เจ้ากับข้า(Douluo Dalu)

เอกภพตงเฉินถือเป็นเอกภพที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยเหล่ายอดฝีมือที่สั่นสะเทือนฟ้าดินได้ เมื่อนำมาเทียบกับแดนสวรรค์ของพวกถังซานที่มีระดับที่เป็นจุดสูงสุดคือ"ราชันย์เทพ"เพียงแค่ไม่กี่คนนั้นไม่นับว่าเป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่งแต่อย่างใด มากสุดพวกเขาก็เป็นได้เพียงกลุ่มทรงอิธทิพลระดับกลางเท่านั้น เนื่องด้วยสำหรับเอกภพ'ตงเฉิน'จะแบ่งระดับของตัวตนระดับทวยเทพจากต่ำไปสูง เทพระดับ3(1-9) เทพระดับ2(10-19) เทพระดับ1(20-29) ราชันย์เทพ(30-49) ราชันย์เทพสูงสุด(50-69) จักรพรรดิเทพ(70-89) จักรพรรดิเทพสูงสุด(90-96) มหาเทพ(97-99) พระเจ้า(100)

เผ่ามหาอำนาจทั้ง 4 แห่งจักรวาลตงเฉิน

1.เผ่าเทพมารโลหิต:เป็นเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในทั้ง4เผ่า ผู้นำปัจจุบันก็คือตระกูลตงเฉิน"ตงเฉินจวิ้นซือ" อาณาเขตที่ครอบครองคือพื้นที่ทั้งหมดของจักรวาล เนื่องด้วยเมื่อ4แสนปีก่อน"ตงเฉินจวิ้นซือ"นำกองทัพเผ่าเทพมารโลหิตเข้ายึดครองและก่อสงครามกับอีกทั้ง3เผ่าที่เหลือ เขาได้ตัดหัวของผู้นำเผ่าทั้ง3ในตอนนั้นลง ทำให้สามารถกำชัยชนะเหนือเผ่าทั้งหมดไปได้ในที่สุดและกลายเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่ขุมกำลังทั้งหมดในจักรวาลถูกรวบรวมและปกครองด้วยคนเพียงผู้เดียว

2.เผ่าศักดิ์สิทธิ์:เผ่าที่เคยรุ่งโรจน์และแข็งแกร่งที่สุด แต่ก็ถูก"ตงเฉินจวิ้นซือ"ทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี ผู้นำปัจจุบันก็คือตระกูลฉิน"ฉินเทียนเสวียน"มีอาณาเขตที่ครอบครองก็คือ'พิภพเทียนเสวียน'  เนื่องด้วยการตายไปของ"ฉินอวี้หมิง"อดีตจักรพรรดิฉินคนก่อนทำให้บุตรชายคนโตของตระกูลฉินอย่าง"ฉินเทียนเสวียน"ขึ้นมาเป็นจักรพรรดิฉินตั้งแต่ยังเยาว์วัย

3.เผ่าจิ้งจอกดารา:เป็นเผ่าที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาเผ่ามหาอำนาจทั้ง4 แต่มีสิ่งหนึ่งที่โดดเด่นมากที่สุดก็คือรูปร่างหน้าตาของคนในเผ่าที่เรียกได้ว่างดงามจนราวกับภาพวาดในฝัน ผู้นำปัจจุบันก็คือตระกูลฟาง"ฟางหลินฮวา" อาณาเขตที่ครอบครองก็คือ'พิภพเยว่ซาน'

4.เผ่าเทพมังกร:เผ่าพันธุ์ที่บูชาความแข็งแกร่งเหนือสิ่งอื่นใด แม้จะเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความมั่งคั่งน้อยที่สุด อีกทั้งประชากรก็น้อยมาก แต่หากนับเรื่องความแข็งแกร่งเผ่าเทพมังกรมิเป็นสองรองใครเลยเสียด้วยซ้ำ ผู้นำปัจจุบันก็คือตระกูลหลง"หลงเหยียนตี้"เขาเป็นเพียงผู้นำตระกูลคนเดียวจากเผ่ามหาอำนาจทั้ง3ที่ผู้คนทั่วทั้งจักรวาลยกให้เป็นบุคคลพอจะต่อกรกับ"ตงเฉินจวิ้นซือ"ได้ อาณาเขตที่ครองครองคือ'พิภพหลงเทียน'

ถังซาน(นายเอก)

อายุ: 30,000ปี+

ส่วนสูง: 190+

ตำแหน่ง: ผู้นำวงเวียนเทพพระเจ้า,เทพอาชูร่า,เทพสมุทร

ระดับ: ราชันย์เทพ(เทพอาชูร่า),เทพระดับ1(เทพสมุทร)

ฉายา: พรหมยุทธ์พันกร,เทพสมุทร,เทพอาชูร่า

เผ่าพันธุ์: มนุษย์,สัตว์วิญญาณ

ตงเฉินจวิ้นซือ(พระเอก)

อายุ: 1,000,000ปี+

ส่วนสูง: 250+

ตำแหน่ง: จอมมาร,จักรพรรดิมารโลหิต,จักรพรรดิแห่งมหาเอกภพตงเฉิน

ระดับ: พระเจ้า

ฉายา: จอมมาร,เจ้าจักรวาล,จักรพรรดิมาร,จักรพรรดิทรราช,เทพมาร,จักรพรรดิผู้พิชิต

เผ่าพันธุ์: จักรพรรดิเทพมารโลหิต,มารบรรพกาล 

จากความรักอันแสนหอมหวาน

กลับกลายเป็นความเจ็บปวดอันแสนขมขื่น 

จากความสุขที่มิมีวันเลือนหายตามกาลเวลา

กลับจบสิ้นลงด้วยความแค้น

“ความรักของ'เจ้ากับข้า'มันจบสิ้นไปนานแล้วถังซาน ความเจ็บปวดที่เจ้าทิ้งไว้ให้ไม่เคยมีวันใดที่ข้าลบมันได้! ไม่เลยซักวันเดียว!!!” ตงเฉินจวิ้นซือ(โกรธเกรี้ยว)

เสียงตวาดของตงเฉินจวิ้นซือดังไปทั่วทั้งห้อง มือแกร่งข้างขวาบีบคางเรียวของถังซานอย่างแน่นและดึงเข้ามาประชั้นชิด มือบางสองข้างพยายามแกะมือข้างนั้นออกจากการจับกุมของร่างหนาตรงหน้า แต่กลับไร้ประโยชน์เนื่องด้วยตอนนี้ตนอ่อนแออย่างที่สุดหรือต่อให้พลังทั้งหมดกลับมาตนก็ขัดขืนร่างสูงตรงหน้าไม่ได้อยู่ดี 

“แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นไร-อึก อื้อออ! ออกอาย!(ออกไป)” ถังซาน

ไม่ปล่อยให้ถังซานกล่าวสิ่งใดต่ออีก ริมฝีปากหนาบดขยี้เข้าหาริมฝีปากบางของถังซานอย่างป่าเถื่อน ดวงตาทั้งสองเบิกขึ้นด้วยความแตกตื่น มือเรียวงามพยายามทั้งผลักอกแกร่งและใบหน้าของตงเฉินจวิ้นซือออกไปให้ห่าง แต่ก็ไร้ซึ่งแรงต่อต้านอย่างสิ้นเชิง ริมฝีปากหนายังคงบดเบียดริมฝีปากบางของถังซานอย่างดุเดือด จนกลิ่นคาวเลือดในปากของถังซานเริ่มแผ่ซ่าออกมาเล็กน้อย ลิ้นสากของร่างสูงเริ่มตวัดเกี่ยวพันไปมากับลิ้นอันอ่อนนุ่มในปากของตนอย่างไม่ลดละ

เมื่อหนำใจแล้วจึงถอนปากออกและจ้องมองร่างบางใต้ร่างของตนด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเยาะเย้ย ทันทีที่มองเห็นภาพที่ริมฝีปากบางอันน่าหลงใหลกับเรือนเรื่องที่นวลผ่องตรงหน้า แม้แต่ตัวของเขาเองที่เคียดแค้นและเกลียดชังร่างบางตรงหน้าก็อดไม่ได้ที่จะบังเกิดไฟราคะในความงามของอีกฝ่าย

“ต่อจากนี้ชีวิตเจ้าเป็นของข้า ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดจนร้องขอความตาย! โศกเศร้าจนเจียนตาย! ชิงชังข้าจนเสียสติ!” ตงเฉินจวิ้นซือ

ถังซานมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่สั่นระริก แม้เขาจะเป็นถึงราชันย์เทพที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามเพียงใด แต่เมื่อเผชิญหน้ากับร่างสูงตรงหน้าในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญผวา เมื่อครั้งก่อนในอดีตเคยเป็นสามีภรรยาที่สำนักถัง ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ตงเฉินจวิ้นซือไม่เคยแม้แต่จะตะคอกหรือหยาบคายกับตนเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ 

แต่บัดนี้แม้แต่เยื้อใยและความรักที่เคยมีต่อกันต่างขาดสะบั้นอย่างไร้เยื่อใย มันราวกับถูกคมดาบนับไม่ถ้วนฟาดฟันจนไม่เหลือชิ้นดี นี่ช่างเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะรับไหวเสียจริง จากสามีที่อ่อนโยนและถนุถนอมตนราวกับสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นมารร้ายที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเหยียบย้ำและทำร้ายเขาให้ไม่เหลือชิ้นดี

เมื่อเป็นดังนั้นถังซานก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งหยดน้ำสีใสออกมาด้วยความเจ็บปวดสุดหัวใจ หากวันนั้นเขาตัดสินใจที่จะสู้จนสุดทางเพื่ออยู่กับตงเฉินจวิ้นซือมันจะเปลี่ยนไปจากนี้หรือไม่? 

“หึ ร้องไห้เสียใจตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว ข้าไม่ได้รู้สึกเห็นใจใดๆต่อเจ้าทั้งสิ้น แต่กลับกันนั่นยิ่งทำให้ข้า…พึงพอใจมากกว่าเดิมเสียอีก” ตงเฉินจวิ้นจือ 

ฝือมือแกร่งถูกยกขึ้นมาตรงใบหน้าของถังซาน ก่อนที่นิ้วเรียวยาวของร่างสูงตรงหน้าจะเกลี่ยหยดน้ำตาจากดวงหน้างามออกอย่างอ่อนโยน ซึ่งแตกต่างต่างจากใบหน้าที่ยังคงประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มแห่งความปิติยินดี ตอนนี้เขากำลังคิดหาวิธีนับร้อยที่จะทรมาณให้ร่างบางข้างล่างของเขาตอนนี้เจ็บปวดที่สุด เจ็บปวดจนทนไม่ไหว เจ็บปวดจนอยากที่จะตายๆไปเพื่อลืมมัน

"ข้าขอโทษ" ถังซาน

น้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นคลือของถังซานเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง ตอนนี้ในหัวของถังซานนั้นรู้สึกผิดต่อร่างสูงตรงหน้าเหลือเกิน หากวันนั้นเขาเลือทางที่ต่างออกไป คนตรงหน้าจะไม่เป็นแบบนี้ใช่หรือไม่? เขาจะกลายเป็นคนที่อ่อนโยน ใจดีและมีเมตตาแบบเดิมรึเปล่า? 

แต่ตอนนี้ถังซานรู้ดีคิดไปก็ไร้ซึ่งหนทางหวนกลับ เขาไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้แม้จะอยากทำก็ตาม ดังนั้นสิ่งเดียวที่เขารู้สึกตอนนี้คือความรู้สึกผิดต่อตงเฉินจวิ้นซือ เขาไม่โกรธเลยซักนิดที่อีกฝ่ายย่ำยีเขาถึงเพียงนี้ เพราะตัวของถังซานรู้ดีว่านี่ไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดที่ตงเฉินจวิ้นซือได้รับเลยด้วยซ้ำ