First love ....ไวต่อความรู้สึก

ข้อมูลเบื้องต้น

 ไม่มีอะไรมากค่าาา หลังจากแต่เรื่องยาวแล้วไม่มีคนเม้น T^T ก็เลยหาอะไรแต่งคั่นเวลาเล่น บอกแล้วว่าตอนนี้ว่าง คึคึฟิคสั้นจุนซอบค่าาา น่ารักๆ  อาจมีภาพต่อด้วยน้าา ถ้าเม้น เยอะ สาธุๆๆ ^^

เนื้อเรื่อง

           เห้อ~~~~~  เสียงถอนหายใจยาวๆ ของเด็กหนุ่มผมสีทองขับกับผิว

ขาวๆดังขึ้น  นี่เขาออกมาเดินอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ?? คิดถามตัวเองซ้ำ

ไปซ้ำมา

ก็ในเมื่อเค้าออกมาเดินปล่อยใจไปกับอากาศหนาวเย็นขนาดนี้ เป็นเวลา สอง

ชั่วโมงกว่าแล้ว  จะมี

เรื่องอะไรอีกล่ะที่ทำให้เขาไม่สบายใจจนต้องออกมาเดินไปเรื่อยย ๆๆ วนไปวนมา  ยามค่ำคืนคน

เดียวอย่างตอนนี้   พรุ่งนี้แล้วซินะ ที่จะต้องย้ายโรงเรียน ผมเรียนอยู่เกรด 11 คับ แต่ผมต้อง

ย้ายโรงเรียนตามพ่อกับแม่ พูดอีกอย่างย้ายประเทศเลยล่ะคับ = 0=  ผมอยู่อเมริกาคับตอนนี้ ผมอยู่

ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก แต่ผมกำลังจะจากมันไป จากไปอยู่ในที่ที่ผมควรจะอยู่ตั้งแต่แรก บ้านเกิดของพ่อ

กับแม่  ผมควรดีใจซินะคับ ผมพูดภาษเกาหลีได้คับ เพราะแม่ผมให้ผมพูดเกาหลีเวลาอยู่กับท่าน

ดังนั้นผมจึงไม่กังวลกับภาษาเท่าไหร่ แต่ที่กังวลนี่ซิคับ ผมต้องหาเพื่อนใหม่ ต้องไปอยู่หอพัก


ผม....เห้อๆๆๆ

...................................................................................................

เครื่องบินลงจอดที่สายการบินอินชอน อย่างปลอดภัย เด็กหนุ่มร่างเล็ก ผิวขาว น่าตาน่ารัก

ยิ่งผมสีทองที่ขับหน้าให้ผ่องขึ้นอีกนั้น ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเป็นที่สนใจของคนในสนามบินอย่างมาก

พ่อกับแม่พาผมมาถึงบ้านของเรา ผมมีบ้านอยู่ที่เกาหลีคับ บ้านของพ่อ แต่ผมไม่เคยอยุ่เลย นี่

เป็นครั้งแรกที่ผมได้ก้าวเข้ามาที่นี่ และผมต้องออกไปพรุ่งนี้T^T เพื่อไปอยู่หอพักที่โรงเรียน พ่อกับ

แม่ผมจัดการเรื่องโรงเรียนให้ผมเรียบร้อย รวมทั้งหอพัก และโรงเรียนที่เป็นโรงเรียนประจำ = = แถม

ยังเป็นชายล้วนอีก

เหตุผลของพ่อกับแม่คือ ไม่อยากให้ผมอยู่บ้านคนเดียว เพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำงาน ขอบคุณคับ

พ่อ ขอบคุณคับแม่ ขอบคุณจิงๆ TT^TT ฮือออๆๆๆ

วันแรกกลับการมาโรงเรียน โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายชื่อดัง ผมเดินเข้าประตูรั้วกว้างอย่าง

เกรงงๆๆ ผมย้อมผมกลับเป็นสีดำแล้วคับ เนื่องจากโรงเรียนที่นี่ไม่ให้ทำสีผม  หลังจากผมเดินเข้า

มาซักพักก็มีอ. สูงอายุคนนึงเข้ามาทัก

"เธอ ใช่ยังโยซอบ ที่ย้ายมาใหม่ใช่มั้ย ?? " อาจารย์คนนั้นถามด้วยน้ำเสียที่ใจดีเป็นพิเศษ แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนน

"คับ ผมยัง โยซอบ คับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคับ อาจารย์" พูดเสด ผมก็ก้มโค้งให้อ.คนนั้นอย่างทำความเคารพ (มารยาทดีหน่ะคับ โห๊ะๆๆๆๆ)

"งั้นตามมา เนื่องจากเธอมาเช้ากว่าเวลาเรียน เดี๋ยวชั้นจะพานายไปเก็บของที่หอพักก่อน" อ.คนนั้นพูดแล้วเดินนำหน้าผมออกไป ยังสถานที่หนึ่งที่ อ.บอกว่าเป็นหอพัก

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินถามไป  จะว่าไปผมก็กังวลนะคับ ทั้งกังวลทั้งกลัว ไม่รู้ว่ารูมเมทที่

ต้องอยู่ด้วยจะเป็นยังไง ตอนอยู่อเมริกา ผมไม่ได้อยู่หอคับ ผมไปกลับบ้านตลอด นี่จะเป็นครั้งแรกที่

ผม ใช้ชีวิตนอกบ้านอย่างเต็มตัว

อ.คนนั้นพาผมมาถึงหอพัก สีขาวขนาดใหญ่ มองขึ้นไปเห็นห้องพักจำนวนมาก  อ. เดินนำผม

เข้าไปในตึก พาเข้าลิฟท์ แล้วกดชั้น 5 ผมต้องอยู่ชั้นห้าเลยหรอเนี่ย (ผมคิดในใจ)

เมื่อลิฟท์เปิด อ. เดินนำผมเลี้ยวไปทางขวา ห้องริมสุด ห้องที่เขียนว่า  Y891219 ห้องบ้าอะไรว่ะ

ชื่อยาวชะมัด (ผมคิดในใจอีกแล้วคร้าบบบ) =0=

"ก๊อกๆๆๆ " อ. คนนั้น เคาะปะตู ซักพัก เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ปรากฏร่างชายหนุ่ม ที่ดูเหมือนเพิ่ง

ตื่นจากนิทรา ผมยุ่งไม่เข้าทรง ตาที่หรี่จนดูเหมือนจะปิด เหงยหน้ามองผู้มาเยือนอย่างหงุดหงิด

"มีอะไรคับอาจารรร  หาววววว ~0~ " ดูมัน = = ;  นายคนนั้นถามอาจาร แล้วก็หาวไปด้วย ชั่งไม่มี

มารยาทเอาเสียจริงๆ นี่เค้าต้องอยู่กับนายนี่จริงรึป่าวเนี่ยย

"ที่อาจารคุยกับนายไว้เมื่อหลายวันก่อน ว่าจะมีเด็กย้ายเข้ามาใหม่ ที่จะให้อยู่กับนายหน่ะคนนี้ไง  "

พูดเสร็จอ.  ก็ขยับร่างตัวเองที่ใหญ่พอจะบัง ยังโยซอบคนนี้ได้อย่างมิดชิดออก เผยให้เห็น

ร่างเล็กด้านหลังได้ชัดเจนขึ้น

"สะ สวัสดี ^^ ยินดีที่ได้รู้จักนาย ???" ผมกล่าวทักทายนายรูมเมท แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่

ทำหน้านิ่ง กวน เบื้องล่างใส่ผม แล้วกลับไปพูดกับอ. แทน

"คับ ขอบคุณคับอ.  " พูดเสร็จมันก็เดินกลับเข้าไปให้ห้อง  แล้วอ.ก็เดินกลับไป ปล่อยผมไว้คน

เดียว อะไรกัน คนพวกนี้ ซอบงงคับ T^T

ผมเดินเข้าไป แล้วปิดประตูลงเบาๆ ลากกระเป๋ามาหยุดที่กลางห้อง พลางมองไปรอบๆๆ นี่มันห้อง

พักนักเรียนแน่หรอ ทำไมมันใหญ่จัง ทั้งกว้าง ทั้งสะอาด อาจเป็นเพราะอยู่ห้องริมสุดด้วยมั้งที่ทำให้

ห้องนี้ โปร่งสบาย กลิ่นหอมอ่อนๆจากอะไรซักอย่างลอยออกมาจากห้องน้ำ เหอะ นายนั้นคงไปอาบ

น้ำแปรงฟัน แหง๋ๆๆ  โยซอบนั่งลงบนโซฟาสีดำขลับกำมะหยี่ที่ดูเรียบแต่ก็ดูหรู  โรงเรียนที่นี่ เค้า

ให้นักเรียนแต่งห้องกันเองด้วยรึไง คิดไป มือก็หยิบนู้น หยิบนี่ไปเรื่อยๆๆ รูปถ่ายที่วางทอดยาวบนตู้

โชว์ทำให้เค้า เรียงเรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าของห้องได้

" ทำอะไรหน่ะ !!" เสียงตะโกนถาม ไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้เด็กขวัญอ่อนอย่าง โยซอบตกใจ ปล่อย

ของที่จับอยุ่ ให้หลุดมือได้

"เพล้งง!!! " กรอบรูปวัยเด็กที่โยซอบ ถือวิสาสะ หยิบดูล่วงลงกระทบพื้นห้องอย่างแรง ทำให้บาน

กระจกแตกร่วงกราวกระจายไปทั่วพื้นห้อง

"ขะ ขอโทด " พูดยังไม่ทันจบ โยซอบก็รีบกุรีกุจอ เก็บเสดแก้วอย่างเอาเป็นเอาตาย

"โอ๊ยย!! " เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น  จนทำให้คนที่ยืนดูอยู่รีบวิ่งเข้าไปดู คนมาใหม่ถูกกระจกที่

เจ้าตัวทำแตก บาด เลือดไหลออกมาพอสมควร

=เห้อๆๆ บุญ กรรมอะไรของเค้าเนี่ยยย =

"ลุก ออกมาเลยย  ไม่ต้องเก็บแล้วว !! " คนตัวสูงเจ้าของห้อง ดุเสียงดัง เด็กอะไร ซุ่มซ่ามชะมัด

แค่เข้ามาวันแรก ก็ก่อเรื่องทำนู้นทำนี่แตก พังซะแล้วว

"แต่ ...." โยซอบเหงยหน้าสบตา คนตัวสูง สลับกับ สิ่งของที่กองอยุ่บนพื้น  น้ำใสๆ เริ่มก่อตัวที่

ขอบตาทันที  ไม่นะ ต้องไม่ร้องซิ โยซอบ นายจะร้องไห้ต่อหน้าคนที่พึ่งเจอหน้า เพิ่งรู้จักได้ยังไง

ชื่อเรายังไม่รู้เลยยย T^T

"ไม่มีคำว่าแต่ !!! ลุกขึ้นมาเลย แล้วไปล้างมือ ล้างแผล ไป! "  คนตัวสูงออกเสียงไล่ ทำให้คนตัว

เล็กวิ่งออกมา และเข้าห้องน้ำไปทันที  โฮๆๆๆๆๆๆ  ทำไม่ต้องตะคอกด้วยย  ทำไมต้องทำให้กลัว

ด้วยย ฮืออออ 

           หลังจากที่โยซอบวิ่งออกไป  คนตัวสูงก็มองตามไปด้วยสายตารู้สึกผิด ผิดที่ไปตะคอกคนๆ

นั้น ทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ จุนฮยองเอาที่ตักขยะกับไม้กวาดมาเก็บเศษแก้วที่คนตัวเล็กทำแตก

จนหมด แล้วเดินมาดูคนก่อเรื่องที่วิ่งหนีเข้าห้องมานานสองนาน

"นี่  นายจะฝั่งตัวเองอยู่ในนั่นรึไง" เสียงนายนั่นดังเข้ามา ทำให้ร่างเล็ก สะดุ้งรีบหวักน้ำล้าง เลือดที่

ออกจากนิ้วชี้ออก แล้วล้างหน้าล้างตา พร้อมกับเปิดประตูออกมา

"เป็นไงบ้าง  ขอดูหน่อย" คนร่างสูง ทำท่าจะดึงมือร่างเล็กไปดุ แต่คนร่างเล็กกลับเอามือไขว้ไว้

ด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"ไม่เป็นไรหรอก แผลนิดเดียว หะหะ " พูดปัดไปอย่างนั้น ที่จิงมันเจ็บจะตายย TT^TT

"ไหน ไม่เชื่อ เอามาดู " ไม่พูดป่าว ร่างสูงก็เข้ามาใกล้จนโยซอบถอยไปติดพนังห้อง ข้อมือถูก่างสูง

ยึดไปในที่สุด

"นี่อ่ะนะ ไม่เป็นไร " ร่างสูงหลุบตาขึ้นถาม แล้วจับนิ้วชี้ขึ้นมาดูดซับเลือดที่ซึมออกมาจากนิ้วร่างเล็ก

"อ่ะ อ๊ะ พอ แล้ว" ร่างเล็กตกใจกับการกระทำของร่างสูง จนเผลอครางออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เค้าว่า

กันว่านิ้วชี้เป็นนิ้วที่ไวต่อความรู้สึกมากที่สุด ร่างเล็กพลักร่างสูงออก แล้ววิ่งไปที่โซฟา  

"นายจะให้ฉันนอนที่ไหน " ถามออกไปแบบไม่สบตา  ร่างสูงคนนี้เป็นคัยกันทำไม ถึงทำให้ยัง โย

ซอบคนนี้ รู้สึกทั้งกลัว และ หวั่นไหวได้ในคราวเดียวกัน

"ถามได้ ??  ก็นอนในห้องซิ แต่มันมีห้องเดียวนะ หะหะ" ร่างสูงตอบ พร้อมกัมหัวเราะเล็กๆ แหย่คน

ตรงหน้านี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ ^^

"ห๊ะ !!! "  ร่างเล็กหันมาสบตากับร่างสูงทันที อะไร จะให้เค้านอนเตียงเดียวกับนายนี่อ่ะนะ


จะรอดมั้ยเนี่ยเรา =0=

^______________^ นี่คือหน้าไอ้สูง ปากห้อยคนนั้น (เพิ่งสังเกตว่าปากมันห้อย คึคึ)

"ก็ได้  นายชื่ออะไร" ตกลงแบบปลงๆ ไหนๆเค้าก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว ก็พ่อกับแม่เล่นจัดการทั้ง

โรงเรียน ทั้งหอพักให้เส็ดสัพ แถมเค้ายังมาทำของไอ้ห้อยนี่แตกอีก โอ๊ยยย ทำไมโยซอบถึงน่า

สงสารเพียงนี้ TT^TT

" ยง จุนฮยอง นายล่ะ ยังโยซอบ ใช่มั้ย ??" นายยง จุนฮยอง ถามกลับมา

"อื่มม อ.จารบอกนายใช่มั้ย " ไม่ต้องเดาก็รู้ เหอออออออ นี่ เขาต้องอยู่กับนายจุนฮยองนี่ไปจนจบ

เกรด 12 เลยรึไงกัน =0=

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยัง โยซอบ จุ๊ฟ ^0^"

" 0+0"

อ๊ากกกกกก เมื่อกี๊มันอะไรกัน  แม่คร๊าบบบบบผมอยากย้ายโรงเรียนนนนTT^TT

 


..............................................................................................................

55555+  จบไปแล้วค่าาา จบแบบมึนๆ เป็นไงกันบ้างค่ะ รู้สึกยังไงกันบ้าง

เม้นบอกกันมั้งเน้ออออ ^^