ShotFic kagerou project(haruka x takane,shintaro x ayano)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีครับทุคนผมชื่อ สึบาสะ ครับ

นี่เป็นเรื่องแรกของผมถึงจะอ่านแล้วงงๆยังไงก็ฝากติชมด้วยนะครับ//โค้ง



 

เนื้อเรื่อง

 

ไม่นะ...นายอย่าเพิ่งจากฉันไปสิ..ฮารุกะ

ฉันวิ่งมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาดูอาการของเพื่อนร่วมชั้นของฉัน..ฮารุกะ
 

"ครูคะ!ฮารุกะเป็นอย่างไรบ้างคะ!"ฉันตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง ครูหลีกทางให้ฉันเห็นในห้องได้ชัดๆ"คุณโคโคโนเสะทานไปได้5ชุดแล้วค่ะ"ภาพเบื้องหน้าคือพยาบาลที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรยืนอยู่ข้างๆเตียงสีขาวสะอาดในโรงพยาบาล บนเตียงสีสะอาดมีเพื่อนร่วมห้องของฉันที่เป็นห่วงแทบตายแต่กลับทำหน้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    
    มันน่าโมโหชะมัด!ใช่!มันน่าโมโหแทนที่ฉันจะกระโดไปกระชากคอเสื้อของเขาแล้วตะโกนว่า"ตาบ้า!ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย!!!"แต่เปล่าเลย...ความโมโหที่ถูกแทนด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกนี่มันคืออะไรกัน?

หลายวันต่อมา...

  วันนี้เป็นวันที่ฉันได้มาเรียนปรกติฮารุกะก็ออกจากโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว งานวัฒนธรรมที่ถูกจัดขึ้นตอนนี้เหลือแต่เศษขยะที่ยังเก็บกวาดไม่เสร็จ
"โอ๊ย~ทำไมมันยากอย่างนี้ล่ะเนี่ย~!"ฉันโวยวายมือและนิ้วที่จิกศีรษะแสดงว่ากำลังคิดการณ์ใหญ่กับชีทเรียนเบื้องหน้า
"เอ้า!ทาคาเนะเองก็พยายามเข้านะ"ฮารุกะพูดให้กำลังใจ(แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่)แล้วเอาวัตถุปริศนาทรงสี่เหลี่ยมขึ้นมา
พอฉันลองดูวัตถุปริศนานั่นดีๆแล้วนั่นคือโน๊ตบุ๊คนั่นเอง ฉันมองโน๊ตบุ๊คของฮารุกะอย่างสนใจก่อนที่ฮารุกะจะเอ่ยว่า"ถ้าทาคาเนะอยากเล่นต้องทำชีทเสร็จไวๆนะ"ฮารุกะว่าพลางหันไปสนใจเกมในโน๊ตบุ๊คต่อ

 ตาบ้า!แทนที่ฉันจะทำเสร็จจะต้องมาทำช้ากว่าเดิมเพราะนายนั่นแหละ!ฉันคิดพลางหันไปสนใจชีทเรียนอีกครา...
คิดเร็วสิทาคาเนะ!คิดสิๆ!ในขณะที่มัวแต่คิดอยู่นั้นฉันก็นึกไอเดียดีๆ(ในความคิดของฉัน)ได้ถ้าฉันใส่หูฟังแล้วแกล้งทำเหมือนฟังวิทยุอยู่หมอนี่ก็จะทักว่า"ทำอะไรอยู่หรอทาคาเนะ?"ซึ่งฉันก็จะตอบว่า"ไม่ว่างฉันฟังวิทยุอยู่"เธอนี่มันฉลาดจริงๆทาคาเนะฉลาดสุดๆ
คิดได้ดังนั้นฉันจึงหมอบกับโต๊ะ...

3นาทีผ่านไป

10นาทีผ่านไป

30นาทีผ่านไป...

โอ๊ย!ฉันทนไม่ไหวแล้ว!"ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ!"ฉันตะโกนไปและหวังว่าฮารุกะจะตอบกลับมา...
แต่เปล่าเลย...เขาเงียบจนฉันทนไม่ไหว ฉันหันหน้าไปมองฮารุกะแต่ฉันต้องตกใจเมื่อภาพเบื้องหน้าฉันคือเพื่อนร่วมห้องเพียงคนเดียวของฉันนอนหมอบอยู่กับโต๊ะแขนสองข้างนั้นแนบลำตัวเหมือนว่าโรคประจำตัวของฮารุกะจะกำเริบเสียแล้ว
ฉันตกใจมากลุกขึ้นแล้วรีบไปเขย่าตัวให้ฮารุกะรู้สึกตัว"ฮารุกะ!ฮารุกะ!นี่มันไม่ตลกนะ!ตื่นสิ!นี่!อย่ามาล้อเล่นนะ!"ตอนนี้ความรู้สึกของฉันปนกันมั่วไปหมดทั้งกลัว ตื่นตระหนกและเป็นห่วงว่าฮารุกะจะเป็นอะไรไป

"ใครก็ได้!ช่วยด้วย!ได้โปรด!"ฉัตะโกนออกไปโดยไม่สนว่าจะไม่มีใครอยู่ แต่ว่าถ้าไม่ทำอะไรตอนนี้ชีวิตของฮารุกะจะ...
 

ณ.โรงพยาบาล

"อาการของคนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"คุณหมอในชุดสีขาวสะอาดเอ่ยอย่างสุภาพกับครูและชั้น

"ว้าว!จริงหรอ!?ดีจังเลยเนอะ"ครูพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมหันมาถามความเห็นของฉัน

ถ้าฉันไม่มัวแต่เล่นบ้าๆแบบนั้นฮารุกะก็ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้

"ทาคาเนะ?"ครูเริ่มสังเกตฉันที่เงียบไปจึงทักฉันเข้า"ง..งั้นหนูขอตัวไปเอาของให้ฮารุกะก่อนนะคะ!"ฉันพูดก่อนจะรีบออกตัววิ่งออกไปจากตรงนั้น

 

ณ.โรงเรียน

"แฮกๆๆ"ฉันวิ่งมาถึงที่โรงเรียนแล้วระยะทางที่ไม่ได้ใกล้กันเลยทำให้ฉันต้องหอบเพราะอาการเหนื่อย ฉันคว้าเอากระเป๋าของฮารุกะก่อนจะเดินออกไปจากห้อฝ

"คุณทาคาเนะ"เสียงใสของใครบางคนกำลังเรียกฉัน พอหันไปดูฉันก็พบว่านั่นคือลูกสาวของครู'ทาเทยามะ อายาโนะ'"อ้าว!สวัสดี อายายโนะจัง"ฉันทักกลับไปทำสีหน้าให้ดูปรกติที่สุด"คุณพ่อบอกว่าอยู่ที่โรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอคะ?"อายาโนะจังถามก่อนจะทำหน้าสงสัย"โรคประจำตัวของฮารุกะกำเริบน่ะไม่มีอะไรหรอก"ฉันรู้สึกเศร้าขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องนี้"แย่จังเลยนะคะ แล้วคุณทาคาเนะไม่ไปเฝ้าคุณฮารุกะหรอคะ?"อายาโนะจังถามอีกคำถาม"ฉันมาเอาของให้ฮารุกะน่ะ"อายาโนะจังชักสีหน้าสงสัยก่อนจะมองของในมือของชั้น นั่นคือกระเป๋าของฮารกะนั่นเอง"แล้วหมอนั่นล่ะ"ฉันถามถึงเพื่อนสนิทของอายาโนะจัง เธอยิ้มก่อนจะพูดว่า"ชินทาโร่กลับไปแล้วค่ะ"ฉันยิ้มให้อายาโนะจังก่อนจะพูดว่า"พยายามเข้านะ!อายาโนะจัง"อายาโนะจังน่ะแอบชอบชินทาโร่มานานแล้วแต่ไม่กล้าบอก อายาโนะจังหัวเราะแห้งๆแล้วพูดว่า"ค่ะ คุณทาคาเนะก็ด้วยนะคะ"

"???" "ถ้าไม่รีบบอกไปสายเกินไปจะเสียใจเอานะคะ"เธอพูดก่อนจะเดินออกไป"งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"อยาโนะจังทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปจนลับสายตาของฉัน

'ถ้าไม่รีบบอกไปสายเกินไปจะเสียใจเอานะคะ'คำพูดของอายาโนะจังบังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน

บอก?เรื่องอะไรล่--ก่อนที่ความสงสัยจะเข้ามาในหัวภาพความทรงจำต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัวของฉัน....ฮารุกะ...

น้ำตาที่เริ่มจะไหลรินออกมาจากดวงตาของฉัน ฉันนึกออกแล้วล่ะ..ฮารุกะ..สิ่งที่จะบอกกับนาย

ฉันรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาลแต่ไม่ทันใดความรู้สึกเวียนหัวก็แล่นเข้ามาในหัว

"จะ..ต้องสลบ..อีกแล้วหรอ?"ฉันล้มลงไปกองกับพื้น

"ค..ครูคะ ทำไม..ถึงมาอยู่ที่นี่..ได้ล่ะ?"ภาพเบื้องหน้าของฉันคือครูที่กำลังส่งยิ้มให้ฉันก่อนที่ฉันจะสลบไป

อยากจะบอกกับนายจัง...ฮารุกะ...

++++
อา...ที่นี่ที่ไหน?ผมที่ตืรนมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวสงสัยขึ้นมาผมมองไปรอบๆตัวแล้วพบกับครูของผมเข้า"ครูครับ..."อา..นี่ผมถูกช่วยเอาไว้อีกแล้วสินะ...

"ครูครับ ทำไมครูถึงยิ้มแบบนั้นล่ะ?"ผมสงสัยขึ้นมาก่อนจะหวนคิดถึงต้นเหตุที่มาอยู่ในห้องนี้"ไม่เอาอีกแล้ว...ร่างกายแบบนี้"ผมพึมพำขึ้นมาโดยไม่สนว่าใครจะได้ยิน

ทั้งที่อยากจะ...สนุกกับทุกคนให้มากกว่านี้แท้ๆ...

 

'เธอต้องการร่างใหม่สินะ?''เสียงของใครบางคนที่ดูเหมือนกำลังจะพูดกับผมอยู่

 

"ครับ ผมต้องการ"ผมตอบไปตามความต้องการของผม

 

"แล้วถ้าเป็นร่างนี้ล่ะ?"เสียงนั้นถามผมก่อนร่างๆหนึ่งจะปรากฎตัวอยู่ข้างๆ

 

ร่างสูงผิวเผือกผมสีขาวโพลนกับดวงตาที่หลับพริ้มอยู่"ไม่เอา..แบบนั้นผมไม่เอานะไม่เอา!"ผมตะโกนลั่นเหมือนคนบ้า ไม่เอาถ้าแบบนั้นน่ะไม่าหรอก...

 

"ถ้าไม่เอาข้าก็จะทำลายทิ้ง"เสียงดั่งกล่าวได้พูดออกมางูที่เลื้อยอยู่บนตัวร่างนั้นเริ่มจะกัดกิน"ไม่เอา!เอาคืนมานะ!"(อย่าถาม!ผมเขียนตามในอนิเมะ ผมเองก็งง)ผมไม่ยอมให้ทำลายทิ้งหรอก!

"งั้นเจ้าก็จงหายไปกับร่างนี้เสียเถอะ!"เสียงนั้นกล่าวเสียงแข็ง ผมตกใจมากร่างกายที่เริ่มจะเรือนหายไปนี่มันอะไรกัน!?"อ...อ้ากกกกกก!!!!!!"ผมได้แต่ร้องอย่างทรมาน

 

"อยากเจอเธอจัง...ทาคาเนะ"

.

.

.

หลายปีต่อมา...

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์

"นายท่าน!นายท่าน!วันนี้วันอะไรคะ?"เด็กสาวที่อย่ภายในกระจกและกรอบสี่เหลี่ยมของโทรศัพท์ได้เอ่ยขึ้นมาอย่างร่าเริง"วันที่14ไง.."เด็กชายนามชินทาโร่เอ่ยขึ้น

"บู่~ไม่เล่นด้วยแล้ว!นายท่านเนี่ยไม่มีความโรแมนติกเอาเสียเลย"เอนะคือชื่อของเด็กสาวในโทรศัพท์ เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างงอนๆแล้วหายไป ดูเหมือนว่าจะเข้าไปอยู่ในโทรศัพท์เครื่องอื่นสินะ..ยัยไวรัสเอ๊ย! ชินทาโร่คิดรำคาญไวรัสมีชีวิต(?)ขึ้นมาเลยอดด่าในใจไม่ได้ เขาเดินไปที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง...

โรงเรียนที่เขาและเพื่อนสนิทเคยอยู่....

"อายาโนะ..."เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆน้ำตาของเด็กหนุ่มผู้ขังตัวเองมา2ปีได้เอ่อล้นและไหลออกจากดวงตาในที่สุด"ชั้นคิดถึงเธอจัง..อายาโนะ"เขาพูดพร้มร่ำให้ออกมาเบาๆ...

"พี่ชาย!"เสียงของน้องสาวของเขาดังก้องอยู่ในหัว"นายท่าน" "คิราซากิคนพี่" "ชินทาโร่ซัง"เสียงและรอยยิ้มของทุกคนค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขาทีละคนๆจนคนสุดท้าย.."ชินทาโร่ มาเล่นด้วยกันเถอะ"เด็กสาวผมสีน้ำตาลสวมผ้าพันคอสีแดงเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน...รอยยิ้มที่เขายังคงจดจำและหวนคิดถึงเสมอมา...

"แต่เธอไม่ต้องห่วงนะ..ทุกคนน่ะยังคงยิ้มและยังคงมีความสุขเสมอมา"ชินทาโร่เอ่ยขึ้นก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองบนฟ้ามีครามสดใส

"นั่นสินะ คงต้องขอบคุณนายด้วยนะ...ชินทาโร่"ร่างเรือนรางของเด็กสาวผมสีน้ำตาลได้เอ่ยขึ้นเธอยังคงสวมชุดนักเรียนตัวเดิมเธอยังคงสวมผ้าพันคอผืนเดิมและเธอยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนเด็กสาว...ที่ตายไปเมื่อสองปีก่อน...

ชินทาโร่หันไปมองข้างหลัง แต่กลับไม่พบอะไร ทำให้เขายังคงเก็บความสงสัยไว้

ชั้นรักเธอนะ...อายาโนะ

 

อีกด้านหนึ่ง...

"นายท่านบ้าที่สุด!"เด็กสาวไซเบอร์ที่ทำแก้มป่องและงอนตุบป่อง(คล้องจอง?)ได้เข้ามาสิงสถิต(?)อยู่ที่โทรศัพท์ของเด็กหนุ่มผมสีขาวโพลนนามโคโนฮะ

"ฮารุกะ!"เด็กสาวทักอย่างร่าเริงและยิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้า"สวัสดีครับ เอเนะ"เด็กหนุ่มพูดก่อนจะส่งยิมตอบกลับไปให้"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ"โคโนฮะกล่าวทำให้เด็กสาวไซเบอร์อึ้งไปซักพักก่อนจะตอบกลับมา"อื้ม!สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ โคโนฮะ"เธอพูดก่อนจะยิ้มอย่างร่าเริงเช่นเคยให้กับโคโนฮะ

 

ทั้งที่ไม่เคยรู้จัก/ถึงนายยังจำฉันไม่ได้

 

กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด/ฉันก็ยังคงเชื่อนะ..ว่าสักวันนายจะจำฉันได้ขึ้นมา

 

ทั้งๆที่ชื่อที่เธอใช้เรียกไม่ใช่ชื่อเราแต่ก็ยังคงหันไปหาเธอเสมอ.../ฉันน่ะจำได้ทุกอย่างเลยนะ ช่วงเวลาที่มีความสุขของพวกเรา...

 

ทำไมถึงได้คุ้นกับชื่อนี้จังนะ...ทาคาเนะ/ฉันรักนายนะ...ฮารุกะ

++++

จบแล้วครับ เป็นไงกันบ้างครับงงๆกันมั้ยเอ่ย?

ถ้าใครงงๆกับเนื้อเรื่องล่ะก็

-อายาโนะตายไปเมื่อสองปีก่อน ตายเพราะฆ่าตัวตาย แต่เพราะอะไรก็...ผมไม่อยากจะสปอย์(ถึงจะสปอย์ไปเยอะแล้วก็เถอะ)

แค่นี้ล่ะครับ ใครอยากรู้อะไรเพิ่มเติมก็ไปดูอนิเมะเรื่อง kagerou project ซะ

ส่วนเนื้อเพลงหรอ?...ผมอยากแปะมีไรป่ะ#โดนโบก loss time memory แปะมาสองรอบแล้วทำไมมันได้เป็น mekakushi code ทุกทีเลย?

ปล.เม้นๆกันหน่อยนะครับ//โค้ง