คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : MAZE : CHAPTERS 9
CHAPTERS 9
สนามบินเต็มไปด้วยผู้คนซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นกลุ่มแฟนคลับของ MAZE ที่มารอส่งศิลปินที่ตัวเองรักขึ้นเครื่อง เนื่องจากการเวิร์ลทัวร์ครั้งแรกของพวกเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างเป็นทางการ
“รีบๆเดินเข้า อย่าช้านักสิ”จินอูพูดเร่งให้ทั้ง 4 คนรีบเดิน แต่เพราะคนที่มาแออัดกันมากเกินไปทำให้การเดินค่อนข้างลำบาก “ขอโทษนะครับ ขอทางด้วยครับ ขอทางด้วย”
แม้ว่าจินอูจะใช้ถ้อยคำที่สุภาพในการขอทางเดิน แต่เวลานี้ไม่มีใครสนใจอะไรทั้งนั้น ขอเพียงแค่ได้ใกล้ชิดกับศิลปินก็พอ ดังนั้น ผู้ชายร่างบางแบบจินอูจึงถูกดันจนล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้น
มินโฮที่เดินตามหลังมารีบดึงจินอูขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไหม”
“ไม่ๆ”จินอูรีบส่ายหน้าปฏิเสธ จะดึงมินโฮให้เดินต่อเพราะกลัวเขาจะแผลงฤทธิ์อีก แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
“ขอโทษนะครับ!!!”มินโฮพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง อย่างน้อยรอบข้างเขาก็น่าจะได้ยิน เพราะทุกคนต่างก็หยุดส่งเสียงกันหมด บรรยากาศเย็นยะเยือกขึ้นมาดื้อๆ แม้กระทั่งการ์ดที่คอยคุมยังต้องก้มหน้าหลบตา
“มิโน..”จินอูปรามเสียงเบา แต่มือหนาบีบที่ไหล่เป็นเชิงไม่ให้พูดอะไร
“จะมาส่ง ผมไม่ได้ว่าอะไรนะครับ แต่ช่วยมีระเบียบมากกว่านี้หน่อย ทำแบบนี้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเขาจะเดือดร้อนเอา”
...
“ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ ก็กลับบ้านไปนอนเถอะครับ ผมไม่เคยจำได้ ว่าแฟนคลับของ MAZE จะมีพฤติกรรมกันแบบนี้”
...
“ขอบคุณครับ”
พูดจบก็โอบจินอูแล้วพาเดินออกไป ในขณะที่เมมเบอร์คนอื่นๆมองตามหลังลีดเดอร์ แล้วก็หันมายักคิ้วเหมือนรู้กัน ส่วนจินอูก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา
“นายไม่น่าพูดแบบนั้น”
“..พูดดีๆจะไปมีใครฟัง”
“แต่..”
“พูดมากน่าจินอู อยากโดนจูบปิดปากหรือไง”
“ย๊า!!!!!”
มินโฮหัวเราะในลำคอไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ส่วนทางด้านหลัง คนที่กำลังเดินตามก็สะดวกขึ้นเพราะแฟนๆต่างก็มีระเบียบขึ้นทันตาเห็น
จินฮวานที่เดินตามหลังจุนฮเวถูกดึงขึ้นไปยืนข้างๆแทน คนตัวเล็กกระซิบถามคนตัวสูงกว่า “แบบนี้พี่มิโนไม่โดนเกลียดแย่เหรอฮะ”
“เกลียดเรื่อง?”
“ก็พูด..”
“โอ๊ย ถ้าจะโดนเกลียดเพราะเรื่องนั้นคงโดนเกลียดตั้งแต่ยังไม่ทันเดบิ้วท์แล้ว ปากเฮียก็หมาแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วแหละ นี่แหละ แบดบอย สาวชอบ”จุนฮเวพูด ดันจินฮวานไปยืนข้างหน้าแล้วจับไหล่เล็กๆไว้ทั้งสองข้าง “พี่ชายเรายังล้ม นับประสาอะไรกับคนตัวแค่นี้”
“.///////.”
“เดินดีๆนะ ไอ้เปี๊ยก”
“ห่ะ ฮะ”จินฮวานพยักหน้ารับช้าๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามือที่จับอยู่ที่ไหล่ของเขา มันอบอุ่นแค่ไหน
จินฮวานได้รับอนุญาตให้ตาม MAZE ไปที่ญี่ปุ่นด้วยได้ แต่กับประเทศอื่นๆเขาไม่แน่ใจว่าจะไปได้ไหม เหมือนความฝันเป็นจริงอีกอย่างแล้ว เขาจะได้ดูคอนเสิร์ตของ MAZE แบบเต็มๆตาสักที โชคดีที่ยุนฮยองมีคนช่วยงานที่ร้าน ก็เลยให้เขาหยุดงานได้
“หนักไหมเนียร์ เดี๋ยวพี่ช่วยถือ”
“ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หนัก”จินยองส่ายหน้ายิ้มๆ ถือกระเป๋าต่อแต่สุดท้ายคนข้างๆก็แย่งไปถืออยู่ดี “พี่เจบี”
“ถือให้น่า รู้สึกไม่ค่อยดี ให้คนเพิ่งหายป่วยมาถือกระเป๋า”
“ผมไม่ได้เป็นโรคแขนขาอ่อนแรงสักหน่อย”จินยองบ่นอุบ ดึงกระเป๋ากลับมา “ผมมาเป็นผู้ช่วยพี่จินอูนะ พี่น่ะเป็นศิลปิน แค่เดินหล่อๆของพี่ไปก็พอ”
แจบอมหัวเราะก่อนจะเก๊กหน้าหล่อ “แบบนี้พอปะ”
“^^ หล่อมากแล้วฮะ”
ตัดกลับมายั่งคนที่เดินรั้งท้ายอย่างมักเน่ชานอู ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่เขาชักจะไม่แน่ใจแล้วว่ากำลังจะเดินทางไปแสดงคอนเสิร์ต หรือจะพาสามคู่นี้ไปฮันนีมูน
ใช่สิ เขามันส่วนเกิน คนที่อยากให้มาส่งก็ไม่มา จองชานอูไม่มีใครสนใจไยดีสักคน
เสียจายยยยยยยยยยยย
“ชานอู!! ชานอู”
“จองชานอู”
เจ้าของใบหน้าลักยิ้มสวยเงยหน้าจากพื้น หันไปมองแฟนที่ตะโกนเรียกตัวเองแล้วยิ้มมุมปาก พร้อมกับยักคิ้วอย่างเท่เหมือนที่มินโฮทำ แต่แฟนๆกลับหัวเราะซึ่งแตกต่างจากเวลาที่มินโฮทำ
ทำไมไม่ลงไปดิ้นกับพื้นเหมือนเวลาเฮียทำวะ
“ย๊า ชานอูน่ารักจังเลย”
“เด็กน้อยยยยยยยยยยยยยย”
“- -“
เด็กน้อย?
...
เอ้อ จองชานอูมันเด็กน้อย ร้องไห้หนักและนานมากแล้วนะเว้ยเฮ้ย
คอยดูเหอะ เดี๋ยวพี่จะโชว์คาริสม่าให้ดิ้นกันกระจาย ..
...
ในเร็วๆนี้แหละ คอยดู คอยดู!!!!!!!!!!!!
จินอูที่เดินติดต่อประสานงานกับทีมงานเรียบร้อยแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสองของเครื่องบิน บริษัททุ่มเงินให้กับการเวิร์ลทัวร์ของ MAZE มาก ไม่ว่าจะเป็นเครื่องบินที่เหมาลำ ทั้งที่มีสมาชิกและทีมงานรวมกันไปถึงสิบห้าคนด้วยซ้ำ ไหนจะโรงแรมระดับเจ็ดดาวที่เหมายกชั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวอีก
แน่นอน ในเมื่อ MAZE จะทำกำไรกลับคืนไปอีกเป็นสิบเท่ายังไงล่ะ
“พี่จินอู”
“อือ ว่าไง”จินอูทักจินฮวานที่กวักมือเรียกเขา “มีอะไร จะเอาอะไรหรือเปล่า”
“ผมขอนั่งข้างหน้าต่างได้ไหม”
“อ่า..”จินอูอึกอัก ไม่รู้จะตอบว่ายังไง เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่ชอบนั่งติดหน้าต่าง ไม่ว่าจะเป็นรถหรือเครื่องบิน แต่ดูสายตาของไอ้น้องชายแล้วมันก็นะ “อือๆ นั่งไปเหอะ”
“ขอบคุณฮะ”จินฮวานพูดเสียงใส แล้วขยับไปนั่งแทนที่จินอู
“ตัวเล็ก”
“ฮะ”
ทั้งจินอูและจินฮวานต่างก็หันไปมองข้างๆ มินโฮที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืน “มานั่งตรงนี้ไหม”
“ฮะ?”
“ติดหน้าต่างเหมือนกัน”
“เอ่อ..”
“ตรงนี้กว้างกว่านะ ฝั่งนี้วิวสวยกว่าด้วย”
จินอูส่ายหน้าไปมาช้าๆ พอเครื่องบินมันบินขึ้น ภาพที่เห็นมันก็เป็นก้อนเมฆเหมือนกันหมดนั่นแหละ นี่มินโฮเห็นน้องชายเขาเป็นเด็กสามขวบหรือไง
“ฮะ งั้นผมขอไปนั่งตรงนั้นนะ”
“โอเค”
“-o-“
จะ จินฮวาน..
ไหนแม่บอกว่าแกสอบได้ที่หนึ่งไงฟะ..
มินโฮยิ้มมุมปาก ลูบหัวจินฮวานด้วยความเอ็นดูก่อนจะเดินมายืนข้างจินอูที่ยังไม่ได้นั่งที่ จินอูเลยนั่งลงแต่มินโฮกลับดึงแขนเขา
“อะไรอ่ะ”
“เขยิบไปนั่งที่นายสิ”
“...”
“รู้หรอกว่าอยากนั่งริมหน้าต่าง เข้าไปเลยไป”พูดจบก็ดันร่างบางให้ไปนั่งที่ริมหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงข้างกัน “โอ้วววว”
“เป็นไร”จินอูหันไปถามเมื่อคนตัวสูงร้องออกมา และเมื่อเห็นสภาพของมินโฮเขาก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นขำ
เพราะเครื่องบินแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งที่เขานั่งเป็นฝั่งของทีมงานซึ่งค่อนข้างจะลำบากหน่อยเพราะเป็นที่นั่งแบบคู่ และระยะห่างก็ค่อนข้างจะแคบ แตกต่างจากอีกฝั่งที่เมมเบอร์ MAZE นั่งกัน เป็นเก้าอี้เดี่ยวๆ เอนนอนได้สบาย
และมินโฮเองก็ตัวสูง ขนาดตัวเขาเองยังนั่งไม่ค่อยสบายเลย แล้วดูสิ เข่ามินโฮแทบจะกระแทกหน้าตัวเองอยู่แล้ว
“ไอ้ตัวเล็กมันนั่งไปได้ไงวะ”มินโฮบ่น
“จินฮวานมันตัวแค่นั้น”จินอูเลยตอบ “กลับไปนั่งที่ตัวเองไหม ถ้าจะลำบากขนาดนั้น อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากนั่งริมหน้าต่างนักหรอก”
“กล้าสาบานปะว่าไม่อยาก”
“...”
“ถ้าอยากก็เงียบๆแล้วนั่งไปเหอะ”พูดจบมินโฮก็ยกขาขึ้น แล้วพาดไปที่ตัวจินอู “แบบนี้ค่อยสบายหน่อย”
“ไอ้..”
“ชู่ว ฉันจะนอน”
จินอูจิ๊ปากในลำคอแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มินโฮเลยได้แต่ยิ้ม มองใบหน้าของคนข้างๆ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอย่างสบายใจ
อีกด้านจุนฮเวที่มองเห็นทุกๆการกระทำลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาปรับเบาะลงแล้วหลับตาลงช้าๆ
เจ็บทุกครั้งที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน
“พี่จุนฮเว..”
...
จุนฮเวลืมตากลับขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงเรียก แหงนหน้ามองเจ้าของเสียง แล้วก็เห็นจินฮวานกำลังยืนเท้าอยู่บนเบาะที่เขานั่ง และมองมาที่เขา
“อะไร”
“กินไหมฮะ”
“??”
“แคนดี้ๆๆๆ”
ใบหน้านิ่งเปื้อนรอยยิ้มทันทีที่จินฮวานส่งลูกกวาดให้กับเขา แถมยังทำเสียงตื่นเต้น เขาเลยรับมาแล้วแกะใส่ปาก “ขอบใจ”
“กินของหวานๆ พี่จะได้อารมณ์ดี”
“แล้วรู้ได้ไงว่าอารมณ์ไม่ดีอยู่”
“ก็หน้าพี่ไง มันบอกหมดแหละ”
จุนฮเวเงียบไป พยักหน้าช้าๆ และพึมพำเบาๆ
“ขอบใจนะจินฮวานอ่า..”
ใช้เวลาไม่นานมากนัก MAZE ก็เดินทางมาถึงโตเกียวซึ่งมีแฟนๆมารอรับมากมายไม่ต่างจากที่โซลเลย แต่ที่นี่ดูเป็นระเบียบมากกว่า อาจเป็นเพราะตอนที่มินโฮเหวี่ยงแฟนๆที่โซล คงแพร่กระจายไปทั่วโซเชี่ยลแล้ว แฟนๆที่นี่เลยไม่กล้าโวยวายอะไรกัน
เมื่อเดินมาถึงรถ จินอูก็สอดส่องสายตามองหาคนที่นัดเอาไว้ ก่อนจะเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยโบกมือให้และเดินตรงเข้ามา
“พี่จินอู!!!”
“แทฮยอน!!!!!”จินอูเรียกชื่ออีกฝ่าย แล้วอ้าแขนรับรุ่นน้องที่ตัวใหญ่กว่ามากอดด้วยความคิดถึง
นัมแทฮยอน คืออีกคนที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนตอนเรียนมหาลัย แม้แทฮยอนจะเป็นรุ่นน้อง แต่ก็ฉลาดมากซะจนขึ้นมาเรียนอยู่ในระดับชั้นเดียวกัน แต่ทั้งสี่คนไม่ได้เจอแทฮยอนกันมาค่อนข้างจะนาน เนื่องจากเจ้าตัวทำงานเป็นไกด์ ซึ่งออกเดินทางไปทั่ว โชคดีที่ตอนนี้แทฮยอนอยู่ญี่ปุ่น จินอูเลยติดต่อแทฮยอนให้มาเป็นผู้ประสานงานในครั้งนี้
“ไง ไอ้อ้วน อ้วนเหมือนเดิมเลยนะ”
“พี่ก็ดำเหมือนเดิมเลยนะ”
“ไอ้นี่ ดำแต่หล่อนะเว้ย”
“ถึงผมอ้วนแต่ผมก็ขาวแล้วกัน”
จินอูมองแทฮยอนกับมินโฮที่ทะเลาะกันตั้งแต่แรกเจอ ส่ายหน้าไปมา แต่ไหนแต่ไรมาสองคนนี้ก็กัดกันอยู่เรื่อย บางทีเริ่มแรงจนเหมือนจะทะเลาะกันซะด้วยซ้ำ เหมือนอย่างครั้งนี้ไง ทำท่าจะพุ่งเข้าต่อยกันอยู่แล้ว แต่จินอูไม่ห้ามหรอกนะ เพราะมันไม่มีทางเป็นแบบนั้นไง
“โคตรคิดถึงเลยว่ะ”
“ผมก็โคตรคิดถึงพวกพี่เลยว่ะ”
สุดท้ายก็แบบนี้.. โผกอดกันอย่างกับคู่รัก
จินอูยิ้ม หันไปมองด้านหลังเมื่อเห็นทุกคนมายืนกันพร้อมแล้ว เขาก็ดึงแทฮยอนมายืนข้างๆ
“ทุกคนครับ นี่คือนัมแทฮยอน จะดูแลพวกเราตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่นี่ มีอะไรก็ถามได้”
“สวัสดีครับ ผมนัมแทฮยอน ยินดีที่ได้ร่วมงานกับศิลปินระดับโลกและทีมงานที่มีฝีมือทุกคนนะครับ”แทฮยอนพูดแล้วก้มหัวเพื่อเป็นการทักทาย ก่อนที่สายตาของเขาจะไปเจอกับใครเข้า “อ๊ะ จินฮวาน!!!!!”
“หวัดดีฮะพี่แทฮยอน”
“โอ๊ยไอ้ตัวเล็ก โคตรคิดถึงเลยว่ะ”
แล้วจินฮวานก็เป็นอีกคนที่โดนแทฮยอนดึงเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงแบบไม่แคร์สายตาใคร ทีมงานต่างยิ้มเอ็นดูแล้วพากันยกของขึ้นรถ แต่มีใครอีกคนที่ยืนมองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก
กูจุนฮเวคือคนๆนั้น
...
ไอ้เชี่ยคิ้วตกนี่มันเป็นใคร ..กอดแน่นไปละมึง
วันนี้เป็นวันซ้อมของ MAZE ซึ่งโรงแรมที่พักก็อยู่ใกล้ๆกับสถานที่จัดคอนเสิร์ต พวกเขาทั้ง 4 คนซ้อมกันตั้งแต่เที่ยงจนถึงสองทุ่มกว่าก็แยกย้ายกันกลับมาพักผ่อน
มินโฮนอนกับจุนฮเว ชานอูนอนกับแจบอม จินอูนอนกับจินฮวาน ส่วนจินยองนอนร่วมกับทีมงานอีกคน ซึ่งแจบอมไม่ค่อยจะเห็นดว้ยนัก แต่ก็แย้งอะไรไม่ได้ เพราะจินยองไม่อยากทำตัวมีปัญหา
“จินฮวาน พี่ว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอก จะไปด้วยกันไหม วันนี้มีพาเหรดนะ”
“ผมเหนื่อยๆน่ะฮะ ขอไม่ไปได้ไหม”
จินอูเดินเข้าไปใกล้จินฮวานที่นั่งอยู่บนเตียง จับตามตัวของน้องเบาๆ “เป็นไรปะเนี่ย ป่วยเหรอ”
“เปล่าฮะ แค่เหนื่อยๆ สงสัยผมคงจะเมาเครื่องบิน”
“เวรกรรม ถ้างั้นพี่ไม่ไปแล้วแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรฮะพี่จินอู พี่ไปเถอะ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ นอนพักก็หายแล้ว”
“อ่า ถ้างั้นจะรีบกลับมานะ”
“ฮะ”
จินอูยิ้ม ลูบหัวน้องชายเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แล้วโทรศัพท์หาแทฮยอน ซึ่งไม่นานปลายสายก็รับ “แทฮยอน อยู่ไหนแล้ว”
(เอ่อ พี่จินอู ผมว่าจะโทรหาพี่พอดีเลย)
“มีไรเหรอ”
(วันนี้ผมไปกับพี่ไม่ได้นะ พอดีมีธุระนิดหน่อย)
“อ้าว..”
(ไว้วันหลังนะ พี่โกรธผมหรือเปล่า)
“เฮ้ย จะไปโกรธอะไร ไปเถอะๆ พี่ไปคนเดียวได้ ว่าจะไปแค่แป็บเดียวแหละ จินฮวานมันไม่ค่อยสบาย”
(พี่ไปคนเดียวได้เหรอ ..จำทางออกจากโรงแรมได้ปะเนี่ย แล้ว..)
“แทฮยอน ไอ้เด็กบ้า พี่ไม่ได้เป็นคนซื่อบื้อขนาดนั้นนะเว้ยเฮ้ย ระดับคิมจินอูแล้ว สบายมาก”
(ฮ่าๆๆๆๆ ใครจะไปรู้วะพี่ เรียนที่มหาลัยมาสามปี ตอนนั้นพี่ยังหลงทางในมออยู่เลย)
“ไอ้..”
(ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ พี่เที่ยวให้สนุกนะ แล้วถ้ามีอะไรก็โทรหาผม)
“โอเค”
แล้วจินอูก็วางสายก่อนจะถอนหายใจ ..ตอนแรกเขานัดว่าจะไปเดินเล่นกับแทฮยอน เพราะไม่ได้เจอกันมานาน นัดกันซะดิบดี แต่แทฮยอนดันติดธุระขึ้นมาซะอีก
จะไปชวนพวกเมมเบอร์ MAZE ก็คงไม่ดี เพราะพวกนั้นซ้อมเหนื่อยๆคงอยากพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปซ้อมกันอีก
เอาวะ ไปคนเดียวก็ได้..
คิดแบบนั้นและกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ จู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง จินอูมองเบอร์โทรเข้าที่ไม่คุ้นตาอยู่สักพักก็กดรับ
“สวัสดีครับ”
(สวัสดีครับคุณจินอู)
“อ๊ะ คังซึงยุน!!!!”
(ฮ่าๆๆๆๆๆ จำเสียงได้ด้วยเหรอ)
“จำไม่ได้ก็บ้าแล้ว”จินอูพูด “แล้วนี่เอาเบอร์ใครโทรมาเนี่ย”
(เบอร์ฉัน.. ที่ญี่ปุ่น)
“นายอยู่ญี่ปุ่นเหรอ”
(ช่ายยยยยยยยยยยยยยยย)
“แถวไหนน่ะ”
(..ข้างหลังนายไง)
“เหวออออออออออออออออออ”
จินอูสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆเจ้าของเสียงที่กำลังคุยโทรศัพท์กับเขาก็โผล่มาตรงหน้า “มาได้ไงเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ได้ยินว่ากำลังหาคนไปเดินเล่นด้วย”
“...”
“ไปด้วยกันไหม”
จินอูมองเพื่อนสนิทตรงหน้า ปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิด ที่จริงเขาเองก็ไม่ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว ถ้าได้ซึงยุนไปเป็นเพื่อนล่ะก็
แจ่มเลย
“อื้ม ไปสิ”
จินอูกับซึงยุนออกมาเดินเล่นกันข้างนอก ดูขบวนพาเหรดที่มีแสงสีเสียงสวยงาม สมคำร่ำลืออย่างเพลิดเพลิน ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดพักเพราะเมื่อยกับการเดิน
“หิวน้ำปะ เดี๋ยวไปซื้อมาให้”
“นิดหน่อย แต่ไปซื้อให้ก็ดี”
ซึงยุนยิ้มรับแล้วเดินแยกไปซื้อน้ำ จินอูเลยหาที่นั่งแถวๆนั้น มองผู้คนที่ต่างก็มาดูขบวนพาเหรดไปเรื่อยเปื่อน แต่สายตากลับไปสะดุดกับบุคคลคุ้นตาทั้งสองคนเข้า..
ซงมินโฮกับนัมแทฮยอน..
มาด้วยกัน..
งั้นเหรอ?
ขออภัยเป็นอย่างยิ่งสำหรับแม่ยก ซงคิม ที่รอกันมานานกับโมเม้นท์แบบเต็มตอน
เนื่องจากวางแผนผิดพลาดไปหน่อย ถ้าเต็มในตอนนี้เลยมันจะไม่แซ่บ ดังนั้นในตอนนี้
ขอเป็นการปูเรื่องเพื่อดำเนินไปสู่การแซ่บลืมก่อน แล้วตอนหน้าเจอกันแน่นอน
มีตัวละครมาเพิ่มอีกแล้วสิ วินเนอร์มากันสี่แล้ว จะขาดนัมแทฮยอนคนเดียวก็ยังไงอยู่
เลยจัดซะเลย ซียูตอนหน้าค่าาาาาาาาา
#วงมั่นหน้า
ความคิดเห็น