ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    โฮสต์จ๋าแล้วเรามารักกันเห้อะ

    ลำดับตอนที่ #16 : ค่ายหรรษา พาเจอรัก

    • อัปเดตล่าสุด 10 ธ.ค. 55


                     “เขยิบไปดิไอ้หน้าจืด ห้ามเข้าใกล้แมวฉันเว้ยยยย!!!”    

                     “ได้ไงครับนี่น้องรหัสผมนะ!

                     “แต่นี่แมวฉัน!!!

                     “น้องรหัสผม!!!

                     “แมวน้อยฉันเว้ย!

                     “น้องรหัสผมที่โชคชะตาพามาต่างหาก!!!

                     “แมวที่นอนกกซบหาความอุ่นตอนกลางคืนกับฉันต่างหาก!!!!

                     “น้องระ”

                     “หยู้ดดดดดดดดดดดด!!!” ฉันรีบห้ามทัพผู้ชายที่เอาแต่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆด้วยคำพูดแปลกๆ -*- พวกเราสามคนถูกจัดที่ VIP ระดับ Gold class เลยแหละ - - อะๆ สงสัยล่ะสิที่ไหน สถานที่ที่แสนจะวิเศษนั่นก็คือ.... เบาะหลังรถ - -* ซึ่งมันนั่งได้สามคนพอดี โดยที่มีฉันนั่งคั่นกลาง จากที่ตอนแรกฉันได้นั่งริมหน้าต่างแต่ก็ต้องถูกยกตัวมาไว้ตรงกลางเพราะไม่มีใครยอมให้ฉันนั่งกับฝ่ายใดฝ่ายนึง

                      “ทำไมล่ะแมวน้อย!!!”แฮร์รี่ถามฉันค้อนๆ               

                      “เงียบเหอะน่า”คุณผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลายคงอยากจะรู้สินะว่าทำไมอีตาบ้านี่ถึงได้ขึ้นรถมากับฉันและว่าที่สามีในอนาคตอย่างคุณไร้ฝัน (ไรอั้น - -) เออหน้าเดียวกันน่ะ - -* เรื่องของมันมีอยู่ว่า...

                    

                     เดี๋ยวๆค่ะ! นี่มันรถนักศึกษานะคะ คุณขึ้นไม่ได้ค่ะ คุณ...กรี๊ดดดด แฮร์รี่ สไตล์ >///<’

                    ‘ครับ ผมไม่ขึ้นก็ได้ น่าเสียดายจังที่คุณเป็นรุ่นพี่สาวสวยผมเป็นประกาย ตาสีเขียวสีเดียวกับผมแฮร์รี่ สไตล์ จะไม่ได้รับเบอร์โทรไปครองไว้คุยด้วยกันซะแล้ว น่าเสียดายจัง TT’

                     เอ่อ...

                     ‘ว่าไงครับ? สาวสวย ;)’

                     ‘เชิญด้านในเลยค่า แล้วอย่าลืมตามสัญญาน้าาาา >///<’

                     และนั่นคือที่มาทั้งหมดของเรื่องราวต่อไปนี้.... หิวข้าวจัง T^T        

                    แต่อิตาหยองนี่ก็ใจง่ายเกินไปนะเอาเบอร์ไปแลกกับสาวที่ไหนก็ไม่รู้แถมยังให้ง่ายกว่าตอนที่ฉันขอยืมโทรศัพท์อีก จะว่าไปยัยคนที่ได้เบอร์หมอนั่นไปครอบครองก็ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย! ชิ!!! ดูม้าน้ำที่สวนสัตว์ยังน่ารักกว่าเลย! (หึงล่ะสิ๊!!!!~~~) ม่ายยยยยยย หมอนั่นไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน (หราาาา) ค่าาาา ~~~

                     “ง่าา”แฮร์รี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วก็ดิ้นไปดิ้นมา แน่นอนไม่ใช่แค่ฉันกับรุ่นพี่ไรนั้น?ฉันเรียกถูกป่ะ??? (ฮึ ไม่มีเค้าโครงเลย - -*) สาวๆทั้งรถก็ยังหันมาจ้องกันทั้งรถด้วย

                     “พอได้และ ถ้าถึงเมื่อไหร่ก็ปลุกจูลายด้วยนะคะ พี่รหัสสุดหล่อของจูลาย >///<

                     “ครับ ฝันกลางวันดีๆนะ ^.<”อ๊ายยยย เขินเลย ว่าแต่ทำไมต้องเรียกว่าฝันกลางวันด้วยเนี่ย อ้อ!ลืมไปเพิ่ง 11 โมงอยู่เลย - -* “อะไรอ่ะยัยแมวเตี้ยไหงไม่บอกฉันงั้นบ้างอ่ะ”เสียงแฮร์รี่หนวกหูฉันสุดๆเลย แต่ฝันไปเหอะว่าฉันจะสนใจ หูทวนลมใส่ดีกว่า

                      “คร่อก ฟี้ คร่อก ฟี้ คอฟฟี่ ==

                     “ยัยเป็ดใจร้ายยยยยยย”

                     .................................................................................................................................

                    ระหว่างที่จะเดินทางไปสู่จุดๆหนึ่งของสวรรค์ เหมือนมีเสียงเทวดาที่ไหนมาร้องเพลงให้ฟังเลย เพราะมากถึงแม้ฉันจะฟังไม่ออกและจำไม่ได้ว่ามันคือเพลงอะไรก็เหอะ แต่มันก็เพราะจริงๆ

                     แต่ที่ฉันจำได้คือมันเป็นเพลงโปรดของฉันเท่านั้นเอง - -*                

                     

     

                   ณ สถานที่แห่งหนึ่ง - -*

                   “ตอนนี้ก็เป็นเวลา บ่ายสองโมงกว่าๆแล้วนะคะ สำหรับการเดินทางมาถึงที่ที่เราจะรับน้องนั่นเอง”เจ้ผมสีจี๊ดคนนี้อีกแล้วชอบจริงๆเลยผู้หญิงแนวๆเนี่ย

                   “นี่ยัยบ๊องเธอจะต้องอยู่กับฉันตลอดนะ!”แฮร์รี่สั่งฉันผิดหวังย่ะนายไม่มาสมัครเป็นนักศึกษาเอง

                    “ไม่รับปาก อย่าห่างจูลายนะคะพี่รหัส:D ”ฉันหันไปฉีกยิ้มกว้างๆให้คุณพี่รหัสสุดหล่อ

                    “ได้ฤกษ์งามยามดีแล้วพวกเรา ตอนนี้เราก็จะไปเลือกที่พักกันด้วยเกมการตัดสินคือ...!!!”  

                    (O(O(O_(O_(O_(Oo(O_(O_(O_O)_O)_O)oO)_O)_O)_O)O)O)   

                    “คืออออออออออออออออ”ทุกคนที่อยู่ ณ ตรงจุดนั้นตั้งใจกันเปล่งเสียงพร้อมเพรียงกันอย่างมิได้นัดหมายรวมทั้งฉัน พี่หล่อ แล้วก็แฮร์รี่ด้วย

                    “หึๆ เกมนี้มีชื่อว่า...กุญแจจ๋าพาไปห้องนอนที” กรี๊ดดดแค่ชื่อก็อดไม่ได้แล้วที่จะเล่น TT

                     “ชื่อเกมสงสัยจะน่าเล่นมากเลยสินะคะ คุณพี่และคุณน้องรหัสแต่ละคนถึงได้ทำหน้าชื่นมื่น อ้อเอาละค่ะสำหรับกติกาคือ ให้รุ่นพี่รหัสและน้องรหัส เดินเข้าไปในป่าเพื่อหาสำบัติล้ำค่านั่นคือกุญแจที่ห้อยไว้ในแต่ละจุด ใครโชคดีก็ไม่ต้องเดินไกล ใครโชคร้ายก็เดินไกลหน่อย ส่วนจะได้ห้องแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับกุญแจนะแจ๊ะ!!!”เอาแล้วไง !!! เข้าป่างั้นเหรอ รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกาด้วยแหะ TT

                      “เดี๋ยวครับ! ให้ผมไปกับน้องสาวผมไม่ได้เหรอ!” อีตาหยองรีบยกมือถามอย่างร้อนรน ทำไม!กลัวฉันฉุดพี่ไรอั้นหรือไง (เย้! ในที่สุดเธอก็เรียกถูกสักที ><! : จากใจแฟนไนออล -..-)

                      “แฮร์รี่...” “ไม่ได้ค่ะ!!! กิจกรรมของทางมหาลัยคนนอกไม่เกี่ยว!

                      “แต่เธอเป็นน้องผมนะ! ให้ผมไปดูแลเหอะ ถ้าเกิดยัยเตี้ยปล้ำไอ้หน้าขี้เหร่นี่ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ นะพลีสสสส”แฮร์รี่ชี้นิ้วมาที่ฉันกับรุ่นพี่ กรี๊ดดดด กล้าดียังไงมาว่าฉัน! “อย่าไปฟังค่ะรุ่นพี่! กิจกรรมก็คือกิจกรรมคนนอกไม่เกี่ยว!!!”ฉันยุยงส่งเสริมพี่สุดสวย

                       “ค่ะ กฎก็ต้องเป็นกฎเชิญกลับไปบ้านของคุณได้แล้ว ถ้าอยากดูแลน้องสาวก็เรียนต่อเองสิค่ะ เอาล่ะ เกมจะเริ่มภายในอีก 4 วินาที”

                        “ไม่น้าาา ให้ผมไปด้วยเหอะ” แฮร์รี่ถึงกับลงไปกอดขาเจ้แกเอาไว้ โฮใจเด็ดมว๊ากกกกก

                        “กรี๊ดดด สตาฟฟ์ มาพาเขาไปข้างในเต็นท์ที!!!!”       

                       “ม่ายยยยย จูลายจ๋าาาาาา!!!~~ ปล่อยนะเว้ยยยยยยยยย”แฮร์รี่ถูกลากขาสองข้างเข้าไปในเต็นท์เรียบร้อยแล้วน่าสงสารจริงๆ ToT

                       “เอาล่ะเรามานับพร้อมกัน 1...”

                       "2"

     

                   

                       “3”

     

     

                       “ปิ๊ด ปี้ ปี๊ววววว~~~”  

     


                       ขบวนกลุ่มคนรีบมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าหรรษาพาสยองทันทีที่เสียง นกหวีด?สิ้นลง

                       “เกาะมือพี่ไว้ๆแน่นๆนะ ;)” 


                     คนหล่อ พาร์ท!! (นายแน่มากแฮร์รี่)

                     เวรชิบ!!!! ตุ๊ดถึกสองตัวนี่ลากผมเข้ามาในเต็นท์ มองผมไม่วางตาเลย นั่นไม่เท่าไหร่หรอกแต่ทำไมต้องลากขาด้วยไม่เข้าใจ -*- เห้ยๆ นั่นมันยังไงน่ะ ทำไมไอ้ขี้เหร่กับแมวน้อยจับมือกันอ่ะ ได้ไง!!! ม่ายยยยย ผมต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ !!! ผมค่อยๆส่องซ้ายขวา (“  )(  “) ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น

                     “จะไปไหนพ่อรูปหล่อ!!!” นังกะเทยตาขนตาทิ่มจมูกเห็นผมจนได้เอาไงดี

                     “ผมปวดฉิ้งฉ้องหะ อยากไปยิงกระต่ายจังเลย”ผมทำหน้าอ้อนๆแบบที่ทำกับแฟนคลับ       

                     “ปล่อยตรงนี้เลยก็ได้พ่อหัวฟูทูลใจ”คราวนี้ตุ๊ดมีเคราพูดมั่ง T^T

                     “ผม ผม ผม ผมจะราดแล้ว”

                     “มานี่สิจะบีบให้หายเอง หุหุ เข้ามาสิจ้ะ เจ้ยิ่งอยากลองของนักร้องอยู่พอดีเลย” อ๊ากกกกนังกะเทยหน้าหนวดพูดอีกแล้ว

                     “มะมะไม่เป็นไรครับ ผมทนได้หายปวดแล้ว”

                     “หว้า เสียดายจัง -..- ถ้างั้นก็นั่งนิ่งๆสิจ้ะห้ามดุ๊กดิ๊กนะ ;)” ไอ้ขนตาเทียมพูด นี่ผมจะทำยังไงดีเนี่ย “ผมปวดปุ๊งปุงแทนน่ะฮะ ขอตัวแปบนะ น้า~~~

                     “ก็ได้! เดี๋ยวฉันสองคนจะไปคุมเอง”

                     “มะๆไม่ต้องหรอกครับ แปบเดียวเท่านั้นเอง ปู๊ด อ๊ากกกจะออกแล้ว”ผมแกล้งทำเสียงตด

                     “กรี๊ดๆๆๆ งั้นรีบๆไปเลยนะกลิ่นไม่ไหวจริงๆ”

                     ปี๊บ!

                     “เฮ้ย!” นังกะเทยถึกบีบก้นผม โนวววววว นี่ถ้าผมอยู่นานกว่านี้คงจะเสียเอกราชแล้วสินะ T___T “แล้วอย่าไปนานนะจ้ะพ่อก้นงอนงาม จุ๊บๆ ;)”ฉันจะไม่กลับมาอีกแล้วเว้ยยยยยยย

                     ผมรีบวิ่งออกมาจากเต็นท์ แล้วมุ่งหน้าไปที่ป่าทันที ยัยนั่นอยู่ไหนนะ แถมต้นไม้มันยังเหมือนๆกันไปหมดโหเว้ย! ให้ตายเหอะ!!!!

                     “พี่ไรอั้นคะ เมื่อไหร่เราจะเจออ่ะ” ผมว่าผมได้ยินเสียงใสๆของยัยแมวแถวนี้นะ

                     “ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวเราก็เจอถ้าไม่ไหวจะขี่หลังพี่ก็ได้นะ”โหยพระเอกนะแต่ฝันไปเหอะว่าจะได้จับขานุ่มๆของยัยนั่น!

                     “-////-” ทำเป็นเขินนะยัยแมวทีกับฉันทำหน้าหยะแหยงใส่!

                     “โฮกๆ เอี๊ยกๆ เอิ้กๆ อู้กกกๆ” ผมทำเสียงแปลกๆดังๆให้พวกนั้นได้ยิน

                     “O[]o! พี่ไรอั้นได้ยินไหมคะนั่นเสียงอะไร” “ได้ยินครับแต่ไม่ต่องกลัวนะพี่อยู่ข้างๆน้องตลอด ^^”เฮ้ยๆอะไรอ่ะมาหวานกันงี้ได้ไง

                     โป๊ก!

                     ผมโยนก้อนหินใส่ยัยบ๊องนั่น นอกใจฉันรึไงหา!

                     “โอ๊ย!”เฮ้ยๆ อย่าเซนะยัยแมวก้อนหินก้อนนิดเดียวเองนะฉันขอโทษ

                     “เป็นอะไรครับน้องจูลาย” หมอนั่นเข้าไปประคองเหอะ โอ๋กันเข้าไปผมจะคลั่งตายแล้วนะ!!! “ไม่เป็นไรค่ะ ^_^

                     “งั้นรีบไปหาต่อกันเหอะ” อ๊าก จูงมือกันอีกแล้วผมจะฆ่ามันนนนนนนนนน

                     “ปล่อยมือเถอะค่ะ จูลเดินเองได้ขอบคุณนะที่เป็นห่วง” ให้มันได้อย่างงี้สิภรรยาในอนาคตที่น่ารัก >O<

                     “ครับ พี่ลืมไป...”ฮ่าๆจ๋อยเลยสินะ

                     ผมเดินตามหลังสองคนนั้นไปติดๆให้ตายสิทำไมพวกเขายังไม่เจอกันอีก

                   

                     “เจอแล้ว! โชคดีจังที่เจอเร็วรีบกลับกันเหอะ!!”ไอ้หน้าจืดเจอกุญแจเร็วดีมาก เฮ้อ!~ ค่อยยังชั่ว

                     กรอบ!

                     ซวยแล้วไงผมเผลอเหยียบใบไม้แห้งแรงไปหน่อย

                     “เสียงอะไรน่ะ อย่างกับมีคนตามเราอยู่”ไอ้ขี้เหร่พูดอย่างรู้ทัน กรรมแล้วไง TT^TT

                     “มะ มะ ไม่รู้สิคะ”

                     กรอบ!!!! คราวนี้ผมเผลอเหยียบใบไม้แก่เต็มๆแรง

                     “กรี๊ดดดด” “โอ๋ๆไม่มีอะไรหรอกครับสาวน้อยอย่ากลัวไปเลยนะ”ยัยนั่นกอดแขนไอ้หน้าจืดไว้อ๊ากกกกไม่ไหวแล้วเว้ย

                      “หยุดเลยนะไอ้หน้าจืดเอาแขนแกออกจากจูลายได้แล้ว!!!

     

                     ช็อคดิเคอะหมอนี่มายังไง!!!! ได้ข่าวว่าถูกบล็อกตัวไปนั่งนอนที่เต็นท์แล้วนี่ไหงกลับมายืนอยู่ตรงนี้อ่า O[]O!

                     “ดูให้ดีหน่อยสิคร้าบ น้องเค้าเข้ามากอดแขนผมเองนะ ผมเปล่าทำอะไรสักหน่อย”

                     “อุ๊ย! ขอโทษคะ”ฉันผละแขนกับหน้าของตัวเองออกมาจากแขนของรุ่นพี่ >///<

                     “ไม่เป็นไรครับแต่หน้าน้องก็นุ่มดีจังนุ่มกว่าแขนซะอีก ^_,^

                     “ชิ! เธอกลับกับฉันเดี๋ยวนี้จูลาย”

                     “นะนาย กรี๊ดดดดดดดด”หมอนี่อุ้มฉันพาดไว้บนไหล่อีกแล้ว 

                     “นายเดินตามมาเร็วๆแล้วกันไอ้ขี้เหร่”

                    

                     “นี่นายทำบ้าอะไรหะ!”ฉันตะคอกทันทีที่พ้นจากรุ่นพี่

                     “ก็แสดงให้เห็นไงว่าฉัน ระ ...!!!

                     “ระอะไร? ระรานงั้นเหรอ ปล่อยฉันลงเลย”แฮร์รี่ปล่อยฉันลงอย่างเบามือ

                     “เธอเลิกทำให้ฉันห่วงสักทีเถอะ”

                     “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ พี่ไรอั้นออกจะเป็นคนดี ตอบมาสิว่านายไม่ชอบเขาตรงไหน!

                     “หมอนั่นหล่อสู้ฉันไม่ได้ -___-!

                     “ตลก! เพราะนายไม่ชอบที่เขาแตะเนื้อต้องตัวฉันต่างหาก!

                     “ก็หัวเราะสิ ใช่ฉันยอมรับว่าฉันไม่ชอบเลยที่หมอนั่นอยู่ใกล้เธอแมวเหมียว...”ณ จุดจุดนี้ฉันอึ้งจริงๆนี่เค้าหวงฉันสินะ ทำไมต้องหวงละก็เค้ามองว่าฉันเป็นแค่น้องสาวนี่! เหอะ!

                     “นายชอบฉันงั้นเหรอ...”ฉันถามมันออกไปแล้วไม่นะจูลาย

                     “ฉันเอ่อ...ไม่รู้ฉัน! ฉัน...ไม่ได้ชอบเธอ” เห็นไหมล่ะอีตานี่ไม่ได้ชอบฉันสักนิด...ไม่มีวันด้วย... หมอนี่เป็นถึงซุปเปอร์สตาร์ดังระดับโลก แล้วฉันล่ะ? ฉันเป็นใคร ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่มีตังค์จะเช่าห้องอยู่จนต้องมาอาศัยอยู่กับคนแปลกหน้าเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ

                     “นายกลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวฉันต้องรีบเอากุญแจไปให้พี่สตาฟฟ์ล่ะ บายแล้วเจอกัน.... ^o^”ฉันยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนจะรีบวิ่งออกมา ย๊ากกกกก อย่าพึ่งไหลนะ น้ำตาบ้าเอ้ย!


               

                    ฉันวิ่งออกจากป่าเส็งเคร็งโดยไม่หันกลับไปมอง ไม่มีน้ำตาที่คิดว่าจะไหล ไม่มีเสียงร้องจากคนที่คิด เสียงเรียกชื่อฉัน เสียงฝีเท้าของเขาวิ่งตาม หรือแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของเขา...

                                        

                      ตุ้บ!

                     “ขอโทษค่ะ _/\_”ฉันยกมือไหว้หงกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ถูกฉันชน

                    “ไม่เป็นไรจ้า ^o^”น่ะนี่มันรุ่นพี่คนที่แฮร์รี่ให้เบอร์ตอนนั้นนี่นา เธอยิ้มอบอุ่นให้ฉัน ดูๆไปเธอก็สวยจริงๆ ตาสีเขียวมรกต ผมสีแดงมะฮอกกานีประกาย จมูกรับได้รูปกับปาก เพอร์เฟ็กต์ ไม่มีส่วนไหนที่จะบอกเลยว่าเธอขี้เหร่อย่างที่ฉันคิดไว้ตอนแรก - -*
                     

                     “ต้องขอโทษอีกรอบนะคะ คือ” “ช่างมันเถอะจ้ะ อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้จมูกพี่หักหรอก โชคดีกับการเข้าค่ายนะ ;)” นางฟ้าชัดๆ มิน่าล่ะอีตานั่นถึงให้เบอร์ไปง่ายๆ...

                     “แฮ่มๆ มาเร็วจริงนะจ้ะ ไหนเอากุญแจมาให้ดูสิ”เจ้ผมสามสีถามฉัน กรี๊ดดดดตายแน่นังจูลายดันทำรุ่นพี่ไรอั้นตกค้างทิ้งไว้ในป่า

                     “คือ คือว่า....”

                     “พี่รหัสเธออยู่ไหน!?!”นั่นไงปัญหาโลกแตกอาชญากรรมทำอะไร!

                     “พี่เค้าไปเข้าห้องน้ำอ่ะค่ะ”

                     “หรา นี่ฉันต้องเชื่อเธอสินะ! กฎต้องเป็นกฎเธอมาช้าแถมยังไม่มาพร้อมรุ่นพี่รหัสอีก!!! เพื่อเป็นตัวอย่างให้ทุกคนเห็นคืนนี้เธอต้องไปหา ของสามสิ่งนี้ในป่าคนเดียวลำพัง! เข้าใจ๊!”ม่ายยยยยยยยยยย

                      “เข้าใจค่ะ TT

     

                       หลังจากทำพิธีกินข้าวร่วมสาบานที่พิสดารสุดๆในชีวิตของฉัน ที่ต้องแบกเก้าอี้แล้วก็กินข้าวไปด้วยแล้วก็ต้องดื่มน้ำจากน้ำล้างถ้วยกาแฟ เดินลิงรอบๆที่พักของคนอื่น แงๆพี่ไรอั้นก็ช่วยไม่ได้ด้วยเพราะมันเป็นคำสั่งของรุ่นพี่ปี 4 ที่แก่หง่ำเหงือก คงเก็บกดมาจากสมัยปี 1 ละสิท่า T^T

                     “จูลายให้พี่ไปช่วยหาไหมครับ? พี่ไม่อยากให้ไปคนเดียวเลย”พี่ไรอั้นถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงฉัน                      

                     “ไม่เป็นไรค่ะ คนบางคนเค้ายังไม่ห่วงจูลายเลย ^o^”นี่ฉันพูดแมวอะไรออกไปเนี่ย !

                     “งั้นก็ระวังตัวนะ ว่าแต่ต้องไปหาอะไรดึกๆดื่นๆ” นั่นสินะไปหาอะไรดึกๆตอนนี้ -0-

                    “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  แฮ่ๆ”

                    “อ้าวทำงี้ได้ไง!! ไม่ได้และแกล้งกันเกินไป” พี่ไรอั้นลุกขึ้นกำหมัดแน่น

                    “เอาเถอะกฎก็คือกฎ อีกอย่างจูลก็ชอบที่จะเล่นอะไรท้าทายแบบนี้ด้วย” ฉันโม้อะไรเกินจริงออกไปรึเปล่านะ - -*

                      JULY!!! Where are you?”อ๊ากกกเจ้สามสีเรียกชื่อฉันแล้วเอาไงดีหนีหรือไปต่อ TT

                      “July! Do you hear me? If I shout out more than I’ll KILL you! (ขออภัยในความกากภาษาอังก)”คำตอบคือหนีคะ !!!!!

                        “อยู่นี่นี่เอง -_-+”ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับสายตาชิ้งๆจากเจ้แกนะ ToT    
                        
    “ค่ะ ^_______^ รุ่นพี่มีอะไรเอ่ย?”
                      “ไม่มีอะไรเอ่ยหรอกจ้ะ เพราะพี่มี แต่ของให้หา อ้อหาให้ได้นะจ้ะ กล่องใส่ของที่คิดว่าใช่อ่ะเอาแผนที่ไป! กลับมาให้ทัน ตีหนึ่งด้วยโชคดี พี่ไปหลับและ ^O^
                   


                        ซ้ายป่า
    \(-_- \) (/ -_-)/ขวาก็ป่า
                         

                        อ๊างงงงงง มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า ป่า ป่า ป่า ป่า ป่า !!!! what the heck?!?

                         อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก วันนี้มันวันอาร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บแล้วยังจะซวยอี๊กกกกก        

                        

                         กา ก่า ก้า ก๊า ก๋า  

                        เสียงลึกลับชวนให้ขนพองครบห้าวรรณยุกต์ อ๊าก หนูกลัวอ่ะป๋าหนูไม่หาแล้ว กล่องลึกลับนั่นอ่ะ แถมบรรยากาศยามราตรี แสงสีของป่าก็ราวกับมีมนต์สะกดอยู่ โถ่ถังกะละมังรั่ว นี่มันป่าในทวายไร้ชัดๆ! แค่ผิดชีวิตคุณก็เปลี่ยน *0*


                       ฉันเดินลากสังขารมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นนึง  น่ากลัวจริงๆนะป่าตอนกลางคืนเนี่ย       

                        หวืดดดดดด

                       “สะ เสียงอะไรน่ะะะะะ!!!!!”ฉันหันไปมองหาต้นเสียง แต่ปรากฏว่ามันไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นสนและความมืด...

                       วูลฟ วูลฟฟฟฟ~~~              

                       เสียงหมาป่าร้องกังวานราวกับต้องหารสื่อพรรคเพื่อนร่วมฝูงว่ามีคนแปลกหน้ามาเยือนถิ่นของตน 

                        “หยุดหอนสักทีเหอะน่า นะหมาป่าน้อย T^T

                       แกร๊บ!

                       เอ๊ะ! แต่นี่มันเสียงเท้าคนนี่ ใครตามฉันมารึเปล่า?

                       “นี่ มีใครตามฉันมาน่ะ ออกมาทีฉันกลัว” ฉันตะโกนหาเจ้าของเสียงฝีเท้าก้าวนั้นอย่างมีความหวัง

                       แกร๊บ!!!

                       เสียงเท้าย้ำหนักกว่าเดิม แน่เลยมีคนตามฉันมาจริงๆไม่ใช่ความคิด ตะ แต่ถ้าไม่ใช่คนล่ะ!!! ถ้าเกิดเป็นมนุษย์ต่างดาวลงมาสำรวจพื้นที่น้ำบนโลกเหมือนในหนังฝรั่งที่ป๋าเช่ามาดูล่ะ!! TT

                       “ได้โปรดออกมาเถิดพลีส ฉี่จะราดอยู่แล้ว”ฉันพนมมือหงกๆร้องถามหาผู้ติดตาม อ๊ากกกก ใจจะวายตายแล้ว

                        แกร๊บ แกร๊บ แกร๊บ

                         มนุษย์ต่างด๋าวเข้ามาใกล้ทุกทีฮือๆ หนูกลัวจังเลย ป๋าม๊า จูลยังอยากเรียนให้จบพร้อมใบปริญญาอยู่นะ T^T     

                        แกร๊บบบบบ!!!

                        คุณเคยเป็นกันไหมง่ะ มันขยับร่างกายไม่ออกจริงๆ เข่าก็อ่อน ขาก็แข็ง น้ำตาก็จะไหล

                       หมับ!

                       เหมือนมีแรงดูดจากเครื่องตรวจร่างกายของมนุษย์ต่างดาว (รู้ได้ไง? - -*) ฉันถูกดูดจากด้านหลังอ๊ากก มันร้อนจริงๆเครื่องดูดร่างกายของมนุษย์ แงๆอย่าเอาสมองหนูไปเลย หนูไม่มีหรอกสมองน่ะ สมองหนูฝ่อตั้งแต่ 10 ขวบแล้ว TT 


                       “ตัวสั่นไปไหม ฉี่จะราดเลยเหรอแมวเหมียว 5555”

                       “มนุษย์ต่างดาวพูดได้ TT

                       “บ๊อง! มนุษย์ต่างดาวที่ไหนจะหล่อขนาดนี้ หันมามองกันหน่อยสิ” ฉันหันไปตามคำเชิญชวน เห้ย! หยองมาอยู่นี่ได้ไง!!!   

                      “แฮร์รี่ ฉันคิดว่านาย...กลับไปแล้..” คำพูดของฉันถูกดูดลงไปพร้อมกับริมฝีปากของอิตาหยอง สัมผัสที่นุ่มนวลและอบอุ่นเพียงแค่ริมฝีปากประกบกัน ก่อนที่เขาจะถอนสัมผัสออกไป

                     “ไม่มีวันที่ฉันจะทิ้งเธอหรอก ต่อให้ไปแสดงคอนเสิร์ตที่ดาวอังคาร ฉันก็จะหิ้วเธอไปด้วย นี่แล้วต่อจากนี้ห้ามเรียกฉันว่าแฮร์รี่อีก!

                     “ละ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรอ่ะ ฝอยทอง ฝอยขัดหม้อ สายไหม หรือ...”

                     “ชู่วว์!!! ไม่เอาน่ะเบ๋บี๋ เรียกฉันว่าแฮซซ่าโอเคนะ”

                     “ฮ่าๆ ตลกน้า -///- ”

                     “ไม่ตลกหรอก มันเป็นภาษาตุรกี ที่แปลว่าความสุขน่ะ ;) อีกอย่างฉันจะเป็นผู้ให้ความสุขเธอตลอดไปโอเค้ :D” หูฉันฝาดหรือเปล่ามันเขินยิ่งกว่าตอนที่ฉันถูกรุ่นพี่ตอนไฮท์สคูลบอกรักซะอีก

                     “ฉันต้องหาของต่อ T^T”                                 

                     “อืมไปหาของกัน ^O^”.

                     “ไม่ได้! นายออกไปจากป่าเหอะ กลับบ้านไปเลย ! อย่าให้ฉันเห็นหน้านายในแคมป์นี้อีก -*-”ฉันไล่เขาออกไปเพราะกลัวหมอนี่จะมาป่วนอีก

                     “เธอเป็นคนหรือกิ้งก่ากันแน่เนี่ย เปลี่ยนอารมณ์เร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าอีก!!! จับมือฉันไว้ห้ามปล่อย แล้วรีบไปหาของเฮงซวยนั่นกัน!” แฮร์รี่ไม่ฟังแถมยังฉุดข้อมือฉันไว้แนบกับลำตัวของเขาแล้วรีบ นำเดินหาของ

                     “นายว่ามันจะมีอยู่จริงป่ะ?”

                     “อะไรเหรอ มนุษย์ต่างดาวของเธอหรือเปล่า :P

                     “บ้า!!! ฉันหมายถึงกล่องลึกลับต่างหาก!!!

                     ครืน!~

                     “อ้าวเหรอ!กรรมเลย แต่ฉันว่าตอนนี้มันไม่มีหรอกนะกล่องอะไรนั่น มันจะมีก็แต่...”

                     ซ่าาา~~~~~

                     “อ๊ากกกกกกกกก!!! ฝนตกง่ะ ทำไงดี”

                     “หาที่หลบสิบ๊องเอ๊ย -__- มาตามสุดหล่อมา”แฮร์รี่ เอ๊ย แฮซซ่า จูงฉุดกระชากลากฉันไปหาที่หลบฝน โอ้ค่ำคืนนี้ยังมีฝนตก อะแฮ่! ม่ายยยยยช่ายยยยยยย

                     “ฉันว่าฉันเจอที่กำบังฝนแล้วแหละ สนใจหลบสองต่อสองแบบในหนังด้วยกันไหมน้อง ;)

                     “อ๊ากก ใช่เวลามากวนพระบาทฉันไหมก็รีบพาเข้าไปเด๊ะ”ฉันตะโกนกลับไปโอ๊ยมองอะไรก็จะไม่เห็นอยู่แล้ว

                     ซ่า~ ครืน!

                    เสียงฝนและฟ้าร้องก็ยังคงดังเป็นระรอกอย่างน่ากลัว TT

                     “แฮซซ่า นายว่าเรา... ” ครืน! “กรี๊ดดดดดดด”

                     “เข้ามาในนี้เร็ววววว!!!

                    “ฉันมองอะไรไม่เห็นเลยแฮร์รี่ ฝนมันเม็ดใหญ่เกินไปที่จะลืมตา”

                    “จับมือฉันไว้ แล้วเข้ามาในนี้เร็วๆ ก่อนที่เธอจะเป็นหวัด”

                    “อื้ม”ฉันทำตามอย่างว่าง่าย

                    ปัง!  

                     “ลืมตาได้แล้วเราปลอดภัยแล้ว! ^o^

                     “ที่นี่ที่ไหน?”ฉันมองไปรอบๆก่อนจะเห็นว่ามันเป็นโรงตัดไม้หรือโรงเก็บไม้อะไรซักอย่างไว้ในนี้

                     “ร้านขายช็อคโกแลตน่ะ” แฮร์รี่พูดกวนบาทาฉันพร้อมกับจุดเทียนจากไหนมิรู้

                     “นายอยากได้รองเท้าของฉันเป็นของกินใช่ไหม? ถ้าไม่ก็หุบปากซะ!”ฉันยกรองเท้าคู่สวยที่แสนเละเทะขึ้นมาชี้หน้าอีตาแฮซซ่าอย่างเหลืออด

                     “โธ่! ที่รักอย่างอนผมไปเลยมากอดกันเหอะ ผมหนาวจะตายอยู่แล้ว ฮัดชิ้ว~”ไอ้หยองทำหน้าหื่นพยายามเข้ามากอดฉันฝันไปเหอะ!

                     “ไม่ต้องมาเนียนฝนหยุดเมื่อไหร่เราก็แยกกัน”ฉันเดินกอดอกวนไปวนมาเหมือนในหนังไทยเขาทำกัน                          

                     “อะ อืม ละแล้วยะยังไงตะต่อเหรอ เบบี๋”เอ๊ะหมอนั่นเป็นอะไรทำไมเสียงสั่น  

                     “นายหนาวมากเหรอ?”ฉันเอามือไปแตะหน้าผากเขาเบาๆ

                     “เปล๊า ฉะฉันกำละลังร้อนน่ะ ^[+-+-+]^”หมอนั่นกำลังกัดฟันยิ้มหงึกๆให้ฉันอยู่ ฮ่าๆปากแข็งชะมัด

                     “นายถอดเสื้อออกก่อนดีกว่าไม่งั้นจะทำให้นายเป็นไข้ได้นะ”

                     “ทะทำไม เธอจะตะแต๊ะอั๋งฉันเรอะ!!!! ฮัดชิ้ว! โอ๊ย!”ฉันหยิกหัวหมอนั่นเต็มแรงบิดกล้ามากนายไม่ใช่สเปคฉันเลยไอ้หยอง!

                     “ฉันไม่พิสมัยหรือพิศวาสในตัวนายเลยสักนิด! เร็วๆถอดออกมาเกิดนายปอดบวมตายล่ะ”

                     “ไม่อาวววว เค้าอายยยย >< เกิดเธอหื่นจะจับฉันปล้ำ ฉันก็เสียตัวฟรีๆอ่าดิ *0*” เอ๊ะ! หมอนี่คิดแต่เรื่องแบบนี้ใช่ไหม!

                      “งั้นถ้าฉันหันหลังให้นาย นายจะถอดอยู่ไหม?”

                      “ไม่ถอด!

                      “จะเอายังไง ถ้างั้นฉันจะออกไปข้างนอกแล้วปล่อยให้นายถอดเต็มที่แล้วกัน!

                      “เธอจะบ้าเหรอ ถ้าเธอออกไปก็เปียกหนักกว่านี้น่ะสิ!

                      “ฉันเป็นห่วงนายแฮร์รี่ ...”

                      “งั้นก็ได้”แฮร์รี่ยอมจำนนต่อฉันและสายฝนที่กระทบหลังคาดังตุ๊บตั๊บ! เขาถอดเสื้อตัวบางออกก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มแหยๆให้ หมอนี่มีกล้ามนิดๆแต่รอยสักเลอะเทอะไปหมด - -* ให้ตายสิฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ยจูลาย หรือเธอติดเชื้อหื่นมาจากไอ้ผู้ชายบ้านี่เนี่ย!!!

                     “มองอยู่ได้เดี๋ยวก็ท้องกันพอดี >///< อยากกินซิกแพ็กฉันใช่ไหมล่าา~

                     “อีตาบ้า! ใครเค้าจะไปคิดเหมือนนายทุกคนล่ะยะ ฉันมองรอยสักนายต่างหาก”

                     “ฮั่นแน่!~~ สนใจล่ะซิรอยสัก บน อกเท่ๆของฉัน *0*”

                     “ดูเขียดโดดน้ำยังดีกว่าอกนายเลยแฮซเอ้ย”

                     “โหดร้าย!

                     “คงงั้น ฉันก็งี้แหละ :P  

                     “หนะ หนาว จังเลย อยากได้อ้อมกอดอุ่นๆจัง ><” เขาทำท่ากอดตัวเองแล้วก็ลูบแขนของเขาไปมา - -

                     “ฉันว่านายหนังหนาคงไม่รู้สึกต่อความเย็นรอบๆตัวนี่หรอก -0-”

                     “ฮือๆ กอดผมทีสิครับ ฮัดชิ้ว!”หมอนั่นจามอีกแล้ว เฮ้อ ก็คงจะหนาวอยู่หนอกเปลือยอกซะขนาดนั้น(ก็เธอสั่งให้เขาถอดเองนี่)           

                     “ฝันไปเหอะ เอ๊ะว่าแต่ตัวนายเป็นอะไรแดงๆ”ฉันใช้นิ้วจิ้มๆเขี่ยๆแขนเขา

                     “ปะเปล่าแค่หนาวเฉยๆ ฮ้าดดชิ้วววว!~”พูดไปจามไปเชื่อเขาเลย

                     “แน่ใจ๊? แต่ถ้านายเป็นอะไรตายขึ้นมาฉันจะถือว่านายเป็นเพียงผู้ให้ที่อยู่อาศัยฉันแล้วกัน!

                     “ฮั้ดชิ้ว! ก็ธะเธอบอกให้ฉันถอดเสื้อเองนี่ ฮัดชิ้ว! ฉันเป็นโรคแพ้ฝุ่นน่ะแล้วที่นี่ก็มีเยอะด้วย ให้ตายสิ ฮัดเช้ย!

                     “หะฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่านายเป็นภูมิแพ้แล้วที่นี้เอาไง เราคงอยู่ในนี้ต่อไม่ได้แล้วล่ะ”

                     “ดะได้สิ รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วเราค่อยรีบออกไปก็ได้ ^[-+-+-+-]^

                     “ฉันขอโทษ”   

                     “อะไรนะเมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?”

                        

                     แฮร์รี่พาร์ท

                     “ฉันขอโทษ”ฮะ!เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ หมายความว่าไงขอโทษผมแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าอย่างงั้นด้วย หรือหุ่นผมไม่เฟิร์มพอ

                     “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ! ถ้าฉันไม่ทิ้งพี่รหัสไว้ในป่า แล้วก็ทะเลาะกับนายนายก็คงไม่ต้องเป็นหวัดแล้วก็ต้องมาติดอยู่ในที่แบบนี้หรอก”

                     “หมายความว่ายังไง...”ผมอ่านสายตาเธอไม่ออกจริงๆมันเป็นสายตาที่เศร้าจนผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้

                     “ฉันกลัวนายตายแฮซ ฉันกลัวอ่ะ ฮือๆ TT”ยัยนี่บ๊องเต็มรูปแบบไปซะแล้ว

                     “ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกเป็ดน้อย แล้วที่สำคัญฉันก็สัญญากับเธอไปแล้วนี่ว่าจะไม่หนีไปไหน เพราะงั้นฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอแน่นอน”ผมค่อยๆซับน้ำตาแล้วค่อยๆกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

                     “แฮซแล้วถ้าฉันทำให้นายเป็นภูมิแพ้ตายคาโรงเลื่อยไม้นี่ล่ะ ศพนายต้องไม่สวยแน่ๆเลย ข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งว่าแฮร์รี่ ซุปตาร์ชื่อดังดับอนาถในโรงเลื่อยไม้นายว่ามันดีไหมล่ะ TT ฮึกๆ”

                    “ยัยบ๊อง! คิดได้ไงฮะนี่เธอ 18 แล้วนะเพราะงั้นหยุดร้องไห้ งอแงเป็นเด็กเล็กๆได้แล้ว”

                    “ฉัน...”

                    จุ๊บ!

                    Oxo

                    แมวเป็ดจูบผม!!! น่ะนี่เป็นครั้งแรกที่แมวเป็ดน้อยจุ๊บผมก่อนโอ้ก็อด เธอน่ารักชะมัดแต่เธอถอนจูบเร็วไปไหม -.,-

                    “เพื่อเป็นการขอโทษแล้วกันฉันติดหวัดมาจากนายแล้วนะ ดูเหมือนฝนซาแล้วนะ อะนี่เสื้อโค้ทฉันมันไม่เปียกมากหรอกนายใส่ไว้แล้วรีบออกไปจากที่นี่กันเหอะ -///-”น่ารักชะมัดแม่ครับน้องสาวคนนี้ของผมอย่างกับนางฟ้าเล็กๆผมขอจูบเธอทีเหอะ!!!

                     “จูลายจ๋า!!!!!!!”ผมโผเข้ากอดเธอทันที

                          

                     อีตาแฮร์รี่มองฉันด้วยสายตาหื่นๆมันสยองจริงๆ

                     “จูลายจ๋า!!!!!!!”หมอนั่นกอดฉันแน่น ก่อนจะผละฉันออกมาหอมแก้มซ้ายแก้มขวา แล้วก็จะเล็งมาที่ปากฉันม่ายยยยยย

                     “หยุดเลยนะโรคภูมิแพ้หายโรคหื่นกำเริบหรือไง!”ฉันยกมือดันปากหมอนั่นเต็มแรง

                     “หายแล้วมามะ มาจูจุ๊บกัน -3-”

                     “ออกไป! เราต้องรีบออกไปโอเค๊!

                     “คร้าบบบบบบบ TT^TT


                      เราทั้งคู่ออกมาจากที่นั่นแล้วตกอยู่ในท่ามกลางสายฝนที่มืดมิดมีเพียงแค่ใจและมือที่บีบแน่นของแฮซเป็นที่นำทางจนมาถึงที่จุดหมายของเราที่พักจนได้ ;D

     

                        

                     ....................................................................................................................................................                                     

                     หลังจากค่ายนั้นมันก็ทำให้ฉันรู้ว่าการที่ฝนตกคือหายนะครั้งยิ่งใหญ่ TT   

     

              



















    เย้ๆตอนนี้จบสักทียาวไปนิดขออภัยด้วยนะคะ

    และขอบคุณนะคะที่ติดตาม ;)


    :) Shalunla

    Cute Ghost
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×