เมื่อฉันอยู่กับคุณด้วยความรักแต่คุณอยู่กับฉันเพราะความสบายใจ

คุณเคยมีความรักไหม?
ความรักของคุณสวยงาม เรียบง่าย หรือมีอุปสรรค?
และ คนที่คุณรักเขารักคุณเท่าที่คุณรักเขาหรือเปล่า?

"ว๊าว..พนักงานใหม่คนนั้นน่ารักจังท่าทางจะเรียบร้อยน่าดูอยากเข้าไปดูเธอใกล้ ๆ จัง" นพดลหนึ่งในพนักงานที่ต้องเดินมารูดบัตรเข้างาน เขานึกอยู่ในใจและมองเธออย่างอาย ๆพร้อมกับเพื่อนพนักงานชายคนอื่น ๆ ซึ่งก็เหมือนจะมีความคิดนี้เหมือนกับเขา นพดลจัดว่าเป็นคนหน้าตาดี รูปร่างสูง ผิวขาวลักษณะท่าทางเป็นคนซื่อ ๆ
"ขอโทษนะค่ะดาวต้องกรอกข้อมูลนี้ตรงช่องไหนค่ะ"เธอถาม "ตรงนี้จ๊ะ รบกวนน้องดาวกรอกให้ครบทุกข้อนะค่ะ" ฝ่ายบุคคลผู้ที่พาดาวมานั่งกรอกข้อมูลส่วนตัวต่าง ๆ บอกเธอ "ขอบคุณค่ะ"ดาวตอบเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร ดาวเป็นผู้หญิงที่รูปร่างกำลังดีไม่อ้วนและไม่ผอมเกินไป ผิวขาว ผมสีดำยาวสลวยของเธอทำให้ใครต่อใครต้องจ้องมองเมื่อยามที่เธอสะบัดผม ดาวมีนิสัยร่าเริง เข้ากับคนง่าย และเป็นมิตรกับทุกคนไม่ว่าคนนั้นจะรู้สึกเป็นมิตรกับเธอด้วยหรือไม่ก็ตาม
"คุณศรี นั่นพนักงานใหม่หรือครับ" ศักตยาเขาเป็นผู้จัดการบริษัทนี้"ค่ะ น้องดาวจะเข้ามาร่วมงานกับเราน้องอยู่แผนกการตลาดค่ะ " คุณศรีหัวหน้าแผนกบุคคลตอบเขา ศักตยา ชายผู้มีรูปร่างฐานะหน้าตาหล่อ ผิวขาวซึ่งก็มาจากเชื้อจีนของเขา เขามักจะเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ที่ได้เจอะเจอและพูดคุยกับเขาเสมอ เขามีแฟนที่ขี้หึงมากแต่ที่สำคัญเขาก็ยังเป็นคนที่เจ้าชู้มากที่สุดอยู่
"นี่คือโต๊ะทำงานของน้องดาวนะจ๊ะ" เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลคนเดิมพาดาว ไปนั่งที่โต๊ะซึ่งต่อไปนี้จะเป็นโต๊ะที่เธอต้องนั่งประจำอยู่ที่นี่ และนั่นก็เป็นโต๊ะที่อยู่ใกล้ที่สุดกับแผนกของนพดล"ขอบคุณค่ะ" เธอส่งสายตาและไหว้ขอบคุณคนที่พาเธอมานั่งที่โต๊ะ ซึ่งนพดลก็แอบมองเธอตั้งแต่เธอเดินออกมาจากห้องฝ่ายบุคคลแล้ว "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อดาวค่ะ" เธอทักทายนพดลอย่างเป็นมิตร "ครับ" เขาตอบรับคำเธอ "ผมนพดลครับ" หลังจากทักทายกันดาวก็ตั้งหน้าตั้งตาดูเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับงานของเธอ ส่วนนพดลเขาแอบชำเรืองมองเธอเป็นระยะกรี๊งๆๆ เสียงสัญญาณบอกเวลาพักเที่ยง "น้องดาวไปทานข้าวกันจ๊ะ" รุ่นพี่ในแผนกของเธอชวนเธอ "ค่ะ ขอดาวเก็บของแป๊บนึงค่ะ"
วันนึงของการพักเที่ยง นับจากดาวทำงานที่บริษัทนี้มาได้เกือบ 3 เดือน "ดาวพี่ถามจริงเถอะหนุ่มแผนกต่างๆที่แอบมองดาวอ่ะ เขามาจีบดาวบ้างไหมพี่เห็นแต่ละคนเอาแต่มองแต่ไม่มีใครเข้ามาคุยกับดาวเลย"รุ่นพี่ในแผนกคนนึงถามเธอในขณะที่ตักข้าวเข้าปาก "ไม่มีเลยค่ะ ไม่มีใครเข้ามาจีบดาวเลย" เธอตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ อย่างน่าเอ็นดู "พี่ว่าเขาคงคิดว่าดาวมีแฟนแล้ว เขาเลยไม่กล้ามาจีบ"แต่ดาวยังไม่มีแฟนเลยค่ะ เธอตอบรุ่นพี่คนเดิมอย่างเขิลอาย "ตั้งแต่ดาวเลิกกับแฟนนี่ก็ปีนึงแล้ว" เธอตอบ เมื่อก่อนดาวเคยคบกับผู้ชายรุ่นพี่อยู่นาน3ปีทั้งๆที่เคยคุยกันถึงเรื่องแต่งงาน แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน เพราะดาวเป็นผู้หญิงที่ไม่หึงหวงแฟน ให้เกียรติ และรักแฟนของเธอมาก เพราะฉะนั้นเธอมักจะยอมเขาทุกอย่าง ทุกอย่างที่เขาต้องการ สุดท้ายเขาก็ทิ้งเธอเพราะเขาไปเจอผู้หญิงรุ่นน้องคนใหม่ที่ดูเผ็ดร้อนและเปรี้ยวกว่าเธอ เธอเสียใจแต่ไม่เคยแม้จะทะเลาะกับเขาให้เขาต้องรู้สึกแย่ เธอยอมรับความรู้สึกแย่ และเสียใจไว้ที่เธอคนเดียว แต่ ณ ตอนนี้เธอทำใจได้แล้ว เธอไม่เคยแม้แต่จะนึกโกรธเขาด้วยซ้ำ
เย็นวันเดียวกัน "คุณดาวครับ" ศักตยาเรียกเธอ "คุณลืมโทรศัพท์ไว้หรือเปล่า" เธอก้มดูในกระเป๋าเพื่อตรวจดู "จริงด้วย ขอบคุณค่ะ" เธอรับโทรศัพท์จากมือของเขา แล้วรีบเดินจากไปเพราะรุ่นพี่ที่กลับบ้านด้วยประจำเรียกเธอดังขึ้น เขามองดูเธอจนลับตา
เช้าวันรุ่งขึ้น "สวัสดีค่ะ เมื่อวานต้องขอบคุณมากค่ะ ขอโทษที่ดาวรีบไปโดยไม่ได้ลาค่ะ" เธอทักศักตยาก่อนในขณะที่เดินไปรูดบัตรเข้างาน และยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรกับเธอรุ่นพี่คนเดิมก็รีบมาดึงมือเธอเดินไปเพื่อที่จะให้ไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับโต๊ะทำงานของเธอ
"ของใครกันค่ะสวยจัง" เธอถามพี่คนเดิม "ก็มันวางบนโต๊ะเธอนะดาว ก็ต้องของเธอซิจ๊ะ ไหนๆดูซิว่ามีชื่อหรือนามบัตรอะไรบ่งบอกไหมว่าเป็นของใคร" ดาวมองรุ่นพี่หยิบดอกกุหลาบดอกโตสีขาวที่ผูกริบบิ้นแดง มันพริ้วตามแรงมือเมื่อยามหยิบขึ้นๆลงๆ แต่ก็ไม่ได้มีโน๊ตข้อความหรือสิ่งอะไรที่บ่งบอกว่าใครเป็นเจ้าของ ณ ขณะนั้นสายตาของนพดลและศักตยาก็มองเหตุการณ์อยู่อย่างไม่วางตา