สเพลกับการพิสูจน์ที่ไม่มีใครค้นพบ บทที่ 2

บทที่ 2 อลิซผู้แตกต่าง

       เฮ้ย เสียงอาการกลุ่มของเคเกอร์มาจากหน้าโรงเรียน และกำลังจากเข้าโรงเรียนเพื่อไป
ของความช่วยเหลือจากอลิซเพื่อนที่แปลกพอๆกับสเพล เคเกอร์หนักใจว่าอลิซจะไม่ยอมช่วย
เพราะอลิซเป็นคนที่ไม่ยุ่งกับเรื่องคนอื่นนอกจากเรื่องของตัวเอง นี้แหละคือเหตุผลที่ทำให้เธอก็ไม่มีเพื่อนเหมือนๆสเพล และเคเกอร์ แต่ถ้าเธอคุยกับคนอื่นมากกว่านี้อาจทำให้เธอมีเพื่อนมากขึ้นก็ได้
          “ไงเคเกอร์ หน้ากลุ่มมาแต่เช้าเลยไปทำอะไรมาละ เสียงสเพลทักเคเกอร์”

          “ไม่ได้ทำอะไร ที่ไหนหรอก แค่ต้องไปขอความช่วยเหลือจากอลิซ แต่ฉันกลัวอลิซจะไม่ยอมช่วยเราง่ายๆหรอกมั้ง เลยหนักใจอยู่นี้ไง เคเกอร์ตอบแบบเศร้าๆ”

          “พยายามเข้าละ เราต้องทำได้แน่ๆ อลิซเป็นคนที่จะต้องร่วมพิสูจน์กับเรานะ สเพลให้
กำลังใจเคเกอร์”

          “หวังว่าคงจะได้แหละน่า เอาละเอาไงเอากันเลย เคเกอร์ตอบมั่นใจขึ้นกว่าเดิม”

พอไปถึงชั้นเรียนเคเกอร์ก็เข้าไปหาอลิซเพื่อขอความช่วยเหลือ โดยสเพลดูให้กำลังใจอยู่ห่างๆ
          “เออ…อลิซเรามีเรื่องอยากจะให้เธอช่วยหน่อย เคเกอร์เสียงอ่อนๆ”

          “แล้วเรื่องอะไรล่ะ อลิซตอบอย่างเย็นชา”

          “ฉันอยากให้เธอช่วยฉันกับสเพล พิสูจน์เรื่องอะไรบางอย่างอะน่ะ เคเกอร์เอ่ยไป และรอลุ้นคำตอบว่าจะเป็นอย่างไร”

          “ไว้ฉันจะไปลองคิดดูแล้วกัน แต่ไม่แน่ฉันอาจจะไม่ช่วยนะ ฉันไม่อยากยุ่งกับใครหรอกนะ

อลิซตอบให้เป็นเหมือนคำที่ไม่แน่นอนที่ได้เอ่ยไปว่าจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ไม่มีใครรู้”

          “อืม งั้นฉันไปละ บาย เคเกอร์กล่าวลาตามมารยาท”

แล้วเคเกอร์ก็กลับไปหาสเพลที่ยืนดูอยู่ห่างๆ และกำลังจะพูดว่าอลิซพูดอะไร

          “นายไม่ต้องพูดหรอกฉันรู้แล้วละ สเพลพูดก่อนที่เคเกอร์จะเอ่ย”

          “อืม เคเกอร์ก้มหน้าตอบสเพล”

          “งั้นฉันขอตัวก่อนละนะ สเพลจะไปไหนสักอย่างจึงเอ่ยบอกเคเกอร์ไป”

“ เชิญ ฉันก็จะขอตัวไปเหมือนกัน เคเกอร์ตอบเช่นเดียวกับสเพล”

แต่สุดท้ายเคเกอร์คนที่ฟังอลิซพูดกลับไม่เข้าใจว่าเธอจะพูดอะไรกันแน่ แต่สเพลกลับเข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการตัดสินใจของอลิซอย่างชัดเจน

          “อลิซฉันรู้นะว่าเธอน่ะอยากมีเพื่อนแต่ทำตัวเย็นชาไปอย่างนั้นแหละ เธอเองก็ไม่ต่างจากฉันเท่าไรหรอก อาการแบบนี้คิดหรอว่าคนที่ไม่มีเพื่อนอย่างฉันจะไม่รู้ทันน่ะ เรามันก็เหมือนกันตรงนี้แหละ

สเพลพูดกับตัวเองไปเรื่อยๆ

          “พรุ่งนี้คงรู้คำตอบแล้วละน่ะ หึๆๆ สเพลพูดแล้วหัวเราะในลำคอ”

   เช้าวันรุ่งขึ้นเคเกอร์รอฟังคำตอบจากอลิซ แต่สเพลดูเหมือนไม่มีสีท่าอยากรู้คำตอบเท่าไหร่

          “นั้นไงอลิซมาแล้ว เคเกอร์ตะโกนบอกสเพลที่นั่งดูท้องฟ้าอยู่ อย่างเงียบๆ”

สเพลและเคเกอร์ตรงเข้าไปหาอลิซที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนมา

          “ว่าไงละเธอไปคิดมาหรือยังเรื่องเมื่อวานนี้น่ะ เคเกอร์ถามอลิซ”

          “ว่าแต่พวกนายจะให้ฉันพิสูจน์เรื่องอะไรละ อลิซเอ่ยถาม”

          “เรื่องวิญญาณน่ะ สเพลตอบแทนเคเกอร์”

          “แต่ก็ได้นะ ฉันจะช่วยก็ได้ อลิซตอบไปโดยหลับตาเหมือนกลับโดนบังคับให้ทำ”

          “เย้ ขอบคุณมากนะอลิซ เคเกอร์ขอบคุณอลิซ”

          “หึๆๆฮ่าๆๆๆ ว่าแล้ว สเพลพูดแล้วก็เดินจากไป”

          “เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ อลิซถามเคเกอร์ที่ยืนงงท่าทางของสเพล”

          “เขาคงดีใจละมั้งครับ ที่อลิซช่วยเรามั้งครับ เคเกอร์ตอบตามหลักเป็นไปได้แม้เจ้าตัวจะงงๆ”

          “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เคเกอร์กล่าวลาอลิซ”

          “งานนี้ได้สนุกแน่ คิๆๆ อลิซหัวเราะในลำคอ”

อลิซเป็นไปอย่างที่สเพลคิดไว้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะการที่อลิซและสเพลก็ต่างมีปมด้วยที่เหมือนกัน
ทำให้อ่านใจกันไม่ได้ยากนักสำหรับสเพลที่มีพรสวรรค์ด้านวิทยาศาสตร์อยู่แล้ว
พรุ่งนี้คงจะเริ่มภารกิจกันได้แล้วละ


บทส่งท้าย:ต้องขอโทษ ณ ที่นี้ด้วยที่ไม่ค่อยได้แต่งเพราะช่วงนี้ใกล้สอบแล้วละ