คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : { 17 } -100%-
CHAPTER 17
“ปล่อยได้แล้วโว้ย”
มาร์คทำตัวไม่ถูกแล้วนะ !
เจ้าของเรือนร่างชมพูระเรื่อเบี่ยงหนีริมฝีปากร้อนที่พรหมจูบไปตามผิวนุ่ม สะโพกกลมแอ่นยกเบี่ยงตัวหนีแผ่นอกที่ครึ้มรกไปด้วยไรขนหน้าท้อง ไม่อาจทนกับสัมผัสหวามไหวที่ลากไล้ไปทั่วแผ่นหลัง
“ไม่ปล่อย”
ดอมดมเท่าไหร่ก็ไม่พอ หวังแจ็คสันรู้ดีว่าสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี้สุดแสนจะอันตราย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ปล่อยให้เจ้าแมวพยศมีอิทธิพลต่อหัวใจมากมายขนาดนี้
“มันอึดอัด”
คราวคาวหลังการปลดปล่อยยังเลอะเทอะเต็มซองขาเต็มไปหมด ไหนจะอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยกลิ่นเฉพาะตัวของมาเฟียหนุ่มอีก มาร์ครู้สึกเหมือนถูกแจ็คสันโอบรัดไว้ทุกทิศทุกทาง
“อยากให้อาบน้ำให้มั้ย ?”
“จะบ้าเรอะ !” มือขาวฟาดดังเพี๊ยะ หากเป็นปกติคงได้ถูกมองกลับมาด้วยสายตาอันแสนดุร้ายแล้ว แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะในดวงตาที่เคยแข็งกร้าวมีนมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป
“ฉันไม่ได้บ้า”
“แต่คุณมันบ้า โว้ย ปล่อยนะ !”
ไม่รู้กี่ครั้งกี่หนแล้วที่มาร์คถูกแจ็คสันจับพาดขึ้นบ่าเหมืิอนกรรมกรแบกข้าวสาร แล้วก็ไม่รู้ว่ากี่ครั้งกี่หนที่มาร์คดิ้นรนขัดขืนแต่ก็สู้แรงวัวแรงควายของอีกฝ่ายไม่ได้หมือนกัน
ประตูถูกยันปิดด้วยปลายเท้าก่อนที่มาร์คจะถูกหย่อนลงไปในอ่าน ไม่รู้ว่าหวังแจ็คสันเป็นอะไรกับเตียงนอนและอ่างอาบน้ำนัก ชอบจับมาร์คมาปู้ยี่ปู้ยำในสองที่นี้อยู่ได้
“นิ่ง ๆ น่า เธอก็รู้ว่ามันตื่นง่าย”
“ตื่นอะไรอีกล่ะคุณ ดูเวลาด้วยจะเที่ยงคืนแล้ว”
“ก็อย่าดื้อสิ..ฟอด”
สัมผัสอุ่น ๆ ที่ข้างแก้มทำให้คนแสนพยศนิ่งค้าง ผิวแก้มมาร์คโดนความร้อนผ่าวรุกรานจนแดงเรื่อทั่วทั้งใบหน้า ไม่ต่างจากแจ็คสัน มุมปากได้รูปยกยิ้มขึ้นแตกต่างจากที่ผ่านมา มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเอ็นดู
“ผีเข้าหรือไงเนี่ยคุณ”
มาร์ครู้สึกขยุกขยิกในอกกับเสียงหัวเราะที่ได้ยิน ยิ่งมันดังผะแผ่วที่ข้างหูก็ยิ่งสูญเสียการควบคุม ร่างผอมแห้งดิ้นขลุกขลัก ถองข้อศอกเข้ากับชายโครงมาเฟียหนุ่ม แต่กลับไม่สามารถทำให้เสียงทุ้มนั่นหยุดลงได้ อ้อมกอดที่เคยโอบไว้หลวมแปรเปลี่ยนกลายเป็นกอดรัดแน่นจนจมอกก่อนจะได้ยินคำถามที่ไม่คาดคิด
“เธอว่าผีอะไรจะเข้าสิงฉัน”
“หึ...มือปลาหมึกแบบนี้ผมว่าผีทะเล”
คราวนี้มาเฟียหนุ่มหลุดหัวเราะ มาร์ครู้สึกแปลก ๆ กับเสียงหัวเราะที่ไม่คาดว่าจะได้ยิน มาเฟียบ้าเลือดที่พามาร์คข้ามน้ำข้ามทะเลมาเจอเรื่องราวมากมายคนนั้นเนี่ยนะที่กำลังหัวเราะ...
“ถ้างั้น...ฉันทำอะไรลงไปตอนนี้ก็เป็นเพราะผีสิงสินะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว!!” เจ้าของแก้มใสที่แจ็คสันฉวยโอกาสร้องลั่น แขนเรียวตะกายลุกจากอ่างทว่าไม่เป็นผล เอวบางถูกโอบรัดไว้แน่นสมกับที่ถูกเรียกว่ามือปลาหมึก
น้ำในอ่างไหวกระเพื่อมเพราะปลายจมูกที่ตะโบมฟัดลงบนผิวเนื้อนวล อากาศที่เริ่มเย็นลงของฮ่องกงไม่มีผลกับอุณหภูมิภายในห้อง เพราะร่างกายทั้งคู่แลกไออุ่นผ่านการโอบรัดของมาเฟียหนุ่ม
มาร์คไม่สังเกต...และแจ็คสันก็ไม่รู้ตัว...
ระยะห่างระหว่างเรา...ลดน้อยลงไปทุกวินาที
“ซุบซิบอะไรกัน”
ไม่บ่อยครั้งที่ยูคยอมจะได้เห็นเมดของเจ้านายประชุมเพลิงซุบซิบกันแบบนี้
เพราะคนงานที่ถูกจัดมารับใช้ใกล้ตัวของแจ็คสันนั้นถูกคัดเลือกและผ่านการกรองประวัติมาแล้วอย่างดี ทำงานต้องมีความเป็นมืออาชีพ
มันจึงเป็นภาพที่ไม่ชินตาเอาเสียเลย
“คะ...คุณยูคยอม”
แตกฮือกันราวกับฝูงผึ้ง ดวงตาของบอดี้การ์ดคนสนิทของเจ้านายวาววับ เป็นอันที่รู้กันดีว่าคุณยูคยอมเป็นคนที่ใจดีแต่ก็เป็นคนที่เด็ดขาด... ดวงตากลมใสเลยหันไปมองป้าหวงซึ่งเป็นคนคุมเมดสาวเหล่านี้
“แม้แต่ป้าหวงก็ยังอยู่ในนี้ด้วย คุยเรื่องอะไรกันหรอครับ”
“เอ่อ...”
“พูดมาเถอะครับป้า”
ยูคยอมค่อนข้างแปลกใจมาก ๆ เพราะแม้แต่หัวหน้าแม่บ้านที่ทำงานอย่างดีมาตลอดยังอยู่ในวงสนทนา และมากไปกว่านั้นคือสีหน้าของหัวหน้าแม่บ้านกึ่งจะเครียดขึงกึ่งจะประหลาดใจชอบกล พอเห็นยูคคยอมกดสายตามองหนักเข้า...แม่บ้านวัยกลางคนถึงได้พูดออกมา
“…เมื่อกี้ป้าสั่งให้เด็ก ๆ เข้าไปทำความสะอาดในห้องค่ะ ส่วนตัวป้าก็กำลังจะเข้าไปเตรียมห้องน้ำให้คุณชายแบบที่เคยทำทุกวันค่ะ... แต่ว่าวันนี้...คือ...”
“คืออะไรครับป้าหวง?”
“…วันนี้คุณชายเธอไม่ลงไปออกกำลังกายค่ะ.. ตอนที่เข้าไป...ป้ายังเห็นเธอนอนดูข่าวกอดคุณอีกคนหนึ่งอยู่เลยค่ะ”
“อ่า…”
“พอเธอเห็นป้าเข้าไปก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ออกไปก่อน”
“…”
“ป้าไม่เห็นเธอเป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะ”
ฝ่ามือเรียวยาวทาบลงกับหัวไหล่ของหัวหน้าแม่บ้าน กลายเป็นยูคยอมที่ทำหน้าเข้าใจป้าหวงไปเสียอีก ดวงตาสองคู่มองสบกันก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ไม่มีคนนอกเข้าใจ
“เข้าใจแล้วใช่มั้ยคะ คุณยูคยอม”
“ครับป้า...ผมเข้าใจป้าแล้ว”
เป็นอันว่ารู้กัน หวังแจ็คสันเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตอย่างเป็นระเบียบและไม่ยอมให้อะไรมากระทบจนแพลนที่วางไว้เสียทรงเป็นอันขาด...
“ป้าขอแค่คุณเค้ามีความสุขก็พอแล้วค่ะ”
“ผมก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน”
แต่ก็เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่มีมาร์คเข้ามาในชีวิต...
มาร์คตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโทรทัศน์...
“ตื่นแล้วหรอ”
“เฮ้ย !!”
ดวงตาของเจ้าของเล่นแสนพยศเบิกกว้าง... มือบางที่ใช้โอบกอดมาเฟียหนุ่มถูกกระชากกลับอย่างกับถูกของร้อน...
ทำไม !!
ตลอดหลายสัปดาห์ที่อยู่ด้วยกัน มาร์คไม่เคยตื่นนอนตอนที่แจ็คสันอยู่ในห้องเลย อย่างมากก็ตื่นตอนที่แจ็คสันกลับจากออกกำลังกายกลับมาอาบน้ำ...
แต่วันนี้มันไม่ใช่ !!
โทรทัศน์ที่ปลายเท้ากำลังฉายภาพข่าวพร้อมคำบรรยายเป็นภาษาอังกฤษ ส่วนมาร์คก็นอนเกยอกกอดแจ็คสันเอาไว้แน่น !!!
“ตกใจอะไรของเธอ...”
เจ้าของวงหน้าคมพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่กระตุกยิ้ม ก็ดูมาร์คตอนนี้สิ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเขินจนหน้าแดงตัวแดงไปหมด...
“ทำไมยังอยู่อะ !”
มาร์คเหลือบตามองนาฬิกาที่อยู่ตรงหัวเตียงแล้วถามเสียงหลง ปกติเจ็ดโมงครึ่งหวังแจ็คสันก็เตรียมตัวออกจากบ้านแล้ว... แล้วดูนี่สิ จวนจะเก้าโมงแล้ว
นอนสบายใจเฉิบดูข่าวเช้าอยู่เลย..
“ฉันอยู่แล้วจะทำไม...”
“ก็...ปกติคุณต้อง...ตื่นออกไปทำงานแล้วนี่...เฮ้ย”
“อยู่นิ่ง ๆ” ยังไม่ทันพูดจบแจ็คสันก็ออกแรงดึงร่างบาง ๆ นั่นเข้ามาใกล้ ฝ่ามืออุ่นค่อย ๆ เขี่ยขี้ตากรัง ๆ ของเจ้าตัวแสบออก เหมือนเด็กจริง ๆ
“อะ…ไ…ร..ของคุณ...เนี่ย”
นัยน์ตาสีดำสนิทนั้นใกล้จนมาร์คเห็นภาพตัวเองในนั้น มันเป็นดวงตากลมโศกที่อยู่ใต้แพขนตาเส้นสั้นแต่แน่นขนัด รอยพับของชั้นตาคมกริบ...
แล้วก็พึ่งสังเกต...ว่าจริง ๆ แล้ว...หวังแจ็คสันนี่...ตาหวานชะมัด
เจ้าของใบหน้าเล็กได้รูปหลบตาเมื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองไม่อยู่กับตัวต่างจากแจ็คสันที่หลุดเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ก่อนจะกดจูบลงมาบนหัวทุยสวย
“อยากกินอาหารเช้าบนนี้มั้ย?”
“…ไ…”
“แม่บ้านหวงครับ เตรียมอาหารเช้ามาให้ผมหน่อย”
มาร์คไม่มีโอกาสตอบรับหรือปฎิเสธ เพราะหวังแจ็คสันกรอกเสียงทุ้มแหบที่อินเตอร์คอมฯ ก่อนจะขยับท่าทางใหม่ รวบร่างนุ่มนิ่มที่ยังชะงักค้างขึ้นมาสวมกอด ปลายสันจมูกโด่งจรดลงที่ซอกคอหอมกรุ่น...
อย่างที่ปาร์ค จินยองบอกนั่นแหละ...
“ทานข้าวสิ...หรืออยากให้ฉันป้อน ?”
“ระ...ระรู้แล้ว !”
“ยูคยอมเตรียมรถเลย ฉันจะไปมาเก๊า” เสียงทุ้มกรอกลงอินเตอร์คอมฯ อีกครั้ง
…แจ็คสันหลงมาร์คเข้าแล้ว...และยิ่งมากขึ้นทุกวินาที...
ไม่มีทอล์กค่ะ
เจอกันอีกทีที่มาเก๊านะคะ
_____________
ว่าจะไม่อัพแต่ก็อดใจไม่ไหว
ฉันเหม็นความหวาน
ฉันเหม็นความรัก
ฉันอยากมีผัววววววววว
ที่เหลือเดี๋ยวเจอกันค่ะ
รักนะคะ
ฝาก #unluckyjark ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น