exo「 Call Me Back 」chanbaek

ลำดับตอนที่ #1 : ฟ อ แ ฟ น 0 0 (re-write)

00

Baby, I come back (again) ♥

 

            “ ล้อกันเล่นหรือไงเนี่ย... ”

            คนที่มีใบหน้าแปะเด่นหราอยู่บนใบประกาศตามหาคนหายครางออกมาอย่างถดท้อ ทั้งสับสนและแสนจะอับอาย ให้หมาดูหมามันยังรู้เลยว่าไอ้คนบนใบประกาศเนี่ยมันรูปเขา! โอเค ชีวิตเขายังปกติดีทุกอย่างแถมยังบอกที่บ้านแล้วเรียบร้อยกับการบินข้ามน้ำข้ามทะเลจากแวนคูเวอร์มาบ้านเกิดเมืองนอน ครอบครัวเขาโอเค แบคฮยอนโอเค แต่ดูเหมือนจะมีคนไม่โอเค

            ใครมันมาแปะกระดาษโง่ๆ นี่ทั่วโซลกันเนี่ย!

            “ โอป้าคือพยอนแบคฮยอนใช่มั้ยคะ? ”

            สาวน้อยวัยมัธยมสองคนยืนประกบข้างแบคฮยอนที่ยืนหน้าซีดเป็นกระดาษมาได้เกือบยี่สิบนาทีแล้ว เขาพยายามบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่นและจ้องมองใบประกาศตามหาคนหายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

            “ ไม่ใช่ ”

            “ แต่นี่มันรูปโอป้าชัดๆ ”

            “ เราหน้าโหล ”

            “ หึ เหมือนในรูปยังกับแกะเลยนะคะ ”

            ชักจะไม่ธรรมดาซะแล้ว...แบคฮยอนเบิกตาโตมองสาวน้อยสองคนที่กำลังต่อสายหาใครสักคน หัวใจเต้นตึกๆ ตักๆ กระเป๋าเป้สีแดงใบโปรดถูกสองมือกระชับไว้แน่นเพราะกดดัน ความคิดวุ่นวายตีกันในหัวรู้ตัวอีกทีก็ถูกสาดแฟลชใส่ซะแล้ว

            แชะ!

            “ เฮ้ย! พวกเธอจะมาถ่ายรูปคนอื่นซี้ซั้วไม่ได้นะ! ”

            ตะโกนเรียกร้องสิทธิให้ตัวเองแต่ถูกเมินเฉย แบคฮยอนถูกจับหมุนเป็นลูกข่าง เด็กสาวคนหนึ่งหัวเราะหึๆ กอดอกหรี่ตามองมาราวกับรู้ทัน

            “ เลิกเฉไฉเถอะค่ะ ทั้งที่กระเป๋ามีปักชื่อพยอนแบคฮยอนตัวโตขนาดนี้แท้ๆ ”

            จัดว่าแย่

            แบคฮยอนติดแหง็กอยู่บนฟุตบาทมาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว เขาวิ่งหนีไปไหนไม่ได้เพราะการกักกันที่แน่นหนา แบคฮยอนเป็นผู้ชายสูงร้อยเจ็ดสิบต้นๆ ที่ไม่ได้มีพละกำลังมากมายอะไร ตัวก็เล็ก ไม่ได้ดูน่าเกรงกลัวถึงโดนผู้หญิงรังแก(?)อยู่แบบนี้ไง

            สาวน้อยสองคนเอากระดาษเจ้าปัญหาขึ้นมากางเทียบกับหน้าของเขาก่อนจะพากันหัวเราะคิกคักมีความสุขต่างจากแบคฮยอนที่หน้าบู้บี้ไปแล้วเรียบร้อย

            “ โอป้าทะเลาะกับแฟนมาเหรอคะ? ”

            “ ไม่ เราไม่มีแฟน ”

            “ โกหกไม่ดีนะคะ ”

            “ ไม่ได้โกหก ”

            “ แฟนโอป้าเขาเป็นห่วงมากนะคะ เดินเท้าติดใบประกาศนี่รอบโซลคงจะเหนื่อยแย่เลย ”

            อะเมซิ่งเกินไปแล้วมั้ย แบคฮยอนจะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟนได้กันเล่าทั้งที่ต้องทำงานพาร์ทไทม์ตัวเป็นเกลียวทั้งวัน บินจากแวนคูเวอร์มาโซลก็ไม่ทันจะครบสี่เดือนด้วยซ้ำ คนรู้จักที่ไหนก็ไม่มี

            “ เดี๋ยวแฟนโอป้าก็จะมาแล้วล่ะค่ะ ถึงตอนนั้นก็พูดกันดีๆ นะคะ ”

            “ แต่เราไม่มีแฟนสักหน่อย ”

            “ อย่าหนีนะคะ! ”

            มือเล็กๆ สองคู่พยายามฉุดรั้งแบคฮยอนเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้สักที แล้วแกะอีกมือเล็กๆ พวกนั้นก็ยังกลับมาหนึบหนับตามตัวเขาได้เหมือนเดิม ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ! บอกไปจนคอแหบคอแห้งว่าไม่มีแฟนก็ยังไม่เชื่อกันอีก!

            “ ปล่อยเรา! ”

            “ โอป้าจะหนี! ”

            “ พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว เราว่าต้องมีคนแกล้งเราแน่ๆ! ”

            ปาใบประกาศตามหาคนหายนั่นลงพื้นแล้วเหยียบผ่านไปอย่างไม่ไยดี แบคฮยอนสะบัดตัวจนหลุดและรีบเดินหนีไปทางอื่นทันที สาวน้อยสองคนตะโกนโหวกเหวกเรียกยังไงแบคฮยอนก็ไม่หันไปมอง นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เช้าวันสดใสของแบคฮยอนพังหมดแล้ว!

            กึก

            แบคฮยอนยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาอย่างอับอายกับสายตาของคนรอบข้างที่มองมาอย่างสนใจ ก้าวขาฉับๆ หวังจะเดินหนีไปให้ไกลแต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่หวังเลยสักกะนิดเดียว

รองเท้าผ้าใบสีขาวเก่าๆ ราวกับฝาแฝดของรองเท้าที่แบคฮยอนใส่อยู่ตอนนี้เพียงแต่ต่างกันที่ขนาดหยุดนิ่งขวางทาง ดวงตาเรียมค่อยๆ ช้อนขึ้นมองไล่ขึ้นไปที่ขายาวๆ กับกางเกงยีนส์สีเข้ม ไล่ขึ้นไปอีกช่วงเอวสอบ ไล่ขึ้นไปอีกช่วงแผงอกและไหล่กว้าง ไล่ขึ้นไป...ไล่ขึ้นไปอีก...ใบหน้าของคนที่แบคฮยอนไม่อยากเจอมากที่สุดในกาแล็กซี่

            “ แบคฮยอน...มารับกลับบ้าน ”

            โทนเสียงนุ่มๆ พูดแทรกขึ้นมากลางอากาศก็ราวกับว่าเสียงจอแจรอบตัวได้ห่างไกลออกไป แบคฮยอนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตึกตักชัดเจนในอก รอยยิ้มกรุ้มกริ่มก็ทำเอาตาพร่าชั่วขณะ ร่างสูงกระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าหาแบคฮยอนที่เหมือนโดนน็อคกลางอากาศ

            ดอกเดซี่หลายสิบดอกถูกมัดด้วยริบบิ้นสีฟ้าช่อกระจิ๊ดนิดเดียว มันถูกยื่นมาตรงหน้าแบคฮยอน เจ้าของช่อดอกไม้ถูจมูกเล็กน้อยราวกับกำลังเขินอายทั้งที่ทำสีหน้าไม่ยินดียินร้ายใส่แบคฮยอนอยู่แบบนี้

            “ รับไปสิ ”

            จัดการยัดช่อดอกเดซี่ใส่มือคนอื่นเขาซะเรียบร้อย แบคฮยอนแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอจ้องหน้าอีกคนนานแค่ไหน หวังว่าตัวเองจะตาฝาดแต่ก็ไม่...ไม่ใช่อย่างแน่นอน

            “ กลับบ้านเรากัน มีอะไรจะบอกด้วยถ้ากลับไปถึงแวนคูเวอร์ ”

            “ … ”

            “ ให้ตายสิ ขาผมแทบหักเป็นท่อนๆ ตอนที่เดินติดใบประกาศนี่ ”

            “ … ”

            “ สามเดือนสิบสองวันที่นายไม่อยู่ผมมีอะไรอยากจะพูดเยอะแยะเลยล่ะ ”

            อุ้งมือใหญ่คว้ามือแบคฮยอนไปกอบกุมอย่างเคยชิน แบคฮยอนไม่ชอบเอาซะเลย เขาดึงมือออกจากฝ่ามือใหญ่และก้าวถอยหลัง กระเป๋าเป้ถูกกระชับแน่นมากขึ้น ริมฝีปากเริ่มคว่ำลง

            “ กลับบ้านกันนะแบคฮยอน ”

            “ ไม่! ”

            ความคับแค้นใจที่สะสมมาตลอดหลายเดือนทำให้แบคฮยอนตะปบข่วนใบหน้าแสนดูดีนั่นทันที จะไม่มีการปราณีอะไรทั้งนั้น เสียงร้องโอดโอยไม่สามารถเรียกคะแนนสงสารอะไรจากเขาได้ คนอย่างแบคฮยอนเจ็บแล้วจำ ถือว่ากล้ามากที่กล้าบินมาตามกันถึงที่!

            “ ไปตายซะ! ”

            “ ผมเจ็บนะ! ”

            “ เราเกลียดนาย! ”

            ช่อดอกไม้ที่แสนบอบบางถูกปาใส่หน้าคนให้จนตกกระจายเกลื่อนพื้น แม้ครั้งหนึ่งจะเคยชมมันว่าสวยนักหนาแต่ตอนนี้แบคฮยอนไม่มีแก่ใจจะแคร์อะไรทั้งนั้น เขาพุ่งไปตบตีคนตัวสูง นึกโมโหที่อีกฝ่ายคิดจะกลับมาก็กลับมาง่ายๆ ซะอย่างนั้น

            “ เลิกก็เลิกไปเลยสิ! จะมายุ่งวุ่นวายกับเราอีกทำไม! ”

            “ แต่แบคฮยอนทิ้งผม ”

            “ ไอ้บ้า! นายต่างหากที่ทิ้งเรา! ”

            “ โอเค โอเค แบคฮยอนครับ...ผมรู้ว่าผมมีคนอื่น ผมผิดเอง ”

            แบคฮยอนต่อยตีสะเปะสะปะโดยที่อีกคนไม่คิดจะขัดขืน พูดมาได้หน้าไม่อายว่ามีคนอื่นทั้งที่คนฟังแทบจะน้ำตาไหล วงแขนกว้างเพียงแค่รวบตัวเขาเข้าไปกอดนิ่งๆ เกยใบหน้าอยู่บนไหล่และพึมพำว่าขอโทษข้างหูซ้ำไปซ้ำมา

            “ ผมขอโทษ...ผมไม่ดีเอง ”

            “ ยังจะต้องการอะไรจากเราอีก! ”

            “ ไม่ครับ ไม่เลย... ”

            ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับจูบลงบนหน้าผากผะแผ่ว สัมผัสอบอุ่นที่ทำให้หัวใจเจ็บแปลบในชั่วขณะหนึ่ง แบคฮยอนเอนตัวหนีแต่อีกฝ่ายกลับตามมาจูบมาหอมไม่ลดละ ทำเหมือนคิดถึงเขามากมายทั้งที่วันนั้นทำตัวเฉยชากับเขาอย่างใจร้ายแท้ๆ

            “ ไป...ฮึก...ไปให้พ้นนะ ”

            “ ผมขอโทษ ”

            “ ฮึก...ฮึก...  ”

            “ สามเดือนสิบสองวันที่แบคฮยอนไม่อยู่ผมคิดดีแล้วล่ะ ”

            “ ฮือออ ”

            “ แต่งงานกันดีมั้ยครับ? ”

            อะไรนะ...?

            แบคฮยอนดันตัวออกจากอ้อมกอดอีกคนทันที ดวงตาแดงก่ำเบิกกว้าง คราวนี้ความโมโหยิ่งเพิ่มขึ้นจนต้องทุบอกแข็งแรงดังอั้ก ใบหน้าจิ้มลิ้มถูกมือใหญ่กุมเอาไว้บังคับให้เผชิญหน้ากัน แบคฮยอนจะรู้ตัวบ้างมั้ยนะว่าหน้าง้ำงอของตัวเองน่ารักในสายตาคนมองมากแค่ไหน

            “ คิดว่าตลกเหรอ! ”

            “ ผมจริงจัง ”

            “ … ”

            “ สามเดือนสิบสองวันที่นายไม่อยู่ผมคิดว่าผมทำหัวใจตัวเองหาย ”

            “ … ”

            “ แต่ตอนนี้ผมเจอแล้ว ”

ฮัลโหลๆ แวะมาพรูฟนิดหน่อยค่ะ หายไปนานมากกกกกกกกกจะคัมแบคเร็วๆ นี้แล้วแต่อารมณ์ ฟฟฟฟ 










(c) Chess theme