คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : MAZE : CHAPTERS 14
CHAPTERS 14
วันนี้ก็เหมือนกับเมื่อวาน เป็นวันที่ทุกคนต่างวุ่นวาย เพราะในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะคอนเสิร์ตวันสุดท้ายที่โตเกียวจะเริ่มแล้ว วันนี้แบ็คอัพของแจบอมหายดีเป็นปกติ จินยองเลยไม่ต้องทำหน้าที่นั้น แม้เจ้าตัวจะแอบเสียใจ แต่ก็โล่งใจนิดหน่อย เพราะยังกังวลว่าจะทำให้การแสดงของแจบอมไม่ดีไปด้วย
“จินยองอ่า มาช่วยตรงนี้หน่อย”
“จินยอง มาเอาเสื้อไปแขวนที”
“จินยอง บลาๆๆๆๆ”
จินยองได้แต่ยืนหันซ้ายหันขวา ไม่รู้ว่าควรจะไปช่วยตรงไหนก่อนดี ในเมื่อตอนนี้ชื่อเขาเป็นที่ติดปากของทุกคนไปแล้ว จินอูที่เพิ่งเดินมายิ้มแล้วแตะไหล่จินยอง
“เอาเสื้อไปแขวนที่ห้องแต่งตัวไป ที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ครับพี่จินอู”
จินยองรับแล้วเดินไปหยิบเสื้อเพื่อจะเอาไปแขวน จินอูดีกับเขามาก ดูแลทุกอย่าง นั่นทำให้จินยองเริ่มจะเปิดใจให้จินอูขึ้นมาบ้างแล้ว
จินอูหยิบตารางงานขึ้นมาตรวจดูอีกทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรผิดพลาดเหมือนทุกที ก่อนที่ร่างบางจะถูกดึงเบาๆ
“อ้าว ซึงยุน”
ซึงยุนยิ้ม แอบมองสำรวจจินอูตั้งแต่หัวจรดเท้า “หวัดดีจินอู”
“ไหนบอกว่ากลับวันนี้ไง”
“ก็กำลังจะกลับแหละ แต่แวะมาหานายก่อน”ซึงยุนตอบ “เมื่อวานถึงโรงแรมปลอดภัยดีใช่ไหม มิโนไม่ได้ทำอะไรนายใช่เปล่า”
“มะ..”
“ฉันจะไปทำอะไรจินอูเล่าซึงยุน”
ทั้งสองคนหันไปมองทางด้านหลัง บุคคลที่เพิ่งถูกเอ่ยชื่อก้าวออกมายืนอยู่ข้างๆจินอู “ใช่ปะจินอู”
“อะ อือ”จินอูพยักหน้า “เขาไม่ได้ทำอะไร ว่าแต่ แก้มนายไปโดนอะไรมา ทำไมมันช้ำ”
“อ๋อ”ซึงยุนยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง เหล่มองมินโฮที่ยืนยักคิ้วกวนประสาท “เมื่อวานมีเรื่องกับคนบ้า เลยโดนมันต่อยเอา”
“โห คนบ้าเลยเหรอ แย่จริงๆ อันธพาลชะมัด”
“หึๆ ใช่ไหม”
"แค่กๆ"มินโฮไอและคิ้วกระตุกเมื่อถูกพาดพิง จินอูคงไม่รู้ ว่าไอ้บ้าอันธพาลที่พูดอยู่น่ะมันคือเขาเอง อยากจะพุ่งเข้าไปต่อยเพื่อนอีกรอบ แต่ก็ไม่ได้ทำ “จะกลับแล้วใช่ปะมึงอ่ะ”
“เออ”
“โชคดี ไว้เจอกันที่โซล”
“มึงก็เหมือนกัน ดูแลจินอูให้ดีๆล่ะ”ซึงยุนฝากฝังกับจินอู แต่กลับได้รับคำตอบที่ผิดคาด มินโฮควรจะพูดว่า
“เออ กูดูแลได้อยู่แล้ว” หรือไม่ก็ “เออ ก็จินอูเป็นของกูนี่”
อะไรประมาณนี้ แต่..
“รู้น่า เพื่อนก็ต้องดูแลเพื่อนดิ”
แค่นั้น แล้วก็เดินจากไป ซึงยุนเลยหันไปมองจินอู ที่มีสีหน้าหม่นลงเล็กน้อย แต่ไม่นานคนตัวเล็กก็หันกลับมายิ้มเหมือนเดิม
“ไม่ต้องห่วงฉันนะซึงยุน นายเองก็รักษาสุขภาพด้วย อย่าทำงานหนักเกินไปล่ะ”
“อะ อือ”ซึงยุนพยักหน้า หันหลังเพื่อจะเดินออกไปแต่ก็เปลี่ยนใจหมุนตัวกลับแล้วดึงจินอูเข้ามากอดแน่น “อีกตั้งเดือนนึงที่ฉันจะไม่เจอนาย”
“...”
“ฉันคิดถึงนายแน่ๆจินอู”
“..ฉันก็คงคิดถึงนายเหมือนกันน่าคังซึงยุน”
คอนเสิร์ตผ่านไปเป็นอย่างดี ไม่มีอะไรติดขัดในวันสุดท้าย และแน่นอนว่าสร้างความประทับใจให้แฟนๆได้ไม่น้อยเลย ในขณะที่เมมเบอร์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ห้องแต่งตัว จินอู จินฮวาน ยุนฮยอง และจินยองก็มายืนคุยกันอยู่หลังเวที
จินฮวานกอดพี่ชายอย่างอ้อนๆ “ตั้งใจทำงานล่ะพี่จินอู”
“แกไม่ต้องมาห่วงงานพี่หรอกน่า”จินอูตอบ ยีหัวน้องชายเบาๆ “กลับไปกับคุณยุนฮยองก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย เข้าใจไหม”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ จินฮวานเป็นเด็กดี”
เพราะหลังจากไปโอซาก้า ก็ไม่ได้กลับไปที่โซลอีกแล้ว จินฮวานเลยกลับไปพร้อมกับยุนฮยอง เพราะอีกไม่นานเขาก็จะเปิดเรียนแล้ว แต่พี่ชายที่ยังไม่ยอมมองว่าเขาโตแล้วก็เอาแต่เป็นห่วงไม่เลิก จนจินฮวานกลัวว่าจินอูจะมัวห่วงเขาจนไม่เป็นอันทำงานน่ะสิ
“ผมดูแลตัวเองได้จริงๆนะ”
“ดูแลให้ดีด้วยล่ะ ไม่งั้นแม่ได้มาฉีกอกพี่แหง”
“โอ๊ย คุณนายคิมก็พูดไปงั้น เอาเข้าจริงๆ ป่านนี้ยังไม่เลิกโม้เรื่องพี่เลยฮะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ทุกคนต่างก็หัวเราะกัน
“คุณยุนฮยอง วันนี้ผมขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยดูชานอู ไอ้เด็กแสบนั่นน่ะ เหนื่อยแย่เลย”
“ไม่หรอกครับ”
“มันไม่ค่อยจะฟังใครหรอกครับ ผมก็เพิ่งเห็นมันจะหงอกับคุณนี่แหละ อยู่กับผมมาตั้งนาน ไม่เคยจะเห็นท่าทางแบบนั้น”
ยุนฮยองหัวเราะ ก้มมองนาฬิกา “ใกล้จะได้เวลาแล้วล่ะครับ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ”
“ครับ”จินอูพยักหน้า ลูบหัวน้องชายอีกที “ดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหม พี่จะโทรหาทุกวัน”
“รู้แล้วน่า”จินฮวานย่นจมูกก่อนจะมองไปรอบๆ
เขาไปไหนนะ.. ยังไม่ได้ลาเลย
“จินฮวาน ไปกันเถอะ ต้องไปเอาของที่โรงแรมอีก”
“เอ่อ ผะ ผม..”
“ไปเร็วสิจินฮวาน อย่าให้คุณยุนฮยองเขารอ”
“ผม..”
“เป็นอะไร”
“..เปล่าฮะ”สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ “ไปนะฮะพี่จินอู พี่จินยอง”
ไปนะฮะ ..พี่จุนฮเว
เมื่อทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว จินอูก็หันมาหาจินยองที่เอาแต่ยืนยิ้มลูกเดียว “ไงเรา เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยแต่สนุกดีครับ”
“หลังเสร็จเวิร์ลทัวร์ พี่จะพานายเข้าบริษัท”
“ครับ?”
“แจบอมเคยบอกว่าก่อนหน้านั้นนายอยากเดบิ้วท์ไม่ใช่เหรอ”
“..ผม ไม่แน่ใจ”
“แล้วเมื่อวานมีความสุขมากไหมล่ะที่ได้ขึ้นไปยืนบนเวที”
“...”
“ถ้ามีความสุข ก็หมายความว่านั่นแหละ”
“พี่จินอู.. ขอบคุณมากนะครับสำหรับทุกเรื่อง”จินยองพูด ซาบซึ้งกับความดีของผู้จัดการหนุ่มคนนี้มาก แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากไปกว่านี้ ก็มีทีมงานวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่
“จินยอง มีคนมาหา”
“ใครเหรอครับ”
“เขาบอกว่า..”
“จินยอง หลานน้า!!!!!!”
จินยองผงะไปเล็กน้อย เมื่อมีผู้หญิงคนนึงโผล่เข้ามา เรียกเขาว่าหลาน ดวงตาสั่นระริกขึ้นมาทันที เขากลัวการเจอกับคนแปลกหน้า เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ซึ่งแจบอมรู้ดี เลยมักจะอยู่กับเขา แต่ตอนนี้แจบอมไม่อยู่
“ผะ ผม..”
“จินยอง น้ามารับเรากลับบ้าน”
“ผม คือ..”
จินอูที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของจินยอง ก็พอจะเข้าใจ เลยเดินไปเข้าไปหาหญิงแปลกหน้าอย่างสุภาพ “ขอโทษนะครับ ผมว่าปล่อยจินยองก่อนดีไหมครับ”
“เธอเป็นใครไม่ต้องมายุ่ง นี่เรื่องของคนในครอบครัว”
“แต่จินยองกำลังกลัวนะครับ”
“กลัวอะไรกัน จินยอง นี่น้าไง”
“ผม ผะ ผม ผมไม่รู้”
“ขอโทษนะครับ แต่ปล่อยจินยองก่อน”จินอูที่เห้นว่าจินยองทำท่าเหมือนว่าจะร้องไห้แล้วเดินเข้าไปดึงแขนจินยองกลับมา แต่กลับไม่เป็นผลเลย “คุณผู้หญิงครับ ผมขอ..”
“อย่ามายุ่ง!!!”
พลั่ก
“โอ๊ย”จินอูเผลอร้องออกมาเมื่อถูกผลักในขณะที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้หัวโขกกับเสาเต็มๆ ยกมือกุมหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ
“จินอู!!!”
และพอดีกับที่สมาชิก MAZE ที่ทีมงานวิ่งไปตามมาถึง มินโฮเป็นคนแรกที่เห็นตอนจินอูถูกผลัก เขาเผลอวิ่งเข้าไป แต่เมื่อจะถึงตัวจินอูก็หยุดชะงัก จนจุนฮเววิ่งมาถึงตัวจินอูก่อน
“เป็นอะไรไหมพี่”
“มะ ไม่เป็นไร”จินอูส่ายหน้า หันไปมองจินยองอย่างเป็นห่วง
แจบอมเดินเข้าไปยืนข้างหลังจินยองที่กำลังถูกดึง ก้มหัวทักทายคนมาใหม่ “สวัสดีครับคุณน้า”
“พะ พี่เจบี”จินยองสะบัดมือออก หันกลับไปยืนข้างหลังแจบอม
แจบอมเม้มปากเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่าตอนนี้จินยองกำลังสั่น ปกติจินยองกลัว ก็ไม่สั่นแบบนี้ แต่นี่..
“ผมว่า เราไปหาที่เงียบๆคุยกันดีไหมครับ”
มือหนาเลื่อนลงไปกุมมือที่สั่นเทาเอาไว้ บีบเบาๆ..
ไม่ต้องกลัวนะจูเนียร์ ..พี่อยู่นี่แล้ว
“แม่ง ยัยเจ๊นั่นเขาอะไรของเขาวะ”จุนฮเวบ่น ขณะเอาน้ำแข็งใส่ผ้าขนหนูแล้วม้วนเป็นก้อนกลมๆ “มาถึงก็เอะอะโวยวายเป็นบ้าเป็นบอ แล้วมาทำร้ายร่างกายกันเนี่ยนะ”
“อย่าพูดมากน่าจุนฮเว นั่นน้าจินยองเขานะ”จินอูปราม
“แล้วไงวะพี่ เป็นน้าจินยองแล้วมีสิทธิ์มาผลักพี่จนหัวโนแบบนี้เหรอ”
“นั่นดิ ผมเห็นด้วย”ชานอูพูดเสริม “ตัวพี่ก็บางๆอยู่แล้ว ผลักทีปลิวเชียว กินข้าวให้มันเยอะๆบ้างนะ”
“เออน่า”
“แม่ง! คิดแล้วก็หงุดหงิด ผมน่าจะไปตรงนั้นให้เร็วกว่านี้ แม่งเอ๊ย”
“โอ๊ย!!!!!!!!”จินอูร้องลั่นเมื่อจุนฮเวกดที่แผลหัวโนของเขาอย่างแรง “ทำบ้าอะไรวะจุนฮเว”
“เฮ้ยพี่ ขอโทษ ผมมัวแต่หงุดหงิดว่ะ”
“แล้วมาลงที่ฉันเนี่ยนะ”
“ก็แหม.. ไม่ทำละ ผมยิ่งทำพี่ยิ่งเจ็บตัวว่ะ”จุนฮเวพูด ส่งผ้าไปให้ชานอู “มึงทำดิ๊ชานอู”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ต่างกัน มือผมกับมือพี่ก็แรงควายเหมือนกันแหละ”
จินอูส่ายหน้า ยื่นมือไปตรงหน้าจุนฮเว “งั้นเอามา เดี๋ยวประคบเอง”
“ไม่ต้องอ่ะ”จุนฮเวส่ายหน้า บุ้ยปากไปยังมินโฮที่นั่งไขว่ห้างเงียบๆอยู่มุมห้อง “เฮีย มาประคบหน่อยดิ หัวจินอูโนใหญ่แล้วเนี่ย”
“เฮ้ย ไม่ตะ..”
“อือ”
จินอูได้แต่อ้าปากพะงาบๆ จะห้ามก็ไม่ทันเพราะมินโอลุกมายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับผ้า ก่อนที่ร่างสูงจะหย่อนตัวนั่งลงแทนที่ของจุนฮเว แล้วลงมือประคบหัวของจินอูเบาๆ
“ว่าแต่ น้องชายพี่ไปไหนวะ ไม่เห็นเลย นี่คงไม่ได้ออกไปกับไอ้นั่นอีกนะ”
“ไอ้นั่นไหนของพี่ เรียกพี่ยุนให้ดีๆหน่อยเหอะ”
“แหม ออกโรงปกป้องเลยนะ”จุนฮเวพูด ผลักหัวชานอูอย่างหมั่นไส้แล้วหันไปเอาคำตอบจากจินอู “ว่าไงจินอู หายไปไหนแล้ว”
“ตอนนี้คงอยู่สนามบินแล้วมั้ง”
“ฮะ!!!!!!!”
ทั้งจุนฮเวและชานอูต่างก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน จินอูเลยขมวดคิ้วใส่ “เป็นอะไรของพวกแก”
“แล้วไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้อ่ะพี่จินอู”ชานอูโวยวายก่อนจะคว้าเสื้อกับกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปจากห้อง
ส่วนจุนฮเวยืนนิ่งๆอยู่กับที่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว
เขาจะไป หรือไม่ไปดี..
..จินอูหัวโนอยู่นะ
..เอาไงดีวะ?
แม่ง! จินอูก็มีมินโฮอยู่แล้วทั้งคนนี่
“ไอ้ชานอู รอด้วย!!!!!!!!!!”
แล้วก็วิ่งตามชานอูออกไปอีกคน ทั้งห้องเลยเหลือแค่มินโฮกับจินอู ไม่มีเสียงพูดใดๆเล็ดลอดออกมา จนจินอูเริ่มจะอึดอัด
“ไม่รู้ป่านนี้จินยองเป็นไงบ้างเน๊อะ”
“ห่วงตัวเองเถอะ”มินโฮพูดเสียงทุ้มต่ำ “เลิกห่วงคนอื่นจนตัวเองต้องเจ็บตัวได้แล้ว”
“ก็แหม ตอนนั้นจินยองกลัวมากนี่”
“ถ้ารู้ว่าสู้ไม่ได้ ก็เรียกใครมาช่วย ไม่ใช่ลงมือเอง”
“แต่..”
“อย่าทำเป็นเก่งสิคิมจินอู ดูแลตัวเองหน่อย”
“..อือ”
แม้จะเป็นคนเรียกร้องความสัมพันธ์แบบเพื่อนเอง แต่ทำไมมันถึงไม่มีความสุขเหมือนที่คิดเอาไว้ เอาน่าจินอู นี่มันเพิ่งเริ่มต้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คงตัดใจจากมินโฮได้ในสักวัน
แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก็เถอะ
มินโฮเองก็ประคบหัวให้จินอูเงียบๆ ทั้งที่ในใจเขามีสิ่งที่อยากจะพูดมากมาย รู้ไหมว่ามันยากแค่ไหน ที่ทำได้แค่นี้ อยากจะดึงจินอูเข้ามากอดจะแย่ เขารู้สึกแย่ทุกครั้งที่จินอูต้องเจ็บตัว แต่ก็ต้องท่องเอาไว้
จินอูก็แค่เพื่อนคนนึงเท่านั้นแหละ
อีกด้านที่ห้องรับรอง บรรยากาศกำลังตึงเครียด จินยองนั่งอยู่ข้างกับแจบอม โดยมีสายตาของคนแปลกหน้าที่บอกว่าตัวเองเป็นน้าจับจ้องไม่วางตา
“แจบอม ทำแบบนี้ไม่ถูกเลยนะ”คนเป็นน้ากล่าวเปิดประเด็น “จินยองเป็นหลานน้า น้าเป็นญาติแท้ๆของจินยองเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ก็เหมือนว่าน้าเป็นผู้ปกครองของจินยอง”
“ผมขอโทษครับ”แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ เหลือบมองจินยองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าของ ปาร์คฮันกยอล ผู้เป็นน้าแท้ๆของจินยอง “ตอนที่จินยองยังไม่ฟื้นขึ้นมา ผมก็ไม่เคยเห็นคุณน้ามาเยี่ยม อีกอย่างผมก็ติดต่อคุณน้าไม่ได้ ผมเลยให้จินยองมาอยู่ด้วยกัน”
“เห๊อะ ก็ดี! ตอนนี้ก็ติดต่อได้แล้วไง น่จะพาจินยองกลับ”
“มะ ไม่เอานะ”จินยองรีบส่ายหน้า เกาะแขนแจบอมไว้แน่น “พี่เจบี ผมไม่ไป ยะ อย่าให้ผมไปไหนนะ”
“...”
“จินยอง ไปอยู่ด้วยกันนะ น้าจะดูแลจินยองเอง”
“ไม่ ไม่เอา”
แจบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นยืนบังร่างสั่นเทาของจินยองไว้ “ผมขอโทษนะครับคุณน้า แต่ผมให้จินยองไปไม่ได้”
“ทำไม!!! เธอไม่มีสิทธิ์นะแจบอม น้าเป็นน้าแท้ๆ มีสิทธิในตัวจินยองทุกอย่าง”
“แต่ที่ผ่านมาคุณน้าไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลยนะครับ เรื่องนั้นผมจะไม่ถือเอามาเป็นประเด็น แต่ถ้าเป็นห่วงจินยองจริงๆ ก็อย่าบังคับเลยครับ”
“แต่..”
“ถ้าจินยองยอมกลับไป ผมก็จะให้กลับ”
“จินยอง”
“ไม่เอา ผมจะอยู่กับพี่เจบี”
แจบอมพยักหน้าลงช้าๆ “ชัดเจนแล้วนะครับ เพราะงั้นผมให้คุณน้าพาจินยองไปด้วยไม่ได้จริงๆ”
“มันจะมากไปแล้วนะแจบอม!!”
“มันยังไม่มากพอหรอกครับ หรือว่าผมควรจะคุยกับพ่อให้รื้อคดีความของครอบครัวจินยองขึ้นมาใหม่ดี”
“...”
“บางทีที่เขาว่ากันว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ ..อาจจะเป็นความจริง”
“นี่เธอ อย่ามาทำเรื่องง่ายให้มันยากหน่อยเลย”ฮันกยอลลุกขึ้นยืน มองแจบอมอย่างไม่พอใจ “อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่เมื่อไหร่ที่เธอดูแลจินยองไม่ได้จริงๆ หรือจินยองต้องมีอันตราย น้าจะพาจินยองกลับไป”
“นั่นหมายความว่าตอนนั้นผมไม่มีชีวิตอยู่แล้วครับ”แจบอมพูดเสียงเรียบ “ผมจะดูแลจินยองให้ดีที่สุด และอยู่กับผม รับรองว่าจินยองจะปลอดภัย”
“หึ! แล้วน้าจะคอยดู”
ผ่านไปสักพัก ทั้งห้องก็เข้าสู่ภาวะปกติ แจบอมนั่งลงที่เดิม หันไปยิ้มให้จินยองที่แววตายังคงสั่นระริก มือหนาเลยยกขึ้นแล้ววางลงบนกลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่าย
“เป็นอะไรเนียร์”
“ผมกลัว”
“...”
“ไม่รู้ว่าทำไม ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้าผมจริงๆเหรอครับ”
“..ใช่”แจบอมตอบ “ไม่ต้องกลัวนะ”
“...”
“บอกแล้วไง ตราบใดที่พี่ยังอยู่ เนียร์จะปลอดภัย”
“..ผม”
“เชื่อพี่นะ”
จินยองเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นก่อนจะกอดร่างหนาที่ตัวเองยึดเป็นหลักแน่น “พี่เจบีอย่าทิ้งผมนะ”
“แน่นอน”
“..อื้อ”
สิ่งเดียวที่จะทำให้พี่ทิ้งนายได้..
..
คงเป็นความตายนั่นแหละ
ความคิดเห็น