Dream or True

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Dream or True

เป็นอีก1วันที่มิเกลมีความสุข เขานั่งดูลูกสาวของเขาเล่นฟุตบอลที่สนาม แน่นอนว่าเขามีเซอไพรส์ให้ลูกด้วย

ซึ่งไม่นานนักลูกสาวคนเก่งของเขาก็วิ่งกลับมาหาด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง

“ปาปี้เห็นเมื่อกี้รึป่าว! หนูเตะบอลเข้าโกลด้วยละ!”

กาเบรียลล่า ลูกสาวสุดน่ารักของเขาพูดขึ้นด้วยตวามตื่นเต้น

“เห็นสิลูกรัก ลูกเตะเมื่อกี้สวยมากเลยละ” เขาพูดขึ้นพร้อมอุ้มลูกสาวคนเก่งขึ้นขี่คอไปด้วย

“ใช่มั้ยละ~ เพราะงั้นปาปี้ต้องมีรางวัลให้หนูแล้วละ”

กาเบรียลล่าท้วงของรางวัลจากพ่อของเธอทันที

“ฮะๆ แน่นอนลูกรัก พ่อมีไอศกรีมรสโปรดลูกไงละ”

พูดจบมิเกลก็หยิบไอศกรีมถ้วยส่งให้ลูกสาวทันที

“ปาปี้รู้ใจหนูดีที่สุดเลย” เธอว่าพร้อมรับไอศกรีมจากมือพ่อของเธอขึ้นมา

“อ้ะอา ลูกจะกินบนหัวพ่อไม่ได้หรอกนะ” มิเกลว่าพร้อมอุ้มลูกสาวคนเก่งของเขาให้ยืนบนพื้นดีๆ

“อุ้ย คิกๆ ไอศกรีมเลอะจมูกปาปี้ด้วย” กาเบรียลล่าหัวเราะร่าเมื่อเธอหันมามองหน้าผู้เป็นพ่อของเธอ

“ฮะ—โถ่ลูกรัก”

มิเกลยกมือของตนขึ้นปาดจมูกเล็กน้อยแล้วหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าลูกสาวตัวแสบของเขาทำอะไร

“หนูไม่ผิดนะ ปาปี้ส่งขึ้นไปให้หนูเองนะ” เธอตักไอศกรีมกินพร้อมทั้งอมยิ้มหัวเราะ ล้อเลียนผู้เป็นพ่อ

“ได้เลย รอบหน้าเผลอเมื่อไหร่พ่อเอาคืนแน่” เขาหัวเราะ

ไม่ว่าจะครั้งไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับลูกสาวสุดที่รักของเขาเสมอ

“ถ้างั้นแล้ว เย็นนี้จะกินอะไรดีละ”

“เอาเอมปานาดาของโปรดของปาปี้ค่ะ!!”

กาเบรียลล่าตอบกลับมาด้วยความร่าเริง

“ทำไมไม่เอาของโปรดหนูละ หืม?”

“เพราะหนูอยากเห็นปาปี้กินของโปรดค่ะ!!”

“งั้นรอบหน้าค่อยของโปรดลูกก็แล้วกันนะ”

“อื้อ!!”

ไม่มีใครรู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ได้ถึงเวลานอนของ2พ่อลูก

“ฝันดีนะดวงใจของพ่อ”

เขาก้มลงบรรจงจูบไปที่หน้าผากของลูกสาวอย่างแผ่วเบา

เด็กสาวเองก็ยิ้มตอบผู้เป็นพ่อ ก่อนที่มิเกลจะปิดไฟและออกไปให้เธอได้นอนในห้องเพียงลำพัง

ตัวเขาเองก็ควรที่จะนอนเหมือนกัน ติดปัญหาที่ช่วงนี้เวลาเข้านอน เขามักจะฝันแปลกๆ เสมอ ฝันว่าได้ยินเสียง เสียงคนเรียกชื่อเขาท่ามกลางความมืดมิดรอบๆ ตัว เสียงนั้นดูห่างไกล แต่ก็ดังมากพอให้เขาได้ยิน

แน่นอนว่าเป็นแบบนี้ทุกคืนเขาเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน รู้สึกเหมือนกับเป็นคนที่นอนไม่พอยังไงอย่างงั้น

“ไม่ได้อยากทำให้กาเบรียลล่าต้องเป็นห่วงด้วยสิ...หวังว่าวันนี้คงไม่มีอะไรนะ” มิเกลพูดกับตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนของตน

แต่เป็นเหมือนทุกครั้ง ยามหลับตาเขาได้ยินเสียง

มิเกล...

‘เอาอีกแล้ว’

นี่นานแล้วนะมิเกล

‘อยู่ที่ไหนกันแน่! ออกมานะ!’ มิเกลพยายามวิ่งหาที่มาของเสียง แต่ก็พบเพียงความมืดมิด

ขอร้องละมิเกล

‘แกต้องการอะไร’ ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหน ก็ไม่มีใคร

กลับมาเถอะ

“แกต้องการอะไรจากฉัน!!” เขาตะโกนสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งลุกขึ้นจากที่นอน หายใจหอบหนักรามกับคนที่แพนิก

“ฝันบ้าๆ นี่อีกแล้ว...” เขาพึมพำกับตัวเอง

“ปาปี้ตื่นรึยัง~” เสียงกาเบรียลล่าดังขึ้น

“ตื่นแล้วๆ” เขารีบตอบก่อนจะขยับตัวลุกจากที่นอน

“ปาปี้โอเครึป่าว?”

“ฮะ อื้ม แน่นอนลูกรัก ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง” มิเกลยิ้ม

“หนูเห็นช่วงนี้ปาปี้เหมือนนอนไม่พอเลย”

“แค่ฝันร้ายน่ะ” มิเกลตอบอย่างไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนพร้อมๆ กับที่ลงมือทำอาหารเช้าให้ลูกสาวด้วย

“วันนี้ปาปี้จะไปส่งหนูที่โรงเรียนมั้ยคะ”

“แน่นอน วันนี้พ่อไปส่งแน่นอน เพราะงั้นรีบทานข้าวเช้าเลยคนเก่ง”

กาเบรียลล่ายิ้มอย่างดีใจแล้วลงมือทานข้าวเช้าทันที

ในช่วงเช้ามิเกลได้พาลูกสาวส่งที่โรงเรียน ก่อนที่ตัวเองจะเดินทางไปทำงานต่อ

‘มิเกล’

“!?” มิเกลหันซ้ายหันขวา

“บ้าน่ะ…ฉันไม่ได้หลับนะ…” เขาได้ยินเสียง เสียงเดียวกับที่เขาได้ยินยามหลับตาทุกคืน เพียงแต่ในตอนนี้เขาลืมตาอยู่

‘ได้โปรดมิเกล ตื่นขึ้นมาที’

“แกเป็นใครกันแน่ถึงเรียกชื่อฉันไม่หยุด!!” มิเกลโวยวายราวกับคนบ้าจนคนอื่นหันมามอง

‘ฉันไม่รู้ว่านายอยู่ไหนตอนนี้’

เสียงที่ว่ายังคงดัง

‘ฉันอยากให้นายกลับมาได้แล้ว’

และดังชัดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั้งมิเกลหันไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ และมันช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคยสำหรับเขามาก

‘เราต้องการนาย ฉันต้องการนายมิกกี้’

“…..”

‘ฉันรักนาย’

“ปีเตอร์…”

ฉับพลันแสงรอบๆ ตัวมิเกลก็สว่างวาบขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ดำมืดลงอีกครั้ง

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด

คราวนี้เขาได้ยินเสียงเหมือนเครื่องวัดคลื่นหัวใจแทน

มิเกลค่อยๆ ลืมตาขึ้น สายตาที่พร่าเบลอค่อยๆ ปรับโฟกัสจนเริ่มมองเห็นภาพตรงหน้า เพดานสีขาวที่คุ้นตา กลิ่นของยาที่ตลบอบอวล เขาใช้เวลาสรุปผลไม่นานว่าตอนนี้ เขาอยู่ภายในห้องพยาบาล ก่อนจะค่อยๆ หันมองข้างๆ เห็นชายในชุดสไปเดอร์แมนที่มีชุดคลุมสีชมพูที่ดูนุ่มฟูสวมทับนั่งจับมือเขาอยู่ข้างๆ เตียง กับเด็กผู้หญิงตัวน้อยผมสีส้มที่นอนซบข้างอกเขา

“ปี..เตอร์…?” มิเกลพูดออกมาอย่างยากลำบากด้วยเสียงที่แผ่วเบาและแหบแห้ง

“มิเกล? พระเจ้า!! นาย นายฟื้นแล้ว!! ไม่อยากจะเชื่อ!!” ปีเตอร์โผกอดเขาทันที

มันก็แอบจุกอยู่นิดๆ ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวละนะ มิเกลคิด

“ให้ตายเถอะพวก นายโคม่าไปตั้ง2เดือนเลยนะ” ปีเตอร์พูดเสียงอู้อี้กับไหล่ของเขา

‘2เดือน?’ มิเกลคิด

เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

“จริงสิ นายต้องคอแห้งเหมือนทรายแล้วแน่ๆ จากเสียงนายเมื่อกี้ ฉันจะไปเอาน้ำมาให้ละ! แล้วก็จะตามคุณหมอสไปดี้มาดูนายด้วย! พวกสไปเดอร์ทีนกับคนอื่นๆ ต้องดีใจมากแน่ๆ ที่นายฟื้นแล้ว”

พูดจบ ปีเตอร์ก็รีบวิ่งออกไปจากห้องพักฟื้นทันที

“อาบู้!” เด็กสาวตัวน้อยปีนขึ้นมาบนตัวเขาก่อนจะซบลงกับอก แล้วอ้าแขนของตัวเองออกให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อกอดเขา

มิเกลมองแล้วยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบาแม้จะรู้สึกว่ามือของตนมันหนักอึ้งก็ตาม

เอาไว้เสียงกลับมาฉันจะบอกนายก็แล้วกันนะปีเตอร์ บี…ว่า ‘ฉันก็รักนายเหมือนกัน’

FIN