Os SuperBat : The Midnight Man

ข้อมูลเบื้องต้น

The Midnight Man

       คุณจะต้องมี เทียนแท่งใหญ่,เศษกระดาษ,ปากกาหรือดินสอ,ไม้ขีดไฟหรือไฟแช็ค,ขวดใส่เกลือ และเข็มในการเล่นเกมนี้ เมื่อคุณหรือพวกคุณได้เตรียมของทั้งหมดพร้อมแล้ว ขอให้คุณหรือพวกคุณทำตามขั้นตอนต่อไปนี้

1. เขียนชื่อของคุณลงในเศษกระดาษ โดยคุณจะต้องเขียนชื่อ-นามสกุลเต็ม
2. ใช้เข็มจิ้มนิ้วของคุณแล้วหยดเลือดใส่ในเศษกระดาษ ขอเน้นย้ำว่า ‘หยดให้ชุ่ม’
3. ปิดไฟในบ้านทั้งหมด แล้วไปยืนที่ประตูหน้าบ้าน
4. วางเศษกระดาษไว้ที่ประตูหน้าบ้าน จุดเทียนแล้ววางบนเศษกระดาษ
5. พอถึงเวลาเที่ยงคืน เคาะประตูบ้าน 22 ครั้ง คุณจะต้องเคาะให้เสร็จก่อนเวลา 24:01 น.
6. เปิดประตูแล้วเป่าเทียนให้ดับ
7. ปิดประตูแล้วจุดเทียนขึ้นอีกครั้งในทันที

      ตอนนี้คุณหรือพวกคุณได้เชิญ Midnight Man เข้ามาในบ้าน และเกมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ไม่ว่ายังไง เราไม่ขอแนะนำให้พวกคุณเล่นเกมนี้ เพราะมันอาจหมายถึงชีวิตของพวกคุณ แต่หากว่าคุณได้เริ่มเกมไปแล้ว ก็ขอให้โชคดีจนถึงเวลา 03:33 น.

      ผมนั่งอ่านทบทวนวิธีการเล่นเกมไร้สาระนี่ที่เพื่อนส่งมาให้เป็นรอบที่10 ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้าน ไม่สิ หน้าคฤหาสน์ที่คุณเคย เพียงแต่เมื่อ5ปีก่อนมันเคยดูดีกว่านี้

“คลาร์ก นายจะนั่งอยู่ในนั้นอีกนานมั้ย ทุกคนเขารอนายคนเดียวนะ” แบรี่ ตัวต้นคิดการละเล่นในครั้งนี้มาเคาะที่กระจกรถผม ใช่ ถึงจะบอกว่าไร้สาระแต่ผมก็มาพร้อมอุปกรณ์ครบทุกชิ้น

“รู้แล้วๆ” ผมลงจากรถแล้วมองสมาชิกผู้ร่วมชะตากรรมกับผมในครั้งนี้ ไดอาน่าและจอร์น

“ทำไมถึงเลือกที่นี่ บ้านนายเองก็ได้ไม่ใช่รึไง” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ที่นี่มันกว้างไง อีกอย่างนี่ก็ครบรอบ5ปีที่บรูชเสียด้วย ฉันเลยอยากมาที่นี่” แบรี่ว่า

“มันลบหลู่ไม่ใช่รึไง” จอร์นพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้

“เอาน่า บรูชใจดีจะตาย” อันนี้ผมแอบพยักหน้าเห็นด้วยกับแบรี่นะ

“ถ้านายไม่โอเคก็ไม่ต้องฝืนนะคลาร์ก” ไดอาน่าพูดกับผมด้วยความเป็นห่วง

ทำไมเธอถึงห่วงผมน่ะเหรอ ก็เพราะผมกับบรูชเราเคยคบกัน จนกระทั้งเขาเสียชีวิตไปเพราะถูกฆ่า

“ฉันโอเคดีไดอาน่า ไม่ต้องห่วง” ผมยิ้มตอบ

“งั้นเข้าไปข้างในกัน เราต้องเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย จะได้เริ่มเกมได้ทันเวลา” แบรี่พูดจบก็เดินนำเข้าคฤหาสน์หลังโตไปทันที

ผมมองคฤหาสน์ที่ในอดีตเคยสวยงาม แต่ตอนนี้สภาพกลับไม่ต่างอะไรกับคฤหาสน์ผีสิง ”เฮ้อ...” ลอบถอนหายใจทีนึงก่อนจะตามเพื่อนๆเข้าข้างใน ‘เอาไว้หลังจากนี้มาทำความสะอาดที่นี่แล้วกัน’ ผมคิด

      ตอนนี้มันก็เป็นเวลา 23:55 แล้ว พวกเราต่างรีบเตรียมตัวกัน จนเสร็จเพื่อรอเวลา พูดตามตรง ผมว่าแบรี่มันก็เข้าใจเลือกสถานที่นะ เพราะถ้าเป็นบ้านทั่วไปมันก็คงแคบ ที่แอบก็น้อย แต่ถ้าเป็นที่นี่ละก็กว้างซะจนมั่นใจได้สบายว่าจะชนะเกมนี้แน่

“ใกล้ถึงเวลาแล้ว” จอร์นว่าพร้อมกับวางเศษกระดาษและเทียนลงที่หน้าประตู

“ฮวู้ ตื่นเต้นแฮะ”

“ห้ามกลัวเองละแบรี่ นายคนชวน” ผมพูดดักเล็กน้อย เอาเข้าจริงผมเองก็กลัวนะ ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย

“ฉันไม่กลัวหรอกน่า! บอกไดอาน่าเถอะเธอเป็นผู้หญิงนะ” เขารีบตอบปัด

“ของแค่นี้ไม่ทำฉันกลัวหรอก” หึ ของแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอกน่า

“พร้อมนะ และ เริ่มเคาะได้” จอร์นที่ทำหน้าที่เป็นนาฬิกาให้เราเริ่มให้สัญญาณทันที

และเราก็เริ่มเคาะประตูจนครบ 22 ครั้งก่อนจะเปิดประตูเป่าเทียนและปิดประตูจุดเทียนขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงกับตอนแรก

 

      ตอนนี้บรรยากาศมันเย็นลงอย่างชัดเจน อาา ผมเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆแล้วสิ

“เพื่อความตื่นเต้น เราแยกกันดีกว่า ระวังกันด้วยนะทุกคน” ไดอาน่ากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง และโอเค ตอนนี้เหลือผมยืนอยู่ที่เดิมแค่คนเดียวแล้ว

“หนาวแฮะ” ผมคิดไปเองรึป่าวนะว่ามันเย็นยะเยือกกว่าเมื่อกี้อีก

แล้วจากนี้ยังไงต่อละ ตามวิธีการเล่นที่อ่านมา ต้องเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงตี3:33สินะ แล้วห้ามโดนจับได้

“ให้ตายเถอะแบรี่ ฉันเกลียดนายจริงๆ” ใช่และผมก็เกลียดตัวเองที่ยอมมาเล่นเกมบ้าๆนี่

ทันใดนั้น เหมือนกับหางตาผมมันจะเห็นอะไรบางอย่างที่คุ้นเคยผ่านไปตามทางเดินยาวๆนั่น

“บรูช?” ผมรีบเดินตามไปทันที ผมมั่นใจว่าผมเห็นเขา ไม่มีทางจำผิดแน่ เขายังไม่ไปไหน ยังอยู่ที่นี่ แต่ ทำไมถึงยังอยู่ละ คงไม่ใช่ว่า....อย่างที่ผมคิดหรอกนะ

ขาที่ก้าวตามของผมเริ่มหยุดนิ่ง เหงื่อเริ่มไหลซึม ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้น ไม่ ผมไม่ควรตามเขา ผมควรรีบหนี คิดได้แบบนั้นผมหันหลังเตรียมหนีทันที แต่ไม่ทันที่จะได้วิ่ง เทียนของผมมันก็ดับลง

‘ในการเล่น หากเทียนของคุณดับนั่นหมายความว่าMidnight Manได้อยู่ใกล้ๆคุณแล้ว’

บ้าจริงมิดไนท์แมน!! ทำไมต้องในเวลานี้!! ผมคิดแล้วรีบจุดเมียนขึ้นใหม่ทันที

“ยังพอทันเวลาตามกฎอยู่” ผมถอนหายใจ แต่ก็ต้องกลั้นใจอีกครั้งทันที ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า ใบหน้าของบรูชที่กำลังมองจ้องผมด้วยแววตาที่แดงก่ำ

“อ๊าก!!!” ผมกลับหลังหันวิ่งหนีทันที

ทำไมละ ทำไมกันละ ก็ไปทางอื่นแล้วนี่!!? ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้!! แล้วนี่มันอะไร นอกจากต้องระวังมิดไนท์แมนแล้วต้องมาระวังบรูชอีกงั้นเหรอ!!

“ทำไมนายถึงไม่ไปเกิดซักที!! บรูช!!” ผมวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน พอแล้ว พอกันทีกับเกมบ้าๆนี่!!

แต่เมื่อผมจับที่ประตูเพื่อเปิด มันกลับเปิดไม่ออกราวกับมีใครล็อกหรือขวางมันจากข้างนอก

“บ้าจริง ฉันเกลียดสูตรหนังสยองขวัญนี่!!”

เอาไงดี ผมควรทำยังไงดี ชั้น2ก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวในตอนนี้ แล้วคนอื่นๆอยู่ที่ไหนกันผมก็ไม่รู้ แต่ช่างมันแล้ว ผมต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน

คิดได้แบบนั้นขายาวของผมก็ก้าวขึ้นชั้น2ของคฤหาสน์ทันที

“คลาร์ก....” เสียงเรียกชื่อของผมดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เนิบช้าและเย็นยะเยือก มันเย็นจนเหมือนจะลึกลงไปถึงกระดูก

‘เขามาแล้ว’ ผมคิด

“ทำไม...ถึงหนี...คลาร์ก...ไม่รักฉันแล้ว...รึไง...” เสียงของบรูชยังคงดังเรื่อยๆ ต้องซ่อน ต้องซ่อนเดี๋ยวนี้

ผมมองหาที่ๆผมจะซ่อนได้ มิดไนท์แมนอะไรนั่นช่างมันก่อน แค่บรูชผมก็จะบ้าตายแล้ว

ผมเข้ามาหลบที่ห้องหนึ่งแล้วเข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า นี่โชคชะตาเล่นตลกรึไง ผมจำห้องนี้ได้ดี นี่มันห้องของบรูช

แอ๊ด...

ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ผมกลั้นหายใจทันที เขา...เข้ามาแล้ว ผมได้ยินเสียงก้าวเดินในห้องก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง เขาไปแล้วรึป่าว?

“ทำไมต้องฆ่าฉัน คลาร์ก ฉันทำอะไรผิด” น้ำเสียงที่เย็นเฉียบแต่แฝงไปด้วยความโกรธดังขึ้นข้างๆผมในตู้เสื้อผ้าพร้อมๆกับเทียนที่ดับลง ‘มิด...มิดไนท์แมน’ มือผมสั่นไปหมดจนไม่อาจจุดเทียนขึ้นอีกครั้งได้ทันเวลา ‘บรูชเป็นมิดไนท์แมนงั้นเหรอ’ ผมคิดก่อนจะตัดสินใจค่อยๆหันไปมองตามที่มาของเสียงในที่สุด

“ทำไมต้องฆ่าฉัน คลาร์ก!!!” บรูชตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธเกรี้ยว ด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดนัยน์ตาแดงก่ำ และร่างกายที่บิดเบี้ยวในระยะประชิด

“อ๊าก!!!” ผมร้องลั่นด้วยความกลัวสุดขีดแล้วรีบผลักประตูตู้เสื้อผ้าเปิดออก ก่อนจะพุ่งตัววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

“นายทำทำไม!!ฆ่าฉันทำไม!!!”

“ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันโกรธมากเกินไปที่คิดว่านายนอกใจฉัน!!” ผมวิ่งไปร้องไปเหมือนกับคนบ้า

“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว บรูช ฉันขอโทษได้โปรด ให้อภัยฉันด้วย” ผมมาถึงทางลงบันได ในตอนนั้นผมมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ มันใกล้จะตี03:33แล้ว อีกแค่3นาทีผมก็จะรอด

      พอได้เห็นเวลาที่นาฬิกานั่น ทำให้ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างมีหวัง ก่อนที่ความหวังของผมจะดับวูบไป

“เราเคยสัญญาว่า จะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่มั้ย คลาร์ก”

รู้สึกตัวอีกที ผมก็อยู่ที่ด้านล่างของบันไดซะอย่างนั้น...ผมรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหนออกมา แต่แขนขากับร่างกายผมมันกลับไม่รู้สึกและขยับไม่ได้ ผมมองไปบนบันไดด้วยลมหายใจที่รวยริน ผมเห็นบรูชยืนมองพร้อมกับรอยยิ้ม

“เราได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ” นี่เป็นเสียงสุดท้ายและเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้เห็น ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบดับลง เหลือเพียงความมืดมิด

นอกคฤหาสน์ในเวลา 6 โมงเช้า

“เมื่อคืนนี้ระทึกดีเนอะ” แบรี่ขับรถเข้ามาจอดในบริเวณคฤหาสน์เมื่อมาถึง

“ใช่ ตื่นเต้นดี ไหนจะบรรยากาศในบ้านร้างที่นายเลือกอีก ทำเอาแทบหยุดหายใจเลย” ไดอาน่าว่า

“เข้าใจเลือกโลเคชั่นมากแบรี่” จอร์นเสริม

“แน่นอน ถึงตอนแรกตั้งใจว่าจะใช้บ้านบรูชก็เถอะ แต่ก็อดสงสารบรูชไม่ได้ถ้ารู้ว่าเรามาเล่นแผงๆกัน” แบรี่หัวเราะ

“น่าเสียดายที่คลาร์กไม่ได้ไปด้วย”

“เฮ่ นั่นรถของคลาร์กรึป่าว” จอร์นชี้ไปยังรถคันหนึ่งที่จอดทิ้งไว้

“ใช่จริงด้วย ไอ้หมอนี่แอบมาก่อนเหรอ ทั้งที่ตกลงกันว่าจะมาทำความสะอาดที่นี่ด้วยกันแท้ๆ” แบรี่บ่นขณะลงจากรถ

“แบบนี้ต้องสั่งสอนซักหน่อย” ทั้ง3หัวเราะก่อนจะหยิบอุปกรณ์เดินไปยังประตูบ้านแล้วเปิดออก

“เฮ่คลาร์ก พวกเรามาแล้ว—“ แล้วแบรี่ก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นร่างบิดเบี้ยวไร้ลมหายใจที่แขนขาหักผิดรูปและกะโหลกที่ยุบเข้าไปจนเห็นได้ชัดของคลาร์ก

“กรี๊ด!!!”

“คลาร์ก!!?” ทั้ง3หวีดร้องตกใจอย่างสุดเสียงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

เห็นมั้ย เราได้เตือนคุณแล้ว การเล่นเกมนี้มันมาพร้อมกับความเสี่ยง ที่ถึงชีวิตของพวกคุณ จงระวังไว้ เมื่อใดที่คุณได้เริ่มเกม Midnight Man จะไล่ตามคุณจนกว่าจะจบ

END