ชีวิตแสนสั้น

เนื้อเรื่อง

ชีวิตแสนสั้น    

ในปารีส ค.ศ.๒๒๒๒....
บ็อบเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เสเพลและเห็นแก่ตัว เขางกมาก ไม่เคยให้เงินขอทาน และทำตัวไม่ดีกับครอบครัวตลอด จนวันหนึ่งเมื่อเขาคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ก็เกิดเรื่องขึ้น...
ที่นี่คือที่ไหน?...
    หลังจากกระพริบตา บ็อบก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นหญ้ามีผู้คนนับสิบสลบอยู่รอบตัว หลังจากทบทวนความจำ บ็อบจำได้ว่ารีบกลับบ้านเพื่อจะไปฉลองวันชาติฝรั่งเศสกับครอบครัว(๑๔ก.ค.) แต่เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ เขาไม่รู้ หนังสือพิมพ์ปลิวมาตกใส่หน้าเขา เขาอ่านดูและพบว่านี่เป็นวันที่๑๘  ผ่านไปแล้ว๔วัน!
 บ็อบถูกความจริงเล่นงานจนถึงกับเข่าอ่อน แต่สุดท้ายเขาก็ตั้งสติได้ทัน เขารู้ดีว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จะรู้ความจริงคือการกลับบ้าน เขาเริ่มออกวิ่งไปตามถนนเซนต์เดอร์เมนเดส จนมาหยุดที่ใกล้ห้างกาเลอรีส์ ลาฟาแยต ห้างชื่อดังซึ่งอยู่ติดกับบ้านเขา แต่ก่อนจะถึงตัวบ้านก็มีรถขับออกไป นั่นเป็นรถของภรรยาบ็อบ บ็อบพยายามจะเรียกเธอ แต่เธอขับรถผ่านไปไกลแล้ว เขาจึงวิ่งตามไป น่าแปลกที่เขาไม่เหนื่อยเลย รถแล่นไปจอดอยู่ที่หน้าประตูสุสาน ภรรยาเขาเดินออกมาจากรถพร้อมลูกชายของเขา เฟร็ด เขาเดินตามเข้าไปจนถึงด้านใน ที่นั่นมองเห็นภรรยาและลูกชายเขาร้องไห้ เมื่ออยู่ต่อหน้าหลุมศพหลุมหนึ่ง และเมื่อบ็อบมองดูชื่อในนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนคว้างและดับลง...

 "รู้แล้วใช่ไหม" เสียงใสเอ่ยขึ้น บ็อบหันไปมอง คนที่ทักบ็อบเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่นอนสลบอยู่ตอนบ็อบฟื้น เธอส่งมือให้เขาอย่างเป็นมิตร แล้วเขาก็ยื่นมือไปจับตอบเธอ แล้วร่างของพวกเขาก็เริ่มจางลง...

   หลังจากไปเยี่ยมหลุมศพมิสซิสบ็อบก็กลับไปในรถพร้อมกับลูก ในขณะนั้นรายงานข่าวก็ดังขึ้น  
" ซ่า ... หลังจากค้นหาไปหลายวันเราก็ได้ทราบยอดจำนวนผู้เสียชีวิต ซึ่งรายชื่อผู้เสียชีวิตมีดังนี้ คนแรกมิสเตอร์บ็อบ แครก..."เมื่อได้ยินดังนั้น เธอก็ไม่อาจห้ามน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป...

 "ผมคิดมาตลอดเวลาว่าความตายอยู่อีกไกลและไม่เคยนึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับผม จึงทำตัวเสเพล แต่กว่าผมจะรู้ตัวก็หมดเวลาของผมแล้ว"...  บ็อบมองดูครอบครัวซึ่งไกลออกไปทุกๆที จนเมื่อรถขับออกไป ร่างเขาก็หายไป และนั่นเป็นสัญญาณที่ทำให้รู้ว่า เขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว..................

 ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ถ้ามัวแต่คิดว่าพรุ่งนี้ยังมี กว่าที่เราจะได้สำนึกถึงความผิดที่ได้กระทำไว้และแก้ไขมัน  บางทีเวลานั้นอาจไม่มีแล้ว เพราะฉะนั้น ควรทำทุกวันให้ดีที่สุด