[Fic HP/DM] A Hundred Reasons of Hatred (Y)

ข้อมูลเบื้องต้น

Title: A Hundred Reasons of Hatred [Beta'd by Mr.lighthouse, Rain, P'merf]

Author: ichi2

Category: เอ่อ...Romance มั้ง (ความสามารถในการจำแนกแคทะกอรี่ของเราติดลบน่ะ - -)

Pairing: Harry Potter / Draco Malfoy

Rating: PG

Spoilers: เล่มเจ็ดนิดหน่อยรึเปล่าหว่า...?

Disclaimer: ถ้าตัวละครเป็นของเราล่ะก็ รับรองแฮร์รี่ถูกจับแต่งงานกับเดรโกแน่นอน แต่ทั้งคู่ดันเป็นของเจเคน่ะซี ฮึ่ม!

Summary: ฤดูหนาว หอดูดาว และร้อยเหตุผลความเกลียดของเดรโก (จริง ๆ แล้วทั้งหมดก็มีแค่นี้ล่ะนะ ^ ^)

Authors notes: ก่อนอื่นก็ต้องสวัสดีทุกคนค่ะ เราเพิ่งลงฟิคที่เวบเด็กดีเป็นครั้งแรก และด้วยความที่โง่คอมบวกกับไม่เคยได้มาวนเวียนในนี้มาก่อน ทำให้เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำอะไรต้องเปิดหน้าต่างไกด์เอาไว้ตลอด กว่าจะมาถึงนี่ได้ก็หืดขึ้นคอ - -"
ตะกี้ส่วนตรงนี้ก็หายไปต้องเข้ามาพิมพ์ใหม่ค่ะ (เฮ้อ เหนื่อย)

ก็เห็นเขาลงฟิคกันในเวบนี้เยอะ เราก็เลยลอง ๆ มาลงมั่ง ส่วนใหญ่เราเน้นเขียนฟิคแฮร์รี่ค่ะ ^ ^

มีอะไรแนะนำติชมได้เต็มที่นะคะ

เนื้อเรื่อง

~ A Hundred Reasons of Hatred ~

ท้องฟ้ายามค่ำคืนปราศจากเมฆ ดวงจันทร์ส่องแสงลงมาเพียงเสี้ยว แม้จะขึ้นมาบนหอดูดาวที่สูงเสียดฟ้าแล้วแต่แสงสว่างก็ยังไม่เพียงพอ เพราะท้องฟ้ากระจ่างมากเกินไป ทำให้ไม่เห็นดาวแม้สักดวง มันดีที่ไม่มีเมฆหมอก แต่ไม่ดีเลยที่ไม่มีดวงดาว...

ผมเอนหลังเงยศีรษะชนกำแพงหิน หลับตาและปล่อยให้สายลมเย็นยะเยือกพุ่งเข้าปะทะผิวหน้าราวกับคลื่นทะเลบ้าคลั่ง พัดปอยผมปลิวขึ้นและทิ้งรอยแผลบาดลึกลงบนผิวหนัง บาดแผลที่ไม่มีใครมองเห็น มีเพียงผมเท่านั้นรู้สึกถึงความเจ็บปวดของมัน

ผมนึกถึงคำเสียดสีที่คนมักพูดกันว่าสิ่งใดยิ่งไม่ชอบเรายิ่งต้องเจอะเจอกับมัน ผมเคยคิดว่านั่นเป็นคำพูดน่าสมเพชที่คนอ่อนแอใช้กล่าวโทษสิ่งไม่มีตัวตนเวลาที่เจอเรื่องไม่สมหวัง แต่ตอนนี้ตัวผมเองกลับใช้เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันนั่งคิดถึงคำพูดเหล่านั้น ผมใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ พบเจอแต่คนที่ผมเกลียด ผมเกลียดการอยู่คนเดียวแต่ผมมักต้องอยู่คนเดียวเสมอ ผมเกลียดอากาศเย็นเพราะมันยิ่งทำให้ผมซีดราวกับผีตายซาก แต่บ้านของผมมีแต่ฤดูหนาว

ทำไมผมถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนี้...หรือเพราะความอ่อนแอ?

...ไม่ใช่...

ผมไม่ได้อ่อนแอ...ผมน่าสมเพช

เสียงฝีเท้าดังขึ้นและหยุดลง แทนที่ด้วยเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่ง

“นายขึ้นมาบนนี้อีกแล้ว”

ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้ทุกครั้งที่ผมมา ผมไม่เคยบอกเขาเลยสักครั้ง

“นายบอกว่านายไม่ชอบอากาศเย็น บนนี้หนาวยังกับขั้วโลก”  นั่นไม่ใช่เรื่องจริง บนนี้อาจหนาวกว่าส่วนอื่น ๆ ของปราสาทแต่ไม่ได้หนาวขนาดนั้นแน่ ๆ  เขาชอบพูดอะไรให้เกินความจริงไว้ก่อนเสมอ นั่นเป็นเหตุผลข้อแรกที่ผมเกลียดเขา

“ทำไมนายถึงชอบขึ้นมาบนนี้นัก?”  เขาทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ

ผมไม่ขยับตัว ยังคงหลับตาและแหงนหน้าอยู่อย่างนั้น เขารู้อยู่แล้วว่าผมจะไม่ตอบคำถามนั้น ดังนั้นผมจึงไม่ตอบ เขาชอบถามทั้งที่รู้ว่าผมจะไม่ตอบ นั่นเป็นเหตุผลข้อสองที่ผมเกลียดเขา

“ขึ้นมาตอกย้ำความผิดพลาดในอดีตงั้นสิ”

ทึกทักหาคำตอบเอาเองก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมเกลียดเขา

“สองปีก่อน นายหันหลังอย่างสมบูรณ์ที่นี่ ภาพเหตุการณ์วันนั้นมันรบกวนจิตใจนายมากเลยใช่ไหม?”  เขากำลังพูดถึงวันที่ผมเผชิญหน้ากับอดีตอาจารย์ใหญ่บนหอดูดาวนี่ ก่อนที่ผมจะวิ่งหนีไปเข้าร่วมกับฝ่ายมืดอย่างเต็มตัว สานฝันร้ายของตัวเองให้ดำเนินต่อไปอีกหนึ่งปีเต็มหลังจากนั้น ก่อนที่มันจะถูกปิดฉากลงไปด้วยฝีมือของเขาเอง ผมไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง ผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นและยังมีชีวิตอยู่ และผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง...อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในรายละเอียดที่เป็นต้นเหตุของสิ่งรบกวนจิตใจผม

ใช่...เหตุผลที่ผมมักจะขึ้นมาบนนี้ก็เพื่อตอกย้ำความโลเลในอดีตของตัวเอง เนื่องจากมันรบกวนจิตใจผม เขาทายถูกทั้งหมด และนั่นทำให้ผมเกลียดเขา เรื่องบางเรื่องเขารู้ดีมากเกินไปจนผมอยากเตะเขาแรง ๆ

“นายรู้ไหมวันนั้นฉันก็อยู่ที่นี่ด้วย”  เขาหันศีรษะมามองผม ดูว่าผมจะมีปฏิกิริยากับคำพูดนั้นรึเปล่า ผมลืมตาและหันไปสบกับเขาอย่างลืมตัว ผมพลาดเสียแล้ว ผมมักจะพลาดต่อหน้าเขาเสมอ นี่เป็นอีกเหตุผลที่ผมเกลียดเขาเหลือเกิน

“ฉันอยู่ตรงนี้”  ริมฝีปากของเขาแย้มออกเผยความพึงใจขณะที่ชายหนุ่มชี้นิ้วลงที่พื้นบริเวณที่พวกเรานั่งอยู่  “ใต้ผ้าคลุมล่องหน โดนคำสาปสะกดนิ่งของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ”

ผมหันหน้ากลับมา แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่ตกใจกับเรื่องนี้เท่าที่คิด จะว่าไปผมรู้สึกเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่เคยมีฉากเด่นฉากใดในหน้าประวัติศาสตร์ที่ไม่มีเขาร่วมแสดงด้วย ไม่เว้นแม้แต่ฉากนี้ เสียแต่ว่าเขาไม่ได้รับบทเป็นฮีโร่เหมือนทุกทีเท่านั้น

ลมหนาวพัดมาอีกระลอก ยังกายของผมสั่นระริก ผมงอเข่าเข้าหาตัวแล้วกอดอก เขาหันมามองผมแล้วถอดผ้าพันคอสีแดงที่เขาใส่อยู่ยื่นมาให้ ผมมองมันก่อนมองหน้าเขา ไม่พูดอะไร ถ้าเขาเก่งนักเขาก็น่าจะเข้าใจได้โดยที่ผมไม่ต้องส่ายหัวปฏิเสธ หรือไม่อย่างน้อยเขาก็น่าจะรู้ว่านิสัยผมเป็นยังไง

เขารู้ ผมมั่นใจว่าเขารู้ เหมือนที่ผมรู้จักเขานั่นแหละ...หัวดื้อและช่างเอาแต่ใจตัวเองอย่างเหลือล้น เขาถอนหายใจแล้วจัดการพันมันให้ผมเสียเอง ก่อนจะกลับไปนั่งท่าเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้ตายสิ ผมเกลียดเขาชะมัด

“ฉันไม่เข้าใจเลย นายคิดอะไรของนาย”  เขาเริ่มต้นพูดอีกครั้ง และผมไม่มีวันรู้หรอกว่าเขากำลังพูดถึงประเด็นไหน ตราบใดที่เขายังพูดไม่ชัดเจนอยู่อย่างนี้  “ไม่ชอบอากาศหนาวแต่กลับชอบขึ้นมานั่งแช่อยู่บนหอดูดาวคราวละนาน ๆ แถมยังใส่เสื้อผ้าบาง ๆ อีก”  เขายกมือขยี้หัว

ผมไม่ได้ชอบขึ้นมาบนนี้สักหน่อย ผมเพียงแต่ขึ้นมาบ่อยจนรู้สึกชินแล้ว และที่ใส่เสื้อผ้าบาง ๆ ก็เพราะผมอาบน้ำเตรียมจะเข้านอนแล้ว วันนี้ก็ตั้งใจแวะขึ้นมาแป๊บเดียวเท่านั้น ผมไม่ได้ชอบนั่งแช่นาน ๆ ด้วย แค่นั่งแล้วมักจะขี้เกียจลุก

ผมบอกหรือยังว่าผมเกลียดที่เขาชอบขยี้หัวตัวเองอยู่นั่น ทั้งที่มันยุ่งจะแย่อยู่แล้ว

“นายจะกลับหอนอนรึยัง?”

เขาถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว การ ‘ถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว’ ต่างกับการ ‘ถามทั้งที่รู้ว่าผมจะไม่ตอบ’ เพราะมันน่าหมั่นไส้กว่า

“เลยเวลาปิดหอมาแล้วด้วย กลับมาเรียนปีสุดท้ายจนจะจบอยู่แล้วนายก็ยังไม่เลิกทำผิดกฎโรงเรียนอีกนะ”

ผมไม่รู้ว่าเขาสำนึกบ้างรึเปล่าว่าสิ่งที่เขาพูดอยู่ก็เข้าตัวเขาเองทั้งหมดเหมือนกัน

“นายนี่มันเด็กเกเรประจำโรงเรียนจริง ๆ” 

ผมตวัดสายตามองเขา เขากล้าดียังไงมาว่าผมเป็นเด็กเกเร เขาเคยดูตัวเองบ้างรึเปล่า ไม่รู้หรือไงว่าโลกนี้ไม่หลงเหลือเด็กเกเรอยู่อีกแล้วเมื่อเทียบกับวีรกรรมมหาศาลที่เขาเคยก่อไว้

เขาหัวเราะขึ้นมาอย่างรู้ทัน  “มองอย่างนี้จะประท้วงว่าฉันเกเรกว่าล่ะสิ” 

ก็รู้ตัวนี่... 

“โอเค ฉันไม่เถียงก็ได้” 

ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เขามีสิทธิ์เถียงเมื่อไหร่ล่ะ

เขาเงียบไป ผมเหล่ตามองเขา เขาไม่ได้มองผมแล้วแต่กำลังแหงนหน้ามองฟ้า สูดอากาศหอมโปร่งและอมยิ้มน้อย ๆ  ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาเปลี่ยนแว่นใหม่มาเป็นสีแดง มันเกะกะสายตาผมทุกครั้งที่หันไปเห็น แม้ว่ามันจะขับให้หน้าเขาดูดีขึ้นกว่าแว่นทรงกลมสีดำอันเก่าก็เถอะ แต่ผมเกลียดมัน ผมเกลียดสีแดงและเกลียดวิธีการขยับแว่นด้วยนิ้วกลางของเขาด้วย

“ปีที่แล้วอากาศหนาวกว่าปีนี้นะ”  เขาเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง และผมต้องยอมรับว่าผมไม่ได้เอะใจถึงเรื่องนี้จนกระทั่งเขาเอ่ยปากนี่แหละ จริงอย่างว่า ปีที่แล้วค่อนข้างหนาวกว่านี้ แต่มันไม่สำคัญหรอก สำหรับผมหนาวก็คือหนาว ผมเกลียดอากาศหนาวไม่ว่าจะหนาวมากหนาวน้อยก็ตาม

“นายคงเกลียดปีที่แล้วน่าดูเลยสิ”

ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะเปิดประเด็นขึ้นมาทำไม

“แต่นายรู้ไหม ฤดูหนาวเป็นฤดูที่ดีนะ เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ผู้คนต้องการความอบอุ่น ดังนั้นคนจึงใช้เวลาอยู่ร่วมกันมากที่สุดในฤดูหนาว”

ผมไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นเสมอไปหรอก

“ฉันชอบฤดูหนาว”

ผมไม่ชอบ ผมเกลียดฤดูหนาว เพราะมันหนาว สำหรับผมเหตุผลข้อเดียวเพียงพอแล้วที่จะเกลียดอะไรสักอย่างหนึ่ง

ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ดาวดวงเล็กดวงน้อยกระจายตัวส่องแสงเต็มผืนฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งที่สักครู่นี้ฟ้ายังโล่งอยู่แท้ ๆ  ราวกลับดาวกลับคืนสู่ฟ้าพร้อมกับการมาของเขาอย่างไรอย่างนั้น เขามีอิทธิพลต่อทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ ไม่เว้นแม้ธรรมชาติ...ไม่เว้นแม้ผม ผมเกลียดที่ตัวเองไม่เคยต้านทานอำนาจนี้ได้เลย ไม่ว่าเมื่อไหร่ชีวิตผมมักขึ้นอยู่กับเขาเสมอ...ผมเกลียดเขา

“เดรโก”

ผมไม่เคยอนุญาตให้เขาเรียกชื่อต้นผม เขาถือวิสาสะเรียกเอาเอง เหมือนอย่างอื่นที่เขามักถือวิสาสะทำตามใจตัวเองนั่นแหละ

เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ผม ผมหันหน้าไปมองเขา เขาถือโอกาสนั้นยื่นศีรษะเข้ามาและจูบผม  “ฉันรักนาย”

...ผมเกลียดเขา...

เกลียดนิสัยเสียนี้ของเขา เขานึกอยากจะจูบที่ไหนเมื่อไหร่ก็จูบ ไม่เคยบอกกล่าว ไม่แคร์สายตาใคร ไม่สนใจว่าผมยินยอมหรือไม่ ไม่เคยแม้แต่เอ่ยปากขอ เกลียดที่เขาเอาแต่พูดว่าเขารักผมอยู่นั่น เขาไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารำคาญ

“ฉันรักนาย”

...ผมเกลียดเขา...

เกลียดที่เขาชอบมาพูดใกล้ ๆ ผม เกลียดที่ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาทำให้ผมใจสั่นและต้องหลับตาหนี เกลียดดวงตาสีเขียวของเขา มันทำให้ผมนึกถึงนกอินทรีย์ตัวใหญ่...ผมเกลียดนกอินทรีย์ มันทำให้ผมนึกถึงฮิปโปกริฟฟ์...

“ฉันรักนาย รักเส้นผมสีบลอนด์ของนาย รักดวงตาสีเทาของนาย รักผิวขาว ๆ ของนาย มันทำให้ฉันนึกถึงฤดูหนาว”

ผมเกลียดเขา เกลียดผมสีดำที่ยุ่งตลอดปีตลอดชาติของเขา เกลียดคอยาว ๆ ของเขา เกลียดมือใหญ่ ๆ ของเขา...มือที่มักจะคว้าลูกสนิตช์ได้ก่อนผมเสมอ เกลียดตรากริฟฟินดอร์ที่ปักอยู่บนอกของเขา เกลียดเสียงหายใจของเขา ผมเกลียดมันทั้งหมด...

 “เดรโก”

ผมลืมตาขึ้น เห็นร่างสูงโปร่งของเขายืนอยู่เบื้องหน้า เงาใหญ่ทอดทับลงมาบนตัวผม

“ไปขี่ไม้กวาดเล่นกันไหม?”  เขายื่นมือออกมาแล้วฉีกยิ้มกว้าง ผมรักรอยยิ้มของเขา รอยยิ้มที่ผมไม่เคยละสายตาจากมันได้สักที นี่เป็นเหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้เหตุผลของความเกลียดชังข้ออื่น ๆ ทั้งหมดเป็นโมฆะ ผมวางมือลงบนฝ่ามือใหญ่ ปล่อยให้เขาดึงผมลุกขึ้นยืนและยอมพูดกับเขาในที่สุด

“ฉันเกลียดฤดูหนาว”

เขาเพียงแต่ยิ้มตอบ

- Finis -