ตอนที่ 9 : SP II.I - ไปทะเลกันเถอะ {SHxBH}
กำหนดการเที่ยวทะเลคือวันนี้ แบคฮยอนตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่โดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุกเหมือนเคย เขาตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวแถมยังถือว่าเป็นเดทแรกระหว่างเขาและเซฮุน แก้มใสขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเขายังจำสัมผัสอุ่นร้อนนั้น ลิ้นสีสดเผลอแลบออกมาเลียที่กลีบปากตัวเองแล้วสะดุ้ง หน้าเรียวเห่อร้อนเมื่อตัวเองดันคิดถึงเรื่องทะลึ่ง
“บ้าจริง” คนตัวเล็กดึงทึ้งหัวตัวเองสลัดภาพนั้นออกก่อนวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไป
แบคฮยอนใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานนักเซฮุนก็มาพอดี เขาส่งยิ้มบางให้ร่างเล็กที่กำลังเซทผมตัวเองอยู่หน้ากระจก
“ตื่นไวจังนะครับ” ตากลมหลุบมองพื้นแก้มขาวขึ้นริ้วสีเล็ก ๆ ส่งเสียงงึมงำในคอตอบรับเซฮุนไป ยิ่งมาเห็นเซฮุนเขาก็อดคิดถึงจูบในรถครั้งนั้นไม่ได้ จนเผลอเม้มปากแน่น
เซฮุนรู้... เพราะเขาก็ไม่อาจลืมสัมผัสนุ่มยุ่นนั้นได้เช่นกัน ตาคมไล่กวาดมองตามร่างอ้อนแอ้นแล้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลานี้แบคฮยอนอยู่ในชุดลำลองดูสบายตาและดูน่ารักไปในตัว เสื้อเชิตลายดอกที่เหมาะกับการไปเที่ยวทะเลไม่ติดกระดุม ด้านในเป็นเสื้อขาวไม่บางนัก ทั้งกางเกงสีครีมขาสั้นที่ทำให้เห็นเรียวขาขาวเนียน ... น่าลูบ... เซฮุนหน้าแดงหูแดงรีบเบนสายตาไปที่อื่นทันที กลัวว่าแบคฮยอนจะรู้ความคิดตัวเอง ให้ตายสิ ... การได้ไปเที่ยวกันครั้งนี้เขาต้องอดทนได้แค่ไหนกันนะ
.
.
เพราะทะเลที่เซฮุนเลือกในคราวนี้ค่อนข้างไกลพวกเขาทั้งสองคนจึงนั่งเครื่องมาเพื่อประหยัดเวลา พวกเขามาถึงโรงแรมก็ตอนช่วงสายของวันนั้น
“ห้องสวีทนะคะ” พนักงานหน้าล็อบบี้ถามย้ำอีกครั้ง และคำถามนั้นทำเอาทั้งเซฮุนและแบคฮยอนต่างรู้สึกเขอะเขิน
“พี่..โอเคไหม?” แบคฮยอนไม่ได้เงยหน้ามองเซฮุน หัวเล็กผงกตอบรับแทน เขินจะบ้าอยู่แล้ว
“ห้อง 4039 นะคะ เดี๋ยวบริกรจะพาไป ขอให้มีความสุขนะคะ” เขาทั้งสองคนเดินตามบริกรชายไป ต่างฝ่ายต่างไม่หันหน้าไปทางอื่นมีเพียงมือที่ประสานเข้าไว้ด้วยกันและใบหน้าที่แดงระเรื่อ
หัวใจบ้า..เต้นอยู่ได้ เดี๋ยวเซฮุนก็ได้ยินหรอก แบคฮยอนบ่นตัวเองในใจตากลมหันเหลือบมองคนด้านข้างแล้วรีบชักสายตากลับ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองมาทางนี้เช่นกัน
หยุดน่ารักทีได้ไหมพี่... ผมจะตายแล้ว เซฮุนขบริมฝีปากตัวเองกลั้นรอยยิ้ม ความน่ารักของอีกฝ่ายกระแทกตากระแทกใจเข้าเต็มๆ
“เฮ้อ” เซฮุนและแบคฮยอนหันมามองหน้ากันเมื่อต่างฝ่ายต่างถอนหายใจมาพร้อมกัน ก่อนทั้งคู่จะส่งเสียงหัวเราะจนดังลั่น
“เป็นอะไรของพวกเขาวะ..” เสียงบ่นพึมพำตามหลังจากบริการหนุ่มยิ่งทำให้พวกเขาหัวเราะกันหนักกว่าเดิม
พวกเขานี่มันบ้าจริงๆด้วย
กระเป๋าสองใบถูกลากมาวางไว้ที่ปลายเตียงเซฮุนยื่นทิปให้บริกรหนุ่มไป พอประตูห้องปิดลงเขาหันกลับมาอีกฝ่ายก็ยังยืนเก้งก้างทำตัวไม่ถูกอยู่กลางห้อง เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่ออกไปดูวิวข้างนอกก่อนก็ได้ ห้องนี้มองเห็นทะเลนะ เดี๋ยวผมเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้” มือใหญ่จับกระเป๋าทั้งของตัวเองและแบคฮยอนลากมาหน้าตู้ คนตัวเล็กรีบเดินมาคว้าไว้ ..
“เดี๋ยวพี่..เก็บของพี่เอง” เพราะเซฮุนไม่อยากให้อีกฝ่ายลำบากใจจึงพยักหน้ารับปล่อยให้คนตัวเล็กจัดของยึดครองตู้ไปครึ่งหนึ่ง เขานั่งลงที่ปลายเตียงมองทุกการกระทำของแบคฮยอนจนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกร้อนไปหมด
“มองอะไรเล่า!”
“ก็พี่น่ามอง”
แปร๊ด.. ใบหน้าขาวแดงซ่านจนเห็นได้ชัด รีบหลบสายตาคมนั่นแล้วจัดของตัวเองต่ออย่างเคอะเขิน หยิบจับตรงไหนมือไม้ก็สั่นไปหมด ไอ้เซฮุนบ้า ใจของแบคฮยอนตอนนี้เต้นระส่ำดังจนหูตัวเองได้ยิน
“น่ารัก..” เสียงพึมพำจากอีกฝ่ายทำให้แบคฮยอนตัดสินใจหยิบขวดแชมพูปาใส่ ตากลมถลึงมองทั้งใบหน้าแดงไม่จาง
“ไปรอตรงโน้นเลยนะเซฮุน!”
“ฮะๆ ครับ ครับ ฮ่าๆ ” เซฮุนยกมืออย่างยอมแพ้ตอบรับเสียงกลั้วหัวเราะ พาตัวเองออกไปด้านนอกตามที่แบคฮยอนบอก
แดดตอนนี้ยังไม่แรงเท่าไหร่ มองไปเห็นแสงที่กระทบกับผิวน้ำจนกลายเป็นระยิบระยับแล้วอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพไว้ เขาหันหลังพิงกำแพงยกมือถือขึ้นถ่ายตัวเองโดยมีแบคกราวเป็นทะเลจนพอใจ หางตาก็หันไปเห็นคนตัวเล็กที่กำลังเก็บข้าวของอยู่ ริมฝีปากกระตุกยิ้มจางเมื่อนึกอะไรได้ เปลี่ยนโหมดกล้องเป็นกล้องหลังแล้วเก็บภาพนั้นไว้ ไม่ลืมที่จะโพสลงไอจีตามปกติที่เขามักทำ
‘มาเที่ยวกับคนน่ารัก...’ แคปชั่นเล็กๆที่เรียกรอยยิ้มของเซฮุนให้กว้างกว่าเดิม
แบคฮยอนเก็บของเสร็จก็ลุกมาที่ระเบียง ภาพตรงหน้าสวยจนตากลมเป็นประกาย
“สวยจังเซฮุน” มือเล็กเกาะบนขอบเหล็กของระเบียงทั้งยังหันมายิ้มให้คนตัวสูงข้างตัว
“ครับ สวย.. จนละสายตาไม่ได้เลย” รูปประโยคแปลกๆพร้อมกับสายตาคมที่จ้องเขาไม่หลบไปไหน ใจแบคฮยอนที่เพิ่งสงบก็เต้นตึกตักขึ้นมาอีกครั้ง ฟันกระต่ายขบบนกลีบปากใบหน้าแดงเถือกยันหู
“ไอ้บ้านี่ ไปจัดของสิไป” มือเล็กฟาดลงไหล่ทำเอาเซฮุนสะดุ้ง
“มือหนักแหะ..”
“เอาอีกทีไหมละ” แบคฮยอนทำท่าจะฟาดอีกทีเซฮุนส่ายหน้ารีบเดินเข้าห้องมาจัดการของตัวเองทันที ทิ้งเสียงหัวเราะอย่างคนเป็นต่อไว้ด้านหลัง
.
แบคฮยอนหันมองคนที่เดิมกุมมืออยู่ข้างๆแล้วอมยิ้ม ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เลื่อนสถานะกับเซฮุนมาเป็นแบบนี้ แต่เขาก็สงสัยเหมือนกันนะว่าอีกฝ่ายรู้สึกกับเขามากกว่าพี่น้องตอนไหน นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“นี่.. เซฮุน”
“ครับ” เซฮุนหันมองอย่างสงสัย ยกมือขึ้นเกลียเส้นผมที่ปรกหน้าตาด้วยแรงลมทะเลขึ้นทัดหูให้
“ตอนไหนหรอ.. ที่รู้สึก...ชอบพี่” กระดากปากเหมือนกันที่ต้องมาถามเรื่องของตัวเอง ใบหน้านวลขึ้นริ้วสี ตากลมเสมองไปที่ทะเลกว้างยามค่ำคืน
“ถ้าพี่รู้ พี่ต้องตกใจแน่ๆ” เซฮุนพาคนตัวเล็กเดินไปเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ริมหาด กดไหล่เล็กนั่งลงบนม้านั่งแล้วพาตัวเองมานั่งยองๆด้านหน้า มือใหญ่ช้อนมือเล็กมากุมไว้มองสบตากลมอย่างมีความหมาย
“บอกมาสิ..” เสียงเบาหวิวเปร่งออกมาจากปากเล็ก แบคฮยอนไม่กล้าแม้จะมองสบตากับอีกฝ่ายเพราะความรักมันสื่อออกมาชัดเจนจนเขาเขินอายไปหมด
“ตั้งแต่แรก..งานเฟรชชี่ประกวดดาวเดือน” คำตอบนั้นทำให้แบคฮยอนเบิกตาด้วยความตกใจ ถ้านับมาแล้วก็เป็นปีเลยนะที่เซฮุนชอบเขา.. ตากลมคลอด้วยน้ำตาด้วยความดีใจ
ดีใจที่วันนี้เซฮุนยังอยู่ ยังรอเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาการดูแลเอาใจใส่ของอีกฝ่ายไม่เคยขาดตกบกพร่อง ไม่อยากจะคิดเลยว่าเซฮุนต้องเจ็บปวดมามากแค่ไหน ที่เห็นเขากับชานยอลมาตลอด
เซฮุนใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาอย่างเบามือ รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งให้คนตัวเล็กแทนความหมายว่าไม่เป็นไร แม้จะเจ็บแค่ไหน เขาก็ทนได้
“ขอบคุณนะ..” แม้คำนี้จะแทนการกระทำทุกอย่างของเซฮุนไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ.. ขอบคุณจริงๆ
“ไม่เอาครับ ผมเต็มใจ ไม่ร้องนะ” ร่างสูงลุกขึ้นโอบกอดคนตัวเล็กไว้ มือใหญ่ยกลูบบนเส้นผมนุ่มอย่างปลอบโยน เซฮุนปล่อยให้แบคฮยอนร้องไห้จนอีกฝ่ายสบายใจ ตาคมแหงนมองฟ้าแล้วสะกิดให้คนตัวเล็กหันดู
“ดูนี่สิครับ”
แบคฮยอนเงยหน้าจากอกของเซฮุน ตาของเขาเบิกกว้างร้องโหออกมาเสียงดัง มือเล็กยกปาดคราบน้ำตาตัวเองออกก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้คนข้างๆ
“พี่ไม่ได้เห็นดาวเยอะๆแบบนี้นานมากแล้วเซฮุน สวยมากๆเลย”
เซฮุนเพียงยิ้มรับไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งคู่เลื่อนสายตาขึ้นไปมองภาพความงามของท้องฟ้าต่อโดยมีมือที่กุมประสานกันอยู่ไม่ห่าง
ไม่ต้องมีคำพูดอะไรก็รู้สึกได้ถึงมัน แค่ได้อยู่ข้างๆกัน ดูแลกัน และรักกันไปทุกวันก็พอแล้ว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
