คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : PHOTOS ; 17 { 100 per. }
17
“ ผู้ใหญ่เขาบอกว่าเขาไม่ซีเรียสเรื่องที่นายจะมีแฟน แต่อย่าประเจิดประเจ้อมากเกินไป อย่าทำตัวมีพิรุจ อย่าพูดถึงเรื่องมีแฟนจนกว่าจะโดนจับได้คาหนังคาเขาจริงๆ เพราะจางอี้ชิงเป็นผู้ชายคนเขาอาจจะไม่ระแคะระคายสักเท่าไหร่ เวลาออกไปไหนก็ให้ทำตัวชิลๆ เหมือนไปเที่ยวกับเพื่อนนะ อย่าสวีทกันข้างนอกเด็ดขาดเลย แล้วก็อย่านอนค้างบ้านจางอี้ชิงบ่อยเกินจำเป็น อย่าถูกเนื้อต้องตัวจางอี้ชิงจนน่าหมั่นไส้...เอ่อ สองข้อหลังคิมแทยอนกำชับมาน่ะ ”
รุ่นพี่เฮนรี่ปาดเหงื่ออย่างน่าสงสาร เขาดูเหนื่อยมากๆ ที่ต้องมาตามหาคุณคริสถึงบ้านอี้ชิงแล้วมานั่งร่ายข้อห้ามโน่นนี่ของบริษัทที่ยาวเหยียด คนโดนบ่นจริงๆ น่ะนอนหนุนตักอี้ชิงหลับตาพริ้มสบายใจ จะมีก็แต่อี้ชิงที่ยังคงนั่งจ้องรุ่นพี่เฮนรี่ตาแป๋ว รับฟังกฎของบริษัทอย่างตั้งใจทุกข้อ
“ ให้ตายสิ...เจ้าหมอนี่มัน... ”
“ ผม...ผมทำให้ยุ่งยากรึเปล่าครับ? ”
“ ไม่หรอกจางอี้ชิง ไม่ใช่ความผิดของใคร ถ้าความรักมันห้ามกันได้โลกนี้คงไม่มีคนอกหักหรอก ”
ช่างภาพตัวขาวพยักหน้ารับรู้ติดจะกังวล แต่ยังไม่ลืมดูแลเทคแคร์คนที่หอบแฮ่กด้วยการส่งแก้วน้ำส้มเย็นให้ดื่มตามด้วยผลไม้จากตู้เย็น
“ โลกน่ะกลมกว่าที่พี่คิดเอาไว้เลย ”
“ ครับ ผมก็ว่ามันกลมเอามากๆ เลย ”
หลังจากที่คลาดกันไปคลาดกันมาหลายปีอี้ชิงก็ไม่นึกว่าจะมีแหวนเงินของคุณแรพเปอร์คนดังมาอยู่บนนิ้วได้ ยังกับฝันเลยแน่ะ...รุ่นพี่เฮนรี่กระแอมไอยิ้มล้อเลียนอี้ชิงได้แต่หน้าแดงหลบสายตาไปตามระเบียบ ดูเหมือนว่าปัญหาทางบริษัทคงจะไม่น่าเป็นห่วงอะไรมากนัก
“ เหนื่อยเป็นบ้า พี่กับคิมแทยอนนึกว่าจะไม่รอดกันแล้วซะอีก ”
“ งานหนักมากเลยเหรอครับ? ”
“ อื้อ หนักอกหนักใจน่ะสิ ไอ้นั่นก็กดดันไอ้นี่ก็กดดัน อ๊า! จะบ้าตายจริงๆ ”
อี้ชิงพยักหน้าช้าๆ ลอบมองรุ่นพี่เฮนรี่จิบน้ำส้มสลับกับใบหน้าดูดีของคนที่กำลังนอนหลับฝันดีอยู่ตรงตัก แค่คิดว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาคุณคริสต้องทำงนหนักมากแค่ไหนก็อดสงสารไม่ได้ ขนาดอี้ชิงเป็นแฟนคลับอยู่อย่างนี้เขายังรู้สึกเหนื่อยในบางครั้งเลย นับประสาอะไรกับไอดอลกัน
“ สมัยนี้ไม่ใช่ผู้ชายกับผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร จางอี้ชิงถึงจะน่ารักแต่ก็ยังเป็นผู้ชาย เวลาออกไปไหนมาไหนด้วยกันคนเขาไม่สงสัยอะไรมากมายหรอก แค่ทำตัวแบบเพื่อนน่ะ เตือนคริสด้วยนะว่าอย่าเยอะเกินไป หมอนี่ชอบเยอะมาตั้งนานแล้ว ”
“ ผมจะ...ดูแลคุณคริสให้ครับ รุ่นพี่ไม่ต้องห่วงนะครับ ”
“ ดูแลตัวเองด้วยนะ ”
ที่ผ่านมาแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง หลังจากนี้ไปต่างหากที่อี้ชิงจะได้พิสูจน์ตัวเองว่าพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณแรพเปอร์คนดังไปตลอดมั้ย แฟนคลับที่ดีจะต้องไม่ทิ้งศิลปินที่ตัวเองรักไปยามเขาลำบาก ในเมื่ออี้ชิงเลือกแล้วว่าเขาจะรักจะสนับสนุนคุณแรพเปอร์คนดังมาตั้งแต่ต้น ทำไมต่อจากนี้ไปเขาจะทำไม่ได้ล่ะ!
ต่อให้คุณคริสจะเป็นคนที่ไม่มีอะไร ไม่มีชื่อเสียงเงินทอง
อี้ชิงก็ไม่สนใจหรอก!
ลมอุ่นๆ กับเสียงหัวใจที่ดังอยู่ใกล้ๆ คล้ายจะปลุกให้คนที่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตื่น อี้ชิงกระพริบตาปริบปรับโฟกัสภาพตรงหน้า ก่อนจะทำหน้าฉงนเมื่อเห็นใครบางคนถือกล้องถ่ายรูปเข้ามาใกล้ซะจนเกือบชิด คุณแรพเปอร์คนดังฉีกยิ้มกว้างได้น่ารักซะจนอี้ชิงสตั้นท์ไปหลายวินาที
“ คนขี้เซาตื่นแล้ว! ”
ตะโกนร้องเป็นเด็กๆ แล้วก็พุ่งจู่โจมเข้าหาจูบหน้าผากอี้ชิงแรงมากกว่าปกติจนคนที่ยังงัวเงียหงายหลังล้มไปนอนแผ่บนโซฟาแบบเดิม อี้ชิงขยี้ตา เห็นคุณแรพเปอร์คนดังกำลังกวักมือเรียกอยู่บนพื้นพรม
“ อื้อ...อะไรกันครับ? ”
“ มาดูอะไรนี่สิครับ ”
“ เอ๋? ”
ถึงจะยังมึนงงกับการมาของคุณคริส(ที่ออกไปทำงานตั้งแต่เที่ยง)แต่อี้ชิงก็ยอมขยับไปใกล้อีกคนอย่างว่าง่าย ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีน้ำเงินเข้มนี่คงเย็นแล้ว ช่างภาพตัวขาวถูกคว้าตัวไปหอมแก้มอีกรอบสองรอบกว่าจะได้เห็นว่าคุณคริสกำลังทำอะไรอยู่...
มีรูปโพลารอยด์เป็นร้อยใบวางกระจัดกระจายบนพื้นพรม
แต่มองดูดีๆ มันไม่ได้ถูกวางระเกะระกะ ...หากแต่มันถูกเรียกเป็นตัวอักษร
คำว่า ‘ Yixing ’
คุณคริสชี้ให้ดูตั้งแต่รูปแรกด้วยใบหน้าแสนจะภูมิใจ มันเป็นรูปของอี้ชิงทุกอากัปกิริยาที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแอบถ่ายไปตอนไหน เป็นรูปคู่ของอี้ชิงกับคุณคริส เป็นรูปของคุณคริสในวันสบายๆ เป็นรูปทุกมุมในบ้านของอี้ชิง รูปถ่ายทุกใบมีวันที่เขียนกำกับเรียบร้อย
อี้ชิงเคยบอกว่ากล้องถ่ายรูปคือสิ่งที่สามารถหยุดเวลาได้และรูปถ่ายก็เป็นกระดาษใบเล็กๆ ที่สื่ออารมณ์ของคนถูกถ่ายกับคนถ่ายได้ชัดเจนอย่างน่าอัศจรรย์ อี้ชิงคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์มาตลอด แต่ครั้งนี้อี้ชิงคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าเดิม
เพราะมันไม่ได้มีแค่ความรักของอี้ชิงคนเดียว
รูปถ่ายที่คุณแรพเปอร์คนดังถ่ายมันเต็มไปด้วยความรู้สึกรัก ความอ่อนหวานและละมุนละไม เป็นอีกครั้งที่สิ่งที่คุณคริสทำมันกระแทกใจอี้ชิง แบบว่า...ซึ้งใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก เมื่อพวกเขาสบตากันมันก็เหมือนพร้อมจะตกหลุมรักยังไงยังงั้น
“ อะไรผมก็ทำให้จางอี้ชิงได้ ยกเว้นขอดวงดาวกับพระจันทร์นะครับ ”
“ ผมไม่ขออะไรมากมายขนาดนั้นหรอกครับ... ”
ช่างภาพตัวขาวทำเสียงฟุดฟิด พยายามกลั้นน้ำตาความซาบซึ้งใจเอาไว้
“ ผมอยากได้แค่หัวใจคุณคริส...ได้มั้ยล่ะครับ? ”
คุณแรพเปอร์คนดังขยับริมฝีปากไร้เสียง
‘ แน่นอนครับ ’
“ สนใจไปเดทกับผมตอนนี้มั้ยครับจางอี้ชิง ”
“ มันมืดแล้วนะครับ ”
“ แค่อยากใช้เวลาข้างนอกด้วยกันบ้างนี่ครับ... ”
มือก็ถูกกุมซะแน่น ทำหน้าออดอ้อนระยะประชิด แบบนี้แล้วจะไม่ให้แฟนคลับตัวยงไม่ตามใจยังไงไหวล่ะจริงมั้ย? ให้ตาย...นับวันคุณคริสยิ่งจับทางอี้ชิงถูกตลอดเลยนะ!
ม้านั่งริมทางเท้าเป็นจุดหมายของคุณแรพเปอร์คนดัง คืนนี้หิมะตกไม่มากนัก คงเป็นเพราะอีกไม่นานก็จะเข้าสู้ฤดูอบอุ่นแล้วสินะ แอบมองดูคุณแรพเปอร์ปัดหิมะออกจากเก้าอี้อย่างสนอกสนใจก่อนที่ช่างภาพตัวขาวที่มีเสื้อโค้ทตัวใหญ่ห่อตัวอยู่จะถูกดึงให้นั่งลงบนม้านั่งเย็นๆ
อี้ชิงกำลังจะขยับตัวแบ่งที่นั่งให้คุณคริสนั่งบ้างแต่คุณคริสกลับทรุดลงไปนั่งขัดสมาธิบนพื้นหน้าตาเฉย อี้ชิงร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ พยายามดึงอีกคนลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล
“ ไปนั่งตรงนั้นทำไมครับ! พื้นมันเย็นมากเลยนะครับ! ”
“ จางอี้ชิงอย่าดิ้นสิครับ ”
“ คุณคริส... ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาและอี้ชิงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเช่นกัน อาจเป็นเพราะ...ใบหน้าของคุณคริสที่เกลือกกลิ้งและซบอยู่ตรงเข่าล่ะมั้ง ลมหายใจคุณคริสอุ่นมากๆ จนรู้สึกอุ่นตรงเข่าไปด้วย
“ ...เป็นอะไรเหรอครับ ”
ที่ถามไม่ใช่เพราะอีกคนเศร้าแต่ถามเพราะคุณแรพเปอร์คนดังเอาแต่มองหน้าอี้ชิงแล้วก็ยิ้ม
“ ลูบหัวผมหน่อยสิครับ ”
“ … ”
“ เร็วๆ ซี่ ”
มือขาวลูบผมสีทองของคุณคริสเบาๆ ผมนุ่มๆ ของคุณคริสส่งกลิ่นแชมพูลอยไปตามทิศทางลม อี้ชิงอมยิ้ม มองดูท่าทางเด็กน้อยของคุณแรพเปอร์คนดังขำๆ คุณแรพเปอร์คนดังแนบแก้มลงกับเข่าของอี้ชิงแล้วครางเบาๆ ราวกับพอใจที่โดนลูบหัวซะเหลือเกิน
“ ผมรู้สึกผิด...เราเอาแต่เดทกันในบ้านไม่ก็ตอนกลางคืน มันน่าเบื่อว่ามั้ยครับ? ...จางอี้ชิงเบื่อที่เป็นแบบนี้รึเปล่าครับ ”
ช่างภาพตัวขาวส่ายหน้า คลี่ยิ้มหวานให้คนขี้กังวลคลายใจ
“ กับความรักบางทีเราไม่ต้องเยอะกับมันหรอกครับ แค่รับรู้ก็พอแล้ว มีคุณคริสอยู่กับผมมันก็ดีมากแค่ไหนผมคิดยังงั้นมาตลอดเลยครับ เราควรปล่อยให้มันเป็นไป ”
“ ผมแค่กลัวว่าผมอาจจะให้จางอี้ชิงไม่พอ ไม่ดีเท่าคนอื่นน่ะครับ... ”
“ ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมพอใจแล้วครับ ”
มันไม่ใช่แค่คำพูดธรรมดาเท่านั้น แต่อี้ชิงเลือกจะสื่อมันออกมาด้วยการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ไม่สะดุดตาหรือตรึงใจ อี้ชิงเพียงแค่ลูบแหวนเงินบนนิ้วตัวเองไปมาแล้วก็ยิ้มบาง คุณแรพเปอร์คนดังยิ้มตาม...เขาโน้มตัวลงมาจูบแหวนบนนิ้วอี้ชิงบ้าง ช่างภาพตัวขาวยิ้มค้าง หัวใจเต้นตุบๆ ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน
“ จางอี้ชิงทำให้ผมอยากจะบินไปบ้านคุณแม่ของจางอี้ชิงเดี๋ยวนี้เลยครับ... ”
“ ไปทำไมตะ...ตอนนี้ล่ะครับ แม่ผมคงนอนไปแล้วล่ะ ”
“ มีคำถามอยากจะถามนี่ครับ ”
“ ถามผมก็ได้นะครับ แบบว่า...ถ้าเกิดผมตอบได้ ”
“ เอายังงั้นเหรอครับ? อ่า...ผมอยากจะถามว่า...ทำไมคุณแม่ของจางอี้ชิงถึงสอนลูกชายมาได้น่ารักขนาดนี้กันนะ? พอจะมีคำตอบมั้ยล่ะครับคุณช่างภาพคนเก่ง ”
คราวนี้ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดทันทีเหมือนสั่งได้ อี้ชิงเผลอบีบมือคุณแรพเปอร์คนดังแน่นอย่างประหม่า ฝ่ามือชื้นเหงื่อจนอีกคนยิ้มล้อเลียน หัวใจอี้ชิงเต้นดังมากซะจนคิดว่าอีกคนคงได้ยินชัดเจน อี้ชิงก้มหน้างุดขยับปากพูดตอบโต้เสียงเบา
“ ก็ถามไอ้เจ้าความรักดูสิครับ...ว่าทำไมผมน่ารัก ”
นั่นสินะ ไอ้เจ้าความรักนี่ร้ายกาจจริงๆ
ทำให้จางอี้ชิงน่ารักซะขนาดนี้ได้ยังไง
“ เมื่อไหร่จะยอมเป็นแฟนกันสักที ”
คนกินจาจังมยอนอยู่แทบจะสำลัก แบคฮยอนเผลอมองคำพูดสุดตรงของปาร์คชานยอลอย่างนึกอึ้ง ไอ้เขินมันก็เขินอยู่หรอกนะ แต่แบคฮยอนก็ต้องมานั่งเกาหัวตัวเองแกรกๆ นึกสงสัยว่าตัวเองยังไม่ได้ตอบตกลงคบเป็นแฟนกับปาร์คชานยอลเหรอเนี่ย?
“ จุ๊บก็ทำไปแล้วนะ อยากรับผิดชอบเร็วๆ ”
“ มันก็... ”
“ มันทำไมล่ะ? ”
นี่ก็กดดันจังเลยนะ! ปาร์คชานยอลนั่งเท้าคางบนเข่าตัวเองหันมาจ้องหน้าแบคฮยอนด้วยสายตาที่แบบว่า...ชวนขัดเขินแปลกๆ แบคฮยอนพยายามปรับสีหน้าเหวอๆ ของตัวเองลงเป็นปกติ ตอนนี้เขาอะไรไม่ถูกนอกจากนั่งกินจาจังมยอนไปเรื่อยๆ
“ คุณปาร์ค! มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรคิดตอนนี้นะ ตัวเองกำลังจะเดบิวท์อยู่แล้วแท้ๆ... ”
“ เดบิวท์ก็ส่วนเดบิวท์สิ สับสนอะไรป้ะเนี่ย? ”
แบคฮยอนกัดตะเกียบดังกึก ชักไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่สับสน
“ นั่นแหละน่า ไอดอลมีแฟนแล้วลำบากมากนะ ”
“ ก็จุ๊บไปแล้ว ”
“ … ”
“ ขอเป็นแฟนไปแล้วด้วย ”
“ … ”
“ จะเอายังไง? ”
ครั้งแล้วยังขอคบแบบโรแมนติกอยู่เลย! มาวันนี้ทำไมทำท่าเหมือนจะข่มขู่ได้นะ! แบคฮยอนทำปากยื่นใส่ปาร์คชานยอล ใช้ตะเกียบม้วนเส้นจาจังมยอนยัดใส่ปากปาร์คชานยอลให้หยุดพูด ปากของปาร์คชานยอลเลอะไปด้วยซอลดำๆ จนแบคฮยอนต้องปล่อยขำออกมาดังๆ
“ ตลกเหรอ...ตลกเหรอ... ”
“ เอาน่าคุณปาร์ค ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ”
“ ขอมาเป็นแฟนแค่นี้ต้องปฏิเสธด้วยรึไง จะมากไปแล้วนะ ”
ปาร์คชานยอลยังคงไม่ยอมง่ายๆ ดูเหมือนว่าการซ้อมติดต่อกับแปดเก้าชั่วโมงจะไม่ทำให้ปาร์คชานยอลหมดพลังไปง่ายๆ ถึงได้มีแรงตื้อแบคฮยอนอยู่ยังงี้ไง บันไดทางลงมีแค่พวกเขาสองคนนั่งอยู่ กล่องจาจังมยอนถูกยึดไปแล้ว แบคฮยอนไม่มีอะไรมาแก้ความเขินของตัวเองอีก
“ วันนี้ไม่ตอบไม่เคลียร์ไม่ต้องกลับบ้าน ”
“ หูยยย ทำไมโหดจังอ่ะ ”
“ นายดื้อ ”
เกิดมาแบคฮยอนยังไม่เคยชอบใครเลยนะ ไม่เคยคบใครด้วย ถึงแบคฮยอนจะชอบปาร์คชานยอลอยู่บ้างในฐานะแฟนคลับนัมเบอร์วันแต่มาขอคบกันแบบนี้มันก็แปลกๆ แบคฮยอนช้อนตามองอีกคนแล้วถอนหายใจเบาๆ
“ ขอปรึกษาออมม่าก่อนได้มั้ย? ”
“ ออมม่ามีลูกคนเดียวนะ ออมม่าขี้เป็นห่วงต้องบอกออมม่าก่อน ”
“ ขอเวลาหนึ่งวันปรึกษาออมม่าหน่อย...นะ ”
ขอให้ออมม่าไม่เป็นลมที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วกันนะ
เรื่องหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหนเนอะ! เป็นเหตุผลที่ฟังดูดีชะมัด
“ แบคฮยอน... ”
“ หือ? ”
อะไรคือมองหน้าแล้วกัดปากแบบนั้นล่ะ? แบคฮยอนมองท่าทางแปลกๆ ของปาร์คชานยอลงงๆ ก่อนจะได้ถามไถ่อะไรออกไปปาร์คชานยอลก็โถมตัวเข้ามากอดแบคฮยอนเต็มแรง รัดแน่นซะจนจาจังมยอนที่เพิ่งกลืนลงไปแทบพุ่งทะลุจมูกออกมาเลย
“ อะไรอ่ะ! ”
แบคฮยอนดิ้นพล่านทุบหลังอีกคนปั้กๆ
“ ไม่ไหวนะแบบนี้ ”
“ ห๊ะ? ”
“ น่ารักไปป่ะ นี่หลงเลย...หลงละเนี่ย ”
ตอนแรกทำเป็นรำคาญเรา ตอนนี้เอะอะน่ารักเอะอะจับฟัดแก้มอย่างเดียวเลย! แบคฮยอนถูกจับหอมแก้มไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้แถมปาร์คชานยอลยังไม่ยอมเช็ดปากดีๆ ทำให้แก้มของเขาเปื้อนคราบซอสดำๆ เลอะเทอะไปหมด
“ โอ๊ยยย พอเหอะน่า! คุณปาร์คกลับบ้านไปนอนได้แล้ว ”
“ แล้วเรื่องเป็นแฟนกันต้องรอออมม่าอนุญาตก่อนใช่มั้ย? ”
“ ไว้คุยกันหลังเดบิวท์เสร็จแล้วกันน่า ”
“ ถ้าเบี้ยวเดี๋ยวเจอนะ ”
“ หยุดพูดได้แล้ว เอาจาจังมยอนคืนมาด้วย! ”
จะรู้บ้างป้ะว่าทำคนเขาเขิน!
เป็นอีกคืนที่แบคฮยอนยังคงเดินตามหลังปาร์คชานยอลต้อยๆ เงาของชานยอลใหญ่มากจนบังแบคฮยอนได้มิดทั้งตัว บนทางเดินมีแต่ความเงียบแต่ใบหน้าของพวกเขาก็มีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอ ปาร์คชานยอลหันมาบ้างบางครั้งที่แบคฮยอนกระดิกปลายนิ้วเบาๆ อยู่ในกำมืออีกคน
พวกเขาไม่ได้จับมือกันแนบแน่น ...เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวกันเอาไว้หลวมๆ มือปาร์คชานยอลหยาบนิดหน่อยแต่ก็ให้ความรู้สึกที่อบอุ่นมั่นคงดี ในที่ๆ มีแค่แสงสลัวจากไฟข้างทางแบคฮยอนรู้สึกว่าปาร์คชานยอลกำลังส่องประกายเหมือนดวงดาวเลย
“ อาจเจอกันไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อนแล้วนะ... ”
“ อ่าฮะ ”
“ คิดถึงได้มั้ย? ”
แบคฮยอนชกแขนปาร์คชานยอลไปหนึ่งทีโทษฐานทำใจแกว่งไม่มีสัญญาณเตือน แต่เขาเองกลับพยักหน้าเร็วๆ บอกอีกคนเป็นนัยว่ายินยอม
“ พรุ่งนี้จนไปถึงเดือนหน้าฉันคงต้องยุ่งมากแน่ๆ อย่าไปให้ใครหอมแก้มเหมือนคราวนั้นอีกนะ ”
“ รู้แล้วล่ะน่า คุณปาร์คนอกจากจะขี้หึงแล้วยังขี้บ่นอีกรึไง ”
“ ไม่หวงก็ไม่หึง ไม่ห่วงก็ไม่บ่น ”
“ เข้าใจครับ เข้าใจแล้วคร้าบบบบบ ”
ปาร์คชานยอลจี้เอวเขาคล้ายจะหมั่นไส้เหลือจะทน ความจั๊กจี๊ทำให้แบคฮยอนหัวเราะลั่นขยับห่างออกจากปาร์คชานยอลไปตั้งหลัก แต่แขนยาวๆ นั่นก็ยังคว้าตัวเขากลับเดินข้างกันได้
“ อย่าเดินเบียดสิครับ... ”
“ ก็อย่าเดินห่างสิครับ ”
เสียงพูดคุยเบาๆ กับเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามานั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน แบคฮยอนกับปาร์คชานยอลมองหน้ากันก่อนจะรีบกากันวิ่งเข้าไปหลบในซอกตึกใกล้ๆ ผู้ชายตัวสูงคนนึงพยายามโอบร่างบางของผู้ชายอีกคนให้เข้าไปใกล้ พวกเขายื้อกันไปมาพร้อมกับเสียงงุ้งงิ้งๆ แบคฮยอนเบิกตากว้างจนแทบถลน
นั่นมันพี่อี้ชิงของเขานี่นา!
แล้วนั่นมากับใครกันน่ะ?!
“ จางอี้ชิงเป็นของผมนะ มาอยู่ใกล้ๆ ผมหน่อยสิครับ ”
“ ฮื้อออ ไม่เอานะครับคุณคริส ”
คุณคริสอย่างงั้นเหรอ!?!
“ นั่นมันพี่ชายนายนี่? ”
ปาร์คชานยอลกระซิบอยู่ใกล้ๆ แบคฮยอนจ้องมองคนสองคนหยอกล้อกันด้วยความช็อค คุณคริสอะไรนั่นกับพี่อี้ชิง...เป็นแฟนกันเหรอ? คุณคริสคนดังขวัญใจของพี่อี้ชิงเนี่ยอ่ะนะ?
“ คุณปาร์คอยู่ค่าย EXO PLANET นี่นา นั่นใช่คุณคริสรึเปล่าน่ะ? ”
“ สูงๆ แบบนั้นมีไม่กี่คนหรอก... ”
ความจริงกระจ่างคาตาแบคฮยอนแล้ว...เขารีบหันกลับไปมองหน้าปาร์คชานยอลเพื่อจะพูดอะไรสักอย่างและดูเหมือนว่ามันจะเป็นจังหวะเดียวกันที่ปาร์คชานยอลจะหันมาพูดกับเขา ปลายจมูกสัมผัสโดนกันเบาๆ แบคฮยอนของเบิกตากว้างนิดๆ ใบหน้ามันใกล้กัน...มาก...มากๆ
“ เอ่อ... ”
แบคฮยอนยิ้มเก้อ พยายามเอนตัวไปข้างหลังเพื่อความปลอดภัย
“ นี่แบคฮยอน... ”
“ อะ...อะไรเหรอ? ”
แบคฮยอนสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงแขนยาวที่เลื้อยมากอดตรงช่วงเอว แต่เขาไม่กล้าดิ้นมากนัก ปาร์คชานยอลอมยิ้มกรุ้มกริ่มมันทำให้ปาร์คชานยอลดูเจ้าชู้แล้วก็มีสเน่ห์(มาก) หลังแบคฮยอนถูกเบียดจนติดแนบไปกับกำแพงเย็นๆ แล้วนะ
“ ไม่เอาจุ๊บแล้ว ”
“ … ”
“ อยากจูบ...จูบเลยได้มั้ย ”
ขนลุกซู่ไปหมดตอนที่อีกคนจงใจพ่นลมใส่หู แบคฮยอนอึกอัก ใบหน้าแดงจัดเพราะความใกล้ชิดที่มากกว่าปกติ เขากำลังจะเป็นบ้า ถ้าปาร์คชานยอลรุกมากกว่านี้แบคฮยอนอาจจะบ้าได้จริงๆ
“ ไหนบอกว่าจะรอออมม่าก่อนไง ”
“ รอไม่ไหว ขอมัดจำก่อนได้มั้ย ”
“ งื้ออออ ”
“ เคยจูบกับใครมาก่อนรึเปล่า? ”
“ ถ้าเคยแล้วจะทำไม...ถ้าเคยแล้วจะไม่จูบฉันงั้นเหรอ? ”
“ พูดงี้อยากให้จูบล่ะสิ ”
แบคฮยอนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้แล้ว ซอกแคบๆ มืดๆ มีคนสองคเบียดกันอยู่ในท่าทางที่ค่อนข้างล่อแหลมไปนิด แบคฮยอนหายใจฟืดฟาดเพราะความตื่นเต้นถึงแม้ว่าจะมีมือใหญ่คอยลูบหลังปลอบประโลม ริมฝีปากของเขาถูกดูดซับไปมาแผ่วเบา แต่ปาร์คชานยอลก็ทำแค่นั้น...
“ จูบได้มั้ยแบคฮยอน? ”
“ ... ”
“ ไม่ได้เหรอ? ”
“ อะ...อือ ก็ได้ แต่...แต่อย่านานนะ ”
ปาร์คชานยอลกัดริมฝีปากแบบนั้นอีกแล้ว...ใบหน้าแบคฮยอนถูกจับแหงนเงยรับจูบที่ลึกซึ้งกว่าการแค่เอาปากแตะๆ กัน มันร้อนกว่า แรงกว่า แล้วก็ชวนให้ร่างกายสั่นไปหมด ปลายลิ้นของปาร์คชานยอลกำลังทำให้แบคฮยอนครางอื้ออึงในลำคอ เสียงดูดเบาๆ มันทำให้เขาใจเต้นตุบตับในอก แบคฮยอนเผลอขยำเสื้ออีกคนแน่น หายใจถี่แรง
“ ใจเย็นๆ ค่อยๆ หายใจ ”
“ ฮื้อออ ”
“ ต่อเลยนะ ”
ปาร์คชานยอลแนบจูบลงมาอีกครั้ง คราวนี้เหมือนว่าแบคฮยอนจะหายใจได้ดีกว่าเดิม มือของพวกเขาสอดประสานกันแนบแน่น แบคฮยอนลองตอบโต้จูบกลับบ้างปาร์คชานยอลก็หลับตาพริ้มคล้ายพอใจ จากที่เคยรุกจูบคนเดียวกลับกลายเป็นว่าพวกเขากำลังแลกจูบกันอย่างร้อนแรง
ในค่ำคืนที่หนาวจัด
พวกเขากำลังหลอมละลายด้วยจูบร้อนๆ ของเด็กมัธยมปลาย
และใช่...ชานยอลจูบเก่ง
แต่มันคงต้องหยุดเท่านี้แล้วล่ะ...
ตุ้บ!
เสียงของตกทำให้ปาร์คชานยอลถอนริมฝีปากออกจากแบคฮยอนช้าๆ แต่ยังไม่ขยับออกไปไหน พวกเขามองไปยังต้นเสียงแล้วก็แน่นิ่งไป ใบหน้าแบคฮยอนขึ้นสีแดงจัดไม่ต่างจากใบหน้าของใครอีกคนที่ยืนมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น แบคฮยอนอ้าปากพะงาบๆ
“ พี่...พี่อี้ชิง... ”
“ เอ่อ...พี่ขอโทษนะ...พี่แค่จะกลับมาเก็บของ...มันตกน่ะ ”
“ ไม่ได้ตั้งใจจะขัดขวางเลยนะ ”
“ พี่อี้ชิงอ่ะ! ”
แบคฮยอนหันไปตีปาร์คชานยอลที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แทน พี่อี้ชิงเห็นทุกอย่างหมดแล้ว! แบคฮยอนรู้สึกขัดเขินที่ไอดอลของตัวเองดันมาเห็นตอนจูบนัวเนียกับปาร์คชานยอล หน้าแบคฮยอนจะไหม้อยู่แล้วนะ! พี่อี้ชิงยิ้มเอียงอายก่อนจะโบกมือลาเดินไปหาคุณคริสอะไรนั่นที่ยืนรออยู่ไม่ไกล
“ โอ๊ะโอ! มีพยานหนึ่งคนด้วยแหละ ”
“ คุณปาร์ค! ”
“ คราวหลังมาต่อแล้วกันนะ ”
“ คุณปาร์คคคคค!!! ”
#ฟิคโฟโค้kl
ใกล้จบแล้วนะ... เอ๊ะ? ทำไมไม่มีฉากดราม่า?
คืออย่าไปคาดหวังฉากดราม่าจากไรท์คนนี้เลยเนอะ 555555
เราโลกสวย โลกสดใส โลกมุ้งมิ้ง
ความคิดเห็น