คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Chapter 3::
03
Mr.taxi
" ปะ ปะ ปล่อยผมนะ ฮึก " น้ำตาที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสายของแบมแบม ทำให้ร่างสูงอย่างมาร์คยิ้มร่าพอใจเป็นอย่างมาก แบมแบมผละตัวออกจากห่วงพันธนาการได้สำเร็จก่อนจะพยายามตะเกียดตะกายออกจากห้องน้ำ
แต่แล้วความหวังก็พังทลายเมื่อมาร์คจับแบมแบมได้ทัน...
" ปล่อยนะโว้ยยยยยย " แบมแบมที่ร้องลั่นห้องน้ำหวังแค่ว่าจะมีคนเดินผ่านมาผ่านไปแล้วช่วยเขาให้หลุดออกจากไอ้นรกตรงหน้านี้เสียที
มาร์คมือหนากดล็อกลูกบิดประตูอย่างชำนาญก่อนจะค่อยจ้ำอ้าวเท้ายาวเข้ามาแนบชิดเรื่อยๆ แบมแบมที่ถอยหลังจนแผ่นหลังกว้างแนบชิดกับพนังห้องน้ำ ร่างเล็กระดมทุบตีที่อกแกร่งทันทีที่มาร์คกำลังใช้มือยาวลูบไลบริเวณเอวคอดอยู่
" กูพูดดีๆไม่ชอบใช่มั้ยหรือเงินที่ให้ไปเมื่อเช้ามันไม่พอหะ " ร่างสูงเจ้าของชื่อมาร์คปล่อยอารมณ์ออกมาอย่างหัวเสียเพราะเขาเริ่มไม่สบอารมณ์แล้วถึงเขาจะชอบอะไรที่มันเร้าใจแต่ก็ใช่ว่าจะชอบให้คนถูกเอาขัดขืนเขาแบบนี้
มันอารมณ์เสีย
เพี๊ยะ !
แรงตบจากฝามือแกร่งกระทบลงบนแก้มนุ่มจนเป็นรอยแดงเลือดที่ไหลซิบบริเวณมุมปากของแบมแบมทำให้แบมแบมเจ็บจนลืมที่จะร้องไห้ แบมแบมที่ล้มลงไปตามแรงกริยาของมาร์คใช้มือทั้งสองเท้ากับพื้นถอยหนีแต่แล้วมาร์คที่พุ่งตัวเข้ามานั่งคร่อมแบมแบมอย่างรวดเร็ว
-CUT-
แปะไว้ตัวใหญ่มาก @yingme1a
รบกวนช่วยคอมเม้น ช่วยสกรีมหน่อยนะ เอาจริงๆเราต้องการมันมากเราจะได้รู้ว่าผลงานเขียนของเราเป็นอย่างไงเข้าใจเราเนอะ
* NC ตอนนี้สั้นๆเพราะไรท์ไม่มีอารมณ์งะ *
แบมแบมที่เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเดินตรงไปยังร้านไอศกรีมทันที
" โทษทีพี่แจบอมมาช้าไปหน่อย " แบมแบมยิ้มตอบก่อนจะเปิดโอกาสให้พี่ชายตัวเองได้สักถามถึงเรื่องราว
" แล้วแขนเสื้อไปโดนอะไรมา " แบมแบมที่หันไปตามเสียงคำถามเพราะตอนนี้แขนเสื้อของเขาขาดรุ่งริงจากแรงฉีกของเขาเอง
" อ๋อพอดีแบมเดินเกี่ยวเหล็กอะพี่แจบอมไม่มีอะไรหรอก " นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่แบมแบมพ่นคำเท็จใส่คนเป็นพี่ ตอนนี้เขารู้สึกเกลียดร่างกายของตัวเองจริงๆ
.
..
...
" มึงไปไหนมาวันนี้เนียร์ " เสียงผู้เป็นพี่อย่างแจบอมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องไม่แท้กลับบ้านช้า เขาเองก็จ้องจะหาเรื่องจับผิดคนนี้อยู่เรื่อยไป
" เสือกไรอะ " จูเนียร์ที่พ่นคำหยาบใส่แจบอมทันทีเพราะเขารู้ว่ายังไงแจบอมก็จ้องจะหาเรื่องของอยู่แล้ว จูเนียร์พูดก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาที่ขาวที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น
" กูถามเพราะอยากรู้ " แจบอมที่กระทืบเท้าด้วยอารมณ์เสียเกิดมาเขายังไม่เคยเกลียดขี้หน้าใครเท่านี้มาก่อนเลย แจบอมเดินมาทิ้งตัวบนโซฟาตัวตรงข้ามกับจูเนียร์ทันที
" ก็นั่นละเขาเรียกว่าเสือก "จูเนียร์ที่กวนตีนกลับใส่แจบอมคนเป็นพี่ชายทันที เขาไม่ใช่คนหยาบคายแต่เลือกที่จะหยาบคายแค่กับคนบางคน จูเนียร์เป็นเลี้ยงไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ แต่พ่อแม่กลับรักเขามากกว่านั้นคือสาเหตุทำให้แจบอมเกลียดเขา
แต่ไม่ใช่กับแบมแบมหรอกเพราะว่าเขากับแบมแบมสนิทกันมากเพื่อนที่พี่น้องควรจะเป็นมากกว่าไอ้แจบอม ไอ้เหยินตรงหน้านี้ซะอีก
" กูพยายามอารมณ์ดีแล้วนะเนียร์อย่าให้กูต้องลงไม้ลงมือ " วันนี้แจบอมพูดดีแตกแปลกกว่าทุกวันทำให้จูเนียร์เลิกหน้าสงสัยแต่ก็ไม่วายจะกวนตีนคนตรงหน้าต่อ
" จะทำเหี้ยไรก็ทำไปเถอะ " เนียร์ที่กวนตีนใส่อีกครั้งนั่นทำให้แจบอมฟิลขาด ร่างหนาพุ่งตัวขึ้นคร่อมจูเนียร์แถบจะทันทีก่อนจะบดจูบลงไปอย่างร้อนแรง จูเนียร์ที่พยายามผละตัวเองออกจากความหื่นกามบนความหนักอึ้ง
" ทำเหี้ยอะไรเนี้ย " จูเนียร์ที่พูดก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดคาบน้ำลายที่เปรอะเปลื่อนมันน่ารังเกียจพอๆกับขี้หมาที่กองอยู่กลางถนนแล้วคนกวาดถนนไม่กวาดนั่นละ
" ก็มึงบอกเองไงทำเหี้ยไรก็ได้ งั้นกูก็จะยัดเหยียดความเป็นผัวให้มึงแทนคำว่าพี่ดีมั้ยละน้องชาย " แจบอมที่พูดเสียงสั่นหน้ากลัวก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคออย่างสนุก จูเนียร์ใต้ร่างที่พยายามจะขัดขืนแต่ด้วยความที่แจบอมตัวหนักกว่าทำให้เขาต้องจำนนต่อคนบนร่าง
" มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้มึงทำอย่างงี้ หรือทำเหี้ยไรกับกูก็ได้นะ " จูเนียร์ที่พูดด้วยเสียงโมโหก่อนจะใช้มือบางจัดการกระแทกหมัดหนักเข้ากับปากของแจบอมแถบจะทันที เลือดของเหลวสีแดงสดไหลออกมาจากริมฝีปาก แจบอมที่เช็ดมันออกอย่างอ้อยอิ่ง บัดนี้จูเนียร์ได้ผละเขาแล้ววิ่งหนีขึ้นไปบนห้องแล้ว
" กูจะรอดูว่ามึงจะทนได้สักกี่น้ำเนียร์ "
.
..
...
@วันเปิดเทอม
" แบมตื่นได้แล้ว " เสียงของคนเป็นพี่ที่อยู่ในชุดของนิสิตนักศึกษาที่ยืนปลุกแบมแบมให้อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวก่อนมันจะสาย
" อีกแปปนะพี่แจบอม " แบมแบมที่บิดตัวให้ผ้าห่มหนาคลุมกายาอีกครั้งก่อนจะพูดออกด้วยน้ำเสียงัวเงียจากความง่วงนอน แจบอมให้มือสะกิดอยู่นานจะร่างเล็กอย่างแบมแบมยอมลุกขึ้นจากเตียงนอน
" รีบอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าว " แจบอมพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าหนังสือของแบมแบมติดไม้ติดมือลงไปด้วยก่อนที่แบมแบมจะเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
" พี่เนียร์ไปแล้วหรอฮะ" แบมแบมที่เอ่ยถามคนเป็นพี่ก่อนจะตักข้าวเข้าปากมือนึงถือช้อนและมือนึงถือโทรศัพท์มือถือ
" อย่าพูดถึงมันเลยออกจากบ้านไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สร่างไม่รู้จะรีบไปไหนของมัน " แจบอมที่พูดด้วยอารมณ์เสียอีกครั้งแต่เช้า ก่อนจะยกจานข้าวที่แบมแบมและตัวเขาเองกินเสร็จไปยังซิงค์ล้างจาน
" ไปได้ยัง " แจบอมคนเป็นพี่เอ่ยเชื้อเชิญก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถมอเตอไซต์ขับเคลื่อนออกไปโลดแล่นบนท้องถนนทันที ควันรถและความแออัดมากมายทำให้แบมแบมต้องปิดผ้าปิดปากอย่างห้ามไม่ได้ไม่นานรถก็มาจอดยังลานจอดรถที่ทางมหาลัยจัดเตรียมไว้ให้
แบมแบมเรียนอยู่ที่คณะสถาปัตย์เช่นเดียวกับแจบอมคนเป็นพี่ แบมแบมเป็นเด็กเรียนดีเกรดของเขา 4.00 มาโดยตลอดตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้ปี 2 ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะทิ้งเรื่องการเรียนเลยสักนิด อีกครั้งแบมแบมยังคงได้รับทุนเรียนดีและยังเป็นเดือนคณะอีกเสียด้วย
" งั้นเดี๋ยวถ้าแบมแบมเรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวโทรหาพี่นะ วันนี้พี่มีเรียนแค่คาบเดียวเดี๋ยวนั่งรอกลับบ้านพร้อมกัน " แบมแบมไม่ตอบแต่พยักหน้าและเดินขึ้นตึกคณะไปเรียน
" ว่าไงมึงสบายดีป่าว " ถ้อยคำแรกที่คนเป็นเพื่อนอย่างยองแจและยูคยอมแบมแบมโบกมือขานรับก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆของยูคยอม แบมแบมที่ใช้นิ้วเรียวหยิบปากกาขึ้นมาและหนังสือมาวางรออาจารย์เข้าสอน
" แม่มขอซื้อนิสัยขยันเรียนของมึงไปทิ้งได้มั้ยแบม " ยูคยอมที่พูดติดตลกกับแบมแบมทำให้แบมแบมยิ้มร่าก่อนจะใช้มือบางตบที่ไหล่ของเพื่อนอย่างเบาเบา
" เออมึงอาจารย์เข้าสอนและหันไปเรียนนะแล้วตั้งใจเรียน " แบมแบมที่จับหัวยูคยอมหันไปเข้าหากับจอโปรเท็กเตอร์ ยูคยอมที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ทำให้แบมแบมและยองแจหลุดหัวเราะเบาๆออกมา
" แดกไรพวกมึง " ยูคยอมมนุษย์พูดมากพูดก่อนจะโอบกอดคอทั้งแบมแบมและยองแจขนาบข้างก่อนจะเดินร่าเริงไปยังโรงอาหารใต้ตึกคณะ
แบมแบมที่เดินไปซื้อข้าวร้านประจำก่อนจะนั่งลงข้างกายของเพื่อนสนิททั้งสองไม่รอช้าทั้งสามสหายก็รับประทานข้าวเสร็จเรียบร้อยและเดินขึ้นตึกคณะทันที เวลาร่วงเลยผ่านไปถึงตอนบ่ายโมงเป็นเวลาเลิกคลาสของแบมแบมทันที แบมแบมที่โบกมือลาเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินลงมาใต้ตึกคณะเพื่อรอพี่ชาย แต่ทว่าพี่ชายของเขากับรออยู่ก่อนแล้ว
" อ้าวแบม เรียนเสร็จแล้วหรอ " แจบอมที่ตะโกนจากอีกฟากของสระน้ำแบมแบมที่พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหาคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนอยู่
" น้องมึงดีวะแจบอม " เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยขึ้นก่อนที่แจบอมจะหันไปซัดมัดแรงๆใส่ต้นแขนของไอ้เจ้าของเสียงอุบาทว์ เพื่อนของแจบอมเขารู้จักแถบทุกคนคนที่เอ่ยว่าน้องมึงดีก็คือรุ่นพี่แจ็คสัน ส่วนคนที่นั่งก้มหน้าก้มตานั่นใครทำไมไม่คุ้นหน้าเลย
" เฮ้ยมึง เงยหน้ามาหน่อยดิวะ " ทันทีที่เพื่อนคนสำคัญที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้แบมแบมตาโตด้วยความตกใจ อ้าปากค้างเพราะว่าผู้ชายคนนี้คือ
มาร์ค ต้วน ....
" อ้าวทำไมรู้จักกันแล้วหรอ " มาร์คเองก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าแบมแบมเป็นน้องของแจบอม มาร์คยิ้มอย่างหื่นกระหายเมื่อนึกถึงเรื่องที่แบมแบมทำกับเขาไว้แล้วเมื่อครั้งก่อน เขาไม่ลืม!
แค้นต้องชำระ
" รู้จักดี รู้จักดีเลยด้วยละ " มาร์คที่ชิงพูดขึ้นมาก่อนและสบสายตาหิวกระหายใส่แบมแบมอย่างเพลินอารมณ์หรือเรียกง่ายๆว่าเขาลวนลามทางสายตานั่นละ
" อ้าวหรอแบมแบม "
" คะ...คะ..ครับ"
100%
1คอมเม้น 1กำลังใจ
สกรีม:: #ฟิคmrtaxi เมื่อพูดถึงความโรคจิตของมาร์ค
ฟิคพี่ชายมบ อัพแล้วไปอ่านกัน จิ้มโลด
TALK :: ไม่รู้จะพูดอะไรดีอะ มันพูดเยอะแล้วห้าห้าห้า
ความคิดเห็น