END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #69 : เรื่องของเรา... (มันถึงตอนอวสาน)

***

คำเตือน:

เนื้อหาในตอนนี้ตัวละครมีความคิดและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม

รบกวนผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ

***

ตอนที่ 59: เรื่องของเรา...

(มันถึงตอนอวสาน)

 

ตอนไวโอเล็ตหลับเป็นช่วงเวลาเดียวที่โดฟลามิงโก้อนุญาตให้ตัวเองเผลอใจ

มือใหญ่หยิบปอยผมออกจากหน้าผากเกลี้ยง แล้วจ้องเจ้าของใบหน้า เด็กสาวแค่เป็นลมเพราะหลังจากนั้นห้านาทีหล่อนก็ฟื้นขึ้นมา สติเธอยังไม่เต็มหน่วย ถามคำตอบคำ เขาจึงทุกทิ้งอย่างแล้วอุ้มเธอกลับคอนโดฯ ปล่อยร่างแน่งน้อยไว้บนที่นอนจนสุดท้ายเจ้าหญิงก็หลับไปอีกครั้ง

เที่ยงวันมาเยือนเด็กสาวก็ยังไม่ตื่น ตัวเธอเย็นแต่เหงื่อกลับออกเยอะ ตั้งแต่เมื่อคืนโดฟลามิงโก้ก็ปาชุดเดรสที่ขัดหูขัดตาทิ้งลงถังขยะ เช็ดเนื้อเช็ดตัว จับเธอสวมใส่เสื้อผ้าสบาย ๆ แล้วมานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

เขาเริ่มเจ็บปวดต่อกับดับที่ตัวเองวางไว้ แววตาไวโอเล็ตในตอนนั้นมันคือแววตาเดียวกับที่เธอคว้ามีดจะเชือดเฉือนชีวิต รีบพุ่งตัวไปรับไว้ หากช้าแล้วปล่อยให้สาวน้อยไม่ลืมตาขึ้นมาอีก แล้วแผนการของเขามันจะไปสำเร็จได้อย่างไร

เคยตั้งปณิธานไว้แล้ว แม้จะใกล้ตายเธอต้องตัวติดกับเขาห้ามไปไหน ใครเล่าจะปล่อยให้ตาย ชีวิตของผู้หญิงคนนี้เขาจะโกงยมบาล ดึงให้อยู่เคียงข้างตลอดไป

คิดจบชายหนุ่มก็ดึงผ้าห่มมาจรดปลายคางอีกฝ่าย คำว่าบ้าที่คนในแฟมิลี่ด่ายังวนอยู่ในหัว ทำแบบนั้นทั้งที่รู้ว่าตัวเองต้องนั่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ม่านหมอกบังตาจริง ๆ ถึงพาเธอไปให้คนอื่นลูบคลำ ต้องฆ่าไอ้บัดซบนั้นให้ได้ถึงบังอาจมาแลกลิ้นกับของ ๆ เขา

โดฟลามิงโก้สายตาดำมืดตอนไล้เรียวปากที่บัดนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ก้มลงไปประทับความชุ่มชื้น ครอบครองกลีบปาก ต้องการเป็นเจ้าของ บดทับสัมผัสชายอื่นที่มาแตะต้อง แล้วจ้องมองวงหน้างาม หากแต่เจ้าพ่อต้องสะดุ้ง รีบเด้งตัวไปยืนข้างเตียงครั้นแฟรี่ตื่นขึ้นมาจากนิทรา

ไวโอเล็ตตื่นแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลกะพริบสองครั้งก่อนจะกวาดมองรอบห้อง ร่างเล็กหันดูอย่างเชื่องช้าแล้วหยุดนิ่งที่ร่างโปร่งของโดฟลามิงโก้ เธอไม่พูดอะไรอีกฝ่ายก็เช่นกัน ก่อนบุรุษคนเดียวจะเอ่ยทำลายความสงบ

“ช่วงนี้บอบบางเหลือเกินนะ อะไรนิดหน่อยก็เป็นลมแล้ว”

“......”

“นอนเยอะไปรึไง ตื่นขึ้นมาทีไร พูดน้อยลงทุกที”

 “......”

“หรือกำลังดีใจจนพูดไม่ออกที่ตัวเองกลับมาดังข้ามวันข้ามคืน เธอไม่ชอบเหรอ ฉันว่าฉันถ่ายออกมาได้มุมดีมากเลยนะ บรรดาชู้ของเธอคงดีใจ ฉันรึอุตส่าห์แบ่งของสวย ๆ งาม ๆ ให้พวกมันดู” พอพูดมาถึงตรงนี้โดฟลามิงโก้ก็ชะงัก ไวโอเล็ตร้องไห้ หัวใจอ่อนยวบเกือบเข้าไปปาดน้ำตาให้ เถาวัลย์ที่ไหนมารั้งขาเขาไว้ถึงก้าวไม่ออก ...ทำได้เพียงขลาดกลัว ทำได้เพียงยืนมองอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เด็กสาวร่ำไห้โดยยังจ้องหน้าเขาต่อไป

เธอไม่สะอื้นหรือหรือร้องออกมาสักคำ หญิงสาวแค่นอนนิ่งปล่อยน้ำตาให้รินไหล คนผมบลอนด์เป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหนี ไม่อยากเสพซับความอ่อนแอของเจ้าหญิงให้ตนเองต้องเจ็บปวด

...หากแต่เขาต้องฝืนใจหันไปดูอีกที ยามสาวน้อยหยุดร้องไห้พร้อมหยัดกายขึ้นมา

“จะไปไหน?” แม้ในใจจะอยากกดให้ไวโอเล็ตนอนลงที่เดิมแต่เขาก็ยังยืนนิ่ง เห็นมือบางนั้นเลื่อนมาปิดปากอาการไม่สู้ดี หน้าเธอซีด คิ้วแทบจะผูกเป็นโบว์

“เธอเป็นอะไร?” ไม่ทันได้สานต่อ ร่างบางก็ทะลึ่งพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำ โดฟลามิงโก้ได้ยินเสียงอ้วกดังไม่ขาดสาย ยิ่งเดินเข้าใกล้เจ้าหญิงยิ่งอาเจียนหนัก และดูเหมือนอาการเธอจะเบาลงหากเขาอยู่ไกล ๆ

คนตัวโตอยู่ไม่สุข ห่างเพียงกำแพงกั้นแต่ทำไมถึงเข้าไม่ได้ ได้แต่ยืนรินน้ำอยู่ข้างนอก ทนฟังเสียงเด็กสาวสำรอกอยู่นานสรุปเธอก็เดินออกมา สีหน้าไวโอเล็ตยังไม่สู้ดี หล่อนพยายามฝืนพูดกับเขาแม้ลำคอจะอ่อนแรง

“คุณกลับไปก่อนได้ไหม ...ฉันอยากอยู่คนเดียว”

“เธอสั่งฉันรึไง!?”

“ขอร้องคุณกลับไปเถอะ เห็นหน้าคุณแล้วฉันอยากจะอ้วก” ร่างหนาย่างสามขุมเข้าหา กล้าดียังไงมาบอกว่ารังเกียจเขา ทว่าชายหนุ่มต้องหยุดเท้าจริง ๆ ครั้นเด็กป่วยจะอาเจียนออกมา บุรุษชุดดำหรี่ตายามเจ้าหญิงมีอาการแปลกไป

“เดี๋ยวจะเรียกหมอมาให้”

“ฉันไม่ตายเร็ว ๆ นี้หรอกค่ะ”

“ไวโอเล็ต!”

“เรียกทำไมคะ... ยังไงก็ขอโทษด้วย แต่ฉันอยากอยู่คนเดียว เชิญแดกดันให้พอใจแล้วกลับไปได้ไหมคะ เรื่องเมื่อคืนที่คุณทำฉันรับไม่ไหวจริง ๆ” เธอเป็นผู้หญิงบ่อน้ำตาตื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ โดฟลามิงโก้ไม่รู้ ซอกหลีบในจิตใจตะโกนบอกว่าให้เขาอยู่ แต่ก็อย่างที่รู้ว่าตอนนี้เขามัน loser …แค่จะทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง ยังไม่กล้าเลย

แค่จะพูดในสิ่งที่อยากพูด ปากมันเป็นอะไร

“ไม่ต้องมาสั่งฉัน! ที่จริงก่อนเธอจะกลับประเทศฉันก็จะให้เธอพักหนึ่งอาทิตย์อยู่แล้ว แต่ระหว่างนี้ก็คิดดูอีกทีแล้วกันว่าอยากกลับรึเปล่า คงยังไม่ลืมนะว่าข่าวฉาวของตัวเองนะ คนที่จะสุมไฟให้ยิ่งไหม้หรือมอดดับมันอยู่ที่ฉัน ประเทศคงภูมิใจนะที่มีองค์รัชทายาทเป็นเด็กใจแตก มีภาพมั่วผู้ชายร่อนทั่วอินเทอร์เน็ต!”

ศักดิ์ศรีของเธอ ในฐานะเจ้าหญิงหรือแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาทำลายมัน ไวโอเล็ตได้ยินแล้วแต่เลือกที่จะไม่หืออือ สาวน้อยนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเปิดสมุดเล่มเล็ก ๆ

สิ่งที่เขาพูดย้ำเตือนว่ายังมีเรื่องราวทับถม ไม่รู้จะโทรหาคุณพ่อยังไง หรือจะแก้ปัญหาแบบไหน จิตใจเธออ่อนแรงเกินกว่าจะลุกขึ้นเดินอีกครั้ง มือเธอขยับเขียนอะไรสักอย่างแล้วพยายามตัดเขาออกจากวงโคจร อยากให้เขาทำตามที่บอกอีกครั้ง โดยการปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหนึ่งสัปดาห์

ขอร้องล่ะ ไปสักที ยิ่งได้กลิ่นเขา เธอยิ่งอยากอ้วก

โดฟลามิงโก้กำลังจะหันหลัง ฮึดฮัดไม่น้อยที่แม่สาวขยะแขยงเขา หากแต่ก่อนไปก็ไม่วายออกคำสั่งด้วยนิสัยเดิม ๆ อะไรตายอยู่ในปากถึงได้พ่นคำเสีย ๆ ตลอดเวลา

“โทรศัพท์เธออยู่นี่ แล้วถ้ายังไม่ยอมพกมันติดตัวอีกล่ะก็ มันจะไม่ใช่แค่ภาพ แต่คราวนี้ฉันจะปล่อยมันทั้งคลิป! หลังจากนี้หนึ่งอาทิตย์ก็คิดเอาเองแล้วกันว่าอยากทำอะไร!” เสียงขีดปากกาหยุดลง พอได้เห็นว่าเด็กสาวยังมีอาการไขว้เขวก็ทำให้ร่างสูงพอใจ

คำขู่มันคงกลายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังมีความรู้สึกต่อเขา

แล้วถ้าหลังจากนี้เขาขู่เธอต่อไปอีกไม่ได้

...เขาจะทำยังไง?

………………………

เสียงทีวี ไวโอเล็ตเปิดมันไว้เป็นเพื่อน

เธอเลือกดูสารคดีไม่ก็ภาพยนตร์ หลีกเลี่ยงข่าวที่จะฉายซ้ำภาพอุจาดของเธอกับโดฟลามิงโก้ เนื้อหาที่ออกอากาศทั่วประเทศ

เห็นแค่ครั้งเดียวก็จำได้ เห็นเพียงวินาทีเดียวก็ไม่มีทางลืม ภาพที่เขาปล่อยออกไปคือตอนที่อีกฝ่ายเรียกให้เธอไปประเคนร่างกายถึงตึกสถานีโทรทัศน์ ไม่เข้าใจว่าเจ้าพ่อจะทำอะไรอ้อมค้อมอย่างปล่อยรูปที่แค่เห็นลาดไหล่เปล่าเปลือยของเธอทำไม รูปที่ชัดเจนกว่านี้ก็มี อยากทำให้เธอย่อยยับนัก ก็ปล่อยรูปที่เธอนอนช่วยตัวเองอยู่ในม่านรูดไปเลยสิ!

แม้ใจหนึ่งจะประชดประชัน แต่อีกใจกลับสานต่อเป้าหมาย อีกนิดเดียวเธอจะเขียนจบแล้ว แต่พลันสายตาต้องเหลือบมองมือถือตอนมันสั่นเพราะมีสายเรียกเข้า

‘คิม’ เพื่อนสาวที่มหาลัยเธอโทรหา ไวโอเล็ตลังเล ก่อนจะรับสายแล้วนิ่งฟัง

[ไวโอเล็ตเธออยู่ไหน อยู่ห้องรึเปล่า ฉันกับทุกคนไปหาได้ไหม!?]

“ถ้าเธอเห็นข่าวแล้วเธอไม่ควรมาหาฉัน เดี๋ยวเรื่องซุบซิบมันจะลามไปหาพวกเธอด้วย”

[เธอพูดบ้าอะไร! แบบนี้พวกเรายิ่งต้องไปหาไม่ใช่เหรอ ...แล้วไอ้ผู้ชายเฮงซวยแฟนเธอมันเป็นอะไร ถึงปล่อยรูปน่าเกลียดเธอกับมันออกสื่อขนาดนั้น! คิดว่ามีอิทธิพลแล้วจะทำอุบาทว์แบบนี้กับใครก็ได้เหรอ!] เพื่อนเธอทั้งสามต่างฉุนเฉียว แต่เจ้าหญิงไม่อยากให้พวกเขาแกว่งเท้าหาเสี้ยน

และที่สำคัญทำไมพวกนั้นถึงมั่นใจว่าโดฟลามิงโก้เป็นคนในภาพ เธออาจจะไปมั่วใครตามข่าวลือก็ได้

เธอใจง่ายไง...

“ช่างมันเถอะ แต่ถ้าพวกเธอเป็นห่วงฉัน เธอไม่ควรทำแบบนั้น ขอร้อง ฉันเบื่อที่จะคอยประคองทุกคนแล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว แค่นี้นะ และถึงพวกเธอจะมา เธอก็ผ่านคนของเขาไม่ได้หรอก อย่าทำให้เรื่องมันแย่ลงเลย” เพื่อนสาวเสียงใสพยายามจะแย้งแต่ไวโอเล็ตก็ตัดบท

สาวน้อยวางโทรศัพท์อย่างแรงก่อนมือจะเผลอไปกดโทรออกเข้า

ไวโอเล็ตตาโต จะรีบกดวางสาย แต่มันก็ไม่ทัน ...เพราะปลายสายรับเสียแล้ว

[......] ร่างกายเธอสั่นไหว กดวางไม่ได้ ทว่าพอปล่อยไว้อีกฝ่ายกลับไม่พูด มือบางจิกขาแน่นก่อนจะปล่อยน้ำตาให้อาบแก้ม มันเอ่อล้นแล้วหยดไปบนหนังสือเล่มบาง ๆ ก่อนเด็กสาวจะเรียกคนในสายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“...คุณพ่อ”

[พึ่งคิดได้ว่าควรจะโทรมางั้นเหรอ! รู้ไหมเรื่องที่ลูกทำมันงามหน้าขนาดไหน ราชวงศ์ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว! ทำไม ไหนบอกไอ้หมอนั้นไม่เป็นอย่างที่พ่อคิด ลูกบอกว่ามันกำลังเปลี่ยนตัวเอง แล้วตอนนี้ดูสิ่งที่มันทำกับลูกสิ! ถวายตัวให้มัน ให้มันใช้อย่างกับของข้างถนน แล้วผลสุดท้ายเป็นไง มันทิ้งมาแล้วใช่ไหมถึงได้โทรมาหาพ่อน่ะ!]

“คุณพ่อมันไม่ใช่แบบนั้น ...ฮึก ให้ลูกอธิบายก่อน”

[หุบปากเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น! ทั้งที่พ่อก็บอกให้แกรอแล้ว อีกแค่ไม่กี่ปีทำไมแกรอไม่ได้! ทำไมถึงทำตัวใจง่ายยอมให้มันจูงไปจูงมายังกับเด็กใจแตก! แกลืมแล้วสินะว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง อยู่ต่างเมืองก็หลงแสงสี หลงผู้ชายจนลืมประเทศ! แกทำแบบนี้โดยที่ไม่คิดถึงราษฎรได้ยังไง ฉันอุตส่าห์ชุบเลี้ยงแกอย่างกับนางสวรรค์ แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง! แกใฝ่ต่ำไปมั่วกับไอ้คนที่ฆ่าพี่แกได้ยังไง! ไหนบอกฉันสิวิโอล่า!!!]

ไวโอเล็ตสะอื้นตัวโยน คุณพ่อไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้ คำว่าแก คำด่าทอก็ไม่เคยมี ลูกคนนี้ทำให้ท่านผิดหวังมากสินะ ท่านถึงทำร้ายเธอด้วยวาจา

“ฮือ อึก... คุณพ่อลูกขอโทษ ...ลูกขอโทษ แต่ฟังลูกก่อน”

[รู้ไหมเลือดตาฉันแทบกระเด็นขนาดไหนกว่าราชาจั๊ดจ์จะยอมให้ลูกชายเขาหมั้นกับแกน่ะ แล้วดูสิ่งที่แกทำสิ! คนดี ๆ ฉันหาให้แกก็ไม่เอา แล้วตอนนี้คนที่แกเลือกมันก็ไม่เอาแกแล้ว! อีกหนึ่งอาทิตย์แกรีบไปหาตั๋วกลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้! แล้วอย่าคิดว่าหลังจากนี้ตัวเองจะขออะไรได้อีกเลย!]

เสียงสัญญาณที่ดับลงคือขีดกำจัดของเธอที่ขาดไป ไวโอเล็ตปล่อยมือถือให้ร่วงตกไปกับพื้น ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วกรีดร้องอย่างน่าไม่อาย

แม้แต่ครอบครัวก็ไม่ฟัง คนที่เธออยากให้เข้าใจมากก็ไม่รับรู้ ทำนบทุกอย่างที่เคยสร้างไว้ ตอนนี้มันทลายลงมาหมด ได้แต่นั่งร้องไห้กอดตัวเองอยู่ที่เดิม ไม่อาจเข้าใจได้เลยว่านิ้วมือเผลอไปแตะเปลี่ยนช่องตั้งแต่เมื่อไหร่

เรื่องที่เข้าหา ถาโถมดุจคลื่นลมที่สาดซัด และตัวเธอคือดินโคลน ที่กล้าเอาชีวิตไปขวางทางลม

เสียงผู้ประกาศทำให้เด็กสาวต้องเงยหน้าไปมอง หยาดน้ำตานั้นบดบัง เสียงร้องกรีดหัวใจให้เป็นแผล ไม่อาจห้ามตัวเองให้สะอื้นหนักกว่าที่เคย เพราะตอนนี้เธอมันไม่เหลืออะไรจริง ๆ

“หลังจากที่มีข่าวทั้งคู่คบหาดูใจกัน ดูเหมือนอีกไม่นานคุณลิลลี่ ลูกสาวของท่านสส. กับดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้กำลังจะหมั้นกันนะคะ...”

เธอไม่เคยปล่อยให้ตัวเองกรีดร้อง ทรมานแบบนี้

เธอไม่เคยทำร้ายตัวเองมานาน แต่วันนี้เล็บมันข่วนลงในเนื้อ

น่าสมเพชมากไหมที่เคยคิดว่าเขาอยากใช้ชีวิตไปกับเธอ

‘นี่เธอคิดว่าฉันขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ’ ...ใช่ ฉันเคยเชื่อ

‘แค่ทำดีเข้าหน่อยก็อ้าขาให้เอาฟรี ๆ แล้ว’ ...ขอโทษ ที่เป็นโสเภณีเกรดต่ำ 

‘พ่อเธอคงภูมิใจนะที่มีลูกสาวร่าน ทำตัวใจง่ายให้คนอื่นเอาไปทั่ว’ ...ขอโทษที่เป็นลูกไม่รักดี

‘ของมือสองคิดว่ามีใครเขาอยากได้รึไง’

‘เลิกเพ้อเจ้อคิดว่าฉันรักเธอได้แล้ว’

...ขอโทษ ที่ห้ามใจตัวเองไม่ทัน

เธอเป็นดั่งขยะที่ใช้เท้าเขี่ยก็เจอ ของชั้นต่ำไม่ควรรู้สึก หญิงโสมมไม่ควรได้อะไร เลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ ทุกอย่างควรหยุดตรงนี้

ทุกอย่างมันชัดเจนมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ทำไมถึงโง่เง่าเอาแต่หลอกตัวเอง ปัญญาอ่อนรึไงเชื่อว่าเขารักเธอ

สมน้ำหน้าให้พอใจ ตอนนี้ที่มีอยู่คืออะไร การมองโลกในแง่ดีมันบ้า คนบางคนหรือแม้แต่บางเป้าหมายมันคงไกลที่จะไขว่ถึง การเดินทางนี้สอนให้รู้ว่าโลกนี้มันไม่เหมาะกับเธอ

และตอนนี้เธอขอยอมแพ้

...ชีวิตเธอมีค่าเพื่ออะไร

...เธอจะอยู่ไปทำไม

………………………

“หมายความว่าไงที่ประกาศออกไปแบบนั้น!” โดฟลามิงโก้หัวเสีย เรื่องนี้ไม่เคยอยู่ในการเจรจา ไม่เคยอยู่ในข้อตกลง เหตุใดไอ้เจ้าสส. จิ้งจอกนี้ถึงกล้าประกาศว่าเขาจะหมั้นกับลูกสาวมัน!

“แหม นายเองก็โสดแถมอายุอานามก็มากแล้ว ได้ข่าวว่ากำลังคบกับลูกสาวฉันไม่ใช่เหรอ ยืดอกหน่อยสิ ลูกสาวฉันเสียหายนะดอนกิโฮเต้!”

“แกไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ คนที่จะเปลี่ยนหรือฉีกสัญญาทิ้งคือฉันเท่านั้น ไม่ใช่แก!” คนเหลิงอำนาจมักกร่างแบบนี้ เจ้าพ่อมาเฟียประสบมาเยอะ แต่นี้มันล้ำเส้นมากไป คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงคิดจะมากำหนดชะตาชีวิตเขา!

“ถ้าแกไม่แก้ข่าว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน! คงยังไม่ลืมสินะว่าข้อเรียกร้องของฝั่งฉันคืออะไร!?” ท่านสส. ไม่ผงะ ลูกสาวเขาไม่ได้ชอบมัน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเข้ามาบอกว่าอยากหมั้นกับโดฟลามิงโก้

ชายชราไม่สำนึกบุญคุณ ถึงเมื่อก่อนไอ้หนุ่มนี้มันจะช่วยเขาแต่ตอนนี้เขามีอำนาจแล้ว ดั่งคำที่ว่าวัวมักลืมตีนและตอนนี้ตัวเขาก็ตรงดั่งสุภาษิต เขาไม่เกรงกลัวและจะทำเพื่อลูกสาวสุดที่รัก

“ลองคิดดูดี ๆ สิ ถ้านายแต่งงานกับลูกฉัน มันจะมีแต่ได้กับได้นะ นายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลิลลี่แล้วไม่ใช่เหรอ ในฐานะคนเป็นพ่อ ฉันไม่อยากให้ลูกสาวเสียชื่อเสียง” น้ำเสียงท่านสส. ขึง อยากเอ็ดลูกสาวว่าทำไมถึงทำแบบนั้น โดฟลามิงโก้มันเสือร้าย หากเบื่อก็ทิ้ง และหากต่อต้านภาพลักษณ์คงป่นปี้

เขาไม่อยากให้ลูกตัวเองต้องเผชิญชะตากรรมเหมือนนักแสดงคนหนึ่งที่หมอนี้พึ่งขยี้คามือ

“ไอ้คุณสส. ฉันไม่สนว่าแกจะคิดยังไง แต่ถ้าหากคิดจะตลบหลังฉัน ...ชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งเดียวที่แกจะเสีย คิดให้ดี ไปเคลียร์กับนักข่าวซะ!” เพราะงี้โดฟลามิงโก้ถึงไม่อยากจับมือกับพวกคางคกขึ้นวอ คงจะยังไม่รู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา มันก็เน่าเฟะอยู่ในสภา

คนขายาวหมุนตัวกลับไป สายตาแข็งกร้าว

หากพวกมันไม่แก้ข่าว คงถึงเวลาที่สองพ่อลูกนี้ต้องเป็นซากศพอยู่ใต้ฝ่าเท้าเขา!

………………………

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ช้าเหมือนหนึ่งปี

โดฟลามิงโก้นั่งนิ่งอยู่ในโซฟาห้องรับแขก ลมเริ่มเปลี่ยนทิศยามตำรวจบอกว่าเตโซโรมันหนีไปได้ มีคนมาช่วยหมอนั่นระหว่างคุมตัว ...มีคนหนุนหลัง

‘ไม่น่าใช่ลอว์’ สายข่าวบอกว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน แต่สิ่งที่สะกิดใจคือไอ้กลุ่มหมวกฟาง หลังจากซีซาร์เข้าตะรางไอ้เด็กเวรกลุ่มนี้ก็เริ่มโผล่มาเกี่ยวข้องในธุรกิจของเขาเหมือนแมลงสาบ ทั้งแฟมิลี่ต้องกลับมาระวังตัวอีกแล้ว แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือไอ้เจ้าสส. หมอนั่นมันจะเปิดเกมกับเขา!

ไอ้เวรนั้นไม่ยอมแก้ข่าวหรือทำตามที่เขาประกาศิต!

‘ก็ได้’ รายต่อไปที่จะพินาศคือพวกมันสองพ่อลูกนี้แหละ!

ในระหว่างที่ทบทวนแผนการ ความคิดเจ้าพ่อก็หยุดชะงัก เรื่องของไวโอเล็ตคืออีกเรื่องที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก ตอนนี้เธอจะคิดอะไร จะเลือกทางไหน ยิ่งมีข่าวว่าเขาจะหมั้น หญิงสาวจะเลือกอะไร

อยากไปหาแล้วบอกว่าข่าวมันเหลวไหล แต่ครั้นเห็นว่าเจ้าหญิงโทรหาพ่อตัวเอง บวกกับลูกน้องบอกว่าได้ยินเธอกรี๊ดลั่นห้อง โดฟลามิงโก้จึงลังเล

เขาลังเลอะไร กลัวที่จะเผชิญหน้างั้นเหรอ?

ได้แต่หวังว่าเรื่องที่เธอทำให้เธอคลั่งจะเป็นเพราะเสียใจที่เขาหมั้น ไม่ใช่เรื่องของราชาริคุที่แม่สาวพึ่งติดต่อไป เจ้าหญิงไม่มีใคร เธอมีแต่เขา หนึ่งอาทิตย์ที่เธอขออยู่คนเดียว หวังว่าหล่อนจะทบทวนเรื่องราวให้ดี

เข็มสั้นชี้เลขเก้า ชายขายาวลุกขึ้น เดินตรงคว้ากุญแจรถก่อนเหยียบคันเร่งสู่เส้นทางที่เขาเคยขับไปกลับเป็นหมื่นหน

...คำแรกที่จะพูดกับไวโอเล็ตคืออะไร จะถามเธอว่าอะไร

‘อ่า คงไม่ต้องถามเพราะหากอยากให้เขาลบข่าว เธอต้องตกลงที่จะอยู่กับเขา’ ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าไวโอเล็ตไม่ใช่คนโง่ เกริ่นมาแค่นี้หล่อนเดาได้ และวาดหวังอย่างสุดหัวใจว่าเธอจะเชื่อฟังเหมือนที่ผ่านมา

เพราะทางเลือกแรกเท่านั้นที่เธอต้องเลือก รู้อยู่เต็มอกว่าเด็กสาวจะสละตัวเองเพื่อครอบครัว เพื่อประเทศ เธอไม่ยอมให้ใครมาลบชื่อเสียงพวกนั้นหรอก ...เจ้าหญิงทำแบบนั้นมาตลอด และถึงแม้จะผิดแผนแล้วหล่อนไป แต่ไอ้พวกผู้ชายที่จะมารับช่วงต่อน่ะ เขาขจัดมันไปหมดแล้ว

ทำมาขนาดนี้หล่อนต้องอยู่กับเขา! ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่ทนทำร้ายไปจะไร้ความหมาย

...ถึงที่หมาย ทุกย่างก้าวมือหนากำโทรศัพท์แน่น เพยิดหน้าบอกให้ลูกน้องที่อยู่แถวหน้าประตูไสหัวไป ก่อนเขาเปิดเข้าไปแล้วเห็นเด็กสาวยืนเดียวดายอยู่กลางแสงอรุณ

สายตาคมอ่อนลง ลืมไปได้อย่างไรว่าพอมองจากตรงนี้ไหล่ไวโอเล็ตเล็กมาก เธอดูผอมลง คงต้องคะยั้นคะยอให้เจ้าหล่อนกลับมากินข้าวเยอะ ๆ หลังจากที่เธอยินยอมที่จะอยู่ข้างกายเขา

‘เธอชอบกินอะไรนะ อาหารสเปนใช่ไหม?’ ทำไมร้านโปรดของเธอ เขายังจำได้

พยายามจะสืบเท้าเข้าไปโดยไม่ส่งเสียง คล้ายภาพเดิม ๆ ยามเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลหมุนตัวมาหาเขา

วาดฝันจะได้เห็นใบหน้าเยาว์วัยที่อ่อนหวานเกินกว่าใคร แล้วเหตุใดคนที่อยู่ตรงหน้าถึงมีบรรยากาศเขย่าขั้วหัวใจ

...เธอยิ้ม แต่เพราะเหตุใดมันถึงบาดหัวใจเขา ดวงตาแสนหวานแทบไม่กะพริบยามเราสองหันมาสบตา

ไวโอเล็ตยังไม่พูดอะไร เหมือนถ้าเขาไม่เอ่ยปากเธอก็ไม่พูด จนสุดท้ายเจ้าพ่อก็ยอมแพ้แล้วถามเธอในที่สุด

“เธอเลือกได้รึยัง?” สาวงามไม่ตอบ ทำแค่พยักหัวเบา ๆ แล้วเดินมาหาเขา ชายหนุ่มเผลอสังเกตรอบห้อง ทุกอย่างมันถูกเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยคล้ายไม่มีร่องรอยผู้อาศัย พยายามจะกวาดหากระเป๋าเดินทางแล้วต้องชื้นใจ เพราะเขาไม่เจอมัน

‘เธอจะอยู่กับเขา’ ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ทำไมทุกฝีเก้าถึงบีบลมหายใจ เด็กสาวหันมองข้าง ๆ คล้ายพยายามหาว่าตัวเองลืมอะไรหรือเปล่า ...แล้วหันมาสบตา

“เธอจะ...”

“ฉันมารอบอกคุณว่าโชคดีนะคะ”

“ฮะ?” เสียงอุทานงี่เง่ามันออกมาจากเขาจริงหรือ ...ไม่ เสียงลมต่างหาก

...สับสนและไม่ยอมรับ เธอจะไปแต่ไม่เอาอะไรไปสักชิ้น แล้วเรื่องข่าวล่ะ เธอกล้าไปทั้งที่สื่อคอยทึ้งแบบนี้ได้ยังไง!?

ไม่อยากเชื่อว่าสายตาตัวเองกำลังหวั่นไหว ทำไมจู่ ๆ เขาถึงเปลี่ยนประเด็นด้วยน้ำเสียงโง่ ๆ

“ยืนอยู่ทำไม ถ้าไม่มีอะไรจะเอาไป งั้นก็รีบกลับไปกับฉั...”

“ฉันดีใจที่คุณจะหมั้นด้วยนะคะ ...น่าเสียดายที่ฉันอาจจะไม่ได้มาร่วมงานแต่ง แต่ขอให้ชีวิตคู่ผ่านไปด้วยดี”

“ไวโอเล็ตเร็วสิ ออกช้ากว่านี้ฉันไม่ชอบรถติด”

“พวกคุณอาจจะมีทะเลาะกันบ้าง คุณน่ะชอบอารมณ์ร้อน แต่หลังจากนี้ฉันอยากให้คุณลองใจเย็นดูนะคะ ชีวิตคู่มันยังมีอะไรอีกเยอะ”

“เธอหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

“ชอบอะไรไม่ชอบอะไรก็ค่อย ๆ คุยกัน มันอาจจะใช้เวลาไปสักหน่อย แต่สุดท้ายก็อย่าปล่อยมือเขานะคะ” เพราะตอนนี้ฉันคงต้องปล่อยมือคุณ

“ฉันบอกให้หยุดไง!”

“นั่นสินะ ขอโทษด้วย ฉันคงสอดเรื่องส่วนตัวคุณมากไป ยังไงก็ขอให้มีความสุขค่ะ”

“เธอเงียบเดี๋ยวนี้! ฉันไม่ได้ตกลงจะไปหมั้นกับใครทั้งนั้น!” โดฟลามิงโก้ชะงัก

‘อะไรนะ ทำไมประโยคนี้มันคุ้น ๆ’ มันคือคำพูดเดียวกับที่เธอเคยบอกเขาตอนนั้นรึเปล่า คำพูดที่เธอเคยอธิบายแต่เขาถากถาง แต่มาวันนี้เขาอธิบายแต่เธอรับฟัง

ไม่รู้จะหยุดอย่างไร เราเหมือนจูนกันไม่ติด แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอพูด

ทำไมเธอไม่โมโห แล้วโกรธแรง ๆ ...ถามเขาว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ทำอะไรบ้าบอให้เหมือนกับที่เขาเคยทำ!? 

อย่างน้อยก็ช่วยแสดงสีหน้าอื่น ไม่ใช่มอบรอยยิ้มที่ขยี้หัวใจเขา

อย่างน้อยก็ด่าฉัน ว่าค่ำคืนฉันมาหา แต่วันรุ่งขึ้นกลับทำเหมือนไม่รู้จักกัน ฉันไม่ใช่แฟนที่ดีไม่ใช่เหรอไง!?

ทำไมไม่พูดอะไรอื่นที่ไม่ใช่คำลา เธอต้องบอกว่าเธออยากอยู่กับเขาไม่ใช่รึไง!?

“ถ้างั้นฉันไปแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ฉันก็มีความสุขมาก ขอบคุณนะคะ”

สีหน้าเขาเหมือนคนโง่ ทำไมขอบตามันถึงร้อนผ่าวยามมองสิ่งที่เธอคืนให้ เขาเห็นมันทุกอย่าง ภาพฝังชัดเจน ประทับลึกในความทรงจำยามเธอยื่นมันคืนให้เขา

แหวนสองวงนั้นที่เคยรับและสวมมันไว้ที่นิ้วนาง ...เธอคืนมัน ...เธอคืนมัน

“ตอนนี้มันคงไม่จำเป็นแล้ว ...ขอบคุณจริง ๆ ที่ครั้งหนึ่งคุณเคยฝืนทำอะไร โชคดีนะคะ” เหมือนเวลาหยุด ตอนจ้องมองสิ่งที่ส่องประกายอยู่บนฝ่ามือ โดฟลามิงโก้พูดไม่ออก เขาคิดว่าตัวเองกำลังเป็นใบ้ แม้จะพูดได้แต่คำพูดมันก็โง่เกินตอนออกมาจากสมองกลวง ๆ

แม่ภูตบอกลาด้วยหน้าตานิ่งสงบ เธอตัดเขาแล้วกำลังจะทิ้งเขาไป และเขาจะไม่ยอม!

“คิดว่าฉันจนมากรึไง! ถึงต้องรับของแบบนี้คืน! อยากจะเอามันไปทิ้งหรือจะขายที่ไหนก็ตามใจเธอ! ของไร้ค่าฉันไม่เก็บไว้!”

คิดว่าเขาจะเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนรึ

ไม่! ไม่มีทาง!

หากแต่เจ้าหญิงกลับรับรู้ พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวเพื่อออกจากห้อง ทุกสิ่งดึงให้สติโดฟลามิงโก้ขาดผึง ...เรื่องอะไรจะให้เธอไป!

“ถ้าเธอออกไป ฉันจะเอาคลิปนั้นไปปล่อยทั่วอินเตอร์เน็ต!” ร่างเล็กหยุดยืนหน้าประตู ไม่มีคำจา หรือเอื้อนเอ่ยคำพูด เด็กสาวแค่หันกลับมาแล้วส่งยิ้มเศร้า ๆ

“...ถ้ามันคือสิ่งที่คุณต้องการ

...ยังไงก็ลาก่อนนะคะ”

ไวโอเล็ตรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่เข้าใจ และหลังจากนี้เธอจะไม่สนใจ เพราะมันไม่เกี่ยวกับเธออีกต่อไป อยากจะทำลายเธอเช่นไรก็ตามแต่เขาเลย

จนสุดท้ายหญิงสาวก็ได้ยินเขาพ่นคำหยาบรอดไรฟัน ดึงให้เธอต้องพ่นลมแผ่วเบา ไม่ว่าเมื่อไหร่ จะสถานการณ์ไหน โดฟลามิงโก้ก็ร้ายเสมอ

เสียงเพชรกระทบกับเนื้อไม้บ่งบอกว่าเธอวางมันลงบนโต๊ะ บางทีแค่วางมันไว้ตรงนี้ สักวันอาจจะมีค่ามากกว่าโยนถังขยะ เธอทิ้งมันไว้ในนี้ เปิดประตูออกไป และไม่หันกลับมา

ปล่อยวางสิ่งที่ไม่มีความหมาย ไว้กับคนที่ไม่มีความหมาย

เธอทิ้งสิ่งที่เอาไปไม่ได้

...และจากไป

...เขาควรจะรั้ง ฉุดเธอไว้ก็ได้ หากปล่อยไปตอนนี้ เธอจะไม่กลับมา แต่ถ้าสลายทิฐิแล้วรั้งเธอไว้ สิ่งที่เขาเชื่อมาตลอดยี่สิบปีจะพังทลาย

ตอนนี้เขาต้องเลือกว่ายอมให้เธอ หรือให้เธอยอม

สุดท้ายคนที่ใครคิดว่าองอาจ แท้จริงแล้วเขากลับขี้ขลาด ใจเสาะเกินไปที่จะยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครสักคน

ดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้ ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรักใคร

ดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้ ปีศาจสวรรค์ตนนี้รักแต่ตัวเอง...

เขาเป็นแค่คนโง่งมธรรมดา แค่จะเอื้อมมือไปคว้ามือเธอ เขายังไม่กล้าเลย

แค่จะพูดว่าอย่าไป เขายังทำไม่ได้เลย

“บัดซบ!”

ทุกอย่างมันผิดแผนตั้งแต่เมื่อไหร่

...นี่ไวโอเล็ต หรือแท้จริงแล้วฉันแพ้เธอตั้งแต่ต้น

………………………

ไวโอเล็ตพิงหัวกับกระจกรถแล้วปล่อยสายตาให้ไหลไปตามถนน

งานเลี้ยงย่อมมีวันลา แต่น่าแปลกที่เธอไม่ได้เสียใจอะไร คงเป็นเพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอจมอยู่กับกองน้ำตา ยามได้พูดคุยหรือเคลียร์ปัญหาเธอจึงผ่านมาได้สบาย ๆ

ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ทำไมจู่ ๆ น้ำตาถึงไหล เด็กสาวปาดมันแล้วสูดลมเข้าลึก ๆ

...เธอไม่มีอะไรติดตัวเพราะของทุกอย่างเธอคืนให้เขา ทั้งมือถือ เงิน ที่อยู่ หรือความรู้สึก เด็กสาวคืนให้เขาไปหมด ที่เอากลับก็คือร่างที่ไร้วิญญาณ แต่อย่างน้อยเธอจะเก็บไว้เป็นบทเรียน และหวังว่าเป้าหมายเธอจะสำเร็จไปบ้างก็ดี

เสียงเบรกล้อกะทันหันดึงให้ไวโอเล็ตหันไปมอง คนขับแท็กซี่โวยวายตอนมีรถสองคันมาจอดปาดหน้า อยู่กับพวกใต้ดินมานานทำให้สาวน้อยรู้ว่ามันคืออะไร ก่อนเธอจะเปิดประตูออกไป และยอมแพ้แต่โดยดี

“บอกแล้วไงว่าฉันเป็นแฟนคลับเธอนะ เธออยู่ที่ไหนฉันหาเธอเจอแน่ เพราะฉันมาเอาคืนเรื่องที่พวกแกหักหลังฉันไงไวโอเล็ต!” เตโซโร ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เข้าตะรางหรอกเหรอ ...ไม่ คงไม่ใช่ เพราะถ้าอีกฝ่ายอยู่ในคุก เขาคงไม่ตามมาเอาปืนจ่อหัวเธอแล้วลากขึ้นรถแวนแบบนี้

เธอโดนตบด้วย แต่ดันไม่รู้สึกอะไร เหตุการณ์นี้มันก็คล้าย ๆ ตอนโดนจับเป็นตัวประกัน

‘ช่างมันเถอะ’ ผลสุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้

‘ให้ตายสิ’ แค่จะกลับบ้าน ก็ไม่ให้ไป

 ‘น่ารำคาญ’ เลิกยุ่งกับเธอสักที

‘...ทำไมกันนะ’ ปล่อยให้เธอตายเงียบ ๆ ไม่ได้หรือไง

แค่ปล่อยให้เธอโดดลงสะพาน ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยอม

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

PURE - ทางผ่าน

ฉันมันก็เหมือนคนโง่คนหนึ่งที่ให้เธอหลอก

เธอก็รู้ว่าฉันก็รัก และยอมเธอทุกอย่าง

ไม่เป็นไรถ้าที่ฉันทำเธอจะมองข้ามไป

หากหัวใจเธอเปลี่ยนไป ฉันคงไม่ยื้อเธอไว้

ฉันจะยอมปล่อยเธอไป

หรือเห็นแค่ฉันเป็นทางผ่าน

....

มาเป็นเพลง

─────────────