คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทพิเศษ 1
บทพิเศษ
ณ บ้านหลังใหญ่หลังนึงในกรุงลอนดอน ประเทศอังกะริด (อังกฤษ -*-)
“นุ่มจัง”
“นายชอบมากเหรอ?”
“ฉันอยากทำอีกสนุกดี”
“ไม่เอาอ่ะบนเตียงแบบนี้มันเสียงดัง”
“น้าาาาาา”
“แต่มันเหนื่อยนะ”
“นะแมวอีกรอบ”
“มัน ร้อน ด้วยนะ”
“แต่ฉันชอบนี่นาเราร้องเสียงดังเลยมากเลยนี่”
“อื้ม ก็ได้”
“อ๊าาาาาาาาาาาา!”
ฉับ!
คิดอะไรกันอยู่หรือเปล่า? :P ฉันหมายถึงเล่นตีหมอนน่ะอิอิ
“หยุดนะจะหนีไปไหนยัยแมวแคระแกร็น ฮ่าๆ”
“หยุดก็โดนนายตีสิยะ อ๊ากกก”ฉันโดนหมอนตีเข้าไปกลางตัว หน็อยหัวฟูนายแย่มาก!
พลั่ก!!! ปลั่กกก!!!!!!
ฉันฟาดหมอนข้างรูปนีโมเข้ากลางหัวของเขาก่อนจะตีท้องเขาคืน
“โอ๊ย…!”อิตาหัวหยองค่อยๆทรุดตัวลงกับที่นอน
“สำออยอีกป่ะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนายหลอกให้ลงไปให้นายฟาดถึงที่หรอกนะ :P”
“………..เจ็บ”
“หราาาาาาาาาา?”ฉันก้มหน้าไปดูด้วยความหมั่นไส้
“......................”ฉันมองเขาเงียบแบบฮาๆ (นึกภาพออกไหม? 5555)
“เช้อะ ฉันไม่หลงกลนายหรอก อ๊ากกกกกก” ให้ตายสิหมอนี่มือไวไม่เคยเปลี่ยน -*-///
“ไหนบอกไม่หลงไง ยัยบ๊องเอ้ย 55555”ไอ้หัวฟูฉุดฉันลงไม่พอยังเอาจมูกเขามาจิ้มจมูกฉันอีก ลวนลามตลอด
“เหอะ ว่าใครบ๊องห๊า!! -///-”
“ว่าเธอไง :P”แฮซแลบลิ้นนิดก่อนจะจุ๊บปากฉันเบาๆ
“อีกแล้วนะนาย -*-///”
“ฮ่าๆๆ” แฮซหัวเราะเบาๆก่อนเขาจะลุกขึ้นแล้วก็เดินออกจากห้องไป...
อ้อนี่ฉันบอกหรือยัง ว่าฉันเรียนจบแล้ววว เร็วป้ะเมื่อกี้พึ่งจะไปส่งแฟนมาอยู่เลย >///< (มั่นมากนะหล่อน หมั่นไส้ : จากไรท์) อิจฉาล่ะสิ๊ตัวเองไม่มีแบบเค้านี่นา :P
เข้าเรื่องๆ ฉันเรียนจบปี 4แล้วได้ปริญญาตรีมาครองในกำมือ ป้ากับมี้ดีใจใหญ่เลยยยย ที่ประเทศไทยก็มีงานรองรับไปแล้ว แปลข่าวแปลวรรณกรรม แปลทุกอย่างเลยนะเธอว์!!! รุ่งสุดๆ อ๊าย (เดี๋ยวนะ!! หล่อนไปเรียนนิเทศมานี่) ป้าแกไปและ - -
เอาเป็นว่าอีกเดือนกว่านู่นฉันจะได้ไปเริ่มงาน และนั่นแปลว่า!!! ฉันจะได้อยู่กับหวานใจของฉันอีกเดือนนึงและอีกสองวันก็จะเป็นวันครบรอบ 4 ปีที่เราคบกัน >////< อ่ะๆอย่าพึ่งอิจฉากันสิคะสาวๆโฮะๆ คนมันดวงดีก็งี้แล...!!!
“จูลาย! ลงมาข้างล่างหน่อยสิ!!!”อิตาแฮร์รี่บ้าให้ฉันโม้หน่อยได้ป้ะ!!! -*-
“ทำไมมีอะไร”ฉันรีบวิ่งลงไปข้างล่างตามคำบัญชาของเชา
“แม่ชวนเราไปดินเนอร์ ท่านบอกว่าชอบเรื่องขายหน้าของเธอกับอาหารเละๆแหยะๆของเธอน่ะแมวน้อย -___-”ฉันควรดีใจไหม? - -*
“แล้วทำไมนายทำหน้าแบบนั้นล่ะ แม่นายชอบฉัน ม่ะ ไม่ดีใจหน่อยเหรอ?”ฉันถามด้วยเสียงกวนประสาท
“ก็ดีแต่...”แต่ช้าแต่อ่ะแต่ช้าแต่!
“แต่...?”
“ฉันไปไม่ได้พอดี เอ่อ... เพื่อนสนิทฉันโทรมาให้ไปรับเธอหน่อยพอดีเธอเพิ่งโดนแฟนทิ้งน่ะ เธอไปอยู่กับพวก สี่ธราราชของฉันได้ไหม?”เพื่อนสนิทงั้นเหรอ... เขาเป็นใครชายหรือหญิงแล้วสำคัญกว่าฉันด้วยสินะ?
‘ปฎิเสธไปสิจูลายเธอไม่ไว้ใจเขานี่’
“อือ ไปบ้านพวกนั้นนะๆอยากปาร์ตี้ใจจะขาดแล้ววว ^o^”ฉันฝืนยิ้มให้เขา พรุ่งนี้จะมีปาร์ตี้ที่บ้านพักวันไดเรคชั่นน่ะ จริงๆมันเป็นปาร์ตี้ที่พวกนั้นวางแผนให้ฉันกับแฮร์รี่น่ะแต่พวกเขาเซอร์ไพรส์แฮซน่ะ
เฮ้อ~ แต่รู้สึกแปลกๆจริงๆเลยนี่เป็นครั้งแรกนะที่รู้สึก สงสัยขนมปังที่อิตาหยองทำให้กินตอนเช้าทำพิษมั้ง
“อะไรน่ะทำหน้าแบบนั้น 555 ป่ะๆเก็บกระเป๋าไปปาร์ตี้กันนนน!! ^____^”
“เย้!!! ปาร์ตี้!!!! ก่อนทัวร์ใหญ่ของพวกนาย”
@บ้านพักห้าจ๋อ
“ไงเบบี๋มาแล้วเหรอ J”ลูอิสทักฉันหลังจากฉันย่างกรายเข้ามาในบ้านหลังนี้
“เย้ๆ จูลายมีขนมป่ะ 5555 กำลังหิว >O<”ไนออลถามถึงขนมทันที =___=!
“เฮ้! ว่าไงแฟนไอ้หยิกอ่าโด่ว เธอน่าจะเป็นแฟน อุ๊บส์ T^T เพอร์จ๋าเจ็บจ้ะเจ็บแล้ววววว!!!”ฮ่าๆดูหน้าแบดบอยสิตอนนี้ยังกับลูกหมาเลย
“ไฮ! สาวน้อย ;)”เลียมทักฉันด้วยเสียงที่น่าหลงไหลเหมือนเดิม...
“ไฮ ^_^”
‘รับโทรศัพท์หน่อยเสะ นายฟังไม่รู้เรื่องเหรอฮ่าๆๆๆ แบร่ๆๆรับโทรศัพท์ด้วยคนมีธุระเค้าโทรมา July!!! What are you doing?’
ริงโทนที่ฉันแกล้งเขาเป็นภาษาไทยดังขึ้น
“ฮัลโหล อือ...อ่าฮะ..”แฮซคุยโทรศัพท์เงียบๆก่อนจะเหลือบมองหน้าฉันนิดนึง
“จูลายฉันๆล่ะนะ ^^”แล้วเขาก็รีบร้อนไปโดยยังไม่วางโทรศัพท์
“นี่จูลาย สนใจไปดูห้องเธอกับแฮซไหม? :D”เลียมถามฉัน
“ค่ะ ^o^”
“โอเค! ตามมาเลยสาวน้อย”ฉันเดินตามเลียมขึ้นไปข้างบนของบ้าน
HJ’S
ห้องนี้สินะ
“ขอบคุณนะคะเลียม ^-^”ฉันยิ้มสวยๆให้เลียม
“คร้าบมีอะไรก็เรียกใช้นะ! =D”เลียมเดินออกไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ปกติฉันอุดอู้อยู่แต่ในเมืองเชสเชอร์ทั้งวันทั้งคืน -0- พอมาอยู่ลอนดอนก็อยู่แต่ในบ้าน พูดถึงห้องของฉันกับแฮซกันเถอะมันเป็นห้องสีดำสนิท = =; แอบหรูด้วยเฟรอ์นิเจอร์โทนอบอุ่น ที่แทบมองไม่เห็นความอบอุ่นของมันเลย - -* เฮ้อมันน่าหลับจริงๆ อืม...รีบอาบน้ำแล้วลงไปเล่นกับทุกคนข้างล่างดีกว่า คุณเอลกับคุณแดเนียลยิ่งคุยสนุกๆอยู่ ส่วนคุณเพอร์รี่ยิ่งน่ารักเลยยย >3<
@11:50 p.m.
พวกเราแยกย้ายกันไปเข้านอน แต่แฮร์รี่ก็ยังไม่กลับมาไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ เขาไม่เคยกลับดึกแล้วก็ไม่โทรมาบอกแบบนี้นี่ งั้นออกไปนั่งรอข้างนอกดีกว่า หวังว่าคงไม่มีใครคิดฉุดฉันด้วยชุดแมวสีชมพูหรอกนะ ( “) ถ้ามาเจ้ก็พร้อมค่ะมาเลยค่ะ หึหึ -..-
@01:10 a.m.
เอ๊! ทำไมยังไม่มานะหนาวจะตายอยู่แล้ว !!! ทั้งหมกทั้งน้ำค้างนายจะฆ่าฉันหรือไงเนี่ยสไตล์ (ใครใช้หล่อนมารอเองย่ะโง้ววว!!)
@02:09 a.m.
อืม เผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย.. ฮ๊าววว !~ ไอ้หยองยังไม่โผล่หน้ามาอีก!!!!
“จูลาย”ฮะ แฮร์รี่เหรอ?
“จูลาย!”ไม่น่าใช่นะเสียงหมอนั่นหื่นกว่านี้
“จูลายยยยยยยยยย”
“อะ อ้าว ไนออล มาทำไรตรงนี้อ่ะ? นายยังไม่นอนอีกเหรอ”ฉันถามไนออลด้วยความสงสัย เฮ้อแฮร์รี่นายยังไม่กลับมาจริงๆเหรอเนี่ย...
“ผมสิต้องถามคุณ ทำไมคุณถึงมานั่งตากน้ำค้างตรงนี้ล่ะ???????”ไนออลทำท่าแบบโคนัน หรือเชอร์ล็อกโฮม ช่างเถอะเขาทำท่าสงสัยฉันมากกว่าที่ฉันสงสัยเขา - -
“เอ่อ คือฉันมาชมวิวน่ะฮ่าๆ กะรอดูพระอาทิตย์ขึ้นทำนองนั้นน่ะ -0-”
“หราาาาา~ ไม่สนใจหรอกจะทำอะไรแค่ภรรยารอสามีเท่านั้นเอง ภรรยาที่รักม๊ากมากแล้วก็ปากแข็งแถมโง่ด้วย อ้อนี่เชิญรอคุณสามีจนพระอาทิตย์ขึ้นตามคำที่กล่าวไว้เลยนะครับ :P”ไนออลแซะฉันอย่างเจ็บแสบก่อนจะเดินเข้าไปอย่างผู้ชนะ!!! เชอะถ้าไม่ติดว่าเขาทิ้งผ้าคลุมกับชาร้อนๆไว้ฉันจะลุกไปต่อยสักทีล่ะ !! หมอนี่ร้ายลึกแค่ไหนแต่ก็น่ารักดีนะ 5555 แต่ทำไมฉันต้องโดนด่าว่าโง่ด้วยเนี่ย!!! -*-
“จูลาย ตื่น! ตื่น!! ตื่นนนน!!!!”อื้ม ใครมารบกวนความสุขของฉ้านนนนนนนน
“เฮ้!! ตื่นนอนทำไมตรงนี้เดี๋ยวก็หนาวตายพอดี -*-” หะ ! อ้าวแฮร์รี่หรอกเหรอ
“ไง หวัดดี /(^o^)\”
“ไม่ต้องมาหวัดดง หวัดดี มานั่งหลับอะไรตรงนี้ไม่หนาวเหรอฮะ! เข้าไปข้างในเร็ว!”แฮร์รี่พูดพร้อมฉุดตัวฉันขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไปหลับต่อข้างในเลยนะ รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!!”ฉันมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือเน่าๆของฉัน
“ตีห้าไง ทำไมเหรอ?”
“โอ๊ยยัยบ๊องงงงง แมวโง่เอ้ย! เจ้านี่มันช่างน่าฟัดน่าหยิกจริงๆเลย”แฮร์รี่พูดเสร็จก็หยิกหน้าฉัน
“โอ๊ย! มันเจ็บนะ -*- แน่จริงอุ้มฉันสิแล้วจะยอมเข้าบ้าน :P”
“ท้า เหรอ นี่! ”ไม่ทันขาดคำผู้ชายว่าง่ายหัวหยิกก็อุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนเรียบร้อยแล้ว สบายจัง อื้มง่วงอีกแล้วหะๆหลับมันคาแขนเนี่ยแหละ
‘ไปหาเพื่อนนะเดี๋ยวมา’
เชอะ! คิดว่าฉันไม่มีเพื่อนบ้างหรืองายยยยยยยยย!!!
“มารีอาน่าาาาาาาาา!!!!!”
“ลมอะไรหอบมายะ!!! ปกติแค่โทรมาหาแกก็แทบจะตดใส่สายฉันล่ะ”
“แหมๆๆๆ ทำเป็นบ่นก็อยากมาหาบ้างไรบ้างอ่ะ เออแล้วนี่ทำอะไรอยู่น่ะ ชุดเพียบเลย”ฉันมองกองเสื้อผ้าที่เป็นภูเขาอยู่ตรงหน้าของฉัน
“ก็รื้อๆออกมาอ่ะ เออไหนๆก็มาพอดีวันนี้วันเกิดแกนี่ อ่ะฉันให้ชุดนี้กับแกนะ”มารีอาน่ายื่นชุดสีดำให้ฉัน เอ่อ... มันสวยนะแต่ว่า
“แก๊!! มันดำทั้งชุดเลยนะ -0- !”ฉันประท้วงแล้วยื่นให้มารีอาน่าดู
“อ๊าวววว ฉันนึกว่าแกเห็นเป็นสีฟ้าซะอีก!”
“เฮ้ย! สีฟ้าจริงดิ???”ฉันมองชุดอีกครั้งพร้อมกับขยี้ตาสุดฤทธิ์
“บ้าาาา เมื่อไหร่แกจะฉลาดกับเขาซะทีห้ะ? แม่ล่ะกลุ้มใจกับลูกสาวคนนี้จัง ฮือๆ”ยัยหมาเลียหน้าทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ด้วยท่าทางดัดจริตๆ
“ค้า แม่ผู้แสนฉลาดเซะซี่ด้วยยยยย ว่าจะชวนแม่สาวคนฉลาดไปงานเลี้ยงซักหน่อยแต่คงแม่ฉลาดนี่คะ แม่คงไม่ไปหรอกใช้ไหมค่ะ T^T โธ่ ลูกกลับนะคะ”ฉันบีบน้ำตาคืนพร้อมทำท่าจะเดินกลับ
“ย่ะ ฉันไม่ไปหรอกไปกี่ปีกี่ปีฉันก็นั่งหน้าเน่าหัวแฉะเพราะเห็นแกกับแฮร์รี่พลอดรักกันจนลืมฉันไปและ!”
“หว่าเสียดายจังที่ปีนี้ฉันจะจัดที่บ้านของวันไดเรคชั่นสักหน่อยแถมทุกคนก็มาพร้อมหน้าด้วย ซิกๆๆแม่ค่ะ ลาก่อนนะคะ”ฉันเดินสะบัดบ๊อบใส่ยัยมารีอาน่านิดๆก่อนจะเดินออกมาอย่างเชิดฉาย เท่านั้นแหละยัยมารีอาน่าก็รีบวิ่งแจ้นมาดักหน้าฉัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ มาทุกคนอ๊ายยยยย ลูอิสของฉันนนน ><!!!”
หึหึ เชื่อฉันไหมยัยนี่บ้าผู้ชายจริงๆ
“รวมทั้ง คุณแดเนียล คุณเพอร์รี่ และ... คุณเอลเลเนอร์ด้วย X)”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยฉันแค่ ชอบลูอิสน่ะ T^T ฉันก็ชอบคุณเอลด้วย นางเอกไหมฉัน TTT_TTT”
“จ้าาาา”
15 July 20XX
10:30 pm.
ฉันอยู่ในชุดเดรสสีดำลายเซ็กซี่ตัวนี้ บอกตรงๆมันไม่เหมาะกับฉันเลย แต่ฉันจำเป็นต้องใส่เพราะมันเป็นของเพื่อนรัก
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ จูลายที่รักกก วู้ 55555”พี่ใหญ่ประจำวง1Dอวยพรฉัน
“5555 ขอบคุณค่ะลูอิส ^^”
“อ่ะนี่จ้ะของขวัญเราสามคนทำให้เธอด้วยใจเลยนะ :D”คุณเพอร์รี่ยิ้มพร้อมยื่นกล่องของขวัญที่ใหญ่มากให้ฉัน
“ขอบคุณค่าา T^T”ฉันรับมันมาด้วยความตื้นตัน
“แด่เพื่อนรักของฉันนะ”มารีอาน่ายื่นกล่องเล็กๆให้ฉัน
“ขอบใจมากเพื่อนรัก”ฉันกอดยัยมารีอาน่าอย่างปลื้มจิตเชื่อไหมปีนี้เป็นปีแรกที่ฉันได้รับของขวัญจากมันเลยนะ TT
จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เป็นแม้กระทั่งเงาหัวของนายหัวฟู -___- ฉันเลยเดินเฉื่อยๆไปเรื่อยๆพร้อมด้วย...
“กรี๊ดดดดด ยัยทางม้าลาย จอชหล่อมากกกก ฉันได้พ่อของลูกแล้ว”มาเรียน่ายังคงดี๊ด๊าและเสียงดังที่สุดอยู่ข้างๆฉัน =[]=
“น้อยๆหน่อย - - เอ่อฉันขอแยกไปดูในบ้านหน่อยนะ”
“ไปไหนก็ไปเถอะ อ๊ายยยย”เฮ้อ....
ฉันเข้าจนเห็นไนออลที่กำลังผูกริบบิ้นสายรุ้งกับผนังอย่างดันทุรังอยู่
“ไนออลให้ฉันช่วยอะไรไหม?”
“อื้ม ช่วยเลื่อนบันไดนี่ไปทางซ้ายหน่อยนะ”ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเลื่อนตามคำสั่ง
“ขอบใจนะ”
“อืม”
“อ่ะๆๆๆ จับให้มั่นๆหน่อยสิ!”ไนออลดุฉันเมื่อบันไดเริ่มสั่นไหว
“แน่นแล้วนะ ล้อมัน อ๊ะ อ๊ายยย”เหมือนสวรรค์ลงโทษบันไดล้มลง และนั่นก็แปลว่า....
“จูลายยยยย ระวังงง”
“กรี๊ดดด อุ๊บส์! :X”
คุณคิดว่าไงล่ะ T^T เราสองคนปากกำลังประกบกัน ไนออลดูเหมือนจะอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
แอ๊ดด!
“แอม แบ็คคคค เอ่อ...”ฮ่ะ แฮร์รี่...!!! ไม่นะ ฉันรีบผลักไนออลออก
“ม่ะ มันไม่ใช่อย่างที่เห็น ค่ะ คือ ฉัน”แฮร์รี่มองฉันด้วยสายตาเย็นชา
“ฉันขอตัวนะ”
ปัง!
เขาหันหลังแล้วรีบเปิดประตูไปข้างนอก! ให้ตายสิเอาไงดีฉันจะต้องบอกให้เขารู้ว่ามันคืออุบัติเหตุ ฉันรู้ว่าเขาขี้หึงแค่ฉันเล่นกับหมาตัวผู้เขายังแทบจะเอาไม้ตีหมาให้ตายเลย แล้วที่ฉันกับไนออลเมื่อกี้ล่ะ... ตายแน่ ฉันอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว! ฉันรีบวิ่งตามเขาออกไปที่โรงรถ
“แฮร์รี่ ฟังฉันนะ”
“หลบ”เขาไม่ฟังแล้วยังเข้าไปในรถอีก
“ไม่! ชนฉันสิ ทำไมนายไม่ฟังฉัน!!! มีบ้างไหมเหตุผล!!!!”ฉันตวาดเขา
บรืน!
รถออกตัวแล้วเขาไม่ฟังฉัน ! ฉันได้แต่หลับตาปี๋เพราะเขาจะชนฉันอย่างที่ท้าทายหรือเปล่าไม่รู้
เอี๊ยดดด!
ฉันลืมตาดูตัวเองอีกครั้ง ฟู่ ฉันไม่เป็นไรนี่... แต่เดี๋ยวรถมันต้องถอยออกอยู่แล้วนี่หว่า อ้าวกรรม... ฉันขวางไว้ทำมายยยยยย
‘วิ่งตามไปสิ’
ใช่วิ่ง...
ฉันวิ่งแล้วก็วิ่งตามที่จิตใต้สำนึกบอกฉัน ไม่มีอะไรหยุดฉันได้อีกแล้วววว
เขาขับรถเร็วมาก เร็วมาก และเร็วจริงๆ...
ปรื้นนนน
“โอ๊ย!”ฉันทรุดลงตามแรงกระแทกจากด้านหลัง
“เป็นอะไรไหมคะคุณ?”หญิงสาวเจ้าของรถรีบลงมาดู
“ม่ะ ไม่ค่ะ ขอโทษนะคะ ^^”ฉันค่อยๆลุกอย่างยากเย็นมันเจ็บขานิดหน่อย แต่ฉันถึกเพราะฉันเป็นสาวโง่ที่แกร่งเหมือนกระบือไทยไง!!!
“อ่ะ เอ่อ...แต่ว่า”
“บ๊ายบายค่าา” ฉันรีบวิ่งอีกรอบมันช้าลงกว่าเดิมแต่ก็ต้องทนให้ได้ 5555 ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้มันสนุกนะ ขอร้องล่ะแฮร์รี่นายอย่าเป็นอะไรนะ นายยิ่งขับรถชวนไปสวรรค์ง่ายๆอยู่ด้วย
โอ๊ยยยยส้นสูงเป็นอะไรที่วิ่งยากมาก ฉันถอดมันออกมาแล้วทิ้งไปไกลๆ ทำไมฉันมองไม่เห็นทางหรือแม้แต่รถคันเดียวเลยล่ะ... ให้เดาเขาต้องไปผับแน่เลย..!!! ใช่ฉันจะวิ่งไปให้ถึงที่นั่น!!! ฉันเนี่ยแหละนักวิ่งมาราธอนตัวจริง!
ฉันวิ่งไปอย่างไร้ความรู้สึกใดๆที่เกี่ยวข้องกับร่างกาย เท้าที่สัมผัสคอนกรีตราวกับมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ฉันใกล้มันเข้ามาแล้ว สถานอโคจรที่เขาชอบไปแค่ข้ามสะพานไปอีกหน่อยแค่นั้นเองจริงๆ ฉันจะไม่ร้องไห้ตามที่สัญญากับเขา ไม่มีน้ำตา ไม่งอแง ไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากความรักเท่านั้นพอ...
ฉันไม่รู้เวลาว่านี่มันกี่โมงหรือกี่นาทีแต่ตอนนี้ข้างหน้าฉันคือผับสำหรับคนรวยและเซเลบเท่านั้น ไม่รวยไม่มีตังค์ ไม่มีชื่อเสียง ห้ามเข้า!
“ขอตรวจบัตรหน่อยครับ”การ์ดหน้าประตูถามฉันอย่างสงสัย
“เอ่อ... ฉันลืมเอามันมา แต่คุณจำฉันได้ไหมคนที่เคยมานั่งเฝ้าประตูกับคุณคืนนั้นไงคะ”ฉันชี้หนังหน้าตัวเองให้การ์ดดู
“ไปเถอะ - - จะเข้าไปเผาร้านก็ไป”เย้!!!
“ขอบคุณค่า รักนะจุ๊บๆ อิอิ”ฉันทำรูปหัวใจให้การ์ดก่อนจะเข้าไปข้างใน
บอกตรงๆฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้เลยมันอึดอัดคล้ายๆกับมีอะไรจะมาทับฉันให้ตายไปเลย...
ฉันเดินตรงไปยังเค้าท์เตอร์ ใช่เขาชอบอยู่ตรงนั้น ฉันตรงไปใกล้ๆเพื่อหาเขา เป๊ะ! เขาอยู่ตรงนั้นตรงที่เขาชอบมาประจำ และเขาก็อยู่ตรงนั้นกับผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่มาก เขาอยู่ตรงนั้นกับเธอ อยู่ด้วยเสียงหัวเราะ
พระเจ้า... อย่าให้เขาเห็นฉันตอนนี้ สภาพของฉันมันนางนรกที่แตกต่างกับสาวร้อนแรงคนนั้น ....
แฮร์รี่หันไปมองรอบตัว ใช่.. พระเจ้าไม่เข้าข้างคนชั่ว ท่านทำให้แฮร์รี่เห็นฉัน เห็นฉันด้วยสภาพสกปรก โสโครก ทุเรศ และน่าเกลียด ที่สำคัญสภาพที่ผิดสัญญาคือคราบน้ำตากำลังไหลลงเรื่อยๆ เอื่อยๆและไม่หยุด...
เขาจ้องฉันด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปจูบผู้หญิงตรงหน้าของเขาอย่างดูดดื่ม ใช่แล้วกรรมตามสนองน่ะ...
ฉันได้แต่ยิ้มสมเพชตัวเอง ขอบคุณค่ะพระเจ้าขอบคุณจริงๆ.....
เขาชำเลืองตามามองฉันอีกครั้งทั้งที่ยังจูบอยู่กับเธอคนนั้น ฉันได้แต่ยิ้มให้ก่อนจะค่อยๆถอยหลัง และเดินหันหลังออกมา ถ้านี่ไม่ใช่เขาฉันอาจจะสะบัดบ๊อบใส่ แต่ไม่! ฉันทำแบบนั้นกับผู้ชายที่ไม่เคยทำแบบนี้ไม่ลงเรื่องนี้ฉันผิดก่อน ขอโทษนะแฮร์รี่ สไตลส์....
ข้างนอกผับมันมืดจริงๆมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสว่างและหมู่ดาวที่ส่องแสงริบหรี่ มันยังคงส่องแสงในตัวเองได้ท่ามกลางความมืดมิด ฉันเดินไปเรื่อยๆไร้จุดหมายจากครั้งแรก ก่อนที่ขาจะเริ่มล้าและอ่อนแรง เสียงของชายฉกรรจ์ดังหนาหูฉันฉันไม่รู้ว่าเขาแทงสิ่งแหลมคมอะไรเข้ามาทางข้างหลังฉัน ฉันทำอะไรไม่ได้เลยแต่ที่ทำได้คือ ล้มลง จำทุกอย่างที่ดีที่สุดในชีวิต ไม่ว่าจะเป็น ป๊าม๊า เพื่อนที่รัก และเขาที่ไม่น่าจดจำ.... ก่อนทุกอย่างจะค่อยๆสลายไปจากหัวฉันและสลายไปพร้อมกับลมหายใจของฉัน....
ความคิดเห็น