Reborn 1827 "Storm" พายุร้ายทำลายรัก [Yaoi] Rewrite!

ลำดับตอนที่ #1 : การเปลี่ยนแปลงที่น่าเศร้า

10 ปีตอนมา.....

ที่บ้านซาวาดะ  เมืองมามิโมริ ประเทศญี่ปุ่น.....


รูปภาพที่ติดบนฝาผนังบ้านซาวาดะต่อนี้มีแต่รูปตอนร่างบางที่ใส่ชุดครุยพร้อมใบปริญญาบัตรพร้อมพ่อแม่ ชายแก่กับชายร่างสูงหน้าคมกริบ และ ชายร่างสูงใส่หมวกสีดำที่มีกิ้งก่าตัวน้อยอยู่บนหัวพร้อมกับสาวสวยผมยาว และเด็กหนุ่มผมหยิกกับสาวจีนในชุดไฮสคูลของรัฐ  แมสซาชูเซตส์


'Congratulation Boss! by Rambo & iipink :)' การ์ดทำมือใบน้อยๆถูกไว้ข้างรูปถ่ายใบใหญ่พร้อมกับ

'ขอแสดงความยินดี กับ หลานชาย~' การ์ดใบหรูประทับตราของวองโกเล่รุ่นที่ 9


'ดีใจด้วยนะคะ น้องรัก~ by XasXas ' รูปถ่ายของสองร่างที่ยืนโอบไหล่กัน พร้อมตราประทับ ของวาเรีย

'ดีแล้วล่ะ ไอ้ห่วยสึนะ!' โน๊ตแพสที่ติดอยู่ที่รูปใบใหญ่์

'แสดงความยินดีด้วยนะครับรุ่นที่10 / สุดยอดไปเลยสึนะ เด็กนอกๆ / ซาวาดะ สึนะโยซิ นายได้โกอินเตอร์แบบสุดขั้วไปแล้วตอนนี้!~' รูปถ่ายจากญี่ปุ่นของสามร่างที่ถ่ายส่งไปแสดงความยินดี

'ขอแสดงความยินดีนะคะบอส/ ผมคงต้องมองคุณใหม่แล้วนะ ฟุฟุ' การ์ดใบสวยจากอิตาลีของผู้พิทักษ์สายหมอก 

'ยินดีด้วยจ้าาา สึนะคุง! // คอนเกรตค้าา คุณสึนะ!~' รูปสองสาวที่ส่งมายินดี พร้อมทั้งการ์ดและของขวัญอีกมากมายจากเพื่อนๆที่รักของเจ้าของภาพ.... 

ยกเว้นของ....

"ซาวาดะ สึนะโยชิ  นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรม สาขา สถาปัตยกรรม เกียรดินิยิมอันดับ 1  มหาวิทยาลัยฮาร์าวร์ด  สหรัฐอเมริกา " ชายร่างบางผมสีควันบุหรี่ นั่งอ่านใบปริญญาบัตรของบอสของตนเอง


"นี้ๆดูแล้วได้เกียรดิ์นิยมอันดับสอง คณะ บริหารและการจัดการ ตอนป.โทหลักสูตร หนึ่งปีครึ่ง ที่เดิมอีกสุดยอดไปเลยนะเนี่ย "ชายร่างสูงผมดำสนิทชี้ให้ดูใบสำเร็จการศึกาษาอีกใบ


"ลืมคำว่า สึนะจอมห่วยไปได้เลยตอนนี้ นี้ไม่คิดเรียนป.เอกต่อเลยเหรอ???"ชายหัวสนามหญ้าตะโกนถามคนในครัวที่กำลังช่วยแม่เตรียมน้ำชาอยู่


"ฮิๆ ยังหรอกฮะ คุณพี่ชาย ผมว่าตอนนีผมควรจะมาดูแล แฟมมิลี่ของผมอย่างจริงจังซักที ป.เอกเรียนเมื่อไรก็เรียนได้ อีกอย่างนึงผมว่าจะทำงานเก็บเงินให้แรมโบ้กับอี้ผิงเรียนต่อป.ตรีที่อเมริกาเลยจะได้จบมาพร้อมๆกัน" ร่างบางเดินถือน้ำชามาให้ทุกคน

"ผมกับยามาโตะน่ะแค่จบตรีก็เหงื่อออกเท้าแล้วคร้าบบบ  อย่างรุ่นที่ 10 น่ะ ตอนนี้ถ้าได้ดร.มาอีกละก็โอ้โห้ ธุระกิจของเราคงไม่มีใครกล้าแหยมแน่นอนครับ~~>_<"ร่างบางอีกคนพูดขึ้น

"โกคุเดระ นายนี้เว่อร์จังเลย ฉันว่าน่ะแค่นี้ก็ไม่มีใครกล้าแหยมกับสึนะแล้วละ 

ตอนนี้มีแต่คนหมายตามากกว่าน้าา~"ร่างสุงอีกคนพูด

"หมายความว่าไงอะ ยามาโตะ ฉันไม่เข้าใจ?"ร่างบางถาม

"เอ้า!~ ก็แหม่ บอสใหญ่วองโกเล่ดีกรีเป็นเด็กนอกจบใหม่ แถมทั้งแข็งแกร่ง  ทั้งสวย ทั้งเก่ง บอสแฟมมิลี่ที่ไหนจะไม่สนใจล่า"เรียวเฮบอก ร่างบางถึงก็สะดุ้ง


"พูดอะไรอย่างนั้นกัน ผมเพิ่งจะกลับมาได้แค่สองวันเอง อะ แปบนึงนะมีสายเข้า"ร่างบางรับโทรศัพท์



"ฮาโหลว่าไง แรมโบ้ อ่อๆ ไม่ต้องห่วงๆ กลับบ้านมาก็สบายดี ตั้งใจสอบเข้ามหาลัยละโอเค๊ จ่ะๆฝากบอกอี้ผิงด้วยว่าคิดถึงเหมือนกัน ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว จ่ะๆ กู๊ดไนท์~"ร่างบางสนทนาเป็นภาษาอังกฤษกับผู้พิทักษ์อัสนี




"แหม่ๆ สองคนนั้นเดี่ยวนี้ไม่พูดภาษาญี่ปุ่นกันแล้วหรือไงเนี่ย" ยามาโตะแซว


"ก็ถูกส่งไปตั้งแต่ประถมพร้อมๆกับฉันนิ ปกติก็พูดญี่ปุ่น แต่หลายปีมาเนี่ยรีบอร์นไม่ให้พูดญี่ปุ่นใส่กัน ไม่งั้นจะไม่ได้อะไร นี้โกคุเดระคุงรู้มั่ย แรมโบ้น่ะโตขึ้นเยอะแล้วน่ะ จะบอกให้"ร่างบางเล่าให้ฟังเกี่ยวกับชีวิตที่โน่น ว่าการฝึกฝนกว่าจะเป็นแบบนี้มันยากขนาดไหน



"แปลกนะปกติ ตั้งแต่สึนะไปเรียนต่อที่โน่นน่ะ ฮิบาริก็ไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นที่โรงเรียนน่ะ เห็นพวกกรรมการบอกว่าพี่แกก็ไปเรียนที่อิตาลีกับคุณ ดีโน่น่ะ"เมื่อร่างบางได้ยินชื่อนั้น ถึงกับอึ้ง 


'ฮิบาริ เคียวยะ'ชื่อของอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเค้าเสมอ




สมัยม.ต้น

"เฮ้อ~~~ จบม.ต้นสักที!!!><"ร่างบางวิ่งขึ้นไปตะโกนบนด่านฟ้าของโรงเรียน



"จบเเล้วทำไมละ มีอะไรหน้าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอ"ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้น


"คะ คุณฮิบาริ" ชื่อที่เรียกตั้งแต่ไหนตั้งไรไม่เคยเปลี่ยนแปลกจนกระทั้งวันนี้....

ดอกไม้ช่อใหญ่ถูกยื่นให้ร่างบางที่อยู่ตรงหน้า

'ฮิบาริๆ บอกเลยๆ'นกสีเหลืองตัวกลมบินวนอยู่รอบๆ


"อะ! นี้คือให้ด้วยเรื่องอะไร?"ร่างบางงง ว่าผู้พืทักษ์เมฆาของเค้าคิดจะทำอะไรกันแน่


"นายคงไม่หิวขนาดเอาไปกินใช่มั่ยกระต่ายน้อย(สัตว์กินพืชนั้นแหละ= =") " ชื่อที่พูดเรียกมาตั้งแต่กลับจากการสู้รบกับเบียคุรัน


"ต่อไปนี้ ผมอาจจะไม่ได้เห็นหน้านายที่โรงเรียนหรือที่ไหนอีก ผมแค่อยากให้เป็นการบอกลา"ร่างสูงพูดขึ้น ก่อนจะถอดแหวนในมือออก แต่ถูกร่างบางขัดไว้



"คะ คุณฮิบาริพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ คุณจะไปไหน คุณเป็นผู้พิทักษ์เมฆาของผมไม่ใช่หรอ? หรือว่า...."ร่างบางปล่อยมือจากมือร่างสูง


"หรือว่า?"ร่างสูงสงสัย สายตาจ้องไปที่ดวงตากลมโตของร่างบางตรงหน้า


"ระ หรือว่า คุณจะไปอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ฮึก~ คุณไม่อยากเป็นมาเฟีย ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก ผมจะไม่บังคับเลย พอผมจะไปคุณก็จะเลิกมันหมายความว่าไงกะ...."ริมฝีปากเรียวถูกปิดด้วยนิ้วอย่างเบามือ

"เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น ผมก็อย่างไปเรียนต่อแบบนายบ้าง...ไม่ได้หรอ"เสียงนุ่มเอยออกมา


"แล้วทำไมต้องถอดแหวนคือด้วยละฮะ?"ร่างบางพูดเสียงอูอีในคอ ทำให้ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้


"ก็แค่ดอกไม้อย่างเดียวมันจะแทนตัวผมที่โน่นได้ไงละ พกแหวนติดตัวไว้ดีกว่าจะได้ไม่ลืมผมไง?"ร่างสูงจับมือร่างบางอย่างหวงแหน ใจจริงก็ไม่กล้าจากร่างบางไป แต่มันไม่มีทางเลือกมากนัก



"โห พูดเหมือนเป็นแฟนกันเลยเนอะ ต้องมีของแทนใจกันด้วยนะเนี่ย "ร่างบางแหย่


"พูดงี้ เดี่ยวก็ขย้ำซะตรงนี้ซะเลย~"ร่างสูงล๊อกร่างบางไว้ที่อก ร่างบางที่พยายามดิ้นหนีออกจากร่างสูง


"เฮอ!~ คิดว่าผมกลัวคุณหรอ!~ ปะ ปล่อยซิ ไม่อายหรือไงครับเนี่ย~!"ร่างบางกันไม่ให้เข้าใกล้ร่างสูงไปมากว่านี้ 



"อะไรกัน ไม่อยากรู้หรอว่าผมคิดอะไรอยู่ตอนนี้~"ร่างสูงปรับเสียงให้ต่ำลงกว่าเดิม ทำให้ร่างบางหน้าแดงกว่าเดิม



"มะ ไม่อย่ารู้ตอนนี้  ปะ ปล่อยก่อนซิ"ร่างบางเลิกดิ้น แต่กลับกลายเป็นเด็กน้อยขี้อายไปเฉยๆ



"ฮึๆ ก็ได้ๆ แต่ผมอยากบอกให้คุณรู้ว่าที่ผมไปเพราะผมไม่อยากอยู่ที่นี้คนเดียวโดยไม่มี....."ร่างสูงเชิดคางร่างบางให้มองหน้าเค้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาช้าๆ...




'จุ๊บเลย ฮิบาริ จุ๊บเลย~'นกตัวเหลืองรีบบินวนด้วยความตื่นเต้น


"อะ!ให้!"ร่างสูงผลักร่างบางออกแล้วยื่นนกหวีดให้


"นกหวีด!~เอาไว้ทำอะไรอะ?"ร่างบางถามอย่างสงสัย


"ถ้าเกิดต้องการผม ขอแค่เป่าผมจะไปหากระต่ายน้อยทันที"ร่างสูงบอก 



"แล้วถ้าเป่า แล้วคุณไม่มาหมายความว่า..."ร่างบางถามต่อ


"นั้นก็หมายความว่า ผมต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำไมผมไปหานายไม่ได้ ช่างเถอะนะ โชคดีนะ กระต่ายน้อย...จุ๊บ!"ริมฝีปากถูกแปะลงบนแก้มแดงของร่างบาง.....




ตั้งแต่วันนั้น......



"หวี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!~~~~"ท่ามกลางหิมะตกกระหน่ำำในยามดึกของวันสิ้นปีที่ต่างแดน...



"หวี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"



"หวี้ดดด~~ ฮือ~"ร่างบางทรุดลงกับพื้น พร้อมนาฬิกาตีเที่ยงคืน



"นี้มันวันจบไฮสคูลของผมนะ....คุณโกหก!~ คุณไม่เคยมาหาผมเลย ฮึก "ร่างบางกำนกหวีดอันน้อยไว่แน่น



"อย่ารออีกเลย ไอ้ห่วยสึนะ นายน่ะมีหน้าที่อีกหลายอย่างตั้งทำ เข้าบ้านเถอะสึนะ"เด็กน้อยในชุดสูทเดินออกมาตามหานักเรียนจอมห่วยของตัวเองที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ทุกๆปี


"ฮึๆนายพูดถูก....เมฆยังไงๆก็คือเมฆ ฮึก!"ร่างบางปาดน้ำตาออกก่อนจะเดินกลับไปในบ้าน




ตั้งแต่นั้นมาร่างบางก็ไม่เคยเสียน้ำตาให้เจ้าของนกหวีดนั้นอีกเลย.....



"สึคุง!!!!~~~ มีคนมาหาน่ะลูก!!!!!!!!!!~"เสียงหญิงสาวดังขึ้น



"ครับ!!!!~"ร่างบางหลุดออกจากภวังแล้วเดินไปที่หน้าบ้าน แต่ต้องพบกับสิ่งที่เค้าเพิ่งจะหลุดออกมามันก็คือ......




"คุณฮิบาริ....."ร่างบางเอยขึ้นเมื่อเห็นแผ่นหลัง แผ่นเดิมที่คุ้นเคยก็ที่เจ้าของร่างบางจะหันมา



"ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย ขอแสดงยินดีด้วยนะ....ซาวาดะ สึนะโยชิ"คำทักทายของร่างสูงในชุดสูทประจำแฟมิลี่เอยขึ้น คำทักทายที่แสนเย็นชา ไร้ซึ้งอารมณ์ความรู้สึก....ใช่มันอาจจะหมดไปนานแล้ว... คนคนนี้เป็นใคร? เค้าไม่ใช่ฮิบาริคนที่เค้ารู้จัก....ไม่ใช่!


"ไม่ใช่"ร่างบางจ้องหน้าร่างสูงตรงหน้า อย่างไม่เข้าใจ


"ไม่ใช่?"ร่างสูงย้อนถาม


"คุณไม่ใช่ ฮิบาริ เคียวยะ"ร่างบางปรับเสียงให้ต่ำลงเพื่อระงับความโกรธที่มีมาเป็น10ปี


"งานที่เจ้าเด็กนั้นมอบหมายให้ผมทำมันเยอะไปหน่อย ผมเลยไม่มีเวลา พอดีได้ยินข่าวจากทางอิตาลีจากพ่อของคุณเลยบอกให้ผมมาเเสดงความยินดีกับบอสตัวเอง"ร่างสูงบอกเหตุผล....อย่างนี้เองหรือ แต่จะมาเสียน้ำตาง่ายแบบนี้ไม่ได้ เค้าไม่ได้รับรู้ความลำบากของร่างบางที่ต้องทนเพื่อให้มาถึงจุดนี้  ไม่จำเป็นต้องเสียเพื่อคนคนนี้



"แค่ส่งการ์ดมาก็พอ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว เชิญกลับไปทำงานของคุณเถอะ อีกไม่นานผมจะไปช่วยรุ่นที่ 9 ที่อิตาลี แต่ก็ขอบคุณมากนะครับที่อุส่าห์มาหาถึงที่"ร่างบางไว้ท่าและอารมณ์ให้สงบลง


"เอ้า~ เจอกันแล้วซินะสึนะ นี้ฮิบาริ จะไปคนดูแลนายอิตาลี 

ฉันให้เค้ามารับนายไปอิตาลี พรุ่งนี้"รีบอร์นเดินออกมาจากบ้าน


"ไม่เห็นต้องเรียกผู้พิทักษ์เมฆามาให้เหนื่อย เค้าน่าจะมีหน้าที่ที่สำคัญกว่านี้ 

แต่ช่างเถอะ  พรุ่งนี้เจอกันที่แอร์พอต์เลยแล้วกัน"ร่างบางพูด


"ผมจะมารับคุณที่บ้าน แล้วไปสนามบินพร้อมกัน"แล้วร่างสูงก็ตัดบท แล้วกลับขึ้นไปที่รถคันหรูสีดำที่จอดอยู่หน้าบ้าน



"ชิ! จะทำอะไรก็ทำ ฉันมันไม่มีอำนาจสั่งอะไรใครอยู่แล้วนิ!"ร่างบางทำท่าจะเดินจากไป แต่ถูกร่างสูงอีกคนรั่งไว้


"ใจเย็นๆสึนะ อาจจะน้อยอกน้อยใจไป จริงๆ ฉันแค่อยากให้นายสะดวกเท่านั้น เอาเป็นตามนี้ก็แล้วกันนะสึนะ ฮิบาริ"เมื่อรีบอร์นพูดจบร่างบางก็เดินกลับเข้าไปในบ้านโดนไม่หันมาลาร่างสูงที่ยืนมองอยู่แม่แต่นิดเดียว....





'ในที่สุดก็ได้เจอซักที....กระต่ายน้อย'






วุ้ววววว แต่งเองมันส์เอง!!!!!~~~~ ตีสี่แล้วจ้าาาาา ยังไม่ไปนอนนนนน ไม่ได้แหละๆๆๆๆๆ ต้องขอตัวไปนอนก่อนนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าคะ เออๆๆๆ ติดตามกันแล้วว อย่าลืมเม้นกันนะคะ ฮะๆๆๆ เจอกันตอนหน้าจ้าาา