘นั่นน่ะสิ” เขมจิราว่าเสียงแผ่ว ก่อนจะถามออกไปอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ “พ่อ...เป็นคนแบบไหนเหรอ’

‘อยากรู้ก็มานอนที่บ้านเราสิ’ ลูกสาวพ่อว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก ทว่าลูกสาวแม่กลับหน้าเครียด

‘แล้วแม่จะน้อยใจไหม ถ้าเราไปนอนบ้านพ่อ ท่านทั้งสองอาจจะเกลียดกันก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ขาดการติดต่อกันไปแบบนี้’

เขมมิกามองแววตาที่หม่นลงของแฝดน้อง แม้เธอไม่อาจรับรู้ความรู้สึกของฝ่ายนั้นได้ทั้งหมดด้วยเพราะเพิ่งจะเจอกันนับชั่วโมงได้ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอ่านความตั้งใจของเขมจิราไม่ได้ เพราะคงไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไร ที่จะใช้ข้อมูลเพียงรูปถ่ายและสถานที่ตามหาใครสักคน อีกอย่างถ้าเป็นตัวเขมมิกาเอง เธอคงไม่ใส่ใจที่จะตามหาด้วยซ้ำ

และตอนนั้นเอง เขมมิกาก็นึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพราวขึ้นบนใบหน้าหญิงสาว ก่อนที่เธอจะยื่นหน้าเข้าไปหาคนหน้ามุ่ย พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเชิญชวน ‘ก็ไม่เห็นจะยากอะไร เราก็แลกที่นอนกันดิ’

================================================

“ไม่ใช่น้องสาวแปลว่า...จีบได้ใช่ไหม”

“อะไรเนี่ย”

“ตอบมาก่อน...จีบได้ใช่ไหม”

ครั้งนี้ชนนท์ไม่ว่าอย่างเดียว เขาจับคนตัวเล็กให้หันกลับมาด้วย เขมมิกาก้มหน้างุด ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเขินจนหน้าแดงขนาดไหน ทว่าก็ใจกล้าตอบเขากลับไป

“เออ!”

ร่างกายของเกียรติเคลื่อนที่ไวกว่าความคิด เขมจิราที่เกือบจะหลับอยู่รอมร่อสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกได้ว่ามือใหญ่กร้านจับเข้าที่ชายเสื้อ ออกแรงดึงรั้งขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องแบนราบสีขาวนวล

“จะ...จะทำอะไรน่ะ!” หญิงสาวร้องอย่างแตกตื่นพร้อมกับถดตัวหนี แต่มันก็ไม่เป็นผลนักเมื่อด้านหลังของเธอคือผนังห้องซึ่งเป็นทางตัน

“ก็จะเช็ดตัวให้มึงไง” เกียรติส่งเสียงหัวเราะหึๆ ดวงตาเปล่งประกายมุ่งมั่นจนเขมจิรามองแล้วหัวใจหดเล็กลงเท่าเมล็ดข้าว

“พะ...พูดเป็นเล่น” เธอใช้วิธีใจดีสู้เสือ ทำท่าสงบนิ่งขัดกับอาการตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่น

“กูพูดจริง”