กับดักร้ายกักหัวใจยัยขี้อาย

บทนำ

บิ๊บๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดัง

“ขออีกแป๊ปนะ=_=”ฉันพูดแบบง่วง

และฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทุกๆครั้ง

“นี้นัตสึมิจ้ะ ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” พี่ยูมิพูดแบบอ่อนโยน

“งืม…..หนวกหูน่า=_=” ฉันพูดเบาๆๆ

“นี้นัตสึมิ!! จะนอนไปถึงไหนฮ้า ตื่นมากินข้าวได้แล้ว ถ้าไม่ตื่นพี่จะไปปลุกเองนะ

  ระวังตัวด้วยละ!!  -­_-*” พี่ยูมิพูดแบบหงุดหงิด

“ว้าย!!!! หนูตื่นแล้วค่า พี่ยูมิ ค่า !!” ฉันพูดแบบกลัว

ก็นะถ้าพี่ยูมิโกรธละก็น่ากลัวยิ่งกว่าไดโนเสาร์ นับร้อยพุ้งเข้าหาซะอีกนะ โอ๊ยรีบอาบน้ำดีกว่า ไม่งั่นสายแน่ๆ พออ่าบน้ำเสร็จฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปกินข้าวข้างล่าง แล้วก็เห็น พี่ยูมิ กับ หัวหน้าห้อง นั่งกินข้าวกันอยู่โต๊ะ

“นี้ คุณนัตสึมิตื่นสายอีกแล้วนะค่ะ”หัวหน้าห้องพูดแบบหงุดหงิด

“ขอโทษค่า =_=” ฉันพูด

“รีบกินข้าวได้แล้วจ่ะ^_^” พี่ยูมิพูดแบบอ่อนโยน

“ขอขคุณค่ะ พี่ยูมิ :)”ฉันซึ้งกับคำพูดของพี่ยูมิมาก

และแล้วพวกเราทั้งสามก็รีบวิ่งไปโรงเรียนอย่างเร็วที่สุด ไม่งั่นสายแน่ !! และพอวิ่งไปก็มองเห็น สุนัข ตัวหนึ่งสลบอยู่ แต่พวกเราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ก็ต้องรีบไปแล้ว พอถึงห้องเรียน พวกเราทั้งสามก็ไปประจำที่ของตัวเองและพอคุณครูเข้ามาหัวหน้าห้องก็สั่ง

“นักเรียนเคารพ”หัวหน้าห้องสั่ง

“อรุณสวัสดิ์ค่า~คุณครู”ทุกคนพูด

พอเรียนเสร็จหลังเลิกเรียน ฝนก็ตก หัวหน้าบอกว่ากลับไปก่อนได้เลยวันนี้ติด งานอยู่ชมรมน่ะ และแล้วพวกเราสองคนก็เลยต้องกับหอกันเองโดยมีร่มหนึ่งคันที่ยื่มคุณครูมา แล้วเราก็เห็นหมาที่นอนสลบอยู่ แล้วพี่ยูมิก็พูดออกมาว่า

“เอ๋” พี่ยูมิพูด

“นี่….นัตสึมิมีใครนอนสลบอยู่นะ!!” พี่ยูมิพูดแบบตกใจ

“หา….สลบงั้นเหรอคะ!?”

“…อ๊ะนั่นมันหมาไม่ใช่เหรอคะ?”

“ตายแล้วดูสิแผลเพียบเลยล่ะ” พี่ยูมิพูดแบบกังวล

“ว้าย….ทำยังไงกันดีล่ะคะ?คุณพี่ยูมิ”