คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Chapter 1 - วันแรก
Chapter 1
“ก๊อกๆๆๆ” เสียงใครเคาะประตูฟร่ะ
“ก๊อกๆๆ” โอ๊ย!! เคาะหาอะไรว่ะ คนจะนอน เมื่อคืนกูเพิ่งได้นอนตอนตี2
“ปังๆๆ นี่ไรซิ่ง!!!” เฮ้ย! เสียงคุ้น
~~~ แอ็ด ~~~
“คุณแม่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย!” ( สภาพ: หัวยุ่ง ตาบวมนิดๆ ขากางเกงถกมาข้างนึง พร้อมเอามือเกาหัว )
“ไม่ต้องมาถามเลยคุณลูก นี่รู้ไหมว่ามันกี่โมงแล้วค่ะ นี่มัน 10 โมงครึ่งแล้วนะ วันนี้ลูกต้องไปโรงเรียนวันแรกนะ” น่าน! มาเป็นชุดเลยกรู แต่........เดี๋ยว!!!นี่กี่โมงแล้วนะ!!!
“ฮ๊า!!! 10 โมงครึ่ง ตายแล้วกรู” จนได้แล้วไง ตายแน่ นี่มันวันแรกของการไปโรงเรียนใหม่ โอ๊ย!! เมื่อคืนไม่น่าดูบอลดึกเลย ดูแล้วก็แพ้ช้ำใจ อ๊าก.......ก แต่ตอนนี้ต้องอาบน้ำก่อน ยาสีฟันอยู่ไหน สบู่ล่ะ กระดาษทิชชูหมด ชีวิตกรู.................................
ก่อนอื่น แนะนำตัวก่อน ผม Rising ตอนนี้ผมก็ย้ายโรงเรียนใหม่ เนื่องจากไปมีเรื่องกับรุ่นพี่จนโดนไล่ออกทั้งคู่ ชีวิตผมย้ายโรงเรียนเป็นว่าเล่น ไม่เคยอยู่ที่ไหนเกินปี แต่ตอนนี้ผมปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าโรงเรียนนี้จะสุดท้ายที่ผมจะย้ายมาอยู่และผมจะต้องอยู่ที่นี้จนจบ High school ปี3 ให้ได้ แต่ดูวันแรกสิ ผมต้องไปโรงเรียนเกือบเที่ยง แล้วชีวิตผมจะรอดถึงปี3 มั่ยเนี้ย?
~~ เอี๊ยด ~~
ในที่สุดผมก็ถึงโรงเรียนซะที ใหญ่เหมือนกันนะเนี้ย แต่ผมจะเข้าโรงเรียนยังไง ไม่เป็นไรมั่นๆหน่อยโว๊ย!! ทันทีที่ผมก้าวผ่านประตูโรงเรียนเข้ามา
“นี่!!เธอ” เสียงแปร๊นมาก ถ้าจำไม่ผิดป้าคนนี้น่าจะเป็นครูฝ่ายปกครองที่มาเทศน์เรื่อง กฎโรงเรียน ให้ฟังตอนที่ผมมาสมัครเรียนที่นี้แน่เลย
“ทำไมเธอเข้าโรงเรียนเอาป่านนี้ นี้มันจะเที่ยงแล้วนะ หรือว่าเธอแอบหนีเที่ยวมาฮ่ะ”
“ผม เปล่........” คนอะไร พูดไม่หยุด
“ไม่ต้องมาเถียงเลย หน้าเธอชั้นไม่เคยเห็นเลย อยู่ห้องไหน”
“ปี1 ห้องB ครับ” ใจเย็น อย่าเถียงไรซิ่ง สงบปากสงบคำไว้ ท่องไว้ๆ ต้องจบปี3
“อ๋อ!!เด็กใหม่ ชั้นว่าแล้วผิดกฎตั้งแต่วันแรก งั้นเธอมาเซ็นชื่อตรงนี้ แล้วเขียนด้วยว่าสาย แล้วอย่าให้มีครั้งที่สองล่ะ เข้าใจ!!”
“เออ! เฮ้ย!! ครับ” อยู่กับป้าแกยังพูดไม่เกิน 5 คำเลย
ณ จุดๆ หนึ่ง
“ไง สนใจรึไง เห็นมองอยู่นานแล้ว”
“เปล่า ไม่ได้สนใจแค่มองเรื่อยเปื่อย”
“ดูท่าจะแสบไม่เบานะคนเนี้ย”
“พูดเรื่องอะไร”
“เปล๊า... ไปกินข้าวกัน”
ในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากป้าปกครองจนได้ คนอะไรพูดมากชิก แต่ตอนนี้ผมต้องกินข้าวเที่ยงแทนข้าวเช้าแล้วแหละ (จอก~~~) ก่อนอื่นผมก็หยิบโทรศัพท์ยิงตรงหาเพื่อนสุดที่รักป่านจะกลืนกินของผม “โซล”
“โซล มึงอยู่ไหนว่ะ”
“เฮ้ย! ไรซิ่ง มึงทำอะไรอยู่ว่ะ เมื่อเช้ากูไปเรียกมึงที่บ้าน ไม่เห็นมีใครบอกเลย”
“กูเพิ่งตื่นตอน 10โมงนี่เอง”
“กล้านะมึง”
“โซล......ล กูหิวข้าวง่ะ มารับกูไปกินข้าวที กูไปไม่ถูก ไม่รู้โรงอาหารอยู่ไหน”
“เอ่อ ตอนนี้กูอยู่โรงอาหารพอดีเลย มึงก็เดินมาดิ พอมึงอยู่หน้าโรงเรียน มึงก็เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาแล้วก็ตรงมาเลย”
“เอ่อ!! กูเดินไปเองก็ได้ว่ะ แค่นี้นะ”
เดินมา เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาแล้วก็ตรงไป เจอแล้ว!!!!! โรงอาหาร (เหมือนพระเจ้าโปรด) พอเดินเข้ามา ทำไมคนมองกูอย่างนี้ว่ะ กูไม่ใช่ไมเคิล แจ็กสันนะเฟ้ย! หรือว่ามองเพราะกูหล่อ 555+ กูหล่อ
“ไรซิ่ง!!!” เสียงไอ้โซลนี่ว่าอยู่ไหนว่ะ
“ทางนี้!!” เจอแล้ว เพื่อนสุดที่รัก มันนั่งยิ้มแป้นอยู่คนเดียว
“มึงอยู่คนเดียวหรอว่ะเนี้ย”
“ก็เอออ่ะดิ วันแรกยังไม่มีเพื่อนสักคน หรือเขาเห็นกูหน้าตาดีเกิน เลยไม่กล้าเข้ามาคุย” ไอ้สัดนี่หลงตัวเอง
“พอเลยมึง กูไปหาอะไรกินก่อน ฝากเป๋าด้วย” แล้วผมก็โยนกระเป๋าให้มัน
10 นาที ผ่านไป ผมกับมันก็จัดการของตรงหน้าจนหมด รู้สึกว่าตัวเองกินเร็วยังไงก็ไม่รู้ แล้วขณะที่เดินไปเก็บจานก็.......
“น้องครับ!! ไม่เคยเห็นหน้าเลย เด็กใหม่หรอเนี้ย น่ารักจังเลย ชื่ออะไรกันครับ” ใครว่ะ แม่ง! มายืนขว้าง หน้าตา.เอี้ย.มากๆ เอี้ยทั้งกลุ่ม มีอยู่ 5 คน หาหน้าตาพอเป็นคนยังไม่เจอเลย แถมยังปากสุนัขอีก มึงบอกว่ากูน่ารักหรอ กรูหล่อเฟ้ย กูหล่อ ผมไม่เท่าไร แต่ไอโซลเนี้ย จ้องพวกมันเขม็งเลย
“โซลไปเหอะมึง” ผมพยายามเลี่ยง แต่มันก็ยังรังควานไม่เลิก
“จะไปไหนครับน้อง พี่ถามยังไม่ตอบเลยนะ” กูก็จะไปให้พ้นพวกมึงไง ไอ้หน้าปลาบึกชนเขื่อน ตอนนี้ทั้งโรงอาหารมองมาเป็นตาเดียวแล้ว ( กูไม่อยากเด่นตั้งแต่วันแรก )
“โทษที หลีกทางหน่อย จะไปเก็บจาน”
“นี่น้องจะไปไหน พี่ถามยังไม่ตอบเลยนะ น้องรู้มั้ยพี่เป็นใคร พูดดีๆด้วยแล้วนะ อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง เดี๋ยวหน้าสวยๆของน้องสองคนจะเป็นรอย” นี่มึงขู่กูหรอ แม่ง!!ไม่ขู่เปล่านะมึง จับมือกูด้วย ไอ้สัด!! กูก็เลยไม่ไหวเมื่อกันแล้วนะเฟ้ย!!
“กูไม่ตอบ มีอะไรมั้ย? แล้วกูก็เพิ่งเข้าใหม่ไม่รู้หลอกพวกมึงเป็นใคร” อ้าว!! เอาแล้วไง ไอโซลมันขึ้นแล้ว เห็นมันหน้าใส ซื่อ อย่างเงี้ย ตีนหนักสุดยอด
“ปากดีนะเนี้ย อย่างนี้น่าจะสั่งสอนด้วยปากพี่” มันไม่พูดเปล่า ทำท่ายื่นเปล่าปากมาด้วย คงไม่รู้เนอะว่าไอโซลมันกำลังขึ้น
“กรูไม่ได้ปากดีอย่างเดียวนะ ตรีนกูก็ดีด้วย” พูดไม่ทันขาดคำ โซลก็ประเคนเท้าใส่ไอ้หน้าปลาบึกชนเขื่อน ผลั่ก!!
“เฮ้ย!!! อย่างนี้ต้องใช้กำลังโว๊ย!!” แล้วพวกนั้นมันก็ล้อมผมกับโซลไว้ คิดหรอว่าผมจะอยู่เฉยๆให้พวกมันรุม
“ไรซิ่ง มึงมายืดเส้น ยืดสายกับกูหน่อยดีกว่า ปิดเทอมกูไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย” ปกติโซลมันไม่ค่อยเข้าโหมดมืดแบบนี้บ่อยเท่าไร แต่วันนี้พวกนั้นคงพูดไม่เข้าหูมันอย่างแรง
จากนั้นโซลมันก็ส่งหมัดหนักๆให้ไอ้หน้าปลาบึกชนเขื่อน จนมันลงไปกองกับพื้น อะไรว่ะนึกว่าจะอึด แล้วก็ประเคนเท้าให้ไอ้คนที่อยู่ข้างหลัง แล้วทั้งผมและมันก็ช่วยกันตะลุมบอลอยู่กับไอ้พวกนั้นกลางโรงอาหาร ตุ้บ!!!ตั้บ!!! โครม!!! เพล้ง!!! อั๊ก!!!
“เฮ้ย !! ไวท์ มีเรื่องที่โรงอาหารโว๊ย! ไปเร็ว”
“อะไรว่ะ กูเพิ่งออกมาเมื่อกี้เองนะ”
“ไปเหอะ เร็ว เละทั้งโรงอาหารแล้ว”
“ไป กอน ฮัสกี้”
“เฮ้ย!! หยุดได้แล้ว กูบอกให้หยุด” อะไรว่ะเนี้ย ไม่มีใครฟังกูเลย เข้ามาก็เละทั้งโรงอาหาร
หมับ! “ไอ้นี่พอ หยุดๆ” ไอเด็กเมื่อเช้านี่หว่า แสบใช่เล่นนะเนี้ย มีเรื่องตั้งแต่วันแรก
“แมร่ง!! ใครกอดกูว่ะ ปล่อย! มึงมาเล่นซึ่งๆหน้าดิว่ะ” ไอ้เชี้ย ใครว่ะแรงเยอะชิก ลากกูซะปลิวเลย แม่งทั้งศอก ทั้งเตะ ยังไม่ปล่อยกูเลย
“ฮัสกี้ ไปจับไอตัวเล็กนั้นออกมาเร็ว” ไอเด็กนี่ ทั้งศอก ทั้งเตะ กูเจ็บนะโว๊ย
“เชี้ย!! มึงจับกูหรอ” ยังไม่ทันจะมองหน้าคนจับก็ประเคนหมัดไปแล้ว........... ผลั่ก!!(เข้าเต็มๆ)
ไอโซลมึงซวยแล้ว ผิดคน ผมถึงกับกุมขมับ แต่โซลมันยังมึนอยู่เลย
“พวกมึง หยุดเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงใครอีกว่ะ
“ไอ้พี่กอน” ไอ้หน้าปลาบึกชนเขื่อนมันครางออกมา ทำไมมันต้องทำหน้ากลัวขนาดนั้นด้วยว่ะ แล้วคนกลุ่มไอหน้าปลาบึกชนเขื่อนก็ชะงักทั้งกลุ่มเลย อะไรว่ะงง!!! แล้วไอ้พี่กอน( ไอหน้าปลาบึกชนเขื่อนมันเรียก )ก็ไปดึงคนที่โดนไอโซลมันต่อย พี่แกคงเจ็บน่าดู เสือกเข้าไปไม่ถูกจังหวะเอง แล้วในที่ไอ้คนข้างหลังมันก็ปล่อยผมซะที แต่ก็ยังไม่วายมาจับคอเสื้อผมไว้อีก แล้วมันก็หันไปพูดกับไอพวกปลาบึกชนเขื่อน 5 ตัว ที่กำลังคลานหนี
“พวกมึงจะไปไหน มึงก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ตั้งแต่ปีที่แล้ว นี่พวกมึงยังก่อเรื่องกันตั้งแต่เปิดเรียนเลยนะ กล้ามาก พวกมึงกลับมาเก็บของให้เรียบร้อย แล้วไปหากูที่ห้องกรรมการนักเรียนด้วย!!!” ดีนะที่นี่เขาด่าพวกไอ้ปลาบึกชนเขื่อน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น