[Reborn-Fiction] 6927 : ฤดูหนาวของมุคุโร่

เนื้อเรื่อง

ต้นเดือนธันวาฯ ปี 20XX ชายหนุ่มหัวสับปะรดตื่นขึ้นมากลางดึก เขาทนความหนาวไม่ไหว ใช่ หนาว นี่มันหน้าหนาวแล้ว!

ชายหนุ่มเดินเอื่อย ๆ ไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบสเวตเตอร์ตัวเก่งมาใส่ เขาเดินเอ่ย ๆ ไปตามทางเดินขางฐานทัพใต้ดินของวองโกเล่เพื่อที่จะไปหาน้ำอุ่น ๆ สักแก้วดื่ม

เขาเดินผ่านห้องของบอสใหญ่แห่งวองโกเล่ พบว่าไฟในห้องนั้นยังเปิดทิ้งไว้อยู่ ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือราคาแพงของตน "ตีสาม" เบาพึมพำเบา ๆ "ยังไม่นอนอีกรึไง สึนะโยชิ"

แล้วเขาก็ตัดสินใจถือวิสาสะ้้เข้าไปในห้องของเจ้านายหนุ่มของเขา

"สึนะโยชิคุง" เขาเดินไปปลุกเจ้านาย

"หืมม" สึนะครางออกมาเบา ๆ เขาเงิยหน้าสวย ๆ ขึ้นมาหาผู้พิทักษ์แห่งสายหมอก "ว่าไงครับคุณมุคุโร่"

"คุณน่าจะไปนอนได้แล้วนะครับ นี่มันตีสามแล้ว!!"

"อ่าวหรอ ผมนึกว่าสามทุ่มซะอีก ฮะ ๆ โทษที ๆ ผมทำงานเพลินไปหน่อย" ชายหนุ่มผมยาวหัวเราะแก้เก้อ

"เพลินอะไรสึนะโยชิ!! เข้าใจมั้ยครับว่าตีสาม ตีสามแล้วนะครับ คุณรู้มั้ยว่าคนอื่นเข้าหลับกันไปหมดแล้ว มีแต่คุณนั่นแหละที่ยังบ้าทำงานอยู่คนเดียว" มุคุโร่เิดินไปหยิบแฟ้มที่ชายหนุ่มหน้าสวยทำค้างไว้อยู่ "นี่อะไร!! งานนี้มันเป็นงานของเดือนหน้านะครับ คุณยังต้องมาทำอีกหรอ" มุคุโร่ต่อว่าเป็นชุด...แต่ก็ด้วยความเป็นห่วง

"โอเค ๆ ผมผิดที่บ้างานเกินเหตุ" สึนะตัดบท "แต่มุคุโร่ครับ งานของบอสใหญ่แห่งวองโกเล่มันเยอะนะครับ! ไม่ได้แค่สิงร่างของคนอื่นไปวัน ๆ"

"อ๋อ นี่คุณว่าผมไม่เอางานเอาการหรอครับ ##@!@#$$"

สึนะและมุคุโร่เถียงกันไปเรื่อย ๆ และเสียงก็ดังทะลุไปยังห้องข้าง ๆ จนคนห้องข้าง ๆ ทนไม่ไหว

"ถ้าพวกแกยังไม่หยุดเถียงกัน ฉันจะขย้ำให้ตาย!!"

เหมือนว่าเสียงนี้จะหยุดทั้งสองได้ฉับพลัน สึนะสะดุ้งโหยง "ขอโทษครับคุณฮิบาริ"
ไม่มีคำตอบกลับมาจากชายหนุ่มผมดำที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นผู้พิทักษ์ที่แกร่งที่สุดของวองโกเล่

ปัง!!!

"ประตูห้องผมจะพังไหมเนี่ย" สึนะเปรยเบา ๆ

"ไม่ต้องไปสนใจประตูหรอกครับสึนะโยชิ ผมว่าคุณนา่จะไปนอนได้แล้ว!"

"คร้าบบบบ"


....
.........
............

เช้านี้เป็นเช้าที่สดใส (ในความคิดของบอสหน้าสวย) เขาเดินออกไปผจญกับหิมะข้างบนอย่างสบายใจเฉิบ...หารู้ไม่ว่า

"สึนะโยชิหายไปไหน?" มุคุโร่วิ่งหาเจ้านายตาโตทั่วฐานทัพ เขาถามผู้พิทักษ์ทุก ๆ คน แต่ก็ได้คำตอบจากหลาย ๆ คนว่า...

"หา!! อะไรนะ รุ่นที่สิบหาย!" (โกคุจัง)

"ตกใจสุดหูรูดดดดดด" (เคียวเฮย์)

"อ้าว หายไปแล้วหรอ?" (ยามะคุง)

"ชะชะช่า หายหรอ?" (แรมโบ้)

มุคุโร่ที่วิ่งตามหาบอสต่างก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่า 'โดนลักพาตัวหรือเปล่า'
แต่ก็คิดได้แค่นั้นเพราะว่าเขาเจอคนที่เขาตามหา

สึนะเดินลงบันไดเพื่อจะเข้ามาในฐานทัพ เขาผิวปากเป็นทำนองเพลง

พล่อก!!

หมัดลุ่น ๆ กระแทกที่ข้างแก้มใสอย่างจั๋ง ๆ

"โอ๊ย นี่คุณชกผมทำไม" สึนะว่าพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก

"ผมจะชก แล้วจะทำไม! คุณรู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน วิ่งหาในฐานทัพมันโคตรจะเหนื่อยเลยรู้มั้ย! ผมห่วงคุณจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!" มุคุโร่ตะครุบปากตัวเอง เขาหลุดปากไปแล้ว

สึนะมองตาแป๋วแหวว หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก "คุณห่วงผม?"
"ก็เออสิครับ!" ว่าแล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
บ้า! บ้า! บ้า! บ้า! เขาไม่นา่พูดออกไปอย่างนั้นเลย อารมณ์มันพาไปแท้ ๆ
ส่วนทางสึนะก็ได้แต่หน้าแดงไปอย่างนั้น ขาไม่ขยับ ก้าวไม่ออก



วันต่อมาสึนะออกไปข้างนอกอีก ส่วนมุคุโร่ก็ตามไปอย่างลับ ๆ เขาเดินตามสึนะออกไป สึนะเดินเอื่อย ๆ จนมาถึงสนามของโรงเรียนนามิโมร

"ออกมาเถอะครับ คุณมุคุโร่ ผมรู้นะว่าคุณตามมา" ว่าแล้วชายหนุ่มหัวสับปะรดก็ค่อย ๆ ปรากฏกายขึ้น

"คุณออกมาข้างนอกทำไมครับ สึนะโยชิคุง"

"ผมก็ทำให้คุณห่วงเล่น ๆ ไง" สึนะยิ้มกว้าง ส่วนมุคุโร่อารมณ์ก็เริ่มคุกกรุ่น "หน้าหนาวแล้วเนอะ" สึนะเอ่ยออกมาเบา ๆ

"ก็หน้าหนาวนี่ครับ จะให้มีหิมะได้ไงถ้าไม่ใช่หน้าหนาว" มุคุโร่ยียวน
สึนะชี้ไปทางตึกที่เขาเคยเรียนเมื่อยังเ้ป็นนักเรียน ม.ต้น

"คุณดูสิ หิมะตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วก็ลงมาจนถึงดิน สวยชะมัด"

สึนะยิ้มละไม มุคุโร่ก็พูดในใจเบา ๆ ว่า 'คุณก็สวยครับ สึนะโยชิ' แต่เขาก็พูดออกมาไม่ได้

"กลับกันเถอะ ชักหนาวแล้วสิ" สึนะชวน

"คุณนี่มัน..." มุคุโร่กัดฟันกรอด แต่ยอมตามไปแต่โดยดี





..
.....
.........

สึนะเดินลั้นลาอย่างสบายใจเฉิบ (อีกแล้ว) เขาเดินเข้าไปในห้องประชุมของแฟมิลี่

"สึนะโยชิ เมื่อไหร่คุณจะเลิกอารมณ์ดีครับ ผมเห็นคุณลั้นลามาทั้งวันแล้วนะ" - -*

"มันก็เรื่องของพ้มมมม ฮ่า ๆ ๆ ผมล้อเล่นครับ จะให้ผมเครียดทั้งวันได้ยังไงล่ะครับ ไม่งั้นลูกน้องทั้งแฟมิลี่ได้เครียดกันพอดี" สึนะตอบพลางยิ้มกว้าง

มันก็จริงย่างที่สึนะพูด เพราะว่าสึนะใช้ความอ่อนโยนในการปกครอง ก็เลยไม่มีใครมาล้ม หรือโค่นอำนาจลง เพราะว่าใคร ๆ ต่างก็รักสึนะกันทั้งนั้น มุคุโร่คิด

"แล้วมันดีมั้ยล่ะ ที่ผมอารมณ์ดีทั้งวัน" สึนะถามเสียงใส

"ก็ดีครับ" แต่เขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่สึนะยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว เพราะเขาอยากเห็นรอยยิ้มนั้น...เพียงคนเดียว

"คุณมุคุโร่ แล้วเมื่อไหร่คุณจะเลิกหน้านิ่วคิ้วขมวดล่ะ" สึนะย้อนถาม

"ผมก็ไม่รู้สิครับสึนะโยชิ"

"นั่นแหละ ก็เหมือนกับที่ผมยิ้มลั้นลาทั้งวันไงล่ะ มันดูเหมือนไม่มีเหตุผล แต่ึความจริงแล้ว...ลึก ๆ มันก็มีเหตุผลของมันนะครับ ผมยิ้ม เพราะผมมีความสุข ผมมี่ความสุขที่ได้เห็นทุก ๆ คนในแฟมิลี่ แต่คุณหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะว่าคุณมีเรื่องทุกข์ใจไงล่ะ" สึนะว่าพลางคลึงไปที่หัวคิ้วของมุคุโร่อย่างเบามือ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยมากระทบจมูกของชายหนุ่มหัวสับปะรด

"นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำคุณก็ขมวดคิ้วแล้ว หน้าแก่ผมไม่รู้ด้วยนะ" สึนะพูดติดตลก

มุคุโร่จับมือบางของสึนะ กุมมันไว้ "ผม...ผม..." เขาก้มหน้าลง

"คุณมีเรื่องเครียดอะไรล่ะ ปรึกษาผมได้นะ" สึนะยิ้มบาง

"ผมไม่ได้เครียด...เพียงแต่ผม" มุคุโร่หยยุดประโยคไว้ชั่วครู่ "อยากจะเห็นรอยยิ้มอันสดใสของคุณคนเดียวเดียว เพราะหน้าหนาวมันหนาวเหลือเกินครับ รอยยิ้มของคุณ...มันช่วยทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมาำ้ได้...จริง ๆ นะครับ"

พวงแก้มใสของสึนะแดงแปร๊ดไปกับประโยคเหล่านั้น

"คุณจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะครับคุณมุคุโร่ ผมต้องแจกรอยยิ้มให้คนในแฟมิลี่ครับ ไม่งั้นพวกเขาได้เครียดตายกันพอดีถ้าผมหน้าบึ้งทั้งวันแบบคุณ"

มุคุโร่ก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง

"แต่..." สึนะพูดขึ้นมาเบา ๆ

"แต่อะไรครับสึนะโยชิ"

"ถ้าเป็นจูบของผม ผมให้คุณคนเดียวแน่นอน" ว่าแล้วสึนะก็จูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากบางของชายหนุ่มหัวสับปะรด

มุคุโร่เบิกตากว้าง แ่ต่เขาก็หลับตาพริ้มตอบรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ

....อย่างน้อย หน้าหนาวของเขาก็คงไม่หนาวแบบที่เคยเป็นมา...อีกต่อไป


-End-
ี

ิ