[Fic HP] Have a Nice Dream

ข้อมูลเบื้องต้น

Title: Have a Nice Dream

Author: ichi2

Beta'd by: Rain
Category: Thriller, Suspense

Pairing: อืม...คิดว่าไม่มีนะคะ แต่ถ้าอยากให้มีจะเป็น HP/DM ก็ได้มั้ง ^ ^

Rating: PG-13

Spoilers: -

Disclaimer: Characters belong to JK Rowling. Insanity belongs to me.

Summary: -
Author notes: ฟิคเก่าค่ะ เอามารีไรท์นิด ๆ หน่อย ๆ ตอนแรกที่ส่งให้เบต้าอ่าน มันเม้นต์มาว่า "เป็นฟิคที่โรคจิตดีจริง ๆ เลยแก" แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นมันก็บอกว่าชอบนะ สรุปแล้วสงสัยโรคจิตกันทั้งคนเขียนทั้งเบต้า... 555+

จริง ๆ เราเขียนเอามันเท่านั้นแหละค่ะ อย่าเพิ่งมองเราผิด ๆ ไปนะคะ ^  ^"

เนื้อเรื่อง

Have a Nice Dream                                                                by ichi2

ทุกอย่างรอบข้างมืดสนิท เหม็นอับและชื้นแฉะ ชวนให้อึดอัด อากาศนิ่งสนิทไร้ซุ่มเสียง กลิ่นเลือดเหม็นคละคลุ้งไปทั่ว  ผมเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ  รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว กลิ่นคาวเลือดฉุนจนแทบสำลัก มันโชยมาจากตัวผมเอง จากเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน จากฝ่ามือสีแดงฉานของผม และร่างของเด็กหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่บนตักของผม

ผมลืมตากว้างอย่างตื่นตกใจ ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ผมตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ผมผลักร่างไร้วิญญาณของแฮร์รี่ พอตเตอร์ออกไปจากหน้าขาด้วยมือที่สั่นเทิ้ม เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากรอยกรีดยาวที่ลำคอของเขา ดวงตาสีเขียวเบิกค้างจ้องมองลึกเข้าไปในความว่างเปล่า ปากอ้าค้างบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว

เขาตายแล้ว...!

ขณะที่ผมพยายามตั้งสติเรียบเรียงเหตุการณ์อย่างสับสนลนลาน ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำสนิทก็เข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็ว

“เดรโก!”  สเนปคว้าข้อมือผมกำแน่นแล้วกระชากให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาสีเข้มเหลือกกว้างอย่างคุกคาม มืออีกข้างยังคงกำมีดสีเงินวาวไว้แน่น 

“อาจารย์...!”  ผมร้องเสียงสั่น  “นี่มันอะไรกัน ทำไม...”

“มากับฉัน!”

“ไม่นะ...อย่า!”

“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก!!”

ผมพยายามดึงมือกลับคืนแต่ไม่เป็นผล ผมสั่นเกินไป กลัวเกินไป ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจนไม่อาจแม้แต่จะเหยียดกาย...

ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้าและหอบแรงเหมือนคนขาดอากาศหายใจ เสียงกรนของแครบกับกอยล์ที่เคยสร้างความรบกวนเป็นอย่างมากฟังดูห่างไกลราวกับดังมาจากอีกซีกโลก ผมยันกายขึ้นนั่งบนเตียงสี่เสา ยกมือขึ้นปาดเหงื่อชื้นแฉะ

ฝันแบบนี้อีกแล้ว...

ผมฝันเห็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ตายครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฝันแบบนี้วันเว้นวัน ยิ่งฝันก็ยิ่งกลัว ผมคงจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้มากนักหรอก ถ้าไม่บังเอิญว่าความฝันซ้ำ ๆ ที่แล้ว ๆ มาของผมทุกเรื่องมันกลายเป็นความจริง...

เรื่องประหลาดนี้เพิ่งเกิดขึ้นกับผมเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง ตอนแรกนั้น ความฝันที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่ยิ่งนานวัน เรื่องราวในฝันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ผมเริ่มฝันเห็นอุบัติเหตุประหลาด ๆ  เห็นอาการบาดเจ็บเกิดขึ้นกับเพื่อนและคนรู้จัก แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน

ความตายยิ่งใหญ่กว่ากันมาก...

ความแตกต่างอีกอย่างหนึ่งของฝันครั้งนี้ก็คือ ผมฝันสองเรื่อง สองเรื่องซ้ำ ๆ สลับวันกัน ไม่ใช่เรื่องเดียวทุกวันเหมือนทุกที เรื่องแรกก็คือความตายของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ส่วนอีกเรื่องก็คือ...แฮร์รี่ พอตเตอร์จูบผม

ในห้องเดียวกันกับที่ผมเห็นเขาตาย เขาตรงเข้ามาและจูบผม หนักหน่วง เนิ่นนาน โดยไม่มีบทสนทนาใด ๆ  ไม่รู้ว่ายาวนานเท่าไหร่  ผมมักจะสะดุ้งตื่นก่อนเสมอ...

อาจเป็นลางสังหรณ์บางอย่าง ผมรู้สึกว่าฝันกำลังเล่นเกมกับผม มันเปิดเผยให้ผมเห็นสองเหตุการณ์ที่ไม่สอดคล้องกัน ไม่มีทางเกิดควบคู่กันได้ เพื่อดึงผมให้เข้าร่วมกับมัน ผมรู้ว่าความฝันจะต้องอุบัติขึ้นแน่ ๆ  อุบัติขึ้นเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เพียงแต่ในครั้งนี้ เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นมีได้เพียงหนึ่ง

ปัญหาก็คือ...เหตุการณ์ใด? และเมื่อไหร่?

คืนแรกที่ฝัน ผมกลัวแทบบ้า วิตกกังวลและหวาดหวั่นไปต่าง ๆ นานา ก็จะไม่ให้ผมกังวลได้อย่างไร ในเมื่อทั้งสองเหตุการณ์ เรื่องหนึ่งน่ากลัวเกินกว่าจะเชื่อ ส่วนอีกเรื่องก็แทบเป็นไปไม่ได้...

ตั้งแต่เริ่มฝัน หลายวันล่วงผ่าน ผมสงบใจลงไปได้เยอะ ถึงแม้จะยังไม่ชาชินกับภาพเหตุการณ์ในฝัน แต่กว่าสองอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น แฮร์รี่ พอตเตอร์ยังมีชีวิตปกติสุขดี เขม้นมองผมอย่างไม่ชอบหน้าทุกครั้งที่เดินผ่านเหมือนเดิม  สเนปก็ทำตัวปกติ ไม่มีท่าทีอะไรน่าสงสัยหรือผิดสังเกต แต่ผมก็ยังไม่ชะล่าใจ คอยสอดส่องระแวดระวังทั้งคู่อยู่ตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่ง เรื่องราวก็เกิดขึ้น...

วันนั้นเป็นวันธรรมดาเหมือนทุกวัน ผมเรียนหนังสือและให้ชีวิตตามปกติ ตอนเที่ยงก็เข้าไปทานอาหารในห้องโถงใหญ่กับแครบและกอยล์ เมนูวันนี้มีสเต็ก จานเปล่าและมีดกับส้อมวางเตรียมอยู่บนโต๊ะตรงหน้าทุกคน ผมทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามแครบและกอยล์ รอเวลาให้อาหารปรากฏ แต่แล้วฉับพลันนั้นเอง ผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจผมกระตุกวูบ...

มีดสีเงินวาวที่วางอยู่ข้างจานของกอยล์มีลวดลายและรูปร่างผิดไปจากมีดเล่มอื่น ๆ ชนิดที่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น คนอื่น ๆ อาจจะมองผ่านมันไปอย่างไม่สนใจ เฉกเช่นเดียวกับมีดที่ถูกจัดวางเรียงรายอยู่ข้างจานของทุกคน แต่สำหรับผมที่เห็นมันมานับสิบรอบจนจำติดตา ย่อมสังเกตเห็นความผิดแผกเพียงน้อยนิดนั้นได้ในทันที

มันคือมีดเล่มนี้อย่างแน่นอน...มีดที่สเนปถืออยู่ในความฝันของผม...มีดเปื้อนเลือดที่ใช้กรีดคอสังหารแฮร์รี่ พอตเตอร์...!

ด้วยอารามหวาดกลัวและตกใจสุดขีด ผมคว้ามันอย่างรวดเร็วจนกอยล์สะดุ้งตกใจ แล้วยัดเก็บเข้ากระเป๋าตัวเองทันที

“เดรโก เอามีดไปทำอะไรน่ะ?”

“มะ ไม่มีอะไร”  ผมละล่ำละลักตอบ  “มีดของฉันน่ะ หายไปตั้งนานแล้ว”

“อ้าวเหรอ?”  กอยล์ทำหน้าแปลกใจ  “สงสัยเอลฟ์ประจำบ้านคงเก็บไปเนอะ ดีจังที่ได้คืน”

“อะ อืม...ดีจัง”  ผมคงต้องขอบคุณสวรรค์ที่กอยล์โง่พอจะเชื่อคำโกหกนั่น แต่ประเด็นสำคัญก็คือ...นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว...

ก่อนหน้านี้แม้ผมจะหวั่นวิตกไปสารพัด แต่อย่างน้อยก็ยังเย็นใจตรงที่ไม่มีปัจจัยใดส่อเค้าให้เห็นแนวโน้มว่าอาจเกิดเหตุการณ์อย่างในฝันขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว...

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมคงจะทำเฉยต่อไปไม่ได้แล้ว ผมต้องหาทางพบกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...

เย็นวันนั้นผมดักรอเจอแฮร์รี่ พอตเตอร์หลังเลิกเรียน เมื่อเห็นเขาแยกกับเพื่อนทั้งสองแล้ว ผมก็ตรงเข้าหาเขาทันที

“พอตเตอร์!”  ผมเรียกเขา ความตระหนกเกินกว่าเหตุทำให้เสียงผมกราดเกรี้ยวกว่าที่ตั้งใจ ผมควบคุมสติก่อนเอ่ยธุระ  “มีเรื่องจะคุยกับนาย”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ขมวดคิ้วมองผมอย่างไม่ใคร่จะไว้ใจ  “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”  เขาหันหลัง

“ฉันไม่ได้มาหาเรื่องนะ นายอย่าหาเรื่องฉันได้ไหม!”

เขาหันกลับมา  “มีอะไรก็ว่ามา”

“คุยที่นี่ไม่ได้”  ผมบอก  “ต้องหาที่ปลอดคนกว่านี้”

 “ที่นี่ก็ไม่มีใครสักหน่อย”

“ไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป อาจมีใครเดินผ่านมาเมื่อไหร่ก็ได้”

แฮร์รี่ พอตเตอร์จ้องตาผม เขาดูไม่ไว้ใจผมเลยจริง ๆ

“นายเลิกตั้งแง่ซะทีได้ไหม นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายนะ!”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ผ่อนลมหายใจและยอมฟังผมในที่สุด อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ใหญ่พอจะแยกแยะออกได้ว่าเรื่องไหนเล่นเรื่องไหนจริงจัง เขานำผมไปยังห้องเรียนว่างห้องหนึ่งที่สุดระเบียงทางเดินปลอดคน เราเปิดประตูเข้าไป

ทันทีที่ผมก้าวเข้าไปภายในห้อง ความรู้สึกเสียวสันหลังก็วูบขึ้นมาทันที...

ที่นี่แหละ...เป็นที่นี่แน่นอน ผมจำได้เป็นอย่างดี ในห้องนี้ ห้องที่ผมเข้ามาในฝันทุกคืน มันคือที่ที่เหตุการณ์จะอุบัติขึ้น...

ผมไม่รอช้า รีบหันไปเผชิญหน้ากับแฮร์รี่ พอตเตอร์ทันที  “ฟังนะแฮร์รี่ พอตเตอร์ มันอาจดูบ้าบอไร้เหตุผล แต่นายต้องจูบฉัน”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ชะงัก  “ว่าไงนะ?”

“นายได้ยินชัดแล้วนี่ จูบฉัน”

เขามองหน้าผมเหมือนเป็นไอ้โง่เง่า  “นี่น่ะหรือเรื่องคอขาดบาดตายของนาย?”

ผมสูดลมหายใจลึกยาว พยายามสะกดอารมณ์ที่กำลังวิ่งพล่าน  “ฟังนะพอตเตอร์ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ฟังดูแปลกและไม่น่าเชื่อ แต่นายต้องเชื่อ ถ้านายไม่จูบฉัน นายจะต้องตาย”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ยืนนิ่ง...แววตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่เชื่อผมเลยแม้แต่น้อย  “นายไปห้องพยาบาลครั้งล่าสุดเมื่อไหร่น่ะมัลฟอย?”

“พอตเตอร์!”  ผมขึ้นเสียง  “นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ ฉันพูดความจริง ถ้านายไม่อยากตายล่ะก็ นายต้องจูบฉัน และจูบนาน ๆ ด้วย!”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ถอนหายใจอย่างอิดหนาระอาใจ  “นายพูด ความจริง  งั้นหรือ?”

“ใช่”

“ถ้างั้นฉันขอถามหน่อย ทำไมฉันถึงจะต้องตายถ้าไม่จูบนาย?”

“ก็เพราะว่า... เพราะ...”  ผมเงียบ...พูดไม่ออก ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้อยู่ในหัวของผม  “ฉันไม่รู้...”

 “นายไม่รู้? นายเพิ่งจะบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่านี่ไม่ใช่เรื่องหลอกเล่น ถ้านายไม่รู้ แล้วฉันจะเชื่อนายได้ยังไง?”  แฮร์รี่ พอตเตอร์ยกมือกอดอก  “ในเมื่อนายบอกว่าไม่รู้เหตุผล งั้นทำไมนายถึงพูดอย่างมั่นใจนัก?”

“เพราะฉันรู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้นน่ะสิ”

“อะไร ที่จะเกิดขึ้น?”

“นายจะตาย”  ผมย้ำคำ  “นายจะต้องตาย ถ้าหากว่านายไม่จูบฉัน”

แฮร์รี่ พอตเตอร์เสหน้าไปทางอื่น  “เรากลับมาที่เดิมอีกแล้วนะมัลฟอย แล้วฉันก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ทำไมนายถึงพูดว่าถ้าฉันไม่จูบนายฉันจะต้องตาย นายรู้มาจากไหน และมีอะไรยืนยันคำพูดนายได้บ้าง?”

ผมนิ่งเงียบอยู่นานก่อนตัดสินใจเอ่ยคำ  “ฉันเห็น”

แฮร์รี่ พอตเตอร์เลิกคิ้ว  “เห็น? เห็นอะไร?”

“เห็นนายตาย”  ผมบอก  “ฉันเห็นในฝัน ฝันหนึ่งนายตาย อีกฝันที่ไม่ตาย...นายจูบฉัน”

“นายเลยคิดว่าฝันนายจะกลายเป็นจริงขึ้นมา?”

“ฉันไม่ได้ ‘คิดว่า’  แต่มันจะต้องกลายเป็นจริงแน่ ๆ!”

แฮร์รี่ พอตเตอร์ถอนใจอย่างหมดความอดทน  “นี่น่ะหรือเหตุผลที่ฉันสมควรจะจูบนาย?”

ผมกำหมัดอย่างยัวะจัด หมอนี่ไม่ตั้งใจจะเชื่อผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบมีดขึ้นมาโชว์ แฮร์รี่ พอตเตอร์ผงะถอยไปด้านหลัง แต่ผมไม่สนใจอากัปกิริยานั้น  “นี่ไง!”  ผมชี้มีดใส่หน้าเขา  “มีดเล่มนี้คือมีดที่จะใช้ฆ่านาย ฉันฝันเห็นมันเป็นสิบรอบ จำได้ติดตา แล้วฉันก็เจอมันวางอยู่บนโต๊ะอาหารตอนเที่ยงวันนี้ มันเป็นมีดเล่มเดียวที่ไม่เหมือนมีดเล่มอื่น”

แฮร์รี่ พอตเตอร์มองมีดอย่างระวังระไว เผื่อว่าผมอาจกระโจนเข้าไปเสียบคอหอยเขาถ้าเขาเกิดประมาทขึ้นมา  “ในฝันฉันถูกแทงตายงั้นหรือ?”  เขาพูดติดสำเนียงดูหมิ่น

“ไม่ใช่”  ผมบอกเสียงเย็น  “กรีดคอ”

แฮร์รี่ พอตเตอร์เงียบ ผมเงียบ แล้วเขาก็พูดก่อน

“ใครฆ่าฉัน?”

คำถามนี้ทำให้ผมถึงกับสะอึก นึกไปถึงใบหน้าของสเนปในความฝันแล้วรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที...เรื่องนี้เท่านั้นที่ยังไงก็พูดไม่ได้...บอกไม่ได้อย่างเด็ดขาด!  “ฉ...ฉันไม่รู้”  ผมปด

แฮร์รี่ พอตเตอร์หรี่ตา  “นายไม่ได้เห็นหรอกหรือ ในฝันของนายน่ะ?”

“ไม่เห็น...”  ผมหลบสายตาเขา  “ฉันเห็นแต่ตอนที่นายตายแล้ว...ไม่มีใครอยู่ที่นั่น”

“นายโกหก”

ผมหันกลับมามองหน้าเขาตาโต  “ฉันไม่...”

“นายไม่ควรโกหก ถ้านายหวังจะให้ฉันเชื่อนาย”

ผมนิ่งค้าง พูดอะไรไม่ออก  “ฉันไม่ได้โกหก!”

“นายมีแค่คำพูดลอย ๆ กับเหตุผลงมงายสิ้นคิด...”

ผมชี้มีดใส่หน้าเขาอีกครั้ง  “ก็มีดนี่ไงล่ะหลักฐาน ฉันอธิบายให้นายฟังไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”

 “มันก็แค่เรื่องบังเอิญ”

“ไม่ใช่...”  ผมกัดกรามแน่น

“รู้อะไรไหม บางทีนายน่าจะไปอยู่กับทรีลอว์นีย์นะ”

“พอตเตอร์! ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ จูบฉันซะ แล้วนายจะไม่ต้องตาย”

แฮร์รี่ พอตเตอร์พ่นลมออกจมูกอย่างรำคาญ  “โอเค ขอถามอีกอย่าง ถ้าหากนายคิดว่าจูบกันแล้วฉันจะไม่ต้องตาย ถ้านายต้องการช่วยฉันจริง ๆ  งั้นทำไมไม่เข้ามาจูบฉันเองล่ะ? ทำไมต้องให้ฉันไปจูบนายด้วย?”

ความอดทนอดกลั้นของผมหมดลงทุกขณะแล้ว ผมทำใจเย็นเป็นครั้งสุดท้าย อธิบายให้เขาฟังเป็นครั้งสุดท้าย  “เพราะมันต้องเป็นไปตามกฎเกณฑ์น่ะสิ นายต้องเป็นฝ่ายเข้ามาจูบฉัน ในฝันฉันไม่ได้จูบนาย นาย-เป็น-คน-จูบ-ฉัน ถ้าฉันเข้าไปจูบนายทีเผลอ มันก็จะไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

“โอเค”  พอตเตอร์เอ่ย  “โอเค เข้าใจและ ฉันต้องเป็นฝ่ายเข้าไปจูบนายงั้นใช่ไหม?”

ผมพยักหน้า

“ตลกมาก นายคิดว่าฉันจะเชื่อนายงั้นหรือ?”

ผมหยุดชะงัก

“เรื่องโกหกไร้สาระของนายทำฉันเสียเวลามากเลยนะมัลฟอย”

“มัน-ไม่-ใช่-เรื่อง-โก-หก!”  ผมพูดเน้นพยางค์ ขอบตากระตุกเนื่องจากความรู้สึกบางอย่างฉีดพุ่งขึ้นมาในอกมากจนเกินขีดจำกัดแล้ว... หมอนี่ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย ไม่รู้แล้วยังจองหองปากเก่ง...

“นายจะว่ายังไงก็ช่าง ฉันไม่จูบนาย แค่นี้นะ”  แฮร์รี่ พอตเตอร์หันหลังให้ผมอย่างไม่สนใจใยดี แล้วสาวเท้าเดินห่างออกไป

ผมตัวสั่นด้วยความโมโห ถลึงตามองตามศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำเลว ๆ ของเขา...มองไล่ลงมายังต้นคอขาวที่กำลังจะถูกเฉือนในไม่ช้า...และแผ่นหลังที่ขยับไปมาขณะเคลื่อนกาย...แผ่นหลังที่น่ารังเกียจ...เย่อหยิ่งยโสโอหัง...

ริมฝีปากของผมขยับแยกออกเมื่อผมเลียมัน มีดสีเงินสะท้อนแสงแวววับเมื่อสั่นระริกอยู่ในมือที่เกร็งแน่นของผม...

...ฉันเตือนนายแล้วนะ พอตเตอร์...ฉันเปิดโอกาสให้นายเลือกแล้ว...และคนที่ตัดสินใจผิดก็คือตัวนายเอง...

<><><><><><> 

ทุกอย่างรอบข้างมืดสนิท เหม็นอับและแฉะไปด้วยของเหลวข้นเหนียว อากาศรอบกายนิ่งเงียบราวกับไม่กล้าเคลื่อนไหว กลิ่นคาวเลือดโชยคละคลุ้งไปทั่ว อบอวลเหมือนกลิ่นไวน์ชั้นเยี่ยมที่ผ่านการบ่มเพาะมานานแรมปี มันโชยมาจากตัวผมเอง ใช่...จากตัวของผมเองแน่นอน จากเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน และฝ่ามือสีแดงฉานของผม

อา...ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน...

ผมเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ  ออกจากความดื่มด่ำภายในมาชื่นชมกับสุนทรียภาพของจริงที่จับต้องได้

ศีรษะของแฮร์รี่ พอตเตอร์พิงพับผิดรูปอยู่บนตักของผม เลือดข้นไหลพลั่ก ๆ ลงชโลมพื้นหินสีอ่อนเบื้องล่าง  ผมก้มตัวลง เลื่อนมือลูบไล้แก้มของเขา บรรจงแต้มรอยแดงเป็นทางยาวลงบนใบหน้าไร้สีเลือด ไล่จนไปบรรจบกับรอยแผลเหวอะหวะที่ลำคอ...สงสัยคงจะออกแรงมากไปหน่อย ผมไม่ตั้งใจจะทำให้แผลมันเละจนไร้ความงามอย่างนี้เลย... แต่เอาเถอะ อย่างน้อยปากก็ไม่บิดเบี้ยวจนน่าเกลียดเหมือนอย่างในฝัน...

ผมแย้มปากให้กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้น่าสงสาร ก่อนจะผลักร่างไร้วิญญาณของเขาออกไปจากหน้าขา คอของเขาพับอ้าออก ฉีกเนื้อบริเวณลำคอให้กว้างจนสามารถเห็นระบบท่อภายใน  ผมเบ้ปาก เห็นแล้วอดนึกไปถึงผีประจำบ้านของหมอนี่ไม่ได้...นิกคงจะดีใจที่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง

ผมคิดแล้วหัวเราะอย่างขบขัน ยันกายลุกขึ้นยืน บางทีถ้ามีเวลาสักหน่อย ผมอาจทันได้เก็บดวงตาสีเขียวสวยนั่นรวมเข้าในคอลเล็คชั่นของผม แต่ผมจะมัวเสียเวลาเล่นสนุกอยู่นานไม่ได้ ถ้าหากเหตุการณ์ในฝันกำลังจะเกิดขึ้นจริง ผมก็ควรรีบหลบออกไปได้แล้ว

ก่อนที่สเนปจะโผล่มาเจอเข้า...

<><><><><><> 

Fin.