คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 9
CHAPTER 9
เช้าที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่สำหรับผมที่พึ่งนอนไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ต้องมาแหกขี้หูขี้ตาตื่นแต่เช้า เพราะอะไรรู้ไหมครับ ผมยังไม่เคยบอกใช่ไหมว่าไอ้หมูแจเป็นมนุษย์ที่ถ้าใครนอนกับมันได้คือคุณคงไม่ใช่คนแล้วครับ มันพลิกตัวไปมาทั้งคืน นอนกรนอีก ขาสั้นๆของมันนี่ก่ายตัวผม ยิ่งนอนไปนานๆนะ ส้นตีนมันนี่จะทิ่มหน้าผม ละเมอก็มีนะครับ! ชอบแย่งผ้าห่มผมอีก คนหล่อละเซ็ง
"เห้ย ไอ้หมูแจ เอาผ้าห่มกูมา"ไม่ว่าเปล่า มือก็ฉุดกระชากลากถู(?)ผ้าห่มลายกบน้อยมาห่ม
ปั๊ก!
ไอ้หมูแจ มันถีบผมตกเตียงเลยอ่ะ T T ไอ้เหี้ ยเอ้ย กูจะไม่ให้มึงมานอนที่นี่แล้ว เออ ไม่นอนแล้วก็ได้วะ นี่ก็พึ่งจะ 7 โมง แล้วผมจะไปทำอะไรดี อยู่ๆก็นึกขึ้นมา.. กระดาษเมื่อวานที่ไม่รู้ว่าใช่คนหรือเปล่าเอามาทิ้งไวั มันเขียนว่า มินิมาร์ท นี่นา ผมลองไปมินิมาร์ทที่ผมเคยไปดีไหมอ่ะ แต่ไม่ลองก็ไม่รู้อ่ะ นึกได้อย่างงั้นจึงรีบถอดเสื้อผ้าออกด้วยความเร็วสูงก่อนพุ่งไปวิ่งผ่านน้ำ(?)สักหน่อย
'ถ้าไปมินิมาร์ท คนที่ทิ้งกระดาษไว้จะออกมาหาหรอ??'
ระหว่างอาบน้ำสระผมก็ได้แต่คิดไปคิดมา ผมเดาไม่ถูกเลยนะเนี่ยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
แต่เดี๋ยวสิ.. มินิมาร์ทที่ว่านี่มันมินิมาร์ทไหนก็ไม่รู้ เฮ้อ จะพอมีความหวังบ้างไหมเนี้ย ไม่รอช้า เมื่ออาบน้ำเสร็จผมรีบเอาผ้าจนหนูผืนใหญ่พันเอวแล้วรีบออกมาหาเสื้อผ้าแต่งตัวเสริมหล่อ(เพื่อไรเนี้ย- -) ไม่ลืมที่จะไปหยิบเป๋าตังค์ติดตัวไปด้วย ก่อนออกจากห้องก็ยังอดอนาถใจกับไอ้หมูแจคือหมอนเขาเอาไว้หนุนหัว ไม่ใช่หนุนตีน โว้ยย ปวดประสาท = =
‘คิดไปคิดมา ตั้งแต่เจลโล่เก็บเจ้าเหมียวนี่มา ชื่อก็ไม่ได้ตั้ง ยังไม่เคยพาออกไปข้างนอกเลย พาไปด้วยละกัน’
ผมคิดได้จึงหันหลังกลับเข้าห้องไป มองหาเจ้าเหมียวสามสีที่ชื่อก็ไม่คิดจะตั้งให้อยู่ไม่นาน ก็เห็นมันนอนขดตัวใต้เตียง
“เจ้าเหมียว ออกมานี่เร็ว เดี๋ยวฉันพาไปข้างนอก”
“...”ไม่มีแม้กระทั่งเสียงเมี๊ยวๆตอบ รับรู้ได้ถึงคำว่า ‘แมวเมิน’ เห้ย คนจะพาออกไปข้างนอก ไปเปิดหูเปิดตาซะหน่อย อย่ามาทำเป็นเชิดหน้าหนีได้ไหม = = ทนไม่ไหวก็ท่าทางน่าหมั่นไส้จึงเอื้อมมือไปคว้าตัวมันออกมา เอ้อ ไม่ยักกะดิ้น ยอมออกมาดีๆก็มาได้เนาะ
.
.
ระหว่างทางที่ผมเดินลงมาพร้อมเจ้าแมวสามสี ลืมไปเลยว่าที่นี่ห้ามเลี้ยงสัตว์ ชิบหายละ เจ๊จีอึนจะอยู่ป่ะวะ เมื่อเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ชะเง้อออกมานิดๆเพื่อสังเกตการณ์ ค่อยยังชั่วครับ เจ๊แกไม่อยู่ อาศัยจังหวะนี่รีบวิ่งออกประตูไปโดยเร็ว
.
.
ฮึ้ย อากาศหนาวเป็นบ้าเลย ก้มมองเจ้าแมวที่ไม่มีทีท่าว่าจะหนาวเลย คืออยากจะถามมากเลยนะ แกไม่หนาวบ้างหรอ- -?
ฟึบ!
มันไม่ใช่เสียงอะไรหรอกครับ นอกจากเจ้าเหมียวมันกระโดดลงไป ก่อนวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ อ..เอ้าเห้ย แล้วผมจะมามัวอธิบายทำไมวะครับ มันวิ่งไปไหนล่ะ เดี๋ยวโว้ยยยยย ผมวิ่งตามเจ้าเหมียวที่วิ่งไวชิบหายจนไม่ทันได้ดูข้างหน้าว่ากำลังมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้เหมือนกัน
โครม!
ซวยแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย
ผมรีบเดินเข้าไปพยุงหญิงวัยกลางคนที่ผมพึ่งวิ่งชนเขาแบบเต็มๆจนทำให้อีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ทันระวัง ข..”
“คิดว่าขอโทษแล้วมันหายไหมเนี้ย ตาบอดไม่เห็นคนหรือไง!!”
“ผมเซ่อซ่าไม่มองทางเอง พอดีว่าแมวของผม..”
“ไม่ต้องมาหาข้ออ้าง ฉันไม่อยากฟัง!”หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นพลางปัดไปตามเสื้อ
โค้ทของตัวเอง ผมเหลือบไปเห็นกระเป๋าตังค์ที่ตกอยู่ข้างๆจึงก้มลงไปเก็บ เอ๊ะ มีรูปอะไรหลุดออกมาด้วย....
ผมมองรูปนี่อยู่แปบๆก็ถึงกับอึ้ง รูปเจลโล่กับหญิงวัยกลางคนที่เขาพึ่งวิ่งชนเมื่อกี้...
“เสียมารยาทมากไปแล้วนะ!”เธอกระชากรูปและกระเป๋าตังค์ในมือผมไปก่อนจะรีบเดินหนีไป แต่ผมคงปล่อยให้เขาเดินหนีไปเฉยๆแน่
“เดี๋ยวครับ! คุณรู้จักเจลโล่ด้วยหรอ”
“นายมายุ่งอะไรด้วย?”
“ผมมีเรื่องสำคัญต้องบอกคุณนะ คุณกับเจลโล่เป็นอะไรกันแน่”
“ฉันเป็นแม่เขา แล้วทำไม มีเรื่องสำคัญอะไรจะบอกฉัน?”
“เจลโล่ยังไม่ตายนะครับ”
“เธอว่าไงนะ?”
“เจลโล่ยังไม่ตายครับ เขาอยู่กับผม”
“เหอะ! อย่ามาโกหกซะให้ยากเลย”เธอทำท่าจะหันหลังเดินหนีไป แต่ผมรีบคว้าแขนไว้ ไม่ได้นะ ผมจะปล่อยให้เขาไปไม่ได้
“แล้วผมจะโกหกคุณไปเพื่ออะไรล่ะครับ”
ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้น บรรยากาศรอบๆตกอยู่ภายใต้ความเงียบ เธอยืนจ้องหน้าผมเหมือนจะจับผิด
“...”
“...”
เอ้า เงียบอีก เอาไงต่อดีวะครับ
“ไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟหน่อยไหม”
“ก็ดีครับ”
ผมและแม่ของเจลโล่เดินไปตามทางเรื่อยๆ นี่ผมลืมเจ้าเหมียวสามสีไปสนิทเลยนะเนี้ย เอาไงดีละทีนี่.... ไปแจ้งความว่าแมวหาย เอ่อ.. ผมอาจโดนตำรวจเตะออกมาก็ได้ ผมขอให้มันกลับไปที่หอเองละกัน
.
.
.
ณ ร้านกาแฟ
แม่ของเจลโล่เปิดประตูเข้ามาในร้าน ผมว่าร้านนี้ใช้ได้เลยนะ ถึงผมจะไม่เคยมาเลยก็เถอะ ในร้านเปิดเพลงบรรเลงสบายๆกับกลิ่นเมล็ดกาแฟที่อบอวลไปทั่วร้านนี่เข้ากันสุดๆไปเลย พวกเราเลือกที่จะนั่งตรงบริเวณมุมอับของร้าน เพราะ ไม่ค่อยมีคนมากนัก
“จะรับอะไรดีคะ”พนักงานสาวคนนึงโค้งให้ พร้อมกับปากกาและสมุดจดเล่มเล็กสำหรับจดรายการ
“ฉันเอาลาเต้”หลังจากแม่ของเจลโล่สั่งเสร็จ พนักงานยิ้มให้อย่างสุภาพก่อนก้มลงจด รายการลงในสมุด
“ผมเอาสตอเบอร์รี่ชีสเค้กกับโกโก้ร้อนครับ”ผมสั่งไปพลางยิ้มให้กับพนักงาน
“รอสักครู่นะคะ”เธอโค้งอีกครั้ง ก่อนเดินกลับไป
ระหว่างที่นั่งรอเค้กและเครื่องดื่ม พวกเราไม่พูดอะไรกันทั้งสิ้น คือผมก็ไม่รู้จะถามอะไรก่อนดี ตอนนี้คำถามมันอยู่เต็มหัวไปหมดแล้ว
“หมายความว่าไง... ที่เธอบอกว่าเจลโล่อยู่กับเธอ”
“วิญญาณของเขามากับกับตู้หนังสือครับ”
“เฮอะ ตู้นั่นมันมีดีตรงไหน”เธอพูดพลางยกยิ้ม ผมไม่เข้าใจท่าทางนั่นเลยจริงๆ
“แล้วทำไมตู้ของเจลโล่ถึงถูกนำไปขายล่ะครับ”
“ฉันเอาไปขายเองแหละ ก็เจ้าตัวคงไม่ได้กลับมาใช้แล้วนี่นา”
“คุณเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เธอเงียบไปพักใหญ่จนแต่ละเมนูที่สั่งไปเริ่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะ เธอยกแก้วขึ้นมาดื่มโดยยังไม่ให้คำตอบผม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันได้ยินเสียงเขาดังมาจากที่ห้องแล้วพอมาถึงก็เห็นสลบอยู่หน้าตู้นั่นไปแล้ว”
“…”
ผมนั่งเงียบไปจนชีสเค้กและโกโก้ร้อนมาเสิร์ฟ เอาจริงๆคือ ผมอยากจะเขมือบมันให้หมดไปตรงนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าแม่ของเจลโล่ยังนั่งอยู่ตรงข้ามผมอ่ะนะ เลยต้องวางมาด(?)กินให้มันดูดีหน่อย
“ไหนเธอเล่ามาสิ ว่าไปเจอกับเจลโล่ได้ยังไง”เธอเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบด้วยสีหน้านิ่งๆ บอกเลยนะ ผมแอบกลับเขาเล็กๆอ่ะ - -…
“หนังสือที่ห้องผมเยอะมากๆแล้วเพื่อนมันก็ทักผมว่าสักวันผมอาจโดนทับตายได้ ก็...”
“ไม่ต้องบรรยายมาก สรุปมาสิ”
“ตู้หนังสือที่ห้องผมจะพัง ผมเลยไปซื้อตู้ใหม่ เห็นว่าตู้นี่ถูกเลยซื้อมาครับ”ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดให้กระชับและสั้นที่สุด คือปกติผมเป็นคนที่ค่อนข้างเวิ่นเว้ออ่ะ กว่าจะเรียบเรียงให้สั้นๆได้นี่แทบกระอักเลือดตาย
“พาฉันไปหาเจลโล่หน่อยได้ไหม”
“โอเคครับ งั้น..วันนี้ผมเลี้ยงนะ”เธอพยักหน้าให้ก่อนลุกเดินออกไปรอหน้าร้าน ผมเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ก่อนเดินออกไปหาแม่ของเจลโล่หน้าร้าน
ระหว่างทางที่เดินไปที่หอของผม บรรยากาศรอบตัวก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบอีกอยู่ดี ว่าแต่พวกเรายังไม่รู้ชื่อกันเลยนี่นา ถ้าถามไปมันจะแปลกๆไหมอ่ะ
“นายชื่ออะไร?” อ้าว ไม่ต้องถามเอง แม่ของเจลโล่ก้ถามขึ้นมาเลย
“ผ..ผมชื่อแดฮยอนครับ แล้วคุณล่ะ?”
“ฮโยซอง”
“งั้น..ผมขออนุญาตเรียกคุณน้าได้ไหม”
“ตาบสบาย”
“…”
สาเหตุที่ผมไม่ชอบที่จะคุยกับคนที่ไม่สนิทก็เพราะงี้แหละครับ ผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อน ก็ผมเข้าหาคนไม่ค่อยเก่ง จะมีก็ไอ้หมูแจแหละครับที่กล้าเข้าหาผม ชวนคุยโน่นนี่จนสนิทกันถึงทุกวันนี้ เดินต่อมาเรื่อยๆในที่สุดก็ถึงหอผมซะที ผมเปิดประตูให้แม่ของเจลโล่เข้ามาด้านใน และก็โชคดีที่เจ๊จีอึนแกไม่อยู่อีกเช่นเคย นี่ไปไหนของเขาเนี้ย
.
.
เมื่อเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องผม ไม่รู้ทำไมใจผมเต้นตุ้มๆต่อมๆ มันเหมือนมีความรู้สึกว่า ถ้าเจลโล่เจอแม่ของเขา อาจจะอยากกลับไปอยู่กับแม่ แล้วแม่ของเขาก็จะเรียกคนมายกตู้กลับไป ไม่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนั้น เมื่อผมเปิดประตูห้องผม ก็เห็นเจ้าแมวสามสีเข้ามาในห้อง เห้ย มันเข้ามาได้งายยยยย สุดหล่อแดฮยอนงงงงงงงง
“เจลโล่ ออกมานี่หน่อยสิ”ผมพูดขึ้นก่อนรีบวิ่งไปเอาผ้าห่มคลุมตัวไอ้หมูแจ เพราะผมรับสภาพมันตอนนี้ไม่ไหวและ อุบาทว์เกินจะทน
“ฮยองมีอะ...”
“เจลโล่..”
“แม่..มาที่นี่ได้ยังไง”ผมหันไปมองสองแม่ลูกที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่ เจลโล่ค่อยๆเปลี่ยนตัวเองเป็นกายเนื้อก่อนเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่
“ผมคิดถึงแม่มากๆเลยนะ ไม่นึกว่าจะได้เจอกันแล้วซะอีก”
“ไหนตอบแม่มาสิ ทำไมไม่กลับบ้าน”
“ก็ผมกลับไม่ได้นี่ฮะ”
“เหอะ ที่บอกว่ากลับไม่ได้เป็นข้ออ้างเพื่อจะอยู่กับไอ้นี่ใช่ไหม”แม่ของเจลโล่ชี้มาทางผมด้วยสีหน้าที่กำลังโมโหเต็มที่ เฮ้อ อย่าพึ่งทะเลาะกันสิ
“ไม่ใช่นะฮะ วิญญาณผมติดกับตู้แบบนี้จะให้ไปไหนได้”
“งั้นวันนี้แม่จะโทรเรียกคนใช้มายก เตรียมตัวกลับได้แล้ว”
‘เห้ย เจลโล่จะไปแล้วหรอ ไม่เอานะเว้ย’
“แต่..ผมขออยู่กับแดฮยอนฮยองไม่ได้หรอฮะ แล้วเดี๋ยวผมจะแวะไปที่บ้าน”เจลโล่เดินห่างจากผู้เป็นแม่ออกมาเรื่อยๆจนมายืนข้างๆผม
“หมอนี่มันสำคัญกว่าแม่หรอห้ะ! มันมีดีตรงไหนแกถึงได้ติดมันห้ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแม่..”อีกแล้วเจลโล่ อย่าร้องให้สิ เข้มแข็งเข้าไว้
“’แม่ให้เลือกนะกลับบ้านตอนนี้ หรือถ้าไม่อยากกลับ..ก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก”
“กลับไปก่อนเถอะ”ผมเอ่ยขึ้นทั้งๆที่สมองสั่งการว่าให้ยื้อเจลโล่ไว้
“ฮยองอยากให้ผมกลับขนาดนั้นเลยหรอ”เมื่อเจลโล่พูดจบ ใจผมถึงกับหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว แล้วถ้าปล่อยเขากลับไป ผมจะได้เจอเขาอีกไหม
“งั้น.. ผมไปแล้วนะ ขอบคุณที่ให้ผมอยุ่ที่นี่มาตลอด”เจลโล่เอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา ก่อนค่อยๆเลือนหายกลับตู้ไป
“คุณน้าครับ.. ผมขอแวะไปเยี่ยมเจลโล่บ้างได้ไหมครับ”
“ก็ได้ ฉันเห็นว่าแกให้เจลโล่ได้อยู่ที่นี่ ยังไงก็ขอบคุณมาก”แม่ของเจลโล่ยื่นกระดาษแผ่นเล็กซึ่งมีที่อยู่อยู่ในนั้น
“ขอบคุณมากครับ”ผมเดินกลับไปนั่งที่เตียงอย่างหมดอาลัยตายอยากเล็กๆ ถึงผมจะไปหาเจลโล่ได้ก็เถอะ แต่ระยะห่างเราก็เริ่มไกลขึ้นออกไปเรื่อยๆ
‘ฉันจะรีบไปหานายนะเจลโล่’
โอ้ เริ่มดราม่าแล้วสิ
แด้จะทำยังไงต่อไป รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆนะคะ
ใครที่ไม่เม้น ไรท์ไม่รักนะงืม (เรื่องของแกย่ะ : รีด)
ปิดเทอมก็เบื่อๆ ไม่มีไรทำ ตันๆอีก แหะๆ
ไม่เวิ่นเว้อและ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นจริงๆนะคะ
ความคิดเห็น