The Flower ลุ้นรักยัยน้ำแข็งแห้ง

เรื่องทุกอย่างมันเริ่มมาจากตรงไหนกันนะ

อะไรล่ะที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

 ในหัวของฉันมีแต่คำถามพวกนี้ลอยไปมาซ้ำแล้วซ้ำอีก

ตอนนี้ฉันไม่สามารถหยุดความคิดพวกนี้ได้เลย

ทำไมกันนะ ?......เฮ้อออ

เอ้าขอเสียงหน่อยยย !!

อ้าๆๆๆๆๆ กรี้ดดดดดดดดดดด

วู้ๆๆๆๆ

“ นี่ยิปโซแกไม่สนุกหรือไงฉันอุตส่าพาแกมาปลดปล่อยนะ ”

โรสถามด้วยสีหน้าที่มีความนัยแฝง

“ ก็สนุกดีนะ ทำไมหรอ ? ”

ฉันตอบกลับพร้อมเลิกคิ้วเพราะสงสัยในคำถาม

“ โอ้ย ! ตายฉันผิดเองล่ะไม่น่าถามยัยน้ำแข็งแห้งแบบแกเลย ”

โรสพูดเสร็จก็จับมือฉันให้โบกไปมาให้เข้ากับจังหวะเสียงเพลง

“ นี่ต่างหากล่ะถึงจะเรียกว่าสนุก ”

โรสพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉัน

มันเป็นรอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ฉันไม่มีวันลืมตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอกับโรส

เธอเป็นคนที่สดใสมาก ต่างกับฉันที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อน

2 ปีก่อน

v

v

v

“ สวัสดีจ้า น้องๆ ก่อนอื่นเลยพี่ต้องขอบคุณน้องๆ มากเลยที่ให้ความสนใจในโครงการของทางมหาลัยเรา ทางเรารู้สึกเป็นเกียรติมาก ”

“ เอาล่ะนี่ก็ได้เวลาแล้วที่เราจะมาเริ่มทำกิจกรรมแล้วนะ พร้อมกันหรือยังจ้ะ !!?? “

พร้อมค่า !!!!

“ งั้นถ้าพร้อมแล้วเรามาเริ่มกิจกรรมแรกกันเลยนะ เราจะมาเริ่มด้วยกิจกรรมที่ไม่ยากเลยเพียงแค่ให้น้องจับคู่บัดดี้พร้อมถามชื่อจากนั้นให้เขียนชื่อบัดดี้ลงบนป้ายของตัวเอง และนับต่อจากนี้จนจบค่ายชื่อบนป้ายจะกลายเป็นชื่อน้อง ถ้าพร้อมแล้วเริ่ม...”

“ นี่ๆ ”

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังสะกิดฉัน

“ มาเป็นบัดดี้เราไหม ? ”

เธอคนนั้นพูดพร้อมส่งยิ้มที่มองดูแล้วเหมือนฉันกำลังอยู่ท่ามกลางดอกไม้ที่ผลิบาน มันช่างสดใส และทำไมกันนะมันถึงได้ดูจริงใจ ซื่อตรงได้ขนาดนี้ล่ะ

“ เราชื่อ พริมโรส เรียก โรสเฉยๆก็ได้ ”

“ เอ่อ..เราชื่อ ยิปโซ ”

“ ชื่อน่ารักชะมัดเลย ตั้งแต่วันนี้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะยิปโซ ”

ตั้งแต่ตอนนั้นฉันกับโรสก็เป็นเพื่อนกัน ฉันรู้สึกขอบคุณที่ได้รู้จักกับโรสในวันนั้น

“ ยิปโซ...ยิปโซ....นี่แกเป็นอะไรไหมเนี่ยอยู่ดีๆก็เหม่อเฉยเลย “

“เปล่า จ้ะ ฉันแค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ”

“ เฮ้อ...ช่างๆ แล้วนี่แกจะไปไหนต่อไหม ? ฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน ”

“ คงไม่ล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ฉันคิดว่าจะกลับบ้านเลย ”

“ หรอ....งั้นฉันส่งแกตรงนี้นะฉันกะว่าจะไปหาอะไรใส่ท้องหน่อย ”

“ จ้ะ งั้นก็รีบๆ กลับด้วยนะมันดึกแล้ว ”

“ จ้าๆ ”

โรสโบกมือปัดพร้อมรีบวิ่งไป

หลังจากแยกกับโรสฉันก็เดินขึ้นไปบนสะพานลอย เพื่อข้ามไปยังตึกฝั่งตรงข้าม มันเป็นตึกที่เปิดให้คนขึ้นมาเช่าปลูกดอกไม้บนดาดฟ้า ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมฉันต้องขึ้นมาบนนี้ทุกวัน อาจเพราะทุกครั้งที่ฉันรู้สึกเหนื่อยแต่พอได้มองดอกไม้หลากสีสันเหล่านี้ฉันก็เหมือนได้เติมพลัง ความรู้สึกที่เหนื่อยล้าเหล่านั้นก็หายไปในพริบตา

ดอกไม้บนดาดฟ้าเป็นของฉันส่วนหนึ่ง และที่เหลืออีก 6 ส่วนเป้นของผู้เช่าคนอื่นๆ

ฉันนั่งลงที่ข้างๆแปลงดอกไม้ของฉัน พวกมันคือดอกทานตะวัน ในเวลานี้พวกมันอาจดูไม่สดใสแต่เมื่อยามใดที่มันต้องแสงอาทิตย์พวกมันจะดูสวยมากๆเลย

“ นี่พวกแกน่ะรู้ไหม....ว่าที่ฉันเลือกปลูกพวกแกน่ะอาจเป็นเพราะฉันอยากจะสดใสแบบพวกแกก็ได้นะ ”

ฉันส่งยิ้มให้กับพวกทานตะวัน ^^”

“ ทำไมกันนะฉันถึงไม่กล้าพอที่จะยิ้ม หัวเราะ หรือคุย กับคนอื่นได้เหมือนกับที่ฉันคุยกับแกนะ เฮ้อ.....”

“ เอาล่ะ...ฉันต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้ฉันไม่มีเรียนไว้ฉันจะมารดน้ำให้แต่เช้าเลยนะ ”

ฉันพูดพร้อมกับดันตัวเองให้ยืนขึ้น

เมื่อฉันหันหลังและกำลังจะเดินไปฉันก็ต้องหยุดชะงัก

เพราะตอนนี้ตรงหน้าฉันมีชายแปลกหน้าที่ฉันไม่คุ้นเคย

กำลังยืนพิงกำแพงข้างประตูทางลงดาดฟ้า มือสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับมองมาทางฉัน

นั้น.. เค้ายิ้มหรอทำไมกันล่ะ

รอยยิ้มนั้นมันช่างเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์อะไรขนาดนี้นะ

แล้วเค้าเป็นใครกัน !?

เวลานี้มันไม่เคยมีใครขึ้นมานี่น่า...

ทำไมกันสายตานั้น !?

หึ...หึ...

หัวเราะหรอ !? ทำไมกันล่ะ......

ในขณะที่ฉันกำลังสับสนอยู่จู่ๆ ชายแปลกหน้าเค้าก็พูดประโยคที่ทำให้ฉันตกใจหนักกว่าเดิม......

เจอกันบทแรกน้าาา^^"