[END] [Mpreg] Royal Gentlemen #สุภาพบุรุษมบ (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 ❁ คนน่ารัก 100% ❁

ตอนที่ 12

ที่มา 

บรรยากาศภายในรถ BMW I8 เกิดหมอกจาง ๆ ขึ้น ท่านชายมองลอบมองใบหน้าน่ารักของภรรยาตัวเล็ก ซึ่งตอนนี้ดูเศร้าหมองลงกว่าครั้งล่าสุดที่พบกัน ตนนั้นไม่กล้าสรุปว่าน้องเป็นอะไร จะเครียดเรื่องเรียนหรือเปล่า อยากจะไถ่ถามออกไป เพราะยามได้หันไปมองสบพักตร์มนงามของน้องยามเศร้าสร้อยแบบนั้น หัวใจแกร่งมันบีบรัดจนยากเกินบรรยาย

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ บอกพี่ได้ไหม” คุณชายตัวเล็กสะดุ้งเมื่อถูกเสียงทุ้มจากสารถีสุดหล่อเอ่ยถาม จากที่เหม่อลอยคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับเจ้าของเสียงทุ้มกับผู้หญิงอีกคนแล้วใจดวงน้อยหม่นลง ตอนอยู่กับเพื่อนสนิทมันบรรเทาไปบ้างแล้ว แต่พอมาเจอหน้าพี่ชายมาร์คแล้ว มันก็สลัดออกจากหัวไม่ได้สักที

“เปล่ากระหม่อม” ตอบเสียงแผ่ว ทั้งยังฝืนยิ้มออกไปเพื่อไม่ให้อีกคนกังวลใจไปกับความคิดตน

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถตบตาท่านชายนายเรือไปได้ หม่อมเจ้ามกรธวัชไม่สามารถปล่อยผ่านมันไปได้หรอก ดูก็รู้ว่าน้องกำลังฝืนใจทำเหมือนไม่มีอะไร แต่รอยยิ้มที่เคยสดใสกลับไร้แววเช่นนั้นมันหลอกเขาไม่ได้

“อย่าโกหกพี่”

“...”

“น้องแบม”

นะ น้องแบมเหรอ...

จู่ ๆ ใบหน้าหวานก็เห่อแดงขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าน้องจากปากอีกคน ไม่เคยมีใครเรียกเขาว่าน้องเลยสักครั้ง เพราะแต่แรกเริ่มเขาเป็นคุณชายตระกูลดัง แต่ก่อนนอกจากคุณแบมแล้วก็จะถูกเรียกว่าคุณชาย ส่วนคำว่าน้อง... ไม่เคยเลย ทุกคนเรียกตามเหมือน ๆ กันหมดจนคุณแบมเองก็ชินกับสรรนามนี้

แต่ว่าทำไมท่านชายนายเรือถึงมาเรียกแบบนั้นล่ะ... ทำคุณแบมเป็นโรคหัวใจอีกแล้ว เอ... หรือคุณแบมเป็นไบโพล่า เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็เขิน...

“คุณแบมเปล่าเป็น... พี่ชายมาร์ครีบกลับวังเถอะนะครับ คุณแบมหิว” คนตัวเล็กเฉไฉไปเป็นอื่น ปากบางเม้มแน่น เสตากลมโตคู่สวยมองข้างทางแทน

ทำไมพี่ชายมาร์คยังไม่ยอมออกรถออกจากคณะอีกนะ คุณแบมไม่อยากอยู่ในรถกับพี่ชายมาร์คนาน มันไม่ดีกับใจคุณแบมเลย

กลับกัน เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคุณแบม ท่านชายมาร์คก็เบาใจมากขึ้น กลายเป็นว่ายิ่งเห็นแก้มกลมเปลี่ยนสีเป็นเชอรี่สด ตนยิ่งกระหยิ่มในใจ ดูก็รู้ว่าเพราะอะไร เขาจงใจเรียกอีกคนแบบนั้น เพราะไม่อยากซ้ำกับใครในโลกนี้ อยากเป็นหนึ่งเดียวของคนตัวเล็กในทุก ๆ เรื่อง

“ถ้าอย่างนั้นเราแวะทานอะไรกันก่อนไหมคะ” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กคงไม่ยอมปลิปากบอก ท่านชายจึงยอมแพ้ที่จะคาดคั้นอะไรจากน้อง เพราะดูท่าแล้วคงเปล่าประโยชน์ คุณแบมน่ะดื้อเงียบจะตายไป ความจริงวันนี้ที่วังคงจัดสำรับสำหรับเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าแม่ครัวคงลงแรงทำอาหารสุดฝีมือรอต้นรับคุณชายคนโปรดคนใหม่ แต่ถ้าหากน้องหิว เขาก็จะพาไปทานอาหารก่อนแทน

“ไม่เอาหรอกกระหม่อม คุณแบมอยากทานอาหารฝีมือแม่เล็ก” แม่เล็ก คือหัวหน้าแม่ครัวของวัง คุณแบมมักจะเข้าไปคลุกตัวอยู่ในครัวบ้างยามว่าง หาใช่เข้าไปทำเพราะอีกคนทำอาหารไม่เป็น แต่เพราะมักเข้าไปอ้อนให้หัวหน้าแม่ครัวทำขนมอร่อย ให้ทายต่างหาก เพราะแบบนี้ไงคนในวังเทวะโรจนหิรัญ ถึงได้หลงคุณแบมเสียยกวัง

โดยเฉพาะสารถีคนนี้น่ะ

“อย่างนั้นพี่จะรีบพากลับนะคะ”

“อื้อ”

น้องตอบรับด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นบรรยากาศภายในรถก็กลับมาสดใสอีกครั้ง คุณชายตัวเล็กลืมเรื่องเครียดก่อนหน้าไปเสียสนิท ดูเหมือนว่าจะลบออกไปจากหัวราวกับไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ยิ่งนึกถึงอาหารแสนอร่อยที่รออยู่ ความเครียดทั้งหลายก็มลายสิ้น เมื่อไหร่จะถึงวังสักทีน้า...

“กลับมาแล้วเหรอคะทั้งคู่ มาเร็ว วันนี้ห้องครัวทำอาหารโปรดไว้รอคุณแบมเต็มโต๊ะเลย” ท่านหญิงม่านฟ้าเอ่ยพลางอ้าแขนรับลูกสะใภ้อย่างเคยชิน ร่างเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กไปโอบรัดร่างเพรียวบางของมารดาสามีอย่างออดอ้อน คุณแบมรักเด็จแม่ เพราะท่านเหมือนมารดาตน พอได้อยู่ใกล้ทำให้คลายคิดถึงคนที่วังภูวกุลได้บ้าง

ท่านชายนายเรือเดินสง่าตามหลังภรรยาตัวเล็กเข้ามา มองภาพที่มารดาตนโอบรัดคนน่ารักพลางคลี่ยิ้มบาง ๆ ภาพบรรยากาศน่ารักภายในครอบครัวเทวะโรจนหิรัญทำให้บรรดาค่าไพร่บริวารที่แอบมองยิ้มตามกันไป คุณแบมเข้ามาเสริมความน่าอยู่ให้กับวังขึ้นไปอีก คนที่มีพลังบวกท่วมท้นเช่นคุณแบมมองแล้วมีความสุขจริงเชียว

“ขอบคุณนะครับแม่เล็ก” หันไปขอบคุณหัวหน้าแม่ครัวที่ยินกุมมือรอรวมอยู่กับบรรดาคนครัวคนอื่นเช่นทุกครั้ง จนได้รอยยิ้มอบอุ่นจากหญิงวัยกลางคนร่างท้วม บุคคลที่หลงคุณแบมมากเป็นอันดับต้น ๆ ของที่นี่

ดูจากขอโปรดเกือบห้าอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารก็พอจะยืนยันได้

“ทานให้อร่อยนะคะคุณแบม”

ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างให้ปิดท้าย ก่อนจะเดินวนไปนั่งข้างสามีตัวสูงที่ลงไปนั่งก่อนแล้ว วันนี้พระองค์ท่านมีราชการต่างจังหวัด จึงทำให้บรรยากาศอบอุ่นจึงไร้ประมุกใหญ่แห่งวังแห่งนี้ คุณแบมอดเสียดายเหมือนกันที่เด็จพ่อไม่ได้มาทานอาหารอร่อยเช่นคนอื่นตอนนี้

“วันนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้างคะคนเก่ง” ท่านหญิงเอ่ยถามคนที่กำลังตักคาโบโร่น่าแฮมชีสของตนขึ้นทางอย่างเอร็ดอร่อย เป็นคาโบโร่น่าจานเดียวที่อยู่บนโต๊ะอาหารแห่งนี้ เนื่องจากคนในวังไม่มีคนทานแบบคนตัวเล็กได้เลย ติดอาหารรสจัดมากกว่าอาหารอิตาเลียน แต่เพราะเป็นของโปรดของคนตัวเล็ก แม่ครัวก็พร้อมจะทำให้เสมอนั่นแหละ

“คุณแบมเข้าแลปกระหม่อม เป็นแลปไม่ยากแล้วก็สนุกมากเลย” น้องตอบอย่างร่าเริง ยิ่งทำให้ท่านหญิงเอ็นดูมากขึ้นจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบศีรษะกลมของลูกสะใภ้ ที่ขึ้นแท่นเป็นลูกรักยิ่งกว่าลูกชายในไส้ แต่ถึงอย่างนั้นท่านชายมาร์คก็หาได้น้อยใจ เพราะต่อให้เด็จแม่โอนกรรมสิทธิ์ทั้งหมดของตนให้น้องหมด เขาก็ยินดี

เปย์กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

“สนุกอย่างไรก็ไม่รู้สิครับ กลับมาถึงได้หน้าเศร้าเป็นแมวหงอย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาท่านกลางบทสนทนาระหว่างมารดาผู้บังเกิดเกล้าและภรรยาตัวเล็ก บางเล็กเบะคว่ำลงจนคนมองหมั่นเขี้ยวอย่างจะบีบสักที พี่ชายมาร์คนี่ช่างตื้อจริงนะ นึกว่าจะลืมไปแล้วแต่ยังจะวนกลับมาถามอีก

ก็ใครมันจะกล้าพูดกันเล่า

“เอ๋... มีอะไรกันคะสองคนนี้ บอกแม่ได้ไหม” ท่านหญิงถามอย่างเป็นห่วง ยิ่งเป็นเรื่องของลูกสะใภ้คนโปรดยิ่งเป็นกังวลใจเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อเห็นคนอาวุโสกว่าเป็นห่วง คุณแบมยิ่งลำบากใจที่จะปิดบังต่อ

ท่านชายลอบมองปฏิกิริยาของภรรยาตัวจ้อยก็นึกคำ ตากลมรุกริกไปมาช่างน่าเอ็นดู เหมือนเด็กกำลังมีความผิดแต่ถูกจับได้ แม้อยากจะโกหกเอาตัวรอดแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวถูกดุ ไม่รู้ทำไมมองไปแล้วอดจินตาการถึงแมวหงอยเพราะถูกอดมื้อเย็นเลย

เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะช่วย ไม่อยากแกล้งน้องแล้ว

“เด็จพ่อฝากเรื่องคุณสิณีให้เด็จแม่ช่วยจัดการด้วยนะครับ” ท่านชายเอ่ยขัดอีกครั้ง เปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องอื่นเบี่ยงเบนความสนใจของแม่ตนแทน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะท่านหญิงไม่ได้คาดครั้นเอาคำตอบของคนตัวเล็กแล้ว

เห็นอีกคนแอบลูบอกแล้วถอนหายใจแล้วก็เอ็นดู ทำไมต้องน่ารักทุกเรื่องแบบนี้นะตัวเล็ก

“ทำไมเป็นแม่ล่ะคะชายมาร์ค เราน่ะ หัดออกงานสังคมเสียบ้างสิ” ท่านหญิงบ่นอุบ ความจริงเรื่องงานสังคมตนไม่เกี่ยงอยู่แล้ว แต่งานที่คุณหญิงภรรยานายพลท่านเป็นงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวที่พึ่งเรียนจบมาจากแคนนาดา แวดวงทหารอากาศด้วยกัน แต่ลูกชายตนกลับไม่มีท่าทีคิดจะไปร่วมยินดีด้วย

“ลูกมีงานสำคัญต้องทำช่วงนั้นครับเด็จแม่” เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอ่ยดังนั้น ตนก็จนปัญญา ใจจริงอยากจะชวนลูกสะใภ้ของตนไปด้วยอีกคน แต่วันงานคุณแบมติดไปเข้าค่ายอย่างที่เคยแจ้งไว้แล้ว เฮ้อ เห็นทีคงต้องไปคนเดียวอีกละมั้ง พระองค์ท่านนั้นคงยังไม่กลับจากต่างจังหวัด

“อย่าเศร้าไปแล้วนะครับเด็จแม่ ไว้คุณแบมกลับมา คุณแบมจะซื้อทาร์ตไข่ยี่ห้อดังแถวเมืองที่คุณแบมไปค่ายมาฝาก รสชาติดีอย่างดีนี้เลย”

แต่เมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยปลอบใจ มีหรือที่ท่านหญิงม่านฟ้าจะไม่หาย นึกขอบคุณสัญญาใจของสามีตนและเพื่อนสนิท การมีลูกชายตัวเล็กเพิ่มมาอีกคนแบบนี้ทำให้บรรยากาศรอบวังมีแต่ความสุขเสียยิ่งกว่าอะไร

มื้อค่ำวันนั้นจบลงด้วยการที่ท่านชายร่างสูงพาภรรยาตัวเล็กขึ้นมายังห้องนอนกว้างของตน ซึ่งตอนนี้มีผู้ร่วมเป็นเจ้าของมาสักระยะ ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นเพราะเมื่อเดินเข้ามาแล้ว คุณชายคนโปรดของเด็จแม่ก็วิ่งแจ้นเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อย ส่วนท่านชายก็เดินไปยังโซฟาทรงคลาสสิกและคลายกระดุมเม็ดบนของเสื้อออกพร้อมทั้งทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวนั้นไปด้วย

คิ้วเข้มขมวดลงพลางครุ่นคิด พูดถึงเรื่องค่าย คำพูดของท่านหญิงเพื่อนตนก็เข้ามาในหัว เรื่องของพี่ชายคุณ บุคคลอันตรายสำหรับเขาในเวลานี้ อีกคนถูกขึ้นบัญชีอย่างไม่รู้ตัว เมื่อทำท่าสนิทสนมและสนใจภรรยาเขาเมื่อคราวก่อน ถึงแม้ว่างานนี้ตนจะเป็นกัปตันเรือบินเอง แต่ถึงอย่างนั้นคงไม่ได้สนิทชิดใกล้เท่าคุณชายท่านนั้นหรอก ยอมรับเลยว่าเขาคิดมาก ยิ่งเป็นเรื่องของคุณแบมเขายิ่งคิด ทั้งที่มันยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำกลับหวไงได้ขนาดนี้

เฮ้อ... ทำไมต้องน่ารักมากด้วยคะ พี่เหนื่อยเพราะหวงเราจะแย่แล้ว

  

เสียงประตูห้องน้ำถูกออกมา พร้อมร่างนุ่มนิ่มของน้องน้อยในชุดนอนลายปีเตอร์แพน คุณแบมมักมีชุดนอนลายน่ารัก ๆ แบบนี้เต็มตู้ ที่วังภูวกุลเลี้ยงลูกหลานมาอย่างไรให้น่าเอ็นดูได้ขนาดนี้นะ

เด็กน้อยของพี่ชายเนียร์เดินมาเข้ามายังเตียงนอน คนน่ารักลอบมองร่างสูงใหญ่ที่นอนพิงพนักโซฟาแล้วแหงนหน้ามองฟ้า ใบหน้าคมคายหลับพริ้มแต่พระขนงเข้มกลับขมวดชนกันราวกับมีเรื่องให้เครียดมากมาย คุณแบมปลอมตัวเป็นตีนแมวย่องเบาไปใกล้อีกฝ่าย  จนกระทั่งร่างระหงส์น้อยย่อตัววางคางเล็กลงกับหัวเข่าตนเอง ตากลมกระพริบปริบมองอย่างฉงน

เหตุใดท่านชายผู้นี้ถึงได้หล่อเหลาแม้ยามหลับตากันนะ

“พี่คิดค่าแอบมองนะคะ” เสียงทุ้มแหบลงทำเอาคนแอบมองสะดุ้งหงายหลังดังตุบ ร่างน้อยลูบก้นตนเองปลอย ๆ น้ำตาคลอน่าสงสาร แต่ถึงอย่างนั้นตัวต้นเหตุกลับลืมตามามองกันอย่างขบขัน ใจร้ายนักจริง

แต่ไม่นาน คนใจร้ายคนนั้นก็เข้ามารวบร่างเล็กขึ้นตัวปลิวราวกับน้องเป็นหมอนขนเป็ด คุณแบมถูกท่านชายอุ้มขึ้นท่าสาวมาวางลงที่เตียงกว้างของเราทั้งคู่ ท่านชายมาร์ควางน้องที่ปลายเตียงก่อนที่ตนเองจะเป็นฝ่ายนั่งลงกับพื้นระหว่างขาเรียวเล็ก คนเจ้าเล่ห์โอบรัดเอวบางไม่ต่างจากสตรีไว้แน่น ฝังหน้าคมคายไว้กับท้องแบนราบอย่างถือตน สูดดมกลิ่นประจำตัวยามอาบน้ำเสร็จใหม่อย่างเต็มปอด ไม่ได้สนใจคนน่ารักที่นั่งหน้าแดงก้มหน้าหงุดกับการกระทำอันอุกอาจ

“พะ พี่ชายมาร์คเป็นอะไรหรือเปล่ากระหม่อม”

“ค่ะ พี่กำลังคิดมาก”

“เอ๋... คิดมากเหรอ”

คิดมากจนแทบจะระเบิดออกมา เพียงยิ่งคิดเรื่องคุณชายคุณยิ่งปวดหัว ยอมรับเลยว่าตอนนี้หัวใจสิงห์กำลังอ่อนไหวราวกับแก้วเปราะ ใยเพียงเรื่องของคนตัวเล็กเพียงกอดก็หายไปในอ้อมแขนแล้วคนนี้ กลับทำให้ตนกลายเป็นคนอ่อนไหวถึงขนาดนี้

“พี่อยากให้น้องแบมอยู่แต่ในวัง ไม่อยากให้ออกไปพบใครเลย”

น้องแบมอีกแล้ว...

พี่ชายมาร์คจะรู้ไหมว่าการเรียกสรรนามเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนแมวตัวโตแบบนั้นมันทำให้เขาใจเต้นแรงแค่ไหน คุณแบมเม้มปากแน่นราวกับบางอย่างในใจมันกำลังจะทะลักออกมา ผู้ชายตรงหน้านี้อันตรายเสียใจคุณแบมกลัว กลัวว่าถ้าหากอยู่ใกล้นานกว่านี้ ตนคงได้สำลักความเขินจนตายไปเลย

“อย่าเรียกแบบนั้นสิกระหม่อม”

“ทำไมคะ... คุณแบมไม่ชอบเหรอ”

ตาคมกริบดั่งพร้างามเหลือบมองคนที่อยู่สูงกว่าเพราะตนนั่งลงตรงพื้นที่ปูพรมสีกรมเข้ม ทั้งที่เป็นถึงเชื้อพระวงศ์แต่หาได้แคร์ไม่เมื่ออยู่กับภรรยาตน เขาไม่สนยศศักดิ์ใด เพราะถือให้น้องนำตนเสมออยู่แล้ว

“อย่าขี้โกงกันสิ ทำแบบนี้คุณแบมก็แย่นะกระหม่อม” น้องหลับตาแน่น ใบหน้าหวานติดงอแงไม่กล้าสบตากับคนที่มองมา ท่านชายยิ้มเอ็นดู หากเจ็คสันหรือเจปมาเห็นคงคิดว่าเขาหลงเมียจนเป็นบ้าแล้วถึงได้นั่งยิ้มอยู่อย่างนี้

แต่ช่างสิ... เขาก็ ‘หลงเมีย’ จริงนี่นา

“อย่าแกล้งคุณแบมสิครับ... อะ อีกอย่าง คุณแบมถามอยู่แต่พี่ชายมาร์คยังไม่ตอบคุณแบมเลยว่าคิดมากหรือ แล้วทำไมต้องขังคุณแบมด้วย” น้องยอมลืมตากลมขึ้นมาสบกัน น้ำเสียงน่าฟังถามไถ่อย่างห่วงใย เพียงเท่านั้นเรื่องกลุ้มใจก่อนหน้าก็ทุเลาลงอย่างหน้าประหลาดใจ

“พี่ไม่อยากให้ใครเจอคุณแบม พี่ไม่อยากให้ใครหลงเสน่ห์ความน่ารักของภรรรยาพี่ พี่หวงค่ะ”

หวงอะไรกันเล่า!

ท่านชายผู้นี้ใบหน้าฉาบด้วยสิ่งใดทำให้กล้าพูดออกมาได้อบ่างไม่อาบผีสางในห้อง... ไม่สิ ไม่พูดถึงคุณผี เพราะคุณแบมกลัว เอาใหม่... ใยไม่อายฟ้าอาบดินบ้างเลย!!

ท่านชายนายเรือลอบมองคนที่กลายร่างเป็นเชอรี่สดอีกครั้งด้วยรอยยิ้มแสนรัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก ไม่รู้จะพูดประโยคนี้อีกกี่ล้านคำกัน แต่คนตรงหน้านี้มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด ยิ่งกลายเป็นสีแดงสดแบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่

“คุณแบมไม่อยากคุยกับพี่ชายมาร์คแล้ว อีกอย่าง... ไปอาบน้ำนอนได้แล้วครับ พระองค์ต้องทรงงานเช้านะ” น้องเฉไฉไล่พี่ให้ไปอาบน้ำ ด้วยเพราะขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ท่านชายคงได้แกล้งตนเพิ่มแน่เลย

ท่านชายนายเรืออากาศหัวเราะในลำคอกับประโยคและท่าทางของน้อง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมทำตามคำของ่าย ๆ เพราะการได้สัมผัสร่างหอมระหงส์นี้แล้วยากจะผละออก ร่างหนายังคงซุกตัวที่ท้องแบนราบ โอบกอดรัดเอวบางอย่างหวงแหน ใจเขาสงบลงมาสักพักแล้ว ตอนนี้แค่กำลังกลายเป็นคนโลภมากเท่านั้น

ทั้งที่บอกว่ารอได้... แต่ผู้ชายยามใกล้คนรักหรือจะควบคุมได้...

“อะ อื้อ...”

เสียงครางแผ่วดังมาจากคนตัวเล็ก เมื่อถูกปากของคนเจ้าเล่ห์ขบลงที่หน้าท้องใกล้จุดอันตราย สองมือบางพยายามดันร่างของสามีออกหากแต่นั่นก็เป็นเพียงความพยายามที่สูญเปล่า เพราะไม่ได้ทำให้อีกคนขยับหรือไหวติงเลย แถมท่านชายที่แปลงร่างเป็นจอมลามกก็ยังเลื้อยมือเข้าไปยังชายเสื้อของน้องอีก

อันตรายอีกแล้ว

ผิวลื่นมือตกอยู่ภายใต้สัมผัสจากคนพี่อย่างต่อเนื่อง ท่านชายรู้อยู่แล้วว่าแท้จริงภายใต้ร่างบางเล็กของคุณแบมไม่ได้ผอมแห้งแต่อย่างใด จากที่ได้กกกอดอยู่ทุกวันจึงรู้ว่าผลของการชอบทานของคุณแบม ทำให้น้องนุ่มนิ่มเสียทุกสัดส่วน มันยิ่งทำให้คนหลงภรรยายิ่งหลงมัวเมาจนเสียสติ เป็นอีกครั้งที่คิดว่าตนจะคุมได้หากแต่มันกลับเลยเถิด

“คุณแบมขา... พี่ชายมาร์คไม่ไหวแล้วค่ะ”

สุรเสียงทุ้มกล่าวคล้ายคนเลื่อนลอย ยิ่งทำให้น้องเขินไปกันใหญ่ ยิ่งริมฝีปากนั่นปัดป่ายไปมาที่ตักของตน ขบเม้มที่ขาเรียวอย่างหื่นกระหายสติหลุดลอย คุณแบมเองยิ่งหวั่นกลัว กลัวที่จะคล้อยตามทั้งที่ใจยังไม่พร้อม

“พี่ชายมาร์คครับ งื้อ ยะ อย่ากัดนะ”

กึก

ท่านชายมาร์คหรือจะฟัง คนเอาแต่ใจเอาแต่ขบเอาแต่กัดที่ขาเขาอยู่อย่างนั้น มันไม่ได้เจ็บเลยแต่หากกลับรู้สึกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็น คุณแบมอ่อนประสบการณ์คลายเด็ก เพราะหม่อมเจ้าและหม่อมแม่ทั้งสามไม่เคยปล่อยปะละเลยน้อง คนตัวเล็กหรือจะทันเล่ห์เหลี่ยมจัดจ้านของคนกร้านโลกอย่างท่านชายได้ หากท่านชายไม่ยอมหยุดตนเอง อีกไม่นานน้องก็คงคล้อยตามเป็นลูกแมวน้อยแม้ใจจะไม่พร้อมอย่างที่เคยพูด

‘วันนี้ไปร้านคอฟฟี่ช็อปพี่กี้มา เจอท่านชายมาร์คกับท่านหญิงโชอาด้วยแหละ’

‘เหมาะสมกันจังเลยเธอ’

จู่ๆ เรื่องนี้ก็กลับเข้ามาในหัวอีกแล้ว

คุณแบมเงียบลงแม้ตอนนี้จะถูกรุกหนัก เห็นทีหม่อมเจ้าตรงหน้าคงไม่หยุด หรือเขาต้องร้องไห้โยเยแบบเดิม ถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่ชายมาร์คจะเบื่อไหมนะ ภายในหัวก็คิดถกเถียงตนไปด้วย คุณแบมกำลังลังเลว่าจะปล่อยเลยตามเลยดี หรือควรจะห้ามอีกฝ่ายด้วยท่าไม้ตาย แต่เรื่องเมื่อกลางวันกลับเข้ามาหลอกหลอนอีกครั้ง ท่านหญิงโชอากับพี่ชายมาร์คทั้งสองคนสนิทกันมาก  การแต่งงานของตนกับพี่ชายมาร์คเป็นการตัดสิทธิ์พระองค์หลาย ๆ เรื่อง ใช่ว่าคุณแบมจะไม่รู้ว่าผู้ชายก็คงมีความต้องการของตัวเองทั้งนั้น คุณแบมเป็นภรรยหากแต่สนองสิ่งใดสามีตนเองไม่ได้เลย แบบนั้นมันคงน่าเบื่อใช่ไหมล่ะ...

คุณแบมกลัวครั้งแรก หากแต่กลัวถูกเบื่อมากกว่า... แบบนี้คุณแบมควรทำอย่างไร

เสียงของน้องเงียบลงจนคนเป็นพี่ชะงักกลางครัน ครั้งนี้น้องไม่ได้ร้องไห้ แต่ใบหน้ากลับเหม่อจมอยู่กับความคิด ท่านชายจึงหยุดความกำหนัดของตนไว้เพราะใบหน้าเศร้าสร้อยนั้นกลับมาอีกครั้ง น้องมีความในใจอะไรกันแน่ หรือเพราะการกระทำเอาแต่ใจของเขามันทำให้น้องเสียใจ

คนพี่ได้แต่เฝ้าโทษตนเอง ส่วนคนน้องก็สับสน

คุณชายคนเล็กของวังภูวกุลกำลังกลัวถูกเบื่อ เพราะยังมีความคิดเด็ก ๆ อยู่กลัวเหลือเกินจะถูกเบื่อ ถึงแม้ท่านพ่อจะมีภรรยาสามคนแล้วบ้านตนจะอยู่อย่างเป็นสุข แต่ถึงอย่างนั้นความคิดของคุณแบมก็ไม่ได้กว้างคล้ายน้ำทะเลเช่นมารดา คุณแบมไม่อาจแบ่งความรักของสามีกับใครอื่นได้ แม้ท่านแม่จะมีความสุขที่เห็นท่านพ่อมีความสุข แต่คนเราไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน หากพี่ชายมาร์คอยากมีเมียมากกว่าหนึ่งคนเช่นเดียวกับชายส่วนใหญ่ในแคว้น ตนคงต้องเศร้าเป็นแน่

คุณแบมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแล้วใช่ไหม... ทั้งที่มอบอะไรให้ท่านชายไม่ได้เลยสักอย่าง

“เป็นอะไรคะคนดี อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ พี่ไม่แกล้งแล้วค่ะ” ท่านชายผู้ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างในความคิดน้องยังคงเฝ้าโทษตนเองอยู่ ดวงตากลมโตที่เคยสดใสหม่นลงเพราะเขาอีกแล้วจะให้รู้สึกอย่างไร ทั้งที่น้องบอกให้รอแต่ความละโมบของตนกลับบังตา

“พะ พี่ชายมาร์คเบื่อคุณแบมไหม...”

เบื่ออะไรกัน... ทำไมน้องถึงได้ถามเขาแบบนั้น

ท่านชายไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าเลยสักนิด เหมือนทุกอย่างผิดพลาดไปเสียหมด ยิ่งดวงตากลมคลอด้วยน้ำตา ยิ่งบีบหัวใจแกร่งเสียยกใหญ่ อะไรทำให้น้องคิดว่าเขาจะรู้สึกแบบนั้น ตนหรือจะเบื่อคนตรงหน้า ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้แล้วด้วย

คุณแบมไม่ได้ร้องไห้ออกมา เพียงแต่ใบหน้าและดวงตาแฝงไปด้วยความเศร้าที่กำลังกลัดกิน บรรยากาศอีโรติกกลายเป็นฉากดราม่าเสียอย่างนั้น ความกำหนัดหายไปจนหมดสิ้นแทบไม่ทัน คงต้องเคลียร์กันก่อนแล้วล่ะ

“พี่ไม่เคยเบื่อคุณแบมเลยนะคะ ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ”

“...”

“น้องแบมคะ... เงยหน้ามองพี่”

เป็นอีกครั้งที่ท่านชายเรียกคุณแบมด้วยคำว่าน้อง เพราะจับไต๋ได้ว่าน้องจะต้องเปลี่ยนสี อย่างน้อยอีกคนก็จะได้ไม่จมกับความเศร้าภายในใจ

“คุณแบมเป็นเด็กไม่ดี ทำหน้าที่ภรรยาให้พี่ชายมาร์คไม่ได้” น้องตอบเสียงแผ่วจนน่าสงสาร ทำเอาคนพี่ใจละลายเหลวไปหมด

นี่เขาทำให้น้องคิดมาถึงขนาดนี้เลยเหรอ คงโทษสิ่งอื่นไม่ได้ ความหื่นต่างหากที่ผิดล้วน ๆ

“อย่าคิดมากสิคะ ถึงคุณแบมไม่พร้อมพี่ก็เข้าใจทั้งหมด และไม่เคยคิดเบื่อคุณแบมเลย” ท่านชายเอ่ยพลางลูบแก้มใสไปด้วย

“คุณแบมแค่กลัว... กลัวว่ามันจะเจ็บมาก แต่คุณแบมก็กลัวพี่ชายมาร์คจะมีคนอื่นด้วย คุณแบมเป็นเด็กมักมากใช่ไหม”

โธ่... น้องแบมขา พูดแบบนี้ใจพี่ไม่ไหวแล้วนะคะ...

100%

 

พี่เขาหลงไม่ไหวแล้วลูกกก น่ารักเหลือเกินลูกชายแม่ 

ตอนหน้ามาลุ้นกันค่ะว่าจะมีฉากลงนอกเด็กดีไหม อยู่ในช่วงอัพทุกวัน 

รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ไรท์อ่านคอมเม้นต์ทุกคนเลย และยังอยากอ่านอยู่นะ

เม้นกันเยอะๆ เลยนะตัวเอง

.....

แงงง พี่ชายมาร์คเขาหวงนะลูกกก รู้ตัวไหมล่ะนั่นเจ้าตัวแสบ

ตาไม่ได้ฝาดค่ะตัว อัพแล้ว อิอิ ซอรี่อย่างแรงน้าาา อย่าพึ่งทิ้งกันน ไรท์ไม่ทิ้งตัวนะ 

เม้นกันเยอะ ๆ นะคะตัว ฝากแชร์ ฝากไลค์ หรือเข้าไปคุยกันได้ในแท็ก #สุภาพบุรุษมบ ได้เลยนะคะ

11/05/63

ปล ยังไม่เช็คคำผิด นะคะ