We are alway [รักผู้หญิงหรือนางมาร]

ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเเล้ว รวมถึง 'เขา' คนนั้น

เพราะการก้าวเข้ามาในบ้านที่มีความอบอุ่นกลับกลายเป็นไฟทำลายร้าง

ความรักของ 'บิดา' ที่เคยได้รับมันหายไปทีละนิด พร้อมกับอาการของ 'มารดา'

พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม น้องเล็ก

กลายเป็นอีกคนเช่นเดียวกับฉันในตอนนี้ ไม่เหลืออะไรเเล้ว นอกจาก....ญาติ พี่ชาย พี่สาว  น้องสาว

บ้าน พิพัธณาวชิรากุล

            ใบหน้าหวานใสของ 'เจน หรือ เจนจิรา' ลูกสาวคนที่สี่ของที่นี่ใบหน้าถอดเเบบเเม่มาเต็มๆ ยิ้มเเย้มเป็นชีวิตจิตใจ ร่าเริงสดใส อ่อนหวานเเต่ไม่โง่นั่น ทำให้มีหนุ่มๆมารุมขายขนมจีบอย่างมาก เเต่ว่าละ มีพี่สาวทั้งสองเเละพี่ชายอีกหนึ่ง บวกกับน้องสาวอีก ไม่มีใครมาเเตะต้องเธอได้สักคน คิดเเล้วก็น่าขำเสียจริง สุดท้าย เธอก็มีเเฟนนั่นก็ คือ  ไวยาภัทร หรือ ไว  เเละเลิกกันไปเพราะนังผู้หญิงพวกนั้นอีกเช่นเคย

"เจน มาหาเเม่เร็ววลูก" ผู้หญิงจิตใจดี อ่อนหวานเเต่เเข็งเเกร่งท่านคือคุณเเม่ของฉันค่ะ

"ค่ะคุณเเม่" เด็กน้อยวัยสี่ขวบวิ่งดุ๊กดิ๊กๆไปหาคุณเเม่ เดละเป็นภาพที่ใครได้เห็นเเล้วบอกเลย น่าเอ็นดูในสายตาของเหล่าพี่ๆมากนัก พวกเขาไม่เคยอิจฉาเด็กน้อยเลย เพราะเด็กคนนี้คือความสุขขอวพวกเขา เป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะ สร้างสีสันให้บ้านนี้

"พี่ใหญ่ขา พี่รองขา พี่สามขา มาหาน้องกับคุณเเม่ๆเย้วๆๆ" เสียงน้อยเจื้อยเเจ่วดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจนตาหยี่รามไปถึงดวงตาคู่นั้น คนเป็นพี่ที่ถูกเรียกก็รีบวิ่งมาทันที

      จากนั้นเด็กทั้งสี่คนก็กอดคนเป็นมารดาให้กำเนิดอย่างรักใคร่ ผู้เป็นเเม่เห็นเหล่าลูกๆมากอดก็อดยิ้มไม่ได้  พลันนึกถึงประมุขของบ้านอย่าง คุณเทวา ก็ไม่ได้กลับมาบ้านสร้างความเจ็บปวดให้กับภรรยา อย่าง ภัทรดา ไม่น้อยเลยทีเดียว

"เเม่ขา" ร่างบอบบางในชุดนอนลายเป็ดสะดุ้งตื่นสุดตัว เมื่อคืนเราฝัน... ฝันถึงเเม่ 'คุณเเม่อยู่ที่ไหนคะ เจนคิดถึงคุณเเม่เหลือเกิน' ใบหน้าสวยฉายเเววความเศร้าออกมาก่อนที่จะมีน้ำตาเเห่งความคิดถึงไหลออกมาเป็นสายเมื่อนึกถึงวันที่เเม่เธอได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เเม่เธอเปลี่ยนไปตั่งเเต่คนพวกนั้น 'ก้าวเข้ามา!'

     เจนเดินออกไปสูดอาการบริสุทธิที่สวนหน้าบ้านเพราะนี่เป็นเวลาราวๆ ตีห้าตรึ่ง ออกไปก็พบเจอกับพี่รองยืนอยู่เเววตาของพี่รองไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด

"พี่รอง" เสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้คนที่ถูกเรียกอย่าง พี่โซล หันมา

"ฝันหรอเจน" โซลถามเจนด้วยเสียงสั่นๆ เสียงที่บ่งบอกว่าตัวเธอเองก็ฝันเช่นกัน ฝันเรื่องเเม่ เเละ เรื่องบ้านลุกเป็นไฟ

"พี่รองก็ฝันหรอคะ?" คนถามเอียงคอน้อยๆมองพี่สาวของตัว เเละเเน่นอนท่าทางน่ารักเเบบนี้ของเด็กตรงหน้าก็ทำให้เธอยิ้มออก

"ใช่ พี่คิดถึงเเม่ เเม่น่าจะเอาเราไปด้วย พี่ไม่ต้องการสมบัติบ้าบออะไรนั่นเพราะไม่ได้ทำให้พี่สุขใจเลย" เสียงพี่สาวเธอสั่นนิดๆ 

"เราต้องอยู่เพื่อเเม่นะพี่โซล เราต้องตามหาเเม่" ยิ้มน้อยๆของน้องสาวเป็นเเรงผลักดันให้ทุกคนมีกำลังใจต่อไป ใช่เเม่หนีไปทำไมเราจะไม่รู้เล่า

6.30 น

       เมื่อทุกคนทยอยลงมาหมดเเล้วก็มานั่งรอที่โต๊ะอาหาร ยกเว้น เเม่เลี้ยง เเละน้องสาวต่างมารดาอีกสองคน

    เจ้นท์ หรือ พี่ใหญ่มองไปที่นาฬิกาก็พบว่า พึ่งหกโมงครึ่ง สงสัยพวกนั้นยังไม่ตื่นเเต่จริงๆเเล้วสามคนนั้นตื่นนานเเล้วเเค่อยากถ่วงเวลาอีกสักนิดเป็นการสร้างความสะใจให้กับเเม่ลูกสามคนนั้น เเต่หารู้ไม่ว่า เมื่อคุณหนูสี่ของบ้านออกปากเองมีหรือใครจะกล้าขัดขวาง

"เเม่บ้าน ตักข้าวเลยค่ะ" เสียงเย็นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางสีชมพูนั้นทำให้ประมุขของบ้านถึงกับคิ้วกระตุก

"คนยังมาไม่ครบ" เสียงของประมุขบ้านดังขึ้นเย็นไม่เเพ้กัน

"เเล้วไงคะ?" เจนได้เลิกคิ้วเป็นการถามผู้เป็นพ่อทันที "รักษาเวลาไม่เป็น ก็ไม่ต้องกิน คิดอะไรมากกันละคะ" เสียงที่เอ่ยออกไปเป็นเสียงที่ไม่มีใครกล้าขัด

   เสียงฝีเท้าหนักๆเดินลงมาจากบันไดไม่ได้ทำให้ใครหันไปมองเลยนอกจากผู้เป็นพ่อ ปรากฎว่า เป็นดังความคิดเเม่เลี้ยงเดินลงมาพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น ตามด้วยลูกอีกสองคน

"คุณพี่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เสียงอ่อนหวานที่เเฝงไปด้วยความจะริตจะกร่านเอ่ยออกมา

"ทำไมคุณหนูๆไม่รอเเม่ละคะ" เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยออกมาอีกที

"...." ไม่ได้การตอบรับจากใครสักคน

"พวกพี่ไม่มีมารยาทหรือคะ ทำไมไม่รอพวกเรา" ใบหน้าของ หลิน เอ่ยขึ้น

"เเล้วพวกเธอมีมารยาทหรือไรลงมาช้า เเละมารยาทบนโต๊ะอาหารไม่ควรพูดคุยกัน จำไม่ได้? เเล้วยังกล่าวหาว่าเราไม่มีมารยาทอีกใช้อะไรคิด" เสียงของพี่สามหรือ เฟย์ เอ่ยขึ้น เมื่อคืนเธออ่านนิยายจีนมาเลยอยากลองบ้างจะเป็นไรไปเล่า เเละไม่พลาดที่น้องเล็กของบ้านจะเสริม "อย่าว่าให้คนอื่นเเล้วเข้าตัวเองอีกนะ มันจะเจ็บจนเเค้นเลยละ" น้องเล็กกล่าวขึ้นด้วยคำพูดที่ไม่เเพ้ผู้เป็นพี่ ไปร์ท คือชื่อของน้องเล็กคนนี้

"ลงมือกินเถอะ ก่อนที่จะกินไม่ลง" เสียงเย็นเชียบเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เเววตาว่างเปล่ามากกว่าใคร เเววตาที่ไร้ความรู้สึก ร้อยยิ้มที่เย็นยะเยือก ถูกเเสดงออกมาเเต่มีหรือที่เหล่าพี่ๆจะไม่รู้ว่าน้องคนนี้กำลังจะถล่มบ้านตัวเอง

ความเย็นที่เป็นเอกลักษณ์ในตอนนี้

ความว่างเปล่าของดวงตา

การไร้ความรู้สึกของหัวใจ

.............................................

TBC.

 สวัสดีค่า เป็นการเปิดเรื่องใหม่เด้อ เรื่องนี้มันหน่วงมากเลยนะคะ ไม่ไหวเเนะนำกดออกเลยนะคะ ตอนนี้ไรท์มาสายดราม่านั่นเอง อาจจะมีหวานน้อยกว่าขม หรือหวานมากกว่าขมก็ต้องติดตามนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะงับ❤