คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Two ✿ Someone like me
02
Someone like me
ใครบางคนที่เราจะรัก
ไม่ใช่ว่าใครคนนั้นจะดีพร้อม เพอร์เฟ็คต์ เลิศหรูและโปรไฟล์เยี่ยม
ขอแค่...ผมรักเขา เรารักกัน ก็คงพอแล้วล่ะนะ
เช้าวันหยุดเป็นวันที่ดี ชานยอลจะได้ใช้เวลายี่สิบกว่าชั่วโมงหมดไปกับแบคฮยอนของเขา ความจริงมันก็ไม่มีอะไรมากมายเกินกว่าจะเป็น ก็แน่ล่ะนะ...แบคฮยอนของเขาเป็นพวกไร้สาระ บ้าๆ บอๆ ไม่มีจุดมุ่งหมายชัดเจนนอกจากล่องลอบทำตามอารมณ์ในตอนนั้น ส่วนชานยอลก็ต้องกลายเป็นคนโง่ๆ บื้อๆ ยอมทำตามคำสั่งของแฟนตัวเล็กของตัวเองไปทั้งวัน
“ ไปปิกนิกกันเถอะ! ”
ถ้านี่จะเรียกว่าชวนน่ะนะ...แบคฮยอนสวมชุดเอี๊ยมซึ่งซ้อนข้างในเป็นเสื้อแขนยาวลายขวางสีสดใส มองดูแล้วทำให้นึกถึงหนังตุ๊กตาผีแช็คกี้ขึ้นมา ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิง วันนี้แบคฮยอนของเขาลงทุนมาร้องโหวกเหวกถึงหน้าบ้านเลยแฮะ
“ กี่โมงแล้วแบคฮยอน? ”
“ แปดโมง! ”
“ อ่า...มันไม่เช้าไปหน่อยเหรอ? ”
“ นี่อุตส่าห์มาชวนนะ วันนี้เราแต่งตัวน่ารักด้วย ถ้าชานยอลไม่รีบลงมาเราจะกลับไปนอนต่อล่ะ! ”
แบคฮยอนของเขาเริ่มเอามือกอดอกเคาะเท้าซะแล้ว ท่าทางนักเลงมันขัดกับชุดเอี๊ยมแบบนั้นจริงๆ นะ ชานยอลหัวเราะเบาๆ เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน หยิบจับเสื้อผ้าเลือกสีที่เข้ากับชุดของแบคฮยอนแล้วผิวปากเดินลงบันได ประตูบ้านที่เปิดอ้าทำให้เห็นว่าแบคฮยอนของเขาไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว เหลือแต่รถจักรยานสีขาวนอนแอ้งแม้งบนพื้นหญ้า
“ ชักช้า! ”
พอหันกลับมาอีกทีแบคฮยอนก็พุ่งมาเตะขาเขา เจ็บใช่เล่น แต่เห็นว่าน่ารักหรอกเลยยอมๆ ไปก่อน เจ้าของหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังนั่นทำปากยื่นใส่ชานยอลอย่างแสนงอน
“ แล้วรอทำไม? ”
“ ก็ช้า...แต่รอได้ไง ”
“ พูดจาน่ารัก ”
“ เราน่ารักทุกวันนั่นแหละ ”
พอโดนชมเข้าหน่อยก็เปลี่ยนมายิ้มร่าเชียว ชานยอลเป็นคนยอมแฟน นั่นแหละ...เขาถึงได้ยอมโน้มตัวลงไปง่ายดายเพียงเพราะมือเล็กนั่นจับใบหน้าเขาดึงไปหาตัวเอง แบคฮยอนของเขาลอยหน้าลอยตาแลบลิ้น แบคฮยอนของเขาหัวเราะคิกคักก่อนที่สัมผัสนุ่มนิ่มจะแตะลงบนริมฝีปากของชานยอลเบาๆ สองสามทีให้ได้ชื่นใจเหมือนทุกครั้ง
แบคฮยอนชอบแจกจุ๊บ
จุ๊บแบบเด็กๆ ที่ง่ายต่อการพลิกเกมส์เป็นจูบแบบผู้ใหญ่
เจ้าคนน่ารักนั่นเคยตามทันซะที่ไหนกัน J
ชานยอลรั้งเอวเล็กเข้ามาใกล้ตัวเรียกได้ว่าเนื้อแนบเนื้อ แบคฮยอนของเขาส่งกลิ่นหอมฟุ้งไม่ว่าจะกดจมูกลงตรงไหนของผิวเนื้อ เจ้าคนน่ารักหัวเราะคิกคักก่อนจะโดนชานยอลจับเงยหน้ารับจูบที่ลึกซึ้งกว่าเมื่อกี้ ลิ้นเล็กให้ความรู้สึกเหมือนเยลลี่ ชานยอลจำได้ติดตาว่าสีของมันเหมือนเยลลี่รสสตอร์เบอร์รี่จริงๆ รสหวานนุ่มติดปลายลิ้น ...นี่แบคฮยอนคิดจะล่อลวงเขาใช่มั้ย?
จูบร้อนผ่าวลิดรอนความตั้งใจที่จะไปปิกนิกยามเช้า ร่างแบคฮยอนถูกผลักไปชิดราวบันได ท้ายทอยเล็กถูกจับไว้แน่นกันไม่ให้เกิดพยศหันหน้าหนีก่อนได้รับอนุญาต แบคฮยอนร้องอื้ออึง สติแทบหลุดหายไปกับจูบร้อนแรงและฝ่ามือใหญ่อุ่นจัดที่เริ่มเนียนปลดชุดเอี๊ยมแล้ว
“ งื้อออออ ”
ชานยอลสติหลุดไปไหนแล้วเนี่ย! ทำไมจูบไม่ยั้งแบบนี้ล่ะ!
แบคฮยอนไม่ได้อยากตายวิธีนี้หรอกนะ!
กว่าคนตัวสูงจะยอมถอนจูบแบคฮยอนก็อ่อนปวกเปียกเอนซบไปแล้ว หน้าตาจิ้มลิ้มแดงซ่านไปจนถึงลำคอ ปากแดงเจ่อน่าจูบซ้ำอีกรอบชะมัด! ชานยอลกวาดมองชุดเอี๊ยมที่ถูกปลดกับเสื้อที่ร่นจนเห็นไหล่ขาวๆ อย่างพอใจ แบคฮยอนหอบหายใจเสียงดังไม่กลัวคนอื่นได้ยินเลย
“ ...ไอ้บ้า ”
“ เราจุ๊บไปแล้วทำไมต้องมาจูบอีก! ”
ถลึงตาอีกละ ทำหน้าดุขนาดไหนก็ยังน่ารักอยู่ดีล่ะน่าาา เจ้าคนน่ารักนี่ขยันทำตัวน่ารังแกจัง ชานยอลอดขำตัวเองไม่ได้ที่เอาแต่หมกมุ่นกับแบคฮยอนของเขาขนาดนี้
เขาติดแบคฮยอน หรือแบคฮยอนติดเขากันแน่
“ มานี่สิ เดี๋ยวช่วยใส่เอี๊ยมให้ใหม่ ”
“ ไม่ต้องเลย! ”
กว่าจะได้ออกจากบ้านมาจริงๆ ก็ปาไปเกือบเก้าโมงแล้ว เกือบทำให้แบคฮยอนของเขางอนตุ้บป่องไปอีกรอบนึง ปิกนิกก็ไม่ได้ไปไหนไกลอย่างที่คิดแถมยังใกล้กว่าที่คาดการณ์เอาไว้มาก
‘ ปิกนิกที่ไหนเหรอ? ’
‘ ที่นี่ไง ’
‘ ห๊ะ? ’
‘ ปิกนิกที่บ้านชานยอลไง ตรงสนามหญ้าหน้าบ้านน่ะ ’
จะเรียกแบคฮยอนว่าอะไรดีล่ะ...
เจ้าคนน่ารักเอ๊ย! เจ้าคนแสนซื่อ เด็กน้อยไปไหน
“ น่ารัก ”
“ บ่นพึมพำอะไร? ”
“ เปล่านี่ แค่สงสัยว่าของพวกนี้แบคฮยอนทำเองหมดเลยเหรอ อืม...มันดูน่ากินนะ ”
คนต้นคิดปิกนิกนิ่งไปพักใหญ่(เห็นนะว่าทำตาลอกแลก)ก่อนจะรีบฉีกยิ้มหวานเอาใจสุดๆ ซึ่งชานยอลก็ได้แต่ขำน่ะนะ คนอะไรโกหกไม่เนียนเอาซะเลย ชอบให้จับไต๋ได้อยู่เรื่อย น่าจับมาหยิกแก้มสั่งสอนให้ช้ำ แซนด์วิชเอย มักกะโรนีเอย ผลไม้เอย น้ำส้มคั้นเอย นี่คงไปอ้อนคุณน้าทำให้แน่ๆ
“ ก็เราทำอาหารไม่เป็นนี่ แต่เราสัญญาว่าจะเข้าคอร์สฝึกเพื่อชานยอลคนเดียวเลย! ”
“ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ปิกนิกน่ารักๆ แบบนี้ใครจะทำได้อีก ”
จะว่าไปก็เป็นปิกนิกที่น่ารักมากพอๆ กับคนทำนั่นแหละ ผ้าปูพื้นสีสดใส ตะกร้าไม้สานกับอาหารชิ้นเล็กชิ้นน้อยถูกจัดในกล่องสวยงามน่ากิน มีแก้วน้ำแค่แก้วเดียวเพราะเจ้าคนน่ารักให้เหตุผลว่า ‘ ก็เราอยากจูบทางอ้อมกับชานยอลไง ดีมั้ย?
’
ถามมาได้นะว่าดีมั้ย ถ้าเป็นแบคฮยอนอะไรชานยอลก็ว่าดี
มีแฟนน่ารักมันชื่นนนนนใจจริงๆ
ชานยอลเพลิดเพลินไปกับแบคฮยอนของเขา ปล่อยให้เจ้าคนน่ารักนั่นพูดเจื้อยแจ้วไปคนเดียว ปล่อยให้แบคฮยอนจิ้มอะไรก็ได้ป้อนถึงปากแล้วเคี้ยวกลืนโดยไม่บ่น ชานยอลมองทุกอากัปกิริยาของแบคฮยอนหมดนั่นแหละ มันให้ความรู้สึกเหมือนดูสารคดีน้องหมาแสนรู้ และสิ่งที่ชานยอลได้รับกลับมาคือรอยยิ้มบันเทิงใจและอารมณ์ที่ดีสุดๆ
“ นึกยังไงถึงอยากปิกนิกล่ะหืม? ”
“ ก็ฟังรายงานสภาพอากาศมา วันนี้อากาศจะแจ่มใสเลยอยากปิกนิกไง ”
คงเป็นอารมณ์แบบอินดี้ล่ะมั้ง? ชานยอลไม่ได้สนใจจะซักไซ้อะไรต่อ ร่างสูงนอนเหยียดยาวไปกับผ้าปูพื้นสีสดใส หัวเราะเบาๆ ตอนที่แบคฮยอนจิ้มนิ้ววาดรูปบนหน้าท้อง เจ้าคนน่ารักขำคิกคักดูคนละเรื่องกับตอนงอนเลยเถอะ น่ารักแบบคูณร้อยคูณล้าน
“ ชานยอลเป็นของเรานะ ”
“ ตัวก็เป็นของเรา ใจก็เป็นของเรา โอเคป้ะ? ”
“ ทำตัวน่ารักๆ สิ ฉันจะยอมยกให้หมดทุกอย่างเลยก็ได้ ”
“ เราน่ารักอยู่แล้ว! ”
เรื่องน่ารักไม่น่ารักนี่เถียงสุดใจจริงๆ เลยนะคนเรา แบคฮยอนของเขาชอบมากที่จะถูกชมว่าน่ารัก แต่จะงอนง่ายมากถ้าเผลอไปดุว่าไม่น่ารัก ดีไม่ดีอาจได้มีบอกเลิกตอนนั้น แต่มันก็แปลกดี...
ตั้งแต่คบกันมาชานยอลเหมือนคนบ้า
เขาเอาแต่พูดว่า ‘ แบคฮยอนน่ารัก ’ จนคนอื่นถูกล้างสมองตามไปหมดแล้ว
ชานยอลก็เข้าใจนะว่าเขากับแบคฮยอนไม่ได้เพิ่งจะคบกัน
นี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว...เขายังอยากใช้เวลาอยู่กับแบคฮยอนของเขายี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่เลย
มันคือความโหยหาและคิดถึงอย่างลึกซึ้ง อืม...ประมาณนั้นแหละ เขาไม่ได้พูดเว่อร์ไปงั้นๆ หรอกนะ ทุกอย่างที่เป็นแบคฮยอนนั้นน่ารัก น่าทะนุถนอมแล้วก็น่ารังแก ชานยอลมีความสุขทุกวันก็เพราะแบคฮยอนของเขา และชานยอลคิดมาเสมอว่านี่คือของขวัญที่เขาสมควรได้รับ เพราะชานยอลน่ะ...มองเห็นความน่ารักจากเด็กแสบที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงมาตั้งแต่สิบขวบแล้ว
ชานยอลร้องฮัมเพลงที่กำลังฮิตกันในช่วงนี้ ตาจ้องมองไปถนนข้างหน้าประคับประคองปั่นจักรยานอย่างนุ่มนวล เจ้าคนน่ารักซบหน้าลงกับแผ่นหลังของเขา สองแขนก็เอื้อมมากอดรัดช่วงเอว
“ ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจัง? ”
“ ฉันดูเหมือนคนอารมณ์เสียเหรอ? ”
“ เปล่า หมายถึงทำไมชานยอลดูอารมณ์ดีแปลกๆ ”
“ งั้นก็ถามตัวเองดูสิว่าทำไมทำให้ฉันอารมณ์ดี ”
“ ...ไอ้บ้า หยอดอีกละ ”
ชานยอลหัวเราะร่วน แบคฮยอนของเขาทำเสียงครางหงิงๆ ในลำคออย่างขัดเขิน ทุบชานยอลได้ไม่กี่ทีก็กลับมากอดเอวเขาเหมือนเดิม เบียดตัวเองมาชิดติดหลังกว้างทั้งที่เบาะก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้น ชานยอลแอบลอบยิ้ม สละมืออีกข้างที่ไม่ถนัดมากุมมือเจ้าคนน่ารักที่วางบนเอว
ตอนที่มาถึงหน้าบ้านของแบคฮยอนแต่ลูกชายเจ้าของบ้านยังไม่หายหน้าแดง ชานยอลเอื้อมมือไปลูบแก้มใสแผ่วเบาก่อนจะได้หัวเราะเสียงชื่น
“ เขินอีกละ ทำไมไม่ยอมชินสักทีหืม? ”
“ ก็ชานยอลชอบหยอดตลอดอ่ะ ”
“ ก็แบคฮยอนเป็นแฟนฉันนี่ อยากจะหยอกมุกจีบให้เขินตายไปเลย สะใจดี ”
ดวงตาเรียวรีของแบคฮยอนของชานยอลกลายเป็นเส้นโค้งยิบหยี เจ้าคนน่ารักยิ้มกว้างสุดใจแบบที่โมเอ้กระแทกทุกอารมณ์ของชานยอลเลยทีเดียว เขารั้งคอแบคฮยอนเข้ามาใกล้จนหน้าผากแนบติดกัน กำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการปากแดงๆ ลอยไปลอยมายังไงดี แต่คงช้าไปหน่อย
จุ๊บ!
แบคฮยอนยิ้มทะเล้นหลังจากขโมยจุ๊บชานยอลได้สำเร็จ ร้ายไม่เบาแฮะ แต่ก็ดูน่ารักดีอยู่หรอกถึงได้ให้อภัย แบคฮฮยอนของเขากระโดดเหยงๆ ไปมาด้วยแก้มแดงๆ เด่นหราบนใบหน้า วิ่งปรู๊ดเข้าไปในรั้วบ้านของตัวเองแล้วมีการหันมาส่งจูบให้อีก
“ ออกมานี่เลยมา เดี๋ยวจับจูบจริง ”
“ ไม่เอา! เดี๋ยวหม่าม๊ามาเห็น ”
เหรอ...แล้วคนที่ยืนหัวเราะคิกคักบนหน้าต่างชั้นสองนั่นใช่คุณนายพยอนรึเปล่านะ? ชานยอลส่งจูบตอบแล้วโบกมือบ๊ายบายตามแผ่นหลังเล็กไป ก่อนที่จะมองขึ้นไปตรงจุดเดิมบนชั้นสองแล้วโค้งหัวเก้าสิบองศา คุณนายพยอนเอามือปิดปากหัวเราะชอบใจแถมยังยกนิ้วโป้งให้ชานยอลอีกด้วย
‘ ทำดีมากจ้ะ...ว่าที่ลูกเขย ’
แบคฮยอนเหมือนแม่จริงๆ
“ คืนดีกับชานยอลแล้วหูตั้งหางกระดิกเลยเนอะ ”
“ ...เคยรู้สึกวูบป่ะจื่อเทา? ”
แบคฮยอนจิกตาใส่เพื่อนคนจีนต้อนรับเช้าวันใหม่อย่างสดชื่น(?) พอจะถลาเข้าไปตบตีอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวันก็ต้องชะงักเพราะมือใหญ่ที่จับตรงต้นคอ แบคฮยอนเอี้ยวตัวไปมองแล้วทำหน้าออดอ้อนใส่แทบจะทันที(เผอิญแถวบ้านจื่อเทาเรียกว่าขี้อ่อยอ่ะนะ แต่เขาไม่บอกหรอก...เดี๋ยวโดนตบ)
“ ชานยอลลลลล ดูจื่อเทาดิ...มันว่าเราอ่ะ ”
โอ้โห! มีแฟนมันดีอย่างงี้นี่เองสินะ ฟ้องเอาฟ้องเอาไม่แคร์หน้าบุบๆ บี้ๆ ของจื่อเทาที่โคตรจะเอือมระอากับคู่รักหลุดโลก ปาร์คชานยอลนี่ก็เหมือนกัน...ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ได้
“ โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอแงสิแบคฮยอน จื่อเทาแค่ล้อเล่นเฉยๆ ”
“ มันว่าเราเหมือนหมา ”
ใส่ร้ายกันเห็นๆ!
แบคฮยอนมันร้ายกาจจริงอ่ะ!
“ หมาก็น่ารักดีนี่นา เนอะ? ”
ปาร์คชานยอลยิ้มได้ล่อลวงมากเลยล่ะจะบอกให้ แล้วมันได้ผลด้วย...แบคฮยอนเหมือนโดนมนต์สะกดเปลี่ยนจากเสือสาว(?)มาเป็นหมาน้อยได้ทันใจ จื่อเทาล่ะเบื่อจะทนมองความสองมาตรฐานของแบคฮยอนจริงๆ เขาเป็นเพื่อนนะ! แต่ใช้เขายังกับทาส!
“ เราน่ารักก็บอกมาสิ ”
“ อืม...แบคฮยอนน่ารักจะตายอยู่แล้ว ”
คนจีนที่เข้าถึงรากภาษาเกาหลีอย่างลึกซึ้งเบ้ปากใส่โดยไม่สนใจสายตาข่มขู่ของแบคฮยอนเลยสักนิด ถึงจะรู้สึกเหมือนถูกเฉดหัวทิ้งก็เถอะ แต่มีอย่างนึงที่จื่อเทาคิดว่ามันทำให้เขาวางใจเรื่องแบคฮยอนไปได้มากโขเชียวล่ะ
ปาร์คชานยอลเป็นคนชัดเจน ซึ่งนั่นมันก็ดีอ่ะนะ
สายตาแบบนั้นเวลามองเพื่อนเขามันก็ดีนั่นแหละ
“ รักกันนานๆ นะ ”
แบคฮยอนเบิกตาโตเหมือนตัวเองหูฝาดไป อ้าปากค้างนิดๆ ได้น่ารักมากเลยแหละ ไม่อย่างงั้นปาร์คชานยอลจะเกี่ยวคอไปหอมทำไม...โอเว่อร์แอ็คติ้งได้น่ารักสมกับเป็นแบคฮยอนจริงๆ เลย
“ พูดอะไรออกมารู้ตัวป่ะเนี่ย!? ”
“ รู้ ”
“ จริงดิ!? นายไม่ใช่จื่อเทาแน่ๆ อ่ะ! ”
แล้วจะเอายังไงกับเขาล่ะวะ?
กับเพื่อนนี่อย่าเยอะได้มั้ย
( ไม่กล้าพูดออกไปหรอก เดี๋ยวโดนตบขึ้นมาปาร์คชานยอลคงไม่ช่วยเขาแน่ๆ อ่ะ )
“ จื่อเทาพูดถูกแล้วล่ะน่าาา จะโวยวายไปทำไม ”
“ ก็จื่อเทาชอบแช่ง! ”
“ ตอนนี้จื่อเทาอวยพรให้แล้วไง ”
“ ...ใช่มั้ย? ”
จ้องกันแบบนี้ใครจะกล้าปฏิเสธล่ะวะ ปาร์คชานยอลนี่ตัวดีเลย พูดยิ้มๆ แบบนั้นแท้ๆ แต่ดวงตากลับฉายแววอำมหิตชัดเจนมากอ่ะ เห็นจื่อเทาเป็นคนต่างชาติหน่อยคิดจะรังแกงั้นเหรอ
“ เออดิ ทะเลาะกันทีไรแบคฮยอนชอบมางอแงกับฉันทุกที ”
“ นี่ฉันไม่ได้ชอบคนงอแงหรอกนะ ฉันน่ะ...ชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่ต่างหากล่ะ ”
“ อย่างแบคฮยอนนี่ไม่ไหวหรอก ”
จื่อเทาจ้องหน้าปาร์คชานยอลอย่างแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว
“ จื่อเทา!!! อยากโดนตบใช่ป่ะเนี่ย!!! ”
ใครสักคนที่รักฉันอย่างที่ฉันเป็น...
แบคฮยอนนางน่ารักมั้ย?
ความคิดเห็น