YongSeo --------- Just say 'YES'

ลำดับตอนที่ #27 : Special YONGHWA‘s Part 4

 
Special  YONGHWA‘s Part 4

            วินาทีที่ก้าวเท้าเหยียบประเทศญี่ปุ่น หัวใจของผมมันรู้สึกหนาวอย่างประหลาด ภาพของซอฮยอนครั้งสุดท้ายที่เห็นเมื่ออยู่สนามบินยังคงติดตาผมอยู่ อีกนานแค่ไหนนะผมจะได้กลับไปเห็นหน้าเธออีกครั้ง

“เอาไงต่อดีฮะพี่ยงฮวา” เสียงมินฮยอกถามผมขึ้นมา ผมก้มมองลงไปในเอกสารรายละเอียดในมือ

“เราคงต้องไปหาที่พักในแผนที่นี้กันก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยว่ากัน” น้องๆทั้งสามพยักหน้าให้ผมก่อนเราจะเดินไปเรื่อยๆตามแผนที่ที่บริษัทแนบมาให้ อย่าถามเชียวนะครับว่าทำไมไม่ขึ้นรถไป เพราะพวกผมต้องประหยัดน่ะสิครับ ทางบริษัทให้งบมาจำนวนหนึ่ง แม้มันจะไม่น้อยสำหรับคนหนึ่งคน แต่มันจะน้อยมากทีเดียวเมื่อต้องใช้ด้วยกันกับคนสี่คน

“แน่ใจจริงหรอครับว่าหอนี้?” เสียงจองชินพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อตอนนี้เราสี่คนมาหยุดอยู่หน้าหอพักตามที่บริษัทระบุไว้

“ใช่ไม่ใช่ก็คงต้องลองดู” จงฮยอนเป็นคนอาสาเข้าไปถามผู้ดูแลหอพัก เขาใช้ภาษาญี่ปุ่นอันน้อยนิดกับภาษามืออีกนิดหน่อยป้าคนดูแลก็เข้าใจ เธอนำทางพวกผมไปยังห้องของเรา

“…”

“…” วินาทีแรกที่เราเปิดเข้าไป ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เราแยกย้ายกันไปเก็บของของแต่ละคนก่อนจะออกมานั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น(ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องครัวไปในตัว)

“เอาไงต่อดีล่ะเรา”

“ทางบริษัทไม่ได้บอกว่าให้เราไปที่นั่นที่นี่ เขาบอกแค่ให้เราเล่นดนตรีไปเรื่อยๆเพื่อหาเงินมาใช้จ่าย คิดซะว่าเรามาเปิดหมวกที่ต่างแดน…”

“…” เมื่อผมพูดถึงรายละเอียดในเอกสารให้น้องๆฟัง ทั้งสามคนก็พร้อมใจกันก้มหน้าลงอย่างไม่ได้นัดหมาย นี่สินะชีวิตก่อนเดบิวท์ของเหล่าไอดอลคนดังพวกนั้น…

            วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมกับสามแสบนั่นเริ่มชินกับการอยู่ในญี่ปุ่นแล้วล่ะครับ พวกเราจะออกไปเล่นดนตรีกันตามที่ต่างๆย้ายไปเรื่อยๆเพื่อหาเงิน ในตอนนี้ผมกับจงฮยอนเริ่มคล่องภาษาญี่ปุ่นกันมากแล้ว พวกเราเลยใช้เวลาว่างไปกับการแต่งเพลงเป็นภาษาญี่ปุ่น การได้มาใช้ชีวิตที่นี่ทำให้ผมเหมือนได้เปิดโลกกว้าง ตลาดเพลงของญี่ปุ่นกว้างมากจริงๆครับ แนวเพลงที่ผมไม่เคยได้ยินก็ได้พบเมื่อมาอยู่ที่นี่ แต่บางอย่างที่อยากพบใจแทบขาดกลับหาไม่เจอสักที…

“เธอจะเป็นไงบ้างนะฮยอน…” จองยงฮวาพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปฏิทินเล็กๆที่เขาซื้อมาเพื่อนับวันเวลา เขาจะขีดฆ่ามันออกทุกวันๆเพื่อเฝ้ารอดูว่าวันไหนที่เขาจะได้กลับไปหาเธอคนนั้น คนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลา

            ผ่านไปสี่เดือนเร็วจนแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง นี่ผมอยู่ห่างจากซอฮยอนนานขนาดนี้แล้วอย่างนั้นหรือ? ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาเธอเลยสักครั้ง แม้ว่าอยากจะโทรหา แม้ว่าจะอยากส่งข้อความไปแต่ในสัญญาของบริษัทนั้นผมไม่อาจทำแบบนั้นได้ ตลอดเวลาสี่เดือนนี้ถ้าไม่มีจองชิน มินฮยอกและจงฮยอนกับเสียงดนตรีพวกนี้ล่ะก็ ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าจะอยู่มานานได้ขนาดนี้รึเปล่า

            เช้าวันนี้พวกผมตัดสินใจออกไปเล่นดนตรีกันแต่หัววันเพราะว่าในเมืองมีงานเทศกาลอะไรสักอย่าง เราออกไปเล่นดนตรีอย่างนี้จนเป็นเหมือนอาชีพไปแล้ว ผู้คนเริ่มชอบในแนวเพลงของเรา นั่นทำให้เรามีเงินมาประทังชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้พวกเรามีเงินเก็บส่วนนึงด้วยละครับ ผมพาน้องๆไปกินมื้อเที่ยงที่ร้านราเมงเจ้าประจำ แต่โต๊ะที่เราไปนั่งนั่นเองมีบางอย่างหล่นอยู่ จงฮยอนเก็บมันขึ้นมาจากพื้นข้างๆขาโต๊ะ มันเป็นเหมือนหางตั๋วที่ใช้แล้ว ใครที่เพิ่งลุกออกไปอาจจะทำหล่นออกจากกระเป๋าสตางค์เมื่อจะหยิบเงินมาจ่ายก็เป็นได้ แต่ชื่อสถานีในตั๋วนั้นมันเป็นชื่อสถานีที่อยู่ในเขตเรือนหอของผมที่เกาหลี ผมเอะใจและแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าบางทีเจ้าของหางตั๋วใบนี้อาจจะเป็นซอฮยอน แต่ผมก็ตัดสินใจลืมๆมันไปเพราะโอกาสที่จะเป็นไปได้นี่แทบติดลบเลยทีเดียว

            เมื่อเรากินเสร็จก็รีบออกเดินทางไปยังถนนเส้นประจำที่ทุกเย็นพวกผมจะมาเล่นดนตรีเปิดหมวกกันที่นี่ เหมือนเช่นทุกวันที่พวกเราจะเล่นไปเรื่อยๆ มีคนฟังบ้างไม่มีบ้างแล้วแต่วัน จนกระทั่งจู่ๆ…หัวใจของผมก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา มันเต้นกระตุกอย่างบ้าคลั่งอยู่ในอกจนผมร้องเพลงผิดท่อน ยังดีที่จงฮยอนก็เป็นเมนร้อง เสียงของเขาจึงพอจะกลบเกลื่อนข้อผิดพลาดของผมได้ ผมพยายามเรียกสมาธิกลับมาและเล่นเพลงต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฝีเท้าของผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากผม รองเท้าบู๊ทส้นสูงหยุดยืนเยื้องๆไปตรงหน้าผม ผมมองไปที่ปลายเท้าของผู้หญิงคนนั้นบ่อยมาก ผมเองไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงสะดุดใจกับแค่รองเท้าบู๊ทสีดำคู่นั้น แต่ผมแทบละสายตาจากมันไม่ได้จริงๆ ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชมรอบๆเพราะผมกลัวที่จะต้องสบตากับเจ้าของรองเท้าคู่นั้น เพียงแค่เห็นปลายรองเท้าผมยังใจเต้นแรงขนาดนี้ นี่ถ้าเห็นหน้าผมคิดว่าผมคงหัวใจหลุดออกมานอกอกแน่นอนครับ

            จนกระทั่งเธอหยิบเงินออกมาเพื่อให้ทิปแก่ผม นิ้วเรียวสวยที่ดูคุ้นเคยหย่อนแบงก์ที่คุ้นตาลงในกระเป๋ากีต้าร์ด้านหน้าก่อนจะเดินจากไป ผมมองเงินใบนั้นอย่างสังสัย

มันเป็นแบงค์หมื่นวอน…แต่ที่นี่ญี่ปุ่น เงินก็ต้องเป็นหน่วยเยนสิครับ

หรือว่าเธอจะเป็น…ซอจูฮยอน!!!

“…” เร็วกว่านี้ไม่มีอีกแล้วครับ เมื่อผมเงยหน้าไปมองผู้หญิงที่กำลังเดินออกไป หัวใจของผมก็แทบหลุดออกมาจริงๆ เข้าใจแต่งตัวนะเด็กน้อย… ผมพูดบางอย่างที่อยู่ในใจออกไปโดยไม่สนใจว่าเพลงที่ร้องอยู่จะถึงท่อนไหนแล้ว ผมพูดไปเรื่อยๆเพื่อหวังให้คนๆนั้นหยุดแล้วหันกลับมา แต่ดูเหมือนเธอจะดื้อเกินไป ผมวางกีต้าร์ตัวเก่งลงก่อนจะรีบวิ่งไปรั้งข้อมือของเธอเข้ามา ผมดึงเธอเข้ามากอด ก่อนจะบอกสิ่งที่อยากบอกกับเธอ

            ผมรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของผมมันหายไปหมด แต่เมื่อเธอหันมากอดตอบผม น้ำตาใสๆที่รินไหลผ่านเสื้อของผมลงไปมันเป็นเหมือนน้ำทิพย์มาชโลมใจ ผมบรรจงจูบคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากที่ไม่ได้สัมผัสมานาน เมื่อได้กลับมาครอบครองอีกครั้งจูบนี้มันช่างหอมหวานยิ่งกว่าจูบไหนๆที่เคยจูบมาจริงๆ

            ผมขอแยกตัวจากสามคนในวงเพื่อพาซอฮยอนไปหาที่นั่งคุย แรกๆเราต่างก็เงียบใส่กัน มีเพียงไออุ่นจากมือของอีกคนเท่านั้นที่ส่งผ่านมาถึงอีกคน ผมจึงเริ่มเปิดประเด็น ผมชวนเธอคุยเรื่อยเปื่อยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเมื่อตอนที่ผมไม่อยู่ที่เกาหลี ซอฮยอนก็ตอบผมด้วยความเขินอายเหมือนเคย แต่เราไม่ได้คุยกันอย่างสนิทสนมเหมือนเคย บางทีเราอาจจะห่างกันมานานเกินไปละมั้ง… ผมเงียบ ซอฮยอนเงียบ…ไม่มีใครพูดอะไรเลยจริงๆ แต่ในที่สุดเธอก็เริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อนอีกครั้ง เธอบอกผมทั้งน้ำตาว่าช่วงเวลาที่ผมไม่ได้อยู่ข้างกายเธอนั้นจริงๆแล้วเธออ่อนแอลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนและห้ามไม่ให้เธอพูดต่อ ผมปลอบเธอด้วยอ้อมกอดของผม และใช้เสียงหัวใจของผมเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เธอรู้ว่าผมเองก็ทรมานไม่ต่างจากเธอเหมือนกัน

            คืนนั้นซอฮยอนมาพักที่ห้องตรงข้ามกับห้อที่พวกเราอยู่ ผมไม่กล้าปล่อยให้เธอนอนคนเดียวในที่ต่างถิ่น ผมจึงแยกตัวไปนอนในห้องกับเธอ แต่แทนที่เราจะรีบนอนพัก ผมกับซอฮยอนต่างเห็นด้วยกับการดินเนอร์รอบดึก เราเดินออกไปซื้อของที่มินิมาร์ทแถวๆที่พัก ผมซื้อบิสกิตมันหวานติดมือกลับมาด้วยเผื่อว่าเธอจะอยากกิน ระหว่างที่เรากำลังเดินกลับมานั้นไม่มีใครพูดอะไรเหมือนเคย เราเดินไปด้วยกันเงียบๆจนกระทั่งซอฮยอนเอื้อมมือมาคล้องแขนผมเอาไว้ ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆครับที่จู่ๆเธอก็คว้าแขนผมขึ้นมากอดแน่นอย่างนั้น แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าผมรู้สึกดีมากเหมือนกัน

ตลอดคืนเรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ต่างคนต่างก็พร่ำบอกว่าช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวนั้นแสนจะทรมานมากเกินไป ซอฮยอนต้องเดินทางกลับเกาหลีพรุ่งนี้ ผมใจหายมากจริงๆที่เธอต้องไปแล้ว แต่จะให้เธอมาอยู่ในที่แบบนี้ผมก็ทนตัวเองไม่ได้เหมือนกันครับ คืนนั้นเรานอนบนฟูกเดียวกัน มันเป็นครั้งแรกของผมจริงๆที่ต้องหลับไปทั้งๆที่มีเธอนอนอยู่ข้างกาย มันช่างเป็นคืนที่ยากลำบากสำหรับผมจริงๆกับการห้ามใจตัวเองไม่ให้ดึงเธอเข้ามาทำอะไรๆที่มากกว่าจูบ แต่คนตัวเล็กนั้นหลับไปแล้ว เมื่อได้เห็นสีหน้าของเธอตอนหลับ ความรู้สึกที่อยากครอบครองคนตรงหน้าก็หายไปหมดเหลือไว้เพียงแค่ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องเท่านั้นเอง…














"----------------------------------------------------------------------
Talk with writer :




 

สวัสดีค่ะทุกคน >w<

ตอนนี้เป็นพาร์ทสเปเชียลความรู้สึกพี่ยงค่ะ ตอนหน้าตอนจบแล้วจริงๆ

ไม่ได้ยืดเรื่องนะคะ แค่กำลังเกลาให้เรื่องจบออกมาให้ดีที่สุดอยู่ค่ะ

สำหรับรายละเอียดรวมเล่มเท่าที่คิดไว้คงจะมี

-เนื้อหา 21ตอน + สเปเชี่ยลพาร์ทพี่ยง 4ตอน

- SF Back to begin(เป็นตอนบอกถึงว่าทำไมซอเป็นรักแรกของยง)

- YONGSEO’s THANKs

-Writer’s THANKs

พร้อมมาด้วยของแถมสมมนาคุณอีกมากมาย ^__________^

โดยรวมจะประมาณนี้แหละค่ะ

หลังหวานลงตอนจบคงจะขอเวลาจัดหน้ากระดาษอีกสักสี่-ห้าวันนะคะ

ประมาณไม่เกินศุกร์หน้าจะมาลงรายละเอียดนะคะ

อดใจรอกันก่อนนะคะทุกคน หวานเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันนั่นแหละ >w<

ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆจนกว่าเราจะเจอกันในตอนหน้านะคะ

รักมากๆน้ารีดเดอร์ที่รัก จุ๊บๆ -3-

ไอแอมพีเอสสึ