sf/os serendipity | nct lumark

ลำดับตอนที่ #40 : (SF) an annonymous caller ✂

short fiction

Pairing: lucas x mark

Rate: 18+

Total words: 4637 words

!WARNINGS: เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ

                “ไอ้มาร์ค มึงจะไม่ไปด้วยจริงดิ?”

          “เออ ให้กูกลับไปนอนเถอะ ตาจะแตกอยู่แล้วเนี่ย” เจ้าคนที่เป็นที่รักของเพื่อน ๆ ตอบกลับพร้อมชี้ไปที่ขอบตาของตัวเองที่ดำคล้ำจากการอดหลับอดนอนมาเป็นเวลาหลายวัน

          “เคเลยมึง แต่รอบนี้แม่งหนักจริง กูแม่งอดหลับอดนอนปั่นโมแบบทำลายสถิติรอบก่อนเลย” จองแจฮยอนพูดพลางลูบหน้าตัวเองไปมาเมื่อถึงช่วงที่ตัวเองนั่งตัดกระดาษชานอ้อยและทากาวประกอบโมเดลแต่ละส่วน

          “แล้วก็ยังจะไปแดกเหล้า”

          “ก็ค่อยนอนทีเดียวเลยไง ยอมอดนอนดีกว่ายอมอดเหล้าว่ะผมคนนี้”

          แจฮยอนพูดออกมาทำให้เพื่อนตัวเล็กหัวเราะออกมากับคำพูดที่แสนจะจริงของเพื่อนสนิทในกลุ่มที่อดอยากปากแห้งไม่ได้ออกเที่ยวมาเป็นอาทิตย์เพราะต้องทำโปรเจกต์ที่ระยะเวลาแสนกระชั้นชิด ก่อนจะสายหน้าออกมาเมื่อเพื่อน ๆ อีกหลายคนร้องเฮกันเมื่อส่งงานกันเสร็จและมารวมกลุ่มอยู่หน้าคณะ

          “เออ อย่าไปนอนในคุกในตารางหรือนอนโรงพยาบาลละกัน กลับกันดี ๆ นะพวกมึง กูไม่ได้ไปแบกเหมือนปกตินะ” มาร์คกำชับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม

          “เออ นอนไปเหอะมึงอะ ไว้ใจพวกกูได้เลย” จองอูพูดก่อนจะโยกหัวเพื่อนตัวเล็กของกลุ่มด้วยท่าทีหมั่นไส้ปนมันเขี้ยว

          “งั้นกูกลับแล้วนะ แยกกันตรงนี้นี่แหละ”

          ว่าแล้วมาร์คก็ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนก่อนจะเดินไปยังที่จุดรอรถที่ใกล้ที่สุด วันนี้เขาไม่ได้ขับรถมาเพราะเบลอเกินกว่าจะประคองสติและพวงมาลัยมาส่งงานได้ จึงใช้บริการแกร็บแทนในตอนเช้า และตอนนี้เขากำลังจะใช้บริการแท็กซี่สาธารณะในการกลับคอนโด

          มาร์คเป็นนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมปีสุดท้าย และกำลังจะเรียนจบในอีกไม่กี่เดือนนี้ ช่วงนี้เขาเลยต้องอดหลับอดนอนมากกว่าปกติเพราะต้องทำธีสิสตัวจบและโปรเจกต์ย่อย ๆ ที่ได้รับมอบหมายมาให้ทันตามกำหนด ทำให้ช่วงนี้เขากับเพื่อน ๆ ในกลุ่มไม่ค่อยได้ไปแฮงค์เอ้าท์กันบ่อยเหมือนเดิม

          ที่จริงอาจจะเป็นมาร์คคนเดียวล่ะมั้ง… เพราะคนอื่น ๆ ก็ยังคงรวมตัวกันอยู่เนื่อง ๆ ทุกครั้งที่มีโอกาสและมีเวลาว่าง แต่ว่าการเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของเขามันเหนื่อยจริง ๆ เขาอยากจะนอนตลอดเวลา นั่นเลยทำให้เขาบอกปัดเรื่องอื่น ๆ ที่ไม่สำคัญออกไปได้โดยไม่ต้องคิด

          ก็แน่ล่ะมาร์คถือคติว่า คนเราต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอ

          และเมื่อมาร์คขึ้นแท็กซี่มาได้แล้ว เขาก็จัดการบอกรายละเอียดที่อยู่ตัวเองกับคนขับอีกทีแล้วจัดการหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบฟังอย่างเสร็จสรรพก่อนจะเล่นโทรศัพท์ดูนู่นดูนี่ เช็กโซเชียลแก้ง่วงไปพลาง ๆ แต่คนตัวเล็กก็ยังคงง่วงอยู่ดี และเมื่อมาร์คทำท่าจะหลับก็มีสายเข้ามาเสียก่อน

          Incoming Call..

          Unknown

          มาร์คมองด้วยสายตางุนงงก่อนจะกดรับสายโดยไม่ได้คิดอะไร

          “ฮัลโหลครับ”

          […]

          “ฮะ-”

          [ฮะ-แฮ่ก]

          “ครับ?”

          […อึก เสียงเพราะ ฮะ พูดอีก..สิ]

          เสียงทุ้มต่ำที่มีเสียงหอบหื่นแทรกเข้ามาเป็นระยะ ๆ ทำให้มาร์คขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับเบ้หน้าออกมาเมื่อได้ยินเสียงกุกกักปนกับเสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อย ๆ นั่นทำให้เขารู้เลยว่านี่ไม่ใช่สายจากเพื่อนฝูง หรือสายจากคนปกติที่โทรเข้ามาผิด

          แต่เป็นเสียงของคนโรคจิตที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับตัวเองอยู่

          มาร์คกดตัดสายทันทีที่รู้ตัว เขากดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดดูเวลาอีกที ก็พบว่านี่มันเพิ่งบ่ายโมงกว่า ๆ เองด้วยซ้ำ! คนตัวเล็กผรุสวาทโรคจิตคนนั้นอยู่ในใจ เพราะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์เสียเป็นครั้งแรกของวันทั้ง ๆ ที่เพิ่งส่งงานไปแล้วจะได้เจอสิ่งดี ๆ เสียหน่อย

          แม่งโคตรบ้าเลย

          มาร์คผินหน้าออกไปมองข้างนอกหน้าต่างแทนที่จะเล่นโทรศัพท์ เขารู้สึกหงุดหงิดมาก ๆ ที่เจอเรื่องแบบนี้ และไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์ของมาร์คก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กก้มลงดูว่ามีใครโทรมาหาตนอีกก็พบว่าเป็นเบอร์ของไอ้โรคจิตที่เพิ่งโทรหาเขาเมื่อกี้นี่เอง

          มาร์คเลือกที่จะเมินปลายสายและปล่อยให้มันสั่นต่อไปอย่างนั้น

และมันก็สั่นตั้งแต่ในรถจนมาถึงคอนโดของมาร์คตลอดทาง

          มาร์คลงมาจากรถด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ เขาลืมความง่วงงุนจากการอดหลับอดนอนมาเป็นหลายวันไปเลย คนตัวเล็กเดินเข้าห้องอย่างปึงปังเมื่อชายปริศนายังไม่ยอมหยุดโทรมาหาเขาเสียที จนในที่สุดเขาต้องตัดสายทิ้งไปด้วยความรำคาญ

          แต่เหมือนว่าการตัดสายของเขาจะเป็นชนวนให้อีกฝ่ายต้องการเอาชนะเขาแทน คนคนนั้นกระหน่ำโทรมาหาเขาไม่หยุดหนำซ้ำยังโทรบ่อยกว่าเดิม นั่นทำให้มาร์คถึงกับหัวเสียยิ่งกว่าเดิม คนตัวเล็กต้องกดบล็อกเบอร์ของอีกฝ่ายเมื่อทนไม่ไหวจริง ๆ

          คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินลากเท้าไปยังห้องครัวและวางโทรศัพท์เจ้าปัญหาเอาไว้บนเคาน์เตอร์และหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มดับกระหายรวมถึงแก้หงุดหงิดก่อนจะเดินพุ่งตรงไปยังห้องนอนอันแสนสุขของตัวเองแล้วโถมตัวลงไปนอนทันทีโดยไม่ได้สนใจโทรศัพท์ของตัวเองอีกต่อไป

          โดยไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังมีสายแปลกโทรเข้ามาไม่หยุดเช่นเดิม

มาร์คตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่ท้องฟ้าข้างนอกกำลังมืดลง คนตัวเล็กปรับสายตาให้กับสภาพแวดล้อมที่มืดสนิทนี้พร้อมกับบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวไปมาบนเตียงนอนที่ไม่ได้มาเป็นเวลาร่วมอาทิตย์  มาร์คไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอหลับไปนานแค่ไหนแต่ก็น่าจะประมาณ 4 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำแน่นอน

คนตัวเล็กลุกขึ้นมาเปิดไฟและหันไปหยิบชุดนอนในตู้เพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำหลังจากอยู่ในชุดที่ใส่ไปมหาลัยเป็นเวลานานแล้ว มาร์คเลือกหยิบเสื้อฮู้ดสีเทาตัวโปรดกับกางเกงสีเทาเข้าคู่กับเสื้อและมุ่งตรงไปยังห้องน้ำและใช้เวลาชำระร่างกายเพียงไม่นาน

          มาร์คเดินออกมาจากห้องน้ำทั้ง ๆ ที่หัวเปียก ร่างกายสมส่วนสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อให้เส้นผมคลายความชื้นลงบ้างและมุ่งไปยังห้องครัวเพื่อที่จะทำมื้อเย็นทาน แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของตนเสียก่อน มาร์คเลยหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อปลดล็อกหน้าจอแล้วคนตัวเล็กถึงกับตกใจออกมา

          090-XXXXXXX

          Missed call (85)

          มาร์คอุทานออกมาด้วยคำหยาบทุกคำที่เขาจะพอนึกได้ คนตัวเล็กคิดว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญอย่างแน่นอนที่จะมีเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้กระหน่ำโทรเข้ามาเกือบ 100 สายภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง และเขามั่นใจเหมือนกันว่าคนที่โทรมานั้น…

          คือคนเดียวกันกับเบอร์แปลกที่เขาเพิ่งบล็อกไป

          ต้องเป็นไอ้โรคจิตเบอร์นั้นแน่นอน!!

          มาร์ครีบกดเข้าไปบล็อกเบอร์ล่าสุด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำการบล็อกก็มีสายเข้ามาเสียก่อน ซึ่งก็เป็นเบอร์เดียวกับที่โทรกระหน่ำเข้ามา และเป็นอีกครั้งที่มาร์คเลือกที่จะตัดสายทิ้งและทำการบล็อกเบอร์อย่างไม่ลังเล

          ติ๊ง!

          Lxxxx.

                   Add | Block | report

You haven’t added this user as a friend.

Please be careful when exchanging messages with them.

          ไง

คิดหรอว่าไม่รับโทรศัพท์กันแล้วจะไม่ตามจิก 8:21 PM

“sh**” มาร์คสบถออกมาเมื่ออ่านเผลอกดเข้าไปอ่านข้อความ ก่อนจะรวบรวมสติแล้วตอบอีกคนกลับไปอย่างใจเย็น

mmarrk

8:23PM             หยุดโทรหาผมสักที

          Lxxxx.

          นึกว่าจะไม่ตอบกันซะแล้ว

          : )       8:24PM

          มาร์ครู้สึกขนลุกกับอิโมติคอนยิ้มของอีกคน มันน่ากลัวกว่ารอยยิ้มปกติ ๆ ที่เขาหรือว่าเพื่อนเขาเคยพิมพ์หากันเป็นไหน ๆ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเริ่มพิมพ์โต้ตอบกลับไป

          คุยให้มันจบ ๆ ไป

          ไอ้บ้านั่นจะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที

Lxxxx.

          send voice message   8:26PM

มาร์คจ้องว๊อยซ์แมสเสจล่าสุดที่อีกฝ่ายส่งมาก่อนจะชั่งใจกับมัน ปลายนิ้วเรียวทำท่าจะกดแต่ก็ไม่กดอยู่หลายนาที จนอีกฝ่ายส่งว๊อยซ์แมสเสจมาอีกหลายอันแถมยังไม่ได้พิมพ์อะไรกลับมา ทำให้คนตัวเล็กต้องกดฟังมันอย่างไม่เต็มใจ

Lxxxx.

          send voice message  

send voice message   8:30PM

[อะ-อึก อ่า แค่คิดถึงเสียงคุณ ผมก็-อะ]

[ไม่-อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณ อะอ่า มานอนอยู่ใต้ร่างของผมแล้วผมจะรู้สึกดี อ่า แค่ไหน]

[ขะ-ของ ของผมมันไม่ยอมสงบลงเลย ผม-อ่า]

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เสียงจากอีกฝั่งมันชัดเกินไป.. ชัดจนได้ยินเสียงเสียดสีของเนื้อผ้าหรือเสียงขยับอะไรต่อมิอะไรดังปะปนกับเสียงหอบหายใจของอีกฝ่าย มันทำให้มาร์ค…ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

mmarrk

8:33PM             หยุดส่งอะไรแบบนี้มานะ

Lxxxx.

          ก็แค่ว๊อยซ์เสียง

ยังไม่ทันเห็นภาพเลยนะ   8:35PM

          ทันทีที่มาร์คอ่านจบเขาก็อยากจะตะโกนออกมาให้กับความด้านได้อายอดของไอ้โรคจิต แต่ยังไม่ทันที่ตนได้พิมพ์อะไรตอบกลับไป อีกฝ่ายก็ส่งข้อความใหม่เข้ามา

ไม่ใช่ข้อความสิ แต่เป็นรูปภาพ

Lxxxx.

          send a photo  8:35PM

มาร์คสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นภาพที่อีกคนส่งมา มันเป็นรูปมือหนาที่มองเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด มือของชายคนนั้นกำลังกอบกุมส่วนอ่อนไหวอยู่... คนตัวเล็กตัวแข็ง และตาค้างก่อนใบหน้าจะเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

Lxxxx.

          เงียบไปเลย

ตกใจหรอ

?        8:40PM

mmarrk

จะเอายังไงกับผม

8:41PM              เลิกทำแบบนี้สักที

Lxxxx.

          แบบไหน?

          ส่งว๊อยซ์?

          หรือส่งรูป?       8:43PM

mmarrk

8:44PM             ทุกอย่าง

Lxxxx.

          งั้นก็กดแอดผมสิ

แล้วเราค่อยคุยกัน 8:46PM

สิ้นสุดประโยคสุดท้ายมาร์คถึงกับลูบหน้าเพื่อเรียกสติตัวเอง เขาคิดว่าการรับแอดจากอีกฝ่ายมันเสี่ยงเกินไป เพราะอีกคนเป็นถึงโรคจิตแต่ถ้าเกิดไม่รับสายเขาก็จะโดนก่อกวนแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ซึ่งมาร์คมั่นใจว่าอีกคนจะไม่เลิกราแน่ ๆ

mmarrk

ถ้าผมกดแอดเฟรนด์คุณ

คุณจะยอมจบเรื่องนี้

8:50PM             แล้วจะไม่ยุ่งกับผมอีกใช่ไหม

Lxxxx.

ก็ลองแอดมาสิ

          แล้วหลังจากนี้มันก็สิทธิ์ของคุณ     8:51PM

มาร์คอ่านข้อความสุดท้ายซ้ำไปซ้ำมา เขาเหมือนคนที่ถูกล่อลวงลงไปในกับดัก กับดักไม่สามารถเดาได้เลยว่าเรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จนในท้ายที่สุดมือเล็กก็เลื่อนไปแตะที่ปุ่ม add ข้างบนแชทสนทนาระหว่างเขากับไอ้โรคจิต

อย่างน้อยถ้ายอมทนฟังไอ้โรคจิตนั่นสักหน่อย ชีวิตปกติสุขของเขาก็คงจะกลับมาเอง

เหมือนอย่างที่มันบอกว่า หลังจากนี้มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา

และตัวเขาจะเป็นคนจบเรื่องนี้เอง

CUT SCENE

on blog

(ผลรวมของวันเกิดของมาร์ค + วันเกิดของลูคัส + ปีเกิดของลูมาร์ค)

note ไม่มีการบอกหลังไมค์และงดบอกต่อพาสเวิดนะคะ

“จบแล้วใช่ไหม”

[ก็ถ้าเป็นอย่างที่คุยกันไว้ก็ใช่]

“…”

[บอกมาสิว่าคุณไม่ชอบมัน และผมมันเป็นคนโรคจิต]

“…”

[กล้าพูดไหมมาร์ค]

“คุณมันโรคจิต” มาร์คกลอกตาขึ้นฟ้าแล้วตอบ

[…]

“คุณทำให้ผมกลายเป็นโรคจิตตามคุณได้ยังไง”

[หึ]

“คุณแม่ง”

[ผมบอกแล้วว่าผมให้สิทธิ์คุณอยู่แล้ว]

“งั้นผมก็ขอเก็บสิทธิ์ของผมเอาไว้ใช้ครั้งหน้าแล้วกัน”

[ได้เสมอเลย ถ้าคุณต้องการผม, มาร์ค]

Call Blocking & Identification

(85) 090-XXXXXXX

.

.

Unblock

.

.

Create New Contact

LUCAS

.

.

Done

THE END

Scream and Comment on

#serendipitylm

Talk ว่าจะลงก่อนเที่ยงคืน..ก็คือไม่ทัน . _ . น่าจะเป็นคัทแบบกรุบ ๆ (แต่ยาวมากๆ) ดูดพลังมากค่ะ แง แล้วก็หลังจากนี้ เราจะลง os กาม ๆ บาป ๆ ต่อกัน 2 – 3 เรื่องนะคะ u – u เพราะว่าไม่ได้แก้บนสักที + มีพล็อตฟิค fictober ที่ค้างไว้ในหัวแต่ไม่โอกาสได้แต่งค่ะ เลยกะว่าจะลงม้วนเดียวให้จบ ขอให้ทุกคนพกยาดมยาลมยาหอมออกซิเจนมาให้พร้อมนะคะ เตือนแล้วน้า ส่วนใครที่ไม่สันทัดฉากคัทจริง ๆ รออีกนิดหน่อยนะคะ;; กด99เป็นกำลังใจในการแต่งฟิคแซ่บ ๆ ด้วยนะคะ ฮือ