On my way

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้แต่ง :: จีส โกรว์

เนื้อเรื่อง

        

                “ว๊ากกก ฮ่าๆๆๆๆ ><” เสียงหัวเราะของจีส หัวโจกกลุ่มพวกกากเดนผู้ซึ่งสิงสถิตอยู่บริเวณหลังห้องเป็นนิจ  หัวเราะขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวใคร   

                จีสเป็นเด็กหนุ่มร่างสูง   ตาเรียวเล็กสวยงาม(ตี๋อ่ะแหละ)  ผิวอันขาว(เกือบๆจะเนียน) ตัดกับผมสีดำขลับของเขาเป็นอย่างดี  ถ้าไม่ติดที่ปากมอม(หมา) คงจะดีขึ้นมาก

                “ฮืออ~~”  เสียงร้องของเฟิร์ส เพื่อนชาย(?) ของเขาดังขึ้นหลังจากพบว่ามีคนที่คุณก็รูว่าใครเอาหมากฝรั่งมาตั้งไว้บนเก้าอี้ของเขา  ก่อนจะวิ่งปาดน้ำตาออกจากห้องไป

                “อ๊า  ฮ่าๆๆๆๆ” จีสและผองเพื่อนยังคงหัวเราะชอบใจกันต่อโดยไม่มีคำว่า สำนึกผิดอยู่ในหัวเลยสักนิดเดียว

                “ไอตี๋ บ๊วยสี่เม็ด เอร๊ย!!  ไม่ใช่   ... แกสำนึกผิดบ้างรึเปล่าห๊าที่แกล้งเพื่อนอย่างนั้นน่ะ!!” พิม เพื่อนเก่าแก่ของจีสสมัยเรียนประถม 1 กล่าวขึ้นในฐานะของหัวหน้าห้องผู้มีหน้าที่ดูแลเพื่อนๆ

                “คิดว่าไงล่ะ” จีสนั่งไขว่ห้าง กระดิกขา  พร้อมกับแคะขี้มูก ราวกับกำลังท้าทายอำนาจมืดของพิมอยู่เลยทีเดียว

                “แก๊~” หลังจากนั้นไม่นาน จีสและผองเพื่อนก็ได้รู้ว่า รสชาติของดินเป็นยังไง...

หลังเลิกเรียน (เสียงหล่อมากๆ)

                “เธอนี่น้า....ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าต้องทำตามหน้าที่ของหัวหน้าห้อง  แต่ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”  จีสบ่นอุบขณะที่กำลังเลียไอติมชำระคราบเลือดในปาก ซึ่งพิมเพื่อนรักได้ซื้อให้เพื่อเป็นการไถ่โทษ

                “โหย แค่นี้เล็กน้อยน่า  ยังไม่ชินอีกเหรอ? ฮะๆๆ” พิมตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะถูกใจ

                ทั้งสองเดินไปสักพัก ก็ถึงบ้านของพิม

                “พิม...เอ่อ....ฉัน....” จีสทำท่าตะกุกตะกักราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง  พิมรออยู่นานสองนาน แต่จีสก็ไม่พูดอะไร จนกระทั่ง...

                “แฮ่ม!” เสียงกระแอมกระไอของผู้เป็นพ่อของพิมดังขี้น  จีสยิ้มแห้ง ก่อนจะขอตัวลากลับบ้านของตนด้วยสีหน้าราวกับหมาหงอย

วันต่อมา...

                “แก๊~~” เสียงของพิมยังคงดังขึ้นในห้อง 3/1 ทุกเช้า  จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของชาวห้องเลยก็ว่าได้

                “ฮะๆๆ...หืม?  แอ๊คคค!!” ....และก็เช่นเดียวกันจีสจะหัวเราะกับการได้แกล้งเพื่อนทุกเช้า แล้วตามด้วยเสียงอันน่าอนาถทุกเช้า...

                “เอาล่ะทุกคน เงียบๆหน่อย อีกไม่กี่วันเราก็จะจบม.3กันแล้ว..และทางโรงเรียนได้ตกลงแล้วว่า จะจัดงานเลี้ยงอำลาให้นักเรียนทุกคน  ครูเลยอยากให้ทุกคนเตรียมชุดหล่อๆสวยๆไว้มางานได้เลยนะฮ้า!!” ....ไม่เหลือคราบครูเลยสักนิด   ครูปราโมทย์ที่ปกติจะทั้งดุ  ทั้งเข้ม เป็นที่เกรงกลัวของเด็กทั้งสายชั้นกล่าวขึ้นโดยไม่อายฟ้าดินก่อนเดินออกจากห้อง   ทั้งห้องเงียบกริบ นักเรียนทุกคนต่างคิดไปในทางเดียวกัน......ครูเป็น........ตรุ๊สสินะ

                คนในห้องต่างจับจองคู่เต้นรำกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเหลือสองคน....หัวหน้าเจ้าระเบียบ และ หัวโจกกลุ่มเด็กหลังห้อง..           

                “เอ่อ....ถ้ายังไง มาคู่ฉันก็ได้นะ” พิมกล่าวขึ้นด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อย

                “ฉันก็ไม่รู้จะคู่ใคร ยอมทนคู่เธอไปก่อนก็ได้” ถึงแม้ปากของจีสจะพูดไปแบบนี้ แต่ในใจ...เยส! หึๆ ฮ่าๆๆ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!!

                เนื่องจากฉากนี้ไม่ค่อยสำคัญจึงขอข้ามไปเลย  เพระไรเตอร์ง่วงนอนแล้ว....

                และแล้วก็วันงาน...(โคตรเร็วอ๊า!!)            

                งานเต้นรำของโรงเรียนดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมากเพราะจัดในช่วงเย็น  แต่ถึงแม้จะแปลกอย่างไร นักเรียนก็มิได้ใส่ใจมากนัก เพราะสิ่งสำคัญอยู่ที่การได้พบเพื่อนต่างหาก

                “โอ้! ดูนั่นสิ! หัวหน้าแหละ!” เพื่อนในกลุ่มของจีสคนหนึงกล่าวขึ้นเพื่อเรียกความสนใจของทุกคนไปยังพิม  ไม่ผิดเพี้ยนจากในหนังเลย  พิมที่ปกติดูเฉิ่ม แต่วันนี้กลับสวยที่สุดในงานเลยทีเดียว   จีสถึงกับต้องตะลึงอยู่นานสองนาน

                ทั้งสองเดินไปกินไปตลอดทั้งงาน  ปิดท้ายด้วยการเต้นเพลงอะคูสติคอันไพเราะ  ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่มีดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าให้เห็นอยู่รำไร หลังจากเต้นเสร็จทั้งสองก็แยกออกไปหาที่นั่งอันเงียบสงัด

                “พิม....ฉัน...ฉัน...ฉัน” เสียมาดหัวโจกสิ้นดี  จีสติดอ่างแบบกะทันหันเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขากำลังจะพูด

                “นายชอบฉันใช่มั้ยล่ะ?” พิมกล่าวขึ้น ทำเอาจีสค้างเลยทีเดียว

                “ระ รู้ตั้งแต่ตอนไหน?”

                “ป.3”

                “ถ้าอย่างนั้นเรา...เรามาคบ...แบบว่า” จีสกล่าวติดอ่าง

                “เสียใจด้วย  แต่ฉันว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ” คำกล่าวตัดบทของพิมทำเอาจีสน้ำตาแทบร่วง  แต่เขาก็ต้องทนกลั้นไว้และลุกขึ้นยืน

                “อื้ม...กลับกันเหอะ  ไป   เดี๋ยวฉันไปส่ง” จีสพูดทิ้งท้ายก่อนเดินนำพิมไป  และไม่ลืมที่จะปาดน้ำตาหยดแรกและหยดสุดท้ายของชีวิตเขา

                “อื้ม! ^^” พิมถึงกับยิ้มออกที่เพื่อนของเธอเข้าใจความรู้สึกของเธอ....

.               ....เข้าใจตลอดมา และจะยังคงเข้าใจเธอตลอดไป....

                ค่ำ คืนนั้นมีเพียงเสียงก้าวเดินของชายหญิงทั้งสอง เดินไปพร้อมๆกัน...ถึงแม้คนอื่นจะดูเหมือนเรื่องไร้สาระที่จะทนกับความเจ็บ ปวดที่ไม่สมหวังในรัก....แต่สำหรับเขา  แค่ได้เดินเคียงคู่กับคนที่รัก ไม่ว่าในฐานะใด เขาก็พร้อมจะเดินเคียงคู่กันไป      ตลอดกาล.....

                                ---------------------------------------------------------------------------------

ปล. จีส(หรือตัวผม) ยังเลือกเส้นทางของตัวเอง  แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม....ผมก็ยินดีที่จะเลือกทางเดิม .........แล้วคุณผู้อ่านล่ะ?   ตอนนี้กำลังเดินในหนทางของตัวเองอยู่รึเปล่าครับ?