END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #23 : Take me back in time (อย่าไปใส่ใจ) - 100%

ตอนที่ 16: Take me back in time

(อย่าไปใส่ใจ)

ท่วงทำนองหนักหน่วง ละอองไฟระยิบระยับ ทุกสิ่งต่างแต่งแต้มสีสันอยู่ทั่วบริเวณ

ไม่มีทางได้ยินคำพูดหากต่างฝ่ายต่างไม่โน้มตัวลงไปกระซิบกระซาบเบียดกายให้ชิดแน่น ซาวน์แรง ๆ ชวนสนุกสนานกำลังบังคับทุกคนให้ขยับร่างกาย แต่สิ่งที่ทำให้เหล่าคนอโคจรต่างลืมอายโยกย้ายส่ายสะโพกกลับกลายเป็นผลของน้ำพิศวงที่ถูกถืออยู่ในมือ

สถานที่แห่งนี้คนช่างละลานตา แนวเพลง EDM กำลังทำให้ทั้งตึกสั่นไหว ยิ่งดึกขึ้นเท่าไหร่มันยิ่งอัดแน่นไปด้วยผู้คน ร่างสูงยืนเท้าศอกกับระเบียงที่ชั้นสอง มองเหล่าชายหญิงเต้นแร้งเต้นกาอยู่ตรงฟลอร์ด้านล่างด้วยอาการหลุดโลก

โดฟลามิงโก้กวาดสายตาไปรอบ ๆ ยกแก้วขึ้นมาจรดริมฝีปาก ตอนเห็นหนึ่งในคนคุ้นหน้าโชว์สเต็ปเอวอย่างพลิ้วไหว มันเกือบจะดูเข้าท่าถ้าไม่ติดว่าเจ้าของร่างแต่งตัวอย่างกับดอกทานตะวัน รอให้อีกฝ่ายหยุดวาดลวดลายให้สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความหรรษา หากเดียมานเต้เหนื่อยเมื่อใด...? การพูดคุยคงจะเริ่มต้นเสียที

“เข้าไม่ได้ครับ!” เสียงลูกน้องพูดจาหนักแน่นดังลอดมา ก่อนพาร่างใหญ่โตมาขวางหน้าผู้บุกรุกทั้งสองไม่ให้ก้าวเข้าไปด้านใน

“เอ๋~ ทำไมเข้าไม่ได้ล่ะคะ? นี่พวกเราเสียเงินจองโซน VIP ตั้งขนาดนี้ แต่กลับเข้าไปเล่นพูลไม่ได้ ...แบบนี้ทางเจ้าของจะไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยรึคะ?” โดฟลามิงโก้เอนคอมองยามโดนแม่หล่อนพูดพาดพิง

สองสาวดินระเบิด? และดูท่ามันน่าจะระเบิดหนักเพราะหน้าอกหน้าใจพวกหล่อนแทบจะล้นทะลักออกมาจากชุดรัดรูปนั้นอยู่แล้ว ...เจ้าของผับเฝ้ามองแม่สองสาวยังยืนเถียงกับลูกน้องของเขาไม่เลิก เสียงวางอำนาจรวมถึงท่าทางถือดีนั้นแล้ว คงหนีไม่พ้นพวกลูกคนรวยที่ขยันผลาญเงินพ่อแม่

คนพวกนี้น่ารำคาญ และมันจะยิ่งคูณสองยามที่พวกมันกำลังเมา

“แหม...โต๊ะมันก็ว่างด้วย ตรงนั้นไม่เห็นมีใครเลยนอกจากเขาคนเดียว ขอเข้าไปเล่นหน่อยนะคะ”

“ไม่เป็นไร ให้เข้ามา” ขวักมือส่งสัญญาณบอกให้ลูกน้องปล่อยทั้งคู่เข้ามา ดู ๆ ไปแล้วหน้าตาพวกหล่อนก็ไม่เลวเลยแถมแต่งตัวก็สั้นถึงใจ อนุญาตให้เข้ามาสร้างสีสันระหว่างคุยเรื่องเครียด ๆ น่าจะช่วยได้เยอะ

“ขอบคุณมากนะคะ อุ๊ยแหม! คุณโดฟลามิงโก้นี่เอง ไม่คิดว่าจะออกมาดื่มข้างนอกด้วยนะคะ ...ขอโทษจริง ๆ ไม่คิดว่าคุณจะจองละแวกนี้ไปหมด ฉันนี่แย่จริง ๆ” หญิงสาวช้อนตามอง ทำสีหน้าสำนึกผิดก่อนจะสะบัดผมแบบมีจริตจะก้านครั้นพบว่าคู่สนทนาเป็นใคร

“อยากเล่นพูลไม่ใช่เหรอ? พอดีเลย ฝั่งฉันก็มีสองคน เรามาแบ่งทีมกันไหมล่ะ?” แกว่งแก้วในมือเล่นก่อนจะยิ้มโปรยเสน่ห์ให้ นาน ๆ ทีเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ไม่เลว แถมหนึ่งในสองสาวดูน่าจะทำให้เขาพอใจอยู่ไม่น้อย ผมลอนสีเข้มบวกกับหน้าหวาน ๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงชอบมองผู้หญิงลุคแบบนี้

“ได้เหรอคะ? แหม ดีใจจัง”

“เฮ้ยดอฟฟี่ รอนานไหม? ดีเจในผับแกนี่มันเปิดเพลงมันส์ดีจริง ๆ อยู่ที่นู่นนะเก็บกดเป็นบ้า ...หือ? ว่าแต่ว่าสองสาวนี่ใคร?” ร่างสูงชะลูดก้าวเข้ามาด้วยอาการมึนเมา ก่อนจะหยี่ตาเอามือจับคางจ้องสองสาวสุดเซ็กซี่

“เพื่อนเล่นเกม คุยกันอย่างเดียวมันน่าเบื่อ ฉันเลยชวนพวกหล่อนมาเล่นด้วยกันน่ะ ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

“โอ้ว ไม่มีเลย~ ดีเสียอีก ...มาอีหนู มาคู่กับป๋ามา ว่าแต่เราจะเล่นอะไร เล่นพูลใช่ไหม?” เดียมานเต้หัวเราะชอบใจก่อนเข้าไปคว้าหนึ่งในสองสาวแล้วพาเดินไปยังโต๊ะพูล “แล้วใครจะแทงเปิด?”

“*ขึ้นชิ่งล่ะกัน” สองสาวมองตามทั้งคู่ที่เดินไปเล่นกีฬาด้วยท่วงท่าเคยชิน จริง ๆ พวกเธอก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดในการเล่นพูลมากนักหรอก แต่เพราะพวกหล่อนมีเป้าหมายต่างหาก

ทั้งคู่แอบสบตากัน ดูท่าตกเหยื่อไปคราวนี้พวกเธอจะไม่ยอมให้จบแค่กินเหล้าฟรีแน่นอน

………………………

ไวโอเล็ตนั่งทอดอารมณ์อยู่ในห้องรับแขก นิ้วมือเขี่ยเฝือกที่แขนเล่น หันมองตัวเลขบนผนังก็พบว่าเข็มสั้นมันเบนเลยเลข 12 ไปแล้ว

ภายในบ้านเงียบงัน เด็กสาวหันมองรอบตัวก่อนเลือกเดินไปนั่งรับลมที่ข้างสระว่ายน้ำแทน เอนกายพิงกับเตียงนุ่ม ดวงตาจ้องมองท้องฟ้าที่ถูกประดับประดาด้วยดวงดารา บรรยากาศแบบนี้ดึงให้เธอเผลอคิดถึงบ้าน...บ้านที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับไปอีกรึเปล่า? เกือบจะเคลิ้มหลับแต่ต้องตบหน้าเรียกสติเพราะเธอยังมีเรื่องที่ต้องทำ

‘คืนนี้ฉันมีธุระ ...เป็นเด็กดีแล้วรออยู่ที่ห้องนะ’

หลังจากกลับมาร่วมโต๊ะกับทุกคนในแฟมิลี่ อยู่ดี ๆ โดฟลามิงโก้ก็ก้าวเข้ามากระซิบเสียงแผ่ว ชายหนุ่มถอดเสื้อกั๊กมาคลุมหัวเธอ แล้วบังคับให้หล่อนเอามันไปซักคราบน้ำลายตามที่เคยลั่นวาจาไว้ ก่อนจะพาร่างออกจากบ้านไป

ถึงไม่บอกว่าห้องไหนแต่เธอก็มั่นใจว่าไม่ใช่ห้องตัวเองแน่ ๆ

“เมื่อไหร่จะกลับมานะ?” ไวโอเล็ตพึมพำ ไม่ได้นึกเกิดอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใดที่ยอมมานั่งรอเขากลับบ้าน แค่ตัวเองไม่อยากเข้าไปอยู่ในห้องนอนเขานาน ๆ ...อยากกลับไปนอนห่มผ้าที่ห้องตัวเองเสียเหลือเกิน แต่พอคิดถึงผลลัพธ์ทั้งร้อยล้านรูปแบบแล้ว ...มานั่งรอให้เขากลับมาน่าจะดีต่อสุขภาพจิตที่สุด

“ไวโอเล็ต? อยู่นี่เองเหรอ?” เสียงนิ่ม ๆ ของโมเน่ดึงให้เจ้าหญิงต้องหันกลับไปมอง

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“อืม ช่วยออกไปกับคนขับรถหน่อยได้ไหม? พอดีมีคนอยากให้ช่วยไปรับหน่อยน่ะ”

“ที่ไหนคะ?”

“ไม่ไกลหรอก ...ไปเลยนะ คนขับรออยู่” พูดจบเลขาคนเก่งก็วกกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนต่อสายหาใครสักคนซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ยินบทสนทนา ตัดสินใจปัดฝุ่นออกจากกางเกงแล้วสืบเท้าออกไปหน้าบ้านทันที

เห็นคนขับรถที่คุ้นเคยยืนดื่มยาชูกำลังพร้อมโบกมือทักทายตอนทั้งสองสบตากัน พ่อหนุ่มรีบซดรวดเดียวหมดก่อนจัดแจงพาสาวน้อยไปส่งยังจุดหมายปลายทาง

เพียงไม่นานล้อรถก็มาหยุดอยู่หน้าสถานบันเทิงย่านดัง

เด็กสาวตาถลน หันมองลูกน้องมาเฟียทันทีตอนเขาพาเธอมายังแหล่งอบายมุขเช่นนี้

“อย่าบอกนะให้มารับคนที่นี่!? แต่ฉันเข้าไปไม่ได้นะ”

“ทำไมครับ ไม่เคยเข้าเหรอ? ให้ผมเข้าไปเป็นเพื่อนไหม?”

“โอ๊ย ไม่ใช่”

“อ๋อ...เรื่องชุดสินะ ไม่เป็นไรครับ เอาสูทผมสวมทับก็ดูดีแล้ว” ไวโอเล็ตอยากจะจิกหัวคนข้างตัวเสียเหลือเกิน เรื่องชุดที่ใส่ไม่เหมาะสมมันก็ใช่แหละ แต่งตัวพร้อมนอนมาเที่ยวผับแบบนี้คงโดนหาว่าเป็นคนบ้า แต่เหตุที่เด็กสาวฉุนเฉียวคือเรื่องอื่นที่หนักกว่าเรื่องเสื้อผ้าอีก

“เฮ้อ! มาค่ะ เดี๋ยวคุณจะรู้ว่าทำไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้” พนักงานขับรถทำตาขีด รีบก้าวขาตามร่างบางไปพร้อมถอดเสื้อมาคลุมให้ผู้หญิงของเจ้านาย สายตามองการ์ดหน้าทางเข้าสลับกับคนพร้อมนอน ทำไมทั้งคู่ถึงจ้องกันเหมือนจะต่อยกันก็ไม่รู้

“ผมพาคุณไวโอเล็ตมาแล้วครับพี่”

“คุณไวโอเล็ตสินะ?” การ์ดตัวใหญ่หรี่ตามองสาวน้อยพร้อมทำเสียงดุ

“เอ๊ะ? ก็ใช่ค่ะ”

“เชิญเข้าไปเลยครับ”

“เดี๋ยวสิ! ปกติมันไม่น่าใช่แบบนี้นี่!?” เจ้าหญิงร้องโวยวาย ก่อนจะโดนคนขับรถดุนหลังให้ก้าวเข้าไปข้างใน

‘บกพร่อง!? การ์ดหน้าประตูกำลังทำงานบกพร่อง ไม่นะ...ที่จริงเธอไม่ควรจะเข้ามาในที่มั่วสุมแบบนี้!? ตายแล้วชีวิตนี้!’ ระหว่างที่ในใจกำลังร้องเอะอะ ทัศนวิสัยเธอก็เป็นสีดำ... รอให้การทำงานของร่างกายได้ปรับตัวธรรมชาติสายตาจึงเห็นว่าสถานที่แห่งนี้กำลังเต็มไปด้วยสีสัน เหล่าชายหญิงต่างกำลังปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลง ระดับเสียงนั้นช่างมากมายเสียจนสาวน้อยไม่ได้ยินสิ่งที่คนด้านหน้าพูด

หลังจากเข้ามาด้านในอีกฝ่ายก็เดินนำหน้าแล้วจูงแขนเธอประหนึ่งพามาเที่ยวทัศนศึกษา เธอเดินตามอย่างว่าง่ายเพราะหากปล่อยให้ตัวเองไหลไปกับคลื่นมวลชน มีหวังได้ประกาศตามหาเด็กหายแน่

แต่ทว่าระหว่างที่พยายามเบียดกายแทรกผ่านผู้คนไป หัวไหล่เธอก็โดนรั้ง ร่างกายปลิวลอยตามแรงคล้ายถูกดึงดูดเข้าหา ลูกน้องของโดฟลามิงโก้ร้องเสียงหลงเพราะหลังจากเจ้าหญิงหลุดมือไป เขาก็หันไปหาหล่อนไม่พบ

“ไงจ๊ะ? มาคนเดียวเหรอ? หือ...แขนเจ็บนี่น่า แอบพ่อแม่หนีมาเที่ยวรึเปล่า? ...มาเถอะ เดี๋ยวพี่ชงเหล้าให้กินนะ ใช้มือได้แค่ข้างเดียวลำบากแย่เลย” ไวโอเล็ตพยายามขืนตัวออก แต่พ่อคนหยาบคายก็ตวัดแขนโอบรอบไหล่เธอแล้วดึงให้เข้าไปล้อมวงกับคนอื่น ๆ ที่เหลือ “เป็นไงเด็กใหม่อั๊ว พึ่งจับได้เมื่อกี้เลยนะ น่ารักดีไหม?”

“ยังเด็กอยู่เลยนี่? แต่ก็น่ารักดี” หนึ่งในกงแก๊งกระดกเหล้าเข้าปากพร้อมเอ่ยคุยด้วยคล้ายพวกเธอไปสนิทกันตั้งแต่ชาติปางก่อน

“เอ่อ คือว่าพวกคุณน่าจะจำคนผิดนะคะ พอดีฉันมากับคนอื่นน่ะหรือถ้ายังไงไว้ค่อยคุยกันหลังจากนี้ดีกว่านะคะ” สาวน้อยพยายามใจเย็น แอบบิดตัวออกเพื่อไปให้พ้นจากที่ตรงนี้

“ไม่จ้ะ พี่อยากคุยตอนนี้เลย~ เมื่อกี้เห็นชัดว่าน้องมาคนเดียว ไม่เอาน่าอย่าดื้อสิ นี่ยอมให้กินเหล้าฟรี ๆ เลยนะ เอาใจกันหน่อยสิครับ” เธอเริ่มหน้าบูด ดูทรงแล้วหากขอร้องให้ปล่อยดี ๆ น่าจะไม่เป็นผล คงต้องงัดเอามารยาหญิงมาใช้เพื่อเอาตัวรอดจากเหตุการณ์นี้เสียแล้ว

นึกขอบคุณเจ้าพ่อมาเฟียอยู่นิดหน่อยที่ทำให้เธอมีภูมิต้านทานเรื่องนี้ขึ้นมาบ้าง

“แหม...ฟรีเหรอคะ? ใจป้ำขนาดนี้ให้ฉันชงให้คุณดีกว่านะ ยืนนิ่งแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวจะป้อนให้เอง~” เด็กสาวรีบดัดเสียงอ่อน แงะเอาวงแขนของชายหนุ่มออกอย่างอ่อนช้อย ก่อนจะหันไปเทเหล้ามั่ว ๆ ซั่ว ๆ แล้วส่งให้อีกฝ่าย เธอจงใจเทแต่เหล้าเน้น ๆ ไม่มีโซดาผสม แล้วยื่นจ่อไปที่ปากชายหนุ่ม ยิ้มหวานก่อนจะคะยั้นคะยอให้เขาดื่มมันเข้าไป กดค้างไว้ไม่ให้อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกจากขอบแก้วได้ง่าย ๆ เพราะเธอหวังให้เขาคอพับไปเลย

คงเพราะความคึกคะนองหรืออยากจะโชว์สาว อีกฝ่ายจึงกระดกหวังให้หมดแก้ว แต่จังหวะนี้แหละที่ไวโอเล็ตเฝ้ารอ

เธอรีบผละตัว กำลังจะวิ่งหนีเร้นกายหายเข้าไปในฝูงชน แต่เพราะการเคลื่อนไหวของคนเจ็บคงจะไม่ทันการณ์ แขนซ้ายเธอโดนกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้า

“เดี๋ยวสิ! จะไปไหนฮะ? หลอกให้กินนี่! แบบนี้คงต้องขอเอาคืน” ระหว่างที่กำลังหมดสิ้นหนทาง จู่ ๆ บริเวณโดยรอบก็เอะอะดังลั่น

“ปล่อยเธอด้วย! เพื่อความปลอดภัยของตัวแกเอง” เขากลับมาแล้ว คนขับรถที่วิ่งวุ่นตามหาตัวเธอจนทั่ววิ่งกลับมาขวางหน้าพร้อมจ้องอีกฝ่ายเขม็ง รอบตัวเริ่มตีออกห่างตอนพบว่าอีกไม่นานแถว ๆ นี้น่าจะมีศึกมวยแสนระทึกใจ

“ห๊า! อะไร! เป็นผัวอีนี่เหรอ? หรือถ้าอยากจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวก็ถอยไป รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!?”

“ฉันว่าแกมาหาเรื่องผิดคนแล้ว ถ้ายังไม่หยุดเดี๋ยวดวงมันจะถึงฆาตเอารู้ตัวไหม?”

“อะไรวะไอ้เวรนี่!” สถานการณ์จวนตัว ไวโอเล็ตจำต้องรั้งแขนพ่อคนขับรถให้ใจเย็นลงก่อน

“ช่างเขาเถอะ อย่าพึ่งมีเรื่องกันตอนนี้เลยเดี๋ยวมันจะวุ่นวาย เราไปกันดีกว่านะ ...ขอโทษคุณด้วยนะคะ ...โธ่เอ๊ยมาสิคะ จะไปเขม่นเขาทำไม?” ครั้นเห็นเจ้าหญิงพูดเตือน คนขับรถก็ลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วจำต้องยอมกัดฟันปล่อยมันไป ใจจริงเขาอยากจะสั่งสอนไอ้หนุ่มนั้นให้รู้สำนึกว่ามันกำลังยุ่งผิดคน และที่เขาทำไปก็หวังดีกับมันทั้งนั้น

เพราะหากเจ้าของตัวจริงมารู้...มันเองนั่นล่ะที่จะกลายเป็นผีเฝ้าผับไป

“อะไรวะ! คิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ เหรอ! มาหาเรื่องอั๊วขนาดนี้แล้วอย่าคิดว่าหน้าแกจะยังดีอยู่นะเว้ย!” ที่นี่มีมวย! …สาวน้อยยืนปิดปากทำตัวไม่ถูกเพราะทั้งคู่เริ่มตะลุมบอนกันแล้ว ปกติสถานที่แบบนี้มันก็บ้าคลั่งจนเกินพอดีจะตายชัก แต่ยิ่งมีการชกต่อยมันยิ่งเลยเถิดไปกันใหญ่ ทำไมรอบตัวถึงส่งเสียงเชียร์กันล่ะ? ที่นี่มันไม่ใช่สนามประลองนะ!?

เด็กสาวยืนลังเล กำลังเค้นหาตัวช่วยทุกรูปแบบมาหยุดยั้งสถานการณ์ตอนนี้แบบสุดชีวิต!

‘คุณพ่อช่วยด้วย!’

- 45% -

………………………

นิ้วยาวกำลังใช้ชอล์กฝนหัวคิวอย่างใช้ความคิด สองบุรุษกำลังนั่งอิงสะโพกกับเก้าอี้บาร์ก่อนไล้มองสองสาวที่กรี๊ดกร๊าดก้ม ๆ เงย ๆ แทงพูลกันอย่างสนุกสนาน หลังจากพวกตนเล่นไปได้สักพักก็ปล่อยให้สุภาพสตรีสุดกร้านโลกปิดเฟรมต่อให้จบ แล้วพาร่างมานั่งพูดคุยถึงเรื่องที่เคยคุยค้างไว้ในโทรศัพท์โดยไม่ต้องท่ามากให้มากความ

“ก็อย่างที่ว่า... ทางเลือกนั้นล่ะดีที่สุดแล้ว”

“ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ อีกนานไหมกว่าราชามันจะเปลี่ยนท่าที?”

“ประมาณสองสามเดือน” โดฟลามิงโก้โยนชอล์กทิ้งไปตอนพบว่ามันแทบจะใช้การไม่ได้แล้ว แหงนหน้ามองเสียงร้องกรี๊ดดีใจที่คนตรงหน้าแทงลูกสุดท้ายลงหลุม แม่สาวทีมเดียวกับเขาหัวเราะร่าก่อนวิ่งมากอดคอรายงานถึงผลการชนะ

“กรี๊ด เมื่อกี้เห็นไหมคะ? เป็นจังหวะที่สุดยอดเลย แบบนี้พวกเราก็ชนะแล้ว ...ว่าแต่ว่าคุณนี่ระหว่างเกมก็ผละตัวออกมานั่งคุยกันสองคน แบบนี้ต้องขอของรางวัลที่ฉันพาทีมชนะแล้วนะคะ” เด็กสาวในชุดเดรสสีเพลิงเอ่ยกระซิบแนบริมใบหู แกล้งกรีดนิ้วไปตามร่องอกหวังยั่วยวนอีกฝ่าย

“อืม…เก่งมาก แล้วอยากได้รางวัลอะไรล่ะ?” ยั่วมาก็ยั่วกลับ ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าเล่นขนาดนี้เขาก็จะสนองให้เอง

“รางวัล? นั่นสิน้า~ จะว่าไปพอดีคุณพ่อกำลังลงเล่นการเมืองนะคะ ...เอ~ แต่ตอนนี้ยังไม่มีคนสนับสนุนเลย แถวนี้จะมีใครใจดีมั่งไหมนะ?” โดฟลามิงโก้ยิ้มเยาะในลำคอ คิดไว้ไม่มีผิดว่าเบื้องลึกเบื้องหลังของผู้หญิงพวกนี้มันต้องมีอะไร

“ของแบบนี้มันต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนให้สมน้ำสมเนื้อนะแม่สาวน้อย เธอมีอะไรมาให้ล่ะ?”

“ของให้คุณน่ะมันต้องมีอยู่แล้ว แต่อดใจรอก่อนนะคะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ไว้เดี๋ยวจะรีบกลับมา” เด็กสาวขยิบตา ค่อย ๆ ผละตัวออกก่อนโอบเอวเพื่อนสาวแล้วเดินเฉิดฉายลงชั้นล่าง ทิ้งให้สองหนุ่มมองตามอย่างลำพองใจ

“ก็ว่าอยู่หน้าคุ้น ๆ ที่แท้ลูกนักการเมืองนี่เอง” เดียมานเต้พูดคล้อยตามหลังดอฟฟี่ที่ลุกไปยืนริมระเบียงก่อนสาดน้ำสีอำพันลงคอ แค่พวกเขานั่งกันอยู่เฉย ๆ ก็มีเรื่องเข้ามาชนเสียได้... เหม่อมองบรรยากาศในร้านไม่ทันไรจู่ ๆ ที่ด้านล่างก็มีเสียงแก้วแตกดังลอยมา ทั้งคู่รีบหันลงไปมองก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายดังตามมาติด ๆ มองเห็นกลุ่มคนยืนล้อมวงกันก่อนจะรับรู้ว่าข้างล่างกำลังเกิดการทะเลาะวิวาท

“อะไร? ตีกันอีกแล้วเหรอ?”

“ดูเหมือนจะต่อยแย่งหญิงกันนะ” ชายผมสีน้ำตาลชะโงกหน้าลงไปดูด้วย ก่อนเฝ้าดูเหตุการณ์ชุลมุนที่ชั้นล่างด้วยความสนุกสนาน

“แหม เล่นเอาซะอยากเห็นหน้าแม่ของรางวัลเสียจริง จะหน้าตาขนาดไหนถึงทำให้ผู้ชายมาต่อยแย่งกันได้”

“จะไม่ลงไปดูหน่อยเหรอ ดอฟฟี่?”

“เรื่องขี้ปะติ๋วฉันไม่สนใจหรอก ปล่อยให้ลูกน้องจัดการไป” โดฟลามิงโก้จ้องมองผู้ชายสองคนล้มลงไปคลุกฝุ่นก่อนหนึ่งในนั้นจะสลบคาตีน ฝ่ายตรงข้ามเดินกรูเข้ามาหมายจะรุมกระทืบคนที่ยืนอยู่ แต่เพียงไม่นานพวกการ์ดก็พากันมาห้ามทัพแล้วลากความวุ่นวายออกจากห้องไป สายตาเขากระตุก มองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่แสนคุ้นตา ก่อนเจ้าของร่างจะวิ่งหายตามกลุ่มก้อนความอลหม่านหายไปเช่นกัน

‘ใคร!? ทำไมดูคุ้น ๆ’

“อ๊ะ! จะไปแล้วเหรอดอฟฟี่!?” เดียมานเต้ร้องถามตอนดอฟฟี่ทำท่าจะเดินออกจากที่ตรงนี้ไป

“ใช่ …ทำไม? ไม่มีเรื่องอะไรแล้วนี่” ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้วตอนหนึ่งในผู้บริหารดูลนลานแปลก ๆ

“แล้วยัยลูกนักการเมืองนั่นล่ะ?”

“ฝากนายจัดการด้วยล่ะกัน ยกให้ทั้งคู่เลย ถ้าผลประโยชน์มันไม่ดีก็ไม่ต้องเอามาเป็นพวก” โดฟลามิงโก้หยักไหล่ตอบแล้วก้าวลงบันไดไปด้วยท่าทีสบาย ๆ

“โธ่! ก็บอกแล้วไงคะว่าอย่าไปมีเรื่องกับเขา นี่ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มันเป็นหนึ่งในธุรกิจของพวกคุณเรื่องมันจะไม่แย่เอาเหรอ” จู่ ๆ เสียงคุ้นหูก็แว่วดังเข้ากระทบโสตประสาท โดฟลามิงโก้ตวัดสายตา เอียงคอมองคู่รักที่ประคองร่างกันดูหวานแหวว ก่อนจะเป็นฝ่ายหญิงที่ยกผ้าขึ้นมาซับใบหน้าแฟนหนุ่มให้อย่างน่าหมั่นไส้

“ผมก็ต้องร้องโธ่เหมือนนะ เมื่อกี้ไอ้บ้านั่นมันเกือบจะหอมแก้มคุณอยู่แล้ว”

ขมวดคิ้วมองอย่างไม่แน่ใจตอนร่างทั้งคู่มันดูคุ้นมาก ยิ่งเดินเข้าใกล้ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา แสงไฟสาดส่ายก่อนใบหน้าทั้งสองจะเด่นชัดอยู่ในสายตา

“เฮ้ย! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” เจ้าของผับร้องอย่างลืมตัวเพราะตอนนี้ใบหน้าทั้งคู่มันยิ่งกว่าชัดเจน

“อะ...อ้าว นายน้อย? ผมกำลังจะพาขึ้นไปหาพอดีเลยครับ เฮ้ย!” คนขับรถเขินเก้อเนื่องจากคำพูดตัวเองพึ่งโดนเมินไปแบบน่าสงสาร ก่อนจะล้มหน้าคะมำไปชนขั้นบันไดตอนคนช่วยพยุงโดนดึงให้ลอยไปติดหน้าอกแกร่งแบบไม่ทันตั้งตัว

“มาได้ยังไง? ทำไมจะมาแล้วไม่บอก แล้วใครอนุญาตให้ไปกอดมันแบบนั้น!?”

“เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ ...เอาเป็นว่ามารับคนน่ะค่ะ” ไวโอเล็ตสับสน เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่โมเน่บอกให้มารับก็คือโดฟลามิงโก้เองรึเปล่า?

“หือ? คิดถึงจนมารับถึงที่เลยเหรอ? ดีจัง แบบนี้ก็ดื่มต่อได้แบบไม่ต้องกลัวใครจะมาทำมิดีมิร้ายแล้ว” ตอนแรกร่างสูงคิดว่าจะกลับไปนอนกอดหมอนข้าง แต่พอหมอนข้างโดนพามาให้กอดถึงที่ก็เปลี่ยนใจอยู่ที่นี่ต่อดีกว่า ไวโอเล็ตหมกตัวอยู่แต่ที่บ้านไม่ก็ที่ทำงานพาเจ้าหล่อนมาเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดูเข้าทีดี

“อ้าวเฮ้ย! เดินกลับมาทำไมดอฟฟี่ เปลี่ยนใจแล้วเหรอ? …อ้าว ว่าไงยัยองค์หญิง ตอนนี้ประเทศหล่อนร่ำรวยสุด ๆ เลยนะ ขอบคุณพวกฉันซะล่ะ” เดียมานเต้ยกแก้วขึ้นชนอากาศก่อนจะหัวเราะเยาะในความอาดูร เด็กสาวทนเก็บอาการเพราะเธอไม่ชอบกิริยาแบบนั้นเลย

“ตอนนี้หมดเวลาคุยเรื่องงานแล้ว ถ้าปากแกว่างก็ซดเหล้าเพรียว ๆ ซะนะ” โดฟลามิงโก้พูดห้ามปราม แสนเกรงว่าไอ้เจ้าดอกทานตะวันมันจะทำให้บรรยากาศดี ๆ เสียหายหมด พาร่างบางเดินไปที่โต๊ะพูลก่อนจะยื่นไม้คิวส่งมาให้ “อยากเล่นไหม? แต่ใครแพ้โดนลวนลามนะ”

“แขนเดียวจะเล่นยังไงล่ะคะ? ...แล้วคุณเล่นได้เหรอ? เจ็บหลังอยู่ไม่ใช่รึ?” หัวหน้าแฟมิลี่สะดุ้งโหยง มองลึกเข้าในดวงตาสาวน้อยยามหล่อนเอียงคอมองอย่างจับผิด

‘ฉิบหาย! ลืม’

“อ๋อ ก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนฉันปวดหลังมาก! ให้ตายสิเจ็บสุด ๆ เลยกินยาไปหลายเม็ด ตอนนี้มันเลยไม่มีอาการแล้ว ...เดียมานเต้มาเล่นกันอีกสักรอบ” รีบแก้ต่างให้ตัวเอง ก่อนจะท้าเดียมานเต้มันแข่งอีกรอบเพราะเกมเมื่อกี้พวกเขาแทบไม่ได้เล่นเลย

ไวโอเล็ตชักรู้สึกทะแม่ง ๆ จึงแอบจับผิดพ่อคนเจ็บอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ทั้งคู่ต่างเล่นพูลเสียยังกับมืออาชีพจนสาวน้อยเผลอตัวดูอย่างเพลินตา ทั้งแทงชิ่งแทงลูกโค้ง …นี่พวกเขาเกิดมาก็มาอยู่ในแหล่งอบายมุขเลยสินะ ถึงได้ดูช่ำชองขนาดนี้?

“ว่าแต่นี่เสื้อใคร? กลิ่นไม่คุ้นเลย” หลังจากเล่นไปได้ไม่นาน โดฟลามิงโก้นั่งลงบนขอบโต๊ะก่อนจะรั้งเธอให้เข้ามาหาเพื่อตรวจสอบกลิ่น ไวโอเล็ตพยายามเว้นระยะห่างไว้ แต่เอวเธอดันโดนไม้คิวกักกันไว้ให้อยู่ได้แค่ภายในวงแขนแข็งแรง

“เสื้อคนขับรถ...” อธิบายไม่จบดี เสื้อสูทก็ถูกถอดออกจากไหล่ก่อนจะลอยไปแปะหน้าคนขับรถที่นั่งซับเลือดอยู่ตรงมุมห้อง

“หือ...อะไรกัน? ใส่ชุดนอนมาหาเลยเหรอ เนี่ยกะจะมานอนกันที่นี่เลยใช่ไหม? ก็ได้นะ...ฉันไม่มีปัญหาหรอก แต่ที่มันแคบนะ คงต้องนอนเบียด ๆ กันหน่อย” แหย่เด็กอนามัยเล่นก่อนคว้าแก้วขึ้นมาจิบเบา ๆ

“ก็ไม่รู้ว่าจะมาที่แบบนี้”

“เฮ้ยดอฟฟี่! ตานายแล้วจะเล่นไหม?”

“ไม่เล่น นายเล่นไปเลย”

“คุณดื่มเยอะไปรึเปล่าคะ?” เด็กสาวเอ่ยท้วงตอนพบเขายกแก้วดื่มไม่หยุดมือ

“หึ ๆๆ แบบนี้เขาเรียกเบา ๆ แต่หากฉันเมาไม่รู้เรื่องคงต้องยืมแรงเธอแล้ว จะว่าไป...เกล้าผมแบบนี้แล้วน่ารักจัง”

“พรูดดด!” เสียงพ่นน้ำดังออกมาจากด้านหน้าและด้านหลัง ไม่ต้องเดาให้มากความไวโอเล็ตก็รู้ว่ามันมาจากเดียมานเต้และคนขับรถที่ทำเป็นไม่สนใจพวกเธอทั้งคู่อยู่ สาวน้อยรีบขืนตัวออก แสนอายเหลือเกินเพราะช่วงนี้พ่อคุณพูดจาอะไรหน้าไม่อายมาก

แต่ขนคอต้องลุกซู่ยามได้ยินเสียงร้องแสบแก้วหู!

“เดี๋ยวสิ! นี่มันอะไรกันคะ!?” อารมณ์เหวี่ยงวีนเรียกให้ทุกคนในละแวกหันไปทางต้นเสียง ไวโอเล็ตทำหน้าสงสัยเพราะที่ปลายทางเธอเห็นหญิงสาวแต่งตัวปลุกใจเสือป่ากำลังถลึงตามาทางนี้

ลูกสาวนักการเมืองเม้มปาก ภาพแนบชิดของโดฟลามิงโก้กับเด็กสาวแปลกหน้ากำลังทำให้แผนของเธอป่นปี้ รีบเดินอาด ๆ เข้าไปกระชากแขนบาง ๆ นั้น ก่อนจะง้างมือหมายจะตบสั่งสอนพวกชุบมือเปิบ

“คิดจะมาแย่งฉันเหรอ! เด็กกะโปโลอย่างแกกลับไปนอนร้อยพวงมาลัยอยู่ที่บ้านไป!” ยังไม่ได้ทันจะได้ฟาดมือลงพวงแก้ม เข่าของผู้หญิงสุดเซ็กซี่ก็เกือบทรุด ลนลานทำอะไรไม่ถูกตอนโดนปลายปืนของโดฟลามิงโก้ชี้ตรงมายังหว่างคิ้วด้วยความคุกคาม “อะไร!? นี่คุณคิดจะทำอะไร เราตกลงจะร่วมมือกันไม่ใช่เหรอ?”

“เฮอะ! เห็นชัดว่าลูกสาวมันสมองกลวงขนาดนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพ่อมันน่าจะสมองกลวงยิ่งกว่าที่เลี้ยงลูกมาเป็นแบบนี้ ...ไสหัวไปซะ ฉันไม่ทำธุรกิจกับพวกไร้สมอง” ไม่ต่อความยาวสาวความยืด บรรดาลูกน้องในละแวกต่างพากันย่างสามขุมเข้ามาหมายจะจำกัดศัตรูให้พ้นทาง ไวโอเล็ตร้อนรนเพราะเหตุการณ์ในตอนนี้เธอคือต้นเหตุชัด ๆ

“ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณเข้าใจผิดนะคะ ฉันไม่ได้จะมาแย่งอะไรคุณ... จริงสิ เพื่อนพ่อน่ะค่ะ ฉันแค่มารับเพื่อนพ่อกลับไปเท่านั้น”

“ฮะ!!! เพื่อนพ่อเรอะ!” คนสองคนประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย แถมยังมีอีกหนึ่งหลุดหัวเราะพรืดออกมายามได้ยินข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ ของแม่เจ้าหญิง

“ใช่ค่ะเพื่อนพ่อ พอดีเขาพึ่งประสบอุบัติเหตุมา คุณพ่อเป็นห่วงมากเลยขอให้ฉันมาช่วยดูน่ะค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะที่ทำให้คุณเข้าใจผิดน่ะ แต่ฉันไม่อยากทำให้ข้อตกลงที่พวกคุณกำลังจะทำมันต้องสูญเปล่านะ ถ้าไม่สบายใจยังไงเดี๋ยวฉันออกไปรอข้างนอกก็ได้ค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ” เด็กสาวยกมือขึ้นขอโทษขอโพย ก่อนจะสบโอกาสวิ่งปรู๊ดออกจากสถานที่อันตรายแห่งนี้ไปด้วยความเร็วเหนือเสียง

“เพื่อนพ่อเหรอ!? เฮ้ยไวโอเล็ต! กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“เอ๊ะ มันยังไงกันแน่คะเนี่ย!? เดี๋ยวสิคุณโดฟลามิงโก้!” ลูกสาวนักการเมืองโวยวายไล่หลังพ่อมาเฟีย ตอนคนขายาววิ่งเข่นเขี้ยวตามลูกสาวเพื่อนออกไป

“ฮ่ะ ๆ ปล่อยไปเถอะอีหนู เธออยากจะเจรจากับพวกเราไม่ใช่เรอะ ถึงไม่ใช่ดอฟฟี่แต่ฉันก็คุยแทนได้เหมือนกัน เพราะฉันเองก็เป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของแฟมิลี่น่ะนะ ...เว้นแต่ว่าเธอจะมีเป้าหมายอื่นนอกเหนือจากนั้น” เดียมานเต้หัวเราะลั่นก่อนจะขยิบตาให้ยัยสาวดินระเบิด อีกฝ่ายมีท่าทางฮึดฮัดแต่สุดท้ายก็ยอมคุยด้วยแต่โดยดี เพราะหากออกอาการมากไปเดี๋ยวจะเป็นเธอที่ถูกมองไม่ดีเอา

หนึ่งในผู้บริหารระดับสูงตีเข่าฉาดใหญ่เนื่องจากตนพึ่งได้ดูอะไรเด็ด ๆ มา สมแล้วที่เวอร์โก้มันแนะนำให้ลองพาไวโอเล็ตมาแหย่ดอฟฟี่เล่น ไม่คิดว่าเด็กน้อยของเขาจะเป็นเอามากขนาดนี้

‘เฮ้อ...ได้ของต่อรองไปข่มดอฟฟี่สุดที่รักเล่นแล้วสิเนี่ย~’

………………………

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่งั้นฉันปล้ำเธอกลางถนนแน่!” พวกเธอทั้งคู่เดินออกมาแล้ว ไวโอเล็ตสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดเพราะข้างในมันอึดอัดมาก

“คุณตามออกมาทำไมคะเนี่ย? ฉันรึอุตส่าห์หาข้ออ้างไม่ให้เรื่องมันแย่ลงนะคะ” สาวน้อยหมุนตัวกลับไป ไม่วายต้องแสดงใบหน้าเหนื่อยหน่าย เธอรึอุตส่าห์คิดหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้เรื่องมันบาดหมางแท้ ๆ ไม่รู้ว่าเขาแกล้งไม่เข้าใจเจตนาของเธอรึเปล่า?

“ทำไม? จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากจะจับมือด้วยกันอยู่แล้ว ไอ้พวกนั้นมันยิ่งกว่าหมาในเสียอีก วันดีคืนดีจะแว้งเข้ามากัดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะมีประโยชน์ก็แค่เป็นบันไดให้พวกฉันเหยียบก็เท่านั้นล่ะ”

“ร้ายกาจจัง แบบนี้ฉันก็เล่นละครเสียเปล่าสิเนี่ย?”

“ใช่! แถมยังติดลบด้วย ...เมื่อกี้เธอว่าไงนะ เพื่อนพ่อเรอะ!? คิดจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงฮึ?” โดฟลามิงโก้ยืนกอดอกก้มมองแม่ตัวดีที่แอบด่าเขาทางอ้อมแบบเนียนสุด ๆ ว่า ‘มีอายุ!!!’

“อ่าคือ...ก็ไม่น่าจะผิดเสียทีเดียวนะคะ แบบว่ายังไงดีล่ะ? ฉันกับคุณมันคนละช่วงวัยกันเลยนะ”

“อะไร? เธออายุสิบกว่าขวบรึไง?” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม เห็นพ้องว่าพอไวโอเล็ตใส่เสื้อยืดกับกางเกงผ้าแบบนี้แล้วแม่สาวดูเด็กจริง ๆ นั่นแหละ

“ที่จริงก็ 19 ค่ะ แล้วถ้าหากมันไม่รบกวนจนเกินไป ขอร้องล่ะ...อย่าบอกให้ฉันเข้าไปในที่แบบนั้นอีกเลยนะคะ ยังไม่บรรลุนิติภาวะเดี๋ยวงานมันจะเข้าพวกคุณแทน มันค่อนข้างจะลำบากใจ ...เอ่อ โดฟลามิงโก้?” เด็กสาวยกมือขึ้นโบกเรียกสติ หลังจากพูดจบพ่อคนผมทองก็แข็งทื่อเป็นหินปูนไป เธอกลับไปยืนเกาหัวแกร๊ก ๆ ก่อนเรียบเรียงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง

เหตุใดจู่ ๆ เขาถึงนิ่งไปล่ะ?

“มาแล้วครับ รอสักประเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปวนรถมาให้” สาวน้อยหันมองตามร่างสมส่วนของคนขับรถ ก่อนจะเอนตัวกลับมารับมือกับหินหงอกหินย้อยที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง จวบจนเธอสะกิดเขาให้ขึ้นรถ พ่อคุณก็ยังนั่งนิ่งคล้ายตัวเองพึ่งดับวงจรการเคลื่อนไหวไปอย่างงั้นแหละ

รถกลับมาถึงบ้าน เจ้าหญิงก็ยังเฝ้าสังเกตอาการอีกฝ่ายตลอดเพราะแม้แต่ยามที่เขาเดินเข้าห้องน้ำไปและกลับออกมาใหม่ โดฟลามิงโก้ยังนิ่งเป็นพระอิฐพระปูน ยามนอนตัวเขาก็ยังนอนตัวตรงจ้องมองเพดานคล้ายคนสติเลื่อนลอย เธอถามอะไรไปเขาก็ไม่ตอบ จนสาวน้อยต้องยอมแพ้แล้วชิงหลับไปเสียเลย

รุ่งอรุณวันใหม่

โดฟลามิงโก้รีบลุกออกมาก่อนเจ้าหญิงจะตื่น คว้าโทรศัพท์ติดมือมาด้วยเพราะรู้ว่าคนบนเตียงจะโทรมาปลุกทุก ๆ แปดโมง คงต้องรีบไปบอกให้เธอเปลี่ยนเวลาโทรหาเสียแล้ว เพราะช่วงนี้เขายังให้สาวน้อยอยู่ใกล้ตัวอยู่เดี๋ยวเจ้าหล่อนจะจับพิรุธได้เสียก่อน

รีบแต่งตัวแล้วลงไปยังโต๊ะอาหารก่อนเอ่ยถามเรื่องที่ตนนอนคิดมาทั้งคืนกับทุกผู้ที่เขาพบหน้า

“ไวโอเล็ตเหรอคะ? รู้สิคะ 19 ไง”

“รู้สึกจะห่างกันห้าปีนะ 19 ใช่ไหม?”

“19 นะ-ดัสยัน เด็กกว่าฉันสองปีเอง”

“19 ครับ ว่าแต่นายน้อยถามทำไม?”

“นายน้อยไม่รู้เหรอ? นึกว่ารู้แล้วเสียอีก”

“ถึงจะเก่งก็ยังเด็กนะ-จี ถ้าจำไม่ผิดน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบนะ”

“อายุพอ ๆ กับโมเน่ไงคะนายน้อย แต่อาจจะอ่อนกว่า”

“อายุเท่าไหร่ไม่สำคัญนะ-อิน แต่ก็ 19 แหละ”

โดฟลามิงโก้กุมขมับ

‘อะไรวะ? มันเกิดอะไรขึ้น?’ นี่ทุกคนรู้หมดเลยเหรอว่าไวโอเล็ตอายุเท่าไหร่ ทำไมถึงมีเขาคนเดียวที่พึ่งรู้ล่ะ ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเธอยังเด็กแต่ไม่คิดว่าจะเด็กถึงเพียงนี้

ช่วงเวลาที่ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดจู่ ๆ เด็กอายุ 19 ก็เคลื่อนตัวเข้ามาภายในห้องอาหาร บอสของแฟมิลี่ไล้สายตาสำรวจหล่อนอย่างถี่ถ้วน

‘อา ใช่แล้ว! เพราะการแต่งตัวแน่ ๆ เลยทำให้เธอดูแก่กว่าอายุจริง’ ถึงจะหาข้ออ้างให้ตัวเองแต่ความงุ่นง่านยังไม่จางหาย จนต้องถามสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ไวโอเล็ต... เธอรู้รึเปล่าว่าฉันอายุเท่าไหร่?”

“31 ไงคะ ถามทำไมเหรอคะ?” แม้แต่เจ้าหญิงยังรู้อายุเขาเลย ทำไมถึงมีแต่เขาที่ไม่รู้เรื่องของเธอเลยล่ะ ชักเข้าใจแล้วว่าทำไมหล่อนถึงบอกเขาเป็นเพื่อนพ่อ

ใช่ รอบหนึ่งเลยทีเดียว อายุระหว่างเขาและเธอมันห่างกันรอบหนึ่งเลยทีเดียว

‘ไม่น่าใช่ คำนวณใหม่ก่อน ...31 ลบ 19 มันเท่าไหร่นะ?’

“...โธ่เอ๊ย! มันแค่สองปีเองหนิ!”

“อะไรคะ?”

“แค่สองปีน่ะมันก็รุ่น ๆ เดียวกัน เธอน่ะคิดมาก ...ถอนคำพูดเมื่อวานด้วยนะที่บังอาจมาว่าฉันเป็นเพื่อนพ่อ! เดี๋ยวคืนนี้ก็ร้องหรอก” คนถูกพาดพิงชะงักช้อนค้างไว้ ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าโดฟลามิงโก้เป็นอะไร?

กินเหล้ามากจนสมองเหลวหมดแล้วผู้ชายคนนี้

*หมายเหตุ: ขึ้นชิ่ง คือการแทงเพื่อหาลำดับในการเล่นของผู้เล่น ผู้ที่ชนะในการ “ขึ้นชิ่ง” มีสิทธิ์เลือกว่าจะให้ผู้เล่นคนใดเล่นก่อน โดยการขึ้นชิ่งจะเสี่ยงทายโดยให้วางลูกไว้หลังเส้นเมืองแล้วให้ผู้เล่นทั้งสองฝั่งแทงลูกออกไปพร้อมกัน ฝ่ายใดกระทบชิ่งแล้วลูกวิ่งกลับมาใกล้ชิ่งล่างมากสุดจะเป็นฝ่ายชนะ

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

- 45 % -

แหล่งอโคจรช่างน่ากลัว บรึ๊ย~

- 100 % -

31 - 19 = ?

(นักเรียนคะ? สามสิบเอ็ดลบสิบเก้าเท่ากับเท่าไหร่คะ?)

โดฟลามิงโก้คุณตกเลขนะคะ

 ─────────────