แสงไฟและเสียงเพลงดังสนั่นในคลับยามค่ำคืนยังคงดำเนินไปในแบบที่มันเป็น ผู้คนมากมายโยกย้ายตามจังหวะดนตรีมัวเมาไปกับแสงสีและแอลกอฮอล์
"ลองไอซ์แลนด์2" ลูก้า มิวฟี่ที่กำลังเมาได้ที่บอกกลับบาร์เทนเดอร์ ดวงตาคู่สวยปรือลงเกือบครึ่งพลางกระดกเครื่องดื่มรสรุนแรงส่งให้มันไหลลงคอ ลูก้ามานั่งอยู่ที่นี่ได้ราวสามชั่วโมงแล้วหลังกลับจากการต่อสู้กลับซันการ์ค
"คุณลูก้าเลิกดื่มแล้วกลับเรือกันเถอะครับ" เสียงของสมาชิกคนที่หกของเรือที่นั่งอยู่ข้างๆแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังสนั่น ลูก้าหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจของเหลวในแก้วทรงสวยที่อยู่ในมืออย่างเหม่อลอย
...ถึงเธออยากที่จะบอกความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ในใจออกไปให้เขาได้รับรู้แต่เพราะคำว่าเพื่อนทำให้เธอไม่สามารถที่จะบอกความในใจนี้ออกไปได้เพราะเธอกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วความสัมพันธ์ของเราสองคนจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดแบบเดียวกัน จึงทำได้เพียงคอยดูแลอยู่ห่างๆภายใต้คำว่าเพื่อน
"ไม่เอาน่า...ลูก้าคิดอะไรของเธอเนี้ย...มันเป็นไปไม่ได้หรอก ลืมๆมันไปเถอะ" ลูก้าพึมพำกับตัวเองเบาๆ นี่คือคำที่เธอพร่ำบอกตัวเองเสมอมา ถึงแม้มันจะไม่ช่วยอะไรก็ตาม ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะย้อนเวลากลับไปในตอนที่ยังไม่เจอใครอีกคนเลยจริงๆ คิดได้ดังนั้นนักพนันสาวก็กระดกเครื่องดื่มเข้าปากอีกรอบ
"คุณลูก้ากลับกันเถอะครับ เรามาที่นี้นานเกินไปแล้วนะครับ" ไกพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอนเมื่อเห็นว่าลูก้าไม่มีทีท่าว่าจะกลับเรือสักที ดวงหน้าหวานที่ออกจะเเดงนิดๆด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หันมามองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด
"หุบปาก...น่ารำคาญชะมัด..นายอยากกลับก็กลับปายคนเดียวอย่ามายุ่งกลับช้านน" ไคขมวดคิ้วอย่างหนักใจก่อนจะลุกเดินออกไปจากร้าน
"ปายด้ายย...ก็ดี" เมื่อเห็นคนข้างกายจากไปแล้วร่างบางจึงเริ่มต้นดื่มอีกครั้ง มือบางจับแก้วใบสวยที่บรรจุแอลกอฮอล์สีสวยขึ้นมามองเตรียมจะยกดื่ม
หมับ
"ลูก้า พอได้แล้ว" จู่ๆมือใหญ่ของใครบ้างคนที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตลอดเวลาที่มาจากไหนไม่รู้ก็คว้าแก้วเหล้าของเธอไป
"ม่ายย...ปล่อยช้านน้า...โจ" ลูก้าตอบกลับไปแม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกหนักหัวจนแทบอาเจียนอีกทั้งสายตาก็เริ่มพร่ามัวทุกสิ่งทุกอย่างดูเอียงไปเอียงมาไปหมด
"จาทามอาราย...ปล่อยช้านลงเดี๋ยวนี้น้าา" ร่างสูงของนักดาบประจำเรือไม่ได้สนใจคำประท้วงนั้น โจใช้เวลาไม่นานในการจัดการอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวก่อนจะเดินออกจากร้านไปโดยไม่สนใจอาการประท้วงของคนที่อยู่ในอ้อมแขนแม้แต่น้อย
"โจจ...ปล่อยยยฉานน" เมื่อกลับมาถึงเรือโจจริงค่อยๆว่าร่างของหญิงสาวลงบนโซฟาอย่างเบามือ เมื่อร่างกายถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ลูก้าหยัดตัวขึ้นจากโซฟาทันที ร่างบางเดินไปยังประตูที่พึ่งจะเข้ามาเพียงไม่นานอีกครั้งด้วยความเซ
"จะไปไหน" โจเอ่ยถามพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาประชิดตัว โดยไม่ทันตั้งตัวร่างบางของนักพนันสาวถลาตามแรงดึงของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย ทำให้ตอนนี้กลายเป็นว่าร่างบางกำลังโดนร่างสูงโอบกอดอยู่กลายๆ
"อือ ปล่อยยอย่ามายุ่ง" ร่างบางเอ่ยบอกอย่างเขาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับออกเเรงดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของคนตรงหน้า
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับเธอนักหรอก ถ้าไอม์ไม่ขอไว้"
กึก
ลูก้าถึงกับนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินชื่อของใครบ้างคนที่ถูกเอ่ยออกมาจากคนตรงหน้า ลูก้าถึงกับเม้มปากแน่นมือบางกำเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว หัวใจดวงน้อยถึงกลับสั่นไหวด้วยความรู้สึกผิดหวัง
'ได้ยินแล้วใช่ไหมยัยลูก้าว่าเขาไม่ได้เป็นห่วงเธอสักนิดเขาแค่ทำตามที่ไอม์ขอไว้เท่านั้นเลิกฝันได้แล้ว'
"ลูก้าเป็นอะไร" โจถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอีกคนท่าท่างแปลกไป
"ทำไม.."
"...??"
"ทำไม...ทำไมต้องทำเหมือนเป็นห่วงกันด้วย!!!"
"...."
"นายรู้ไหมว่ายิ่งนายทำเหมือนเป็นห่วงมันยิ่งทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่านายเองก็คิดแบบเดียวกันทำไมโจทำไม" ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างสุดกลั้น มือเรียวทุบลงบนอกแกร่งราวกลับต้องการให้เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอ
"ฉันชอบนายโจได้ยินไหมว่าฉันชอบนาย"
"...."
"ชอบทั้งๆที่รู้ว่าคนที่นายชอบไม่ใช่ฉัน"
"....."
"เป็นฉันไม่ได้เหรอโจ คนๆนั้นเป็นฉันไม่ได้หรือไง" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
"ขอโทษ...แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะงั้นหยุดเถอะฉันไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรามันจบลง"
ลูก้าไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาของเธอไหลรินออกมา สิ่งเดียวที่เธอรู้คือความเจ็บบริเวณหัวใจของมันเจ็บยิ่งกว่าตอนต่อสู้ซันการ์คเสียอีก ทั้งๆที่ทำใจกลับคำตอบเอาไว้แล้วแท้ๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆเธอกลับทำใจยอมรับมันไม่ได้จริงๆ
หรือว่ามันถึงเวลาที่เธอควรจะหยุดสักที...
ถ้าหากว่าการแอบชอบใครสักคนเมื่อบอกออกไปแล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนกันกับเรา เราควรจะหยุดดีไหม?
- The End -
อย่าบอกนะว่าโจชอบไอม์ TT
(หรือไม่ชอบใราเลย แค่คิดว่าทุกคนคือเพื่อน) หันมามองลูก้าเถอะะะ ไอม์น่ะของคุณกัปตันนะ!!
ฆรี๊สส ใครแอบใครน้ออ รออ่านอยู่นะค้าา