คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฟ อ แ ฟ น 0 8
08
Look into my eyes, baby
( มองตากันหน่อยนะครับ )
แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ร้ายกาจ
โดยเฉพาะแฟนเก่าอย่างปาร์คชานยอลเนี่ย
แบคฮยอนแค่เผลอเขินไปหน่อยเดียวเมื่อคราวก่อนแต่ปาร์คชานยอลกลับทำเหมือนว่าแบคฮยอนยอมกลับไปคบด้วยอย่างนั้นแหละ! มาสคอตขนมปังประจำร้านเบเกอรี่ของคุณพี่ฟานฟานถูกเต๊าะวันละนิดวันละหน่อยจนตัวแทบจะพรุน(หรือพรุนไปแล้ว) มุขเสี่ยวปาร์คชานยอลนี่มันเสี่ยวจริงๆ ฮึ่ยย ก็สมกันอยู่หรอกกับไอ้นิสัยเจ้าชู้นั่นน่ะ
ใกล้จะบ่ายสามโมงแล้วลูกค้าก็บางตาไม่เหมือนตอนเช้า แบคฮยอนที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาค่อนวัน(พร้อมทั้งยัดขนมปังใส่ปากเป็นระยะ)เลยได้ออกมานั่งเล่นอยู่ข้างนอก ก็ดีเหมือนกัน ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์บ้างก็ดี อยู่แต่ในร้านของคุณพี่ฟานฟานไปไหนมีแต่กลิ่นขนมแบคฮยอนล่ะหิ๊วหิว
สวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านเบเกอรี่ของคุณพี่ฟานฟานมีคนเดินขวักไขว่ เขาเลือกม้านั่งในจุดที่สงบเงียบมากที่สุด อากาศกำลังดีเชียวล่ะ แบคฮยอนตัวน้อยตัวนิดใส่หูฟังและเปิดเพลงโปรดในเพลย์ลิสต์ หัวกลมโยกไปทางซ้ายทีทางขวาที ปากขมุบขมิบฮึมฮัมตามเสียงเพลงนะแต่มือกำลังแกะหมากฝรั่งอย่างคล่องแคล่วแล้วโยนเข้าปากเคี้ยวยังกับมือโปร รสชาติของสตอว์เบอร์รี่แผ่กระจายในโพรงปาก สดชื่นดีจัง
I know you boy
나를 보고 있는 니 눈빛 좀 너무 뜨거워
สายตาเธอที่มองฉันมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน
I love you so much
꼭 이렇게말할 것 같애오 사랑스러워
ฉันอยากจะบอกเธอไปแบบนั้น เธอช่างน่ารัก
หมากฝรั่งรสสตอว์เบอร์รี่ถูกเป่าเป็นลูกโป่งจิ๋วก่อนที่มันจะแตกดังโป๊ะ! แล้วแบคฮยอนก็หัวเราะคิกคักก่อนจะเริ่มเป่ามันเป็นลูกโป่งขึ้นมาใหม่ พยายามเป่ามันให้มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม
ขณะที่แบคฮยอนกำลังมีสมาธิกับเจ้าลูกโป่งหมากฝรั่งตรงหน้าก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้...ทีละนิดทีหน่อย...ทีละเล็กทีละน้อย...เข้ามาอย่างแนบเนียน เงาดำที่พาดทับทำให้คิ้วบางต้องขมวดมุ่น แบคฮยอนจำต้องหรี่ตามองด้วยความงงงวย
Oh baby 니가 니가 너무나 자꾸자꾸 좋아져
มากขึ้น มากขึ้น ฉันชอบเธอมากขึ้นทุกทีแล้วนะที่รัก
내 곁에 있어줘 I just wanna love with you
อยู่กับฉันนะ ฉันแค่อยากจะรักเธอ
ลูกโป่งหมากฝรั่งสีชมพูขยายใหญ่ขึ้นจนเกือบบังหน้าจิ้มลิ้มๆ ของแบคฮยอนตัวน้อยได้มิด สีชมพูขุ่นๆ ทำให้เห็นได้เลือนรางว่ามีคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แต่ถึงจะมองเห็นได้ไม่ชัดเพราะเจ้าลูกโป่งหมากฝรั่งที่แบคฮยอนกำลังเป่าเป็นอุปสรรค ถึงอย่างนั้น...เขาก็ยังจำได้แม่นว่าเป็นใคร
“ อยู่นี่เอง ”
เสียงทุ้มพูดกลั้วหัวเราะ คิ้วบางขมวดมุ่นเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาใกล้ในระยะประชิด แบคฮยอนหยุดเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งและพยายามจะทำให้มันแตกด้วยการสูดลมหายใจเข้าทางปาก ทว่าปาร์คชานยอลกลับไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นน่ะซี่!
조심 조심스러워 내 맘 알까 두려워
ฉันต้องระมัดระวังเพราะกลัวเธอจะรู้ใจกัน
난 몰라 몰라 넌 너무너무 귀여워
ไม่รู้ด้วยแล้ว เธอน่ารักเกินไปนี่นา
ริมฝีปากที่ร้ายกาจเหมือนเจ้าของขยับเข้ามาแตะแผ่วเบาบนผิวเหนียวๆ หยุ่นๆ หอมกลิ่นสตอว์เบอร์รี่ ดวงตากลมโตจ้องคนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามอย่างยั่วเย้า ร้ายกาจที่สุดเลย!
ก่อนที่มันจะแตกดังโป๊ะ!
...ด้วยริมฝีปากของใครอีกคน
สิ่งที่แบคฮยอนตัวน้อยตัวนิดเห็นในกรอบสายตาตอนนี้คือใบหน้าระยะประชิดของปาร์คชานยอล ไอ้คนร้ายกาจ! ดวงตากลมโตวิบวับตรงหน้าทำให้แก้มของเขาร้อนฉ่า ริมฝีปากแตะกันแผ่วเบาโดยมีแค่แผ่นหมากฝรั่งบางๆ กั้นอยู่ แบคฮยอนเหลือกตาอย่างตกใจ
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือน้อยๆ ตะปบลงบนหน้าหล่อๆ ฝากรอยแดงไว้เบาบางให้ดูต่างหน้า ปาร์คชานยอลดูไม่ได้ตกใจหรือเจ็บปวดอะไรเพราะหมอนี่เอาแต่ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มอยู่นั่นแหละ! ปาร์คชานยอลนี่มันบ้าจริงๆ! มาขโมยจุ๊บคนอื่นไปหน้าด้านๆ แล้วยังจะมายิ้มชอบใจอีก!
“ อี๋ ไอ้คนฉวยโอกาส! ”
“ ใครบอก นายเปิดโอกาสให้ผมเองต่างหากJ ”
“ แหวะ! ”
แบคฮยอนเบ้ปาก ดูซิ! ปาร์คชานยอลทำปากเขาเลอะหมากฝรั่งไปหมดแล้วเนี่ย มันน่าโมโหเป็นบ้าเลย! เห็นว่าแบคฮยอนเผลอหลุดเขินใส่นิดหน่อยก็เอาใหญ่เลยนะ! รู้งี้กลั้นยิ้มกลั้นเขินวิ่งหนีขึ้นไปเขินคนเดียวบนห้องนอนซะก็ดี ฮึ่ยย
“ แล้วมาทำไมไม่ทราบ! ”
คนตัวสูงเหล่มองคนขี้โวยวายด้วยสายตาที่มองแล้วต้องเสหลบไปทางอื่น
ไอ้สายตาหวานเชื่อมแบบนั้นน่ะ
“ ทำไมถึงต้องถามในสิ่งที่รู้ดีอยู่แก่ใจด้วยล่ะหืม? ”
แบคฮยอนคว่ำปากเชิดคางขึ้นอย่างดื้อรั้น
“ คิดถึง ”
“ คิดถึงแบคฮยอนผมเลยมาหา ”
แก้มยุ้ยขึ้นสีแดงเรื่อยากจะปกปิดจากสายตาปาร์คชานยอล บอกตัวเองในใจว่าอย่าหวั่นไหวแต่หัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟังกันซะเลย ก้อนเนื้อเท่ากำปั้นเต้นระรัวในอก ไม่รู้ว่าคนข้างตัวจะได้ยินมั้ยเพราะตั้งแต่เจอกันปาร์คชานยอลก็ยังไม่หยุดยิ้มเลย
“ หรือนี่เป็นแผนหลอกให้ผมบอกคิดถึงเหรอ? ”
“ นี่! ใครจะไปทำอย่างนั้นกันล่ะL! ”
“ แบคฮยอนไง ”
“ ใครเขาบังคับนายกันล่ะ อยู่ๆ นายก็มาบอกเราเองนะว่าคิดถึง ”
แบคฮยอนตัวน้อยเถียงเสียงดัง อะไรกัน อยู่ดีๆ ก็มาตู่หาว่าคนอื่นหลอกให้บอกคิดถึง แบคฮยอนไม่ได้หลอกใครที่ไหนสักกะหน่อย! ปาร์คชานยอลต่างหากล่ะอยากจะพูดเอง
ขณะที่เขาพยายามหนีปาร์คชานยอลกลับเอาแต่ตาม มาวนเวียนอยู่รอบตัว มาทำให้ใจสั่นครั้งแล้วครั้งเล่า น่าโมโหจะตายไปการกระทำแบบนี้น่ะ แบคฮยอนไม่ยอมง่ายๆ หรอกนะ
“ ขอฟังเพลงด้วยคนสิ ”
นอกจากจะไม่เถียงกลับแล้วยังมาจ้องหน้าคนอื่นเขายิ้มๆ อีกต่างหาก ปาร์คชานยอลเอื้อมมือมาดึงหูฟังข้างหนึ่งไปจากหูของแบคฮยอนที่ทำหน้ามู่ทู่ คนตัวสูงยัดหูฟังใส่หูตัวเองและมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาพราวระยับ ระหว่างพวกเขาเงียบลงไปถนัดตา
잘 생각해보면 우린 정말 어울려
คิดดูแล้วพวกเรานี่ก็เหมาะสมกันจริงๆ เลยนะ
이제 알았어 넌 내게 딱이야
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอช่างเหมาะสมกับฉัน
나의 반쪽이야
เป็นเนื้อคู่ของฉัน
ม้านั่งตัวยาวเหมือนจะสั้นไปเมื่อตัวโตๆ ของปาร์คชานยอลนั่งเอาไหล่เบียดกับไหล่ของแบคฮยอนอยู่อย่างนี้ พอขยับหนีอีกคนก็ขยับตามมาเบียดจนได้อยู่ดี แบคฮยอนตัวน้อยแกล้งเมินแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
กลิ่นน้ำหอมและไออุ่น…มันขัดใจเขามากจริงๆ
และการที่แบคฮยอนพยายามทำเมินนั้นกลับยิ่งเปิดโอกาสให้ปาร์คชานยอลถือดีมานั่งจ้องหน้าเขา มอง มอง มอง และยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มทั้งตาและปาก ปาร์คชานยอลนั่งหันเข้าหาเจ้าของหูฟังสีขาว เท้าแขนกับที่พิงหลังของม้านั่งตัวยาว
เพลงในเพลย์ลิสต์ของแบคฮยอนตัวน้อยยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ คนสองคนยังคงนั่งเงียบไร้การพูดคุย วันนี้ปาร์คชานยอลมาแปลก...ไม่ค่อยพูดมากเหมือนเก่าแต่กลับร้องเพลงแทน
oh baby honey candy chocolate 보다 니가 더 달콤해
น้ำผึ้ง ลูกกวาด ช็อกโกแลต เธอหวานยิ่งกว่านั้นอีกนะที่รัก
촉촉해 니 입술 I just wanna kiss you
ไหนจะริมฝีปากที่ชุ่มชื่นนั่น ฉันแค่อยากจะจูบเธอ
ตาจ้องตากันอย่างไม่มีฝ่ายไหนยอมแพ้ แบคฮยอนมองตาปาร์คชานยอลไม่คิดจะหลบ แม้ว่า...แม้ว่าแก้มของเขาจะร้อนจัดเหมือนมันกำลังจะระเบิดแล้วก็ตาม
“ … ”
นิ้วเรียวยาวที่มักจะสวมแหวนเงินประดับไล้ไปตามผิวแก้มสีแดงเรื่อของเจ้าตัวเล็กขี้โมโห ซุกซนไปทั่วจนน่าตีแรงๆ สักที ปาร์คชานยอลยิ้มตาหยี แบคฮยอนยังคงน่ารักน่าชังสำหรับเขาเสมอ
라랄라라 노래해 사랑해서 난 노래해
ลาลั้ลลา ฉันร้องเพลงนี้เพราะฉันตกหลุกรักเธอ
난 몰라 몰라 넌 너무너무 귀여워
ไม่รู้ด้วยแล้ว เธอน่ารักเกินไปนี่นา
บางทีแบคฮยอนอาจจะไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาแข็งกร้าวที่ใช้มองเขานั้นไม่มีอีกแล้ว...ดวงตาเรียวคู่ตรงหน้าเขานี้เต็มไปด้วยความสับสน ลังเลใจ และยังคงมีความรักอยู่ข้างในนั้น ปาร์คชานยอลจงใจโน้มปลายจมูกลงไปคลอเคลียกับแก้มนุ่มนิ่ม เมื่ออีกคนยังนิ่งไปขัดขืนเขาก็ยิ่งได้ใจกดจูบลงไปสักฟอด
แบคฮยอนน่ะยังรักเขาอยู่ และถึงแม้แบคฮยอนจะรักเขาน้อยลงเพราะความผิดที่เขาทำลงไปเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีคนย่อท้อที่จะตามง้อ บางทีผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขามันก็ต้องโดนงี้ซะบ้าง
“ มองตาแบคฮยอนทีไร... ”
“ ผมสะท้านไปทั้งใจเลยนะ ”
และเขาสังเกตว่าแก้มแบคฮยอนนั้นแดงมากขึ้นกว่าเดิม
…
“ นายน่ะกลับที่พักไปสักทีสิ เลิกตามเราด้วย! ”
ถลึงตามองคนตัวสูงที่เดินล้วงกระเป๋าเดินตามหลังต้อยๆ ก่อนจะส่งเสียงโวยวายไม่พอใจ แหงล่ะ! ใครจะไปพอใจกันหลังจากโดนหยอดโดนเต๊าะโดนเล่นงานด้วยคำพูดเสี่ยวๆ หวานเลี่ยนของปาร์คชานยอล แบคฮยอนหงุดหงิดเพราะรู้สึกว่าตัวเองถึงกับเสียศูนย์ไปพักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้
ไอ้ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้นทำให้รู้สึกโมโหจริงๆ นะ ปาร์คชานยอลกำลังกวนใจแบคฮยอนจนแทบนั่งไม่ติดม้านั่งเลยต้องเดินหนีมาแบบนี้ยังไงล่ะ ขายาวๆ ของอีกฝ่ายแม้เขาจะเดินเร็วแค่ไหนก็ยังตามทันอยู่ดี ให้ตาย แบบนั้นยิ่งน่าโมโหไปกันใหญ่เลย
“ L ”
“ J ”
“ ฮึ่ยย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว! ”
แบคฮยอนตัวน้อยตัวนิดสะบัดหน้าหนีอย่างแสนงอน ยัดหูฟังสู่ทั้งสองข้างและเร่งเสียงเพลงในเพลย์ลิสต์กะจะเมินปาร์คชานยอล ฮึ จะเดินตามก็เดินไปเถอะไม่สนใจด้วยหรอกนะ แบคฮยอนแอบเบ้ปากอยู่คนเดียว ทำหน้าหงิกมากขึ้นอีกเมื่อพบว่าสายตาของพวกสาวน้อยสาวใหญ่รอบตัวกำลังพุ่งเป้าไปที่ไอ้คนข้างหลังของตัวเอง
“ แหวะ ”
คิดว่าหล่อนักหรือไงไอ้คนเจ้าชู้เอ๊ย! ชาตินี้อย่าได้หวังว่าจะใจอ่อนให้เลย!
เดินกระแทกเท้าปึงปังเดินหนีไปทางอื่น แบคฮยอนได้ยินเสียงวี้ดว้ายของสาวๆ พวกนั้นดังมาแว่วๆ มือก็กดเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นอีกพร้อมกับทำปากคว่ำ
“ เฮ้ รอผมด้วยสิ ”
ไม่รงไม่รอมันแล้ว!
“ แบคฮยอนครับ ”
ปาร์คชานยอลวิ่งมาดักข้างหน้า แบคฮยอนตัวน้อยจ้องดวงตากลมโตที่เป็นประกายแวววาวอย่างขัดอกขัดใจ หมอนี่ชอบทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไปซะทุกครั้งเลย ทั้งตา จมูก ปาก ตัวสูงๆ ขายาวๆ มันน่าหงุดหงิดทั้งหมดเลย!
แบคฮยอนตัวน้อยชี้ไปที่หูฟังที่เสียบหูตัวเองอยู่ก่อนจะยักไหล่เป็นเชิงบอกว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เขาเร่งเพลงจนสุดแล้ว และถึงแม้จะได้ยินแบคฮยอนก็จะไม่สนใจด้วย
“ ไม่ได้ยิน ”
“ ลดเสียงเพลงมาคุยกันก่อนสิ ”
“ อะไรนะ? ”
“ แบคฮยอน ”
“ ไม่ได้ยิน ”
มือน้อยๆ ผลักอกกว้างให้พ้นทางเดิน(แม้จะทำให้อีกคนเซถอยหลังนี๊ดดเดียวก็เถอะ) ปาร์คชานยอลยังคงดื้อดึงที่จะจ้องหน้ามู่ทู่ จู่ๆ หมอนั่นก็ยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผลซะอย่างนั้น
“ ไม่ได้ยินจริงอ่ะ? ”
“ … ”
แบคฮยอนตัวน้อยยังคงทำหน้ามึนไม่หือไม่อือ น่าหยิกเป็นบ้า
“ ตกลงจะไม่ยอมลดเสียงเพลงมาคุยกันจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย ”
“ … ”
“ ตัวดื้อ ”
คนตัวโตยอมถอยไปเดินตามแผ่นหลังเล็กตามเดิม ปาร์คชานยอลล้วงกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องเอื่อยเฉื่อยเพราะแบคฮยอนน่ะขาสั้นกว่าตั้งหลายคืบ ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงลอยหน้าลอยตาฟังเพลงเสียงดังไปอย่างนั้น ขนาดเดินห่างกันหลายก้าวยังได้ยินเลย
แบบนี้ก็ดี
“ นี่ ”
“ … ”
ดวงตาเรียวเหลือบมองคนที่เดินมาขนาบข้างตัวอย่างไม่เป็นมิตร กลีบปากบางคว่ำลงอีกแล้ว แบคฮยอนตัวน้อยเบื่อขี้หน้าปาร์คชานยอลจะแย่ อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามไปมากกว่าการเดินเคียงข้างกันไปอย่างนี้ บนถนนที่มีผู้คนเดินสวนไปมาบ้างประปรายเส้นนี้
“ ไหนๆ ก็ไม่ได้ยินที่ผมจะพูดอยู่แล้ว ”
“ … ”
“ รักนะ ”
ปาร์คชานยอลไม่ได้หวังว่าอีกคนจะได้ยิน เขาแค่พูดมันออกมาโดยที่สายตายังคงมองไปข้างหน้า
“ ...เผื่อว่านายจะแกล้งทำเป็นลืม ”
แบคฮยอนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่สดใสในวันนี้ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องกลั้นยิ้ม...นี่มันบ้าบอ นอกจากเสียงเพลงกับเสียงหัวใจของตัวเองก็มีเสียงปาร์คชานยอลนี่แหละที่ได้ยินชัดแจ๋ว
ได้ยินทุกคำเลยด้วย
“ มันต้องมีใจอ่อนบ้างสิ ”
นั่นน่ะซิ ถึงจะไม่อยากจะใจอ่อนก็เถอะ แต่มาทำกันถึงขนาดนั้นมันก็ต้องมีใจอ่อนบ้างแหละ แบคฮยอนตัวน้อยเหลือบมองปาร์คชานยอลเป็นระยะ ยอมรับกับตัวเองเงียบๆ ว่าที่จริงแล้วเขาดีใจแค่ไหนที่ปาร์คชานยอลมาตามง้ออยู่แบบนี้
แต่คนทำผิดมันต้องโดนลงโทษ
“ ย๊า ”
“ วันนี้น่ะ...อย่าคิดว่าเราจะยอมนายนะ! ”
รู้สึกผิดรุนแรงมาก เก๊าผิดไปแล้ววววว ; /// ; จะขยันนะ
ใครสงสัยว่าเพลงที่แบคฮยอนฟังมันคือเพลงอะไรทำไมเนื้อหวานมันหวานจังเลย
เพลงนี้นะคะ จิ้ม
เป็นเพลงโปรดเราเหมือนกัน
#ฟิคฟอแฟน
ความคิดเห็น