เมื่อนกพิราบหัดบิน

เนื้อเรื่อง

เมื่อนกพิราบหัดบิน

เมื่อนกพิราบหัดบิน

บรรยากาศริมชายหาดตอนนี้ ลมหนาวแทบจะไม่พัดมากระทบกายแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยแสงแดดอ่อนๆ บางครั้งก็แรงกล้าราวกับกำลังโกรธแค้นใครอยู่ ท้องฟ้าสีครามสด คลื่นกระทบฝั่งเบาๆ พร้อมกับพัดพาเศษทรายที่มีความอ่อนไหวลงไปในทะเลด้วย ดูเหมือนว่าน้ำทะเลตั้งใจจะพัดเม็ดทรายหวนคิดถึงอดีตของมันก่อนพัดพามันมากระทบฝั่งอีกคั้ง

.....ในเวลาที่ได้หยุดพักอย่างนี้ ไม่ว่าจะเป็นการหยุดพักร้อน หยุดปิดเทอม คุณใช้เวลาส่วนใหญ่ทำอะไรกัน แต่สำหรับฉันแล้ว มันทำให้ฉันคิดถึงตอนที่ได้ใข้ชีวิตฝึกงานข่าวเป็นผู้สื่อข่าวประจำกองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ออนไลน์ทางเวบไฃด์ ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของฉัน

......" ประเด็นของคุณคือ " นี่คือคำพูดที่ได้ยินจนชินหูของอาจารย์ชายวัยกลางคน ผู้กุมชะตากรรมการฝึกงานครั้งนี้ของพวกเรา ผิวดำค้ำ ใส่แว่นตากรอบดำ กระเป๋าเสื้อโย้ไปข้างหนึ่ง เนื่องจากมันต้องรับภาระอันหนักอึ้ง หรือที่เราเรียกว่า อาจารย์เล็ก

....เราจะได้ยินคำนี้ทุกครั้งที่เราประชุมกองบรรณาธิการกัน พวกเราจะก้มหน้านิ่งตาหลบต่ำคิ้วขมวดใช้ความคิดกันอย่างหนักกับคำถาม 5 พยางค์ของอาจารย์ เราต้องฝ่าการจราจรที่ติดขัด และต้องต่อสู้กับความง่วงอย่างหนักหน่วง มารับฟังคำสอน รับการักษาอาการของโรค นกพิราบหัดบินด้วยความเต็มใจ บางวันพวกเราอาการแย่มาก ต้องให้คีโมกันถึงบ่าย 2 เลยก็มีเป็นการประชุมที่มาราธอนมากเลยทีเดียวสำหรับพวกเรา

....อาจารย์จะพูดเสมอว่าวิธีสอนของผมคือ "เหมือนสอนคนหัดว่ายน้ำ ถีบลงน้ำ โยนลูกมะพร้าวให้สองลูก ให้พยายามว่ายให้เป็นด้วยตัวเอง ถ้าพลาดอาจารย์จะคอยชี้แนะให้ " อีกคำสอนหนึ่งที่ฉันจำขึ้นใจ คือ ทำตัวเหมือนน้ำแก้วเปล่า เพื่อรองรับสิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ

....ถ้าเปรียบอาจารย์เล็ก เป็นฝ่ายบู๊แล้ว ก็ต้องมีฝ่ายบุ๋น หญิงสาวร่างเล็กผิวขาวหน้าตาใจดี หรืออาจารย์แดง รอยยิมหวานๆ ของแกลดความขมของยาที่อาจารย์เล็กให้ไว้ได้เป็นอย่างดี

....อาจารย์ทั้ง 2 คนถือได้ว่าเป็นการผสมผสานกันได้อย่างลงตัว เหมือนกินกาแฟต้องใส่นมข้นอย่างไรอย่างนั้น อาจารย์แดงคอยเติมความหวาน ความชุมชื้นและกำลังใจ รวมถึงการเป็นที่ปรึกษาให้กับพวกเรา ทั้งอาจารย์เล็ก และอาจารย์แดง เหมือนกับพ่อกับแม่คนที่สองของฉัน ทางด้านข่าว และสื่อสารมวลชน อาจารย์สอนทุกอย่างแม้กระทั่งการวางตัวให้กับเรา อาจารย์ทุมสรรพำลังสรรพวิชาที่มีให้กับพวกเรา บางครั้งถึงกับเครียดเอาเรื่องของพวกเรากับไปคิดต่อที่บ้าน

....ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่เราฝึกงานด้วยกัน เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ครบทุกรส ไม่ว่าจะเป็รสุข เศร้า เหงา ซึ้ง ถ้าเป็นหนังคงเป็นแนวโรแมนติก ดราม่า กันเลยทีเดียว

....พวกเราทั้ง 18 คน ช่วยเหลือกัน ดูแลกัน ช่วยกันหาประเด็นเสมอ คนหนึ่งร้องไห้ อีกคนหนึ่งต้องเป็นเดือดร้อน เวลาเราจะทานข้าวก็ยกกันไปเป็นโขยง ถ้าใครได้ข้าวก่อนก็จะรอจนกว่าคนสุดท้ายจะได้ข้าวแล้วค่อยกินพร้อมกัน

.....สิ่งที่พวกเราชื่นชอบกันที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้นการถ่ายรูปพวกเราถ่ายรูปกันบ่อยมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหน อยู่ที่ใด ถ้ามีกล้องพวกเราอยู่ที่นั่น ล้างอัดกันเป็นว่าเล่นเอารูปมารวมกันแล้ว ตอนฝึกงานมีรูปมากกว่าตอนเรียนมัธยมมา 6 ปีซะอีก

.....ถึงเเม้เวลาจะผ่านมาหลายปี นกพิราบหัดบินทั้งหลายกระจัดกระจายแยกย้ายกันไปตามวิถีทางที่ตัวเองได้เลือกไว้ ได้พบเจอพูดคุยกันบ้างตามกลไกลของเวลา แม้ว่าเราอาจจะพบเจออะไรแปลกใหม่ เราอาจโตขึ้นหรือเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่ทุกคำสอนของอาจารย์ทั้งสองคนยังอยู่ในความทรงจำ แทรกซึมไปในตัวเรา แทบไม่รู้ตัว และพวกเรายังมีกันและกันเสมอ

....ขอบคุณอาจารย์ทั้งสอง อาจารย์เล็ก และอาจารย์แดง ที่ทำให้นกพิราบตัวนี้เริ่มตั้งปีกและบินออกไปได้ แม้วันนี้มันจะบินไม่ได้ดีเท่าไหร่ มันอาจจำยังไม่เป็นอย่างที่อาจารย์หวัง แต่วันหน้ามันต้องบินได้แน่นอนและขอบคุณเพื่อนๆ รุ่นที่ 33 ที่ช่วยแต่งเติมชีวิตในมหาวิทยาลัยให้มีรสชาติและมีสีสัน เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในช่วงวีชิตในมหาวิทยาย........................