คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องราวในนวนิยายคงไม่อาจเป็นจริง
แสอาทิย์เล็ลอผ่านหน้า่าที่ไร้ม่านเ้ามา มัน่อยๆ ลามเลียมาที่ร่าแบบบาึ่ำลันอนอยู่ในวามฝันอันแสนสบสุ
ภัทราปรือาึ้นมาอย่าเื่อ้า ห้วภวั์ที่เธอมลไปนั้นอ่อนโยนและอ่อนหวานเินว่าะปล่อยให้ผ่านไปาวามทรำ หิสาวฝันถึพี่ายที่แสนีอัวเอ รอนะวันมีัวนอยู่ท่ามลาิใ้สำนึอเธอที่โหยหาแ่เพียแ่เา
นาฬิาำลัเินไป้าหน้า ทุอย่าบนหน้าปัเป็นวััรอวลม วินาทีและนาทีเยหยุพั แ่เ็มนาฬิาลับอ้อยอิ่เินว่าะยับไปไหน ร่าแบบบาลุาเีย พับหมอนและผ้าห่มนเรียบร้อย ใ้เวลาอยู่ในห้อน้ำเพียแ่สิบนาที็อยู่ในุใหม่ที่พร้อมสำหรับออไป้านอ
ปิทินบอว่าวันนี้เป็นวันหยุอเธอ
ันั้นภัทราึเลือะนั่รถประำทาออไปเินเล่นที่สวนสาธาระให่ประำเมือ
มันเป็นสวนที่ร่มรื่นและถูแ่แ้ม้วยสีเียวสใสที่มีหัวใ ้นไม้ำลัใ้ีวิไปพร้อมๆ ับเธอ ภัทรายึเอาม้านั่ัวยาวเป็นที่นั่เหมาะๆ ให้ับัวเอ หลัาเป็นทิศเป็นทาแล้วึหยิบหนัสือนวนิยายึ้นมาาระเป๋า พลิไปหน้าที่ถูั่นและละเลียเรื่อราวในนั้น้วยสายาอันแสนอ่อนหวาน
พระเอและนาเอที่ำลัะุมพิันและันำลัอยู่บนหน้าระาษอเธอ
วามที่เยอ่านหนัสือ ‘บันเทิี’ สมัยเป็นนัศึษาในะทาภาษาศาสร์มามา ทำให้หิสาวสามารถรับรู้ัวอัษร่าๆ ที่ร้อยเรียันยาวนับร้อยนับพันประโยไ้อย่ารวเร็ว ใ้เวลาแ่เพียั่วโมเศษ นวนิยายึบเล่มลที่ำว่าอวสาน มือบาเ็บมันลไปในระเป๋าสะพายอย่าทะนุถนอม ำสัารัที่ผู้ายให้ผู้หิยัแว่วหวานอยู่ในใ... มันัออมาานสอนที่มีีวิอยู่้วยน้ำหมึาปลายปาา และารแ่านที่เ็มไป้วยสีาวอนู่นั้น็ยัรุ่นลิ่นหอมหวนไม่าหาย แม้เธอะปิเล่มทั้เล่มลไป แ่มัน็ล้ายะอวลอยู่ภายใ้ลหายใอภัทรา
เหมือนเป็นวามริมาว่าะเป็นเรื่อแ่...
ภัทรารู้ีว่าสิ่ที่เิึ้นในหนัสือือินนาาร วามฝันและวามหวั หาเพราะหลายรั้หลายราที่้อ ‘เ็บปว’ เพราะวามรู้สึเเ่นหนุ่มสาว็ทำให้วามเพ้อภพอหิสาวมีัวนึ้นมา
ะมีไหมนะ... ผู้ายนหนึ่ที่อยเ็บอไม้สวยๆ มาให้เธอหอม อยล่อมให้เธอหลับลไปในฝันี
ไม่หรอ... เรื่อราวในนวนิยายไม่อาเป็นริ ภัทราอยู่ในโลที่เธอไม่เยเป็นนาเอ ไม่เยเป็นเ้าหิและไม่เยเป็น ‘วามรั’ อผู้ายนไหน มีแ่เพียรอนะวันเท่านั้นที่ปรารถนาีและปป้อเธอ้วยหัวใ
ภัทราผ่อนลมหายใอออย่า้าๆ เธอทำเพียแ่หยุเวลาในัวให้อยู่นิ่... มอไป้าหน้า อ่านผู้นที่เินผ่านไปผ่านมา สัมผัสแสอาทิย์ที่เริ่มเ้มึ้นมาทีละน้อย้วยมือบาอน เินทาไปับเ็มนาฬิาที่ทอไลออไปพร้อมๆ ับหัวใอเธอ
แ่แล้ว... ั่วะหนึ่ที่ภัทรา้มลไปุมพิอไม้ึ่อยู่ใล้ๆ ับม้านั่ วินาทีนั้น... หัวใอใรอีน็เ้นึ้นมาอย่ารัวแร
เาไม่อาหันไปทาไหนไ้อีเลยยามที่เห็นว่าหิสาวหน้าาามราวับเทพธิาำลัละเลียลิ่นหอมหวานออไม้้าาย เธอไม่ไ้เ็อไม้อนั้นมาเป็นอัวเอ ยัปล่อยให้มันเิบโ่อไปอยู่ภายใ้แสอาทิย์ที่อบอุ่นไม่แผเผา นิ้วน้อยๆ หยอเย้าเล่นับลีบออันบอบบาอย่า้อาระทำวามรู้ั... เพื่อไม่ให้ลืมันและัน
ภาพรหน้า... ือภาพที่ทำให้ปรารู้ว่าบนโลใบนี้ยัมีสีสันหลเหลืออยู่หลัาที่เามอทุสิ่ทุอย่าผ่านสีาว สีำและสีเทา
เาอยาสูมอไม้อเียวันับเธอ อไม้ที่เป็นสีมพูอ่อนหวาน แะแ้ม้วยสีเหลืออละออเสร อยารู้... ว่าหิสาวแสนสวยนนั้นะทิ้รอยูบไว้ให้แอบเ็บมาเป็นอัวเอบ้าไหม หรือไม่... ปรา็อยาะเปรียบเทียบว่าระหว่าอไม้อนั้นับอไม้ที่มีลมหายใอนี้ ระหว่าเ้าสิ่มีีวิน้อยๆ หรือผู้หิรูปร่าระหนนั้น ใร... ะรุ่นลิ่นและระิบถ้อยำไ้หวานว่าัน
เธอทำให้เาเิวามรู้สึที่รุนแร เหมือนเปลวไฟ... ที่ลุโนและยาเินว่าะใ้น้ำับ ปรายัับ้อหิสาวนนั้น่อไป ่อไปเรื่อยๆ พร้อมับวามปรารถนาในที่เริ่มออเินทาาหัวใไปสู่ที่ไหน่อไหนราวับะไม่มีวันหยุ
สวยเหลือเิน... หวานเหลือเิน ปราไม่อนุาให้ใรหรืออะไรอยู่ในสายาอีแล้วถ้าไม่ใ่ผู้หิที่มีวามหมายมาว่าอไม้ทุๆ อรวมันนนั้น วาอเาอ่อนแสลมาทันทียามที่เห็นว่าเธออ่อน้อยและบอบบามาแ่ไหน ารเลื่อนไหวอหิสาวเ็มไป้วยวามเื่อ้า ละมุนละม่อมเินว่าะหาำใๆ มาเปรียบเทียบ เธออ่อนโยนว่าผีเสื้อที่่อยๆ ยับปีบิน ประีับทุท่วท่าราวับนยูำลัรำแพนหา หิสาวเปี่ยมไป้วยเสน่ห์ที่ทำให้ปราเสน่หา วามามที่ไม่อาบรรยายออมาเป็นำไหนๆ ไ้ทำให้โลอเาหยุหมุน
ายหนุ่มยัแอบลอบมอหิสาวแสนสวย่อไป.. โยที่ภาวนาว่าอให้สัรั้หนึ่ เธอถูแรเหวี่ยอโะาให้หันหน้ามาสบาเา
ความคิดเห็น