END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #68 : What I did wrong (ผิดที่โง่เอง)

ตอนที่ 58: What I did wrong

(ผิดที่โง่เอง)

เฉยชา...

เป็นอีกครั้งที่เวลามีอะไรกันไวโอเล็ตมองหน้าเขาด้วยสายตาแบบนั้น

เธอไม่ขัดขืน ร่วมมือ หรือแสดงความรู้สึกใด ๆ บอกให้ทำก็ทำ บอกให้มองหน้าก็มอง เหมือนเจ้าหญิงเป็นตุ๊กตายัดนุ่มธรรมดา พิเศษหน่อยที่ว่าในตัวเธอไม่ได้เย็นชาเหมือนสายตา

โดฟลามิงโก้หยุดมือ อารมณ์เขายังไม่ถึงที่หมายแต่เอวสอบกลับหยุดนิ่ง สายตาจดจ้องร่างเกลี้ยงเกลาแล้วถอนกายออกมา เปรยเบา ๆ ใช้คำพูดทำลายความเงียบ

“เบื่อรึไง?” เจ้าหญิงหลุบตา เธอไม่รู้ว่าเขาหยุดทำไมแต่ตัวเองก็ไม่อยากถาม บรรยากาศบอกว่าคนด้านบนเริ่มไม่พอใจ ทว่าก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโมโหอะไร

“เปล่าค่ะ”

“นอนเฉย ๆ คงเบื่อสินะ” ชายหนุ่มผละตัวไปดึงให้ไวโอเล็ตมองตาม เธอเห็นความต้องการเขายังแข็งตึง อ่านจากสายตาก็พอรู้ว่าเขาอยากให้เธอทำอะไร

ร่างระหงยกตัวขึ้นแล้วเป็นฝ่ายเขยื้อนเข้าหา ขยับเข้าออก ทำหน้าที่เสกสรรพาเขาไปให้ถึงปลายทาง เธออ่อนแรง อยากจะทิ้งตัวลงบนที่นอน แต่วงแขนแกร่งกลับตวัดเอวไว้ออกคำสั่งให้เด็กสาวเคลื่อนกายต่อไป

“เพลียงั้นเหรอ ...ทำให้เสร็จ แล้วฉันจะปล่อยให้เธอพัก” ไม่อยากยอมรับแต่โดฟลามิงโก้ก็อ่านใจเธอออก

โชคชะตา ท่านชิงชังเธอ... ทำไมเขาถึงรู้ว่าผลของยาทำให้เธอแสนจะอ่อนเพลีย ทำไมเรื่องที่อยากให้รู้ เขาถึงเดาใจเธอไม่ได้เหมือนเรื่องบนเตียงนะ

ไวโอเล็ตได้แต่ตอดรัดพร้อมรีดเร้นความต้องการเขาออกมา ทิ้งคราบทุกอย่างไว้บนที่นอนแล้วหลับใหลทันที

………………………

โมเน่ นั่นคือชื่อของเธอ

ในมือหล่อนถือสัมภาระอยู่สองสามอย่าง เท้าเล็กก้าวไปตามทางเดินอย่างไม่เร่งรีบ เธอไม่เชิงร้อนใจแค่กำลังทบทวนเรื่องราว นึกย้อนถึงสี่วันก่อนตอนนายน้อยเล่าแผนการ

ตอนนั้นผู้บริหารบอกว่าพวกเขาต้องการหลุมพราง เป็นกลโกงเรียบง่ายที่เรียกว่า ‘แพะ’ ตัวละครชูโรงคงหนีไม่พ้นซีซาร์ผู้น่าสงสาร ส่งผลให้อดีตมาสเตอร์ของเธอต้องรับบาปกรรมแทน

หากแต่เหตุการณ์ธรรมดาแบบนั้นคนฟังคงจะผิดหวัง นายน้อยจึงเพิ่มสตอรี่ว่าเรื่องนี้มีผู้อยู่เบื้องหลัง มอบหน้ากากผู้กระหายอำนาจให้กิลด์ เตโซโรไป และทำให้ผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองต้องรอขึ้นศาลเพื่อลงอาญา

เป็นการสอบสวนที่กินเวลาและยุ่งยาก เพราะทั้งเตโซโรและซีซาร์ก็มีอิทธิพลและทรงบทบาทเหลือหลาย ทว่านายน้อยก็มีแผนสำรองไปจับมือกับแฮนค็อกผู้แสนงาม ทำให้รัฐบาลและชาวโลกไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพวกมันคืออาชญากร

คดีของทั้งคู่ให้กล่าวทั้งวันก็ไม่หมด แต่สุดท้ายก็วกกลับมาที่เดิมว่าพวกเรามีอำนาจมาก ใช้เส้นสายบิดเบือนข้อเท็จจริงโยงใยกฎหมาย ทำให้ ณ ขณะนี้นักโทษทั้งสองไม่อาจประกันตัวหรือโต้แย้งใด ๆ

...และวันนี้พวกมันจะถูกจองจำ

พอคิดมาถึงตรงนี้โมเน่ก็หยุดเท้า เธออยู่หน้าห้องหัวหน้าแฟมิลี่เพราะมีของและจดหมายจากคนในรัฐบาลมาให้เขา มือบางเคาะสองครั้งแต่ไม่มีคนตอบ ชั่งใจอยู่เพียงครู่แล้วลองเคาะอีกครั้งก่อนเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเผลอใจ

แม้จะเป็นช่วงเช้าตรู่แต่แสงจากภายนอกก็ส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย ร่างสมบูรณ์แบบของเจ้าพ่อนั่งอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มทอดสายตาตรงไปข้างหน้าไม่หันมามองผู้มาเยือน เขาคงจะยังไม่รู้ตัวว่ามีใครเข้ามา

“นายน้อยคะ” โดฟลามิงโก้เหล่มองต้นเสียง คนที่เรียกเขาเป็นหญิงสาวผมสีเขียว ชายหนุ่มติดกระดุมเสื้อพอเป็นพิธี ไม่ได้เอ็ดอะไรเพราะมีบ้างแต่ไม่บ่อยที่หล่อนเข้ามาโดยไม่ทันอนุญาต

“โมเน่รึ มีอะไร?”

“เลขานายน้อยบอกว่านายน้อยต้องการใช้แล็ปท็อปค่ะ ฉันเลยเอามาให้”

“อืม” คนผมทองรับคอมพิวเตอร์เครื่องบางมา ก่อนเดินไปหลังโต๊ะ เจ้าพ่อยังคงไม่ละสายตาจากข้างหน้า โมเน่ใคร่รู้ ลองมองตามจึงพบว่าเขาจ้องอะไร

ที่สุดสายตาคือเตียงกว้างหลังหนึ่ง แต่ที่นายน้อยมองจริง ๆ คงจะเป็นหญิงสาวที่นิทราอยู่บนที่นอน

โดฟลามิงโก้ละสายตาลงมาเปิดเครื่อง จ้องหน้าจอนิ่งเหมือนกลัวเสียงจะไปรบกวนการนอนหลับของใครเข้า อดีตเลขาเฝ้ารอและถามเขาเบา ๆ ...จนถึงตอนนี้เธอก็มีคำถามที่ยังค้างคาใจ

“ตอนนี้ฉันไม่ต้องตามประกบซีซาร์แล้ว นายน้อยอยากให้ฉันกลับไปเป็นเลขาไหมคะ?”

“ไม่ต้อง” โมเน่พยักหน้ารับคำตอบที่แสนเย็นชา ห้วงอากาศเงียบเชียบ ได้แต่ยืนมองเจ้านายทำอะไรสักอย่างในแล็ปท็อปอย่างพิเคราะห์

‘บรรยากาศแบบนี้มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่’ ความอึมครึมที่นายน้อยปิดกั้นไม่ให้ใครเข้าใกล้ มันกลับมาตั้งแต่เมื่อใดนะ หลายปีก่อนเขาเคยทลายกำแพงปล่อยให้คนในแฟมิลี่เข้าถึงได้ง่ายดาย แต่บัดนี้สะพานนั้นถูกตัดลง หายไปพร้อม ๆ กับที่เรารู้ว่ามีคนทรยศ

‘มันเป็นไปได้เหรอ ...แบบนั้นมันเป็นไปได้จริงหรือ’

“คือนายน้อยคะ ฉันอยากให้นายน้อยลองทบทวนดูอีกครั้ง”

“ฉันคิดดีแล้วโมเน่ แม่นั่นก็ทำงานไม่ได้แย่อะไร เดี๋ยวฉันจะส่งเธอไปช่วยเวอร์โก้แทน”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“แล้วเรื่องอะไร?” โมเน่กลั้นหายใจแล้วโพลงออกไป

“คือเรื่องของไวโอเล็ตที่จะทำต่อจากนี้ นายน้อยมั่นใจแล้วใช่ไหมคะ” หญิงหิมะละลายทันทียามคนตรงหน้าปิดหน้าจอเสียงดัง อีกฝ่ายเงยหน้ามาสบตา มันรู้สึกยากที่จะกลืนเสลดตอนโดนราชสีห์จ้องตาไม่กะพริบ

ห้ามเอ่ยถึง เพราะเรื่องของเจ้าหญิงคือเรื่องเดียวที่ใครก็แตะต้องไม่ได้

“เธอรู้อะไรมางั้นเหรอ?”

“นิดหน่อยค่ะ แต่ฉันยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์”

“ถ้าคิดจะพูดพล่อย ๆ เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่พอใจ” หญิงสาวรู้สึกโดนคุกคาม ไม่ทันจะได้ตอบอะไร เสียงยุกยิกจากบนที่นอนก็ดึงให้ทั้งคู่หันไปมอง

ไวโอเล็ตตื่นแล้ว หล่อนลุกขึ้นมานั่งบนเตียงยามพวกเขาเริ่มคุยกันเสียงดัง เจ้าพ่อรีบลุกขึ้นปรายตาเล็กน้อย สื่อกลาย ๆ ว่าหากเธอไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มก็ออกไป

โดฟลามิงโก้กำลังก้าวเข้าหาเตียง แต่ทั้งร่างต้องชะงักตอนอดีตเลขายื่นจดหมายมาให้ นึกหงุดหงิดสุดจะทนว่าทำไมช่วงนี้คนในแฟมิลี่ชอบทำอะไรกำกวม มีอะไรก็พูดออกมาจะลีลาทำไม

“อะไร?”

“จดหมายค่ะ จากคนของรัฐบาล”

“วางเอาไว้บนโต๊ะนั่นแหละ คงจะมาถามอะไรซอกแซก และเธอก็ออกไปได้แล้ว” โมเน่ทิ้งจดหมายไว้  จากไป เธอไม่ทันได้บอกนายน้อยถึงชื่อผู้ส่ง

...ว่ามันจ่าหน้าถึงดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้

จากพลเอกฟูจิโทระ อิชโช

………………………

ที่บนรถมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังกระวนกระวาย เธอพยายามดึงชุดกระโปรงลงทว่ามันก็ไร้ผล มันสั้นมากจนปิดอะไรไม่ได้ ซ้ำยังรัดทรวดทรงแหวกหน้าผ่าหลังไม่ต่างจากแก้ผ้าเดิน

ไวโอเล็ตนั่งอยู่บนรถ อุณหภูมิในนี้เย็นยะเยือกทว่าก็เทียบไม่ได้กับหลังนิ้วที่ไล้เรียวขาเธอขึ้นลง ขนอ่อนลุกชันทั่วทั้งกายยามเจ้าของยื่นหน้ามาหายใจรดต้นคอ

“...อย่าอายสิ วันนี้เธอสวยมากเลยนะ” โดฟลามิงโก้พูดเสียงพร่าพลางใช้ฝ่ามือสำรวจเนื้อตัว รวบปลายผมเด็กสาวไปด้านหลังแล้วสัมผัสรอยแดงที่ปรากฏอยู่แถวต้นคอ ...มันดูจางลงจึงไม่ลังเลจรดริมฝีปากทันที ดูดซ้ำย้ำ ๆ ทิ้งรอยตีตราให้เด่นชัดสะดุดตา

สาวน้อยพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่อีกฝ่ายก็ตามมาดอมดมฝากรอยรักไว้ทั่ว แค่โดนบังคับให้ใส่ชุดบ้านี่มันก็เกินพอดี ไม่รู้เลยว่าคืนนี้เขาคิดจะทำอะไร

ย้อนกลับไปตอนเช้า หลังจากตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนคุย

เธอกับโดฟลามิงโก้มีปากเสียง เขาพยายามคาดคั้นเรื่องลอว์ว่ามันอยู่ที่ไหน เบอร์อะไร ไวโอเล็ตรู้แต่ไม่บอก อีกฝ่ายอยากให้เธอทรยศนัก เธอก็จะผยองให้ดูว่าทรยศจริง ๆ คือยังไง

เขาสัมผัสได้จึงแสยะยิ้ม แล้วขู่เธอว่า ‘เอางั้นก็ได้’ ก่อนชายหนุ่มจะเปลี่ยนมาใช้เวลาอยู่บนเตียงกับเธอทั้งวัน มันหนักแน่นและลึกซึ้งคล้ายคนย้ำคิดย้ำทำ เหมือนเขาอยากจะทิ้งกลิ่นกายไว้ทุกส่วนบนตัวเธอ

อุตส่าห์คิดลำพองว่าตกดึกเธอจะได้พัก แต่เจ้าของห้องกลับเดินเข้ามาพร้อมบอกว่าเธอต้องออกไปกับเขา บีบบังคับให้เธอสวมชุดที่อีกฝ่ายสรรหา ...มันเป็นชุดรัดอกสีดำที่ยาวไม่ถึงคืบ ไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งเฉย ๆ จะบนหรือล่างก็มองทะลุเห็นไส้ใน

นี่คิดจะให้เธออับอายถึงเมื่อไหร่กัน

จำต้องเลือกใส่หน้ากากผู้หญิงไร้ยางอายแล้วลงไปหาเขาที่รถ โดฟลามิงโก้มองค้างตอนเห็นร่างเด็กสาว สีหน้าอีกฝ่ายคล้ายลังเลตอนเหลือบมองเรียวขาที่โผล่พ้นมา บดกรามจนขึ้นสันตอนเปลี่ยนมามองเนินอกที่เห็นร่ำไร แล้วกลั้นใจพาเธอเคลื่อนกายสู่จุดหมายไม่ให้เสียเวลา

เขาบอกว่ามันคืออีกหนึ่งเรื่องเซอร์ไพรส์ที่ตั้งใจจะมอบให้

จะย้ำเตือนนางภูตว่าชั่วชีวิตนี้ บาปกรรมที่เธอทำ หล่อนต้องชดใช้ให้ปีศาจอย่างเขาไปตลอดกาล...

สถานการณ์กลับมาปัจจุบัน

คนผมทองผละจากเนื้อหอมครั้นถึงที่หมาย เกี่ยวเอวคอดให้แนบชิดแล้วพาเดินเข้าไปข้างใน มันคือสถานบันเทิงที่เขามีอำนาจเบ็ดเสร็จทุกอย่าง เนรมิตได้ตามใจ คนเป็นเจ้าของทำอะไรมันก็ได้อยู่แล้ว

ตอนนี้ดึกดื่นและคนในนี้ก็หนาแน่น ไวโอเล็ตเวียนหัวตอนเยื้องกรายเข้ามายังแหล่งอโคจร ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรแต่เธอรู้สึกพะอืดพะอม อยากจะอาเจียนตลอดเวลายามอยู่ใกล้โดฟลามิงโก้

ทั้งคู่นั่งลงบนโซฟาที่ชั้นสอง ที่โต๊ะมีคนอื่นนั่งอยู่ก่อนแล้ว คือนักธุรกิจสีดำหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่คนธรรมดาไม่มีทางมีแววตาน่ากลัวคล้ายสัตว์ป่า

“โห้ว มาแล้วเหรอดอนกิโฮเต้ นี่เหรอดาราดังที่ว่านายจะพามาคืนนี้น่ะ”

“ก็แล้วดังไหมล่ะ” โดฟลามิงโก้ยิ้มกว้างก่อนจะพาตัวเองและไวโอเล็ตนั่งลงตรงกลาง ทุกคนต่างขำขันน่าขนพองดึงให้เธอเผลอชิดร่างหนาอัตโนมัติ

“ก็ดังแหละนะ เข้าใจเลยล่ะว่าทำไมช่วงนี้หล่อนถึงไม่มีงาน คุมทุกอย่างไว้คนเดียวหมดเลยนะดอนกิโฮเต้” สาวน้อยหันมองคนข้างตัวตลอดเวลา อยู่ไม่สุขตอนพอจะเดาได้ว่าเขาพาเธอมาทำอะไรที่นี่ เรื่องแค่นี้เด็กประถมก็เดาออก ไม่ว่าใครหากโดนสายตาหื่นกระหายแทะโลมก็รู้ซึ้งทันที

“โด...ดอฟฟี่ นี่หมายความว่ายังไงคะ?”

“หึหึ ไม่เอาสิ ฉันแค่อยากอวดของสวย ๆ ให้คนอื่นดูบ้าง โชว์นิดโชว์หน่อยทองมันไม่หลุดออกมาจากตัวหรอกนะ คนเขารู้กันทั้งบางแล้วว่าเนื้อแท้เธอเป็นยังไง ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ยอมให้คนอื่นมองไปเถอะน่า” ไวโอเล็ตอยากจะแทรกแผ่นดินหนียามวายร้ายวาดมือมาจับหน้าอกเธอ เพราะมันมืดจึงไม่รู้ว่ามีใครมองอยู่บ้าง ข่าวฉาวที่เผชิญอยู่ทุกวันมันก็ทับถมเธอจนไม่มีที่ยืน ทำได้เพียงกัดฟันปล่อยให้เขานั่งลูบคลำทำกริยาทรามต่อไป

ภาวนาในมันผ่านไปเร็ว ๆ ในจังหวะที่อีกฝ่ายล้วงลึกเข้าไปในวงขา สาวน้อยต้องตกใจยามประสานสายตากับคนที่มาใหม่

เขาอยู่ที่นี่ เขามาได้อย่างไง!?

“คุณมูซาน่า!”

“คุณไวโอเล็ตครับ?”

“โห้ว ไม่คิดว่าแกจะมาเร็วขนาดนี้นะไอ้ไก่อ่อน มาสิ มานั่งด้วยกัน”

“คุณคิดจะทำอะไรโดฟลามิงโก้?” เจ้าหญิงสับสน ไม่รีรอหันขวับไปขู่ฟ่อว่าเขาจะทำอะไร นึกอยากจะข่วนใบหน้าบ้า ๆ นั้นยามอีกฝ่ายกระตุกยิ้มน่าสมเพช

“ทำไมล่ะไม่ถูกใจเธอเหรอ ฉันรึอุตส่าห์ชวนมันมาโต้ง ๆ จะได้ไม่ต้องแอบไปติดต่อกันลับหลัง เอาสิ มันมาแล้ว จูงมือกันไปเลย อยากอยู่ด้วยกันนักไม่ใช่เหรอ ไปเลยสิ หมาวัดกับดอกไม้ข้างถนนมันก็เหมาะกันดี คนหนึ่งก็ด้านอีกคนก็มั่ว” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าพ่อกลับกดน้ำหนักลงบนต้นขาเรียวแน่น ปัดชายเสื้อไปด้านหลังแสดงให้เห็นว่าเขาก็พกปืนเหมือนอย่างเคย

เด็กน้อยหน้าซีด เธอสั่นกลัว รอยยิ้มสยดสยองตอนนี้กลับมาหลอกหลอนยามหลับใหล เธอหันไปสบตาคุณมูซาน่าตอนอีกฝ่ายเหมือนรู้แล้วว่าติดกับ ไม่ใช่แค่คนผมบลอนด์แต่บรรดาคนที่ร่วมโต๊ะก็ส่งความมุ่งร้ายอาดูรในความโง่ของคุณหมอ

หากแต่มูซาน่าก็ไม่หวั่นไหว ชายหนุ่มยืดตัวขึ้น ปฏิเสธความกลัว ก่อนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ตอนนี้เขาก็ยังนึกชอบ แล้วพูดประโยคที่ทำให้เจ้าพ่อต้องหุบยิ้ม

“คุณไวโอเล็ตมาเถอะครับ เขาอนุญาตแล้ว” ฟันเธอกระทบกันตอนคุณหมอย้ำคำเดิมว่าจะไม่หนี เธออยากร้องไห้ตอนคนข้าง ๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยพวงแก้มอย่างสนุกสนาน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบแผ่วให้เธอได้ยินแค่คนเดียว

“ฉันว่าเธอน่าจะรู้ตัวอยู่แล้วนะ ...บอกมันสิ มันจะได้เลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ”

“คุณไวโอเล็ต! มาเถอะทางนี้เถอะครับ!”

“อย่าหลอกตัวเองสิคนดี เธอคิดว่ามีใครเขาอยากเอาของมือสองรึไง หมอนั่นมันเป็นคนดีไม่ใช่รึ อย่าเห็นแก่ตัวสิ ปล่อยมันไปเจอผู้หญิงดี ๆ ...คนอย่างเธอไม่มีค่าให้ใครหรอก”

สกปรก... คำนี้ใช่ไหมที่เขาจะสื่อ หญิงสาวน้ำตาตกใน ...ใช่ ที่เขาพูดถูกทุกอย่าง ใครเล่าจะอยากได้ก้อนกรวดไร้ค่า จมปลักอยู่ในดิ้นโคลน เปื้อนสิ่งโสมมไม่มีแม้แต่ราคา

“คุณมูซาน่ากลับไปเถอะ อย่ามาที่นี่อีกเลย” โดฟลามิงโก้แสยะยิ้ม พอใจไม่น้อยที่เธอเชื่อฟังเขา ทว่าในใจกลับโหวงแปลก ๆ ทำไมเธอถึงยอมรับง่ายดายว่าตัวเองไม่มีค่า

“คุณไวโอเล็ตมาเถอะครับ... ไม่เป็นไรนะครับ คุณกลัวเขาใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ ผมปกป้องคุณได้ มาหาผมเถอะครับ” มือบางกำกระโปรงไว้แน่น คุณมูซาน่าดื้อดึงและเธอต้องตัดไฟ ตอนนี้โดฟลามิงโก้ผละตัวไปทิ้งหลังจ้องคุณหมอแล้ว บรรยากาศบอกว่าอีกไม่นานเขาจะทำอันตรายอีกฝ่ายแน่นอน

“คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันบอกแล้วทำไมคุณถึงไม่ไป”

“ก็...”

“คุณกลับไปเถอะ”

“ก็คุณไม่ได้อยากอยู่กับเขาไม่ใช่รึครับ!?”

“แล้วคิดว่าถ้าฉันไปอยู่กับคนอย่างคุณ คุณจะมีอะไรให้ฉันรึไง ไสหัวไปได้แล้ว! ที่ฉันทำดีด้วยเพราะคุณมีประโยชน์ แต่ตอนนี้ก็เห็นชัดว่าคุณมันก็มีแค่นั้น กลับไปเถอะค่ะ และจำไว้ด้วยว่าฉันก็แค่หลอกใช้คุณ อย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก!”

มูซาน่าอึ้ง พูดอะไรไม่ออกตอนโดนวาจากระแทกหน้า ท่าทางนั้นเย็นชา สายตาก็ห่างเหิน นี่คือการแสดงหรือตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้ เขาไม่เข้าใจเลย ...คุณไวโอเล็ตไม่ใช่คนแบบนี้!?

“คุณโดนบังคับให้พูดใช่ไหม? คุณไวโอเล็ตครับ!”

“เฮ้ย ๆ อะไรกัน ไอ้หมอนี้มันเป็นใครน่ะดอนกิโฮเต้?” จู่ ๆ เหล่านักธรุกิจที่นั่งฟังอยู่นานสองนานก็เอ่ยขึ้น พวกเขาไม่ขัดเพราะมันคงเป็นปัญหาภายใน มีคนอ่อนแอมาให้หัวเราะถึงที่ เรื่องบันเทิงใครก็ชอบ

“ชู้เด็กฉันไง ก่อนจะโละทิ้งเลยอยากมาทำให้เรื่องมันชัดเจน”

“แกโดฟลามิงโก้!”

“เฮ้พ่อหนุ่ม หยุดทีได้ไหม ผู้หญิงเขาไม่เอาแล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีก แกกำลังทำให้พวกเราเสียเวลานะ ม้วนหางกลับไปเลียแผลตัวเองได้แล้ว” รอบข้างมีแต่ศัตรู มูซาน่าพ่ายแพ้ พยายามอ้อนวอนขอความเห็นใจจากหญิงสาว แต่เธอกลับเมินเฉย แสดงให้เห็นว่าเขามันขี้แพ้ ชายหนุ่มได้แต่ยืนกำหมัดแน่น

สถานการณ์ยืดเยื้อ เจ้าพ่อชักหงุดหงิดว่ามันจะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา

“ไอ้หมอ แกจะไปดี ๆ หรือจะให้ฉันลากคนไปส่ง!” หมอหนุ่มไม่ตอบ มันบอกว่าถ้าเขามามันจะปล่อยคุณไวโอเล็ตให้ แต่การกระทำแบบนี้มันชี้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะปล่อยตั้งแต่แรก มันเรียกเขามาหักหน้าชัด ๆ หญิงสาวก็หักหาญน้ำใจเขา มูซาน่าจึงหมดทาง

ในเมื่อบีบบังคับให้เธอและเขาเลือกทางอัปยศ เขาจะย้ำมันให้ขึ้นใจ... ว่าเรื่องที่นายทำ...

“นายจะเสียใจทีหลังแน่นอนโดฟลามิงโก้” คิ้วเจ้าพ่อขมวดฉับพลัน มองส่งแผ่นหลังนายแพทย์เดินคอตกลงไปชั้นล่าง

‘ไอ้นี้ก็อีกคน ทำไมถึงยอมง่ายดาย นึกว่าต้องปล้ำหล่อนต่อหน้ามันเสียอีก’ บรรยากาศโดยรอบกลับมาครื้นเครงยามคู่ค้าของเขากลับมาสรวลเสเฮฮากัน

สาวข้างตัวไม่ขยับ หลังจากแพทย์หนุ่มออกไปเธอก็เอาแต่นั่งก้มหน้า เสี้ยนหนามหายไปแล้วอีกหนึ่ง แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกดีกับชัยชนะ

“ไม่เอาน่าอย่าเศร้าไปสิ เพราะงี้ฉันเลยพาเธอมาที่นี่แหละ เป็นรางวัลปลอบใจที่เธอเชื่อฟังฉัน ดูสิ รอบตัวมีแต่คนเหมาะกับเธอทั้งนั้น ลองใช้เสน่ห์จับมาสักคนสองคนสิ เผื่อจะมีใครหน้าโง่อยากดูแล” พูดส่อเสียดเพื่ออะไร โดฟลามิงโก้ก็ไม่แน่ใจ พูดจบเขาก็ขำในลำคอแล้วผละตัวไปสนทนากับคู่ค้าอีกราย ทิ้งให้เธอต้องขลาดกลัวสู้สายตาน่ารังเกียจที่เมียงมองตลอดเวลา

เธออยู่คนเดียว ไร้ซึ่งเกราะกำบัง ดึงให้ชายแปลกหน้าเขยิบเข้ามาใกล้ อีกฝ่ายถือวิสาสะวางมือบนท่อนขางาม สบโอกาสโดฟลามิงโก้มันไม่ไยดี เขาจึงชวนหล่อนคุย

“ไวโอเล็ตจังสินะ ไม่ต้องคิดมาก มาสนุกกันดีกว่า ...ดื่มสิ” สาวน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ฝืนบังคับไม่ให้มือตัวเองสั่นแล้วยกแก้วเข้าปาก อยากลุกขึ้นตบหน้าคนแปลกหน้ายามเขาใช้นิ้วเกลี่ยผมเธอแล้วหัวเราะ ตอนเห็นรอยจูบที่ต้นคอ

‘น่ารังเกียจ’ ผู้ชายทุกคนเหมือนกันหมด แค่เห็นร่องรอยคงคิดอยากให้เธอไปสนองอารมณ์ ...ขยะแขยง

“น่าเสียดายจัง ฉันตามผลงานเธออยู่นะ โดฟลามิงโก้ทำกับเธอแบบนี้แสดงว่าเขาเบื่อเธอแล้วสิท่า” จะเบื่อหรือเกลียด ปลายทางมันก็เหมือนกัน ผลลัพธ์มันก็ประจักษ์เพราะเธอมาอยู่ตรงนี้ ทว่าเจ้าหญิงต้องสะดุ้งสุดตัวครั้นอีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาสูดดมที่ซอกคอ จิกขาแน่นเพราะไม่ว่าใครก็พูดจาไม่น่าฟัง

“ไม่เป็นไรนะ ถึงหมอนั่นจะเบื่อเธอแล้วแต่ฉันไม่นะ มาเป็นผู้หญิงของฉันสิแล้วฉันจะทำให้เธอกลับไปดังเหมือนเดิม” ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือด ไม่ใช่เพราะอายแต่เพราะโกรธ เกือบจะฟาดมือทำร้ายคำพูดนั้นให้สาสม แต่เสียงแก้วแตกก็ดึงให้รอบตัวชะงักโดยพลัน

“เป็นอะไรรึดอนกิโฮเต้?” ทุกคนมองต้นเสียงนิ่ง โดฟลามิงโก้ทำแก้วแหลกคามือ ไวโอเล็ตเห็นเขายังนั่งหันข้างท่าเดิม อีกฝ่ายไม่สบตาก่อนจะแสยะยิ้มแล้วบอกว่าอย่าใส่ใจ

“เปล่า แค่เหล้ามันไม่ถูกปาก ของราคาถูกก็แบบนี้แหละนะ หามาได้ง่าย ๆ รสชาติเลยดาษดื่น” เจ้าของผับกระดิกเรียกพนักงานให้นำเหล้ามาให้ใหม่ เขาทิ้งตัวพาดแขนไปตามพนักครั้นคู่สนทนาขอปลีกตัวไปคุยธุระ รอเพียงไม่นานแอลกอฮอล์ชั้นดีก็ถูกนำมา หากแต่คนที่ถือดึงให้เจ้าหญิงหัวใจแหลกสลาย

“ไงคะ พ่อรูปหล่อ”

“มาช้าจังนะ รอตั้งนาน” ลิลลี่ ลูกสาวท่านสส. ยิ้มแก้มปริ วันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงที่มีคนมาเอาใจ กลุ่มคนนี้ที่อยู่ที่นี่ก็ล้วนแต่ทำธุรกิจมืด หากอยากสุขบายพวกเขาต้องปรนนิบัติเธอ มันเกือบจะสมบูรณ์แบบถ้าไม่มีใครคนหนึ่งนั่งล่อสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่อยู่กลางวง

“แหม วันนี้มีแต่นักธุรกิจที่หาตัวจับยากทั้งนั้นเลยนะคะ ดีใจจังที่คุณชวนฉันมานะคุณโดฟลามิงโก้ แต่คุณไม่เห็นบอกว่าพาแม่นักแสดงมาด้วย”

“มีเหล้าก็ต้องมีคนชงให้สิ และตอนนี้ยัยนั่นก็แค่คนใช้ เรียกใช้ได้ตามสบายเลย ...แต่ในเมื่อเธอมาที่นี่แล้วจะสนใจคนอื่นทำไม” ร่างเสลาของลูกสาวเซถลาไปซบอกโดฟลามิงโก้ทันที ทั้งคู่นัวเนียเหมือนรักกันปานจะกลืนกิน ไวโอเล็ตทำสายตาให้เย็นชา แม้หัวใจจะกัดหนองก็ข่มไว้

เธอนั่งเหม่อปล่อยให้ใครก็ไม่รู้นั่งชิดแตะต้องผิวพรรณเธอต่อไป หันไปสบตาอีกฝ่ายไว้ คิดได้เพียงว่านี่สินะคือสิ่งที่โดฟลามิงโก้ต้องการ

ในเมื่อเขาทำได้แล้วทำไมเธอจะทำไม่ได้...

ได้แต่ยินยอมให้อีกลมหายใจผสมกลิ่นน้ำหมักเข้ามาแตะริมฝีปาก ไม่ต่อต้านแล้วเผยอรับลิ้นร้อนของชายแปลกหน้า ปล่อยให้เขาเหิมเกริมดุนดันแลกสัมผัส บดจูบเร่าร้อนจนทั้งร่างกลายเป็นไฟ หมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีที่มี ตอนนี้อยากจะทำอะไรก็สุดแต่เขาแล้วกัน

แต่แล้วจู่ ๆ เสียงโวยวายก็ดังขึ้น ทันได้ยินเสียงแหลมของลิลลี่กรีดร้อง รสจูบที่ไวโอเล็ตสัมผัสก็หายไป คนที่เคยนั่งชิดเธอบัดนี้โดนกระชากคอเสื้อลงไปกองกับพื้น

“เดี๋ยวสิวะ! นี่มันอะไรกันฮะโดฟลามิงโก้!”

ไวโอเล็ตมองผู้ชายสองคนตะลุมบอนกันอย่างเลื่อนลอย ตอนนี้ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไร

“ผับฉันไม่ใช่ซ่อง ที่จะให้พวกแกมาเอากันในนี้!”

“อะไรของแกวะ!?” แต่แล้วความคิดก็จุดประกายในแววตาเจ้าหญิง

‘อ่า นั่นสินะ เขาไม่อยากเห็นพวกเธอในนี้’ เธอลืมไปได้อย่างไร เธอลืมสิ่งที่ต้องทำไปได้อย่างไร

เด็กสาวเคลื่อนกายเข้าหา กุมมือคนที่นอนอยู่บนพื้นแล้วฉุดเขาขึ้นมา ในเมื่อเขาไม่อยากดูพวกเธอก็จะไป ไปที่ไหนสักแห่งและกลับมาบอกว่าเธอทำตามที่เขาต้องการสำเร็จ

“ตามที่เขาบอกแหละค่ะ เราไปที่อื่นกันเถอะนะ” โดฟลามิงโก้หันมองคนพูดแบบไม่อยากเชื่อ

‘เธอพูดอะไรนะ? นี่เธอชวนคนอื่นไปสมสู่ต่อหน้าเขาเหรอ’ ที่พามาก็แค่อยากให้รู้ว่าไม่มีใครเขารับของเหลือจากคนอื่นหรอก แล้วทำไมถึงกลายเป็นว่าเด็กสาวยินยอมที่จะขึ้นเตียงไปกับใคร

เจ้าพ่อสับสนทว่าคนที่ล้มอยู่ไม่แยแส อีกฝ่ายคลี่ยิ้มแล้วหอมแก้มเธอทันที แม้จะโดนสายตาเจ้าของเดิมอาฆาตก็หาได้ใส่ใจ คิดเพียงแค่ว่าของเล่นชิ้นใหม่ของเขาช่างน่ารักเสียจริง

“ได้สิ ไปกันเถอะ ฉันรู้จักที่ดี ๆ เยอะแยะเลย” นักธุรกิจคนนี้ไม่ได้ล้ำเส้น โดฟลามิงโก้มันบอกแล้วว่าจะโละทิ้ง และแน่นอนเขาจะรับช่วงต่อของสวย ๆ งาม ๆ ชิ้นนี้เอง เป็นนักแสดงแถมยังเป็นรัชทายาท ไอ้เจ้ามาเฟียนี้มันคงลืมไป ว่าใคร ๆ ก็อยากลอง เข้า กับเจ้าหญิงดูสักครั้ง

สองร่างประคองตรงไปที่บันได ไม่ทันจะได้โบยบินหนีไป เสียงแหลมของลูกสส. ก็ดังขัดทันที

“คิดดี ๆ ก่อนจะลดตัวลงไปยุ่งกับหล่อนดีกว่านะคะ ถึงภายนอกหล่อนจะดูดีก็เถอะ” หญิงสาวเหล่มองยิ้มเตือน เห็นได้ชัดว่าโดฟลามิงโก้มันยังตัดผู้หญิงคนนี้ไม่ขาด ร่างเสลาเดินเข้าหาเจ้าพ่อ ไล้นิ้วชี้ไปตามหน้าอกคนตัวโตเล่นแล้วยั่วยุพวกตาบอด

“อยู่ที่นี่คุณอาจจะไม่รู้ แต่ตอนนี้หล่อนดังกว่าเดิมอีกนะคะ ไม่ใช่ดังเพราะเป็นเจ้าหญิงแต่ดังเพราะพึ่งมีภาพหลุดว่านางบุกไประเริงรักกับนักธุรกิจสักคนคาโต๊ะทำงาน”

“!!!” คำบอกดึงให้ไวโอเล็ตเหมือนโดนคำสาป เลือดในตัวแข็ง ทิ่มแทงทุกอณูครั้นมันมากเกินจะทนไหว

‘ภาพหลุดเหรอ ภาพอะไร!?’ เด็กสาวเหมือนหายใจไม่ออกยามบางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาความจริง พวกเขาร้องฮือฮาก่อนจะหัวร่อต่อกระซิกด้วยความสนุกสนาน

ผู้ชายข้างตัวไหวไหล่แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูตาม เธอทั้งคู่ชะงัก เพราะข่าวที่เห็นทำให้เจ้าหญิงอยากจะกรีดร้องอย่างเสียสติ

มันคือสิ่งที่โมเน่เคยถามโดฟลามิงโก้ว่าเขาแน่ใจที่จะทำมันจริงไหม...

และตอนนี้ชายหนุ่มก็ทำมันจริง ๆ

ในหน้าจอคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเปลือยกายเสพสมกับผู้ชายสักคน ใบหน้า... เห็นชัดเจน ไม่ต้องสืบเสาะให้ไกลมันก็คือเธอ

เขาเอารูปเธอไปปล่อยดั่งที่เคยลั่นวาจา และทำลายชีวิตเธอด้วยวิธีชั่วช้าสามานย์

หนึ่งชีวิตที่อยู่ตรงนี้หายใจติดขัด ยามสบตาผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ไกลโพ้น

น้ำตาเธอไหล อยากถามเขาว่าจงเกลียดจงชังอะไรเธอ แค่ผู้หญิงคนนี้อยากช่วยเขามันผิดนักรึไง

คำที่เขาเคยบอกว่าจะปกป้องเธอจนกว่าโลกนี้จะสลาย ...มันไม่มีอยู่จริง

ที่เขาเคยบอกว่าอยากให้เราเชื่อใจกันและมาเริ่มกันใหม่ ...เขาหลอกลวง

คำที่เขาเคยบอกว่ารักเธอ ...และเธอก็ดันเชื่อคำพูดนั้นหมดหัวใจ

ทุกอย่างเธอมันโง่เอง

ไม่มีอีกแล้วคำที่เขาเคยบอกว่าจะอยู่ข้างกัน ...ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเรื่องของเรามันแค่ความฝัน

‘Until the end of the world’ คุณเคยพูดคำนี้แต่คุณไม่เคยจำ บัดนี้โลกของเรามันแหลกสลายและพังลงไป

พอกันทีกับความโง่เขลาของผู้หญิงคนหนึ่ง หัวใจมันชอกช้ำยามฝืนย่ำไปบนเศษแก้วที่ทิ่มแทงทุกย่างก้าว

...พอแล้ว ไม่มีอีกแล้วกับความรักที่มีให้คุณ

อ่า พอกันทีกับชีวิตที่สูญเปล่า...

ปล่อยให้ความตระหนกกลืนกินเจียนระเบิด ก่อนจะพบว่าภาพสุดท้ายที่มองเห็น คือความมืดที่ช่วงชิงทุกอย่างในชีวิต ดำลึกแผ่ขยายให้เธอหมดหนทาง

...ก่อนเด็กสาวสิ้นสติแล้วล้มลงทันที

“ไวโอเล็ต!!!”

...อย่าเรียกชื่อเธอ หรือไม่ก็ออกไปจากชีวิตเธอ

...แล้วปล่อยให้เธอตายอยู่ตรงนี้ที

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

รายที่สองคือคุณหมอ

นี่โดฟลามิงโก้เค้าเป็นบ้าอะไรนะ

อะไรมันเข้าตานายนะ เดี๋ยวจิ้มลูกกะตาให้

ทำกับไวโอเล็ตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ บอกเลย... น้องจะ...

และช่วงนี้รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

อย่าลืมใส่แมสปิดหน้ากันด้วยเด้อ

โรคกำลังระบาด

และสุดท้ายไรท์มีอะไรมาให้เดาเล่น ๆ กันด้วยค่ะ

คำถามคือ มิงโก้นางปล่อยรูปเจ้าหญิงจังหวะไหนกันเอ่ย?

นั่นสินะตอบถูกให้อะไรดี ...เอาเป็นตอนพิเศษล่ะกัน อิอิ

ส่วนตอนพิเศษที่เอามาพนัน ไรท์มีเตรียมแล้วหรือ ...ก็ไม่ ไปปั่นก่อนนะ 55555

#see you next chap. ka

─────────────