คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : MAZE : CHAPTERS 13
CHAPTERS 13
คลับชื่อดังของญี่ปุ่น เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่ออกมาผ่อนคลายกันอย่างเต็มที่ ด้วยเส้นสายของซึงฮุนที่กำลังเริ่มลงทุนกิจการที่ญี่ปุ่น ทำให้เขาได้รับสิทธิพิเศษให้ขึ้นมาในส่วนของชั้นสอง ซึ่งเป็นชั้นวีไอพี แทบจะไม่มีผู้คนเลย เหตุผลแรกที่ต้องขึ้นมาที่นี่แทนที่จะเที่ยวแบบปกติก็คือ มีทั้งมินโฮและซึงยุนที่เป็นคนดัง หากไปอยู่รวมกับผู้คนเยอะๆ ก็ไม่ต้องเป็นอันเที่ยวกันพอดี และเหตุผลที่สองก็เพื่อนป้องกันเพื่อนตัวเล็กสุดของกลุ่มไม่ให้ได้รับอันตรายใดๆ
ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว จินอูได้รับการปกป้องจากทั้ง 4 คน เพราะร่างบอบบางและหน้าตาที่หวานราวกับผู้หญิงนั่นแหละ ทำให้มีอยู่หลายๆครั้งที่เกือบจะโดนลากไปทำเรื่องไม่ดี ดังนั้นเลยต้องป้องกันไว้ก่อน ดีที่สุดแล้ว
หลังจากที่ปล่อยให้จินอูกับซึงยุนล่วงหน้ามาก่อนสักพัก มินโฮ ซึงฮุนและแทฮยอนก็ตามมา พอดีกับที่บาร์เทนเดอร์ยกเครื่องดื่มที่สั่งเอาไว้มาเสิร์ฟ
“ฉลองเว้ยฉลอง”ซึงฮุนเป็นคนแรกที่พูด ยกแก้วขึ้น
“มีเรื่องไรให้ฉลองวะพี่”แทฮยอนถาม
“เอ้า ก็เวิร์ลทัวร์ครั้งแรกของไอ้มิโนไง”ซึงฮุนพูด “ไหนจะงานใหญ่ของซึงยุนอีก มีเพื่อนเป็นคนดังตั้งสองคนนะเว้ย”
“เออว่ะ มาๆๆๆ ฉลอง”แทฮยอนพยักหน้าสนับสนุน ก่อนจะชนแก้วกัน แล้วก็เริ่มพูดคุยกันเหมือนไม่ได้เจอกันมานานมาก มีเพียงอีกสามคนที่ยังนั่งเงียบ
สองคนที่จ้องไปยังคนๆเดียวกัน ในขณะที่อีกคนคือคนที่แสนจะอึดอัด
และคนๆนั้นก็คือจินอู.. เขาไม่รู้เลย ว่าสถานการณ์ตรงหน้านี่มันคืออะไร
“ขอแก้วหน่อยสิซึงยุน”จินอูพูด หลังจากที่บาร์เทนเดอร์เทเหล้าญี่ปุ่นเรียกที่เรียกว่าสาเกใส่แก้ว ซึงยุนก็ยึดแก้วของเขาไปทันที “เร็ว”
“เดี๋ยวนายก็เมาอีกหรอก”
“ไม่เมาหรอกน่า แค่แก้วเดียว”จินอูพูด เอื้อมมือไปหยิบแก้วสาเกมาแล้วยกดื่มรวดเดียว ก่อนจะสำลักความขมของมัน “แค่กๆ”
“ค่อยๆสิ”ซึงยุนพูด ใช้มือเช็ดปากจินอูแล้วลูบหลังเบาๆ “มันแรงนะ”
“ก็ฉันไม่รู้อ่ะ”
“ก็รู้ไว้ซะ แล้วก็ไม่ต้องกินแล้ว โคล่าไหม เดี๋ยวสั่งให้”
“อ่า ก็ได้”
มินโฮนั่งมองซึงยุนกับจินอูคุยกัน กลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด นี่ระหว่างมาที่นี่เขาไม่ได้ตกท่อแล้วตายใช่ไหม ทำไมตอนนี้ทุกคนทำเหมือนเขาเป็นวิญญาณไม่มีตัวตนแบบนี้ล่ะ
“เฮ้ยมิโน มึงจะไปไหนวะ”
มินโฮเหลือบมองซึงฮุนที่เอ่ยถาม ก่อนจะยักไหล่ “เรื่องของกู”
“เอ้า”
จินอูมองมินโฮที่เดินลงไปข้างล่าง ถอนหายใจออกมาเบาๆไม่พูดอะไร โดยมีสายตาของซึงยุนมองอย่างเป็นห่วง
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างจินอูกับมินโฮ ปกติทั้งสองคนสนิทกันกว่าใคร แต่นี่จู่ๆจินอูก็เลือกเขาก่อนแทนที่จะเลือกมินโฮเหมือนทุกครั้ง
ต่อให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน ต่อให้จินอูเลือกเขาเพราะประชดมินโฮ หรือเพราะอะไรก็ตาม
ตอนนี้คังซึงยุนรู้สึกพอใจที่สุดแล้ว เพราะอย่างน้อย ก็ได้ดูแลจินอูอย่างที่เคยหวังมาตลอดสักที
“พี่จินอู แล้วนี่ตกลงพรุ่งนี้จะไปโอซาก้าเลยหรือเปล่า”
“เปลี่ยนแผนว่ะ พรุ่งนี้อยู่นี่ต่ออีกคืนนึงก่อน แล้วไปโอซาก้าตอนเช้า เพราะไม่ต้องซ้อมอะไรมาก”
“โอเค ผมจะได้เตรียมตัวถูก”
“แหม ไอ้ไกด์ ความจริงมึงไม่จำเป็นเลยนะกูบอกตรงๆ จินอูก็พูดญี่ปุ่นได้ ทีมงานคนญี่ปุ่นเขาก็มี”ซึงฮุนพูดกลั้วหัวเราะ “สาบานว่ามึงช่วยงานเขาจริงๆ วันนี้ทั้งวันเอาแต่เที่ยว”
“ไรวะพี่ อย่าดิ พี่จินอูยังไม่เห็นว่าไรเลย จริงปะพี่”
“ฮ่ะๆๆ ก็คงงั้น”จินอูหัวเราะ เอื้อมมือไปยีหัวแทฮยอนอย่างเอ็นดูก่อนจะหันมาหาซึงยุน “แล้วนายอ่ะ กลับโซลวันไหน”
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว ฉันมีงานต่อน่ะ”ซึงยุนตอบ “ย๊าๆ บอกว่าให้พอไง นั่นมาสาเก”
“โห่ คนเรามันก็ต้องฝึกๆไว้ดิ มาคลับแต่ให้กินโคล่าอ่ะนะ ไม่แมนเลย”จินอูพูด หันไปหาแรงสนับสนุนจากแทฮยอนและซึงฮุน “จริงปะ”
“เออช่วยๆกันดูได้น่า แก้วสองแก้วไม่เมาหรอก”
“อีซึงฮุน มึงจำไม่ได้เหรอ ครั้งที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ แล้วผลเป็นไง”ซึงยุนย้อนถาม เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับอ้าปากพะงาบๆไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
“เอาน่า ถ้าพี่จินอูเมา เดี๋ยวผมพาไปส่งห้องเองก็ได้”แทฮยอนเสนอตัว “ขี่หลังผมไปก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“มึงก็ไม่ต่างกันหรอก เลิกแดกได้ละเหล้าน่ะ จินอูเมายังพอเอาขึ้นหลังได้ แต่ถ้ามึงเมาก็ปล่อยไว้ร้านนะเว้ย ตัวกลมอย่างกับโอ่ง ขืนแบกขึ้นหลัง หลังเดาะแหงๆ”
“เฮ้ยแรงว่ะ”
ซึงยุนส่ายหน้ามองแทฮยอนกับซึงฮุนที่ตีกันอีกแล้ว ก่อนจะหันมาปรามจินอูที่แอบหยิบแก้วสาเกของเขาไป “ย๊าคิมจินอู พอได้แล้วน่า”
“ฮ่าๆๆๆๆ นึกว่าจะไม่เห็น อุตส่าห์แอบ”
“พอเลย พอๆๆๆๆ”
“ง่า คังซึงยุน ก็ฉัน..”
คำพูดของจินอูเงียบไป ร่างกายเองก็หยุดชะงักไปด้วยเมื่อมองเห็นสายตาดุๆของมินโฮที่ส่งมาจากข้างหน้า แต่แค่แวบเดียวที่จินอูเผลอส่งสายตาหวาดหวั่น เมื่อนึกขึ้นได้ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วหันมาอ้อนซึงยุนต่อ
“ไอ้มิโนมันพาใครมาด้วยวะนั่น”ซึงฮุนถาม เพ่งมองผ่านความมืด ก็เห็นว่ามินโฮไม่ได้กลับมาแค่คนเดียว แต่มีผู้หญิงกลับมาด้วย
“โห เอ็กซ์แตก แม่งลงไปแป็บเดียว หิ้วสาวขึ้นมาได้แล้วเหรอวะ”แทฮยอนพูด มองรุ่นพี่สนิทตาค้าง “นี่สินะ คาริสม่าที่เขาพูดถึง”
จินอูอาศัยตอนที่ซึงยุนหันไปมองมินโฮ คว้าแก้วสาเกขึ้นมาแล้วกระดกรวดเดียวหมดอีกครั้ง มือเล็กกำเข้าหากันแน่น ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา
เขารู้ มินโฮมีผู้หญิงมากมายไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่จะควงมาต่อหน้าเขา..
อย่าสนใจสิจินอู จะเสียใจทำไม เข้มแข็งเอาไว้ อย่าไปอ่อนแอให้ไอ้คนใจร้ายนั่นเห็น
“ไม่ว่าอะไรใช่ปะ”
จินอูเงยหน้ามองมินโฮที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาพอจะเข้าใจในคำถามนั่นดี ผู้จัดการหนุ่มเลยพยักหน้า “อยากจะทำอะไรก็ทำ นี่ไม่ใช่เวลางาน ฉันไม่มีสิทธิ์ห้ามนายหรอก”
“...”
“แต่ถ้ามีสมองไว้คิดมากพอ ก็ควรจะรู้นะ ว่าอย่ามาทำในที่สาธารณะ”
คำพูดของจินอูทำให้มินโฮหงุดหงิดขึ้นมา มือหนาโอบไปที่เอวบอบบางของสาวที่เพิ่งไปหามาได้ไม่นาน ก่อนจะพาไปนั่งที่มุมเงียบๆ แม้ใบหน้าสวยของผู้หญิงที่เขาไม่แม้จะรู้จักชื่อจะคลอเคลียอยู่รอบๆก็ตาม แต่สายตาของมินโฮไม่ได้ละไปจากจินอูที่หันไปหัวเราะสนุกสนานกับซึงยุนเลย
ดี อยากจะทำอะไรก็ทำใช่ไหม.. ก็ได้ คิมจินอู ก็ได้..
“พัง พังแล้ว”
“พี่จินอู๊ ผมขอร้อง พอเถอะ”
“...”
สายตาสามคู่ต่างมองตรงไปยังจุดเดียวกันซึ่งนั่นก็คือจินอู ซึงฮุนยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง พูดแต่คำว่าพังแล้ว แทฮยอนยกมืออ้อนวอนจินอูที่ยกแก้วสาเกเป็นแก้วที่สิบได้แล้ว ในขณะที่ซึงยุนนั่งมองอยู่เงียบ จนทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืนแล้วดึงแก้วออกจากมือจินอู
“กลับโรงแรมได้แล้วจินอู พอเถอะ”
“ทำมายยยยยยยย อาวแก้วมา ซึงยูนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“พอได้แล้ว”ซึงยุนปราม หยิบเสื้อแจ็คเก็ตของจินอูที่เจ้าตัวถอดออกหลังจากดื่มสาเกแก้วที่สี่แล้วอุณหภูมิในร่างกายเริ่มร้อนมาใส่ให้ “อีซึงฮุน ครั้งที่สองแล้วนะ ถ้ามีครั้งที่สามอีก มึงตายแน่”
“ง่า.. ครั้งนี้กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ซึงฮุนพูดเสียงอ่อย “ไอ้ตัวต้นเรื่องแม่งก็หายหัวไปเลย”
“ป่านนี้แม่งก็เปิดห้องไปแล้วแหละ เพราะงั้นพี่ซวยไปเหอะพี่ซึงฮุน”
“มึงอ่ะ ก็ต้องซวยกับกูด้วย จินอูเมาขนาดนี้จะทำไง นี่หนักกว่าครั้งที่แล้วอีก เหล้าญี่ปุ่นแม่งโคตรแรงเลย”
“จะเหล้าประเทศไหนก็เหอะ ต่อไปอย่าให้จินอูกินอีกก็พอ”ซึงยุนพูด สอดตัวไปใต้แขนร่างบาง “กูจะไปส่งจินอูที่โรงแรม แล้วก็คงไม่กลับมาแล้ว ไว้เจอกัน”
“อ้าว แล้วไม่รอพี่มิโนเหรอ”
“จะรอมันทำไมล่ะ”ซึงยุนพูดแค่นั้นก็ประคองจินอูออกไปจากคลับอย่างทุลักทุเล “คิมจินอู นายนี่มันน่าตีจริงๆ”
“อย่ามาตี..”คนเมาลากเสียงยาว ยิ้มหวานขณะเอียงหัวไปซบกับไหล่กว้างของเพื่อน “คังซึงยุนนนนนน”
“...”
“นายชอบฉันเหรออออออออ”
“..ปะ ไปเอามาจากไหน”
“คิคิ ไม่จริงใช่ไหมล่ะ ซงมินโฮ ..ไอ้มั่ววววววว”
“...”ซึงยุนเงียบไป ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าทำไมจินอูถึงได้ดื่มจนเมาหนักขนาดนี้ หลังจากมินโฮพาผู้หญิงมา นัวเนียกันอยู่พักใหญ่ ก็พากันหายออกไป หลังจากนั้นจินอูก็ไม่พูดอะไรกับใครเลย แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น
เสียใจมากขนาดนั้นเลยเหรอจินอู..
..กับคนที่เอาแต่ทำร้ายนายแบบนั้น
“ซึงยุนอ่า”
“หืม..”ซึงยุนหันไปมองคนข้างๆ ที่หันมาทำตาหวานใส่เขา หลังจากที่ออกมาจากคลับได้แล้ว
“..ขอขี่หลังได้ไหม”
“อ่า..”
“เดินไม่ไหว”
ซึงยุนไม่ได้ตอบอะไร แต่ย่อตัวลงเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายโน้มตัวลงมา แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น เมื่อจู่ๆจินอูก็ถูกดึงห่างออกไป
“มินโฮ!!!”ซึงยุนตะโกนเรียกคนที่กระชากจินอูไปอยู่ในอ้อมแขน
“กูจะไปส่งจินอูเอง ยังไงกูก็ต้องกลับไปที่นั่นอยู่แล้ว”
“ไม่รบกวนมึงดีกว่า เชิญมึงไปหาความสุขใส่ตัวเถอะ แค่จินอู กูดูแลเองได้”
“ขอโทษนะคังซึงยุน ถ้ากูจะต้องพูดแบบนี้กับมึง”
“...”
“ไม่ต้องเสือก คำนั้นคือของกู แค่จินอูคนเดียวกูดูแลได้”
“เหรอ”ซึงยุนขึ้นเสียงสูง มองเพื่อนรักด้วยสายตากวนประสาท “การที่มึงหายหัวไปแล้วปล่อยจินอูให้เมาเนี่ยนะที่บอกว่าดูแลได้”
“...”
“ถ้ามึงทิ้งเขาไปแล้ว มึงก็ไม่ควรเสนอหน้ากลับมาอีก”
มินโฮกำมือแน่น ปล่อยจินอูที่ยืนโซเซเพราะความเมา ก่อนจะโผเข้าไปต่อยซึงยุนจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัวเซจนเกือบจะล้ม “มึงไม่ต้องมาพูดแบบนี้กับกูนะซึงยุน จินอูเป็นของกู”
“หึ! พูดมาได้ไม่อายปากนะ”ซึงยุนหัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง “ไปเถอะจินอู”
“อะ อือ..”จินอูครางตอบเบาๆ
ตอนนี้เขาเวียนหัวมาก เหมือนมันหมุนไปหมด แทบจะไม่รู้แล้วว่าตรงหน้ามีอะไรเกิดขึ้น หูอื้อ ไม่ได้ยินอะไรเลย รู้แต่ว่าตอนนี้มินโฮอยู่ตรงนี้ และยังจับมือเขาเอาไว้แน่นมากอีกด้วย
“ปล่อยจินอู”
“กูขอร้องล่ะซึงยุน”
“...”
“จินอูของกู ..กูดูแลเองได้”
“..ถ้าจินอูจะไปกับมึง กูจะปล่อยไป”ซึงยุนพูด เขาไม่มั่นใจนักว่าคำตอบของจินอูจะเป็นเขาไหม แต่เขาก็ยังหวัง ว่าในเศษเสี้ยวของจินอู จะมีเขาอยู่บ้าง
“..งือ ปวดหัวจัง”
“จินอู..”มินโฮเรียกคนในอ้อมแขน ประคองร่างบางไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น “กลับกันนะ”
“..อือ กลับกันนะ”
มินโฮย่อตัวลงก่อนที่ร่างบางของจินอูจะโน้มลงมา ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืน เหล่มองซึงยุนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
“..กูกลับก่อนนะ”
“...”
“...”
“ซงมินโฮ”
“...”
“กูให้ครั้งนี้อีกครั้งเดียวนะ”
“...”
ถ้ามีครั้งต่อไป คังซึงยุนคนนี้จะไม่ปล่อยจินอูให้ใครอีกแล้ว
มินโฮผลักประตูห้องของจินอูเข้าไป ก่อนจะกวาดตามองหาอีกคนซึ่งน่าจะอยู่ที่นี่ด้วย แต่ก็ไม่เจอ
“ไอ้ตัวเล็ก..”
...
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ มินโฮเลยแบกจินอูแล้ววางร่างบางลงบนเตียง ก่อนจะพบกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางไว้ข้างเตียง
“ไปนอนกับพี่ยุนฮยองนะฮะ ..คิมจินฮวาน”
งั้นก็หมายความว่าคืนนี้จินอูจะต้องนอนคนเดียวสินะ..
มินโฮมองร่างบางที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง ใบหน้าของจินอูแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจินอูดื่มหนักแค่ไหน ในเมื่อเขามองจินอูอยู่ตลอด เป็นห่วงจินอูมากถึงกับทิ้งผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่อคนนั้นไว้บนห้องที่เปิดไว้ แล้วตามจินอูกับซึงยุนออกมา
จินอูเวลาเมายังเหมือนเดิม.. อ่อยไม่มีเปลี่ยน
เขาโล่งใจที่ผู้ชายที่พาจินอูออกมาเป็นซึงยุน เขารู้ดีว่าซึงยุนไม่มีวันล่วงเกินจินอูแน่
“อะ อุ๊บ..”
“จินอู”
มินโฮมองจินอูที่จู่ๆก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เสียงโอกอากบ่งบอกเป็นอย่างดีโดยไม่ต้องลุกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ปกติก็คออ่อนมากอยู่แล้ว ดันไปกินไอ้เหล้าแรงๆนั่น มีเหรอที่จะแค่หลับไปเฉยๆ มันน่าจับตีจริงๆนะ
“ไหวหรือเปล่า..”
“ฮือ”จินอูไม่ได้ตอบ แต่กลับร้องไห้ออกมาแทน
“จินอู ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ปวดหัว..”ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง “ปวดหัวอ่ะ ฮือออออออ”
รู้หรอกนะว่ามันไม่ใช่เวลาจะมาขำ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ มินโฮส่ายหน้าไปมา เดินไปใกล้แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดปากจินอูที่เพิ่งจะเอาของเก่าออก ลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู “ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย”
“ฮือออออออ ปวดหัว”
“ไม่เอา ไม่ร้องดิ”พูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มเนียนก่อนจะพาจินอูมานอนที่เตียง “มีแรงเปลี่ยนเสื้อผ้าปะเนี่ย”
“...”ไม่มีเสียงตอบใดๆออกมาอีกตามเคย คนขี้แงที่บ่นปวดหัวตอนนี้คงหลับไปแล้ว
“เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ ก็นายเมา”
บ่นพึมพำกับตัวเอง มินโฮก็เดินไปเปิดตูแล้วหยิบชุดนอนของจินอูออกมาวางไว้ ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำ
“จินอู..”
“..งือ”
มินโฮยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปดึงเสื้อของจินอูออกเพื่อจะเช็ดตัวให้ ผิวขาวของจินอูแดงไปหมด มีรอยจ้ำเล็กๆซึ่งเกิดจากเขาเองนิดหน่อย แต่ที่สะดุดตาเขาคงเป็นรอยถลอกใหญ่ๆตรงต้นแขนของจินอู
“โอ๊ะ!!”
เสียงร้องกับสีหน้าเจ็บปวดของจินอูตอนที่เขาจับแขนกลับเข้ามาในหัว รอยนี้มาจากไหน.. ไม่ต้องคิดหาคำตอบนานก็ได้ อาจเป็นตอนนั้น ตอนที่เขาขาดสติแล้วเผลอทำร้ายจินอูไป
มินโฮก้มหน้าเช็ดตัวให้จินอูอย่างแผ่วเบา ในหัวก็คิดทบทวนเรื่องต่างๆมากมาย จนเมื่อใส่เสื้อผ้าให้จินอูเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ถอยลงไปนั่งกับพื้น ยกมือบางขึ้นมากุมก่อนจะกดจูบลงไปที่หลังมือ แล้วเอามือเล็กๆมาแนบที่ข้างแก้มของตัวเอง
“..ฉันขอโทษนะจินอู”
...
“ขอโทษจริงๆ ต้องขอโทษอีกกี่ครั้ง ฉันขอโทษ”
พูดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผล็อยหลับไป.. แม้แต่ในฝัน ถ้าเป็นไปได้ ซงมินโฮก็อยากจะตามไปขอโทษจินอู
ขอโทษ..
จินอูตื่นขึ้นมาเพราะทนอาการปวดหัวไม่ไหว ตากลมโตค่อยๆปรับแสงให้เข้าที่ ยกมือขึ้นกุมที่หัวของตัวเองหันไปมองนาฬิกาที่บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสาม และที่นี่คือห้องที่โรงแรม เขาจำได้ดี
แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“หือ..”
ตากลมเบิกกว้างมากขึ้น เมื่อในความมืด เห็นเงาของใครนั่งฟุบอยู่ที่ข้างเตียง มือข้างขวาของเขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคย
“มิโน..”
“..อือ”มินโฮรู้สึกตัวตื่นหลังจากได้ยินเสียงเรียก
จินอูเม้มริมฝีปากเขาหากัน ก่อนจะดึงมือของตัวเองออกมาจากการจับของมินโฮ ซึ่งการกระทำนี้ทำให้อีกฝ่ายหน้าเสีย แต่ก็ฝืนยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เป็นยังไงบ้าง ปวดหัวเหรอ”
“อืม..”
มินโฮลุกขึ้นยืน เดินไปที่กระเป๋าของจินอู ก่อนจะหยิบยาที่จินอูพกติดตัวไว้เสมอออกมา ส่งทั้งยาและน้ำที่เทเตรียมไว้ให้ “กินซะ”
“ขอบใจ”จินอูรับคำสั้นๆ กินยานั้นไปโดยดี
ทำไมเขาจำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้เลยสักนิด สิ่งสุดท้ายที่จำได้มีแค่มินโฮกับผู้หญิงคนนั้น.. แล้วทำไม ตอนนี้ถึงได้กลายเป็นมินโฮ
กับเขา..
“นายกลับไปที่ห้องเถอะ”จินอูพูดเสียงเรียบ ไม่ถามถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ..มันเหนื่อยเกินไป
“...”มินโฮยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้พูด และไม่ขยับตัวไปไหนทั้งนั้น
“..จินฮวานไปไหน”จินอูถาม หลังมองไปเตียงข้างๆแล้วไม่เห็นจินฮวาน
“ไปนอนห้องคนชื่อยุนฮยอง”
“อืม”จินอูพยักหน้าช้าๆ “ไปเถอะมินโฮ ฉันจะ..”
“คิมจินอู”
“...”
“เลิกทำแบบนี้เถอะนะ”มินโฮพูดเสียงอ่อน ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น “นายโกรธฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“...”
“...”
“ฉันไม่ได้โกรธ”
“นายกำลังโกรธ ฉันรู้”
“...”
“อย่าโกหกฉัน”
“..ใช่ ฉันโกรธนาย”เมื่อเห็นว่าโกหกไปก็ไร้ประโยชน์ จินอูเลยพูดความจริงออกไป “เพราะงั้นก็ไปให้พ้นๆหน้าฉันได้แล้ว”
“ไม่”
“เอ๊ะ!!!”
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะจินอู”
“...”
“ฉันขอโทษ นายต้องให้ฉันขอโทษนายอีกกี่ครั้งฉันก็จะทำ ฉันขอโทษ”
“พอเถอะ”
“ฉันขอโทษ”
จินอูเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกร้อนที่ขอบตาเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ “ออกไป”
“ฉันทำร้ายนายไปแค่ไหนในวันนั้น นายอยากจะทำคืนไหม เอาเลย ฉันยอม”พูดจบก็ดึงมือจินอูมาตบตีที่ร่างกายตัวเอง
ในที่สุดก็กลั้นมันเอาไว้ไม่ได้ น้ำตาของจินอูหยดลงบนที่นอนก่อนจะฝืนมือตัวเองเอาไว้ “พะ พอได้แล้วมินโฮ”
“มิโนสิ”
“...”
“เรียกฉันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”
“..พอเถอะนะ ฉันขอร้อง”
“อย่าร้องไห้สิจินอู”มินโฮพูดพร้อมกับยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้จินอูอีกครั้ง “ฉันขอโทษ..”
“อือ”จินอูพยักหน้า
สุดท้ายก็ทำไม่ได้..
..คิมจินอูไม่เคยโกรธมินโฮได้เลย
“มิโน..”
“ครับ”
จินอูสูดหายใจเข้า ก่อนจะจ้องไปในตาของมินโฮซึ่งตอนนี้สะท้อนภาพของเขาอยู่ “สำหรับนาย ฉันเป็นแค่สิ่งของเท่านั้นเหรอ”
ในที่สุดก็ถามคำถามที่อยากจะรู้มาตลอดออกไป
“ไม่นะจินอู”มินโฮรีบส่ายหน้า จับทั้งสองมือของจินอูเอาไว้ “ฉันขอโทษที่พูดแบบนั้น ตอนนั้นฉันกำลังโมโห”
“...”
“นายเป็นเพื่อนของฉัน ..เพื่อนที่สำคัญที่สุด”
จินอูพยักหน้าช้าๆ ยิ้มสมเพชตัวเองเพราะคำตอบของมินโฮ จินอูไม่ควรคาดหวังอะไรเลย..
มันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่จินอูจะต้องทำอะไรให้มันชัดเจนสักที
“ฉันไม่โกรธนายแล้วมิโน”
“เย้”คนตัวใหญ่ที่มักเก๊กขรึมอยู่ตลอดยกมือและยิ้มอย่างดีใจเหมือนเด็ก “ขอบคุณนะจินอู”
“แต่ระหว่างเรามันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”
“...”
“ในเมื่อฉันเป็นเพื่อนของนาย ก็ช่วยปฏิบัติกับฉันเหมือนอย่างเพื่อน เหมือนที่นายทำกับซึงยุน ซึงฮุน แทฮยอน”
“...”
“ได้ไหม”
“แต่จินอู ..นายก็รู้ว่ามันไม่เหมือนกัน”
“เหมือนสิ”จินอูแย้ง “ในเมื่อนายบอกว่าฉันเป็นเพื่อน”
“...”
“เพื่อนกันเขาไม่นอนด้วยกันหรอก เขาไม่ทำเรื่องอย่างว่า ..อย่างที่นายทำกับฉันด้วย”
“..จิน..”
“ฉันขอร้องนะมิโน”
“...”
“หยุดทำร้ายเพื่อนคนนี้ของนายได้แล้ว”
มินโฮมองจินอูที่เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้า เขาอยากจะดึงร่างบางมากอดเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำไม่ได้ ทำได้แค่ยืนมองอยู่แบบนี้ ในเมื่อจินอูขอแบบนั้น แล้วเขาจะไปทำอะไรได้อีกล่ะ
“ถ้านายต้องการแบบนั้น ฉันทำให้นายก็ได้จินอู”
...
ขอแค่นายไม่ไปไหนก็พอ
คิมจินอูกินเหล้าแล้วจะเมาไหม? คำตอบคือเมาแน่นอน
แล้วการที่คิมจินอูเมาคืออะไร? คำตอบคือการเกริ่นนำไปสู่ฉาก NC
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะมีหรือเปล่า อันนี้ไม่รู้ ไม่รับปาก
แต่ถึงไม่มีก็เม้นท์หน่อยเถอะนะ ขอกำลังใจด่วนๆ ช่วงนี้นอยด์ๆเหนื่อยๆ อยากเติมพลัง
#วงมั่นหน้า
เร็วๆนี้จะมีกิจกรรมแจกรูปโพลารอยด์ให้กับรีดเดอร์เรื่องนี้ด้วย
เดี๋ยวจะมาบอกกิจกรรมทีหลัง ไว้เจอกัน ซียูววววววววววว
ความคิดเห็น