คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic khunwoo] Love is feeling 2
Title:Love is feeling 2
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
สองพี่น้องนั่งเครื่องบินเข้ามาถึงมาถึงโซลเป็นเวลาแปดโมงเช้า
“โห โอ้โหๆ พี่แทคยอนๆ มีโซมีตึกสูงๆเต็มไปหมดเลยอะ”
อูยองที่เพิ่งเคยมากรุงโซลเป็นครั้งแรกก็ตื่นตาตื่นใจไปกับตึกสูงๆใจกลางเมือง เพราะที่ปูซาแถวบ้านจะไม่มีตึกสูงๆนักหรอก
“ชู่วๆอูยองเบาๆ อย่าโหวกเหวกเสียงดังสิ”
“ก็มันน่าตื่นเต้นนี่ครับ ผมไม่เคยมาโซลแบบพี่แทคนี่ ว่าแต่ถึงมหาวิทยาลัยพี่แทครึยังง่ะ”
“ยังหรอกเราต้องนั่งรถไฟฟ้าไปอีกนิดนึงหน่ะ”
แทคยอนต้องจับมือน้องเอาไว้แน่น กลัวว่าจะพลัดหลงด้วยความซนของน้อง
อูยองนั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างของรถไฟฟ้า เพื่อดูวิวสวยๆในกรุงโซล หิมะกำลังโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย พื้นถนน ต้นไม้ ตึกรางบ้านช่องถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน
“จะว่าวิวในกรุงโซลก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย”
“อูยองนี่ไงถึงมหาลัยโซลแล้ว” แทคยอนกระซิบบอกน้องเมื่อรถไฟฟ้าวิ่งผ่านมหาวิทยาลัย
“โฮะ ใหญ่จริงๆเลยแฮะ ตึกเรียนถูกออกแบบให้ทันสมัย สมกับเป็นมหาลัยชั้นนำของเกาหลีเลยอะ”
อูยองทำตาโตแล้วอุทานออกมาเบาๆ
"อูยองเตรียมตัวลงได้แล้ว ใกล้จะถึงแล้ว"
"ครับ" อูยองพยักหน้าให้ พร้อมกับกระชับกระเป๋าเป้ของตัวเองเอาไว้ให้แน่น
.
.
.
.
.
.
พอถึงคอนโดของแทคยอนแล้ว อูยองก็ทำหน้าที่สำรวจเดินไปรอบๆห้อง หยิบนู่นจับนี่ขึ้นมาดู อยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กซน ส่วนแทคยอนต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปคณะก่อนบ่ายโมง
“ห้องของพี่แทคยอนสะอาดดีแฮะเป็นระเบียบด้วยไม่น่าเชื่อๆ หรือมีแฟนมาจัดเก็บห้องให้กันนะ”
โดยปกติแล้ว ห้องนอนของพี่แทคยอนที่บ้านนะ รกจะตาย ที่คอนโดพี่แทคเนี้ย เป็นระเบียบผิดดหูผิดตาอย่างไม่น่าเชื่อ อูยองเดินสำรวจคอนโดของพี่ชายจนครบทุกซอกทุกมุมแล้ว ภายในห้องแบ่งเป็นสัดส่วนซึ่งมีห้องนั่งเล่น ห้องครัว แต่ละห้องพื้นที่จะไม่มากนักแต่ก็น่าอยู่พอตัว อูยองเดินไปเปิดม่านออกจะเห็นวิวของมหาวิทยาลัยโซล เห็นตึกคณะต่างๆนาๆ มันน่าเดินสำรวจนักว่าเด็กมหาลัยเขาทำอะไรกันบ้าง เอาไว้แอบหนีพี่แทคยอนไปเดินเที่ยวดีกว่า พอคิดแผนซุกซนได้แล้วอูยองก็อมยิ้มอยู่คนเดียว
.
.
.
ไม่นานแทคยอนก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมจะออกไปมหาวิทยาลัยแล้ว
“หูว...พี่แทคยอนใส่เสื้อกาวน์ก็เหมือนคุณหมอเหมือนกันนี่นา พี่เราก็ดูดีเหมือนกันนี่เนอะ”
พูดจบก็ขำออกมา เป็นครั้งแรกที่อูยองเห็นพี่ชายตัวเองแต่งตัวเป็นคุณหมอ ใส่เสื้อกาวน์กางเกงสแล็คสีดำ อย่างที่นักศึกษาแพทย์ปีสูงๆเขาใส่กัน ปกติเคยเห็นแต่พี่แทคยอนแต่งตัวเรียบๆเสื้อยืดกางเกงยีนส์ถ้าเป็นวันสบายๆหน่อย ก็จะใส่กางเกงขาสั้น ดูไม่เหมือนคนเรียนหมอเลยแม้แต้น้อย แทคยอนหัวเราะและส่ายหน้าให้กับน้องชายตัวเองตั้งแต่มาถึงโซลอะไรๆก็ดูจะแปลกตาไปซะหมดทุกอย่าง
“พี่ต้องรีบไปที่คณะแล้ว น้องต้องอยู่คอนโดห้ามไปไหนจนกว่าพี่จะกลับมาโอเคนะ”
“อูยองอยากไปด้วย” อูยองรีบพูดขึ้นมา “ก็ไหนๆพี่แทคยอนก็จะไปมหาลัยแล้วก็อยากไปด้วยอยากไปเดินดูในมหาลัยของพี่บ้างนี่ครับ”
“ไม่ได้ อย่าดื้อ ถ้าไม่ฟังพี่ พี่จะส่งเรากลับปูซานพรุ่งนี้เลย!!” แทคยอนพูดเสียงดุ
“พี่แทคยอนอ่ะ!!” อูยองทำหน้างอเข้าทันที
“พี่ใจดีแค่ไหนแล้วที่ให้น้องมาด้วย เพราะงั้นอย่าซน”
“อยู่ห้องเฉยๆเนี่ยนะน่าเบื่อจะตาย” อูยองพูดออกมาเบาๆ
“ว่าไงนะ” แทคยอนถาม
“เปล่าครับ” -_-
“งั้นพี่ไปนะ เย็นๆพี่จะรีบกลับมา”
"เย็นๆเลยเหรอ" อูยมองนาฬิกาที่อยู่ข้างผนัง ก่อนจะยู่ปากเข้าหากัน "ตอนนี้เพิ่งเที่ยงครึ่ง" แล้วอูยองก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
.
.
.
.
อูยองนั่ง นอนดูทีวีเปลี่ยนท่าไปหลายตลบ งีบหลับก็แล้ว ตอนนี้ก็เพิ่งจะสี่โมงกว่าๆเอง แล้วกว่าพี่แทคยอนจะกลับมา บอกแค่ว่าเย็นๆ แล้วมันต้องเย็นแค่ไหน พี่ชายถึงจะกลับมาหา
“น่าเบื่อจะตาย หิวก็หิว ในตู้เย็นไม่เห็นจะมีอะไรกินเลย คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ตามพี่แทคยอนมา”
“แต่ข้างล่างมีร้านขายของนี่นา ลงไปหาขนมกินข้างล่างแป๊บเดียว หวังว่าพี่แทคยอนจะไม่ดุนะ”
.
.
.
หลังจากหาอะไรกินเสร็จท้องก็ตึงๆ เดินย่อยหน่อยดีไหมน้า~~ “จะว่าไปคอนโดนพี่แทคยอนกับมหาลัยก็ไม่ไกลกันนะ” ได้แต่คิดแล้วก็ยิ้ม แผนที่คิดไว้แล้วว่าจะแอบหนีพี่แทคยอนไปเดินเที่ยวในมหาวิทยาลัยก็ผุดเข้ามาในหัวทันที
“เดินเล่นหน่อยคงไม่เป็นไรน่า แต่ต้องรีบกลับก่อนที่พี่แทคยอนจะกลับคอนโด คิคิคิ” ว่าแล้วอูยองก็เดินมุ่งหน้าเข้าไปที่มหาวิทยาลัยโซลทันที
ณ มหาวิทยาลัยโซล
“มันมีคณะอะไรบ้างน้า~" อูยองเดินไปดูแผนที่ที่มหาวิทยาลัยทำไว้ คณะที่พี่แทคยอนบอกว่าจะให้เรียนมันอยู่ไหนกันนะ อืมม... คณะคหกรรมศาสตร์ คงใช่มั้ง ในแผนที่บอกว่าให้เดินตรงไปห้าร้อยเมตร แล้วเลี้ยวขวา”
แต่ระหว่างทางที่เดินก็มีสวนหย่อมเล็กๆที่มีดอกไม้นานาชนิด แต่ตอนนี้ถูกปลกคลุมไปด้วยหิมะ
ก็สวยไปอีกแบบนะ ว่าไปแล้วแวะถ่ายรูปสักรูปสองรูปหน่อยแล้วกัน ห้าโมงกว่าๆแสงกำลังสวยเลย คิคิ
หลังจากถ่ายรูปเล่นสักพักอูยองก็เดินไปเลื่อยๆจนถึงคณะที่ตัวเองตั้งใจว่าจะไปเดินเที่ยวเล่น นั่นคือคณะคหกรรมศาสตร์
“โห ตึกน่าเรียนจังเลย ดูสะอาดแล้วก็สูงมากๆด้วย มันมีกี่ชั้นกันนน้า~ 1 2 3 4 5….”
แก้มกลมเงยหน้าขึ้นและชี้นิ้วนับทีละชั้น ทีละชั้น
“นี่นาย.. นาย... เฮ้ย! เรียกไม่ได้ยินหรือไง”
อูยองหันไปยังต้นเสียงแล้วทำหน้างงๆ
“เรียกผมเหรอครับ”
“ก็นายยืนขวางทางเดินอยู่เนี่ย”
“งั้นเราขอโทษทีนะ” จะบ้ารึไงทางก็มีตั้งเยอะทั้งแยะไม่ยอมเดิน คิดในใจเพราะไม่อยากมีเรื่อง
“อืม แต่เหมือนนายเพิ่งจะเคยมาที่นี่ครั้งแรกรึเปล่า ทำตัวเหมือนไม่เคยมาที่นี่”
“ก็ใช่ พอดีอยากเข้าคณะนี้ก็เลยเดินมาดูหน่ะ แล้วนายล่ะอยากเข้าคณะนี้เหมือนกันเหรอ”
“อื้ม ตอนนี้กำลังเรียนพิเศษอยู่กับพี่ในคณะนี้หน่ะ ให้พี่เขาติวเข้มให้”
“ดีจังเลยแฮะ” อูยองตอบเด็กตาตี๋ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน
“ไหนๆ ก็อยากเรียนคณะนี้แล้ว นายสนใจอยากเรียนพิเศษด้วยกันไหมล่ะฉันจะได้บอกพี่ชานซองให้” พี่ชานซองรุ่นพี่ปีสามคณะคหกรรมศาสตร์ เป็นติวเตอร์ส่วนตัว
“ก็สนใจนะ แต่คงไม่สะดวกเพราะบ้านฉันไม่ได้อยู่ในโซลเดินทางลำบากอะ”
“อ่าวงั้นเหรอ ตอนนี้ได้เวลาเรียนแล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไร”
“อูยอง จางอูยอง”
“ฉัน อี จุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งในคณะนี้นะ”
“แล้วเจอกัน บาย”
ถึงจะดูเหวี่ยงๆแต่ก็อัธยาศัยดีเหมือนกันแฮะไว้ถ้าเข้าที่นี่ได้ฉันจะคบนายเป็นเพื่อนคนแรกเลยนะอีจุนโฮ
.
.
.
อูยองเดินมุ่งหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย เดินชมตึกเรียนไปเรื่อยๆไม่ได้มีจุดหมายอะไร ตึกถัดไปอีกไม่ไกลนักคือคณะแพทย์ศาสตร์ มีคนเข้าๆออกๆอยู่ตลอดเวลาเพราะที่นี่จะมีโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยอยู่ด้วย
“คณะแพทย์….” อูยองอ่านป้ายชื่อคณะที่ติดไว้บนตึก “เอ๋!! คณะแพทย์ศาสตร์ อ๊ากกก จางอูยองตายแน่!! พี่แทคยอนเรียนอยู่ตึกนี้ด้วยรึเปล่า หรือกลับไปแล้ว เพราะนี่ก็หกโมงกว่าๆแล้ว โถ่เอ้ยลืมดูเวลา”
อูยองเดินเล่นเพลินจนลืมดูเวลาและเดินมาไกลเกินที่จะจำทางกลับทางเดิมได้ มาที่นี่ครั้งแรกไม่คุ้นทาง ที่นี่ก็ใหญ่โตซะเหลือเกิน เดินมาทางไหนก็จำไม่ได้ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วย
“จะโทรหาพี่แทคยอนดีไหมนะ” มือเล็กกำมือถือของตัวเองแน่น ในใจก็คิดแค่ว่าจะโดนพี่ดุไหมนะ จะถูกพี่ชายส่งกลับปูซานพรุ่งนี้เลยไหมนะ
“โทร...ไม่โทร”
“โทร...ไม่โทร”
“โทรก็ได้.....”
“เห๋?? ทำไมโทรหาพี่แทคยอนไม่ติด!!!! ตายแน่ จางอูยอง”
ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูดได้แต่กำโทศัพท์แน่น มองซ้ายมองขวา ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี จะขอความช่วยเหลือจากใครดี ถ้าพี่แทคยอนกลับคอนโดนแล้วล่ะจะทำยังไง โอ๊ยคิดอะไรไม่ออก มันตื้อไปหมดเลย
แทคยอนที่พึ่งจะเดินลงจากคณะมาพร้อมเพื่อนซื้หนึ่งคน หยุดชะงักเมื่อเห็นเด็กคนนึง รูปร่างคุ้นหน้าคุ้นตา ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าคณะ แทคยอนเพ่งสายตาไปทางเด็กคนนั้นเพื่อความแน่ใจว่าใช่รึเปล่า
“มองใครวะแทค จ้องซะขนาดนั้น” นิชคุณถาม
"เห็นเด็นคนนั้นไหม ที่ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าตึก"
"อื้มเห็น น่ารักด้วย ฮ่าๆ" ตามประสาผู้ชาย ก็ต้องชอบมองคนน่ารักๆอยู่แล้ว
“เดี๋ยวกูมานะ” แทคยอนตอบเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง อารมณ์เหมือนกำลังโกรธ
“เป็นอะไรของมันวะ เด็กใหม่มันเหรอวะ?” นิชคุณบ่นพร้อมมองตามหลัง
.
.
.
.
“อูยอง!!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก
“พะ พี่ แท แทคยอน” อูยองเรียกชื่อพี่เสียงตะกุกตะกักด้วยความตกใจ
"มาทำอะไรที่นี่"
"มา...เอ่อ..ไม่รู้ครับ อยู่ๆก็มาโผล่ที่นี่ แหะๆ" อูยองหัวเราะเจื่อนๆให้กับพี่ชายตัวเอง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น มองพี่ชายตาปริบๆ จะโดนพี่ชายลงโทษอะไรบ้างนะ
“ตามพี่มา!” น้ำเสียงดุแบบที่อูยองไม่เคยได้ยินมาก่อน
คิดแล้วไม่มีผิด เด็กดื้ออย่างจางอูยองมีหรือจะอยู่นิ่งๆเป็น มีหรือจะอยู่ที่ห้องนอนดูทีวีเฉยๆ บอกเลยว่าไม่เคยดุน้อง ไม่เคยว่าน้อง แต่ครั้งนี้มันน่าให้ดุไหมล่ะ
แทคยอนเดินนำอูยองไปใต้ตึกเพราะข้างนอกหิมะยังตกอยู่ แต่อูยองกลับยังคงยืนขาสั่นพับๆอยู่ที่เดิม ก็ไม่เคยเห็นพี่แทคยอนดุ พี่แทคยอนดุแล้วน่ากลัว
“อูยอง! พี่บอกให้ตามมาไง!”
นิชคุณเห็นท่าไม่ดีต้องรีบวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์
“มีอะไรวะแทค"
"มีเด็กมันดื้อ กำลังโมโห!"
"แล้วนั่นใครวะ?” ถามด้วยสีหน้าที่งงแบบขั้นสุด เด็กคนนั้นเป็นใครไม่เคยเห็นมาก่อนน่ารักซะด้วย แล้วทำไมแทคยอนถึงได้ดุขนาดนั้น
“น้อง” แทคยอนตอบสั้นๆ
“น้องเหรอ แทคยอนมันมีน้องด้วยเหรอวะไม่เห็นจะบอกกันเลย น้องมันโคตรน่ารัก! ต่างกับพี่มันที่ดำฟันจอบ ตัวสูงใหญ่อย่างกับยักษ์ ดูน้องมันสิ ตั๋วเล็กนิดเดียว หน้าตาจิ้มลิ้มเชียว” นิชคุณคิดในใจ
“มีอะไร ใจเย็นๆก่อนสิ ค่อยๆพูดกับน้องนะ ดูสิเบะ น้ำตาคลอแล้วนั่น” นิชคุณบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง.....ห่วงเด็กที่กำลังเบะปากร้องไห้หน่ะ ยังกะลูกแมวตัวน้อยๆ มองแล้วน่าสงสาร
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่คอนโด ห้ามออกไปไหนจนกว่าพี่จะกลับ แล้วนี่อะไร”
"ก็น้องหิว ในตู้เห็นของพี่แทคไม่เห็นจะมีอะไรให้น้องกินเลยสักอย่าง มีแค่น้ำเปล่า น้องกินแล้วน้องไม่หายหิว น้องก็เลยลงมาหาขนมกินใต้คอนโดของพี่แทค”
"หิวแล้วจะลงมาหาของกินพี่ไม่ว่า แล้วทำไมมาโผล่ที่นี่"
"ก็...." คนที่ผิดเต็มๆถึงกับเถียงต่อไม่ออก ได้แต่ยืนก้มหน้าคางชิดอก
“ทำไมไม่ฟังพี่บ้าง นี่เรามาโซลครั้งแรกนะอูยอง ถ้าเกิดหลงทางขึ้นมาจะทำยังไง ดีนะพี่มาเจออยู่หน้าคณะพอดีไม่งั้นจะปล่อยให้หลงทางไม่ตามหาจริงๆด้วย” แทคยอนดุน้องเป็นชุด อยากจะฟาดแรงๆสักที
“….ฮึก.....”
“แล้วออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“….ฮึก..ฮึก....” ไร้ซึ่งคำตอบแต่กลับได้เสียงสะอึกมาเป็นคำตอบ และเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ
“แทคๆใจเย็นๆก่อนเถอะ” นิชคุณพูดพร้อมกับลูบไหล่ปลอบคนที่กำลังสะอึกสะอื้นไว้อย่างเป็นห่วง สะอื้นฮึกฮักแบบนี้น่าสงสาร น้องน่ารักขนาดนี้ยังกล้าดุน้องได้ลงคอ ไอ้แทค!! จิตใจทำด้วยอะไร
“ชู่วๆ
ไม่เอานะครับไม่ร้องนะ” เสียงนุ่มทุ้มปลอบคนที่กำลังร้องไห้ พ่อพระไหมล่ะ
“ฮืออออ ฮือออออ ฮึก ฮึก ฮึกก” ยิ่งมีคนปลอบยิ่งร้องหนักเข้าไปใหญ่
“เงียบเลยนะ!! ไม่ต้องร้อง” แทคยอนดุน้องเสียงดัง ทำเอาคนถูกดุสะดุ้งตกใจ จนเผลอไปกอดเข้ากับนิชคุณเอาหน้ามุดหน้าอกกว้างงุดๆเพื่อหลบเสียงดุนั่น นิชคุณเอามือลูบหลังปลอบโยนอูยองเบาๆโดยอัตโนมัติ (เนียน) นิ่มดีจังแก้มที่แนบแผงอก ตัวหนาๆกอดเต็มไม้เต็มมือดีจังเลย
“อู อูยองก็แค่อยากมาเดินเล่น อยู่ห้องคนเดียวมันน่าเบื่อ” ตอบไปทั้งๆที่ยังมุดหน้างุดๆในอ้อมกอดนิชคุณ
“เหตุผลแค่นั้น?” แทคยอนถามอีก
อูยองพยักหน้าให้พี่ชายเบาๆ
“งั้นถ้าเบื่อกลับบ้านพรุ่งนี้ดีไหม พี่จะไปส่ง”
“ไม่นะ อูยองไม่กลับ อูยองไม่กลับ!! อูยองขออยู่ต่อจนถึงเปิดเทอมเลยนะ นะ พี่แทคยอน” อูยองรีบผละออกจากอ้อมกอดของนิชคุณออกมาทันทีแต่เปลี่ยนมาเกาะแขนอ้อนพี่ชายแทน
แทคยอนไม่น่าพูดคำนั้นเลยจริงๆ ถ้ามันไม่พูดน้องก็คงจะกอดกูต่อแล้วป่ะ อิจฉาไอ้แทคยอนเข้าแล้วโว้ย มีน้องน่ารัก อยากได้ (คืออยากได้มาดูแล อยากเลี้ยงน้องๆแบบนี้ ถ้าพี่แทคไม่รัก หรือดุมากไป มาหาพี่คุณก็ได้นะ พี่คุณจะอ้าแขนรอรับเสมอ) นิชคุณคิดในใจ
“เอาล่ะๆพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ตอนนี้กลับคอนโดกันดีกว่า เดี๋ยวกูต้องกลับแล้วนะคุณ ”
“จะกลับแล้วเหรอ
ไปหาอะไรกินก่อนสิ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”
“กูว่าไม่ดีกว่าหวะ ดึกแล้วอากาศเย็นเดี๋ยวน้องไม่สบาย” แทคยอนปฏิเสธขึ้นมาทันที อากาศหนาวแบบนี้ยังจะชวนไปหาอะไรกินอีก
นิชคุณรู้หรอกว่าเพื่อนหน้าแมวยังไงๆก็ปฏิเสธ "มีน้องน่ารักแล้วหวงนักรึไงวะ"
นิชคุณหันหน้าไปทางอูยอง ก่อนจะยิ้มให้ “แต่ดูท่าแล้วน้องอูยองคงหิวแล้วเนอะ” ไม่พูดเปล่ายังยักคิ้วชวนให้อูยองตกลง หิวเถอะ หิวเถอะ หิวเถอะนะ นิชคุณภาวนาอยู่ในใจ
“อูยองหิวแล้ว อูยองอยากกินหมูย่าง”
Yeahhhh นิชคุณแอบดีใจลึกๆ ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่อย่างไร ดีใจทำไมหน่ะเหรอ ถ้าไปกินข้าวด้วยกันก็จะได้ยืดเวลาเจอหน้าน้องอูยอง ไม่รู้ทำไมถูกตาถูกใจจังกับน้องของแทคยอนจัง น้องอูยองน่ารัก มองแล้วเพลิน แต่อีกใจนึงก็แอบวิตกเพราะไอ่แทคมันกินเยอะ ชาตินี้ไม่เคยคิดจะเลี้ยงข้าวมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้ทำไงได้ น้องเขาน่ารักนี่หว่า ยอมครับยอม
“อึ้มหมูย่างเหรอ พี่ถนัดเลยเดี๋ยวพี่พาไปกินร้านอร่อยๆเนอะ”
อูยองยิ้มแก้มป่องตาหยี่ “ขอบคุณครับ พี่..”
ยิ้มให้กันแบบนี้พี่คุณจะไม่ทนกับความน่ารักของน้องอูยองแล้วนะ
“พี่คุณครับ พี่ชื่อ คุณ เรียกพี่ว่าพี่คุณนะครับน้องอูยอง”
“ครับพี่คุณ”
ว่านอนสอนง่ายแบบเนี้ยน่ารักที่สุด
.
.
.
.
.
ร้านหมูย่างชื่อดังใจกลางกรุงโซล ช่างเข้ากับบรรยากาศจริงๆ หนาวๆแบบนี้กินหมูย่างดีที่สุด
เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไปนิชคุณจึงเปิดประเด็นจะคุยกับอูยอง ทำไมอูยองถึงได้มาที่โซล มาทำอะไร และ กลับเมื่อไหร่ แต่ก็ได้คำตอบจาก แทคยอนทุกคำถาม!! ใจจริงอะอยากจะได้คำตอบจากปากน้องอูยองมากกว่า แต่ไอ่แมวนั่นดันตอบแทนน้องหมดซะทุกอย่าง ยุ่งจริงๆ คือกูอยากคุยกับน้องอูยองเข้าใจมั้ย!!
“พี่คุณเห็นเรากินแต่หมูไม่กินผักเลยสักชิ้น หมูย่างเกาหลีต้องห่อผักด้วยสิครับถึงจะอร่อย อ่ะพี่คุณห่อให้นะ”
นิชคุณห่อผักกับหมูย่างเข้าด้วยกัน แล้วยื่นให้กับอูยอง ทำท่าเหมือนจะป้อนให้ได้ แต่อูยองส่ายหน้าให้รัวๆ
“อูยองไม่ชอบกินผักครับพี่คุณ”
หึหึ พลาดแล้วครับนิชคุณ น้องกูไม่กินผัก แทคยอนซ้ำเติมเพื่อนในใจ
“ลองหน่อยนะครับน้องอูยองหมูย่างห่อผักอร่อยนะ”
เพื่อไม่เป็นการเสียน้ำใจพี่คุณอุส่าห่อให้ลอง ก็ต้องลอง แต่เมื่ออูยองเอาหมูย่างห่อผักเข้าปาก เคี้ยวยังไม่ถึงสองครั้งก็ต้องคายใส่ทิชชู คนไม่ชอบกินผักทำหน้าพะอืดพะอมแล้วก็บอกว่า “มันขม” นิชคุณต้องรีบเอาน้ำมาให้บ้วนปาก ไม่รู้จะขำหรือจะยังไงดีที่เห็นอูยองทำหน้าแบบนั้น ทั้งน่ารัก ทั้งสงสารที่โดนบังคับให้กินผักทั้งๆที่ไม่ชอบ
“พี่คุณขอโทษนะครับ จะไม่แกล้งแล้ว”
"มึงก็ไปแกล้งน้อง ถ้าร้องไห้ขึ้นมามึงโอ๋ด้วย เด็กดื้อแบบนี้กูไม่โอ๋แล้ว มีแต่จะส่งกลับบ้านอย่างเดียว"
"พี่แทค...น้องยังไม่อยากกลับ"
"พี่ชายเรานี่มันใจร้ายเนอะ ถ้าพี่แทคจะจับอูยองไปส่งที่บ้าน รีบโทรบอกพี่นะครับ พี่จะไปรับมาอยู่ด้วย อ่ะนี่เบอร์พี่นะ" นิชคุณรีบจดเบอร์ตัวเองใส่กระดาษ ก่อนจะยื่นให้กับอูยอง แต่พี่ชายตัวดำ เอ้ย ตัวดีกลับรีบคว้าเอากระดาษในมือของนิชคุณมาก่อน
"ไม่ต้องเลยมึง กินๆไป หิวไม่ใช่เหรอ"
ไอ้ขี้หวง!!! นิชคุณด่าเพื่อนสนิทของตัวเองทางสายตา
.
.
.
“อูยองอิ่มแล้วเหรอครับ” นิชคุณถามเมื่อเห็นว่าอูยองหยุดกิน
“อิ่มแล้วครับพี่คุณ อูยองว่าหมูย่างที่นี่อร่อยกว่าที่ปูซานเยอะเลย”
“ถ้าอร่อยก็กินอีกเยอะๆไม่ต้องเกรงใจพี่คุณนะครับ พี่คุณเต็มใจเลี้ยง”
“เต็มใจเลี้ยง งั้นกูไม่เกรงใจล่ะนะ” แทคยอนแทรกขึ้น
โว้ยยยไอ่นี่ขัดจังหวะ เต็มใจเลี้ยงอูยองโว่ยไม่ใช่มึง ได้แต่คิดในใจถ้าพูดออกไปเดี๋ยวเสียอิมเมจหมด
“อืมมม!!! ตามสบายเลยเพื่อนกูเต็มใจเลี้ยงครับ!” กัดฟันพูด
“อูยองเห็นพี่คุณบอกแต่คนอื่นให้กิน แล้วทำไมพี่คุณไม่กินล่ะครับ” อูยอมถามติดตลก
“พี่คุณมอง เอ่ยกินอูด้งก็อิ่มแล้วล่ะครับ” อูด้งชามข้างหน้าเนี่ย ขาวๆอวบๆแก้มอมชมพู น่ารักกกก อูด้งน่ารัก
“อูยองว่าไม่อิ่มหรอกครับ งั้นอ่ะหมูย่างห่อผักอูยองห่อให้พี่คุณบ้าง เพื่อเป็นการตอบแทนที่พี่คุณเลี้ยงแล้วกันนะครับ” มือเล็กถือหมูย่างห่อผักยื่นมาให้นิชคุณ แถมยังทำหน้าตาน่ารักอีกต่างหาก
คือถ้าไม่เกรงใจไอ่แมวนั่นจะให้น้องอูยองป้อนให้รู้แล้วรู้รอด น่ารักแบบนี้ใครจะไปทนไหว
“ขอบคุณนะครับน้องอูยอง”
น้องอูยองยิ้มหวานกลับ
นั่นน้องกูอ่อยเขารึเปล่าวะนั่น แทคยอนคิดในใจ
.
.
.
หลังจากกินหมูย่างกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ
.
.
.
.
.
****put your hands up put put put put put เสียงโทรศัพท์แทคยอนเข้า***
เมื่อมองดูจอโทศัพท์แทคยอนถึงกับคิ้วขมวดทำหน้างง
--นิชคุณ--
“มีอะไร ทำไมโทรมาดึกดื่นป่านนี้วะ”
“กูจะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ไม่มีเคสพิเศษนะ”
“รู้แล้ว ก่อนเลิกคลาสมึงก็บอกกูแล้ว ยังจะโทรมาอีกเหรอ”
“เออน่ากลัวมึงจะลืม เอ่อ....แล้ว.....อูยองหลับยัง” นั่นแหละประเด็นสำคัญที่ทำให้ยอมโทรหาไอ้แทคมันเลย
“หลับแล้วทำไมเหรอ มีอะไร ดูจะยุ่งกับน้องกุจังนะครับ!แหม่”
“เปล่าหรอก อย่าคุยเสียงดังนักสิวะเดี๋ยวน้องอูยองตื่นหรอก พรุ่งนี้ว่างกูจะไปเล่นห้องมึงนะ”
“แปลกนะมึงเนี่ย ปกติร้อยวันพันปีก็ไม่โผล่มาห้องกูหรอก แล้วพรุ่งนี้กูก็ไม่ว่าง จะพาน้องไปเที่ยวแค่นี้นะ กูจะนอน”
“งั้นกูไปด้วย ไปไหนกูไปด้วย” นิชคุณเซ้าซี้ต่อ
“โว้ยยยยไอ่นี่หนิ ทำตัวแปลกๆจริงๆนะเนี่ย"
"มึงอ่ะแปลก นี่กูเพื่อนนะเว้ย เพื่อน จะไม่ให้เพื่อนไปด้วยเหรอ อยู่ห้องเฉยๆเพื่อนก็เบื่อป่ะวะ"
"เออๆจะไปก็ตามใจ สิบโมงหน้าคอนโดกูแล้วกัน”
“มีอีกคำถามนึงนะ..... แล้วมึงนอนกับน้องอูยองรึเปล่า”
“ก็แน่อยู่แล้ว กูกับน้องก็ต้องนอนด้วยกัน นอนตบตูดกล่อมน้องนอนอยู่ ต้องจุ๊บหน้าผากก่อนนอนด้วยนะไม่งั้นน้องจะนอนไม่หลับ กูต้องนอนแล้วพูดมากเดี๋ยวน้องตื่นน้องจะงอแง”
แทคยอนพอจะเดาอะไรออกแล้วล่ะสิ่งที่นิชคุณทำมันเริ่มชัดเจน เลยตอบไปให้เพื่อนหมั่นไส้เล่นๆ
-------------------- แล้วแทคยอนก็กดวางสายไป----------------------
ตบตูดน้องนอนด้วย ต้องจุ๊บหน้าผากก่อนนอนด้วย โว้ยยยยยทำไมไม่เกิดมาเป็นแทคยอนวะถ้าน้องจะน่ารักขนาดนี้ ไม่เคยอิจฉาใครมาก่อนนี่บอกเลยอิจฉาไอ่แทคยอนเป็นคนแรก
นิชคุณได้แต่นอนจิตนาการว่าตัวเองเป็นแทคยอน ได้นอนข้างๆน้องอูยองได้จุ๊บหน้าผากน้องอูยองก่อนนอน ได้ตบตูดกล่อมน้องนอน
เป็นแค่เพื่อนของพี่ชายน้องอูยอง ทำแบบนั้นกับน้องอูยองไม่ได้
... แต่ถ้าเป็นแฟนอาจได้ทำ!! (ได้ทำแบบ จุ๊บ หอมแก้ม ก่อนนอน อย่าพึ่งคิดไปไกล อิอิ)
ไว้พรุ่งนี้เราเจอกันนะครับน้องอูยอง...........
ความคิดเห็น