[Avatar the Last Airbender] Abigail's a Little Girl(รีไรท์)

ในบางครั้งเราก็สับสนกับตัวเอง

และตั้งคำถามไว้ภายในใจ

ว่าคนแบบเราเกิดมาเพื่ออะไร?

"พ่อคะ ทำไมหนูไม่มีแม่เหมือนคนอื่นล่ะคะ?"

"หรือว่าเพราะหนูเป็นตัวประหลาดงั้นหรอคะ คุณแม่ถึงทิ้งหนูไป..."

เด็กสาวถามผู้เป็นพ่อของตัวเองขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

เธอได้แต่สงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่มีแม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ

เด็กที่อายุเท่าๆกันกับเธอ ทุกคนมักจะบอกว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าแม่

แม่ของเธอต้องรังเกียจเธอแน่ๆ ถึงได้ทิ้งเธอไว้ให้อยู่กับพ่อแค่ 2 คน

อาจจะเป็นเพราะว่าดวงตาของเธอมีสีที่แปลก

เพราะว่าเธอมีเรี่ยวแรงที่เยอะกว่าผู้ใหญ่บางคน

หรืออาจจะเพราะว่าเธอมีความคิดที่ประหลาด...

....

บางทีถ้าเธอไม่เกิดมาทุกๆอย่างอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ?

ชายตรงหน้าเธอเงียบไปซักครู่ก่อนที่จะหันมาตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา

"ฮะๆ นี่ลูกไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากไหนกัน?"

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับคำถามของเด็กสาว ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกัน

"แม่ของลูกไม่ได้ทิ้งพวกเราไปหรอกนะ"

"เพราะว่าเธออยู่ในนี้ของพวกเรายังไงล่ะ!!"

เขาพูดก่อนจะทุบไปที่อกข้างซ้ายของตัวเอง

คำตอบของชายตรงหน้าทำให้เด็กสาวงุนงง

หรือว่าเธอกินแม่ของเธอเข้าไปงั้นหรอ? คุณแม่ถึงอยู่ข้างในตัวของเธอ--

ชายหนุ่มเหมือนจะรู้ทันความคิดของเด็กสาว เขาจึงได้แต่ฉีกยิ้มพร้อมกับลูบหัวเด็กสาวผู้เป็นลูกสาวคนเดียวของเขา...

"จำเอาไว้นะ แม่ของลูกนะไม่เคยทิ้งลูกไปไหน"

"เพราะเธอจะอยู่ข้างๆลูกเสมอ ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ไหนแม่ของลูกก็จะอยู่รอบตัวลูกเสมอ"

"ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นงั้นหรอคะ?"

"แน่นอน! รวมถึงพ่อด้วยพ่อก็จะอยู่กับลูกเสมอ"

"...ถึงแม้ว่าหนูจะเป็นตัวประหลาด?"

"ถ้าลูกเป็นตัวประหลาด งั้นพ่อก็คงต้องเป็นไอโคตรตัวประหลาดแล้วล่ะ! เพราะว่าหนูน่ะเป็นถึงลูกสาวคนสวยของพ่อยังไงล่ะ"

"คิก--"

เด็กสาวหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางตลกๆของชายตรงหน้า

ผู้เป็นพ่อที่เห็นลูกสาวของตัวเองหัวเราะไปกับคำพูดของเขา ชายหนุ่มก็ได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นและผายมือไปทางเด็กสาวเป็นเชิงให้จับมือ

เด็กสาวที่เห็นท่าทีของชายตรงหน้าจึงยื่นมือไปจับมือกับผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินกลับบ้านไปด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะของสองพ่อลูกที่ดังไปตลอดทาง...

...

"สุดท้ายพ่อก็ทิ้งหนูอยู่ดี"

เด็กสาวในวันวานที่ได้เติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวในวันนี้พูดขึ้นมาเบาๆราวกับกระซิบกับตัวเอง

ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นจะวาง 'ดอกไฮเดรนเยีย' ไว้หน้าหลุมศพที่ถูกตั้งไว้กลางธรรมชาติที่สวยงาม ถึงแม้มันจะดูขัดกันแต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาคนนั้นขอเอาไว้ก่อนตาย

หญิงสาวมองไปที่หลุมศพเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก

ทำให้เธอไม่ได้เห็นภาพที่ต้นไม้และใบหญ้าแถวนั้นกำลังขยับไปมาแม้ว่ามันจะไม่มีลมเลยก็ตาม

ราวกับว่าพวกมันกำลังเต้นระบำอย่างมีความสุขกับการมาของเธอ...

     

     

______________________________________

     ***ค่ะ มันอาจจะดูงงๆ เพราะไรท์เองก็งงกับที่ตัวเองเขียนเหมือนกันค่ะ55 ไรท์จะพยายามอธิบายให้กระชับมากกว่านี้ละกันนะคะ สุดท้ายนี้ถ้าผิดพลาดประการใดก็ต้องขอกราบขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอให้คนที่มาอ่านเรื่องนี้พบแต่เรื่องดีๆนะคะ ^^

     ***ไรท์จะพยายามเขียนบรรยายให้ทุกๆคนเข้าใจนะคะ บางคำอาจจะผิดไปบ้างก็ขออภัยด้วยค่ะ