ชอบก็คือชอบ

ผม ธวี เลิศวรนันท์ นักเรียนชั้น ม.5 /1 โรงเรียนดังประจำจังหวัดมุกดาหาร ผมสอบเข้าที่นี่ด้วยคะแนนอันดับ 1 ผมรู้ตัวเองเสมอว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงแต่ผมก็ไม่ใช่ตุ๊ดแต๊ว ผมก็แค่ผู้ชายคนนึงที่ชอบผู้ชาย แล้วยังไงล่ะนอกจากพ่อแม่ กับเพื่อนผม มีใครที่จะยอมรับเรื่องนี้ได้จริงๆบ้าง ต่อหน้าก็ทำเป็นเข้าใจลับหลังไม่พ้นคำนินทา ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยลองคบผู้หญิงนะ ผู้ชายมาดแมนแสนหล่อ พ่อรวย แถมเรียนเก่งอย่างผมก็ต้องมีผู้หญิงเข้ามาเป็นธรรมดา แต่ผมก็รู้แหละว่ามันไม่ใช่ แต่เพราะความกลัวเป็นตัวแปลกแยกของสังคมผมก็เลยต้องทำ แต่ตอนนี้ ผมโตแล้วโตพอที่จะยอมรับและเป็นตัวของตัวเองซักที 

"มึงเขาว่าปีนี้ ฝ่ายม.ต้นจะทุบกำแพงรวมกับฝ่ามอปลายว่ะ" ไอ้เป้

"ก็ดีสิวะ โรงเรียนจะได้เปิดกว้าง น้องมอต้นก็น่ารักนะเว้ย" ไอ้ทอย

"ไอ้เหี้ยนั่นมอต้นนะเว้ย" ไอ้วิน

"แล้วไงวะ ม.3 ปีนี้ ปีหน้าก็ม.4ไง" ผมเอง

"เอาแล้วไงวะถ้าไอ้เหี้ยธีว์พูดงี้ กูคงโดนเมินแน่" ไอ้ทอย

"แล้วไงวะ กูไม่ได้จีบทุกคนนี่หว่า กุกะจีบแค่คนที่ได้ที่1ปีนี้"

"ที่1ก็ต้องคู่กับที่ 1สินะ" ไอ้วิน

"แต่คนที่ได้ที่1 เป็นผู้ชายนะเว้ย" ไอ้เป้

"ก็มันชอบผู้ชายไงไอ้สัส"ไอ้วิน

"เออว่ะ กุเห็นควงแต่หญิงเลยลืมว่าชอบผู้ชาย"ไอ้เป้

"มีงเอาจริงดิ"

"เอาจริงสิวะ กูก็อยากรู้ว่าเสน่ห์ของกูยังใช้ได้รึเปล่า"

แล้วเจอกัน.............

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่ขึ้นโดยจินตนาการของคนเขียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพแต่อย่างไรนะคะ 

?

?THEORA