นิยาย [Fic HP/DM] I’m sorry, I love you (Y) : Dek-D.com

~ I’m sorry, I love you ~

“ชักไม้กายสิทธิ์ของนายออกมาพอตเตอร์!”

“มัลฟอย ฉันกำลังรีบ อย่ามากวนใจได้ไหม”

“คิดจะหนีเรอะ หันมาเดี๋ยวนี้!”

“มัลฟอย ฉันมีงานต้องทำ ไปไกล ๆ ไป”

“อย่ามาทำเมินฉันนะพอตเตอร์ คิดหรือว่าหาเรื่องฉันแล้วนายจะเดินหนีไปได้ง่าย ๆ!”

“นี่ฉันบอกนายไปสักสองร้อยครั้งแล้วมั้งว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“นายปาหนังสือใส่หัวฉันจากข้างหลัง แน่จริงเจอกันซึ่ง ๆ หน้าสิ!”

“ฉันไม่ได้ปา มัลฟอย พีฟส์มาก่อกวนฉันมันเลยหลุดมือ”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาเดี๋ยวนี้!”

“โอ๊ย น่ารำคาญจริง!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว เธอหันกลับไปจ้องหน้าเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่เดินตามพวกเขาอย่างกัดไม่ปล่อยมาตลอดทาง “นายว่างจัดหรือไงห๊ะมัลฟอย? งานการไม่มีทำเรอะ ถึงคอยมาตามเกาะแกะแฮร์รี่เป็นเหาฉลามอยู่ได้”

“หุบปาก ฉันไม่ได้พูดกับเธอ เลือดสีโคลน!”

เฮอร์ไมโอนี่กลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่าย ราวห้านาทีก่อนเธอกับแฮร์รี่และรอนกำลังเดินอยู่ที่โถงทางเดินกลาง พวกเขาเพิ่งออกมาจากห้องเรียนวิชาคาถาซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายของวัน แล้วขณะที่กำลังจะเดินเลี้ยวหัวโค้ง พีฟส์ก็โฉบหัวเหม็น ๆ ของมันลงมาที่พวกเขา กระแทกหนังสือกับสัมภาระหล่นกระจาย และพยายามจะยื้อแย่งตำราปรุงยาของแฮร์รี่ พอแฮร์รี่รำคาญและปล่อยมือ หนังสือเล่มโตก็เลยลอยละลิ่วปลิวละล่องไปกระแทกหลังหัวเดรโก มัลฟอยที่บังเอิญมายืนอยู่แถวนั้นได้ยังไงไม่รู้เข้าเต็มเปา ผลที่ตามมาก็อย่างที่เห็น หมอนี่ก็เต้นเหยง ๆ ร้องท้าสู้แฮร์รี่มาตลอดทางจนถึงหน้าปราสาทอย่างนี้ไงล่ะ

“อย่าเรียกเธออย่างนั้น ไอ้เฟเร็ต!” รอนร้องอย่างเกรี้ยวกราด เด็กหนุ่มผู้ไม่ได้ถูกท้ากลายเป็นฝ่ายที่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาชี้ใส่หน้าคนท้าแทน “นายไปเถอะแฮร์รี่ ไอ้เฟเร็ตนี่ปล่อยพวกฉันจัดการเอง”

เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาแล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ใส่เดรโกเช่นกัน “แล้วเจอกันตอนมื้อเย็นนะแฮร์รี่” เด็กสาวบอก

“ฮื่อ ขอบใจนะ” แฮร์รี่รับคำแล้วกลับหลังหันทำท่าจะเดินไป

“หยุดนะ!” เดรโก มัลฟอยร้องตาม พยายามจะเข้าไปหยุดแฮร์รี่แต่ถูกขวางไว้เสียก่อน

“ถ้าอยากจะสู้นักล่ะก็ พวกฉันจะสู้กับนายเอง” รอนบอก

“หลีกไป อย่ามาแส่ไม่เข้าเรื่อง!” เดรโกพยายามหาทางแทรกในขณะที่สองคนก็พยายามกันเขาอย่างเต็มที่ เด็กหนุ่มส่งเสียงอย่างหัวเสีย “พอตเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ทำได้แค่หลบอยู่หลังคนอื่นหรือไงหา ฉันท้านายได้ยินไหม ไอ้ขี้ขลาด! ”

แฮร์รี่ถอนหายใจแล้วหันหน้ากลับมา “ฉันไม่ได้ขี้ขลาดแต่ฉันมีงานต้องทำมัลฟอย ไม่มีเวลามาเล่นด้วย เป็นเด็กดีแล้วกลับไปทำการบ้านของนายซะ วันหลังจะเอาอมยิ้มมาฝาก” แฮร์รี่ไม่ทันได้สนใจดูว่าเดรโกมีท่าทีอย่างไรกับคำพูดของเขา ทันทีที่พูดจบเด็กหนุ่มก็โบกมือแล้วเดินจากมา เขาได้ยินเสียงแว่ว ๆ ตะโกนไล่หลังมาว่า หยุดนะกลับมาเดี๋ยวนี้ และอะไรสักอย่างเกี่ยวกับสาปให้กลายเป็นหนอนหรือไงนี่แหละ เขาเดินมาไกลเกินกว่าจะฟังได้ถนัดเสียแล้ว

= = = = = = = =

แฮร์รี่ไม่ได้ถูกทำโทษ แต่เขาหลุดปากออกไปเองว่าจะช่วยทำงานแทนเนวิลล์ เนื่องจากเด็กหนุ่มต้องอยู่สะสางงานกองโตเท่าภูเขาที่หมกไว้ให้ทันส่งพรุ่งนี้ นี่เป็นเหตุผลให้แฮร์รี่ต้องมาอุดอู้อยู่ในเรือนกระจกอับ ๆ ในวันที่อากาศดีอย่างนี้

“ขอบคุณมากนะแฮร์รี่ ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดีเลย ต้นไม้พวกนั้นน่ะไม่เอาลงกระถางวันนี้ไม่ได้ซะด้วย” เนวิลล์พูดน้ำเสียงซาบซึ้ง ทำเอาแฮร์รี่ปฏิเสธไม่ลงเข้าไปใหญ่

“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ฉัน...ยินดีอยู่แล้ว” แล้วพอตอบไปอย่างนั้นปุ๊บก็เป็นอันจบข่าว

แฮร์รี่ถอนหายใจ เอาเถอะ ที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก เขานึกพลางหยิบต้นกล้าต้นสุดท้ายขึ้นมาปักลงกระถาง ตักดินใส่ ก่อนจะเดินเอาไปวางรวมกับกระถางอื่น ๆ ที่ตากแสงจันทร์อ่อน ๆ อยู่ตรงมุมเรือนกระจก

“เฮ้อ เสร็จซะที” แฮร์รี่พึมพำกับตัวเองหลังจากวางกระถางสุดท้ายลงบนโต๊ะไม้ เผลอแผล็บเดียวเท่านั้นเวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้แล้ว คิดว่าจะเสร็จก่อนพระอาทิตย์ตกดินแต่ก็ล่อซะฟ้าเกือบมืด กินเวลาจริง ๆ ที่เหลือก็แค่รดน้ำตามปริมาณที่เนวิลล์บอกแล้วก็ทิ้งให้ตากแสงจันทร์หนึ่งคืนเท่านี้ก็เรียบร้อย “รีบทำให้เสร็จ ๆ ดีกว่า ชักหิวข้าวแล้ว” แฮร์รี่ผละจากโต๊ะไม้เพื่อจะเดินไปหยิบบัวรดน้ำที่เขาตั้งเตรียมเอาไว้ที่มุมอีกฝั่งหนึ่ง แต่มันกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

“หาไอ้นี่อยู่เรอะ?”

แฮร์รี่หันมองยังต้นเสียง เด็กหนุ่มสลิธิรีนยืนประจันหน้ากับเขาด้วยท่าทางเอาเรื่อง มือข้างหนึ่งถือบัวรดน้ำชูขึ้นเบื้องหน้าเขา เด็กหนุ่มคว่ำกระบอกลง น้ำทั้งหมดสาดกระจายเต็มพื้น

แฮร์รี่ถอนหายใจ “นายนี่ตื้อจริง ๆ เลยให้ตาย”

“นายอย่าหวังนะว่าจะหนีไปได้ตลอด ฉันไม่ปล่อยนายแน่จนกว่านายจะยอมชักไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วสู้ตัดสินกับฉันซึ่ง ๆ หน้า” เขาโยนบัวรดน้ำทิ้งไปด้านหลัง

“ทำไมนายถึงอยากจะสู้กับฉันนักห๊ะ? อะไรทำให้นายคิดว่าจะชนะฉันได้ ในเมื่อนายยังสูงไม่ถึงไหล่ฉันด้วยซ้ำ มัลฟอย”

“เงียบนะ เรื่องนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฝีมือสักหน่อย!” เด็กหนุ่มแย้ง หน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ เขาไม่ชอบให้ใครพูดถึงเรื่องส่วนสูงของเขา ไม่ว่าจะเพื่อนหรือศัตรูก็ตาม “ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาพอตเตอร์!”

แฮร์รี่ถอนหายใจพลางส่ายหัว “ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอกนะมัลฟอย หลีกไป เกะกะ” เขาตักน้ำใส่บัวรดน้ำอีกอันหนึ่งแล้วเดินไปรดลงบนต้นกล้าทีละกระถาง

เดรโก มัลฟอยกำมือแน่นอย่างโกรธจัด เขาไม่ชอบให้ใครมาเมินเขา ทำเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอย่างนี้ หมอนี่ถือดียังไงถึงมาทำท่าทางอย่างนี้ใส่เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้พอตเตอร์จอมโอหัง! เขาจะต้องทำให้ไอ้ขี้เก๊กนี่รู้สึก แฮร์รี่ พอตเตอร์จะต้องสำนึกเสียใจที่กล้ามาเมินเดรโก มัลฟอย!

เดรโกเดินตรงไปยังโต๊ะที่มีกระถางต้นกล้าตั้งเรียงรายอยู่ แฮร์รี่ชำเลืองมองเขา แล้วหันกลับไปรดน้ำต่ออย่างไม่แยแส เดรโกกัดฟันกรอด เขาก้มมองต้นกล้าเล็ก ๆ ที่ชูกิ่งก้านรับแสงจันทร์อยู่ในกระถาง แล้วรวบคว้าสิ่งมีชีวิตสีเขียวนั้นไว้ด้วยกำมือแข็งแกร่ง ดึงกระชากทั้งต้นทั้งรากขึ้นมาจากดิน ได้ผล แฮร์รี่หันมามองเขาด้วยสีหน้าที่แข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“นายจะทำอะไรมัลฟอย” ร่างสูงมองต้นไม้เล็ก ๆ ถูกบีบบิดเบี้ยวอยู่ในกำมือเด็กหนุ่มตรงหน้า “ปล่อยมือซะ”

เดรโกยิ้ม “ได้แน่นอนอยู่แล้ว” เขากางมือออก ปล่อยต้นกล้าเล็ก ๆ ที่อ่อนแรงร่วงลงพื้น แล้วยกเท้าขยี้มัน ก่อนตวัดสายตากลับมามองแฮร์รี่อย่างท้าทาย

แฮร์รี่จ้องหน้าเดรโกนิ่ง “เล่นอะไรไม่เข้าเรื่องเลยนะ” เขาพูดเสียงเย็น

“แล้วไง” เด็กหนุ่มยิ้มเยาะ “จะหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาได้รึยัง?”

“ออกไปซะมัลฟอย”

“ห๊ะ?”

“ออกไปได้แล้ว อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” แฮร์รี่พูดเสียงห้วนแล้วหันหลังให้เดรโก ยกบัวรดน้ำทำงานต่อ สักพักเขาได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังขึ้นข้างหลังอีกครั้ง และเมื่อแฮร์รี่หันกลับไป เขาก็เห็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์ยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะไม้ สองมือดึงกระชากต้นกล้าออกจากกระถางอย่างดุเดือด “มัลฟอย!” แฮร์รี่แผดเสียงแล้วพุ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่ม “หยุดเดี๋ยวนี้! นายอย่าหาเรื่องนะ!”

“ฉันมาหาเรื่องไงล่ะ!” เดรโกผลักแขนแฮร์รี่ออกแล้วคว้ากระถางดินใบใหญ่โยนใส่เขา กระถางกระแทกแฮร์รี่ล้มลงแล้วหล่นแตกกระจาย ร่างบางยิ้มกริ่ม แฮร์รี่ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนมองเขาสีหน้านิ่ง “ทีนี้ก็เริ่มได้สัก...” เดรโกชี้ไม้กายสิทธิ์ชี้มาข้างหน้าแต่แฮร์รี่ปัดมือเด็กหนุ่มอย่างแรงจนไม้กระเด็นหลุดมือไป “อะไร พอตเตอร์ อย่าขี้โกงสิ ชักไม้กายสิทธิ์...” แฮร์รี่คว้าข้อมือเดรโกแล้วออกแรงเหวี่ยง ร่างบางเสียหลักล้มลงหลังกระแทกพื้น แฮร์รี่โยกตัวขึ้นคร่อมเขาอย่างรวดเร็ว ล็อกแขนทั้งสองตรึงไว้กับพื้น

เดรโกรู้สึกตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาเตะขาไปมา แต่ร่างสูงกดไว้แน่น ดวงตาสีเขียวจ้องมองมาอย่างแข็งกร้าว มันทำให้เดรโกรู้สึกหนาววาบ เขาเคยเห็นแฮร์รี่โกรธ เคยเห็นแฮร์รี่ตะโกนเสียงดัง แต่ไม่เคยเห็นแฮร์รี่เป็นแบบนี้ แฮร์รี่ที่ดูหมดความอดทนและราวกับจะไม่มีใครหยุดได้...

เดรโกไม่รู้ว่าแฮร์รี่กำลังจะทำอะไร...ไม่จนกระทั่งแฮร์รี่โฉบตัวลงมาและประกบปากกับเขา กระชากเนกไทกับเสื้อเขาออกแล้วสอดมือเข้ามาสำรวจหน้าอกเขาอย่างถือวิสาสะ เดรโกสะดุ้งตกใจ เด็กหนุ่มออกแรงทุบไหล่ร่างสูงและพยายามดันเขาออก เขากวาดมือไปรอบด้านค้นหาไม้กายสิทธิ์ แต่มันหล่นอยู่ไกลออกไป เดรโกส่งเสียงอู้อี้และดิ้นเร่า ๆ เสียงร้องของเขาไม่หลุดออกมาจากคอด้วยซ้ำ ลิ้นของแฮร์รี่คับอยู่ในปากเดรโก ตวัดไปมารุนแรงจนเขาแทบไม่มีพื้นที่พอให้หายใจ แฮร์รี่กระหน่ำจูบเขาไม่หยุด ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้วนเวียนเนินอกทั้งสองข้าง หัวใจเดรโกเต้นแรง เขาหายใจหอบและรู้สึกร้อนผ่าวไปจนถึงช่องท้อง เด็กหนุ่มเหยียดขาตึง พยายามขืน แฮร์รี่ไล่มือลงไปสัมผัสช่วงเอวของเขา ซุกไซ้ใบหน้าไปตามแก้มและใบหู เดรโกกลั้นหายใจและปิดตาแน่น อ้าปากเปล่งเสียง

“อย่า...”

เสียงที่ออกมานั้นสั่นและแหบพร่า แต่แฮร์รี่ได้ยินมันอย่างชัดเจน เด็กหนุ่มหยุดมือและเงยศีรษะขึ้นมองเดรโก ใบหน้าขาวแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นเทา แฮร์รี่ค่อย ๆ ลุกขึ้น ปล่อยมือและขยับตัวออกจากร่างบาง เดรโกรีบยันตัวขึ้นพร้อมกับดึงเสื้อกลับมาปกปิดร่างกายทันที ดวงตาสีเทาเหลือบมองแฮร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากเรือนกระจกไป

= = = = = = = =

เดรโกกลับมาที่หอสลิธิรีนและไม่ได้กลับออกไปอีก เขาเจอเบลสที่ดูเหมือนจะไม่ออกไปกินข้าวเย็นเช่นกันนั่งอยู่ในห้องนอน เด็กหนุ่มผมดำทักเขาจากสภาพที่เห็นว่าไปโดนข่มขืนที่ไหนมา เบลสคงคิดว่าเขาจะหัวเราะแล้วด่ากลับ แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียง เดรโกหยุดมองหน้าเบลสเพื่อบอกให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับตลกร้าย แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป เบลสนั่งอึ้งเล็กน้อยอยู่บนเตียงของเขา

= = = = = = = =

แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องโถงใหญ่หลังจากจัดการเก็บกวาดที่เรือนกระจกเรียบร้อยแล้ว เขาไม่เห็นเดรโกที่นั่นและไม่ได้เห็นเลยตลอดมื้อค่ำ มันทำให้แฮร์รี่รู้สึกกังวลใจลึก ๆ เมื่อกี้เขาทำเกินไปจริง ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันเลยเถิดไปถึงขนาดนั้น แต่เขาอารมณ์ขึ้น และกว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเขาก็นั่งคร่อมเดรโกที่อยู่ในสภาพเปลือยครึ่งตัวแล้ว

แฮร์รี่คิดถึงดวงตาสีเทาที่จ้องมองมาเป็นครั้งสุดท้าย มันสั่นและมีแววตื่นตระหนก เขาอาจทำให้เจ้าของดวงตาคู่นั้นเจ็บปวดเสียแล้ว แต่เป็นเพราะเดรโกมาหาเรื่องเขาอยู่ได้นี่ ถ้าหมอนั่นไม่มายั่วเขาตั้งแต่แรกมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก

แฮร์รี่ถอนหายใจ เขาไม่อยากปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้เลย รู้สึกแย่จริง ๆ สิให้ตาย ตอนนี้หมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ...

= = = = = = = =

เดรโกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งหมกตัวอยู่ในห้องนอน เขารู้สึกใจสั่นและสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมพอตเตอร์ถึงทำแบบนี้? หมอนั่นคิดอะไรกันแน่ จนกระทั่งตอนนี้หัวใจเขาก็ยังเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอกให้ได้ เดรโกทิ้งตัวลงบนเตียงและนอนขดอยู่อย่างนั้น เขารู้สึกร้อนไปทั้งตัว ร้อนและครั่นเนื้อครั่นตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่หยุด มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายเขาหรือเปล่า นี่เขาจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เขาจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่า...

เดรโกส่งเสียงครางและนอนบิดไปมา เหงื่อออกเต็มหน้าผากและหอบหายใจแรง หัวใจเร่งจังหวะเต้นเสียงดังอยู่ในหูของเขา เขาได้ยินเสียงเบลสถามอะไรสักอย่างพร้อมกับเขย่าไหล่เขา ไม่รู้ว่าทำไมมือของเบลสถึงทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวขนาดนั้น เขาสะบัดมันออกและส่ายหัวแทนคำตอบ สักพักหนึ่งแพนซี่ก็เดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่างเช่นกัน แต่เดรโกฟังไม่ชัด เขารู้สึกถึงมือเย็น ๆ ของแพนซี่บนหน้าผาก ทั้งสองคนคุยอะไรกันสักอย่าง เขาเห็นใบหน้ากลมใหญ่ของแครบกับกอยล์ลอยอยู่เหนือเตียงเขาลาง ๆ เดรโกหลับตาลงเมื่อความร้อนจู่โจมเขามากขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบทนไม่ไหว เขารู้สึกเหมือนตัวกำลังลอยขึ้น รู้สึกโหวง ๆ ในท้อง แล้วเขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...

= = = = = = = =

แฮร์รี่เดินเตร่อยู่คนเดียวบนโถงทางเดินหน้าประตูหอสลิธิรีน เขาค่อนข้างแน่ใจว่าเดรโก มัลฟอยคงจะอยู่ในหอแน่ ๆ เพราะเขาไม่เห็นหมอนั่นอยู่ที่ไหนเลย แต่แม้ว่าจะไม่มีใครมองเห็นเขาใต้ผ้าคลุมล่องหน และแม้นักเรียนสลิธิรีนจะผลัดกันเดินเข้าเดินออกเปิดโอกาสให้แฮร์รี่แอบลอบเข้าไปข้างในได้สบาย ๆ นับสิบครั้ง แต่เขาก็ยังลังเลใจอยู่ดี

เขาจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ? แค่มัลฟอยไม่ได้มากินข้าวเย็นมื้อเดียวไม่ได้แปลว่าหมอนั่นจะต้องเป็นอะไรสักหน่อย บางทีอาจไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องของเขาเลยก็ได้ มัลฟอยอาจจะแค่ไม่หิว แล้วเลยกำลังนอนสบายใจอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ก็ได้ เขายังไม่ได้ทำจนถึงขั้นสุดท้ายสักหน่อย...หรือต่อให้ถึง มันก็ไม่ทำให้หมอนั่นถึงตายหรอกน่า เฮ้อ เอายังไงดีว้า...

แล้วในขณะที่แฮร์รี่ยังคิดไม่ตกอยู่นั้น ประตูหอสลิธิรีนก็เปิดออกอีกครั้ง กลุ่มคนคุ้นตาทั้งหมดที่เดินออกมาทำให้แฮร์รี่ต้องหยุดเดินย่ำไปมาและหันมอง เขาเห็นแพนซี่กับเบลสท่าทางร้อนใจออกมา ตามมาด้วยแครบกับกอยล์ แครบอุ้มเดรโกที่ดูเหมือนจะมีไข้สูงและท่าทางน่าเป็นห่วงอยู่ เดรโกหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำ แฮร์รี่ยืนนิ่งอึ้ง...เฮ้ย เป็นขนาดนี้เลยเรอะ!

“อุ้มดี ๆ สิแครบ” แพนซี่ว่าพลางเข้าไปพยุงศีรษะเดรโกที่เงยพับออกนอกแขนของแครบไป

“เดินมาเร็วเข้า รีบพาเดรโกไปหามาดามพอมฟรีย์ก่อน” เบลสร้องเร่งเพื่อน ก่อนที่ทั้งหมดจะรีบเร่งฝีเท้าจากไป...รวมทั้งแฮร์รี่ด้วย

= = = = = = = =

“เขาไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกจ๊ะ สบายใจได้ แค่อาจจะ...เหนื่อยมากไปหน่อย” มาดามพอมฟรีย์หันไปมองเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่ถูกหามมานอนอยู่บนเตียงพยาบาล ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กลุ่มนักเรียนสลิธิรีน “ถ้ายังไงให้เขาพักอยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าจะตื่นก็แล้วกัน”

เมื่อทั้งสี่คนกล่าวขอบคุณมาดามพอมฟรีย์และออกจากห้องพยาบาลแล้ว อาจารย์สาวก็เดินเข้ามาดูอาการคนไข้เพียงคนเดียวของเธอ เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแตะตัวเดรโกเบา ๆ เด็กหนุ่มค่อย ๆ ได้สติลืมตาขึ้นแล้วกวาดตามองรอบห้อง

“ไงจ๊ะหนุ่มน้อย ขอโทษที่ต้องปลุกนะ แต่ฉันคิดว่าปล่อยเอาไว้เธอก็คงหลับไม่สบายตัวอยู่ดี”

เดรโกมองหน้ามาดามพอมฟรีย์ แล้วเด็กหนุ่มจึงเลิกสำรวจสถานที่ อาจารย์สาวคนนี้เป็นเครื่องยืนยันที่ชัดเจนที่สุดว่าเขากำลังอยู่ที่ห้องพยาบาล มาดามพอมฟรีย์ส่งยิ้มละไมให้เขาขณะใช้ผ้าชุบน้ำซับเหงื่อบนหน้าผากให้

“ฉันจะไม่ถามก็แล้วกันว่าเธอไปทำอะไรมาให้ฮอร์โมนไหลล้นขนาดนี้ แต่เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะกลับเข้าไปทำงานต่อข้างใน แล้วถ้าเธอต้องการจะจัดการตัวเองละก็...” เธอหยิบทิชชู่สองม้วนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงเขา “ดูแลให้เรียบร้อยด้วยนะจ๊ะ” เธอขยิบตาให้เขา เดรโกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที “เด็กหนุ่ม ๆ ก็ลำบากอย่างนี้ล่ะ แต่ยังไงก็อย่าลืมหาเวลาให้ตัวเองบ้างนะจ๊ะ สักสองอาทิตย์ครั้งก็ยังดี” แล้วมาดามพอมฟรีย์ก็เดินหายเข้าไปหลังประตูห้องทำงานของเธอ ทิ้งให้เดรโกนอนมองทิชชูหน้าแดงอยู่คนเดียว...หรือที่จริงแล้วสองคน

แฮร์รี่นั่งอยู่ใต้ผ้าคลุมล่องหนบนเตียงตรงข้ามเดรโก เขามองม้วนทิชชูที่หัวเตียงเด็กหนุ่มสลิธิรีนแล้วยกมือปิดปาก เชื่อเขาเลย คงมีเด็กหนุ่มวัยรุ่นไม่กี่คนนักหรอกที่จะถูกผู้หญิงแนะนำเรื่องแบบนี้ให้ ถ้าเป็นเขาคงขายขี้หน้าตายชัก แฮร์รี่เห็นเดรโกยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วยกมือปิดหน้า กัดริมฝีปาก หมอนั่นก็คงจะรู้สึกอายอยู่เหมือนกันละนะ

แฮร์รี่ยืนขึ้น สรุปว่าหมอนี่ไม่ได้เป็นอะไร ยังอยู่สบายดี แค่อารมณ์ค้างแล้วลงไม่ได้เท่านั้น...แสดงว่าเขาก็ลีลาเด็ดใช้ได้ใช้ม้า...ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วเขาก็คงได้เวลาต้องกลับหอสักทีเหมือนกัน แฮร์รี่คิด เขากำลังจะเดินออกจากห้องพยาบาลอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้เหลือบกลับไปมองเดรโกอีกครั้งและเห็นเขากำลังปลดกางเกงตัวเองอยู่...เฮ่ย เฮ่ย เฮ่ย เอาจริงหรือเนี่ย!

= = = = = = = =

ตอนที่เดรโกตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาเห็นเพดานห้องเปลี่ยนไปเป็นสีขาว เขาเพ่งตามองสถานที่ที่เขาค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ใช้ห้องนอนของตัวเอง แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นที่ไหน แล้วเขาก็เห็นมาดามพอมฟรีย์ อา...ห้องพยาบาลนั่นเอง สงสัยพวกแพนซี่คงพาเขามาที่นี่แน่ ๆ ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริง ๆ

มาดามพอมฟรีย์ยิ้มมีเลศนัยแล้วพูดกับเขาเรื่องดูแลตัวเอง พร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาวางไว้ให้สองม้วน ก่อนจะขอตัวจากไป เดรโกอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจริง ๆ เป็นเพราะพอตเตอร์คนเดียว เพราะไอ้บ้านั่นอยู่ดี ๆ ก็ผีเข้าแล้วก็มา...มาอะไร ๆ กับเขา เดรโกยกมือปิดหน้า ให้ตายสิ พอนึกถึงก็ชักจะร้อนขึ้นมาอีกแล้ว น่าขายหน้าชะมัด อย่าให้ใครรู้เชียวว่าคนที่ทำให้เขาเป็นขนาดนี้คือแฮร์รี่ พอตเตอร์

เดรโกถอนหายใจ บางทีจัดการตัวเองสักหน่อยอย่างที่มาดามพอมฟรีย์บอกก็ดีเหมือนกัน...

= = = = = = = =

แฮร์รี่ยืนกลั้นหายใจอยู่ใต้ผ้าคลุมล่องหน มองเดรโกปลดกระดุมกางเกงตัวเองแล้วค่อย ๆ สอดมือเข้าไป ให้ตาย! หมอนี่ตั้งใจจะทำที่นี่ ในห้องพยาบาลที่อาจมีใครเปิดประตูเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้เนี่ยนะ หนำซ้ำแม้แต่ม่านก็ไม่รูดปิด มันจะชะล่าใจเกินไปแล้ว!

แฮร์รี่หันมองประตูห้องมาดามพอมฟรีย์สลับกับประตูห้องพยาบาล มันยังคงปิดสนิทอยู่ ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครเปิดเข้ามา แต่ใครจะรู้ล่ะ

แฮร์รี่หันกลับมามองเดรโกอีกครั้งหนึ่ง เด็กหนุ่มผมบลอนด์ถอดกางเกงออกแล้วและกำลังเลื่อนกางเกงในลง แฮร์รี่นิ่งมองตาค้างเมื่อเห็นอวัยวะที่ถูกปิดซ่อนของเดรโกปรากฏแก่สายตา มัน...เอ่อ มันก็เล็กกว่าของเขานิดหน่อย แต่ก็ควรจะเป็นอย่างนั่นอยู่แล้วล่ะนะ เขาคงต้องโด๊ปยาขนานใหญ่แล้วล่ะถ้าเขายังเล็กกว่าเดรโก ก็หมอนี่เตี้ยกว่าเขาตั้งครึ่งฟุต

เดรโกจรดปลายนิ้วแตะส่วนปลายของตัวเอง ขยับมือสัมผัสมันก่อนจะกำรวบไว้ทั้งมือ แฮร์รี่ใจเต้นแรงและเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาเช่นกัน เขากลืนน้ำลายอย่างลืมตัว หันรีหันขวางมองประตูอย่างลังเลอีกครั้ง ก่อนจะรีบย่องไปล็อคประตูห้องพยาบาล เสกคาถาสงบเสียงใส่ประตูห้องมาดามพอมฟรีย์ แล้วกลับมาที่หน้าเตียงมัลฟอยอีกครั้ง เด็กหนุ่มกำลังครางเบา ๆ และขยับมือเป็นจังหวะ แฮร์รี่ค่อย ๆ นั่งลงที่ปลายเตียง มองอากัปกิริยาของร่างบางไม่วางตา เขาไม่เคยเป็นสักขีพยานในฉากช่วยตัวเองของใครใกล้ ๆ อย่างนี้มาก่อน นอกจากของตัวเอง และเขายอมรับว่ามันเร้าอารมณ์กว่ากันเยอะมากเลยทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนคนนั้นคือเด็กหนุ่มที่ชื่อเดรโก มัลฟอย...

แฮร์รี่เลียริมฝีปากและกุมกางเกงตัวเองอย่างข่มใจ ได้ยินเสียงมัลฟอยหอบแรงขึ้น เขาเองก็ชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แฮร์รี่ค่อย ๆ เลื่อนมือปลดกางเกงออก พยายามทำอย่างแผ่วเบาที่สุด แล้วสอดมือเข้าไปสัมผัสอวัยวะของตัวเองที่เริ่มตื่นตัวแล้ว

...โอ้ว...

แฮร์รี่กัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้เสียงเขาเล็ดลอดออกมา เขาเหลือบตามองเดรโก หมอนั่นกำลังขยับมือเร็วขึ้น หอบแรงขึ้น และครางเสียงดังขึ้น แฮร์รี่หลับตาลงและจินตนาการถึงร่างกายของเดรโก คิดถึงผิวขาวเนียนและริมฝีปากนิ่มที่เขาเพิ่งได้สัมผัสเมื่อตอนเย็น และมันจะรู้สึกอย่างไรหากร่างกายของเขาได้สัมผัสกับร่างบางโดยตรง

แฮร์รี่เร่งจังหวะขึ้น อ้าปากหอบหายใจ เสียงของเด็กหนุ่มสลิธิรีนลอยมาเข้าหู และทำให้แฮร์รี่เกือบจะส่งเสียงร้องออกมาเช่นกัน เขาเม้มปากไว้ ก้มตัวมาข้างหน้าแล้วขยับมือแรงขึ้นอีก เขาเกือบจะถึงแล้ว...เกือบจะถึงแล้ว...

“อื้อ...” แฮร์รี่ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเขาเดินทางมาจนถึงจุดหมาย เขารีบเงยหน้ามองเดรโก แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะง่วนอยู่กับธุระของตัวเองและไม่ทันได้ยิน แฮร์รี่ถอนหายใจและเพิ่งรู้สึกว่าเขาอยู่ในจุดที่เสี่ยงมากขนาดไหน นั่งอยู่ปลายเตียงที่ห่างจากเดรโกแค่สามฟุต บางทีการที่เด็กหนุ่มไม่ผิดสังเกตเขาต่างหากที่เป็นเรื่องแปลก ว่าแต่หมอนี่ยังไม่เสร็จอีกหรือ ช้าจริง

“อะ อะ อา...” เดรโกร้องเสียงดังขึ้น ถี่ขึ้น ดูเหมือนกำลังจะเสร็จแล้วเหมือนกัน “พอตเตอร์...อื้อ...!” สิ้นเสียงสุดท้ายเดรโกก็ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาแล้วล้มตัวลงนอนหอบหายใจ

แฮร์รี่นั่งนิ่งตาค้าง เมื่อกี้มันอะไร เขาหูฝาดรึเปล่า เขาเพิ่งได้ยินเดรโกเรียกชื่อเขา...อันที่จริงต้องพูดว่าคราง ชื่อของเขา แถมยังขณะกำลังช่วยตัวเอง!

แฮร์รี่ยกมือปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อ “อึ๊...” เขาสะดุ้งเมื่อฝ่ามือตัวเองสัมผัสกับใบหน้า แฮร์รี่ลืมไปว่าเขายังไม่ได้ทำความสะอาด มันเลยเลอะเทอะอยู่พอสมควร แต่นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ มัลฟอยนึกภาพเขางั้นหรือ? หมอนี่ทำโดยนึกถึงเขามาตลอดเลยรึเปล่า หรือเป็นเพราะอารมณ์ค้างจากการโดนเขาจู่โจม เลยต้องนึกถึงเขาเพื่อต่อให้จบ?

แฮร์รี่กลืนน้ำลาย ยิ้มกับตัวเอง จะอะไรก็แล้วแต่ เขาไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉย ๆ แน่...

= = = = = = = =

เดรโกกำลังนอนหงายอยู่บนเตียงนอนในหอสลิธิรีนและคิดถึงแฮร์รี่ ตั้งแต่กลับจากห้องพยาบาลคราวนั้นสามสี่วันผ่านมาเขาต้องจัดการตัวเองทุกวัน ที่จริงมันคงไม่น่ากังวลเท่าไหร่หรอก ถ้าเขาไม่ต้องคิดถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์ทุกครั้งที่ทำ...

“อึ๊...” เดรโกขยับมือเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปล่อยออก กางแขนกางขานอนแผ่หลาหอบหายใจอยู่บนเตียง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทำโดยคิดถึงแฮร์รี่มาก่อนหรอกนะ แต่ตอนนี้เขาพบว่าเขาทำโดยคิดถึงคนอื่นไม่ได้เลยนอกจากแฮร์รี่

เดรโกลองพยายามตั้งแต่ปัทมา พาติลไปจนถึงโอลิเวอร์ วู้ด แต่ไม่มีใครเวิร์คเท่าแฮร์รี่เลย เขาเริ่มคิดบ่อยครั้งขึ้นว่าต้องเป็นเพราะเหตุการณ์ในเรือนกระจกตอนนั้นแน่ ๆ ที่ทำให้ร่างกายเขาผิดเพี้ยนไป ให้ตายเถอะ โอลิเวอร์ วู้ดเชียวนะ! เขาไม่เคยคิดถึงโอลิเวอร์ วู้ดแล้วทำไม่ถึงมาก่อนเลย

เดรโกอยากเดินเข้าไปหาแฮร์รี่ กระชากคอเสื้อแล้วตะโกนด่าหมอนั่นให้หนำใจ แต่จะให้เขาพูดอะไรล่ะ? พอตเตอร์งี่เง่า เพราะนายกดฉันคราวนั้น เลยทำให้ฉันต้องช่วยตัวเองโดยคิดถึงนายทุกวันเลย งั้นเหรอ? เขาไม่คิดว่ามันจะเข้าท่าหรอกนะ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ตอนนี้แค่บังคับตัวเองไม่ให้หลบเวลาพอตเตอร์เดินผ่านเขายังทำไม่ได้เลย...

เดรโกถอนหายใจแล้วดึงกางเกงนอนขึ้นมานุ่ง เห็นทีเขาคงทำอะไรไม่ได้มาก บางทีถ้าเขาปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้เรื่อย ๆ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ยังไงก็ไม่มีใครรู้สักหน่อยว่าเขานึกถึงแฮร์รี่อยู่ และเขาก็ไม่มีวันบอกใครแน่นอน ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะไม่เบื่อหน้าแฮร์รี่ พอตเตอร์เข้าสักวัน...

= = = = = = = =

หัวค่ำวันหนึ่ง เดรโกเดินออกมาจากห้องน้ำภายในหอสลิธิรีนหลังจากเสร็จธุระส่วนตัว...อีกหนึ่งวันสำหรับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้ซึ่งอาจจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะนอกจากเดรโกจะไม่เบื่อหน้าแฮร์รี่สักทีแล้ว เขายังชักจะติดมากขึ้นจนไม่สามารถทำแค่วันละครั้งได้อีกต่อไป เด็กหนุ่มต้องแอบหาเวลาว่างในช่วงกลางวันหลบเข้าห้องน้ำ ถ้าเลวร้ายหนักหน่อยบางครั้งเกิดตื่นตัวในชั่วโมงเรียน เขาก็ต้องโกหกว่าปวดท้องเพื่อหลบออกมาข้างนอก และเดรโกยังพบว่าสายตาของเขาจะโฟกัสไปที่แฮร์รี่เสมอไม่ว่าหมอนั่นจะอยู่ท่ามกลางนักเรียนมากแค่ไหน เขาเคยถึงขนาดเผลอตัวเดินตามหมอนั่นไปจนเลยทางไปห้องเรียนของตัวเองด้วยซ้ำ พฤติกรรมประหลาดที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเริ่มทำให้เขากังวลใจและสมเพชตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ มันหนักข้อขึ้นจนเดรโกคิดว่าคงจะปล่อยเอาไว้เฉย ๆ ไม่ได้อีกแล้ว

เดรโกเช็ดมือที่เปียกน้ำกับกระเป๋ากางเกง ขณะกำลังจะเดินออกจากหอเพื่อไปหามาดามพอมฟรีย์...ก็เขาไม่รู้จะปรึกษาใครดีแล้วนี่...

“เดรโก นายจะไปไหนน่ะ?” เบลส ซาบินี่ร้องทักเด็กหนุ่มจากเก้าอี้นวมข้างเตาผิง

“ไปห้องพยาบาลน่ะ รู้สึกปวดท้องนิดหน่อย” เดรโกตอบ

“ปวดท้องอีกแล้วเรอะ? นายไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือไง พักนี้เข้าห้องน้ำบ่อยเป็นว่าเล่นเลย”

“อืม ก็นิดหน่อยน่ะ” เข้าห้องน้ำบ่อยน่ะถูก แต่เข้าไปทำอย่างอื่นต่างหาก...

“ถ้าไม่ไหวก็นอนห้องพยาบาลไปก็ได้นะ พวกฉันจะได้ปิดห้องฉลอง” เบลสพูด น็อตที่นั่งอยู่ด้วยกันชูกำปั้นสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ ทำท่าไชโยโห่ร้อง

“ขอบใจนะ ไอ้เพื่อนเบื้อก” เดรโกยกนิ้วกลางขึ้นมาทำเป็นเกาหน้าผาก เบลสกับน็อตหัวเราะให้เขาก่อนหันกลับไปคุยกันต่อ

เดรโกปิดประตูหอเดินออกมา เมื่อมาถึงห้องพยาบาล เขาพบมาดามพอมฟรีย์กำลังจัดเตียงพยาบาลอยู่คนเดียว ไม่มีคนไข้ ดีล่ะ...เดรโกคิด

“อ้าว มัลฟอย ว่าไง เป็นอะไรมาอีกล่ะจ๊ะ?” อาจารย์พยาบาลทักเขาด้วยรอยยิ้ม เดรโกยิ้มบาง ๆ กลับไปเป็นมารยาท คำว่า ‘อีก’ ของมาดามพอมฟรีย์ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจแปลก ๆ เหมือนเด็กทำผิดถูกจับพิรุธได้ “ปวดหัว ปวดท้อง ปวดฟัน...หรือปวดใจ?”

“มะ...ไม่ใช่ครับ คือว่า ผมแค่มีเรื่องอยากปรึกษาอาจารย์หน่อย”

“อาฮะ ปวดอย่างสุดท้ายนั่นเอง” มาดามพอมฟรีย์ยิ้ม...หรือหัวเราะเบา ๆ เดรโกก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน “เอ้า นั่งก่อนสิจ๊ะ” เธอพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนจะลากเก้าอี้มาให้ เดรโกเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย “อาวล่ะ ทีนี้มีเรื่องอะไรที่สาววัยกลางคนอย่างฉันพอจะช่วยหนุ่มน้อยได้บ้างเอ่ย”

“เอ่อ...คือผม” เดรโกหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับมาดามพอมฟรีย์ เขารู้สึกอึดอัดบรรยากาศในแววตานั้น เหมือนกับเธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะพูดอะไร และกำลังรอให้เขาพูดออกมาจากปากตัวเอง มันทำให้เขาไม่อยากพูดเอาเสียเลย

เอาน่า เล่าไปเถอะ...เสียงหนึ่งในใจเขารบเร้า...นายมาถึงนี่แล้วนะเดรโก มาดามพอมฟรีย์อาจมีวิธีช่วยก็ได้ นายอยากกลับเป็นปกติไม่ใช่หรือ?

เดรโกพยักหน้า มาดามพอมฟรีย์เลิกคิ้ว เด็กหนุ่มถอนหายใจ “คือว่า ครั้งก่อนที่ผมมาห้องพยาบาลน่ะครับ”

อาจารย์สาวพยักหน้ารับ

“ผม...มีปัญหานิดหน่อยกับร่างกายตัวเอง คือเหมือนมันผิดปกติไป”

“ยังไงหรือจ๊ะ?”

“แบบว่าตั้งแต่ตอนนั้นบางทีมันก็รู้สึกร้อน ๆ แล้วก็...ไม่สบายตัวบ่อย ๆ”

มาดามพอมฟรีย์หัวเราะเบา ๆ “โอเค ฉันเข้าใจละ บ่อยแค่ไหนล่ะ?”

“เอ่อ...ก็ ประมาณสามครั้ง...”

“ต่ออาทิตย์?”

เดรโกส่ายหัวเขิน ๆ “...ต่อวัน”

“โอ้ว นั่น...อืม ถือว่าค่อนข้างบ่อยจริง ๆ นะเนี่ย” มาดามพอมฟรีย์ยกกำปั้นขึ้นปิดปากเหมือนกำลังไตร่ตรองอะไรสักอย่าง แต่เธอพลาดไปหน่อยที่ปิดมุมปากไม่มิด

เดรโกชักไม่อยากคุยแล้ว เขาไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องตลกเลยสักนิดเดียว “ตกลงแล้วอาจารย์มีวิธีรักษา...”

“อาจารย์ครับ ไอ้นี่เอาไว้ไหน” เด็กหนุ่มร่างสูงผมดำคนหนึ่งหิ้วกระบะใส่ขวดยาเดินออกมาจากห้องทำงานของมาดามพอมฟรีย์ เขาสังเกตเห็นเดรโกแล้วยิ้มมุมปาก เดรโกมองเขาตาค้าง

“อ๋อ เอาวางไว้ที่โต๊ะนี่เลยจ๊ะ ขอบคุณมาก” มาดามชี้ไปยังโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล แฮร์รี่ยกกระบะไปตั้งตามนั้น

“คุยอะไรกันอยู่หรือครับ?” เขาหันมาถามทั้งคู่ ทำหน้าสนใจใคร่รู้และยิ้มให้เดรโก

“นายเข้ามาได้ยังไง!” เดรโกถลึงตามองร่างสูง

แฮร์รี่เลิกคิ้วอย่างใสซื่อ “เฮ้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ ฉันอยู่ในนี้อยู่แล้ว ข้างในห้องทำงานมาดามพอมฟรีย์” เขาชี้แจง

“นาย...!”

“เดี๋ยวก่อนใจเย็น ๆ จ๊ะมัลฟอย แฮร์รี่เขาพูดความจริง เขาอาสามาช่วยงานฉันอยู่ที่นี่ได้หลายวันแล้วจ๊ะ” มาดามพอมฟรีย์พูดอย่างใจเย็นพลางจับไหล่เดรโกไว้ “เขาไม่ได้เจตนาจะแอบฟังเธอหรอกนะจ๊ะ”

“แล้วทำไมอาจารย์ไม่บอกผมล่ะว่ามีคนอยู่ ทำยังงี้ได้ยังไง”

“มัลฟอย...”

“เงียบนะ ฉันไม่ได้คุยกับนาย!” เดรโกหันไปแว้ดใส่แฮร์รี่ แล้วหันมามองหน้ามาดามพอมฟรีย์อีกครั้งด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความผิดหวัง “ผมขอตัว” เขาถอนหายใจเสียงดังแล้วก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไป ทิ้งให้อาจารย์พยาบาลได้แต่มองตาม

“ตายแล้ว ฉันทำให้เขาโกรธใหญ่เลย” มาดามพอมฟรีย์ยกมือขึ้นจับแก้ม

“อ๋อ เขาก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ สักพักก็หาย อาจารย์ไม่ต้องห่วงหรอก” แฮร์รี่บอก มาดามพอมฟรีย์มองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยอยากเชื่อ “ถ้าอาจารย์กังวลใจเดี๋ยวผมไปคุยให้ก็ได้”

อาจารย์สาวเลิกคิ้ว “เอ๊ะ เธอกับมัลฟอยไม่ได้ทะเลาะกันบ่อย ๆ เหรอ?”

“โอ๊ย ไม่หรอกครับ คนส่วนใหญ่เข้าใจอย่างนั้น แต่จริง ๆ แล้วเราสนิทกันมากกว่าที่คิดนะครับ” เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ฉีกยิ้มมีเลศนัย “ไว้เป็นหน้าที่ผมเอง” แฮร์รี่ พอตเตอร์กล่าวลาอาจารย์แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลมา

= = = = = = = =

การหาเดรโก มัลฟอยที่กำลังหัวเสียไม่ใช่งานที่ยากนัก ประการแรกเพราะหมอนั่นจะทำเสียงดังไปตลอดทางที่เดินผ่าน และบางทีก็อาจจะสะดุดขาตัวเองหกล้ม...

แฮร์รี่เร่งฝีเท้าไปตามระเบียงทางเดิน ไม่นานนักเขาก็เห็นเดรโกเดินฮึดฮัดอยู่ที่หัวโค้งเบื้องหน้า

“มัลฟอย” แฮร์รี่ตะโกนเรียก เดรโกหันมาเห็นเขาแล้วรีบเร่งฝีเท้าย่ำหนี แฮร์รี่เร่งตาม แล้วเดรโกก็สะดุดขาตัวเองหกล้มจนได้ “มัลฟอย” แฮร์รี่วิ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่ม อยากหัวเราะเหมือนกัน แต่กลั้นไว้ “เฮ้ เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาจับแขนเดรโกไว้เพื่อจะช่วยพยุง แต่ร่างบางสะบัดทิ้ง

“ไปให้พ้น!” เดรโกแยกเขี้ยวใส่แฮร์รี่ ยันตัวลุกขึ้นยืนเอง แต่เมื่อก้าวเท้าแรกออกไปเท่านั้นเขาก็ทรุดฮวบลงกับพื้นอีก “โอ๊ย...!”

“เฮ้ นายเท้าแพลงนี่” แฮร์รี่เข้าไปดูอาการเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งกุมเท้าตัวเอง “ถอดรองเท้าออกก่อน...”

“ไม่ต้องมายุ่ง” เดรโกปัดมือไล่เขาเหมือนไล่ยุงตัวใหญ่ ๆ “ออกไปเลยไป ชิ่ว!”

จะโกรธก็โกรธไม่ลง จะขำก็ไม่กล้า จะเวทนาก็ไม่เชิง แฮร์รี่ย่อตัวลงแล้วคว้าข้อมือเล็กกำไว้แน่น “เดินไม่ได้แล้วยังจะซ่าอีกนะ ไหนเอาเท้ามานี่ซิ” แฮร์รี่สั่งพร้อมกับคว้าข้อเท้าเดรโกมาดู เด็กหนุ่มตกใจรีบผลักไสร่างสูงที่เข้ามาใกล้จนหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้น เดรโกสบโอกาสรีบตะกายลุกขึ้นกะเผลกหนีทันที ข้อเท้าที่แพลงมันปวดมากเลยทีเดียว เขาแทบจะทิ้งน้ำหนักลงไปไม่ได้เลย

งี่เง่าเอ๊ย ทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยวะ...!

แฮร์รี่ถอนหายใจด้วยความรำคาญ ก่อนลุกขึ้นเดินไปช้อนตัวร่างบางขึ้นมาอุ้มแล้วก้าวฉับ ๆ พาเข้าห้องเรียนว่างที่อยู่ใกล้ ๆ ทันที

เดรโกที่ยังอยู่ในอารามตกใจกว่าจะทันได้ดิ้นสู้เขาก็ถูกพาเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อยแล้ว...

“นายจะทำอะไรน่ะ!” และแล้วหนุ่มน้อยก็เริ่มต้นดิ้น “ปล่อยฉันนะ! นายจะทำอะไรฉัน ฉันสาปนายจริง ๆ ด้วย จะสาปนายให้กลายเป็นหนอน แล้วโยนทิ้งลงทะเลสาบ ฉันมีไม้กายสิทธิ์แล้วนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะพอตเตอร์ ฉันทำจริง ๆ ด้วย!”

“ถ้านายไม่หยุดโวยวายฉันจะปล้ำนายซะมัลฟอย” แฮร์รี่กอดไหล่เดรโกเข้ามาใกล้แล้วยื่นหน้าลงไปหา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “นายก็รู้ว่าฉันทำจริง” เขายิ้มมุมปาก

เดรโกแข็งนิ่งในทันใด แฮร์รี่ชอบปฏิกิริยาแบบนี้จริง ๆ

แฮร์รี่วางเดรโกลงนั่งบนเก้าอี้แล้วย่อตัวลงนั่งข้างหน้า “เอาเท้ามานี่” เขาสั่ง

เดรโกไม่ขยับขา เขานั่งจ้องหน้าแฮร์รี่ด้วยสายตาค้อน

แฮร์รี่ถอนหายใจ คว้าเท้าร่างบางมาจัดการเอง “ถอดรองเท้าออกก่อน...”

“โอ๊ย!” เดรโกชักเท้ากลับแทบจะในทันทีที่แฮร์รี่จับรองเท้าของเขา “มันเจ็บนะไอ้งี่เง่า!”

“งั้นนายก็ถอดเองเอ้า”

เดรโกทำหน้าบึ้งแล้วหันหนี

“ถอดรองเท้า” เขาสั่งอีกครั้ง เสียงเข้มกว่าเดิม

ไม่ตอบ ไม่ทำ นั่งนิ่ง หน้าบึ้ง

แฮร์รี่ลุกขึ้นยืน “ไม่ทำใช่ไหม? ดี งั้นฉันทำเอง” ว่าแล้วก็จับไหล่ร่างบางกดลงนอนราบกับเก้าอี้ยาว แล้วตั้งท่าจะขึ้นคร่อม

เดรโกลนลานยกมือปัดป้องทันที “ก็ได้ ๆ ถอดรองเท้าใช่ไหม ตกลง ฉันรู้แล้ว” แฮร์รี่จึงยอมปล่อยเด็กหนุ่มแต่โดยดี เดรโกรีบยันตัวขึ้นนั่ง “ไอ้ทุเรศดีแต่ใช้กำลัง”

“นายว่าอะไรนะ?”

“เปล่านี่ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เดรโกเชิดหน้ายืนยัน “แค่ถอดรองเท้าก็พอใจแล้วใช่ไหม” เด็กหนุ่มค่อย ๆ ก้มลงถอดรองเท้าออก มันบวมและแดงอย่างเห็นได้ชัดบนผิวสีขาวผ่องของเขา

แฮร์รี่ยกส้นเท้าเด็กหนุ่มขึ้นมาดูอย่างเบามือ “ดูสิ ถ้านายไม่ดิ้นไปดิ้นมามันก็ไม่บวมขนาดนี้หรอก”

เดรโกไม่พูดอะไรและพยายามไม่มองหน้าแฮร์รี่ ฝ่ามืออุ่นที่สัมผัสกับผิวเขาโดยตรงนั้นนอกจากจะให้ความรู้สึกจั๊กจี้แล้ว มันยังทำให้ใจเขาเต้นเร็วขึ้นด้วย

“ไปห้องพยาบาลไหม?”

“ไม่” สวนทันควัน “ฉันจะไม่ไปที่นั่นอีก นายก็เหมือนกัน จะไปไหนก็ไปเลยไป ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เดรโกคว้ารองเท้ามาถือไว้แล้วเอามือยันเก้าอี้ยืนขึ้น

แฮร์รี่กดไหล่เขากลับลงมานั่งตามเดิม “ฉันรู้คาถารักษา” เขาพูดต่อโดยไม่ใส่ใจท่าทีของเดรโก...หรือบางทีอาจจะชินแล้ว “ลองดูก็แล้วกัน” แฮร์รี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วชี้ไปที่เท้าบวมแดงของเดรโก

“เดี๋ยวก่อน นั่นนายจะทำอะไรน่ะ?”

“อยู่เฉย ๆ” แฮร์รี่พึมพำคาถาอะไรสักอย่างที่เดรโกไม่เคยได้ยิน ประกายแสงสีฟ้าไหลออกจากปลายไม้กายสิทธิ์ชโลมเท้าเดรโกไว้ แล้วจากนั้น...

“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!!!” เดรโกร้องเสียงลั่น ยกขาอีกข้างถีบอกแฮร์รี่ออกไปด้วยความตกใจปนโกรธ ก่อนยกเท้าข้างเจ็บมากุมไว้ “ทำบ้าอะไรของนายไอ้พอตเตอร์งี่เง่าปัญญานิ่ม! เจ็บฉิบหายเลย!”

แฮร์รี่ยันตัวขึ้นนั่ง ทำท่าแปลกใจ “แปลกแฮะ มาดามพอมฟรีย์บอกว่าคาถานี้ใช้รักษาอาการปวดบวมได้นี่”

“รักษากะผีอะไร ทำให้ปวดกว่าเดิมสิไม่ว่า!”

“เฮ้ ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ โทษทีน่า”

“พอเลย ไม่ต้องมายุ่งแล้ว...” เดรโกหยุดขมวดคิ้ว ทำจมูกฟุดฟิด “กลิ่นอะไรน่ะ?”

แฮร์รี่สังเกตตาม “จริงด้วย กลิ่นหอม ๆ เหมือน...เหมือน...ไอ้ที่เป็นแท่ง ๆ น่ะ”

“ซินนามอน”

“เออใช่ นั่นแหละ ๆ...กลิ่นมาจากไหนนะ” แฮร์รี่หันไปหันมา ก่อนสังเกตไปยังเท้าของเดรโก แล้วค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“เฮ้ยจะทำอะไรน่ะ” เดรโกชักเท้าเข้าหาตัวเมื่อเห็นพฤติกรรมของแฮร์รี่

“เอาเท้ามานี่ก่อนซิ”

“อะไรของนาย เฮ้ย! ปล่อยนะ”

“บอกว่าเอาเท้ามานี่ก่อน ดิ้นอยู่ได้เดี๋ยวก็ยิ่งบวมหรอก” แฮร์รี่จับขาเดรโกยกขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปดมสันเท้าเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มสลิธิรีนนั่งตัวเกร็ง “กลิ่นมาจากเท้านายจริง ๆ ด้วย” แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นบอก เดรโกขมวดคิ้วมองกลับด้วยสายตาที่เขาอ่านได้ว่า ‘บ้ารึเปล่า?’ “จริง ๆ” แฮร์รี่ยืนยัน “ไม่เชื่อนายลองดมดูสิ” ร่างสูงปล่อยเท้าเขากลับคืนไป

ด้วยสายตาแบบเดิมที่ยังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่ เดรโกค่อย ๆ ก้มลงไปพิสูจน์ด้วยตัวเอง

...จริงด้วยแฮะ...

“ก็บอกแล้วไง” แฮร์รี่พูดอย่างมีชัย

“เพราะคาถาบ้าบอของนายเมื่อกี้นี้นั่นแหละ”

“เอ้า ไม่ดีหรือไง หอมดีออก”

“หอมแต่ไม่หายโว้ย” เดรโกทำหน้าเบ้ แฮร์รี่หัวเราะเบา ๆ “นี่อย่ามาทำมีอารมณ์ขันนะ ฉันไม่ตลกด้วย”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” แฮร์รี่พูดยิ้ม ๆ “เฮ้ เท้านายเริ่มหายบวมแล้วนี่”

เดรโกก้มลงมอง เอามือลองกด ๆ ดู แล้วขยับข้อเท้าไปมา

“เห็นไหมล่ะ ฉันก็ว่าฉันจำคาถาไม่ผิด”

แล้วทำไมต้องมีกลิ่นซินนามอนด้วย...? เดรโกนึกในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป “ก็ดีแล้วนี่” เขาพูดอย่างนี้ออกไปแทน

“นายควรจะพูดว่าขอบคุณมากกว่านะมัลฟอย”

“เรื่อง ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยสักหน่อย”

แฮร์รี่ยิ้ม ๆ ไม่ได้ถือสาหาความอะไร เดรโกเพิ่งรู้สึกตัวขึ้นมาว่าเขาอยู่ในห้องนี้กับแฮร์รี่มานานแล้ว ร่างบางรีบใส่รองเท้าแล้วลุกขึ้นยืน

“ฉันจะกลับหอแล้ว” ว่าแล้วก็ก้าวฉับ ๆ ตรงไปที่ประตูทันที แต่ไม่ว่าเดรโกจะผลักจะดึงยังไงประตูก็เปิดไม่ออก

“นายนี่มารยาทไม่ดีเลยนะ เป็นผู้ดีซะเปล่า”

เด็กหนุ่มสลิธิรีนหันหน้ากลับมา “พอตเตอร์ ประตูมันเปิดไม่ออก”

แฮร์รี่เลิกคิ้ว “เรอะ?”

เดรโกยักหัว

“นายจำวิธีเปิดประตูได้รึเปล่า? นายต้องบิดลูกบิดก่อนนะ แล้วค่อยดึงเข้ามาแบบนี้...”

“ฉันรู้วิธีเปิดประตู พอตเตอร์ แต่ประตูนี้มันเปิดไม่ออก!” เดรโกพูดอย่างอารมณ์เสีย แฮร์รี่เดินเข้าไปลองดู มันเปิดไม่ออกจริง ๆ ด้วย ลูกบิดไม่ได้ล็อคอยู่ แต่บานประตูดึงไม่ออก เหมือนติดอะไรสักอย่างอยู่

เดรโกดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา “อาโลโฮโมร่า!” เกิดแสงสว่างวาบขึ้น เดรโกเก็บไม้กายสิทธิ์แล้วลองดึงอีกครั้ง แต่ก็ยังเปิดไม่ออก

“ประตูมันไม่ได้ล็อคใช้คาถาปลดล็อคไม่ได้หรอก” แฮร์รี่ตั้งข้อสังเกต “มันเหมือนแค่ติดอยู่กับกรอบประตูเฉย ๆ”

“แล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างงั้นล่ะ! ตอนเข้ามานายทำอะไรกับประตูรึเปล่า?”

“ฉันจะไปทำอะไรล่ะ”

“แล้วทำไมอยู่ ๆ มันถึงเปิดไม่ได้ล่ะ!”

“ฉันจะไปรู้เรอะ อาจจะมีใครนึกสนุกทำกับดักเวทมนต์ไว้ละมั้ง”

“ว่าไงนะ! ไม่ตลกเลยนะ พอตเตอร์ หาทางทำอะไรเข้าสักอย่างสิ!”

“จะให้ฉันทำอะไรล่ะ?”

“ทำอะไรก็ทำเหอะน่า! หาทางออกไปจากห้องนี้ ระเบิดประตูโง่ ๆ นั่นทิ้งไปเลยก็ได้!”

“นี่นายช่วยหยุดโวยวายสักห้านาทีได้ไหม?”

“นายก็ช่วยเดือดร้อนมากกว่านี้หน่อยได้ไหม!”

แฮร์รี่ถอนหายใจ “เสียใจด้วย ฉันก็รู้คาถาปลดล็อคแค่คาถาเดียวเหมือนนาย กับประตูที่โดนคาถาอะไรก็ไม่รู้ตรึงอยู่แบบนี้ ฉันก็จนปัญญา”

“อะไรวะ!” เดรโกสบถ ยกเท้าเตะประตูดังโครม ก่อนจะหดขาคืนแล้วยืนหนีบไว้

แฮร์รี่หัวเราะเบา ๆ

“ขำอะไร!”

“เจ็บล่ะสิ”

เดรโกหน้าแดงแปร๊ด เขารีบหันหลังให้แฮร์รี่ เดินเอียง ๆ กลับไปนั่งเก้าอี้ตามเดิม

“ให้ฉันใช้คาถารักษาให้อีกไหม?” แฮร์รี่เสนอยิ้ม ๆ

“ไม่ต้อง” เดรโกปฏิเสธเสียงดัง เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ยักไหล่แล้วเดินกลับมายืนพิงโต๊ะข้าง ๆ เดรโก เด็กหนุ่มเหล่มองเขา แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร

“นี่ มัลฟอย”

“อะไร?”

“เราทะเลาะกันมาห้าปีเต็มแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างหรือ?”

“ไม่เบื่อ ฉันจะทะเลาะกับนายไปจนตายเลยคอยดู”

“จริงง่ะ ขนาดนั้นเชียว?”

“เออ”

“ถ้าฉันตายไปจริง ๆ นายไม่เหงาหรือ?”

“ไม่เลย ฉันจะมีความสุขมาก”

“โห นายนี่ไม่น่าคบเลยจริง ๆ”

“แล้วไง ฉันไม่เคยคิดจะคบกับนาย”

“จริงเหรอ ฉันจำได้ว่านายเคยนะ ตอนปีหนึ่งไง แหม...ถ้าตอนนั้นฉันยอมจับมือกับนายจะเป็นยังไงนะ”

“นี่พอตเตอร์นายช่วยนั่งเงียบ ๆ ไปทีได้ไหม แค่นี้ยังเซ็งไม่พออีกหรือไง”

“นายนี่ขี้หงุดหงิดจริงนะ”

เดรโกถอนหายใจเสียงดัง แฮร์รี่เงียบไปสักพัก

“นี่ มัลฟอย”

“โอ๊ย อะไรกันนักกันหนาห๊ะพอตเตอร์ คราวนี้อะไรอีก?”

“นายเป็นอย่างนี้เพราะฉันใช่ไหม?”

“เออสิ นายมันเฮงซวย ถ้าไม่ใช่เพราะนายฉันก็ไม่ต้องมาติดอยู่ในห้องบ้า ๆ นี่หรอก!”

“ฉันหมายถึงเรื่องที่นายต้องทำทุกวันวันละสามครั้งน่ะ”

เดรโกหายใจสะดุดไปจังหวะหนึ่งเลยทีเดียว “นาย...นายพูดเรื่องอะไรของนาย?”

แฮร์รื่ถอนหายใจ “ไม่เอาน่า เลิกทำเหมือนฉันไม่รู้เรื่องสักที ฉันได้ยินเรื่องที่นายคุยกับมาดามพอมฟรีย์ทั้งหมดนั่นแหละ... เป็นเพราะเรื่องที่เรือนกระจกคราวก่อนใช่ไหม?”

เดรโกใจเต้นตูมตามอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาหวนนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเขาก็รู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ร้อนมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวันนี้เขาเพิ่งทำไปแค่ครั้งเดียวหรือเพราะแฮร์รี่มาอยู่ใกล้ ๆ เขากันแน่...บางทีอาจจะทั้งสองอย่าง เดรโกหนีบขาและพยายามหันลำตัวหนีออกจากแฮร์รี่เพื่อไม่ให้เขาสังเกตเห็นร่างกายที่เริ่มเปลี่ยนไปของเดรโก

...แฮร์รี่รู้แล้ว หมอนี่ตั้งใจจะทำอะไร จะแบล็กเมล์เขารึเปล่า? ทำยังไงดี นี่มันหายนะชัด ๆ...

เดรโกอยากวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้...ห้องที่มีแฮร์รี่อยู่ กลับไปที่หอนอน ขึ้นเตียง รูดม่านปิด และอยู่กับตัวเองให้นานเท่าที่อยาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้ ทุกอย่างบนโลกใบนี้กำลังกลั่นแกล้งเขา เขาติดอยู่ในห้องนี้กับแฮร์รี่สองคน ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ที่สุด ไม่มีแม้แต่ห้องน้ำให้เข้าไปหลบ

เดรโกกัดริมฝีปาก เขารู้สึกตัวว่าเริ่มหายใจแรงขึ้น แม้เด็กหนุ่มจะพยายามปกปิดสัญญาณทุกอย่างอย่างเต็มกำลังเขาก็มั่นใจว่าแฮร์รี่ต้องเห็นอยู่ดี ปัญหาตอนนี้มันอยู่ที่ว่าหมอนี่ตั้งใจจะทำอะไรต่างหาก

“มัลฟอย” แฮร์รี่แตะไหล่เขา เดรโกอยากสะบัดหนี แต่ร่างกายเขาไม่ตอบสนองตามที่สมองสั่ง เพราะมันรู้ว่าเดรโกกำลังรู้สึกดีกับความอบอุ่นของฝ่ามือนี้ เพราะมันรู้ว่าจริง ๆ แล้วสิ่งที่เดรโกต้องการคืออะไร...

แฮร์รี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซอกคอเดรโก เด็กหนุ่มหลับตาปี๋

“พอตเตอร์...ได้โปรด” เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า

แฮร์รี่ยิ้ม “ตอนนี้นายหอมซินนามอนไปทั้งตัวแล้วรู้ไหม” เขาพูด แล้วกดริมฝีปากลงบนซอกคอขาว

เดรโกตัวสั่นเทิ้ม อ้าปากหอบหายใจด้วยไม่อาจปฏิเสธสัญชาตญาณตามธรรมชาติได้ “ยะ...อย่า” เด็กหนุ่มยังพยายามขืนแม้ว่าแทบจะไม่เป็นผลใด ๆ

แฮร์รี่โอบเอวบางไว้ ไซ้ริมฝีปากขึ้นไปจนถึงใบหูเดรโกแล้วกระซิบ “พูดอะไร นายไม่ไหวแล้วนะ ดูตัวเองสิ” เดรโกเอนหลังพิงวงแขนนั้นไว้อย่างไม่อาจต้าน เขามาไกลเกินจะหวนกลับแล้ว และแฮร์รี่เองก็คงไม่ยอมหยุดเช่นกัน เดรโกหันหน้ากลับไปเผชิญกับแฮร์รี่ เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ฉีกยิ้มให้เขา “ให้ฉันรับผิดชอบดีไหม?” เดรโกยังไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าคำถามนั้นหมายถึงอะไร ดวงตาสีเขียวคู่นั้นราวกับมีมนต์สะกด เด็กหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ แล้วแขนแข็งแกร่งก็ดึงเขาขึ้นไปบนโต๊ะนักเรียนตัวยาว

เดรโกเพิ่งสังเกตเห็นว่าแฮร์รี่เองก็หายใจแรงขึ้นเช่นกัน แฮร์รี่รวบเอวร่างบางเข้ามาจนชิดแล้วจูบเขา เดรโกไม่มีท่าทีขัดขืน จูบที่ทั้งสองฝ่ายต่างเต็มใจให้ความรู้สึกแตกต่างกับจูบที่บังคับขืนใจอย่างสิ้นเชิงราวน้ำผึ้งกับน้ำเกลือ เดรโกไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมคนถึงพิศวาสสิ่งนี้กันนัก

แฮร์รี่สอดแขนเข้ามาใต้เสื้อของเขา สัมผัสกับแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะเลิกชายเสื้อขึ้นเพื่อจะถอดมันออก แต่เดรโกขยุ้มปกเสื้อเชิ้ตแฮร์รี่และยื้อจูบไว้ไม่ยอมปล่อย แฮร์รี่ดันไหล่ร่างบางออกแล้วยิ้ม “ติดใจฉันแล้วล่ะสิ”

“หุบปากไปเลยพอตเตอร์” เดรโกพยายามจะยื่นหน้าเข้าไปจูบอีกแต่แฮร์รี่ขืนไว้

“อยากให้ฉันใช้ปากทำอย่างอื่นให้ไหม?”

“ทำ...ทำอะไร?”

“ถอดเสื้อออกสิ”

เดรโกกอดแขนตัวเองไว้ “นายก็ถอดก่อนสิ”

“ไม่ยอมเสียเปรียบว่างั้น เอ้า ก็ได้” แฮร์รี่ว่าแล้วถอดเสื้อผ้าท่อนบนของตัวเองออก เดรโกกลั้นหายใจ...แฮร์รี่หุ่นดีจริง ๆ “ตานายแล้ว จะถอดเองหรือให้ฉันถอด?”

“ฉันถอดเองได้” เดรโกยืนยัน ยกชายเสื้อยืดแขนยาวที่สวมอยู่ขึ้นด้วยมือสั่นเทา ตั้งแต่อายุครบสิบสามเขาก็ไม่เคยเปลือยท่อนบนให้ใครเห็นมาก่อน แม้แต่แม่ของเขา แต่ตอนนี้เขากำลังจะเปลือยให้คู่อริของตัวเองดู เขายังแทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลย... เดรโกยกเสื้อขึ้นเหนือศีรษะ แต่ยังไม่ทันจะถอดพ้นคอ แฮร์รี่ก็ก้มลงสัมผัสยอดอกเขาด้วยริมฝีปาก...และลิ้น เดรโกสะดุ้งและหลุดเสียงครางออกมา แฮร์รี่ดันตัวร่างบางนอนราบกับโต๊ะแล้วดึงเสื้อเขาออกทั้งตัว

“เสียงดีใช้ได้” แฮร์รี่ยิ้ม “ฉันจะทำให้นายร้องดังกว่านี้อีก”

“จะทำอะไรก็ทำสักทีเถอะน่า” เดรโกกล่าวอย่างขัดเคืองใจ แฮร์รี่ดึงกางเกงเขาลง โดยไม่ทันตั้งตัว เดรโกสะดุ้งตกใจ “เดี๋ยวก่อน ตรงนั้น...อ๊ะ” ร่างบางเกร็งกล้ามเนื้อเมื่อแฮร์รี่กุมส่วนของเขาไว้ทั้งมือ และเริ่มต้นสัมผัส เดรโกเม้มปาก ยกขาเกี่ยวหลังแฮร์รี่ไว้ แฮร์รี่ก้มตัวลงมาหาเดรโกและจูบเขาอีกครั้ง มือยังคงทำงานที่ด้านล่าง เดรโกกอดศีรษะแฮร์รี่และอ้าปากรับ จูบรุนแรงและหนักหน่วงกว่าครั้งก่อน เดรโกเลื่อนมือสัมผัสแผ่นหลังกว้างใหญ่ กดร่างสูงลงมาให้หน้าอกสัมผัสกัน พร้อมขยับสะโพกรับสัมผัสเบื้องล่างเร็วขึ้น...เร็วขึ้น แล้วอยู่ ๆ แฮร์รี่ก็ปล่อยมือออก “F**k! ทำบ้าอะไรของนายพอตเตอร์ หยุดทำไม!”

แฮร์รี่ยิ้มให้ร่างบางโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปด้านล่าง ยึดตำแหน่งที่เคยเป็นของฝ่ามือด้วยริมฝีปาก เดรโกร้องคำว่า ‘F**k!’ เสียงดังกว่าเดิมและแอ่นตัวรับสัมผัสที่แตกต่าง

“ออออออ๊า...! พอตเตอร์” แฮร์รี่สัมผัสตลอดแนวด้วยลิ้น สัมผัสด้านล่าง สัมผัสส่วนปลาย...และดูด เดรโกสะดุ้ง แหงนหน้าและแอ่นตัวจนสุด กำขยุ้มผมของแฮร์รี่ไว้เต็มกำมือ แฮร์รี่จับสะโพกเดรโก ก่อนจะค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวภายใน เดรโกหนีบขาแน่นและขยับสะโพกไม่หยุด “อ๊าอ๊าอ๊าอ๊า!!! พอตเตอร์...อ๊ะ! ฉะฉันจะ...ฉันจะ... อออออ๊า...!!!” เดรโกแอ่นตัวครั้งสุดท้าย ก่อนทิ้งตัวลงนอนหอบ

เดรโกไม่เคยถึงได้เต็มที่ขนาดนี้มาก่อนเลย...บางทีอาจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำกับคนอื่น...

แฮร์รี่ขยับตัวขึ้นมา ก้มลงจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากเขา เดรโกอยากยิ้มให้แฮร์รี่ แต่ตอนนี้เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะทำได้ ร่างบางจึงได้แต่เพียงกะพริบตาเท่านั้น

โต๊ะนักเรียนไม่มีที่พอให้ทั้งคู่นอนได้ แฮร์รี่จึงผลิกตัวเดรโกให้นอนบนอกเขา แล้วทิ้งตัวนอนเหยียดยาว ตัวของเดรโกอบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและซินนามอน แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมคาถาของเขาถึงทำให้มีกลิ่นซินนามอน แต่ดูเหมือนตอนนี้กลิ่นมันจะลามไปทั่วตัวเดรโกแล้ว และมันก็หอมรัญจวนใจมากเสียด้วย แฮร์รี่คิดถึงขนาดว่าอยากจะเสกคาถานี้ใส่เดรโกบ่อย ๆ ในอนาคต...ถ้าไม่โดนเดรโกสาปเป็นหนอนโยนลงทะเลสาบไปเสียก่อนน่ะนะ... แฮร์รี่ก้มลงสูดกลิ่นกายเดรโกอีกครั้ง ยกมือสางผมสีบลอนด์สวยที่เปียกไปด้วยเหงื่อ แล้วยิ้มบาง ๆ ให้ร่างที่หลับใหล

ครั้งแรกเอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน ไว้ครั้งหน้ารับรองเต็มรูปแบบแน่...แฮร์รี่คิด มือยังคงลูบไล้ผิวเนียนนิ่มของร่างบาง แล้วหลับตาลงพักผ่อน

= = = = = = = =

เดรโกตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขานอนอยู่คนเดียวบนโต๊ะนักเรียนในห้องเดิม มีเสื้อคลุมของแฮร์รี่ห่มอยู่ เดรโกยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย

“ตื่นแล้วหรือ” แฮร์รี่ส่งเสียงมาจากเก้าอี้ที่ห่างออกไปเล็กน้อย เขานั่งชันเข่าข้างเดียวและยังคงเปลือยท่อนบนอยู่เหมือนเดิม

“พอตเตอร์...” เดรโกจับเสื้อคลุมของแฮร์รี่ขึ้นมาปิดตัวไว้

แฮร์รี่หัวเราะ “ไม่ต้องปิดหรอก ตอนนายหลับฉันดูจนเบื่อแล้ว”

ก็รู้ แต่มันเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัตินี่น่า... “กี่โมงแล้ว?” เดรโกถาม

“ตีสี่” แฮร์รี่ตอบ ยิ้ม ๆ

เดรโกหันไปหันมารอบตัว “เสื้อผ้าฉันล่ะ?”

แฮร์รี่ชี้ไปที่กองเสื้อผ้าบนโต๊ะข้างตัว เดรโกลุกลงมาจากโต๊ะ ยังคงถือเสื้อคลุมของแฮร์รี่ปิดตัวไว้อยู่ เดินเข้าไปจะหยิบเสื้อผ้าตัวเอง แต่เมื่อเดรโกเดินเข้าไปใกล้แฮร์รี่ ร่างสูงก็ดึงเสื้อคลุมที่เด็กหนุ่มถือปิดตัวอยู่ออก เดรโกสะดุ้งตกใจ จะเอามือลงไปปิดร่างกาย แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่ามันคงจะเป็นภาพที่ตลกพิลึก นอกจากนี้แฮร์รี่ก็เห็นหมดแล้วด้วย...ไม่ใช่แค่เห็นนะ ยัง...สัมผัส...แล้วด้วย ก็อย่างที่หมอนี่บอกนั่นแหละ จะมาอายอะไรตอนนี้... เมื่อคิดได้ดังนี้เดรโกจึงขยับมือยืนเฉย ๆ แต่ก็ยังอดเกร็งนิด ๆ ไม่ได้อยู่ดี

แฮร์รี่ยิ้ม “เล็กนิดเดียวยังจะหวงอีก”

เดรโกหน้าแดงขึ้นมาทันที “ของนายใหญ่นักหรือไง?” เขาโต้

“เฮ้ นายยังไม่เคยเห็นของฉันนะ มาท้าอย่างนี้คิดว่าดีแล้วหรือ?”

“ก็เปิดมาให้ดูสิ”

แฮร์รี่หัวเราะ “ด้วยความยินดี” เขายืนขึ้นปลดกางเกงแล้วเลื่อนลง เดรโกกลืนน้ำลาย “เป็นไง เหมือนที่คิดไหม?” พูดยิ้ม ๆ

“ก็งั้น ๆ” เดรโกหันไปมองทางอื่น หน้าแดงจนถึงหูอย่างที่ตัวเองก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม แฮร์รี่ถือโอกาสฉวยตัวร่างบางเข้ามากอด จงใจให้อวัยวะสัมผัสกัน “ทำ...ทำอะไรของนาย” เดรโกตกใจรีบเอามือยันอกแฮร์รี่ออกห่าง แฮร์รี่จับสะโพกเขาไว้ เบียดแน่นขึ้น เดรโกจ้องหน้าร่างสูง “ปล่อยนะ”

“ไม่”

“ปล่อย”

“ไม่”

“จะปล่อยไม่ปล่อย”

“ไม่” เดรโกคว้าคอแฮร์รี่ลงมาจูบ แฮร์รี่ยิ้ม ไม่ขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว จนร่างบางผละออกไป เขายิ้ม “คิดว่าทำอย่างนี้แล้วฉันจะปล่อยหรือ?”

เดรโกจ้องหน้ากลับ “เปล่า...” เขากัดริมฝีปาก เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมานิด ๆ

แฮร์รี่กระชับเอวเดรโกเข้ามาชิดอีก “อยากต่อไหม หรืออยากกลับหอแล้ว?”

“เปิดประตูให้ได้ก่อนเหอะ” เด็กหนุ่มหลบสายตา

แฮร์รี่ยิ้มอีกครั้ง แต่ยิ้มคราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ...มันดูเจ้าเล่ห์ยังไงพิกล... ก่อนจะปล่อยมือออกจากเดรโก “ใส่เสื้อผ้าสิ” เขาบอก แล้วเดินไปหยิบเสื้อตัวเองมาสวม

เดรโกหันไปหาเสื้อผ้าของตัวเอง เขากำลังคิดว่าถ้าแฮร์รี่จะต่อจริง เขาก็ไม่ว่าอะไรหรอก...

เมื่อแฮร์รี่สวมเสื้อผ้าเสร็จเขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาชี้ไปที่ประตูแล้วพึมพำคาถา เกิดเสียง ปึด! เบา ๆ แล้วประตูก็แง้มเปิดออก เดรโกหันไปมองอึ้ง ๆ ก่อนมองหน้าแฮร์รี่อีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปที่ประตู

“ประตูเปิดแล้ว...” เขาพูดเหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่าพูดกับแฮร์รี่ เด็กหนุ่มสำรวจบานประตู เปิดแง้มไปแง้มมา...มันเปิดได้แล้วจริง ๆ ด้วย “ทำไมอยู่ ๆ นายถึงเปิดประตูได้ล่ะ?” เดรโกหันกลับไปถามแฮร์รี่

“อ๋อ เมื่อกี้เพิ่งนึกคาถาเปิดขึ้นมาได้น่ะ”

“เพิ่งนึกได้เมื่อกี้เนี่ยนะ?”

“อือ” แฮร์รี่ตอบ “เอ้า ไปเถอะ ถ้านายอยากกลับถึงหอก่อนคนอื่น ๆ ตื่นล่ะก็นะ”

“เดี๋ยวก่อน หมายความว่าไง ถ้านายรู้คาถาเปิดทำไมไม่เปิดตั้งแต่แรก?”

“ก็บอกแล้วไงว่าเพิ่งนึกได้เมื่อกี้” แฮร์รี่พูดอย่างไม่อินังขังขอบ แล้วเดินเลี่ยงเดรโกออกประตูไป

“พอตเตอร์” เดรโกเรียกเสียงเย็น “เหตุผลฟังไม่ขึ้น”

แฮร์รี่หันกลับมามองร่างบาง เลิกคิ้วและยิ้มอย่างใสซื่อเสียจนมีพิรุธสุด ๆ แต่เมื่อเห็นสายตาเยือกแข็งที่ร่างบางส่งมาให้ แฮร์รี่ก็ถอนหายใจเบา ๆ “เอาน่า แหม ก็เปิดให้แล้วไง”

เดรโกลืมตากว้าง หน้าแดงจัดขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ “พอตเตอร์! นาย...นายเป็นคนทำให้ประตูเปิดไม่ออกงั้นเรอะ? นายทำเองใช่ไหม บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“เปล๊า ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย ทำซะที่ไหนล่ะ”

“พอตเตอร์! ไอ้...ไอ้เจ้าเล่ห์! ไอ้กะล่อน! ไอ้คนฉวยโอกาส!” เดรโกพุ่งเข้าใส่แฮร์รี่ แต่ร่างสูงหลบได้ เขาคว้าข้อมือขวาของเดรโกแล้วจับเด็กหนุ่มหมุนใต้วงแขน

“ว้าว นายไม่คิดจะเรียนลีลาศหรือ ต้องไปได้สวยแน่” แฮร์รี่แซว เดรโกเดือดกว่าเดิม เขาพยายามจะพุ่งเข้าใส่แฮร์รี่อีก แต่ร่างสูงก็หลบได้ “นี่ไม่เอาน่า อย่าทำโกรธไปหน่อยเลย” แฮร์รี่จับมือเดรโกจากข้างหลังแล้วล็อคไพล่หน้า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หางตาเด็กหนุ่ม “จริง ๆ แล้วนายก็ชอบใช่ไหมล่ะ?” เดรโกหน้าแดง เขาดิ้นแต่ไม่หลุด “นี่เอายังงี้ไหม ถ้านายอยากให้ฉันเก็บเรื่องระหว่างเราเป็นความลับ นายต้องหาเวลามาเจอฉันบ้างเป็นครั้งคราวนะ ถือเป็นค่าปิดปากไง ดีไหม?” แฮร์รี่หอมแก้มร่างบางไปอีกหนึ่งฟอดก่อนจะปล่อยเขาออก “ตกลงตามนี้นะ?” แฮร์รี่ขยิบตา

เดรโกรีบยกมือปาดแก้มข้างที่โดนหอมทันที “ไอ้ทุเรศ! ฝันไปเถอะ!”

“ออ ลืมบอกไปอย่าง ฉันชอบกลิ่นซินนามอนมากเลย” แฮร์รี่ยักคิ้วแล้วยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหันหลังเดินล้วงกระเป๋าจากไปอย่างสบายอารมณ์

“ไอ้ทุเรศ! ไปไหนก็ไปเลยนะ ไอ้บ้าพอตเตอร์!” เดรโกตะโกนไล่หลังเด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง

หน็อยแน่ะ แผนสูงนักนะ ไอ้จอมเจ้าเล่ห์!... เดรโกฮึดฮัด...แต่เอาเถอะ จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่...

Epilogue

ใหม่ล่าสุด!!

กับผลิตภัณฑ์เพิ่มกลิ่นหอม เร้าใจ

A C T I V E – C I N N A M O N

หวานละไม เพื่อคนที่คุณรักได้แล้ว...วันนี้

ที่ ร้านมาดามพุตตี้ฟุต

(สามารถออเดอร์ผ่านทางไปรษณีย์นกฮูกได้)

“ดูอะไรอยู่น่ะเดรโก อยากได้เหรอ?” แพนซี่ยื่นหน้ามาถามเสียงดัง ทำเอาหนุ่มน้อยผมบลอนด์แห่งตระกูลมัลฟอยผงะ เขาก้าวถอยหลังออกมาจากบอร์ดติดประกาศประจำบ้าน แล้วเลิ่กลั่กตอบกลับด้วยท่าทางมีพิรุธ

“เปล่าอยากได้ซักหน่อย”

“เหรอ...ฉันเห็นเธอจ้องไอ้นี่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นึกว่าสนใจ” นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปยังโปสเตอร์ขนาดใหญ่ซึ่งดูโดดเด่นกว่าป้ายประกาศอื่น ๆ ด้วยพื้นสีชมพูสดใสตัดกับตัวอักษรสีเหลืองสว่างบาดตา เด็กสาวมองข้อความในโปสเตอร์นั้นพลางพูดกับเดรโก “น้ำหอมยี่ห้อมาดามพุตตี้ฟุต...กำลังฮิตในหมู่สาว ๆ มากเลยล่ะ เห็นว่ารุ่นก่อนหน้านี้มียอดสั่งซื้อเยอะซะจนขาดตลาดไปเรียบร้อยแล้ว แหม..น่าเสียดายที่ราคามันแพงระยับ ไม่งั้นฉันเองก็อยากได้ไว้สักขวดเหมือนกัน...” แพนซี่ถอนหายใจ “ช่างเหอะ ก็ใช่ว่าหนุ่ม ๆ แถวนี้จะชอบกลิ่นซินนามอนกันซะเมื่อไหร่”

แพนซี่เดินโฉบไปทางประตูทางออก โดยไม่ลืมเตือนเพื่อนซี้ว่า “รีบไปกินอาหารเช้าด้วยล่ะ วิชาสมุนไพรศาสตร์วันนี้เรียนกับพวกกริฟฟินดอร์นะ ฉันเป็นห่วง...เดี๋ยวจะไม่มีแรงไปชวนพอตเตอร์ทะเลาะต่อ” แพนซี่ขยิบตา แล้วจากไป ทิ้งให้เดรโกยืนจ้องโปสเตอร์ต่อไปด้วยแววตาสับสน

“เฮ้ย! เดรโก”

เดรโกสะดุ้ง หันไปมองผู้มาใหม่ที่เพิ่งตบไหล่เขาดังป้าบ...ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเขาก็ได้ยินชัดเจนอยู่แล้วว่ามีคนขานชื่อเขา...เบลส ซาบินี่นั่นเอง

“ดูอะไรอยู่น่ะ?” เบลสยื่นหน้าเข้ามาดูโปสเตอร์ “น้ำหอมมาดามพุตตี้ฟุตนี่? ออกกลิ่นใหม่แล้วหรือเนี่ย อืม...ซินนามอนเรอะ น่าสนแฮะ น้ำหอมของเขากลิ่นละมุนกำลังดีทุกกลิ่นเลยนะ ที่สำคัญใช้แล้วสาวติดตรึม!” เด็กหนุ่มพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อน “นายสนใจเรอะ?”

“เปล่า...ว่าแต่นายใช้ด้วยเรอะ? เห็นแพนซี่บอกว่ามีแต่ผู้หญิงใช้” เดรโกเลิกคิ้ว

เบลสหัวเราะ “ผู้ชายก็มี แต่ที่ไม่ค่อยนิยมคงเพราะขวดมันสีชมพูแปร๋นละมั้ง”

“เห็นว่าแพงด้วยนี่?”

“อืม...ก็นิดหน่อย แต่ของเขาดีจริงนา” เบลสว่า “ถ้านายไม่สนใจก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันข้าวเช้า” เด็กหนุ่มว่าแล้วหันหลังเดินไปยังประตู

เดรโกยืนเม้มปากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกปากเรียกเพื่อนอีกครั้ง “นี่ ที่ว่าแพงน่ะ...มันขวดละประมาณเท่าไหร่เหรอ?”

= fin =

[Fic HP/DM] I’m sorry, I love you (Y)

ผลงานอื่นๆ ของ ichi2 ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ichi2

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น

[Fic HP/DM] I’m sorry, I love you (Y)

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ichi2 ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ichi2

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น