ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BAD LOVE 3
BAD LOVE 3
'ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา 30 นาทีได้เวลาตื่นแล้วค่ะ.....'
เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ฉันตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ทั้งคืนฉันไม่สามารถข่มตาหลับได้เลยตั้งแต่ตอนเกิดเรื่องจนถึงวันนี้ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านมาได้เกือบ 1 อาทิตย์ ฉันใช้เวลากับการอยู่บ้านตลอดตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่ฉันก็คงต้องขอบคุณในความเลวของไอ้บ้านั่นเพราะมันทำให้ฉันรู้ว่าโลกนี้มันวุ่นวาย ไม่ว่าใครก็ตามที่ฉันเชื่อใจทุกครั้งฉันจะถูกหักหลัง หลายครั้งที่ฉันไว้ใจฉันก็จะถูกทรยศ มนุษย์คือสัตว์ที่เข้าใจยากที่สุดในโลก มนุษย์คือสัตว์ที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด.....
'ก๊อกๆ'
"ใครค่ะ" เสียงเคาะประตูทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
"แม่เอง"
"....." ฉันเงียบไปก่อนจะพยายามทำเป็นว่าไม่สนใจ แม่เหรอไม่เอาน่า..ทั้งพ่อและแม่ต่างก็เห็นแค่ประโยชน์ส่วนตัวของตัวเองทั้งนั้น พวกท่านไม่เคยแม้จะมาหาฉันและแทจุนเลย พวกท่านคิดถึงแต่เรื่องงาน ไม่เคยคิดถึงฉันกับแทจุนเลยสักนิดไม่เลย...
"แกจะปล่อยให้แม่ยืนอยู่หน้าห้องแกอีกนานมั้ย"
"......"
"ปาร์คบอม!!!"
"มีอะไรค่ะ" ฉันเดินไปเปิดประตูให้กับแม่ หญิงสาวที่มีอายุประมาณ 40 ปีมองมาทางฉัน
"แกจะไม่ให้แม่เข้าไปหรือไง"
"แม่มีอะไรก็คุยกับบอมตรงนี้"
"แม่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะนะบอม"
"ค่ะ บอมรู้ไม่งั้นแม่ไม่ยอมทิ้งเงินหรอก" แม่มองมาทางฉันอย่างไม่พอใจแต่ก็พูดต่อไปไม่หยุด
"แม่ได้ข่าวว่าตอนที่แม่ไม่อยู่แกทำเรื่องให้ครอบครัวเราเสียชื่อเสียงนะ"
"แม่ไม่เคยอยู่ที่นี้หรอกแม่ไม่เคยอยู่ข้างหนูเลย!"
"ปาร์บอม!!!"
"แม่ห่วงก็แต่ซื่อเสียง ห่วงก็แค่เงินทองแม่เคยห่วงหนูบ้างมั้ย เคยบ้างหรือป่าว!!!"
"แม่น่ะห่วงก็แต่ผลประโยชน์ของตัวเองแม่ไม่รู้จักหนูสักนิดแม่รู้หรือป่าวว่าหนูกับแทจุนต้องการพ่อกับแม่หนูไม่ได้ต้องการเงินที่พ่อแม่หามาเลยสักนิด!"
"แม่ไม่เคยแม้กระทั่งกลับมาหาหนูกับแทจุน แต่ที่มามาที่นี่เพราะหนูทำให้แม่เสียชื่อเสียงเหรอ ทำไมแม่เป็นคนแบบนี้!!!!"
'เพียะ'
ฉันหน้าหันไปตามแรงฝ่ามือที่แม่ตบเข้าตรงหน้าฉันอย่างจัดๆ
"...เจอกันข้างล่างนะ แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับแกอีกเยอะ"
"........."
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่แม่ได้เดินออกไปจากห้องของฉันและฉันก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บที่หน้าเลยแต่ฉันเจ็บที่ใจมากกว่า....แม่ทำไมไม่เคยเข้าใจฉันเลย ฉันทำผิดมากเหรอกับการแค่อยากให้แม่เข้าใจว่าฉันรู้สึกยังไงฉันผิดมากหรือไง...
'ก๊อกๆ'
"เข้ามา....."
"นูน่า..."
"อ้าว จุน" ฉันฝืนยิ้มให้กับน้องชายของตัวเอง แต่จุนคงรู้ว่าฉันฝืนยิ้มจุนเดินมาหาฉันก่อนจะกอดฉัน
"นูน่าอย่าคิดมากนะ" จุนถอนกอดออกจากฉันก่อนจะบอกหน้าฉัน
"นูน่าไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ว่าแต่เราเถอะไม่ไปเรียนอีก"
"ผม...."
"ไม่ต้องห่วงนูน่าหรอก" ฉันตบไหล่ของแทจุนเป็นเชิงบอกให้สบายใจได้
"นูน่าผมอยากเรียนจบเร็วๆผมจะได้พานูน่าไปอยู่ที่อื่นที่มีแต่เรา ผมจะดูแลนูน่าเอง"
"จ๊ะ รีบเรียนให้จบเร็วๆนะเด็กน้อย" ฉันยิ้มให้กับแทจุน แทจุนเป็นทั้งน้องชายและเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตฉันถ้าฉันเสียแทจุนไปทั้งชีวิตของฉัน ฉันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว...
"คุณหนูค่ะ...คุณท่านให้..."
"ค่ะหนูรู้แล้ว หนูจะตามไปค่ะ"
"คุณหนูไม่เป็นไรแน่นะค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ป้าไปบอกแม่เถอะค่ะเดี๋ยวหนูตามลงไป"
"ค่ะงั้นป้าไปก่อนนะค่ะ" ฉันกำลังจะเดินไปอาบน้ำแต่แทจุนก็จับมือฉันไว้
"นูน่า..."
"สายแล้วนะเราไปเรียนเถอะ นูน่าไหว"
"นูน่า...ผม..."
"ไปได้แล้วไป นูน่าจะอาบน้ำ" ฉันยีหัวของแทจุนก่อนจะเดินหนีเข้าห้องน้ำไป พอเดินเข้ามาในห้องน้ำได้ไม่กี่นาทีเหมือนกำแพงความเข้มแข็งที่ฉันสร้างไหวมันถูกทำร้ายลงฉันทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น มันเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ยิ่งทำเป็นเข้มแข็งเท่าไหร่ทำไมฉันถึงยิ่งอ่อนแอลงมากขึ้นเท่านั้น......ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที....
แทจุน
ผมมองนูน่าที่เดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ ผมเข้าใจนูน่าดีที่สุดผมรู้ว่าตอนนี้นูน่ากำลังอ่อนแอแต่นูน่าไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นเลยสักครั้ง นูน่าทำเป็นว่าตัวเองเข้มแข็งให้ผมเห็นทั้งที่ตัวเองอ่อนแอ เป็นไปได้ผมอยากจะเป็นคนดูแลนูน่าเอง ไม่ใช่ให้นูน่ามาดูแลผม...
ผมเดินลงบันไดไปก่อนจะพบแม่ที่นั่งไขว้ห้างกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆท ผมเดาวว่าที่แม่อารมณ์เสียคงเป็นเพราะว่าแม่เห็นข่าวของนูน่าแน่ๆ สุดท้ายแม่ก็กดปิดทีวีก่อนจะหันมามองทางผม
"อ้าว จุนมานี่เร็วไม่เจอกันซะนาน"
"......." ผมยืนอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะมองแม่ด้วยซ้ำ
"จุน!!!พี่แกมันสอนให้แกเป็นแบบนี้เหรอ"
"อย่าว่านูน่า!!!!"
"!!!"
"ทำไมแม่ต้องกลับมาด้วย" ผมมองแม่ด้วยท่าทางรำคาญ
"แทจุน!!!"
"เฮ้อ....ป้าครับผมไปแล้วนะครับถ้านูน่าลงมาบอกว่าผมไปเรียนแล้วนะ สวัสดีครับป้า" ผมก้มหัวให้กับแม่บ้านอาวุโสของบ้านก่อนจะหันไปมองทางแม่
"......" ผมเดินออกไปโดยไม่มีการบอกลาอะไรกับแม่เลยสักนิดผมรู้ว่าตอนนี้แม่คงแทบคลั่งแล้วแน่ๆ
ผมเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับโทรศัพท์ที่สั่นผมหยิบมันออกมาก่อนจะมองเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
"ครับ"
"จุน....."
"มีอะไร"
"นายดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ"
"เฮยุนตกลงมีอะไรถ้าไม่มีฉันจะได้วาง"
"จุนไม่เอาน่า"
"ตกลงว่าไง"
"ฉันแค่เป็นห่วงบอม บอมเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ไม่เป็นไร"
"จุนถามคำตอบคำนายโกรธอะไรฉัน"
"ป่าว ถ้าไม่มีไรแค่นี้นะ"
"อืม..." ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะส่ายหัวให้กับตัวเอง....
บอม
ฉันเดินลงมาจากบันไดก่อนจะหันไปเห็นสายตาดุดันของแม่
"บอม!!"
"ป้าค่ะจุนละ" ฉันเดินไปหาปม่บ้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกของแม่เลย
"คือ...คุณจุนฝากให้มาบอกคุณหนูว่าจะไปเรียนแล้วค่ะ"
"งั้นเหรอค่ะ ว่าแต่..."
"ปาร์คบอม!!" ฉันถอนหายใจก่อนจะหันไปหาแม่
"แม่มีอะไรค่ะ"
"แกอ่านซะ แม่ละละอายใจจริงๆที่มีลูกอย่างแก"แม่โยนหนังสือพิมพ์มาให้ฉัน ภาพในหนังสือพิมพ์เป็นตอนที่ฉันตบยัยเอมมี่พอดี ฉันอ่านเนื้อหาในหนังสือพิมพ์อย่างเหนื่อยใจ ข่าวในหนังสือพิมพ์ยัยเอมมี่เป็นคนให้สัมพาทย์เองทั้งหมด ทำให้เนื้อหาในนี้ฉันเป็นคนผิดทั้งหมดปานนี้คนทั่วประเทศคงเกลียดฉันกันทั้งนั้น ที่ฉันไม่มีงานมาติดต่อก็เพราะเรื่องนี้สินะ
"แล้วไงค่ะ"
"แล้วไง? แกไม่คิดว่าแม่จะขายขี้หน้าบ้างเหรอ!!!"
"ค่ะ หนูรู้ไงค่ะหนูถึงทำ"
"ปาร์คบอม!!!"
"แม่ค่ะ แม่ช่วยเข้าใจหนูสักครั้งเถอะเข้าใจถึงจิตใจหนูบ้าง ไม่ใช่ห่วงแค่ตัวเอง....."
"......"
"หนูไปก่อนนะค่ะหวัดดีค่ะ" ฉันโค้งให้แม่ก่อนจะเดินไปที่รถ
ฉันขับรถไปเรื่อยๆฉันไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน ฉันไม่มีจุดหมายเพราะขืนไปที่ไหนสักที่ฉันก็คงเจอแต่คนนินทาและนั่นคือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด
สุดท้ายฉันก็มาหยุดอยู่ที่สนามเด็กเล่น ฉันก้าวลงรถก่อนจะเดินมองพวกเด็กๆไปเรื่อยๆการได้เห็นเด็กพวกนี้หัวเราะแค่นั้นฉันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ฉันมาหยุดอยู่ที่ม้านั่งจู่ๆก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาหาฉัน
"นูน่าครับ"
"หืม? มีอะไรเหรอจ๊ะ"
"ผมเอาให้นูน่าครับ" เด็กคนนี้ยื่นดอกกุหลาบสีขาวมาให้ฉัน
"ให้นูน่าทำไม"
"นูน่าสวยผมเลยเอาให้งับ"
"ให้งับ?" ฉันเกาหัวอย่าง งงๆ อะไรเอาดอกกุหลาบมาให้งับ
"ให้ครับ โฮ...นูน่าไม่เข้าใจภาษาวัยรุ่นเลย เซ็ง" ว่าก่อนจะยัดดอกกุหลาบใส่มือของฉัน
"ว่าแต่เราชื่ออะไร"
"มิโนครับ"
"มิโนรู้จักนูน่ามั้ย"
"รู้สิครับ นูน่าเป็นนางแบบนี่"
"........."
"ผมไม่เชื่อหรอกว่านูน่าจะทำแบบนั้นนูน่าน่ารักออก" มิโนยิ้มก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อน
"นูน่าผมไปก่อนนะ!!" มิโนโบกมือให้ฉัน
"กลับดีๆนะ" ฉันยิ้มก่อนจะหยิบกุหลาบสีขาวขึ้นมามอง ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ....
"ว่าไง" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายหัวสีชมพูที่ฉีกยิ้มให้ฉัน
"นายอีกแล้วเหรอ"
"ไม่เจอกันตั้ง 1 อาทิตย์ไม่ถึงฉันเลยหรือไง" จีดีพูดพลางถือวิสาสะนั่งลงข้างๆฉัน
"ไม่เลย"
"โห!!"
"เปลี่ยนสีผมใหม่เหรอ"
"หล่ออ่ะดิ" ฉันมองจีดีอย่างเอือมๆ
"หล่อกับผีสิ"
"เธอนี่ยังไงบอม - -"
"สวย"
"จ๊ะ - -"
"เธอชอบที่นี้หรือไง" จีดีพูดพลางมองพวกเด็กๆที่วิ่งเล่นกัน
"ไม่รู้สิ ฉันแค่ชอบเห็นตอนเด็กพวกนี้หัวเราะ"
"เธออ่อนโยนจังเนาะ"
"...." ฉันยิ้มพร้อมกับหันไปมองเด็กพวกนั้นอีกครั้ง
"นั่นดอกไม้ใคร" จีดีมองดอกกุหลาบที่ฉันถืออยู่ก่อนจะเลิกคิ้วมอง
"มีเด็กเอามาให้น่ะ"
"เสน่ห์แรงยันเด็กนะเธอเนี่ย"
"คิดไปได้นะนายอ่ะ"
"มันน่าคิดมั้ยละ"
"ไม่เลย"
"ฮ่าๆๆๆ"
"......" ฉันเงียบไปก่อนจะมองไปที่เดิม
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"
"ห๊ะ?" ฉันหันไปมองจีดี
"เรื่องนั้นน่ะ"
"มันเป็นเรื่องธรรมดาของวงการมายาน่ะ ถ้ามีข่าวอื่นดังกว่าข่าวของฉันก็จะดับไปเอง"
"อย่าพยายามเข้มแข็งทั้งที่ตัวเองอ่อนแอ มีอะไรก็บอกฉันละ"
"ไม่อ่ะ"
"หืม?"
"ถ้าปรึกษานายฉันกลัวว่าจะได้อะไรที่ไร้สาระมาแทน"
"เธอว่าไงนะ - -?"
"นายมันไร้สาระไง"
"%^#@!!!$%&*^%!!!!"
ฉันพูดไม่สิทะเลาะกับจีดีจนกระทั่งเย็น ไม่รู้ทำไมเหมือนกันพอได้คุยกับจีดีแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"ไปส่งมั้ย"
"ไม่อ่ะรังเกียจ"
"บอม - -"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่น"
"แล้วเจอกัน"
"บาย"
"บาย"ฉันโบกมือให้กับจีดี จีดีขึ้นรถไปก่อนจะหันมาโบกมือให้ฉัน ฉันมองจีดีจนกระทั่งเขาลับสายตาก่อนจะเดินไปขึ้นรถของตัวเอง
"แรด" ฉันหันไปด้านหลังก่อนจะพบกับผู้ชายที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด ฉันอยากจะหนีแต่คงหนีไม่ทันแล้วสินะ
"นายจะมาว่าอะไรฉันอีกท็อป" ฉันมองท็อปอย่างไม่วางตาครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมแพ้นายอีกแล้วท็อป!!!
"เผลอแปปเดี๋ยวก็หนีมาอยู่กับผู้ชายแบบนี้ไม่เรียกว่าแรดแล้วจะเรียกว่าอะไร"
-------------------------------------------
ตอนนี้จบไปแล้วแต่ไม่มีท็อป T^T
ตอนหน้ามีแน่นอนสัญญา
ตอนนี้ไม่สนุกเราเข้าใจแต่เรา
จะพัฒนาฝีมือของตัวเองต่อไป TT
เปิดมาเจอ 73 แชร์ดีใจมากกกก
จะอัพบ่อยๆนะ เห็นแล้วมีกำลังใจขึ้นมาก
ยังไงก็ช่วยเม้นช่วยติดตามหน่อยนะ
แต่แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจสุดๆละ 5555
สั้นไปนิดขอโทษนะ T_T
:) Shalunla ◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น