END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #61 : How dare you!? (ทลาย)

***

คำเตือน:

เนื้อหาในตอนนี้ตัวละครมีการแสดงพฤติกรรมความรุนแรง

รบกวนผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ

***

ตอนที่ 53: How dare you!?

(ทลาย)

เรากำลังห่างกัน...

ใบหน้างามเหม่อมอง จะเดือนหนึ่งแล้วที่เธอเป็นฝ่ายคุยกับดอฟฟี่อยู่ฝั่งเดียว เราไม่ได้เจอหน้า เขาไม่เคยมาหา สาวน้อยจึงได้แต่นั่งดูรูปที่ทำร้ายสภาพจิตใจเธอพอสมควร ...ภาพความสัมพันธ์ของเขากับหญิงอื่น

ผ่านมาขนาดนี้ เธออยากคุย อยากเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่ถ้าเขายังเมินเฉยเธอก็จะไม่รบเร้าให้มาก สามปีที่ผ่านมาเธอรู้ตลอดว่าเขานอกกาย พยายามจะกดมันให้ลึกเพราะอย่างน้อยดอฟฟี่ก็ไม่เคยปล่อยผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาละลานเธอ

เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้คงไม่ ...ซึ่งแน่นอนมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

<ฉันไม่ว่าง ไว้คุยกันตอนอื่นแล้วกัน> ข้อความรูปแบบเดิมที่ได้รับกลับมาซ้ำ ๆ และถึงแม้จะโทรไปเขาก็ไม่เคยรับ ผู้หญิงคนนั้นก็ขยันส่งหลักฐานมาขยี้หัวใจเธออยู่ทุกวัน ไม่ใช่แค่เรื่องนอกใจที่เธออยากคุย เพราะเธอต้องพูดให้ชัดถึงข่าวที่คุณพ่อประกาศออกสื่อโดยไม่บอกกัน

เธอพึ่งรู้ว่าคุณพ่อจับเธอคลุมถุงชน

นักข่าวเล่นเธอไม่หยุด เรื่องที่แท้จริงเธอคือเจ้าหญิงและกำลังจะหมั้น และเพราะเหตุใดเจ้าหญิงที่มีข่าวถึงไปไหนมาไหนกับเจ้าพ่อ หญิงสาวเป็นแค่ผู้หญิงใจง่ายรึเปล่า

‘เป็นแค่ของเล่นหรือดอกไม้ริมทาง’ ข่าวสารในทีวียิ่งตอกย้ำให้คิดเช่นนั้น ทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าไม่ว่าง แต่ภาพเขาเคียงคู่ ปาร์ตี้สังสรรค์กับหญิงอื่นก็มีให้เห็นตลอด

คนไม่ว่างแล้วมีเวลาไปกับคนอื่นได้อย่างไร... บวกกับความน้อยใจเธอจึงไม่บากหน้าไปหา นึกกลัวว่าหากไปเขาจะบอกว่าไม่ต้องการกัน ถึงตอนนั้นความรู้สึกของเธอคงแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี

ไวโอเล็ตเสยผมก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ แม้จะอยากหลีกเลี่ยงงานสังคมขนาดไหนทว่าหน้าที่ก็คือหน้าที่

ค่ำนี้เธอรับปากเจ้าของห้างไปแล้วว่ามาร่วมงานเปิดห้างสรรพสินค้าใหม่ ไม่วายต้องส่งข้อความไปบอกดอฟฟี่ว่าหากเขาว่างเธอก็อยากให้มาด้วยกัน แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม

<หยุดเซ้าซี้สักที ฉันไม่มีเวลาว่างมากนักหรอกนะ>

‘น่าสมเพช’

เด็กสาวตัดสินใจหยุดยืดเยื้อ ตรงดิ่งเข้าไปชำระร่างกายแล้วแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อไปร่วมงาน ตอนนี้เธอไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายที่เคยขอเธอแต่งงานกับผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวกันรึเปล่า

เพราะอะไรเรื่องราวถึงเปลี่ยนไปจนไม่ทันตั้งตัว

………………………

ที่งาน

นักข่าวเป็นโขยง ยืนเต็มทางเข้าและรัวชัตเตอร์จนต้องหยีตา

ร่างระหงของนักแสดงก้าวมาเยือน ทุกความสนใจพุ่งตรงยามเจ้าของชุดเดรสยาวสีดำลงมาจากรถ ใบหน้าได้รูปหยาดเยิ้ม ปกติไวโอเล็ตก็หน้าหวานอยู่แล้วยิ่งเธอแต่งหน้าเพื่อออกงานทุกอย่างจึงทวีคูณ

สาวงามยิ้มเป็นพิธียามนักข่าวขอจับภาพ ไม่พ้นต้องคงสติยามพวกเขาถามคำถามที่แม้แต่เธอเองก็ลำบากใจ

“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะเจ้าหญิง”

“พูดธรรมดาก็ได้ค่ะ”

“ค่ะ แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ พอดีได้ข่าวว่าคุณเป็นเจ้าหญิงแต่ทำงานนักแสดงด้วย ไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรหรือเปล่าคะ”

“พอดีไปสะดุดตาแมวมองเข้าน่ะค่ะ และฉันก็อยากลองทำดู”

“แล้วข่าวที่คุณแอบคบหากับคุณโดฟลามิงโก้ แต่อีกไม่นานกำลังจะหมั้นมันเป็นมาเช่นไรคะ มีข่าวออกมาว่าคุณเป็นมือที่สามของเขากับลิลลี่ลูกสาวท่านสส. ด้วยนะคะ เรื่องมันจริงรึเปล่าคะ” เจ้าหญิงยังคงยิ้ม สะอึกกับคำถามที่โดนยิงใส่ไม่น้อย

...มือที่สามเหรอ เธอกลายเป็นคนเลวที่ไปแทรกกลางระหว่างความรักของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่

“ฉันไม่เคยได้ยินข่าวนั้นเลยนะคะ พอมีให้อ่านไหมคะ ขออ่านบ้างสิ” นักข่าวเผลอหัวเราะยามนักแสดงเลี่ยงด้วยคำตลก ในระหว่างที่พวกเขาจะจู่โจมอีกครั้ง บุคคลที่ถูกพูดถึงก็ปรากฏตัว

เป็นดอฟฟี่ที่โผล่มาหา หัวใจสาวน้อยกระตุกยามเจอหน้า แต่แล้วก้อนเนื้อที่อกซ้ายมันก็ต้องปวดหนึบตอนเขาจูงมือเคียงคู่มากับผู้หญิงอีกคนที่ชื่อลิลลี่ เพราะอะไรไม่รู้เธอจึงยืนอยู่ที่เดิม มองภาพทั้งคู่เดินเคียงกันเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ

“คุณโดฟลามิงโก้คะ หายากนะคะที่คุณมาร่วมงานแบบนี้”

“พอดีคนข้าง ๆ เขาอยากมา” ชายหนุ่มพูดระคนยิ้ม ไม่แม้แต่จะชายตามองอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไหนเขาเคยบอกว่าไม่ว่าง แสนเกลียดการถ่ายรูป แต่ที่ยืนนิ่งโปรยยิ้มเคียงคู่ผู้หญิงนี่มันอะไร

สิ่งที่เคยเชื่อมาทั้งหมด มันเป็นความจริงรึเปล่า

“แหม ตามใจพามาออกงานคู่กันขนาดนี้ แสดงว่าที่แท้จริงคุณคบอยู่กับคุณลิลลี่ใช่ไหมคะ แล้วรูปคุณกับเจ้าหญิงที่ไปต่างประเทศด้วยกันคือ...”

“ผู้หญิงคนนั้นรบเร้าอยากไปกับฉันเอง” เหมือนโดนตบให้หน้าหัน ไวโอเล็ตแทบไม่อยากเชื่อหู

‘รบเร้างั้นเหรอ เธอกระสันขอไปเองเหรอ’ เด็กสาวอ้าปากค้าง รอฟังว่าดอฟฟี่ล้อเล่นรึเปล่าแต่ก็ไม่ใช่ ...ผู้ชายคนนี้ปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนใช้วาจาทำร้ายเธอ

“เป็นเจ้าหญิงทั้งที หน้าด้านดีนะคะ กับคนมีเจ้าของก็ยังจะขอตามไปด้วยอีก” เธอเม้มปากแน่นแล้วตัดสินใจผละออกมาจากตรงนั้น ไม่ได้อยากเห็นเขากับลูกสาวยืนควงแขนกันหน้าชื่น หัวร่อต่อกระซิกประจานเธอต่อหน้าประชาชน ...ได้แต่ปรับสีหน้าให้เรียบเฉยแล้วก้าวตรงเข้าไปในงาน

ทุกอย่างเริ่มกลายเป็นคำโกหก มันชัดแล้วว่าคือคำลวง เขาแค่หลอกล่อเพื่อให้เธอสนองความต้องการ หากเบื่อก็จะเขี่ยทิ้งออกไปให้ไกล

...ทำไมเธอถึงโง่เง่าขนาดนี้นะ

“โอ๊ะ ระวังหน่อยครับคุณไวโอเล็ต บอกแล้วไงว่านักแสดงไม่ควรทำคิ้วยุ่งน่ะ” ไวโอเล็ตสะดุ้งตอนเกือบเดินชนใครไม่รู้ สาวน้อยกุลีกุจอขอโทษก่อนจะยิ้มแหยยามเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายคือคนคุ้นหน้า

“คุณมูซาน่า มาได้ยังไงกันคะ?”

“เสียใจนะเนี่ย พูดเหมือนไม่อยากเจอผมงั้นแหละ แต่ก็นะพอดีหุ้นส่วนของห้างนี้เขาเป็นเพื่อนเก่าผมน่ะ และคุณหมอรูปหล่อโปรไฟล์ดีอย่างผมมีหรือเขาจะไม่ชวน” ร่างบางหลุดหัวเราะ ผู้ชายคนนี้พูดอะไรก็ดูผ่อนคลายไปหมด นึกอัศจรรย์ใจไม่น้อยว่าคุณหมอนี่ก็กว้างขวางพอตัว พ่อหนุ่มรู้จักตั้งแต่คนธรรมดายัน Rainmaker เลยทีเดียว

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ตัวก็เถอะ

“ว่าแต่คุณมาคนเดียวเหรอครับ แฟนคุณล่ะ?” สาวน้อยไม่ตอบได้แต่สั่นศีรษะเบา ๆ มูซาน่าเข้าใจได้ในทันที เลยเปลี่ยนเรื่องและยิ้มร่าพลางยกแขนให้หญิงสาวควงเป็นพิเศษ

คิดในใจว่าหน้ายุ่งคิ้วขมวดแบบนี้ มีแฟนเป็นมาเฟียมันคงไม่ดีนัก แม้จะไม่ได้คิดกับเธอในเชิงชู้สาวเหมือนเมื่อก่อน ...แต่ผู้หญิงดี ๆ ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ

“ผมเนี่ยจีบยากนะครับ แต่เพราะเห็นว่าคุณทำให้ผมไม่ตกงาน ขยับเจ็บมาให้ผมรักษาบ่อย ๆ เพราะฉะนั้นวันนี้จะยอมเป็นเพื่อนควงให้เดินอวดได้หนึ่งคืน” ไวโอเล็ตหัวเราะอีกแล้ว ที่จริงเธอไม่อยากทำอะไรอุกอาจอย่างเช่นการเดินควงใครด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเขาเสนอน้ำใจมาแล้ว ให้ปฏิเสธมันก็กระไร เธอจึงวางมือลงบนท่อนแขนเขาทันที

ที่ตรงนี้ไร้ซึ่งนักข่าวหรือใครใด ๆ แล้ว เธอจึงปลงใจทำตามที่คิด สองร่างเดินคู่ไกลออกไป ตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งยืนมองด้วยแรงอารมณ์

โดฟลามิงโก้จ้องเด็กสาวเขม็งตั้งแต่หล่อนเดินออกไป เฝ้าเยาะเย้ยอาการเจ้าหล่อนยามเขาบอกว่าเธอเป็นของไร้ค่า แต่ท่าทางที่ได้คือแม่สาวไม่สะทกสะท้านซ้ำยังกล้าควงผู้ชายอื่นเดินเข้างาน

เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร

เจ้าพ่อยังยืนนิ่ง หากไร้ซึ่งแว่นทุกคนคงเห็นว่าสายตาเขาแววโรจน์ แสงแฟลชและผู้หญิงข้างกายก็เริ่มทำให้รู้สึกรำคาญ อยากเข้าไปกระชากผู้หญิงคนนั้นแล้วตวาดให้หายขุ่นใจ

อุตส่าห์เว้นช่องว่างกลัวตัวเองจะโมโหร้าย หากเธอไม่ได้อยากตลบหลังฉันจริงก็ควรจะเข้ามาอธิบายเรื่องหมั้น แต่ที่ผ่านมาหญิงสาวกลับเฉยเมย แค่เขาไม่ไปหาเธอก็ไม่คิดจะมาหากัน

...คงจะดีใจมากสินะที่ตัวเองไม่ต้องเปลืองตัว

‘ข้างในเธอมันเน่าจริง ๆ ด้วย’ ตอนนี้เจ้าหญิงคงมีแผนการใหม่ ใช้มารยาหลอกล่อให้ไอ้หมอหน้าโง่มาติดกับเสน่หา คำที่เคยบอกว่าแท้จริงแล้วเธอกระสันวิ่งเข้าหาผู้ชาย

ที่จริงแล้วเขาก็ปรามาสถูกแล้วไม่ใช่รึไง!

………………………

‘ดูท่าเราจะเคยใช้ผู้ชายคนเดียวกันนะ แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอจะตกกระป๋องแล้ว’ ไวโอเล็ตไม่เคยนึกโกรธใครเท่านี้ แม้จะนั่งห่างกันไปหลายโต๊ะแต่ลูกสาวท่านสส. ก็ยังไม่วายส่งข้อความมาเย้ยหยัน

เด็กสาวข่มใจไม่หันไปมอง ภาพทั้งคู่นั่งแทบจะซ้อนตักกันอยู่แล้วเธอจะไม่มองให้เสียใจ รีบเบนหน้าไปทางอื่นครั้นเห็นว่าต่างฝ่ายก้มลงมาหมายจะจูบกัน เจ้าหญิงจึงตัดสินใจลุกขึ้นช้า ๆ แล้วหันไปกระซิบกับคุณมูซาน่าว่าเธอต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ตอนนี้เธอไม่อยากดูจึงต้องหนีไปให้ไกล

ที่หน้ากระจก ไวโอเล็ตมองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในนั้น เป็นภาพหญิงสาวที่มีเรือนผมยาวจรดกลางหลัง ผมยาวบางทีก็ยุ่งยากและเคลื่อนไหวไม่คล่องตัว แต่เพราะเมื่อก่อนเคยมีคนบอกไม่ให้เธอตัด เธอจึงปล่อยให้มันยาวและดูแลอย่างดี

ตอนนี้ไม่รู้เลยว่ามันจะมีความหมายอยู่ไหม เธอคือผู้หญิงงี่เง่าที่หลงใหลในคำหวาน ทำตัวน่าสมเพชให้คนหัวเราะในความโง่งม...

ความรักครั้งแรก ทำให้เจ็บช้ำและเสียใจ

เวลาผ่านไปสักพัก แม่นักแสดงตัดสินใจทาปากใหม่ เจ้าหญิงไม่ได้อยากทาลิปสติกสีแดงขนาดนี้ แต่ในเมื่อช่างแต่งหน้าบรรจงแต่งมาให้ดูผู้ใหญ่ เธอจึงต้องทำทุกอย่างให้ลงตัว

เช็คสภาพตนเอง ออกจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินชนกับใครคนหนึ่งที่ยืนขวางทางเดิน ริมฝีปากเธอประทับเข้ากับหน้าอกคนตรงหน้าพอดี ฝากฝังเป็นรอยลิปสติกสีแดงที่เห็นชัดแม้นจะยืนอยู่ไกล ๆ

“ขอโทษค่ะ” ไวโอเล็ตลนลานรีบขอโทษ แต่ก็ต้องเงยหน้าสบตาคู่คดีไว้ยามเขาพูดอะไรไม่น่าฟัง

“แหม ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียวดูกร้านโลกขึ้นนะ ทาลิปสติกซะสีแดงเชียว ...รู้ไหมเสื้อฉันมันราคาเท่าไหร่” โดฟลามิงโก้แสยะยิ้ม เอียงคอจ้องคนตัวเล็กเขม็ง เจ้าหญิงพยายามเมินเฉยท่าทางแปลก ๆ ที่เขาแสดง ก่อนจะตัดสินใจพูดคุยทำลายบรรยากาศอึมครึม

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้ายังไงคุณเอามาให้ฉันก็ได้นะ เดี๋ยวเอาไปซักให้” พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติแม้ข้างในจะไม่ปกติ คำพูดเขาทำไมมันดูแข็งกระด้าง

“เธอชวนฉันขึ้นห้องอยู่รึไงถึงให้ฉันถอดเสื้อตอนนี้”

“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้ค่ะ”

“มีเงินรึไง?” อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเหมือนเรื่องที่เธอพูดมันตลกนักหนา ใบหน้าหวานเริ่มขมวดขึ้น เธอไม่ชอบท่าทางแบบนี้ของเขาเลย แต่อย่างน้อยเราก็ยังเป็นแฟนกัน และเธอจะใจเย็น

“ช่วงนี้คุณไม่รับโทรศัพท์ฉันเลยนะคะ คุณเป็นยังไงบ้าง เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย”

“ฉันมีงานต้องทำ ไม่ได้ว่างเหมือนเธอนี่”

“ดอฟฟี่ ไม่รู้ว่าคุณประชดอะไรแต่ช่วยหยุดก่อนได้ไหมคะ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” หนุ่มผมทองจิ๊ปากคล้ายไม่สบอารมณ์ หันไปพิงกำแพงพลางเอามือล้วงกระเป๋า แสดงออกกลาย ๆ ว่าเธอกำลังทำให้เขาเสียเวลา

“มีอะไร”

“เกิดอะไรขึ้นคะ ช่วงนี้ดูคุณแปลกไป”

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้วเผื่อเธอไม่สังเกต”

“ไม่ค่ะ ไม่เหมือนเลย คุณเป็นอะไรเราคุยกันได้ไหม หรือถ้าคุณไม่อยากพูด อย่างน้อยก็ให้ฉันอธิบายให้คุณฟังเถอะ ฉันอยากจะอธิบายเรื่องหมั้นที่คุณพ่อประกาศไป” สีหน้าโดฟลามิงโก้เปลี่ยนทันทียามสาวน้อยพูดเข้าประเด็น ใบหน้าคมเบนไปทางอื่นคล้ายไม่อยากเห็นคนตรงหน้า

เธอวางแผนอยู่แล้วคิดจะโกหกอะไร คิดจะให้เขาเป็นไอ้โง่โดนสวมเขาตลอดรึไง!

“คงไม่ต้องพูดเพราะข่าวมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ทำไมล่ะก็แฟร์ ๆ กันดี เธอเองก็กำลังจะหมั้นส่วนฉันก็แค่หาทางเลือกใหม่ ไม่ได้เข้าใจยากอะไร”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจอะไรเลย ฉันไม่ได้ตกลงคิดจะไปหมั้นกับใครทั้งนั้น เผื่อคุณลืมน่ะว่าฉันเคยตกลงรับคำขอแต่งงานของใครไป” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็หันมาทำหน้าประหลาดใจ ไวโอเล็ตหน้าเสีย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมาจริง ๆ

“นี่เธอคิดว่าฉันขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ” เหมือนมีมีดมากรีดหัวใจให้เป็นริ้ว รอยยิ้มปนสังเวชเริ่มทำให้แข้งขาสั่น ไวโอเล็ตกำมือแน่น แน่นมากจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ สาวน้อยกลั้นหายใจฝืนยิ้มว่าเขาอาจจะพูดผิดไป

“คุณไม่ได้หมายความแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม” เจ้าพ่อกระตุกยิ้ม ผละจากกำแพงเข้ามาประจันหน้าเด็กสาว ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาใกล้ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเชยคางมนให้ยอมรับความจริง

“ละเมออะไรอยู่ ตื่นได้แล้วนะคุณเจ้าหญิง นี่เธอคิดว่าจะได้แต่งงานกับฉันจริง ๆ เหรอ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเธอจะอยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นขนาดนี้ อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย บอกตามตรงนะว่าที่ผ่านมาตอนฉันอยู่กับเธอ ฉันทำตัวผิดบุคลิกไปมาก และตอนนี้ให้ฝืนต่อไปก็น่ารำคาญแล้วล่ะ ผู้หญิงจืดชืดไม่คิดว่ามันน่าเบื่อรึไง?”

“......”

“...เธอว่าฉันแสดงละครเก่งไหม น่าจะเก่งเทียบเธอได้เลยนะเพราะแค่ทำตัวดี พ่นคำหวานใส่เข้าหน่อย ก็ทำให้เจ้าหญิงใจง่ายยอมอ้าขาให้เอาฟรี ๆ แล้ว บอกตรง ๆ ว่าฉันก็แค่อยาก ...เลิกเพ้อเจ้อคิดว่าฉันรักเธอได้แล้ว”

เหมือนโลกมันสับสน สาวน้อยจ้องอีกฝ่ายเขม็ง พยายามระงับอารมณ์และใช้น้ำเย็นที่ใกล้จะเดือดถามย้ำอีกครั้ง

“ฉันยังยืนยันคำเดิมนะว่าหากคุณยังประชดกันอยู่ คุณเลิกเถอะ ...ลองใจเย็นแล้วคุยกันใหม่อีกครั้งได้ไหมคะ คุณกำลังทำลายทุกสิ่งที่เราเคยทำมาด้วยกันนะดอฟฟี่”

“มันเคยมีด้วยรึไง!?”

“คุณยืนยันแบบนั้นใช่ไหม”

“แล้วเธอจะทำไม!?” ไวโอเล็ตนิ่ง มองอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ ตอนนี้ทุกอย่างคงถึงทางตัน และเธอควรเขียนเรื่องของเราให้จบเสียที

“...งั้นเราเลิกกันเถอะค่ะ”

คำสาปคือมนตร์ดำ เสกร่างกายให้ชะงัก ห้วงอารมณ์เจ้าพ่อค้าง จ้องเด็กสาวด้วยสายตาถมึงทึง

'คิดจะเลิกก็เลิกกันง่าย ๆ แบบนี้รึไง ไม่คิดว่ามันง่ายไปหน่อยเหรอ!'

“อ๋อ! มีผัวใหม่แล้วล่ะสิเลยอยากจะเลิกกับฉันนัก ...ได้สิ! อยากจะเลิกนักก็เลิกเลย! แต่ก่อนไปเธอลองบอกฉันอีกครั้งสิว่าทำไมถึงอยากให้ฉันเลิกเป็นมาเฟีย!”

“มันอันตรายฉันไม่อยากให้คุณทำ ฉันเคยบอกคุณไปแล้ว” มีคนคิดจะเอามีดแทงข้างหลังคุณ คุณรู้บ้างไหม

“เหอะ อันตรายงั้นเหรอ งั้นอีกสามเดือนเธอจะกลับไปประเทศใช่ไหมล่ะ!”

“ใช่ คุณพ่อโทรมาบอกแล้ว ท่านใช้หนี้ไปหมดแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นฉันต้องกลับไปก่อน”

“กลับไปมีผัวใหม่น่ะเหรอ คงระริกระรี้อยากกลับไปใจแทบขาดล่ะสิ มีผัวเด็กนอนรออยู่ที่บ้าน”

“คุณเลิกพูดแบบนี้สักที!”

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้! มันแทงใจเธอรึไง!”

“มันไม่เป็นความจริง!”

“เรื่องไหนที่ไม่จริง เรื่องที่พ่อคิดจะเอาเธอไปใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วเอาไปขายให้ผู้ชายอื่นน่ะเหรอ หรือจะเป็นเรื่องที่เธอแอบหักหลังฉัน แอบติดต่อกับไอ้เวรเตโซโรและไอ้ห่าลอว์เพื่อจะได้ตลบหลังฉันน่ะ!”

“คุณพูดอะไรเนี่ย?”

“...ฉันว่าไม่ต้องหาที่ไหนไกลหรอกเพราะเธอเองนี่แหละที่คอยจะเอามีดมาแทงข้างหลังฉันตลอด! คือเธอไม่ใช่รึไงที่เป็นตัวฉิบหายคอยจะทำให้แฟมิลี่ฉันย่อยยับน่ะ!”

“คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ!”

“ใช่ ฉันเป็นบ้า! บ้าจนโง่ที่ยอมให้โดนหลอกอยู่ตั้งหลายปี! บ้าเองที่หลงเชื่อคำพูดกลวง ๆ ของผู้หญิงเลว ๆ อย่างเธอ!” โดฟลามิงโก้ตะคอกออกมาสุดเสียงพร้อมเขย่าร่างบางตรงหน้า ไวโอเล็ตเบ้หน้ายามต้นแขนถูกบีบร้าว แตกสลายเหมือนจิตใจของเธอเอง

ผิวกายขึ้นเป็นรอยแดงเถือก สัญชาตญาณบอกให้เด็กสาวรีบแงะตัวหนี แต่ยิ่งเธอขัดขืนมือหนาก็ยิ่งรัดแน่น เธอเงยหน้าสบตาเขาไว้ และบอกให้เขาหยุดใส่อารมณ์หรือทำร้ายความรู้สึกของเธอเสียที

“พอแล้วล่ะค่ะ ไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร แต่คุยกันตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่อง ฉันพยายามอธิบายคุณแล้ว แต่คุณก็ไม่ฟัง ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้เราค่อยมาคุยกัน ...ปล่อย ฉันจะกลับแล้ว” ไวโอเล็ตตัดบท พยายามจะดึงตัวหนีแต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ดอฟฟี่ลากเธอให้ลอยกลับมาปะทะอกคล้ายเธอเป็นตุ๊กตาไร้ราคา

“กลับไปไหนเล่า! อยากคุยมากนักไม่ใช่เหรอไง ฉันก็ให้เธอคุยอยู่นี่ไง! หรือคิดถึงคุณหมอสุดที่รักชู้รักเธอจนตัวสั่น เลยอยากจะพากันไปขย่มกันถึงบนห้อง แอบไปมาหากันตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วล่ะ ถ้าอยากมากนักเดี๋ยวฉันยอมเสียเวลาทำให้แทนก็ได้นะ ไม่ต้องลีลามาก ม้ามันก็เคยขี่กันอยู่ คงพอเอากันถึงใจบ้าง!” สติเธอขาดผึง

...ชู้เหรอ เรื่องหน้าไม่อายแบบนี้เขาต่างหากที่ทำ ไม่ใช่เธอ!

“ฉันกับคุณมูซาน่าเราไม่เคยมีอะไรกัน! คิดว่าคนอื่นเขาจะนิสัยเหมือนคุณหมดรึไง ที่คลำใครแล้วไม่มีหางก็เอาหมดน่ะ! อย่าคิดว่าสามปีที่ผ่านมาฉันไม่รู้นะว่าคุณไปนอนกับใครอะไรมาบ้าง

ไม่มีใครเขาเที่ยวมีอะไรกับคนอื่นไปทั่วทั้งที่ปากบอกว่าตัวเองมีแฟนอยู่แล้วหรอกนะ! รู้ไว้ซะคนที่ทำแบบนี้มันไร้สำนึก ต่ำเสียยิ่งกว่าหมาอีก! ถ้าจะทำตัวแบบนี้ก็อย่ามาขอคบกันตั้งแต่แรกเลย!”

บรรยากาศชะงัก ไวโอเล็ตเผลอตอบโต้ รุนแรงมาก สาวน้อยรีบถอยกรูดไปติดข้างฝายามอีกฝ่ายปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ใครต่อใครมักคิดว่าเธอใจเย็น แต่หากโดนจี้เข้ามาก ๆ เธอเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน

เห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่งดึงให้เด็กสาวเริ่มตีตัวออกห่าง แต่ในจังหวะที่กำลังจะหนี ภัยร้ายมักไวกว่าเสมอ

โดฟลามิงโก้คว้าหมับเข้าที่ต้นคอเธอทันที บีบมันแน่นจนหายใจไม่ออก

“......ดอฟฟี่”

“แหม เธอไม่ได้ด่าฉันมานานแล้วนะ ให้ตายสิ คิดถึงจริง ๆ”

“เดี๋ยวดอฟฟี่ ...ฉันหายใจ ...ไม่ออก”

“นั่นสินะ มันนานมากแล้วจริง ๆ ...และดูท่าเราสองคนต้องไปทวนความจำกันหน่อยแล้ว ว่าคิดจะลองดีกับฉันมันจะโดนอะไร!” สิ้นคำประกาศิตทั้งร่างก็ลอยหวือทันที ตัวแทบจะลากไปกับพื้นยามเขากระชากเธอให้เดินตามแรง

เสียงโวยวายดังขึ้นดึงให้นักข่าวหันมาสนใจ พวกเขาทันเห็นเจ้าพ่อฉุดกระชากลากถูกแม่นักแสดงอย่างกับโสเภณีข้างถนน อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นภาพความประทับใจ แต่รังสีอำมหิตก็ทำให้ทุกผู้ได้แต่กลืนน้ำลาย เลือกจดจำแค่ว่าเหตุการณ์ความรุนแรงมันกำลังเคลื่อนตัวไปยังลานจอดรถใต้ดิน

คงอดใจไม่ไหวถึงลากกันไปนัวเนียที่นอกงาน

ที่ตรงนี้ ไวโอเล็ตชักขาหลบเกือบไม่ทันตอนดอฟฟี่ยัดเธอใส่รถ พยายามจะเปิดประตูหนีแต่อีกฝ่ายก็รู้ทันรีบล็อกประตูและขึ้นมานั่งที่คนขับทันที

ใบหน้าคมตวัดมอง ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำ กระชากคันเร่งพารถสมรรถนะสูงเคลื่อนสู่ท้องถนน ปาดซ้ายแซงขวาชนิดที่ว่าหากพลาดนิดเดียว ความเร็วคงทำให้เราตายได้ในทันที

เจ้าหญิงนั่งตัวลีบ กำชายกระโปรงไว้แน่นตอนอีกฝ่ายสบถหยาบคาย รถดันมาติดไฟแดงทั้งที่อีกนิดก็จะถึงคอนโดฯ เธออยู่แล้ว และเธอไม่อยากให้มันถึงเลยจริง ๆ

“ลงมา” หัวใจแทบดีดออกจากอกครั้นถึงที่หมาย รู้แน่ว่าถึงห้องเรื่องราวมันไม่ดีแน่ “ฉันบอกให้ลงมา!”

“...ดอฟฟี่คุณใจเย็นก่อนสิ ...โอ๊ย!” พูดไม่ทันจบข้อมือก็โดนกระชากให้ลงจากรถ ข้อเท้าเกือบพลิกยามเขาบังคับให้เดินโดยไม่สนชุดที่สวม ไม่ว่าใครก็กลัวความโหดร้ายของชายหนุ่ม

ไวโอเล็ตพยายามจะร้องขอรปภ. ให้ช่วย แต่อีกฝ่ายกลับสงบคำก้มหน้างุด ครั้นเห็นใบหน้าเจ้าพ่อเหี้ยมเกรียมดั่งมัจจุราช

ยิ่งเข้าใกล้ประตูก็เหมือนวันวานที่เคยโดนย่ำยี ไวโอเล็ตอยากกลั้นหายใจตายตรงนี้ยามเธอและเขาเข้ามาอยู่ในห้อง

ดอฟฟี่ผลักเธอให้ไปยืนตรงกลาง ก่อนเขาจะเดินวนถอดเสื้อนอกออก แล้วเขวี้ยงมันให้พ้นหูพ้นตา

“ไหนเธอลองพูดอีกทีสิ เธอบอกว่าฉันเป็นอะไรนะ หมาเหรอ หมาใช่ไหม ช่วยพูดอีกทีได้ไหมเพราะตอนนั้นฉันได้ยินไม่ค่อยชัด ไหนลองด่าฉันว่าเป็นหมาอีกครั้งสิ!” คนโดนคุกคามถอยหลังเอวติดเบาะโซฟา เธอบีบพนักแน่นแล้วสู้สายตาร่างสูงที่ยืนค้างอยู่ตรงนั้น ฝืนใจต่อกรกับความชั่วร้ายที่พร้อมจะขย้ำเธอให้เละ

“ฉันพูดไปตั้งหลายอย่าง อธิบายไปตั้งยาว คุณกลับจำได้แค่นั้นเหรอ”

“ฉันคงเป็นหมามั้งเลยจำได้แค่นั้น แต่เผอิญยังไม่ใจดีถึงขั้นจะปล่อยให้คนทรยศเดินเชิดหน้าชูตาอยู่บนโลกนี้โดยไม่โดนอะไร” ไวโอเล็ตส่ายหัว ตอนนี้เขาพูดไม่รู้เรื่องแล้ว

...ทรยศ ทรยศอะไร ทำไมเขาเอาแต่พูดคำเดิม

‘เตโซโร ลอว์เหรอ?’ หรือว่าเขาจะรู้เรื่องแล้ว

ในจังหวะที่จะเปิดปากอธิบาย เจ้าหญิงก็เห็นดอฟฟี่ต่อสายหาใครสักคน รอไม่นานเหล่าลูกน้องก็เดินเข้ามาในห้อง พวกเขาหยิบของส่วนตัวทุกอย่างของเธอออกไป เว้นก็แต่มือถือเครื่องเดียวที่อยู่กับตัวเธอ

“อะไรน่ะดอฟฟี่ พวกเขาจะเอาของฉันไปไหน”

“ที่จริงฉันควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้เธอมาชูคอสวมเขาให้ฉันตั้งนาน”

“คุณพูดอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องของเตโซโรกับลอ...”

“หุบปาก”

“ฉันว่าคุณ...”

“ฉันบอกให้เงียบไง!” ไวโอเล็ตชักโมโห จะพูดอะไรจะอธิบายอะไรเขาก็ขัด สาวน้อยจึงจำใจบอกให้เขากลับไป

“ฉันเบื่อที่จะบอกให้คุณใจเย็นลงแล้ว คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันขอร้อง ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้เราค่อยมาคุยกัน”

“ทำไม นัดใครไว้ให้มาโอ๋อยู่รึไง”

“เชิญคุณออกไปค่ะ!”

“แต่ที่นี่มันเป็นของฉันนะ” เจ้าหญิงทำหน้าเข้าใจ รู้สึกสมเพช ...นั่นสินะมันเป็นห้องของเขา สาวน้อยหลับตาก่อนเป็นฝ่ายยอมแพ้

เธอไม่อยากทะเลาะ อารมณ์ขึ้นทั้งคู่มันไปกันไม่ได้ แต่ความร้ายของเขากำลังทำให้เรื่องมันแย่ลง จังหวะที่กำลังจะเดินออกไปอีกฝ่ายก็คว้าต้นแขนเธอทันที

“แต่คิดอีกที ไหน ๆ ฉันก็อุตส่าห์เจียดเวลามาส่งเธอแล้ว จะไม่ตอบแทนอะไรฉันเลยงั้นเหรอ เธอควรจะให้รางวัลฉันนะ ที่ฉันยอมให้เธอได้นั่งรถราคาแพงที่ชาตินี้เธอคงไม่มีบุญได้นั่ง” จะพูดแดกดันเพื่ออะไร ไวโอเล็ตไม่เข้าใจ ฟางเส้นสุดท้ายใกล้ขาดเต็มทน ได้แต่ทำใจยอมรับแล้วถามว่าเขาต้องการอะไร

“แล้วคุณจะเอาอะไร”

“จะเอาเธอ” หน้าหวานขึ้นสีเลือด สะบัดแขนอย่างแรงแต่เขาก็คว้ากลับมาแล้วลงน้ำหนักเป็นเท่าตัว

“อย่ามาพูดแบบนี้นะ!”

“ทำไมจะพูดไม่ได้! อย่ามาทำหน้าบางไปหน่อยเลย ของมันเคย ๆ กันอยู่ ...ถือว่าฉันคิดถูกจริง ๆ ที่ยื่นข้อเสนอให้ราชาเอาลูกมาขัดดอกนะ ...หึ เธอรู้ไหมฉันอยากขอบคุณพ่อเธอนะ เดี๋ยวจะโทรไปบอกมันแล้วกันว่าลูกสาวของมันทำให้ฉันมีความสุขขนาดไหน ท่าทางตอนเสร็จเป็นยังไง

แม้ตอนแรกจะน่ารำคาญไปบ้างเพราะเธอเอาแต่นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ แต่พอสอนแล้วก็เชื่องกลายเป็นเด็กใจแตกเลยล่ะ ...แหม อุตส่าห์พับไว้อย่างดีแต่พอคลี่ออกมามันก็ผ้าขี้ริ้วดี ๆ นี่เอง พ่อเธอคงภูมิใจนะที่มีลูกสาวร่าน ทำตัวใจง่ายยอมให้คนอื่นเอาไปทั่ว! เลี้ยงลูกยังไงนะถึงทำให้ใจแตกขนาดนี้!” เสียงเพี้ยะดังก้อง ไวโอเล็ตตบหน้าเขาทันที

หากเขาคิดว่าความเชื่อใจของเธอมันง่าย เขาก็สมควรโดน

“คนอย่างคุณนี่มันต่ำ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะคิดต่ำ ๆ แบบนี้กับคนที่อยู่ด้วยมาหลายปี และหากคุณไม่ได้ยินฉันจะบอกให้ฟัง ไม่ใช่หมาหรอกนะที่ฉันด่าคุณไป เพราะคุณมันต่ำยิ่งกว่าหมาอีก ต่ำจนไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะเคยเกลือกกลั้วไปกับคนอย่างคุณ แค่คิดว่าต้องลดตัวไปยุ่งด้วยมันก็ขยะแขยงแล้ว! คุณนี่มัน...”

โดฟลามิงโก้ค่อย ๆ หันกลับมา ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วมองเธอตาแข็ง เพลิงอารมณ์นี้มันใกล้จะปะทุ

“ทำไม! คนอย่างฉันมันทำไมฮะ! ไม่ใช่ฉันรึไงที่คอยช่วย คอยให้ทุกอย่างกับเธอ แต่เธอก็เลือดเย็นคิดหักหลังฉันได้อย่างเจ็บแสบ ถ้าฉันต่ำกว่าหมา ทั้งโคตรเธอมันก็ต่ำยิ่งกว่าฉันอีกถึงได้รวมหัวกันหลอกคนอื่นขนาดนี้! ต่ำกว่าหมามันเรียกว่าอะไรนะ สัตว์นรกดีไหม! เพราะขนาดหมามันยังรู้บุญคุณคนเลย!”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามากล่าวหาครอบครัวฉันแบบนี้! ถ้าฉันทำผิดคุณก็ลงที่ฉันสิ แต่อย่ามาพาดพิงครอบครัวฉัน!

ตัวเองไม่รู้อะไรสักอย่างก็อย่ามาพูดเลย สมควรแล้วล่ะนะที่จะโดนด่าว่าโง่ เพราะคุณนี่มันโง่จริง ๆ โง่มาก โง่จนไม่รู้จะโง่ยังไงแล้ว โง่ ไอ้...กรี๊ด!” พูดไม่ทันจบ เสื้อผ้าก็โดนกระชากทันที ชุดเดรสขาดวิ่น ขูดไปตามผิวเนื้อครั้นมือหนาพยายามดึงออกจากร่าง

สาวน้อยขัดขืน ตบตีเป็นพัลวัน แต่กระโปรงก็ถูกถลกขึ้นแล้วดันให้ไปนอนคว่ำบนพนักโซฟา แพนตี้ตัวบางขาดตามไปติด ๆ ก่อนโดฟลามิงโก้จะรั้งสะโพกงามให้ลอยเด่นเต็มสายตา

“คำก็โง่ สองคำก็ต่ำ ดูท่าเธอจะชอบอะไรแบบนี้มากสินะ!” ไม่พูดเปล่า มือขวาก็ลูบไล้ตามบั้นท้าย แตะต้องสวนดอกไม้ ก่อนจะคลี่มันให้ผลิบาน ความต้องการโหมกระพือตอนความงามประจักษ์แก่สายตา ก่อนเจ้าพ่อจะสอดนิ้วลึกสู่ความอ่อนไหวทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะดอฟฟี่!” คนข้างหลังไม่ฟัง กรีดนิ้วกระตุ้นบ่อน้ำหวาน ขยับข้อมือหนักหน่วงจนทั้งห้องอบอวลไปด้วยเสียงเคลื่อนไหว เอื้อมมือข้างที่ว่างรูดเนกไทออก ก่อนจะขยำสะโพกงอนงามไว้เต็มฝ่ามือ

แค่ได้เห็นก็ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง เนื้อตัวเธอสั่นระริกยามโดฟลามิงโก้ใช้ต้นขาแยกปลีน่องออกกว้าง เขยิบเข้ามาใกล้ ก่อนจะรูดซิปกางเกงแล้วบดเบียดความแข็งขืนที่ใจกลาง

สองมือยังคงสรรค์สร้างความร้อนรน ขยับให้ระทวยบ่งบอกว่าเธอมันก็ง่ายจริง ๆ

“หึหึ ชอบล่ะสิ เยิ้มขนาดนี้ เนี่ยนะไม่ได้ง่าย” คำดูถูกดึงให้เด็กสาวอดสู กัดข้อมือกั้นเสียงสะอื้นไว้ตอนโดนรุกรานหนักหน่วง

...ไม่เลย เธอไม่ชอบ เธอเกลียด เธอเกลียดเขาที่ทำแบบนี้ และเกลียดร่างกายตัวเองด้วยที่ตอบรับกับสัมผัสอัปยศ!

 “ฉันไม่ได้ชอบสักนิด ฉันเกลียดต่างหาก! ได้ยินไหมฉันเกลียด! จะให้พูดกี่ครั้งฉันก็เกลียด ฉันเกลียดแกโดฟลามิงโก้ ฉันเกลียด... อื้ออ!” ไม่ต้องพูดให้จบคนด้านหลังเสือกกายเข้ามาเสียจนสุดทาง

แววตาโดฟลามิงโก้ลุกวาว ดึงเข็มขัดทิ้งก่อนจับล็อกแขนบางสองข้างให้ไขว้อยู่ที่ด้านหลัง ขยับเข้าออกรุนแรง เน้นจังหวะให้เธอแหลกลาญ ยกขาเรียวข้างหนึ่งพาดไว้บนพนัก แล้วโถมตัวเข้าใส่ด้วยไฟอารมณ์

เธอกล้าพูดว่าเกลียด เขาก็จะให้เธอได้เกลียดเขาให้ลึกจนสุดใจ!

“เงียบทำไมล่ะ ชอบไม่ใช่เหรอ ฉันลงทุนสละห้องดี ๆ มาใช้เป็นสนามระบายความใคร่ให้เธอเลยนะ”

“อย่าทำแบบนี้นะดอฟฟี่”

 “หึหึ ไม่เอาน่า ไม่ปากเก่งแล้วเหรอ อวดดีกับฉันอีกสิ ฉันจะได้สนองให้”

“...อย่า”

“เอาน่า ไหน ๆ เจ้าหญิงก็จะไปแล้ว มาทิ้งทวนความสัมพันธ์ของเราหน่อยเป็นไรไป ...ฉันก็แค่อยากจะซึมซับว่าร่างกายเธอทำให้ฉันรู้สึกดีขนาดไหน ...ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่บ้ากินเธอไปทั้งตัวหรอก อย่างมากก็แค่เอาจนเครื่องในหลวม จนไม่มีผู้ชายหน้าโง่ที่ไหนคิดจะเก็บไปสานต่ออีก!”

“อือ ไม่เอา ...หยุด”

“อะไรกัน เอาใจผัวเก่าหน่อยไม่ได้รึไง”

“คุณไม่ใช่สามีฉัน ...อ๊ะ!!!”

“แล้วที่อยู่ในตัวตอนนี้มันเรียกว่าอะไรฮะ!” แสนทรมาน มือหนากดเอวเล็กให้แนบอยู่กับที่แล้วทำตามใจคิด

“หยุด! ...มันเจ็บ! ...หยุด อืออ”

คำขอของเธอขาดห้วง มันแสบจนกว่าจะเอ่ยให้เป็นประโยคได้ เหมือนพระเจ้าจะเห็นใจจึงดึงให้มือถือของเจ้าหญิงมีสายเรียกเข้า  พยายามจะไขว่คว้าแต่ก็โดนคนหยาบคายแย่งไปต่อหน้าต่อตา

โดฟลามิงโก้จ้องชื่อคนที่โทรมาเขม็ง กำมันแน่นยามความบ้าคลั่งคืบคลานสู่ตัวเขา

[คุณไวโอเล็ตอยู่ไหนครับ ผมเดินหาจนทั่วงานไม่เจอคุณเลย คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ] คุณหมอหนุ่มโทรหา เจ้าพ่อประสานสายตากับคนใต้ร่างนิ่ง กดเธอให้แนบไปกับเบาะตอนเจ้าหล่อนพยายามยื้อแย่งเครื่องมือสื่อสารกลับไป

สายตาไวโอเล็ตอ้อนวอน แต่แล้วเธอต้องกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดชีวิต ยามอีกฝ่ายจงใจกระแทกให้เธอร้อง คนผมทองยังคงยกโทรศัพท์แนบหูต่อไป ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เด็กสาวเปล่งเสียงออกมา

[คุณไวโอเล็ตครับ?] อยากให้มันรู้จริง ๆ ว่าตอนนี้เขากับเธอกำลังทำอะไรกัน!

[คุณไวโอเล็ตเป็นอะไรรึเปล่าครับ เสียงอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น?]

‘แกอยากรู้เหรอ ...ได้สิ’

“แย่หน่อยนะคุณหมอ แกโทรมาผิดจังหวะ ตอนนี้ไวโอเล็ตไม่ว่างมาคุยกับแก เพราะหล่อนกำลังมีความสุขสุด ๆ ที่ได้อ้าขาแล้วให้ฉันเข้าไปอยู่ในตัว ...แต่ไม่ต้องห่วง รออีกสักพักนะไม่นานหรอก ไว้เสร็จธุระเมื่อไหร่ แกอยากจะรับของเหลือต่อจากฉันเมื่อไหร่ก็ตามใจ!”

[โดฟลามิงโก้!?]

“คุณมูซาน่าช่วย...” สายถูกตัดทันที โดฟลามิงโก้เขวี้ยงมือถือเจ้าหญิงทิ้ง อารมณ์ที่คับคั่งเพิ่มดีกรีความหนักแน่น ทั้งที่อยู่ใต้ร่างเขาแท้ ๆ แต่ยังกล้าเรียกผู้ชายอื่น ต้องตัดลิ้นเธอรึเปล่าถึงจะทำให้เธอเรียกชื่อเขาคนเดียว!

“ยังจะกล้าเรียกหามันนะ! ...อ่า จริงสิ ฉันคิดออกแล้ว ฉันให้เธอเลือกดีกว่า เลือกว่าระหว่างจะโทรเรียกมันมาเพื่อให้ฉันฆ่ามัน หรือจะยอมทำตัวว่าง่าย ๆ คอยให้ความร่วมมือ หากทำตัวถูกใจฉันจะได้เปลี่ยนใจไม่จับเธอล่ามไว้กับเตียงก็ได้”

“...คนอย่างคุณนี่มันสารเลว อ๊า!”

“พูดเพราะ ๆ กับฉัน!” เหมือนมีบางอย่างในตัวฉีกขาด ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหนเธอถึงดิ้นไม่หลุด ร่างน้อยใช้ทุกหนทาง ต่อต้านแม้จะสู้ไม่ได้ ยิ่งกว่าชอกช้ำครั้นการดิ้นรนเรียกเสียงหัวเราะน่ารังเกียจจากอีกคน

อดีตที่เคยหลอกหลอนกำลังสั่นคลอนจิตใจ และเธอไม่เหลือความใจเย็นใด ๆ

“อย่าคิดจะด่าฉันอีก!”

“ทำไมฉันจะด่าแกไม่ได้! ที่พูดอยู่ตอนนี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ! จะให้พูดกี่ครั้งฉันก็จะด่าแก ไอ้สารเลว ไอ้... อึก!” เธอขัดขืนเขาก็ตอบสนอง หากเธอดื้อรั้นเขาก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง

“หึหึ เอาสิ ด่าฉันอีกสิ ด่าเข้าไป ฉันจะได้กระแทกเธอแรงกว่านี้!”

น้ำตาไหลลงเปรอะเปื้อน ไม่รู้เขาจะบ้าคลั่งต่อไปอีกถึงไหน สะโพกสอบรัวเร็วจนเธอต้องยอมจำนน และวินาทีนี้ตัวเองก็ย่อยยับดั่งที่เขาต้องการ

“อือ จะ...เจ็บ ...หยุด หยุด ...เถอะ” ทั้งที่บอกให้เขาหยุดแต่ร่างกายกลับตอบสนอง จากที่เคยขยับลำบากแต่พอกายเธอให้ความร่วมมือ ร่างหนาก็เพิ่มความรุนแรง ยิ่งเธอหลั่งน้ำตาเขายิ่งลงหนัก ยิ่งเธอกรีดร้องเขายิ่งครางลั่น

คำอ้อนวอนกรีดลึก ขยำเอวบางให้แน่นแล้วฝืนกระทำสิ่งที่สวนกับความคิด สัมผัสได้ว่าสองขาเธอสั่น แต่พายุอารมณ์ก็บดบังให้เขาเคลื่อนไหว

“ฮือ ไม่เอา ...อย่าทำแบบนี้ ...อ๊ะ หยุด ...พอก่อน ฉันขอร้อง ดอฟฟี่ อย่าทำแบบนี้” ก้มลงฝังร่องรอยลงแผ่นหลังเนียน ก่อนจะระบายลมหายใจร้อน ๆ ครั้นกายเธอคับแน่น เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น รวดเร็วจนฟังไม่เป็นจังหวะ

เธอกรีดร้อง สายตาแสดงออกว่าทนทุกข์ แต่คนหน้ามืดก็ฝืนทำต่อไป

เพราะตอนนี้เธอเจ็บเขาก็เจ็บ มันเป็นการร่วมรักที่มีแต่ความเจ็บช้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะคาดหวัง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเลือกที่จะหักหลังกัน เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้เลย

เธอเข้ามาหลอกแล้วทำร้ายเขาอย่างเจ็บแสบ ทำไมคนที่เขารักถึงต้องทรยศเขาทุกคน มันเป็นผลกรรมที่เขาต้องรับมันใช่ไหม

‘ช่วยบอกทีสิ พ่อ คุณแม่ โรซี่...‘

“เรียกชื่อฉันเดี๋ยวนี้ไวโอเล็ต” เพราะตอนนี้เขากำลังทำร้ายหัวใจตัวเอง

เขากำลังข่มขืนเธอ

...อีกครั้ง

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

การข่มขืนมีโทษผิดตามกฎหมาย

รบกวนอย่าลอกเลียนแบบค่ะ

และหากรู้สึกคุ้น ๆ ก็ใช่แล้วล่ะ

โดฟลามิงโก้นางกลับไปเป็นคนเฬวแบบในตอนแรก ...อีกครั้ง

ที่จริงบทนี้ยาวมากเลยอ่ะ ตอนแรกว่าจะตัดเป็นครึ่ง ๆ ครั้นพอมาคิดอีกที

ลงให้อ่านรวดเดียวยาว ๆ เลยดีกว่า

ช่วงนี้เขียนอะไรดราม่า ไม่ค่อยเป็นแล้วแหะ ขออภัยนะครับ

#see you and take care ka.

─────────────