แค่อยากระบายแค่นั้นเองมันเจ็บจิง ๆว่ะ

  วันที่ 27 พ.ย.50  กับความรู้สึกที่มันบอกไม่ถูกว่าเรามาทำอะไรอยู่หน้าจอคอมมาพิมตัวหนังสือไรก็ไม่รู้  ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราจะต้องมา พิมเรื่องราวอะไรแบบนี้ เราชือ่บิ๊กฃีวิตเราแมร่งเศร้าว่ะ เคยโทษสิ่งๆต่างรอบตัวนะว่าแม่งทำให้เราเปนแบบนี้แต่จิงๆแล้วเรารู้คำตอบในใจดีว่ะ ว่ากูนี่แหละที่ทำตัวกูให้เปนบนี้แล้วกูจะทำๆไมว่ะ คิดว่ากูอยากเปนแบบนี้หรอ เรื่องทุกอย่างที่บิ๊กมาพิมพร่ำเพร้อออกมาเป็นตัวหนังสือที่ไม่เคยคิดจะมาพิมมาก่อน มันน่าจะเกิดจากวันนั้น วันฝนตกพร่ำบิ๊กนั่งรถเข้าบ้านสายตามันเหลือบไปเห็นผูชายกับผูหญิงในชุดมหาลัยวิ่งหลบฝนมือถือหนังสือคอยกันฝนหยอกล้องกันอย่างสนุกสนานมันทำมห้เราคิดแว็บคิดมาในใจไช่ความอิจฉาแต่มั้นเปนความรู้สึกที่ว่าทำไมว่ะถ้าสันนั้นเราไม่ตัดสินใจพลาด วันนี้เราคงได้ตากฝนกับเธอแล้วได้ใกล้ชิดวิ่งหลบฝนหยอกล้อกันแงคงมีความสุขน่าดูเลย แต่แมร่งไม่ทันแล้วว่ะ เพราะกูแหละถ้าเพียงแต่วันนั้นกูไม่คิดโง่ๆซึงจนวันนี้กูยังไม่รู้เลยกูคิดแบนั้นทำแบบนั้นได้ไง กูเปนไรว่ะใครบอกกูสิ  What the x going on with me  Im not ok can you hear me I don't need nobody help  Alone ! Alone ! Alone!